The gravity of the present situatio

The gravity of the present situation notwithstanding, Hansen believes that hope for a “brighter future” has not yet been entirely stifled. Transitioning from the current atmospheric carbon concentration of 387 parts per million to the “appropriate initial target” Hansen finds in 350 ppm is in his view still practically achievable, though “just barely.” (Strangely enough, Hansen does not address the question of an appropriate CO2-equivalent concentration—that is, a measurement of atmospheric concentrations that includes greenhouse gases other than carbon dioxide, such as methane, etc.; a CO2-e target of 350 ppm would call for a carbon-dioxide concentration of much lower than 350.) Central to the project of realizing a peak in global carbon emissions and a concomitant return to 350 ppm is the phasing-out of coal emissions as rapidly as possible, says Hansen: slowing down the rate of such emissions, in his view, does no good; all such emissions must end by 2020 in the ‘developed’ world. Hansen tells us that most of the world’s remaining supply of fossil fuels—coal, oil, and gas, as well as tar sands and shale oil—must be kept in the ground if future generations are to have a “livable planet.” He sees oil and gas as having to play a role in the transitional period that must begin immediately, but emissions from coal, tar sands, and oil shale are to eliminated—which is not to say that the use of the latter sources is to be discontinued, for Hansen feels that they can be allowed to continue if adequate capture and sequestration technologies can be developed and implemented on a mass scale. He does stress the importance of energy-efficiency gains and renewable-energy sources, but he finds it “extremely irresponsible” to depend entirely on these two strategies to combat global warming; instead, he writes favorably of the prospect of a “nuclear renaissance” driven by the development of fourth-generation nuclear power plants, which he seems to find to be the only viable means by which drastically to reduce carbon emissions in the near term. Both forest preservation and reforestation, moreover, are to play a role in his favored carbon-reduction trajectory, though he warns that tree-planting cannot be taken as a substitute for—an offset of—existing carbon emissions. Though initially skeptical about the place that geo-engineering schemes should have in the struggle against climate change, Hansen does conclude that such options may become necessary if business-as-usual is continued for the foreseeable future, and as such he suggests that research be made into exploring such schemes. Furthermore, he eschews the hegemonically favored cap-and-trade approach for what is referred to as “fee-and-dividend,” a framework whereby fees are collected at the mine or port of entry of a given fossil fuel and then divided equally among legal adult residents of the public, the idea being that those who outstrip their share of carbon-emissions—in most cases, Hansen assures us, economically wealthier individuals—will be financially penalized and hence face incentives to reduce their carbon footprints. Hansen envisions these fees as rising over time, so as to allow households and individuals to adjust their lifestyles accordingly; to prevent more carbon-intensive production from simply shifting their operations to a location where such regulatory frameworks are non-existent, he also insists that the fee-and-dividend approach be globalized

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แรงโน้มถ่วงของสถานการณ์ปัจจุบันอย่างไรก็ตาม แฮนเซ่นเชื่อว่าความหวังนั้นสำหรับ "อนาคตยิ่งขึ้น" ยังไม่ได้ทั้งหมด stifled เปลี่ยนจากความเข้มข้นคาร์บอนบรรยากาศปัจจุบัน 387 ส่วนต่อล้านเพื่อค้นหาแฮนเซ่น "เป้าหมายเริ่มต้นที่เหมาะสม" ใน 350 ppm อยู่ในมุมมองของเขายังคงจริงทำได้ แม้ว่า "เพิ่งจะ" (แพงกว่าพอ แฮนเซ่นไม่คำถามที่มีความเข้มข้นเทียบเท่ากับ CO2 ที่เหมาะสม — นั่นคือ การวัดความเข้มข้นของบรรยากาศที่มีเรือนกระจกก๊าซอื่น ๆ กว่าก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ มีเทน ฯลฯ เป้าหมายอี CO2 ของ 350 ppm จะเรียกสำหรับความเข้มข้นคาร์บอนไดออกไซด์ของมากต่ำกว่า 350.) กลางกับโครงการของการตระหนักถึงจุดสูงสุดในการปล่อยก๊าซเรือนกระจกทั่วโลกและความมั่นใจกลับไป 350 ppm มีการวางขั้นตอนออกจากถ่านหินปล่อยอย่างรวดเร็วที่สุด ว่า แฮนเซ่น: ชะลออัตราการปล่อยก๊าซดังกล่าว ในมุมมองของเขา ไม่ไม่ดี ปล่อยก๊าซดังกล่าวทั้งหมดต้องสิ้นสุด โดย 2020 ในโลก 'พัฒนา' แฮนเซ่นบอกว่า ส่วนใหญ่ที่เหลือของโลกจัดหาเชื้อเพลิงฟอสซิลเช่นถ่านหิน น้ำมัน และก๊าซ เช่นเดียว กับน้ำมันดินทรายและดินดานน้ำมัน — ต้องถูกเก็บไว้ในพื้นดินถ้ารุ่นในอนาคตจะมีการ "ต่าง ๆ โลก" เขาเห็นน้ำมันและก๊าซธรรมชาติมีบทบาทในระยะอีกรายการที่ต้องเริ่มต้นทันที แต่ปล่อยก๊าซจากถ่านหิน ทาร์แซนด์ และดินดานน้ำมันจะตัดตัวที่จะไม่บอกว่า ใช้ของแหล่งมาที่หลังจะถูกยกเลิก สำหรับแฮนเซ่นรู้สึกว่า พวกเขาสามารถได้รับอนุญาตให้ทำถ้า พอจับและ sequestration เทคโนโลยีสามารถพัฒนา และนำมาใช้ในระดับมวลชน เขาย้ำความสำคัญของแหล่งพลังงานหมุนเวียนและประสิทธิภาพพลังงานกำไร แต่เขาพบว่า "หลายแสน" ขึ้นอยู่กับกลยุทธ์เหล่านี้สองเพื่อต่อสู้กับภาวะโลกร้อน ทั้งหมด แทน เขาเขียนพ้องต้องกันของโอกาสของการ "นิวเคลียร์เรอเนสซองซ์" ขับเคลื่อน ด้วยการพัฒนาโรงไฟฟ้านิวเคลียร์รุ่นที่สี่ ซึ่งเขาน่าจะ หมายถึงเฉพาะได้อย่างรวดเร็วเพื่อลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในระยะใกล้ที่หา รักษาป่าและปลูกป่า นอกจากนี้ จะมีบทบาทในวิถีของเขาชื่นชอบลดคาร์บอน แม้ว่าเขาเตือนว่า ปลูกต้นไม้ไม่ควรเป็น — ออฟเซตของซึ่งปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่มีอยู่ ว่าเริ่มแคลงใจเกี่ยวกับสถานที่ภูมิศาสตร์วิศวกรรมแผนงานควรมีในการต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ แฮนเซ่นสรุปว่า ตัวเลือกดังกล่าวอาจมีความจำเป็นถ้าธุรกิจเป็น ปกติต่อไปในอนาคตอันใกล้ และเป็น เขาแนะนำว่า ทำวิจัยเป็นการสำรวจโครงร่างดังกล่าว นอกจากนี้ เขา eschews วิธีหมวก และค้าชื่นชอบ hegemonically สำหรับสิ่งเรียกว่า "ค่าธรรมเนียม- และเงินปันผล กรอบการทำงานโดยเก็บค่าธรรมเนียมในเหมือง หรือท่าเรือของรายการของเชื้อเพลิงฟอสซิลให้ และก็ แบ่งเท่า ๆ กันระหว่างผู้อยู่อาศัยผู้ใหญ่ตามกฎหมายของประชาชน แนวคิดการที่คน outstrip กันของการปล่อยก๊าซคาร์บอนซึ่งในกรณีส่วนใหญ่ แฮนเซ่นเรามั่นใจ บุคคล wealthier กาญจน์ — จะโทษทางการเงิน และหน้าดังนั้น แรงจูงใจในการลดรอยเท้าคาร์บอนของพวกเขา แฮนเซ่น envisions ค่าธรรมเนียมเหล่านี้เป็นไรซิ่งเวลา เพื่อให้ครัวเรือนและบุคคลเพื่อปรับปรุงวิถีชีวิตของพวกเขาตามลำดับ เพื่อป้องกันไม่ให้ผลิตคาร์บอนอย่างเข้มข้นมากขึ้นจากเพียงแค่ขยับการดำเนินงานไปยังตำแหน่งที่กรอบข้อบังคับดังกล่าวจะไม่มีอยู่ เขายังรมย์ว่า วิธีค่าปันผลเป็นโลกา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรงโน้มถ่วงของสถ​​านการณ์ปัจจุบันแม้จะมีแฮนเซนเชื่อว่าความหวังสำหรับ "อนาคตที่สดใส" ยังไม่ได้รับกลั้นทั้งหมด เปลี่ยนจากความเข้มข้นของคาร์บอนไดออกไซด์ในชั้นบรรยากาศปัจจุบันของ 387 ส่วนต่อล้าน "เป้าหมายเริ่มต้นที่เหมาะสม" แฮนเซนพบว่าใน 350 ppm อยู่ในมุมมองของเขายังคงทำได้จริง แต่ "เพิ่ง." (แปลกพอแฮนเซนไม่ได้อยู่ที่คำถามของ ที่เหมาะสม CO2 เทียบเท่าเข้มข้นนั่นคือการวัดความเข้มข้นของบรรยากาศที่มีการปล่อยก๊าซเรือนกระจกอื่น ๆ กว่าก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์เช่นก๊าซมีเทนเป็นต้น .; เป้าหมาย CO2 อี 350 ppm จะเรียกร้องให้มีความเข้มข้นคาร์บอนไดออกไซด์มากต่ำกว่า 350) กลางให้กับโครงการของการตระหนักถึงจุดสูงสุดในการปล่อยก๊าซคาร์บอนทั่วโลกและผลตอบแทนที่เกิดขึ้นพร้อมกันถึง 350 ppm จะออกวางขั้นตอนของการปล่อยก๊าซถ่านหินอย่างรวดเร็วเป็นไปได้ว่าแฮนเซน: การชะลอตัวลงของอัตราการปล่อยก๊าซดังกล่าวในมุมมองของเขา ไม่ดี; ทุกการปล่อยก๊าซดังกล่าวจะต้องจบในปี 2020 ใน 'พัฒนา' โลก แฮนเซนบอกเราว่าส่วนใหญ่ของอุปทานที่ยังเหลืออยู่ในโลกของเชื้อเพลิงถ่านหินฟอสซิลน้ำมันและก๊าซเช่นเดียวกับทรายน้ำมันและหินน้ำมัน-ต้องเก็บไว้ในพื้นดินถ้าลูกหลานในอนาคตจะมี "โลกน่าอยู่." เขาเห็น น้ำมันและก๊าซที่มีบทบาทสำคัญในช่วงเวลาที่จะต้องเริ่มต้นทันที แต่การปล่อยก๊าซจากถ่านหินทรายน้ำมันและหินน้ำมันจะตัดออกซึ่งไม่ได้บอกว่าการใช้แหล่งที่มาที่หลังจะได้รับการยกเลิก สำหรับแฮนเซนรู้สึกว่าพวกเขาสามารถได้รับอนุญาตให้ดำเนินการต่อหากจับเพียงพอและเทคโนโลยีการกักเก็บสามารถที่จะพัฒนาและดำเนินการในระดับมวล เขาไม่เน้นความสำคัญของกำไรพลังงานอย่างมีประสิทธิภาพและแหล่งพลังงานทดแทน แต่เขาพบว่ามัน "ขาดความรับผิดชอบอย่างยิ่ง" ที่จะขึ้นอยู่กับทั้งสองกลยุทธ์ในการต่อสู้กับภาวะโลกร้อน แทนเขาเขียนในเกณฑ์ดีของความคาดหวังของ "ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยานิวเคลียร์" แรงผลักดันจากการพัฒนาของรุ่นที่สี่โรงไฟฟ้​​านิวเคลียร์ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะพบว่าจะมีวิธีการทำงานโดยเฉพาะอย่างมากที่จะลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนในระยะใกล้ ทั้งการอนุรักษ์ป่าไม้และการปลูกป่านอกจากนี้จะมีบทบาทสำคัญในวิถีการลดคาร์บอนที่ชื่นชอบของเขาแม้ว่าเขาจะเตือนว่าปลูกต้นไม้ไม่สามารถนำมาเป็นตัวแทนเพื่อชดเชยการปล่อยก๊าซคาร์บอนที่มีอยู่ แม้ในขั้นต้นสงสัยเกี่ยวกับสถานที่ที่รูปแบบทางภูมิศาสตร์วิศวกรรมควรจะมีในการต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศแฮนเซนไม่สรุปได้ว่าตัวเลือกดังกล่าวอาจกลายเป็นสิ่งจำเป็นหากธุรกิจเป็นปกติอย่างต่อเนื่องในอนาคตอันใกล้และเป็นเช่นเขาแสดงให้เห็นว่าการวิจัยเป็น ทำในการสำรวจแผนดังกล่าว นอกจากนี้เขาหลีกเลี่ยงวิธีการที่ได้รับการสนับสนุน hegemonically ฝาครอบและการค้าสิ่งที่เรียกว่า "ค่าและเงินปันผล" กรอบการทำงานโดยจะถูกเก็บรวบรวมค่าใช้จ่ายที่เหมืองหรือพอร์ตของการเข้ามาของเชื้อเพลิงฟอสซิลที่กำหนดและแบ่งเท่า ๆ กันแล้ว ที่อาศัยอยู่ในผู้ใหญ่ตามกฎหมายของประชาชนเป็นความคิดที่ว่าผู้ที่ทำได้ดีกว่าส่วนแบ่งของการปล่อยก๊าซคาร์บอนในกรณีส่วนใหญ่แฮนเซนเรามั่นใจว่าบุคคลที่จะมั่งคั่งทางเศรษฐกิจถูกลงโทษทางการเงินและด้วยเหตุนี้ต้องเผชิญกับแรงจูงใจในการลดรอยเท้าคาร์บอนของพวกเขา แฮนเซนวาดภาพเหล่านี้เป็นค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปเพื่อที่จะช่วยให้ผู้ประกอบการและบุคคลที่จะปรับวิถีชีวิตของพวกเขาตาม; เพื่อป้องกันไม่ให้การผลิตคาร์บอนเข้มข้นมากขึ้นจากเพียงแค่การขยับการดำเนินงานของพวกเขาไปยังสถานที่ที่กรอบของกฎระเบียบดังกล่าวไม่ได้มีอยู่นอกจากนี้เขายังยืนยันว่าค่าและวิธีการที่จะได้รับเงินปันผลโลกาภิวัตน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แรงโน้มถ่วงของสถานการณ์ปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม แฮนเซ่นเชื่อว่าความหวังสำหรับอนาคต " " ยิ่งไม่ได้ถูกทั้งหมด หายใจไม่ออก เปลี่ยนจากปัจจุบันบรรยากาศคาร์บอนปริมาณ 387 ต่อล้านส่วน " เป้าหมาย " เริ่มต้นที่เหมาะสมในแฮนเซนพบ 350 ppm ในมุมมองของเขายังหากลุ่มได้ แม้ว่า " แทบ " ( แปลกพอแฮนเซนไม่ได้อยู่ที่คำถามของคาร์บอนไดออกไซด์เทียบเท่าระดับที่เหมาะสมคือ การวัดความเข้มข้นของบรรยากาศที่มีคาร์บอนไดออกไซด์ ก๊าซเรือนกระจกอื่นๆ มากกว่า เช่น มีเทน ฯลฯ เป็น co2-e เป้าหมาย 350 ppm จะเรียกสำหรับก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ความเข้มข้นต่ำกว่า 350) กลางโครงการทราบจุดสูงสุดในการปล่อยก๊าซคาร์บอนทั่วโลกและกลับมาเกิดกับ 350 ppm เป็นปัญหาจากการปล่อยก๊าซถ่านหินเป็นอย่างรวดเร็วเป็นไปได้ว่าแฮนเซน : ชะลอตัวลง อัตราการปล่อยก๊าซดังกล่าว ในมุมมองของเขา ไม่ดี การปล่อยก๊าซดังกล่าวจะสิ้นสุดในปี 2020 ใน ' พัฒนา ' โลก . แฮนเซ่นบอกเราว่า ที่สุดของโลกที่เหลืออุปทานของเชื้อเพลิงฟอสซิลและถ่านหินน้ำมันและแก๊ส รวมทั้งหาดทรายน้ำมันดินและหินน้ำมันจะถูกเก็บไว้ในดิน ถ้าในอนาคตมี " โลกน่าอยู่ " เขาเห็นน้ำมันและก๊าซที่มีบทบาทในการเปลี่ยนระยะเวลาที่ต้องเริ่มต้นทันที แต่การปล่อยก๊าซจากถ่านหินน้ำมันดินและหินน้ำมันคือ ตัดซึ่งจะไม่กล่าวว่า การใช้แหล่งที่หลังก็ต้องชะงักสำหรับแฮนเซนรู้สึกว่าพวกเขาสามารถได้รับอนุญาตให้ดำเนินการต่อหากจับที่เพียงพอและการสะสมเทคโนโลยีที่สามารถพัฒนาและใช้ในมวลขนาด เขาเน้นความสำคัญของการใช้พลังงานจากแหล่งพลังงานทดแทน แต่เขาพบมันมาก " ขาดความรับผิดชอบ " จะขึ้นอยู่กับทั้งสองกลยุทธ์เพื่อต่อสู้กับภาวะโลกร้อน แทนเขาเขียนพ้องต้องกันของโอกาสของนิวเคลียร์ " ศิลปวิทยา " ขับเคลื่อนโดยการพัฒนาโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์รุ่นที่สี่ ซึ่งดูเหมือนเขาจะค้นหาให้หมายถึงเฉพาะได้ ซึ่งในการลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนในระยะใกล้ ทั้งป่าไม้ การอนุรักษ์ และปลูกป่า นอกจากจะเล่นในบทบาทที่ชื่นชอบของเขาลดคาร์บอน เส้นทางการวิ่งแต่เขาเตือนว่า การปลูกต้นไม้ ไม่สามารถนำมาทดแทนชดเชยการปล่อยก๊าซคาร์บอนที่มีอยู่ แต่เริ่มสงสัยเกี่ยวกับสถานที่ที่โครงการวิศวกรรมกอควรมีในการต่อสู้กับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ แฮนเซ่น ก็สรุปได้ว่าตัวเลือกดังกล่าว อาจเป็นสิ่งจำเป็น ถ้าธุรกิจตามปกติต่อในอนาคต อย่างไรก็ตามและเป็นเช่นเขาแนะนำว่าให้เข้าไปสำรวจศึกษาโครงการดังกล่าว . นอกจากนี้ เขา eschews ที่ชื่นชอบ hegemonically หมวกและการค้าแนวทางสำหรับสิ่งที่เรียกว่า " ค่าปันผล " กรอบโดยค่าธรรมเนียมจะเก็บที่เหมืองหรือพอร์ตของรายการของเชื้อเพลิงฟอสซิลและจากนั้นให้แบ่งระหว่างกฎหมายผู้ใหญ่ที่อยู่อาศัยของประชาชนความคิดว่าผู้ที่ทำได้ดีกว่าหุ้นของการปล่อยก๊าซคาร์บอนในกรณีส่วนใหญ่ แฮนเซ่น มั่นใจว่าเรา บุคคล เศรษฐกิจ ซึ่งจะเงินหักและด้วยเหตุนี้หน้าบริเวณลดรอยเท้าคาร์บอนของพวกเขา แฮนเซน envisions ค่าธรรมเนียมเหล่านี้เพิ่มขึ้นตลอดเวลา เพื่อที่จะช่วยให้ครอบครัวและบุคคลที่จะปรับปรุงวิถีการดำเนินชีวิตตาม ;เพื่อป้องกันไม่ให้คาร์บอนมากขึ้นเข้มข้นผลิตจากเพียงแค่การย้ายฐานปฏิบัติการไปยังสถานที่ที่เกี่ยวข้อง เช่น กฎหมายมีอยู่ เขายังยืนยันว่าค่าธรรมเนียมและวิธีการเป็นโลกาภิวัตน์ เงินปันผล