She heard Count Jalousie’s voice by

She heard Count Jalousie’s voice by her ear.
Her legs were shaking, and she couldn’t speak.

(Why… Why…)

Her mind was in chaos. Why did this happen? Lynette didn’t know.
Perhaps somewhere deep down she did. But she didn’t want to admit it.
The smiles of the maids who told her to come here flashed endlessly through her head.
How could they do something like this just because they didn’t like each other. She couldn’t believe it.
Right now she was in a dark room, being hugged by this count. She didn’t want to believe.

But no matter how much her heart denied it, reality wouldn’t change.

(I have to run…)

But although she thought this, her legs had no strength.

(Somebody…! Mum…!)

Her mother’s face came to mind.
But―――”Just endure a little”―――what came to mind wasn’t her mother’s worry for her, but her mother’s worry for her position as personal maid.
Would her mother even save her in this situation?
It was a terrifying question to her.

(Fiiru-sama…)

The next to come to mind was Fiiru-sama, but she was the star of the party. She was busy, and it was impossible for her to appear here.

There was nobody else to save her.
Tears of despair ran down Lynette’s face.

“There we go. That’s a good girl. Just behave.”

The Count smirked, and was about to stroke her body when,

“NOOOO!”

Lynette suddenly screamed and struggled to grab something in the darkness. Her hand made contact, and she swung it in reflex.

A dull sound rang out, and she heard somebody call. She couldn’t feel the arm around her any longer.

Lynette frantically looked for the door in the darkness.
Her hands desperately groped the wall, and upon making contact with a doorknob, she turned it.
It opened. The Count hadn’t locked it.
Lynette immediately flew into the hallway.

Just the relief of being somewhere bright caused her to collapse powerlessly to the ground.
But there was nobody in the hallway. Was it coincidence, or had the Count cleared people away?

(I-I have to run…)

But her legs still wouldn’t move.

“I wonder if you know what you’ve done… Lynette…”

Count Jalousie appeared from beyond the door.
When she saw his face, it felt like her heart stopped.
There was anger mixed into his gaze now. A line of blood ran from his forehead.

“You’ve really done it now. A girl of a mere Baron’s house actually used violence on I, a count, and relative of Her Majesty the Queen…”

“B-But, that was because you…”

“I just wanted to get to know you a little better. I don’t know what you were thinking, but you actually misunderstood and then suddenly attacked me. The thing in your hand is proof.”

A bloodied copper ornament lay in her hands.

It was unreasonable.
It was unreasonable, but she was at the disadvantage here.

There wasn’t any proof that Count Jalousie had attacked her in that room. Considering the evidence they did have, as well as their two positions, it was a simple matter to see who would be blamed.
It wasn’t a matter of who to believe.
Here in the palace, it was quite simple for the guilty to push their crimes onto somebody weaker.
The maids would definitely not shield her either. Far from it, they desired this.
Perhaps Fiiru-sama would cover for her. But Lynette believed that she would be hurt if she had to fight with her parents and everybody else. It wasn’t possible for her.

“I don’t think such a dangerous person is fit to serve Fiiru-sama. Perhaps I should tell Her Highness this. Are you fine with that?”

Lynette gasped.

Again, she remembered her mother.

“You can’t start any problems.”

When Lynette was chosen to be Fiiru’s attendant, her mother had said this to her.

“You can’t lose your position. You’re the hope for our ‘distinguished maid family’. You have to make things work, no matter what happens.”

If she lost her position because she started a problem now, what would her mother think?

“Please don’t say anything to Her Highness… Please…” begged Lynette.

It was absurd…
She didn’t know why she had to do this. She didn’t know why she had to beg this man like this. However, she couldn’t betray her mother’s expectations.

Hearing her words, the Count grinned in satisfaction. That very grin caused her to shudder.

“Come now. I won’t treat you badly. All you have to do is listen to me. If you do, I’ll forget about your crime.”

Lynette nodded.

While flaunting his wound, the Count approached her, step by step.
Lynette couldn’t escape any more.
Even though the hallway should have been well lit, it felt like she was drowning in darkness. Even the Count’s voice seemed far away.
Even if she couldn’t run, she wanted her heart to at least escape.

“What are you doing?”

Shockingly, the girl’s voice reached her clearly. Her voice resounded in this place that should have only been occupied by the Count and Lynette.

“P-Princess Fii!” exclaimed the Count, causing Lynette to look over as well.

From further down the hallway, the gi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอได้ยินเสียงจำนวนเกล็ด โดยหูของเธอขาของเธอกำลังสั่น และเธอไม่สามารถพูด(ทำไม... ทำไม...)ใจของเธอในความสับสนวุ่นวายได้ เหตุนี้เกิดขึ้น คอร์นิไม่ทราบบางทีบางลึกลงเธอได้ แต่เธอไม่ต้องการจะยอมรับรอยยิ้มของแม่บ้านที่บอกให้เธอมาที่นี่ไม่รู้จบประกายผ่านหัวของเธอวิธีสามารถพวกเขาทำสิ่งนี้เพียง เพราะพวกเขาไม่ชอบกัน เธอไม่สามารถเชื่อว่าตอนนี้เธอเป็นในห้องมืด ถูกทุกกอดตามจำนวนนี้ เธอไม่อยากเชื่อแต่ความจริงจะไม่เปลี่ยนไม่ว่าเท่าใดหัวใจเธอปฏิเสธมัน(ฉันต้องเรียกใช้...)แต่แม้ว่าเธอคิดว่า ขาของเธอได้ไม่แข็งแรง(ใครสักคน... Mum...)ใบหน้าแม่ของเธอมาถึงใจBut――― "เพียงอดทนหน่อย" ―――what มาถึงใจไม่กังวลจากแม่ของเธอ แต่แม่ของเธอต้องกังวลตำแหน่งของเธอเป็นแม่บ้านส่วนบุคคลจะแม่แม้แต่บันทึกของเธอในสถานการณ์เช่นนี้มันเป็นคำถามที่น่ากลัวของเธอ(Fiiru จา...)ถัดไปจะมาถึงใจก็จา Fiiru แต่เธอเป็นดาวของพรรค เธอไม่ว่าง และก็เป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะปรากฏที่นี่ไม่มีใครจะช่วยเธอน้ำตาสิ้นหวังวิ่งลงของคอร์นิ"มีเราไป ที่เป็นผู้หญิงดี เพียงทำงาน"จำนวน smirked และกำลังจะชักเธอร่างกายเมื่อ"ยยยยย"คอร์นิก็กรีดร้อง และต่อสู้เพื่อคว้าสิ่งในความมืด เธอติดต่อทำมือ และเธอก้นในสะท้อนเสียงหมองรังออกมา และเธอได้ยินคนเรียก เธอไม่รู้สึกแขนรอบเธออีกต่อไปคอร์นิเมามันมองหาประตูในความมืดมือของเธอหมดคลำผนัง และเมื่อทำติดต่อกับลูกบิดประตู เธอเปิดมันมันเปิด การนับจำนวนไม่ได้ล็อกมันคอร์นิทันทีบินเข้าห้องโถงเพียงแค่บรรเทาความบางใสทำให้เธอต้องยุบ powerlessly กับพื้นดินแต่ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องโถง เป็นเรื่องบังเอิญ หรือมีจำนวนการล้างคนห่างกัน(ฉัน-ฉันต้องการเรียกใช้...)แต่ขาของเธอยังคงจะไม่ย้าย"ผมสงสัยว่า ถ้า คุณรู้ว่าสิ่งที่คุณได้ทำ... คอร์นิ..."จำนวนเกล็ดปรากฏจากนอกประตูเมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขา มันรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอหยุดความโกรธผสมลงในสายตาของเขาตอนนี้ได้ เส้นเลือดวิ่งจากหน้าผากของเขา"คุณได้จริง ๆ ทำมันตอนนี้ สาวความรุนแรงบ้านที่ใช้จริง ของ Baron เพียงฉัน จำนวน และญาติของสมเด็จพระราชินี""บี- แต่ ที่เพราะคุณ...""ฉันแค่อยากจะรู้จักคุณดีขึ้น ไม่ได้คิด แต่คุณเข้าใจผิดจริง ๆ และก็โจมตีฉัน สิ่งที่ในมือเป็นหลักฐาน"เครื่องประดับเป็นทองแดง bloodied วางในมือของเธอก็ไม่มีเหตุผลมันไม่มีเหตุผล แต่เธอที่ข้อเสียที่นี่ไม่มีหลักฐานใด ๆ ว่า จำนวนเกล็ดได้โจมตีเธอในห้องนั้น พิจารณาหลักฐานที่พวกเขาไม่ได้ เช่นเดียวกับตำแหน่งที่สอง มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะตำหนิดูIt wasn’t a matter of who to believe.Here in the palace, it was quite simple for the guilty to push their crimes onto somebody weaker.The maids would definitely not shield her either. Far from it, they desired this.Perhaps Fiiru-sama would cover for her. But Lynette believed that she would be hurt if she had to fight with her parents and everybody else. It wasn’t possible for her.“I don’t think such a dangerous person is fit to serve Fiiru-sama. Perhaps I should tell Her Highness this. Are you fine with that?”Lynette gasped.Again, she remembered her mother.“You can’t start any problems.”When Lynette was chosen to be Fiiru’s attendant, her mother had said this to her.“You can’t lose your position. You’re the hope for our ‘distinguished maid family’. You have to make things work, no matter what happens.”If she lost her position because she started a problem now, what would her mother think?“Please don’t say anything to Her Highness… Please…” begged Lynette.It was absurd…She didn’t know why she had to do this. She didn’t know why she had to beg this man like this. However, she couldn’t betray her mother’s expectations.Hearing her words, the Count grinned in satisfaction. That very grin caused her to shudder.“Come now. I won’t treat you badly. All you have to do is listen to me. If you do, I’ll forget about your crime.”Lynette nodded.While flaunting his wound, the Count approached her, step by step.Lynette couldn’t escape any more.Even though the hallway should have been well lit, it felt like she was drowning in darkness. Even the Count’s voice seemed far away.Even if she couldn’t run, she wanted her heart to at least escape.“What are you doing?”Shockingly, the girl’s voice reached her clearly. Her voice resounded in this place that should have only been occupied by the Count and Lynette.“P-Princess Fii!” exclaimed the Count, causing Lynette to look over as well.From further down the hallway, the gi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอได้ยินเสียงนับ Jalousie โดยหูของเธอ.
ขาของเธอถูกสั่นและเธอไม่สามารถพูด. (ทำไม ... ทำไม ... ) ใจของเธออยู่ในความสับสนวุ่นวาย นี้เกิดขึ้นทำไม? ลินเนตต์ไม่ทราบ. บางทีบางลึกลงที่เธอทำ แต่เธอไม่ได้ต้องการที่จะยอมรับมัน. รอยยิ้มของสาวที่บอกให้เธอมาที่นี่ประกายอย่างไม่มีที่สิ้นสุดผ่านหัวของเธอ. ว่าพวกเขาสามารถทำอะไรเช่นนี้เพียงเพราะพวกเขาไม่ชอบกันและกัน เธอไม่อยากจะเชื่อเลย. ตอนนี้เธออยู่ในห้องมืดถูกกอดโดยนับนี้ เธอไม่อยากจะเชื่อ. แต่ไม่ว่าเท่าไหร่ที่หัวใจของเธอปฏิเสธความเป็นจริงจะไม่เปลี่ยน. (ฉันต้องทำงาน ... ) แต่ถึงแม้ว่าเธอคิดว่านี้ขาของเธอมีความแข็งแรง. (ใคร ... ! แม่ ... ! ) ใบหน้าของแม่ของเธอมาถึงใจ. แต่ --- "เพียงแค่อดทนน้อย" --- สิ่งที่มาถึงใจก็ไม่ต้องกังวลของแม่ของเธอสำหรับเธอ แต่กังวลของแม่ของเธอสำหรับเธอในฐานะสาวใช้ส่วนบุคคล. แม่ของเธอแม้จะบันทึก ของเธอในสถานการณ์นี้มันเป็นคำถามที่น่ากลัวกับเธอ. (Fiiru-sama ... ) ต่อไปที่จะมาถึงใจเป็น Fiiru-sama แต่เธอเป็นดาวของพรรค เธอเป็นคนที่ยุ่งและมันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะปรากฏที่นี่. ไม่มีใครอื่นที่จะช่วยเธอ. น้ำตาแห่งความสิ้นหวังวิ่งลงใบหน้าของลินเนตต์. "มีที่เราจะไป นั่นเป็นผู้หญิงที่ดี เพียงประพฤติ. " นับ smirked และเป็นเรื่องเกี่ยวกับโรคหลอดเลือดสมองร่างกายของเธอเมื่อ" NOOOO! " ลินเนตต์กรีดร้องทันทีและพยายามที่จะคว้าสิ่งที่อยู่ในความมืด มือของเธอทำให้การติดต่อและเธอเหวี่ยงในสะท้อน. เสียงดังออกมาหมองคล้ำและเธอก็ได้ยินเสียงเรียกใครสักคน เธอไม่สามารถรู้สึกแขนรอบตัวเธอได้อีกต่อไป. ลินเนตต์เมามันมองหาประตูในความมืด. มือของเธอหมดคลำผนังและเมื่อการติดต่อกับลูกบิดประตูเธอหันมัน. มันเปิด นับไม่ได้ล็อก. ลินเนตต์ทันทีบินเข้าไปในห้องโถง. เพียงแค่บรรเทาของการเป็นที่ไหนสักแห่งที่สดใสทำให้เธอต้องยุบ powerlessly ไปที่พื้นดิน. แต่ไม่มีใครในห้องโถง มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ก็นับเคลียร์คนออก? (II มีการเรียกใช้ ... ) แต่ขาของเธอยังคงไม่ย้าย. "ฉันสงสัยว่าคุณรู้ว่าสิ่งที่คุณทำ ... ลินเนตต์ ... " นับ Jalousie ปรากฏจากเหนือประตู . เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจของเธอหยุด. มีความโกรธผสมลงในสายตาของเขาตอนนี้ เส้นเลือดวิ่งออกจากหน้าผากของเขา. "คุณได้ทำจริงๆตอนนี้ มีหญิงสาวของบ้านบารอนเพียงใช้จริงความรุนแรงผมนับและญาติของสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินี ... " " B- แต่นั่นเป็นเพราะคุณ ... " " ฉันแค่อยากจะรับรู้ว่าคุณดีขึ้นเล็กน้อย ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณคิด แต่คุณเข้าใจผิดจริงแล้วก็ทำร้ายฉัน สิ่งที่อยู่ในมือของคุณเป็นหลักฐาน. " เครื่องประดับทองแดงเลือดอยู่ในมือของเธอ. มันก็ไม่มีเหตุผล. มันก็ไม่สมควร แต่เธอก็เสียเปรียบที่นี่. ไม่มีหลักฐานใด ๆ ที่นับ Jalousie ได้โจมตีเธอในห้องนั้น พิจารณาหลักฐานที่พวกเขาไม่ได้เช่นเดียวกับสองตำแหน่งของพวกเขามันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่าใครจะได้รับการตำหนิ. มันไม่ได้เป็นเรื่องของการที่จะเชื่อ. ที่นี่ในพระราชวังมันก็ค่อนข้างง่ายสำหรับผู้กระทำผิดไป ผลักดันการก่ออาชญากรรมของตนไปยังใครบางคนที่อ่อนแอ. แม่บ้านจะป้องกันไม่แน่นอนของเธออย่างใดอย่างหนึ่ง ห่างไกลจากมันพวกเขาต้องการนี้. บางที Fiiru-sama จะครอบคลุมสำหรับเธอ แต่ลินเนตต์เชื่อว่าเธอจะเจ็บถ้าเธอต้องต่อสู้กับพ่อแม่และคนอื่น ๆ ของเธอ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ. "ฉันไม่คิดว่าบุคคลดังกล่าวเป็นอันตรายพอดีที่จะให้บริการ Fiiru-sama บางทีฉันควรจะบอกเสด็จนี้ คุณจะปรับกับที่? " ลินเนตต์อ้าปากค้าง. อีกครั้งที่เธอจำได้ว่าแม่ของเธอ. " คุณไม่สามารถเริ่มต้นปัญหาใด ๆ . " เมื่อลินเนตต์ได้รับเลือกให้เป็นผู้ดูแล Fiiru ของแม่ของเธอได้ตรัสกับเธอ. " คุณไม่สามารถจะสูญเสีย ตำแหน่งของคุณ. คุณหวังสำหรับครอบครัวแม่บ้านที่แตกต่าง 'ของเรา คุณจะต้องทำสิ่งที่ทำงานไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น. " ถ้าเธอสูญเสียตำแหน่งของเธอเพราะเธอเริ่มมีปัญหาตอนนี้สิ่งที่แม่ของเธอจะคิดว่า? " โปรดอย่าพูดอะไรที่จะเสด็จ ... กรุณา ... "ขอร้องลินเนตต์. มันเป็น ไร้สาระ ... เธอไม่ได้รู้ว่าทำไมเธอต้องทำเช่นนี้ เธอไม่ได้รู้ว่าทำไมเธอต้องขอคนนี้เช่นนี้ แต่เธอไม่สามารถทรยศต่อความคาดหวังของแม่ของเธอ. ได้ยินคำพูดของเธอนับยิ้มในความพึงพอใจ ที่ยิ้มกว้างมากทำให้เธอต้องสั่น. "มาตอนนี้ ฉันจะไม่ปฏิบัติต่อคุณไม่ดี ทั้งหมดที่คุณต้องทำคือการฟังฉัน ถ้าคุณทำฉันจะลืมเกี่ยวกับอาชญากรรมของคุณ. " ลินเนตต์พยักหน้า. ในขณะที่โชว์แผลของเขานับเข้าหาเธอทีละขั้นตอน. ลินเนตต์ไม่สามารถหลบหนีใด ๆ เพิ่มเติม. แม้ว่าห้องโถงควรจะได้รับไฟดีก็รู้สึก เหมือนที่เธอกำลังจมน้ำอยู่ในความมืด แม้เสียงนับเป็นดูเหมือนห่างไกล. แม้ว่าเธอไม่สามารถทำงานที่เธอต้องการหัวใจของเธอไปอย่างน้อยหลบหนี. "คุณกำลังทำอะไร?" เขย่าขวัญเสียงของหญิงสาวถึงเธออย่างชัดเจน เสียงของเธอดังก้องอยู่ในสถานที่แห่งนี้ที่ควรได้รับเพียงครอบครองโดยจำนวนและลินเนตต์. "P-ปริ๊นเซ Fii!" อุทานออกมาจำนวนทำให้ลินเนตต์ที่จะมองข้ามเช่นกัน. จากต่อไปลงที่ห้องโถงทางเดินอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอได้ยินเสียงนับบานเกล็ดหน้าต่างหรือประตูโดยหูขาของเธอก็สั่น เธอไม่พูด( ทำไม . . . ทำไม . . . . . . . )จิตใจของเธออยู่ในความสับสนวุ่นวาย ทำไมนี้เกิดขึ้น ? ลินเนทไม่รู้เรื่องบางทีอยู่ลึกๆที่เธอทำ แต่เธอไม่อยากจะยอมรับมันรอยยิ้มของแม่บ้านที่บอกให้เธอมาที่นี่มันไม่รู้จบผ่านศีรษะของเธอทำไมพวกเขาทำเช่นนี้เพราะพวกเขาไม่ได้รักกัน เธอไม่อยากจะเชื่อเลยตอนนี้เธออยู่ในห้องมืด , ถูกกอดโดยนับ . เธอไม่อยากจะเชื่อไม่ว่าหัวใจเธอปฏิเสธมัน ความเป็นจริง ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง( ฉันต้องหนี . . . . . . . )แต่ถึงแม้ว่าเธอจะคิดแบบนี้ ขาไม่มีแรง( บางคน . . . . . . . แม่ . . . . . . . ! )ใบหน้าของแม่เธอมาใจแต่――― " อดทนอีกหน่อยนะ " ―――สิ่งที่อยู่ในใจออกมาไม่ได้ แม่ก็เป็นห่วงเธอ แต่แม่ของเธอเป็นห่วง ตำแหน่งของเธอในฐานะคนรับใช้ส่วนตัวก็แม่เธอถึงช่วยเธอในสถานการณ์แบบนี้มันเป็นคำถามที่น่ากลัวของเธอ( fiiru ซามะ . . . . . . . )ต่อไปจะมาใจก็ fiiru ซามะ แต่เธอเป็นดาวของพรรค เธอกำลังยุ่งอยู่ และมันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะปรากฏตัวที่นี่มีใครช่วยเธอได้น้ำตาแห่งความสิ้นหวัง วิ่งลงใบหน้าของลินเนท ." ไปกันเถอะ ดีมาก สาวน้อย ทำตัว " .นับแสยะยิ้ม และกำลังจะลูบร่างกายของเธอเมื่อ" ไม่ ! ! ! ! ! "ลินเน็ทก็กรีดร้องและพยายามดิ้นรนไขว่คว้าสิ่งที่อยู่ในความมืด มือเธอติดต่อมา เธอเหวี่ยงมันสะท้อนเสียงทึบดังออกมา เธอได้ยินเสียงคนเรียก เธอไม่สามารถรู้สึกถึงแขนรอบเธออีกต่อไปลินเน็ทลนลานมองหาประตูในความมืดมือของเธอพยายามลวนลามกำแพง และเมื่อการติดต่อกับลูกบิดประตู เธอเปิดมันมันเปิดแล้ว นับไม่ได้ล็อคไว้ลินเน็ตทันทีบินเข้าไปในทางเดินก็โล่งอกที่สดใสที่ทำให้เธอทรุดลงกับพื้นอย่างไม่เหลืออำนาจเลย .แต่ไม่มีใครในห้องโถง มันบังเอิญหรือมีการนับเคลียร์คนออกไป ?( ฉันต้องไปแล้ว . . . . . . . )แต่ขาของเธอก็ยังไม่ย้าย" ฉันสงสัยว่าถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่คุณทำ . . . . . . . ลินเน็ท . . . . . . . "บานเกล็ดหน้าต่างหรือประตูปรากฏนับจากนอกประตูเมื่อเธอเห็นหน้าเขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจเธอหยุดเต้นมีความโกรธผสมลงในสายตาของเขาตอนนี้ เส้นเลือดวิ่งจากหน้าผากของเขา" คุณทำมันจริงๆนะ สาวบ้านเพียงบารอนกำลังใช้ความรุนแรงกับผม นับ และ ญาติ ของ สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ . . . . . . . "" แต่นั่นเป็นเพราะคุณ . . . . . . . "" ฉันแค่อยากที่จะรู้จักคุณมากขึ้น ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไร แต่คุณเข้าใจผิดแล้ว ก็ทำร้ายฉัน สิ่งที่อยู่ในมือของคุณเป็นข้อพิสูจน์ "เลือดที่ติดอยู่บนทองแดงเครื่องประดับวางในมือของเธอมันไม่มีเหตุผลเลยมันไม่มีเหตุผล แต่เธอมีข้อเสียตรงนี้ไม่มีหลักฐานว่านับบานเกล็ดหน้าต่างหรือประตู ทำร้ายเธอที่ห้อง พิจารณาหลักฐานที่พวกเขาได้รวมทั้งสองตำแหน่งของพวกเขา มันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่าใคร จะถูกตำหนิมันไม่ได้เป็นเรื่องของผู้เชื่อที่นี่ในวัง มันค่อนข้างง่ายสำหรับผู้ที่จะผลักดันการก่ออาชญากรรมของพวกเขาไปยังคนที่อ่อนแอแม่บ้านจะไม่ได้โล่ของเธอเหมือนกัน ห่างไกลจากมันพวกเขาต้องการนี้บางที fiiru ซามะจะ ปกป้องเธอ แต่ลินเน็ทเชื่อว่าเธอจะเสียใจถ้าเธอต้องต่อสู้กับพ่อแม่และคนอื่น ๆ มันไม่ได้เป็นไปได้สำหรับเธอ" ผมไม่คิดว่าคนแบบนี้อันตราย เหมาะที่จะใช้ fiiru ซามะ บางทีฉันควรบอกองค์นี้ คุณโอเคกับมัน "ลินเน็ทอ้าปากค้าง .อีกครั้ง เธอจำแม่ของเธอ" คุณไม่สามารถเริ่มต้น ปัญหาใด ๆ . "เมื่อลินเน็ทได้รับเลือกเป็น fiiru เป็นพ่อบ้านแม่ของเธอได้บอกกับเธอ" คุณไม่สามารถสูญเสียตำแหน่งของคุณ คุณคือความหวังของเรา " แม่บ้านครอบครัวดีเด่น " คุณต้องทำงาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น "ถ้าเธอสูญเสียตำแหน่งเธอ เพราะว่าเธอเริ่มเป็นปัญหาแล้ว จะเกิดอะไร แม่คิดยังไง" อย่าพูดอะไรกับองค์หญิง . . . . . . . ได้โปรด . . . . . . . " ขอร้องลินเน็ทมันเป็นเรื่องไร้สาระ . . . . . . .เธอไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงทำแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องขอร้องเขาแบบนี้ อย่างไรก็ตาม เธอคงไม่ทรยศต่อความคาดหวังของแม่เธอได้ยินคำพูดของเธอ นับเลยด้วยในความพึงพอใจ ไม่ค่อยยิ้ม ทำให้เธอสั่นสะท้าน" โธ่ . . . ฉันก็จะไม่ทำกับคุณแย่มาก ทั้งหมดที่คุณต้องทำคือ ฟังฉัน ถ้าคุณทำ ผมจะลืมเรื่องอาชญากรรม”ลินเน็ตพยักหน้าในขณะที่ flaunting แผลของเขา นับเข้าหาเธอ ทีละขั้นตอนลินเน็ทก็ไม่หนีอีกแล้วแม้ทางเดินจะได้รับดีจ้า มันรู้สึกเหมือนเธอกำลังจมอยู่กับความมืด แม้กระทั่งนับเสียงดูเหมือนห่างไกลถ้าเธอไม่ได้ทำงาน เธอต้องการหัวใจเธอ อย่างน้อยก็หนี" คุณจะทำอะไร ? "น่างงงวย , เสียงของหญิงสาวเอื้อมมือของเธออย่างชัดเจน เสียงของเธอดังก้องไปในสถานที่ที่ควรเท่านั้นถูกครอบครองโดยนับ และ ลินเน็ท" p-princess FII ! " ร้องนับ ก่อให้เกิด