It was at this moment that she hear

It was at this moment that she heard voices. When she came in sight of the soldier, she saw surrounding him a crowd of other soldiers, who had apparently come from nowhere. They were staring down at the wounded soldier, whose eyes were now closed.
“Where did you get this Japanese, Old Mother?” they shouted at her.
“What Japanese?” she said, coming to them.
“This one!” they shouted.
“Is he a Japanese?” she said, coming to them.
“This one!” they shouted.
“Is he a Japanese?” she cried in the greatest astonishment. “But he looks like us. His eyes are black, his skin—“
“Japanese!” one of them shouted at her.
“Well,” she said quietly, “he dropped out of the sky.”
“Give me that bread!” another shouted.
“Take it,” she said, “all except this one for him.”
“A Japanese pilot eat good bread?” the soldier shouted at her.
“I suppose he is hungry also,” old Mrs. Wang replied. She began to dislike these men. But then, she had always disliked soldiers.
“I wish you would go away,” she said. “What are you doing here? Our village has always been peaceful.”
“It certainly looks very peaceful now,” one of the men said, grinning, “as peaceful as a grave. Do you know who did that, Old Mother? The Japanese!”
“I suppose so,” she agreed. Then she asked, “Why? That’s what I don’t understand.”
“Why? Because they want our land, that’s why!”
“Our land!” she repeated. “Why, they can’t have our land!”
“Never!” they shouted.
But all this time, while they were talking and chewing the bread that they had divided among themselves, they were watching the eastern horizon.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเป็นตอนนี้ที่เธอได้ยินเสียง เมื่อเธอมาในสายตาของทหาร เธอเห็นเขารอบฝูงชนของทหารอื่น ๆ ที่เห็นได้ชัดว่าได้มาจากที่ไหน พวกเขาถูกจ้องมองลงที่ทหารได้รับบาดเจ็บ ตาตอนนี้ถูกปิด"คุณสามารถได้รับนี้ญี่ปุ่น แม่" พวกเขาตะโกนเธอ"อะไรญี่ปุ่น" เธอกล่าวว่า มาให้"หนึ่งนี้" พวกเขาตะโกนความคือเขา ญี่ปุ่นเธอกล่าว มากับพวกเขา"หนึ่งนี้" พวกเขาตะโกนความคือเขา ญี่ปุ่นเธอร้องไห้ในเมือมากที่สุด "แต่เขาหน้าเหมือนเรา ตาของเขามีสีดำ สีผิวของเขา — ""ญี่ปุ่น" หนึ่งในนั้นตะโกนเธอ"ดี เธอกล่าวอย่างเงียบ ๆ "เขาหลุดจากท้องฟ้า""ให้ฉันขนมปังที่" อีกตะโกน"นำ เธอกล่าวว่า "ทั้งหมดยกเว้นหนึ่งสำหรับเขา""นักบินญี่ปุ่นกินขนมปังดี" ทหารโห่เธอ"ผมคิดว่า เขาคือหิวยัง เก่านาง Wang ตอบกลับ เธอเริ่มไม่ชอบคนเหล่านี้ แต่แล้ว เธอได้เสมอก่อนไม่ชอบทหารเธอกล่าวว่า "ฉันหวังว่าคุณจะไป "ทำอะไรอยู่นี่ หมู่บ้านของเรามีสันติคุณ""แน่นอนมันมากตอนนี้ คนหนึ่งกล่าวว่า ยิ้ม "สงบเป็นศพแบบนี้ คุณรู้จักใครที่ แม่ ญี่ปุ่น"เธอยอมรับ "ดีฉันนั้น แล้ว ที่เธอถาม "ทำไม ที่เป็นสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ""ทำไม เนื่องจากพวกเขาต้องการแผ่นดินของเรา ที่ว่าทำไม"“Our land!” she repeated. “Why, they can’t have our land!”“Never!” they shouted.But all this time, while they were talking and chewing the bread that they had divided among themselves, they were watching the eastern horizon.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นช่วงเวลาที่เธอได้ยินเสียง เมื่อเธอเดินเข้ามาในสายตาของทหารที่เธอเห็นอยู่รอบตัวเขาฝูงชนของทหารคนอื่น ๆ ที่เห็นได้ชัดว่ามาจากที่ไหน พวกเขากำลังจ้องมองลงมาที่ทหารได้รับบาดเจ็บที่มีตาที่ถูกปิดตอนนี้.
"ที่คุณไม่ได้รับญี่ปุ่นเก่าแม่?" พวกเขาตะโกนใส่เธอ.
"สิ่งที่ญี่ปุ่น?" เธอบอกว่ามากับพวกเขา.
"คนนี้!" พวกเขา ตะโกน.
"เขาเป็นภาษาญี่ปุ่น?" เธอกล่าวมาให้กับพวกเขา.
"คนนี้!" พวกเขาตะโกน.
"เขาเป็นภาษาญี่ปุ่น?" เธอร้องไห้ในความประหลาดใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด " แต่เขามีลักษณะเช่นเดียวกับเรา ดวงตาของเขาเป็นสีดำผิวหนังของเขา "
" ญี่ปุ่น "หนึ่งของพวกเขาตะโกนใส่เธอ.
" ดี "เธอกล่าวอย่างเงียบ ๆ " เขาปรับตัวลดลงมาจากท้องฟ้า. "
" ให้ฉันขนมปังที่! "ตะโกนอีก.
" เอามัน "เธอกล่าวว่า" ทุกคนยกเว้นคนนี้สำหรับเขา. "
" นักบินญี่ปุ่นกินขนมปังที่ดี? "ทหารตะโกนใส่เธอ.
" ผมคิดว่าเขาจะหิวยัง "เก่านางวังตอบ เธอเริ่มที่จะไม่ชอบคนเหล่านี้ แต่แล้วเธอก็ไม่ชอบเสมอทหาร.
"ผมหวังว่าคุณจะหายไป" เธอกล่าว "คุณมาทำอะไรที่นี่? หมู่บ้านของเราได้เสมอที่เงียบสงบ. "
" แน่นอนมันดูสงบมากตอนนี้ "ชายคนหนึ่งกล่าวว่ายิ้ม" เป็นที่เงียบสงบเป็นหลุมฝังศพ คุณรู้ว่าใครไม่ว่าเก่าแม่? ญี่ปุ่น! "
" ผมคิดว่าเป็นเช่นนั้น "เธอตกลง จากนั้นเธอก็ถามว่า "ทำไม? นั่นคือสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ. "
" ทำไม? เพราะพวกเขาต้องการที่ดินของเราที่ว่าทำไม! "
" ดินแดนของเรา! "เธอซ้ำแล้วซ้ำอีก "ทำไมพวกเขาไม่สามารถมีที่ดินของเรา!"
"ไม่!" พวกเขาตะโกน.
แต่ตลอดเวลานี้ในขณะที่พวกเขากำลังพูดและเคี้ยวขนมปังว่าพวกเขาได้แบ่งออกเป็นตัวเองพวกเขากำลังเฝ้าดูขอบฟ้าทางทิศตะวันออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นในช่วงเวลานี้ที่เธอได้ยินเสียง เมื่อเธอเข้ามาในสายตาของทหารคนนั้น เธอเห็นรอบๆตัวเขา ฝูงชนของทหารอื่น ๆ ที่ได้เห็นมาจากไหน พวกเขาจ้องมองลงไปที่ทหารบาดเจ็บที่ตา ตอนนี้ปิด" ที่คุณได้รับนี้ญี่ปุ่น แม่แก่ " เขาตะโกนใส่เธอ" อะไรของญี่ปุ่น " เธอกล่าวว่า มาเพื่อพวกเขา" นี่ ! " พวกเขาตะโกน" เขาเป็นคนญี่ปุ่น ? " เธอกล่าวว่า มาเพื่อพวกเขา" นี่ ! " พวกเขาตะโกน" เขาเป็นคนญี่ปุ่น ? " เธอร้องไห้ในความอัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด " แต่เขาเหมือนเรา ตาของเขาเป็นสีดำ ผิวของเขา "" ที่ญี่ปุ่น ! " หนึ่งในนั้นตะโกนใส่เธอ" อืม " เธอพูดเบา ๆ " เขาตกลงมาจากฟ้า" ขอขนมปัง " หนึ่งตะโกน" จับมัน " เธอกล่าว " ทั้งหมดยกเว้นหนึ่งนี้สำหรับเขา "" นักบินญี่ปุ่นกินขนมปังที่ดี " ทหารตะโกนใส่เธอ" ฉันคิดว่าเขาหิวแล้ว " คุณนายหวังตอบ เธอเริ่มไม่ชอบคนพวกนี้เลย แต่เธอได้เสมอไม่ชอบทหาร" ข้าอยากให้เจ้าไป " เธอกล่าว " คุณมาทำอะไรที่นี่ ? หมู่บ้านของเราได้เสมอสงบ”" มันดูเหมือนจะสงบมากแล้ว " ชายอีกคนพูด แล้วยิ้ม " สงบอย่างสุสาน คุณรู้ว่าใครทำอย่างนั้น แม่แก่ ญี่ปุ่น ! "" ฉันก็ว่างั้น " เธอตกลง แล้วเธอถามว่า " ทำไม ? นั่นคือสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจ ." ทำไม ? เพราะพวกเขาต้องการดินแดนของเรา นั่นคือเหตุผล ! "" แผ่นดินของเรา " เธอถามย้ำ " ทำไมพวกเขาไม่สามารถมีที่ดินของเรา ! "" ไม่ ! " พวกเขาตะโกนแต่ตลอดเวลา ในขณะที่พวกเขากำลังพูดถึงและเคี้ยวขนมปังที่พวกเขาได้แบ่งออกเป็นตัวเอง พวกเขากำลังดูขอบฟ้าตะวันออก