The poem opens with a strong sense

The poem opens with a strong sense of pathetic fallacy: the personified "sullen wind" tearing down the trees, and the rain battering down. Initially it seems as if this reflects only the mood of the narrator, but later it may take on greater significance. When Porphyria arrives, she makes up the fire and warms the cottage, transforming the "cheerless grate", which seems as if it would reflect the love of the pair. Her arrival "shut the cold out"; this seems true on a literal and a metaphorical level – it is the storm and his unhappiness that she shuts out.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทกวีเปิด มีการเข้าใจผิด pathetic: personified "คือลม" กันลงต้นไม้ และฝนที่โจมตีลง ตอนแรกมันดูเหมือนว่า สะท้อนถึงอารมณ์ของการบรรยายเท่านั้น แต่ในภายหลังอาจใช้ในความสำคัญมากขึ้น เมื่อ Porphyria มา เธอทำให้ดับไฟ และทำคอทเทจ เปลี่ยน "cheerless ตะแกรง" ซึ่งดูเหมือนว่า มันจะสะท้อนความรักของคู่ เธอเดินทางมาถึง "ปิดเย็นออก" ดูเหมือนจริงบนตัวเป็นตัวอักษรและระดับขนม – พายุและทุกข์ของเขาที่เธอปิดออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทกวีที่เปิดขึ้นพร้อมกับความแข็งแกร่งของความเข้าใจผิดที่น่าสงสาร: เป็นตัวเป็นตน "ลมบูดบึ้ง" ฉีกลงต้นไม้และฝนทุบตีลง ตอนแรกมันดูเหมือนว่านี้สะท้อนอารมณ์ของผู้บรรยาย แต่ต่อมามันอาจจะใช้เวลามากขึ้นเกี่ยวกับความสำคัญ เมื่อมาถึง porphyria เธอทำให้ไฟและอุ่นกระท่อมเปลี่ยน "ตะแกรงเศร้าใจ" ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะสะท้อนให้เห็นถึงความรักของทั้งคู่ เธอเข้ามา "ปิดเย็นออก"; นี้ดูเหมือนจริงบนตัวอักษรและระดับเชิงเปรียบเทียบ - มันเป็นพายุและความทุกข์ของเขาว่าเธอปิดออก