Gandhi did not claim to be a prophe

Gandhi did not claim to be a prophet or even a philosopher. "There is no such thing as Gandhism," he warned, "and I do not want to leave any sect after me." There was only one Gandhian, he said, an imperfect one at that: himself.

The real significance of the Indian freedom movement in Gandhi’s eyes was that it was waged nonviolently. He would have had no interest in it if the Indian National Congress had adopted Satyagraha and subscribed to nonviolence. He objected to violence not only because an unarmed people had little chance of success in an armed rebellion, but because he considered violence a clumsy weapon which created more problems than it solved, and left a trail of hatred and bitterness in which genuine reconciliation was almost impossible.

This emphasis on nonviolence jarred alike on Gandhi’s British and Indian critics, though for different reasons. To the former, nonviolence was a camouflage; to the latter, it was sheer sentimentalism. To the British who tended to see the Indian struggle through the prism of European history, the professions of nonviolence rather than on the remarkably peaceful nature of Gandhi’s campaigns. To the radical Indian politicians, who had browsed on the history of the French and Russian revolutions or the Italian and Irish nationalist struggles, it was patent that force would only yield to force, and that it was foolish to miss opportunities and sacrifice tactical gains for reasons more relevant to ethics than to politics.

Gandhi’s total allegiance to nonviolence created a gulf between him and the educated elite in India which was temporarily bridged only during periods of intense political excitement. Even among his closest colleagues there were few who were prepared to follow his doctrine of nonviolence to its logical conclusion : the adoption of unilateral disarmament in a world armed to the teeth, the scrapping of the police and the armed forces, and the decentralization of administration to the point where the state would "wither away". Nehru, Patel and others on whom fell the task of organizing the administration of independent India did not question the superiority of the principle of nonviolence as enunciated by their leader, but they did not coperider it practical politics. The Indian Constituent Assembly include a majority of members owing allegiance to Gandhi or at least holding him in high esteem, but the constitution which emerged from their labours in 1949 was based more on the Western parliamentary than on he Gandhian model. The development of the Indian economy during the last four decades cannot be said to have conformed to Gandhi’s conception of "self-reliant village republics". On the other hand, it bears the marks of a conscious effort to launch an Indian industrial revolution.

Jawaharlal Nehru—Gandhi’s "political heir"—was thoroughly imbued with the humane values inculcated by the Mahatma. But the man who spoke Gandhi’s language, after his death, was Vinoba Bhave, the "Walking Saint", who kept out of politics and government, Bhave’s Bhoodan (land gift) Movement was designed as much as a measure of land reform as that of a spiritual renewal. Though more than five million acres of land were distributed to the landless, the movement, despite its early promise, never really spiraled into a social revolution by consent. This was partly because Vinoba Bhave did not command Gandhi’s extraordinary genius for organizing the masses for a national crusade, and partly because in independent India the tendency grew for the people to look up to the government rather than to rely on voluntary and cooperative effort for effecting reforms in society.

Soon after Gandhi’s death in 1948, a delegate speaking at the United Nations predicted that "the greatest achievements of the Indian sage were yet to come" "Gandhi’s times," said Vinoba Bhave, "were the first pale dawn of the sun of Satyagraha." Forty years after Gandhi’s death, this optimism would seem to have been too high-pitched. The manner in which Gandhi’s techniques have sometimes been invoked even in the land of his birth in recent years would appear to be a travesty of his principles. And the world has been in the grip of a series of crises in Korea, the Congo, the Vietnam, the Middle East, and South Africa with a never-ending trail of blood and bitterness. The shadow of a thermo-nuclear war with its incalculable hazards continues to hang over mankind. From this predicament, Gandhi’s ideas and techniques may suggest a way out. Unfortunately, his motives and methods are often misunderstood, and not only by mobs in the street, Not long ago, Arthur Koestler described Gandhi’s attitude as one "of passive submission to bayonetting and raping, to villages without sewage, septic childhood's and trachoma." Such a judgement is of course completely with the same tenacity with which he battled with the British Raj. He advocated nonviolence not because it offered an easy way out, but because he considered violence a crude and in the long run, an ineffective weapon. His rejection of violence stemmed from choice, not from necessity.

Horace Alexander, who knew Gandhi and saw him in action, graphically describes the attitude of the nonviolent resister to his opponent: "On your side you have all the mighty forces of the modern State, arms, money, a controlled press, and all the rest. On my side, I have nothing but my conviction of right and truth, the unquenchable spirit of man, who is prepared to die for his convictions than submit to your brute force. I have my comrades in armlessness. Here we stand; and here if need be, we fall." Far from being a craven retreat from difficulty and danger, nonviolent resistance demands courage of a high order, the courage to resist injustice without rancour, to unite the utmost firmness with the utmost gentleness, to invite suffering but not to inflict it, to die but not to kill.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คานธีไม่ได้เรียกร้องให้ผู้เผยพระวจนะหรือแม้กระทั่งนักปรัชญา "ไม่มีสิ่งเช่น Gandhism คือ" เขาเตือน "และฉันไม่ต้องการที่จะออกจากนิกายใด ๆ หลังจากที่ฉัน." มีเพียงคนเดียวคานธีเป็นเขากล่าวว่าหนึ่งในข้อบกพร่องที่ว่า. ตัวเองอย่างมีนัยสำคัญที่แท้จริงของเสรีภาพในการเคลื่อนไหวของอินเดียในสายตาของคานธีคือการที่มันถูกยืดเยื้อ nonviolently เขาจะมีความสนใจในมันไม่มีถ้าสภาแห่งชาติอินเดียได้นำ Satyagraha และสมัครเป็นสมาชิกอหิงสา เขาคัดค้านการใช้ความรุนแรงไม่เพียงเพราะคนที่ไม่มีอาวุธมีโอกาสเล็ก ๆ น้อย ๆ ของความสำเร็จในการกบฏติดอาวุธ แต่เป็นเพราะเขาคิดว่าการใช้ความรุนแรงอาวุธเงอะงะซึ่งสร้างปัญหามากกว่าจะแก้และทิ้งร่องรอยของความเกลียดชังและความขมขื่นซึ่งความปรองดองของแท้เกือบ เป็นไปไม่ได้. นี้เน้นอหิงสา jarred เหมือนกันบนคานธีนักวิจารณ์อังกฤษและอินเดีย แต่ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกัน กับอดีต, อหิงสาคือการปลอมตัว; หลังมันก็เลี่ยง sentimentalism เพื่อให้ชาวอังกฤษที่มีแนวโน้มที่จะเห็นการต่อสู้ของอินเดียผ่านปริซึมของประวัติศาสตร์ยุโรปอาชีพของอหิงสามากกว่าในธรรมชาติที่เงียบสงบอย่างน่าทึ่งของแคมเปญของคานธี เพื่อนักการเมืองอินเดียหัวรุนแรงที่เคยเรียกดูในประวัติศาสตร์ของการปฏิวัติฝรั่งเศสและรัสเซียหรือการต่อสู้ของชาติอิตาลีและไอร์แลนด์มันเป็นสิทธิบัตรที่บังคับเท่านั้นที่จะยอมจำนนต่อแรงและมันก็โง่ที่จะพลาดโอกาสและความเสียสละกำไรยุทธวิธี เหตุผลที่เกี่ยวข้องกับจริยธรรมทางการเมืองมากกว่าที่จะ. รวมความจงรักภักดีของคานธีที่จะสร้างอหิงสาอ่าวระหว่างเขาและยอดการศึกษาในอินเดียซึ่งเป็นสะพานชั่วคราวเฉพาะในช่วงระยะเวลาของความตื่นเต้นทางการเมืองที่รุนแรง แม้แต่ในหมู่เพื่อนร่วมงานที่ใกล้เคียงที่สุดของเขามีไม่กี่คนที่พร้อมที่จะปฏิบัติตามหลักคำสอนของเขาอหิงสาไปสู่ข้อสรุปเชิงตรรกะของมัน: การยอมรับของอาวุธฝ่ายเดียวในโลกที่ติดอาวุธที่ฟัน, การต่อสู้ของตำรวจและกองกำลังติดอาวุธและการกระจายอำนาจการบริหาร ไปยังจุดที่รัฐจะ "สลายไป" เนเทลและคนอื่น ๆ ที่ลดลงของการจัดงานการบริหารงานของประเทศอินเดียที่เป็นอิสระไม่ได้ถามเหนือกว่าของหลักการอหิงสาตามที่กําหนดโดยผู้นำของพวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้มัน coperider การเมืองในทางปฏิบัติ สภาร่างรัฐธรรมนูญอินเดียรวมถึงส่วนใหญ่ของสมาชิกเนื่องจากว่าจะจงรักภักดีต่อคานธีหรืออย่างน้อยเขาถืออยู่ในความนิยมสูง แต่รัฐธรรมนูญที่โผล่ออกมาจากแรงงานของพวกเขาในปี 1949 เป็นไปตามเพิ่มเติมเกี่ยวกับเวสเทิร์รัฐสภากว่าบนเขารูปแบบคานธี การพัฒนาเศรษฐกิจของอินเดียในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมาไม่สามารถบอกว่าจะต้องสอดคล้องกับความคิดของคานธีของ "สาธารณรัฐหมู่บ้านพึ่งตนเอง" ในทางกลับกันก็หมีเครื่องหมายของความใส่ใจในการเปิดการปฏิวัติอุตสาหกรรมอินเดีย. Jawaharlal Nehru-คานธี "ทายาทการเมือง" -was ตื้นตันใจอย่างทั่วถึงมีค่าอย่างมีมนุษยธรรม inculcated โดยมหาตมะ แต่คนที่พูดภาษาของคานธีหลังจากการตายของเขาเป็น Vinoba Bhave, "เดินแซง" ที่เก็บไว้ออกจากการเมืองและรัฐบาล Bhoodan Bhave ของ (ของที่ระลึกที่ดิน) การเคลื่อนไหวได้รับการออกแบบเป็นอย่างมากเป็นตัวชี้วัดของการปฏิรูปที่ดินเป็นที่ของ ต่ออายุทางจิตวิญญาณ แม้ว่ามากกว่าห้าล้านไร่ของที่ดินที่มีการกระจายการไร้ที่ดินเคลื่อนไหวแม้จะมีสัญญาแรกไม่เคยลุกลามจริงๆในการปฏิวัติทางสังคมโดยได้รับความยินยอม นี่คือส่วนหนึ่งเป็นเพราะ Vinoba Bhave ไม่ได้สั่งอัจฉริยะพิเศษของคานธีในการจัดระเบียบฝูงสำหรับสงครามครูเสดแห่งชาติและส่วนหนึ่งเป็นเพราะในอินเดียที่เป็นอิสระมีแนวโน้มที่เพิ่มขึ้นสำหรับคนที่จะมองขึ้นไปยังรัฐบาลมากกว่าที่จะพึ่งพาความพยายามที่สมัครใจและสหกรณ์ที่มีผลต่อ การปฏิรูปในสังคม. ไม่นานหลังจากการตายของคานธีในปี 1948, ผู้แทนการพูดที่ยูเอ็นคาดการณ์ว่า "ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของปราชญ์อินเดียยังมาไม่ถึง" "ครั้งคานธี" Vinoba Bhave กล่าวว่า "เป็นรุ่งอรุณอ่อนแรกของ ดวงอาทิตย์ของ Satyagraha. " สี่สิบปีหลังจากการตายของคานธี, มองโลกในแง่นี้ก็ดูเหมือนจะได้รับแหลมสูงเกินไป ลักษณะที่เทคนิคของคานธีได้รับบางครั้งเรียกแม้จะอยู่ในแผ่นดินเกิดของเขาในปีที่ผ่านมาจะปรากฏเป็นของเลียนแบบหลักการของเขา และทั่วโลกได้รับในการยึดเกาะของชุดของวิกฤตการณ์ในเกาหลี, คองโก, เวียดนาม, ตะวันออกกลางและแอฟริกาใต้กับเส้นทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเลือดและความขมขื่น เงาของสงครามเทอร์โมนิวเคลียร์ที่มีอันตรายไม่แน่นอนที่ยังคงแขวนเหนือมนุษย์ จากสถานการณ์นี้ความคิดของคานธีและเทคนิคอาจแนะนำวิธีออก แต่น่าเสียดายที่แรงจูงใจและวิธีการของเขาจะมักจะเข้าใจผิดและไม่เพียง แต่จากมลพิษในถนนที่ไม่นานมานี้อาร์เธอร์ Koestler อธิบายทัศนคติของคานธีเป็นหนึ่งใน "การส่ง passive เพื่อ bayonetting ข่มขืนและไปยังหมู่บ้านโดยไม่มีการบำบัดน้ำเสียในวัยเด็กที่ติดเชื้อและโรคริดสีดวงตา." การตัดสินดังกล่าวเป็นหลักสูตรที่สมบูรณ์กับความดื้อรั้นเดียวกันกับที่เขาต่อสู้กับการปกครองของอังกฤษ เขาสนับสนุนอหิงสาไม่ได้เพราะมันนำเสนอวิธีที่ง่ายออก แต่เป็นเพราะเขาคิดว่าการใช้ความรุนแรงและน้ำมันดิบในระยะยาว, อาวุธไม่ได้ผล เขาปฏิเสธการใช้ความรุนแรงที่เกิดจากทางเลือกที่ไม่ได้มาจากความจำเป็น. ฮอเรซอเล็กซานเดใครจะรู้ว่าคานธีและเห็นเขาในการดำเนินการที่ชัดเจนอธิบายทัศนคติของต้านทานรุนแรงกับฝ่ายตรงข้ามของเขา: "ในด้านของคุณคุณมีกองกำลังอันยิ่งใหญ่ของรัฐที่ทันสมัย แขนเงินกดควบคุมและส่วนที่เหลือทั้งหมด. ในด้านของฉันฉันมีอะไร แต่ความเชื่อมั่นของฉันที่ถูกต้องและความจริงโดยไม่มีเงื่อนไขจิตวิญญาณของชายคนหนึ่งที่ได้เตรียมที่จะตายเพื่อความเชื่อมั่นของเขามากกว่าที่จะส่งกำลังดุร้ายของคุณ ฉันมีเพื่อนสนิทของฉันใน armlessness ที่นี่เรายืน. และนี่ถ้าจำเป็นต้องเป็นเราตก ". ห่างไกลจากการพักผ่อนที่ขี้ขลาดตาขาวจากความยากลำบากและอันตรายรุนแรงต่อต้านเรียกร้องความกล้าหาญของการสั่งซื้อสูงความกล้าหาญที่จะต่อต้านความอยุติธรรมโดยไม่มีความเคียดแค้นที่จะรวมตัวกันแน่นสูงสุดที่มีความอ่อนโยนสูงสุดที่จะเชิญ แต่ความทุกข์ที่จะไม่สร้างความเจ็บปวดมันจะตาย แต่ จะไม่ฆ่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คานธีไม่ได้เรียกร้องเป็นผู้พยากรณ์ หรือแม้แต่นักปรัชญา” ไม่มีสิ่งเช่น gandhism " เขาเตือน " และผมไม่อยากจะออกจากพรรคหลังฉัน " มีเพียงหนึ่ง gandhian , เขากล่าวว่า , ไม่สมบูรณ์หนึ่งที่ : ตัวเอง

ความสำคัญที่แท้จริงของการเคลื่อนไหวอิสระอินเดียคานธีที่ตานั่นมันรุมเร้า nonviolently .เขาจะไม่มีความสนใจในมัน ถ้าสภาแห่งชาติอินเดียได้ประกาศใช้ในพระพุทธศาสนา และ สมัครสมาชิกอหิงสา เขาไม่เห็นด้วยกับการใช้ความรุนแรงไม่เพียงเพราะเป็นคนไม่มีอาวุธได้ โอกาสของความสำเร็จในการก่อกบฏ แต่เพราะเขาถือว่าความรุนแรงซุ่มซ่ามอาวุธซึ่งสร้างปัญหามากกว่าแก้และทิ้งรอยแค้นและขมขื่น ซึ่งการตรวจสอบของแท้แทบจะเป็นไปไม่ได้

เน้นบนมือของคานธี อหิงสาเหมือนกันในอังกฤษและอินเดียวิจารณ์ แต่สำหรับเหตุผลที่แตกต่างกัน กับอดีต อหิงสา คือ การพรางตัว และหลัง มันก็เลี่ยง sentimentalism . ในอังกฤษซึ่งมีแนวโน้มที่จะเห็นการต่อสู้ของอินเดียผ่านปริซึมของประวัติศาสตร์ยุโรปอาชีพของอหิงสามากกว่าในธรรมชาติอย่างสันติของคานธี แคมเปญ การเป็นนักการเมืองอินเดียที่ได้ดูในประวัติศาสตร์ของการปฏิวัติฝรั่งเศสและรัสเซียหรืออิตาลีและต่อสู้ชาตินิยมไอริช เป็นสิทธิบัตรที่บังคับ จะ ยอม บังคับและนั่นมันเป็นโง่ที่จะพลาดโอกาสและเสียสละผลประโยชน์ทางยุทธวิธีสำหรับเหตุผลที่เกี่ยวข้องกับจริยธรรมมากกว่าการเมือง

ของคานธี อหิงสารวมความจงรักภักดีสร้างอ่าวระหว่างเขาและการศึกษาชั้นนำในอินเดีย ซึ่งเป็นสะพานที่ทอดเพียงชั่วคราวในระหว่างรอบระยะเวลาของรุนแรงทางการเมือง ความตื่นเต้นแม้แต่ในหมู่เพื่อนร่วมงานที่สนิทที่สุดของเขามีไม่กี่คนที่กำลังเตรียมที่จะปฏิบัติตามคำสอนของอหิงสาของตรรกะและการยอมรับเป็นอาวุธในโลกอาวุธฟัน scrapping ของเจ้าหน้าที่ตำรวจและทหาร และการกระจายอำนาจการบริหารไปยังจุดที่รัฐจะต้องเหี่ยวเฉาไป " Nehru