Product Liability Law B.E. 2551The

Product Liability Law B.E. 2551

The Liability for Damages Caused by Unsafe Goods Act B.E. 2551 (the “Product Liability Law”), which will be effective for products sold on or after 20 February 2009, holds “entrepreneurs” jointly liable to “damaged parties” for damages caused by unsafe goods sold to consumers, whether caused by the deliberation or recklessness of the entrepreneurs. The Act provides an important addition to the personal injury law of Thailand. “Goods” is broadly defined to mean all moveable assets produced or imported for sale, including agricultural goods (excluding spontaneously developed products) and electricity, but excluding goods specified by ministerial regulation.

The Product Liability Law defines “entrepreneur” broadly to include:

1.the producer or the party commissioning the production of the unsafe goods,
2.the importer,
3.the seller of goods whose producer, party commissioning the production or importer cannot be identified, and
4.the party using a name, trade name, trademark, mark or statement or otherwise presenting in any way that said party may be construed as being the producer, the party commissioning the production or the importer

The “damaged party” is defined to be the party sustaining damage, which includes damage to body, mind (including pain, suffering, fear, worry, depression, humiliation or other similar damage) or assets (excluding damage to the unsafe goods), and the damaged party is required to prove that it sustained damages from the goods of the entrepreneur and that such goods were stored or used in accordance with conventional practice. Importantly, the damaged party is not required to prove which entrepreneur caused the damages.

Entrepreneurs have several defenses, but they bear the burden of proof. These defenses include:

1.the goods are not unsafe goods (where unsafe goods are defined to be goods causing damage whether because of defect in production or design or because of a lack of or incorrect or unclear storage instructions, warnings or product information, taking into consideration the nature of the goods and the reasonably expected use and storage of the goods),
2.the damaged party was aware that such goods were unsafe goods and
3.the damages were caused by incorrect use or storage of the goods as per the usage or storage instructions, warnings or product information that was correctly and reasonably clearly provided by the entrepreneurs.

In addition, an entrepreneur producing goods at the commission of a party commissioning the production of said goods will not be liable if it can prove that the danger was caused by the design of or instructions provided by the commissioning party and that the producing entrepreneur did not and should not have expected the danger.

Also, an entrepreneur producing components of goods will not be liable if it can prove that the danger was caused by the design or assembly of the goods or the provision of usage or storage instructions, warnings or product information by the party producing the goods.

Entrepreneurs cannot escape liability under the Product Liability Act by agreements with consumers to disclaim or limit liability.

In addition to the damages provided by the Civil and Commercial Code, courts may also require the following:

1.compensation for damages to the mind resulting from damages to the body, health or hygiene of the damaged party, which compensation may inure to the benefit of heirs of the damaged party if the damaged party is dead and
2.punitive damages for knowing or reckless behavior or failure to take appropriate action after learning that the goods are unsafe; provided that punitive damages may not exceed two times the actual compensation.

The statute of limitations for suits brought under the Product Liability Act is three years from the day on which the damaged party learns of the damages and the entrepreneurs responsible or ten years after the goods are sold or, in the case of damages caused by substances accumulating inside of the body, three years from the day on which the damaged party learns of the damages and the entrepreneurs responsible or ten years from the day on which the damaged party learns of the damages.

The Product Liability Act does not supersede other laws that may provide greater coverage.

The rationale for the Product Liability Act is to shift the burden of proving that goods are unsafe from the consumer, who is unlikely to be able to know if a product is unsafe, to the entrepreneurs.

--------------------------------------------------------------------------------

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กฎหมายความรับผิดชอบผลิตภัณฑ์แถลง

"ผู้ประกอบการ" รับผิดชอบร่วมกับ "ฝ่ายเสีย" อันเกิดจากสินค้าไม่ปลอดภัยที่ขายให้กับผู้บริโภค ว่าสาเหตุมาจากบริษัทฯ หรืออำนาจของผู้ประกอบการมีความรับผิดที่เกิดความเสียหายโดยปลอดภัยสินค้าบัญญัติ พ.ศ.2551 ("ผลิตภัณฑ์ความรับผิดกฎหมาย"), ซึ่งจะมีผลบังคับใช้สำหรับสินค้าที่ขาย หรือหลัง จากวันที่ 20 2552 กุมภาพันธ์ การ บัญญัติให้เพิ่มความสำคัญการบาดเจ็บส่วนบุคคลกฎหมายของไทย "สินค้า" ทั่วไปถูกกำหนดให้หมายถึง ทั้งหมด moveable สินทรัพย์ที่ผลิต หรือนำเข้ามาขาย รวมถึงสินค้าเกษตร (ไม่รวมผลิตภัณฑ์ธรรมชาติพัฒนา) และไฟฟ้า แต่ไม่รวมสินค้าที่กำหนด โดยระเบียบรัฐมนตรีต่างประเทศ

กฎหมายความรับผิดชอบผลิตภัณฑ์กำหนด "ผู้ประกอบการ" อย่างกว้างขวางแก่:

1ผู้ผลิตหรือของการทดสอบการเดินระบบการผลิตของผู้ขาย importer,
3.the goods,
2.the ไม่ปลอดภัยของสินค้าที่ผู้ผลิต ไม่สามารถระบุฝ่ายทดสอบการเดินระบบผลิตหรือผู้นำเข้า and
4.the พรรคใช้ชื่อ ชื่อทางการค้า เครื่องหมายการค้า เครื่องหมาย หรืองบ หรือการนำเสนออย่างอื่นอย่างใดที่กล่าวว่า บุคคลอาจตีความเป็น โปรดิวเซอร์ ฝ่ายทดสอบการเดินระบบการผลิตหรือผู้นำเข้า

"เสียของ" ถูกกำหนดให้เป็นฝ่ายประคับประคองความเสียหาย ซึ่งรวมถึงความเสียหายของร่างกาย จิตใจ (รวมทั้งอาการปวด ทุกข์ กลัว ความกังวล ซึมเศร้า ผู้ทรง หรือความเสียหายอื่น ๆ คล้าย) หรือสินทรัพย์ (ไม่รวมความเสียหายของสินค้าปลอดภัย), และผู้เสียหายจะต้องพิสูจน์ว่า มันยั่งยืนความเสียหายจากสินค้าของผู้ประกอบการ และว่า สินค้าดังกล่าวถูกเก็บ หรือใช้ตามปฏิบัติทั่วไป สำคัญ ผู้เสียหายไม่ต้องพิสูจน์ว่าผู้ประกอบการที่ทำให้เกิดความเสียหาย

ผู้ประกอบการที่มีการป้องกันหลาย แต่พวกเขาแบกกันของภาระงาน ป้องกันเหล่านี้รวมถึง:

1สินค้าไม่ปลอดภัยสินค้า (สินค้าที่ไม่ปลอดภัยที่กำหนดให้เป็นสินค้าที่ก่อให้เกิดความเสียหาย เพราะความบกพร่อง ในการผลิตหรือการออกแบบ หรือการขาด หรือไม่ถูกต้อง หรือชัดเจนเก็บคำแนะนำ คำเตือน หรือ ข้อมูลผลิตภัณฑ์ การคำนึงถึงลักษณะของสินค้า และใช้คาดสมเหตุสมผลและการจัดเก็บสินค้า),
2ผู้เสียหายไม่ทราบว่า สินค้าดังกล่าวได้ and
3.the ความเสียหายที่เกิดจากการใช้ไม่ถูกต้องหรือเก็บสินค้าตามคำแนะนำการใช้งานหรือเก็บข้อมูล คำเตือน หรือข้อมูลผลิตภัณฑ์ที่ถูกต้อง และสมเหตุสมผลชัดเจนให้ไว้ โดยผู้ประกอบการ สินค้าปลอดภัย

, เป็นผู้ประกอบการที่ผลิตสินค้าที่คณะบุคคลทดสอบการเดินระบบการผลิตของสินค้าดังกล่าวจะไม่รับผิดชอบถ้ามันสามารถพิสูจน์ได้ว่า อันตรายที่เกิดจากการออกแบบหรือแนะนำ โดยฝ่าย commissioning และประกอบการ producing ไม่ และควรไม่มีคาดว่าอันตราย

ยัง เป็นผู้ประกอบการที่ผลิตส่วนประกอบของสินค้าจะไม่รับผิดชอบถ้าสามารถพิสูจน์ได้ว่า อันตรายที่เกิดจากการออกแบบหรือส่วนประกอบของสินค้าหรือข้อบัญญัติของคำแนะนำการใช้งานหรือเก็บข้อมูล คำเตือน หรือข้อมูลผลิตภัณฑ์ โดยบุคคลที่ผลิตสินค้าได้

ผู้ประกอบการไม่สามารถหนีความผิดตามพระราชบัญญัติความรับผิดชอบผลิตภัณฑ์ โดยข้อตกลงกับผู้บริโภค การไม่จำกัดความรับผิดชอบได้

นอกจากความเสียหายให้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ศาลยังอาจ following:

1.compensation ความเสียหายจิตใจที่เกิดจากความเสียหายกับร่างกาย สุขภาพ หรืออนามัยของผู้เสียหาย ค่าตอบแทนที่อาจ inure เพื่อประโยชน์ของมรดกของผู้เสียหายว่าผู้เสียหายตาย และ
2หาย punitive รู้ หรือเสี่ยงพฤติกรรมหรือล้มเหลวในการดำเนินการที่เหมาะสมหลังจากการเรียนรู้ที่สินค้าไม่ปลอดภัย ว่า punitive ความเสียหายไม่เกินสองครั้งจริงค่าตอบแทน

วามสำหรับชุดนำตามพระราชบัญญัติความรับผิดชอบผลิตภัณฑ์อยู่สามปีจากวันที่ผู้เสียหายรู้เรื่องความเสียหาย และรับผิดชอบของผู้ประกอบการ หรือสิบปีหลังจากที่สินค้าถูกขาย หรือ ในกรณีที่ความเสียหายที่เกิดจากสารสะสมยอดภายในร่างกาย สามปีนับแต่วันที่ผู้เสียหายรู้เรื่องความเสียหาย และรับผิดชอบของผู้ประกอบการ หรือสิบปีจากวันที่ผู้เสียหายรู้เรื่องความเสียหาย

พระราชบัญญัติความรับผิดชอบผลิตภัณฑ์ให้รวมถึงกฎหมายอื่น ๆ ที่อาจมีความครอบคลุมมากขึ้น

ผลสำหรับพระราชบัญญัติความรับผิดชอบผลิตภัณฑ์จะเปลี่ยนภาระการพิสูจน์ว่า สินค้าไม่ปลอดภัยจากผู้บริโภค, ที่ไม่น่าจะต้องทราบว่า ผลิตภัณฑ์ปลอดภัย การผู้ประกอบการ

--

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กฎหมายว่าด้วยความรับผิดในผลิตภัณฑ์ พ.ศ. 2551

ความรับผิดสำหรับความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 ( " พระราชบัญญัติความรับผิดต่อสินค้า ) ซึ่งจะมีผลบังคับใช้สำหรับสินค้าที่ขายในหรือหลังวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2552 ถือ " ผู้ประกอบการ " ร่วมกันรับผิดชอบ " เสียหายฝ่าย " สำหรับความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย ถูกขายให้กับผู้บริโภค ไม่ว่าจะเกิดจากโดยการพิจารณาหรือความเสี่ยงของผู้ประกอบการพระราชบัญญัติให้นอกจากนี้ที่สำคัญกับการบาดเจ็บส่วนบุคคลกฎหมาย " สินค้า " หมายความว่า ทั้งหมดเป็นวงกว้างกำหนดเคลื่อนย้ายทรัพย์สินที่ผลิตหรือนำเข้าเพื่อขาย รวมทั้งสินค้าเกษตร ( ไม่รวมผลิตภัณฑ์ที่พัฒนาได้ ) และไฟฟ้า แต่ไม่รวมสินค้าที่กำหนดโดย กฎกระทรวง กฎหมายความรับผิดในผลิตภัณฑ์ใหม่

" ผู้ประกอบการ " ซึ่งจะรวมถึง :

1ผู้ผลิตหรือบริษัทผลิตสินค้าที่ไม่ปลอดภัยการว่าจ้าง ,
2
3.the ผู้นำเข้า ผู้ขายสินค้าที่ผลิต , ฝ่ายการผลิตหรือนำเข้าไม่สามารถระบุการว่าจ้างและ
4.the พรรคใช้ชื่อ ชื่อทางการค้า เครื่องหมายการค้า เครื่องหมาย หรือข้อความ หรือนำเสนอในลักษณะที่ว่าพรรคอาจถูกตีความว่าเป็น เป็นผู้ผลิตงานงานผลิตหรือผู้นำเข้า

" ผู้เสียหาย " ถูกนิยามเป็นพรรค sustaining ความเสียหายซึ่งรวมถึงความเสียหายต่อร่างกาย จิตใจ รวมถึงความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมาน ความกลัว กังวล ซึมเศร้า ความอับอาย หรือความเสียหายอื่น ๆที่คล้ายกัน ) หรือทรัพย์สิน ( ไม่รวมความเสียหายของสินค้าที่ไม่ปลอดภัย )และผู้เสียหายจะต้องพิสูจน์ว่าได้รับความเสียหายจากสินค้าของผู้ประกอบการ และสินค้าดังกล่าวถูกเก็บหรือใช้งานตามการปฏิบัติตามปกติ คือ ผู้เสียหายไม่ต้องพิสูจน์ว่าผู้ประกอบการซึ่งก่อให้เกิดความเสียหาย .

ผู้ประกอบการมีหลายแบบ แต่ที่พวกเขาแบกรับภาระของการพิสูจน์ การป้องกันเหล่านี้รวมถึง :

1สินค้าที่ไม่ใช่สินค้าที่ไม่ปลอดภัย ( ที่สินค้าไม่ปลอดภัยถูกกำหนดเป็นสินค้าที่ก่อให้เกิดความเสียหาย ไม่ว่าเพราะข้อบกพร่องในการผลิต หรือการออกแบบ หรือเพราะการขาดหรือผิดหรือไม่ชัดเจนกระเป๋า คำแนะนำ คำเตือน หรือข้อมูลผลิตภัณฑ์ การพิจารณาลักษณะของสินค้าที่เหมาะสมและคาดว่าใช้และจัดเก็บสินค้า )
2 .ผู้เสียหายทราบว่าสินค้านั้นเป็นสินค้าที่ไม่ปลอดภัย และ
3.the ความเสียหายที่เกิดจากการใช้ผิดวิธี หรือการจัดเก็บสินค้าตามคำแนะนำการใช้ หรือเก็บตักเตือนหรือข้อมูลผลิตภัณฑ์ที่ถูกต้องและเหมาะสม ชัดเจน โดยผู้ประกอบการ

นอกจากนี้ผู้ประกอบการผลิตสินค้าที่คณะกรรมการของพรรคการผลิตการว่าจ้างว่าสินค้าจะไม่รับผิดชอบ หากพิสูจน์ได้ว่าอันตรายที่เกิดขึ้นจากการออกแบบ หรือคําแนะนําให้ โดยการว่าจ้างงานเลี้ยง และผู้ประกอบการที่ผลิตไม่ได้ และไม่ควรคาดหวังอันตราย

ยังเป็นผู้ประกอบการการผลิตชิ้นส่วนของสินค้าจะไม่รับผิดชอบ หากพิสูจน์ได้ว่าอันตรายที่เกิดจากการออกแบบ หรือการประกอบสินค้า หรือการให้คำแนะนำการใช้หรือเก็บรักษา คำเตือน หรือข้อมูลผลิตภัณฑ์ของผู้ผลิตสินค้า

ผู้ประกอบการไม่สามารถหนีความรับผิดตามพระราชบัญญัติความรับผิดต่อสินค้าโดยข้อตกลงกับผู้บริโภคปฏิเสธหรือข้อจำกัดความรับผิด .

นอกเหนือไปจากความเสียหายโดยประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ศาลอาจต้องการต่อไปนี้ :

1.compensation สำหรับความเสียหายต่อจิตใจอันเป็นผลจากความเสียหายต่อร่างกาย สุขภาพ หรืออนามัยของผู้เสียหาย ค่าตอบแทน ซึ่งอาจคุ้นเคยกับประโยชน์ของทายาทของผู้เสียหาย ถ้าผู้เสียหายตาย
2 .ค่าเสียหายค่าชดเชยเพื่อทราบ หรือพฤติกรรมที่เสี่ยงหรือความล้มเหลวที่จะดำเนินการที่เหมาะสมหลังจากการเรียนรู้ว่าสินค้าที่ไม่ปลอดภัย แต่ทั้งนี้ค่าเสียหายเชิงลงโทษไม่เกิน 2 ครั้ง

จริง ค่าตอบแทนอายุความชุดภายใต้ความรับผิดต่อสินค้าเป็น 3 ปี จากวันที่ผู้เสียหายทราบความเสียหายและผู้ประกอบการรับผิดชอบหรือสิบปีหลังจากที่สินค้าที่ขาย หรือในกรณีของความเสียหายที่เกิดจากสารพิษสะสมภายในร่างกาย3 ปี จากวันที่ผู้เสียหายทราบความเสียหายและผู้ประกอบการรับผิดชอบ หรือ 10 ปี นับแต่วันที่ผู้เสียหายทราบความเสียหาย .

ความรับผิดผลิตภัณฑ์ กฎหมายไม่ได้แทนที่กฎหมายอื่น ๆที่อาจให้ความคุ้มครองมากกว่า

เหตุผลสำหรับความรับผิดต่อสินค้าเป็นกะภาระจะพิสูจน์ได้ว่าสินค้าที่ไม่ปลอดภัยจากผู้บริโภคใครก็ไม่น่าที่จะสามารถรู้ว่าสินค้าไม่ปลอดภัยแก่ผู้ประกอบการ .





--------------------------------------------------------------------------------