She heard Count Jalousie’s voice by her ear.
Her legs were shaking, and she couldn’t speak.
(Why… Why…)
Her mind was in chaos. Why did this happen? Lynette didn’t know.
Perhaps somewhere deep down she did. But she didn’t want to admit it.
The smiles of the maids who told her to come here flashed endlessly through her head.
How could they do something like this just because they didn’t like each other. She couldn’t believe it.
Right now she was in a dark room, being hugged by this count. She didn’t want to believe.
But no matter how much her heart denied it, reality wouldn’t change.
(I have to run…)
But although she thought this, her legs had no strength.
(Somebody…! Mum…!)
Her mother’s face came to mind.
But―――”Just endure a little”―――what came to mind wasn’t her mother’s worry for her, but her mother’s worry for her position as personal maid.
Would her mother even save her in this situation?
It was a terrifying question to her.
(Fiiru-sama…)
The next to come to mind was Fiiru-sama, but she was the star of the party. She was busy, and it was impossible for her to appear here.
There was nobody else to save her.
Tears of despair ran down Lynette’s face.
“There we go. That’s a good girl. Just behave.”
The Count smirked, and was about to stroke her body when,
“NOOOO!”
Lynette suddenly screamed and struggled to grab something in the darkness. Her hand made contact, and she swung it in reflex.
A dull sound rang out, and she heard somebody call. She couldn’t feel the arm around her any longer.
Lynette frantically looked for the door in the darkness.
Her hands desperately groped the wall, and upon making contact with a doorknob, she turned it.
It opened. The Count hadn’t locked it.
Lynette immediately flew into the hallway.
Just the relief of being somewhere bright caused her to collapse powerlessly to the ground.
But there was nobody in the hallway. Was it coincidence, or had the Count cleared people away?
(I-I have to run…)
But her legs still wouldn’t move.
“I wonder if you know what you’ve done… Lynette…”
Count Jalousie appeared from beyond the door.
When she saw his face, it felt like her heart stopped.
There was anger mixed into his gaze now. A line of blood ran from his forehead.
“You’ve really done it now. A girl of a mere Baron’s house actually used violence on I, a count, and relative of Her Majesty the Queen…”
“B-But, that was because you…”
“I just wanted to get to know you a little better. I don’t know what you were thinking, but you actually misunderstood and then suddenly attacked me. The thing in your hand is proof.”
A bloodied copper ornament lay in her hands.
It was unreasonable.
It was unreasonable, but she was at the disadvantage here.
There wasn’t any proof that Count Jalousie had attacked her in that room. Considering the evidence they did have, as well as their two positions, it was a simple matter to see who would be blamed.
It wasn’t a matter of who to believe.
Here in the palace, it was quite simple for the guilty to push their crimes onto somebody weaker.
The maids would definitely not shield her either. Far from it, they desired this.
Perhaps Fiiru-sama would cover for her. But Lynette believed that she would be hurt if she had to fight with her parents and everybody else. It wasn’t possible for her.
“I don’t think such a dangerous person is fit to serve Fiiru-sama. Perhaps I should tell Her Highness this. Are you fine with that?”
Lynette gasped.
Again, she remembered her mother.
“You can’t start any problems.”
When Lynette was chosen to be Fiiru’s attendant, her mother had said this to her.
“You can’t lose your position. You’re the hope for our ‘distinguished maid family’. You have to make things work, no matter what happens.”
If she lost her position because she started a problem now, what would her mother think?
“Please don’t say anything to Her Highness… Please…” begged Lynette.
It was absurd…
She didn’t know why she had to do this. She didn’t know why she had to beg this man like this. However, she couldn’t betray her mother’s expectations.
Hearing her words, the Count grinned in satisfaction. That very grin caused her to shudder.
“Come now. I won’t treat you badly. All you have to do is listen to me. If you do, I’ll forget about your crime.”
Lynette nodded.
While flaunting his wound, the Count approached her, step by step.
Lynette couldn’t escape any more.
Even though the hallway should have been well lit, it felt like she was drowning in darkness. Even the Count’s voice seemed far away.
Even if she couldn’t run, she wanted her heart to at least escape.
“What are you doing?”
Shockingly, the girl’s voice reached her clearly. Her voice resounded in this place that should have only been occupied by the Count and Lynette.
“P-Princess Fii!” exclaimed the Count, causing Lynette to look over as well.
From further down the hallway, the gi
เธอได้ยินเสียงจำนวนเกล็ด โดยหูของเธอขาของเธอกำลังสั่น และเธอไม่สามารถพูด(ทำไม... ทำไม...)ใจของเธอในความสับสนวุ่นวายได้ เหตุนี้เกิดขึ้น คอร์นิไม่ทราบบางทีบางลึกลงเธอได้ แต่เธอไม่ต้องการจะยอมรับรอยยิ้มของแม่บ้านที่บอกให้เธอมาที่นี่ไม่รู้จบประกายผ่านหัวของเธอวิธีสามารถพวกเขาทำสิ่งนี้เพียง เพราะพวกเขาไม่ชอบกัน เธอไม่สามารถเชื่อว่าตอนนี้เธอเป็นในห้องมืด ถูกทุกกอดตามจำนวนนี้ เธอไม่อยากเชื่อแต่ความจริงจะไม่เปลี่ยนไม่ว่าเท่าใดหัวใจเธอปฏิเสธมัน(ฉันต้องเรียกใช้...)แต่แม้ว่าเธอคิดว่า ขาของเธอได้ไม่แข็งแรง(ใครสักคน... Mum...)ใบหน้าแม่ของเธอมาถึงใจBut――― "เพียงอดทนหน่อย" ―――what มาถึงใจไม่กังวลจากแม่ของเธอ แต่แม่ของเธอต้องกังวลตำแหน่งของเธอเป็นแม่บ้านส่วนบุคคลจะแม่แม้แต่บันทึกของเธอในสถานการณ์เช่นนี้มันเป็นคำถามที่น่ากลัวของเธอ(Fiiru จา...)ถัดไปจะมาถึงใจก็จา Fiiru แต่เธอเป็นดาวของพรรค เธอไม่ว่าง และก็เป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะปรากฏที่นี่ไม่มีใครจะช่วยเธอน้ำตาสิ้นหวังวิ่งลงของคอร์นิ"มีเราไป ที่เป็นผู้หญิงดี เพียงทำงาน"จำนวน smirked และกำลังจะชักเธอร่างกายเมื่อ"ยยยยย"คอร์นิก็กรีดร้อง และต่อสู้เพื่อคว้าสิ่งในความมืด เธอติดต่อทำมือ และเธอก้นในสะท้อนเสียงหมองรังออกมา และเธอได้ยินคนเรียก เธอไม่รู้สึกแขนรอบเธออีกต่อไปคอร์นิเมามันมองหาประตูในความมืดมือของเธอหมดคลำผนัง และเมื่อทำติดต่อกับลูกบิดประตู เธอเปิดมันมันเปิด การนับจำนวนไม่ได้ล็อกมันคอร์นิทันทีบินเข้าห้องโถงเพียงแค่บรรเทาความบางใสทำให้เธอต้องยุบ powerlessly กับพื้นดินแต่ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องโถง เป็นเรื่องบังเอิญ หรือมีจำนวนการล้างคนห่างกัน(ฉัน-ฉันต้องการเรียกใช้...)แต่ขาของเธอยังคงจะไม่ย้าย"ผมสงสัยว่า ถ้า คุณรู้ว่าสิ่งที่คุณได้ทำ... คอร์นิ..."จำนวนเกล็ดปรากฏจากนอกประตูเมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขา มันรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอหยุดความโกรธผสมลงในสายตาของเขาตอนนี้ได้ เส้นเลือดวิ่งจากหน้าผากของเขา"คุณได้จริง ๆ ทำมันตอนนี้ สาวความรุนแรงบ้านที่ใช้จริง ของ Baron เพียงฉัน จำนวน และญาติของสมเด็จพระราชินี""บี- แต่ ที่เพราะคุณ...""ฉันแค่อยากจะรู้จักคุณดีขึ้น ไม่ได้คิด แต่คุณเข้าใจผิดจริง ๆ และก็โจมตีฉัน สิ่งที่ในมือเป็นหลักฐาน"เครื่องประดับเป็นทองแดง bloodied วางในมือของเธอก็ไม่มีเหตุผลมันไม่มีเหตุผล แต่เธอที่ข้อเสียที่นี่ไม่มีหลักฐานใด ๆ ว่า จำนวนเกล็ดได้โจมตีเธอในห้องนั้น พิจารณาหลักฐานที่พวกเขาไม่ได้ เช่นเดียวกับตำแหน่งที่สอง มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะตำหนิดูIt wasn’t a matter of who to believe.Here in the palace, it was quite simple for the guilty to push their crimes onto somebody weaker.The maids would definitely not shield her either. Far from it, they desired this.Perhaps Fiiru-sama would cover for her. But Lynette believed that she would be hurt if she had to fight with her parents and everybody else. It wasn’t possible for her.“I don’t think such a dangerous person is fit to serve Fiiru-sama. Perhaps I should tell Her Highness this. Are you fine with that?”Lynette gasped.Again, she remembered her mother.“You can’t start any problems.”When Lynette was chosen to be Fiiru’s attendant, her mother had said this to her.“You can’t lose your position. You’re the hope for our ‘distinguished maid family’. You have to make things work, no matter what happens.”If she lost her position because she started a problem now, what would her mother think?“Please don’t say anything to Her Highness… Please…” begged Lynette.It was absurd…She didn’t know why she had to do this. She didn’t know why she had to beg this man like this. However, she couldn’t betray her mother’s expectations.Hearing her words, the Count grinned in satisfaction. That very grin caused her to shudder.“Come now. I won’t treat you badly. All you have to do is listen to me. If you do, I’ll forget about your crime.”Lynette nodded.While flaunting his wound, the Count approached her, step by step.Lynette couldn’t escape any more.Even though the hallway should have been well lit, it felt like she was drowning in darkness. Even the Count’s voice seemed far away.Even if she couldn’t run, she wanted her heart to at least escape.“What are you doing?”Shockingly, the girl’s voice reached her clearly. Her voice resounded in this place that should have only been occupied by the Count and Lynette.“P-Princess Fii!” exclaimed the Count, causing Lynette to look over as well.From further down the hallway, the gi
การแปล กรุณารอสักครู่..