Jean Henry Dunant's life (May 8, 18

Jean Henry Dunant's life (May 8, 1828-October 30, 1910) is a study in contrasts. He was born into a wealthy home but died in a hospice; in middle age he juxtaposed great fame with total obscurity, and success in business with bankruptcy; in old age he was virtually exiled from the Genevan society of which he had once been an ornament and died in a lonely room, leaving a bitter testament. His passionate humanitarianism was the one constant in his life, and the Red Cross his living monument.

The Geneva household into which Henry Dunant was born was religious, humanitarian, and civic-minded. In the first part of his life Dunant engaged quite seriously in religious activities and for a while in full-time work as a representative of the Young Men's Christian Association, traveling in France, Belgium, and Holland.

When he was twenty-six, Dunant entered the business world as a representative of the Compagnie genevoise des Colonies de Sétif in North Africa and Sicily. In 1858 he published his first book, Notice sur la Régence de Tunis [An Account of the Regency in Tunis], made up for the most part of travel observations but containing a remarkable chapter, a long one, which he published separately in 1863, entitled L'Esclavage chez les musulmans et aux États-Unis d'Amérique [Slavery among the Mohammedans and in the United States of America].

Having served his commercial apprenticeship, Dunant devised a daring financial scheme, making himself president of the Financial and Industrial Company of Mons-Gémila Mills in Algeria (eventually capitalized at 100,000,000 francs) to exploit a large tract of land. Needing water rights, he resolved to take his plea directly to Emperor Napoleon III. Undeterred by the fact that Napoleon was in the field directing the French armies who, with the Italians, were striving to drive the Austrians out of Italy, Dunant made his way to Napoleon's headquarters near the northern Italian town of Solferino. He arrived there in time to witness, and to participate in the aftermath of, one of the bloodiest battles of the nineteenth century. His awareness and conscience honed, he published in 1862 a small book Un Souvenir de Solférino [A Memory of Solferino], destined to make him famous.

A Memory has three themes. The first is that of the battle itself. The second depicts the battlefield after the fighting - its «chaotic disorder, despair unspeakable, and misery of every kind» - and tells the main story of the effort to care for the wounded in the small town of Castiglione. The third theme is a plan. The nations of the world should form relief societies to provide care for the wartime wounded; each society should be sponsored by a governing board composed of the nation's leading figures, should appeal to everyone to volunteer, should train these volunteers to aid the wounded on the battlefield and to care for them later until they recovered. On February 7, 1863, the Société genevoise d'utilité publique [Geneva Society for Public Welfare] appointed a committee of five, including Dunant, to examine the possibility of putting this plan into action. With its call for an international conference, this committee, in effect, founded the Red Cross. Dunant, pouring his money and time into the cause, traveled over most of Europe obtaining promises from governments to send representatives. The conference, held from October 26 to 29, with thirty-nine delegates from sixteen nations attending, approved some sweeping resolutions and laid the groundwork for a gathering of plenipotentiaries. On August 22, 1864, twelve nations signed an international treaty, commonly known as the Geneva Convention, agreeing to guarantee neutrality to sanitary personnel, to expedite supplies for their use, and to adopt a special identifying emblem - in virtually all instances a red cross on a field of white1.

Dunant had transformed a personal idea into an international treaty. But his work was not finished. He approved the efforts to extend the scope of the Red Cross to cover naval personnel in wartime, and in peacetime to alleviate the hardships caused by natural catastrophes. In 1866 he wrote a brochure called the Universal and International Society for the Revival of the Orient, setting forth a plan to create a neutral colony in Palestine. In 1867 he produced a plan for a publishing venture called an «International and Universal Library» to be composed of the great masterpieces of all time. In 1872 he convened a conference to establish the «Alliance universelle de l'ordre et de la civilisation» which was to consider the need for an international convention on the handling of prisoners of war and for the settling of international disputes by courts of arbitration rather than by war.

The eight years from 1867 to 1875 proved to be a sharp contrast to those of 1859-1867. In 1867 Dunant was bankrupt. The water rights had not been granted, the company had been mismanaged in North Africa, and Dunant himself had been concentrating his attention on humanitarian pursuits, not on business ventures. After the disaster, which involved many of his Geneva friends, Dunant was no longer welcome in Genevan society. Within a few years he was literally living at the level of the beggar. There were times, he says2, when he dined on a crust of bread, blackened his coat with ink, whitened his collar with chalk, slept out of doors.

For the next twenty years, from 1875 to 1895, Dunant disappeared into solitude. After brief stays in various places, he settled down in Heiden, a small Swiss village. Here a village teacher named Wilhelm Sonderegger found him in 1890 and informed the world that Dunant was alive, but the world took little note. Because he was ill, Dunant was moved in 1892 to the hospice at Heiden. And here, in Room 12, he spent the remaining eighteen years of his life. Not, however, as an unknown. After 1895 when he was once more rediscovered, the world heaped prizes and awards upon him.

Despite the prizes and the honors, Dunant did not move from Room 12. Upon his death, there was no funeral ceremony, no mourners, no cortege. In accordance with his wishes he was carried to his grave «like a dog»3.

Dunant had not spent any of the prize monies he had received. He bequeathed some legacies to those who had cared for him in the village hospital, endowed a «free bed» that was to be available to the sick among the poorest people in the village, and left the remainder to philanthropic enterprises in Norway and Switzerland.



Selected Bibliography
Les Débuts de la Croix-Rouge en France. Paris, Librairie Fischbacher, 1918.
Dunant, J. Henri. His manuscripts are held by the Bibliothèque publique et universitaire de Genève.
Dunant, J. Henry, A Memory of Solferino. London, Cassell, 1947. A translation from the French of the first edition of Un Souvenir de Solférino, published in 1862. The author published the original as «J. Henry Dunant», although he is usually referred to as «Henri Dunant».
Gagnebin, Bernard, «Le Rôle d'Henry Dunant pendant la guerre de 1870 et le siège de Paris», bound separately but originally published in Revue internationale de la Croix-Rouge (avril, 1953).
Gigon, Fernand, The Epic of the Red Cross or the Knight Errant of Charity, translated from the French by Gerald Griffin. London, Jarrolds, 1946.
Gumpert, Martin, Dunant: The Story of the Red Cross. New York, Oxford University Press, 1938.
Hart, Ellen, Man Born to Live: Life and Work of Henry Dunant, Founder of the Red Cross. London, Gollancz, 1953.
Hendtlass, Willy, «Henry Dunant: Leben und Werk», in Solferino, pp. 37-84. Essen Cityban, Schiller, 1959.
Hommage à Henry Dunant. Genève, 1963.
Huber, Max, «Henry Dunant», in Revue internationale de la Croix-Rouge, 484 (avril, 1959) 167-173. A translation of a brief sketch originally published in German in 1928.

1. The emblem in Muslim countries is the red crescent and in Iran is the red lion and sun. (For a brief history of the Red Cross see history of the Red Cross.)

2. «Extraits des mémoires» in Les Débuts de la Croix-Rouge en France, p. 72.

3. Taken from a letter written by Dunant and published by René Sonderegger; quoted by Gigon in The Epic of the Red Cross, p. 147.

From Nobel Lectures, Peace 1901-1925, Editor Frederick W. Haberman, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1972

This autobiography/biography was written at the time of the award and first published in the book series Les Prix Nobel. It was later edited and republished in Nobel Lectures. To cite this document, always state the source as shown above.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตแสฌองเฮนรี (8 may ค.ศ. 1828-30 ตุลาคม 1910) เป็นการเรียนที่แตกต่าง เขาเกิดในบ้านรวย แต่ตายใน hospice ในยุคกลาง เขาหรูหราอันน่าชื่อเสียงดีรวม obscurity และความสำเร็จในธุรกิจ ด้วยล้มละลาย ในสมัยโบราณ เขาแทบถูกเนรเทศจากสังคม Genevan ซึ่งเขาได้ครั้งแล้วมีเครื่องประดับ และเสียชีวิตในห้องโดดเดี่ยว พิสูจน์ขมออกจากกัน ค่าคงหนึ่งในชีวิตของเขา และกาชาดอนุสาวรีย์ชีวิตของเขา humanitarianism ของเขาหลงใหลได้บ้านเจนีวาที่แสเฮนรีเกิดมีศาสนา มนุษยธรรม และพลเมืองดี ในช่วงแรกของชีวิต แสธุระค่อนข้างจริงจัง ในกิจกรรมทางศาสนา และในขณะที่ในการทำงานเต็มเวลาเป็นตัวแทนสมาคมของคนหนุ่มสาวคริสเตียน เดินทาง ในฝรั่งเศส เบลเยี่ยม ฮอลแลนด์เมื่อยี่สิบหก แสป้อนโลกธุรกิจเป็นตัวแทนของเดส์ genevoise Compagnie เป็นอาณานิคม de Sétif ในแอฟริกาเหนือและอิตาลี ในค.ศ. 1858 เขาตีพิมพ์หนังสือครั้งแรกของเขา สังเกตซูร์ลา Régence เดตูนิส [อันบัญชีของรีเจนซี่ในตูนิส], ขึ้นส่วนใหญ่เดินทางสังเกตการณ์ แต่ประกอบด้วยบทโดดเด่น ยาวหนึ่ง ซึ่งเขาเผยแพร่ต่างหากในวันที่ 1863 สิทธิ L'Esclavage chez les musulmans et นุเคราะห์ États-Unis d'Amérique [ทาส Mohammedans และ ในสหรัฐอเมริกา]มีบริการการฝึกงานทางการค้าของเขา แสชิ้นกล้าหาญการเงินแผน ทำเองประธานฝ่ายการเงินและ บริษัทอุตสาหกรรมของโรงงานผลิต Gémila มอนส์ในแอลจีเรีย (ในที่สุดการประเมินค่าฟรังซ์ 100,000,000) เพื่อใช้เป็นทางเดินขนาดใหญ่ของแผ่นดิน เขาต้องการสิทธิน้ำ แก้ไขจะแก้ของเขาไปยังจักรพรรดินโปเลียน III โดยตรง Undeterred ความจริงที่ว่านโปเลียนในผู้กำกับฟิลด์กองทัพฝรั่งเศสที่ กับชาวอิตาลี ได้มุ่งมั่นที่จะขับรถ Austrians จากอิตาลี แส ทำทางไปสำนักงานใหญ่ของนโปเลียนใกล้ภาคเหนืออิตาลีเมืองของ Solferino เขาถึงมีเวลา มาเป็นพยาน และ การเข้าร่วมในปัจจุบัน การต่อสู้ bloodiest ของศตวรรษอย่างใดอย่างหนึ่ง ความตระหนักและจิตสำนึกพัฒนา เขาประกาศใน 1862 เขาจองขนาดเล็กสหประชาชาติระลึกเดอ Solférino [A หน่วยความจำของ Solferino], กำหนดเพื่อให้เขามีชื่อเสียงหน่วยความจำมีชุดรูปแบบที่สาม ครั้งแรกเป็นที่รบเอง ที่สองมีภาพสนามรบจากการรบ - «โรควุ่นวาย unspeakable ความสิ้นหวัง ความทุกข์ทั้งปวง» - และบอกเรื่องราวหลักของความพยายามในการดูแลการได้รับบาดเจ็บในเมืองเล็ก ๆ ของโอ รูปที่สามเป็นแผน ประชาชาติของโลกควรสร้างสังคมสงเคราะห์เพื่อให้การดูแลสำหรับความโหดร้ายได้รับบาดเจ็บ แต่ละสังคมควรสนับสนุน โดยคณะกรรมการควบคุมประกอบด้วยตัวเลขชั้นนำของประเทศ ควรดึงดูดทุกคนอาสา ควรฝึกอาสาสมัครเหล่านี้ เพื่อช่วยให้การได้รับบาดเจ็บในสนามรบ และดูแลพวกเขาในภายหลังจนกว่าจะกู้คืน บน 7 กุมภาพันธ์ วันที่ 1863, Société genevoise d'utilité publique [เจนีวาแห่งประชาสงเคราะห์] กรรมการที่ห้า แส การตรวจสอบความเป็นไปได้ของการวางแผนนี้ไปสู่การปฏิบัติรวมทั้งการ มีการเรียกการประชุมนานาชาติ คณะกรรมการชุดนี้ ก่อตั้งกาชาดผล แส เทเงินและเวลาของเขาเป็นสาเหตุ เดินทางของยุโรปได้รับสัญญาจากรัฐบาลในการส่งตัวแทน การประชุม จัด 26 ตุลาคมถึง 29 กับคนสามสิบเก้าจากสิบหกประเทศร่วม อนุมัติมติบางอย่างเหมาะเจาะ และวางส่วนสำหรับรวบรวม plenipotentiaries บน 22 สิงหาคม 1864, 12 ประเทศลงนามสนธิสัญญาระหว่างประเทศ รู้จักกันทั่วไปเป็นประชุมเจนีวา เงื่อนไขการรับประกันความเป็นกลางให้เจ้าหน้าที่อนามัย เร็ววัสดุสำหรับการใช้ และนำมาใช้เป็นพิเศษระบุสัญลักษณ์ - ในแทบทุกกรณีกาชาดบนเขตข้อมูลของ white1แสได้เปลี่ยนความคิดส่วนบุคคลเป็นการสนธิ แต่งานของเขาไม่เสร็จ เขาอนุมัติความพยายามในการขยายขอบเขตของกาชาดเพื่อให้ครอบคลุมบุคลากรเรือในความโหดร้าย และใน peacetime เพื่อบรรเทาความยากลำบากเกิดจากหายนะทางธรรมชาติ ใน 1866 เขาเขียนแผ่นพับเรียกว่าสากลและสังคมนานาชาติในการฟื้นฟูของโอเรียนท์ ทับแผนที่จะสร้างโคโลนี่เป็นกลางในปาเลสไตน์ ใน 1867 เขาผลิตแผนสำหรับกิจการประกาศที่เรียกว่าการ «นานาชาติและสากลห้องสมุด» การเป็นผลงานชิ้นเอกที่ยอดเยี่ยมของเวลาทั้งหมด ในเนียร์ช เขาแต่การประชุมเพื่อสร้างการ «พันธมิตร universelle de l'ordre ร้อยเอ็ดยังเดอลา» ซึ่งเป็นการพิจารณาความต้องการ สำหรับการประชุมระหว่างประเทศในการจัดการของเชลยศึก และ สำหรับการตัดสินข้อพิพาทระหว่างประเทศ โดยศาลอนุญาโตตุลาการ แทน การสงครามปีแปดจาก 1867 1875 พิสูจน์ให้ ความคมชัดคมชัดกับปี 1859-1867 ใน 1867 แสได้หมด สิทธิน้ำมีไม่รับ บริษัทที่ได้รับ mismanaged ในแอฟริกาเหนือ และแสตนเองได้ถูก concentrating สนใจบนชั้นด้านมนุษยธรรม ในกิจการธุรกิจไม่ หลังจากภัยพิบัติ ซึ่งเกี่ยวข้องกับจำนวนมากของเพื่อนของเขาเจนีวา แสก็ไม่ต้อนรับในสังคม Genevan ภายในไม่กี่ปี เขาอย่างแท้จริงอยู่ในระดับของการขอทาน มีเวลา เขา says2 เมื่อเขาร้านบนเปลือกของขนมปัง มืดเขาตรา ด้วยหมึก whitened คอเขา ด้วยชอล์ก นอนหลับออกมาจากประตูสำหรับปี 20 ถัดไป จากไปปีค.ศ. 1895 เพื่อ 1875 แสหายไปในความสันโดษ หลังจากพักสั้น ๆ ในสถานต่าง ๆ เขาแล้วลงใน Heiden หมู่บ้านสวิสเล็ก ๆ ที่นี่เป็นหมู่บ้านครูชื่อวิลเฮล์ม Sonderegger พบเขาใน 1890 และทราบโลกว่า แสมีชีวิต แต่โลกใช้เวลาสังเกตเล็กน้อย เพราะป่วย แสถูกย้ายในค.ศ. 1892 hospice ที่ Heiden และที่นี่ ในห้อง 12 เขาใช้เวลาสิบแปดปีที่เหลือของชีวิตของเขา ไม่ อย่างไรก็ตาม เป็นไม่รู้จัก หลังจากการปีค.ศ. 1895 เพื่อเมื่อเขาถูกสักที rediscovered โลกรันทดรางวัลและเงินรางวัลตามเขาแม้ มีเกียรติและรางวัล แสได้ย้ายจาก 12 ห้อง เมื่อตาย มีพิธีศพไม่ mourners ไม่ ไม่มีประวัติ ตามความปรารถนาของเขา เขาทำกับศพของเขา «เช่นสุนัข» 3แสได้ใช้เวลาของภาษีอากรรางวัลที่เขาได้รับ เขา bequeathed บางอย่างในอดีตที่ได้ดูแลเขาในโรงพยาบาลวิลเลจ endowed «ฟรีเตียง» ที่จะมีการป่วยในหมู่คนยากจนที่สุดในหมู่บ้าน และเหลือส่วนเหลือให้บริษัท philanthropic ในประเทศนอร์เวย์และสวิตเซอร์แลนด์ บรรณานุกรมเลือกLes Débuts de la Croix-แดงน้ำฝรั่งเศส ปารีส Librairie Fischbacher, 1918แส Henri J. เป็นพระที่จัด โดย publique ห้องพักทุกห้องและ universitaire de GenèveDunant, J. Henry, A Memory of Solferino. London, Cassell, 1947. A translation from the French of the first edition of Un Souvenir de Solférino, published in 1862. The author published the original as «J. Henry Dunant», although he is usually referred to as «Henri Dunant».Gagnebin, Bernard, «Le Rôle d'Henry Dunant pendant la guerre de 1870 et le siège de Paris», bound separately but originally published in Revue internationale de la Croix-Rouge (avril, 1953).Gigon, Fernand, The Epic of the Red Cross or the Knight Errant of Charity, translated from the French by Gerald Griffin. London, Jarrolds, 1946.Gumpert, Martin, Dunant: The Story of the Red Cross. New York, Oxford University Press, 1938.Hart, Ellen, Man Born to Live: Life and Work of Henry Dunant, Founder of the Red Cross. London, Gollancz, 1953.Hendtlass, Willy, «Henry Dunant: Leben und Werk», in Solferino, pp. 37-84. Essen Cityban, Schiller, 1959.Hommage à Henry Dunant. Genève, 1963.Huber, Max, «Henry Dunant», in Revue internationale de la Croix-Rouge, 484 (avril, 1959) 167-173. A translation of a brief sketch originally published in German in 1928. 1. The emblem in Muslim countries is the red crescent and in Iran is the red lion and sun. (For a brief history of the Red Cross see history of the Red Cross.)2. «Extraits des mémoires» in Les Débuts de la Croix-Rouge en France, p. 72.3. Taken from a letter written by Dunant and published by René Sonderegger; quoted by Gigon in The Epic of the Red Cross, p. 147.From Nobel Lectures, Peace 1901-1925, Editor Frederick W. Haberman, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1972This autobiography/biography was written at the time of the award and first published in the book series Les Prix Nobel. It was later edited and republished in Nobel Lectures. To cite this document, always state the source as shown above.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตจองอังรีดูนังต์ ( 8 พฤษภาคมค.ศ. 30 ตุลาคม 2453 ) คือการศึกษาในความแตกต่าง . เขาเกิดในบ้านที่ร่ำรวยแต่เสียชีวิตในโรงพยาบาล ในวัยกลางคน เขามีชื่อเสียงมากกับความสับสน juxtaposed โดยรวมและความสำเร็จทางธุรกิจกับการล้มละลาย ในวัยชรา เขาแทบถูกเนรเทศจาก genevan สังคม ซึ่งเขาเคยเป็นเครื่องประดับและเสียชีวิตในห้องเหงา ทิ้งพินัยกรรมขมผู้มีมนุษยธรรมความกระตือรือร้นของเขาคือสิ่งเดียวในชีวิตของเขา และกาชาดอนุสาวรีย์ชีวิตของเขา

ในเจนีวาซึ่งเป็นอองรี ดูนองต์เกิดเป็นศาสนา มนุษยธรรม และ Civic minded . ในส่วนแรกของชีวิตของเขา ดูนังต์หมั้นค่อนข้างซีเรียสในกิจกรรมทางศาสนา และในขณะที่ทำงานเต็มเวลาในฐานะตัวแทนของสมาคมคริสเตียน หนุ่มชายการเดินทางในฝรั่งเศส , เบลเยี่ยม และ ฮอลแลนด์

เมื่อเขาอายุยี่สิบหก ดูนังต์ป้อนโลกธุรกิจเป็นผู้แทนของ Compagnie des de s é TIF genevoise อาณานิคมในทวีปแอฟริกาและซิซิลี ในปี 1858 เขาได้รับการตีพิมพ์หนังสือเล่มแรกของเขา สังเกต Sur La R é gence เดตูนิส [ บัญชี Regency ใน Tunis ] สร้างขึ้นสำหรับส่วนใหญ่ของค่าสังเกตเดินทาง แต่ที่มีบทยอดเยี่ยมยาวหนึ่งซึ่งเขาได้รับการตีพิมพ์แยกกันใน 1863 , สิทธิ l'esclavage Chez Les musulmans et aux Éรอยสักเรา d'am และทาสของโมฮาหมัดห์ จึง rique [ ในสหรัฐอเมริกา ] .

มีบริการฝึกพาณิชย์ของเขา ดูนังต์ devised กล้าการเงินโครงการทำเอง ประธานของ บริษัท การเงิน และอุตสาหกรรมของ mons-g éมิลาโรงสีในแอลจีเรีย ( ในที่สุดทุนที่ 100000000 ฟรังซ์ ) การใช้ประโยชน์จากพื้นที่ขนาดใหญ่ของที่ดิน ต้องการน้ำดื่ม เขาได้ใช้ข้ออ้างของเขาจักรพรรดิ Napoleon III โดยไม่มีใครขัดขวาง โดยข้อเท็จจริงว่า นโปเลียนเป็นในสาขากำกับกองทัพฝรั่งเศสที่ กับอิตาลียังมุ่งมั่นที่จะขับไล่ออสเตรียของประเทศอิตาลี ดูนังต์ ทำให้ทางของเขาไปยังนโปเลียน สำนักงานใหญ่ ใกล้เมืองอิตาลีทางตอนเหนือของซอลเฟริโน . เขามาถึงที่นั่นในเวลาที่จะเป็นพยานและมีส่วนร่วมในช่วงหนึ่งของการต่อสู้นองเลือดของศตวรรษที่สิบเก้า ความตระหนักและจิตสำนึกของเขา honed , เขาได้รับการตีพิมพ์ในหนังสือที่ระลึก เดอ 1862 ขนาดเล็กและ solf éริ [ ความทรงจำที่ซอลเฟริโน ]ชะตาทำให้เขามีชื่อเสียง

หน่วยความจำมี 3 รูปแบบ แรกคือการต่อสู้นั่นเอง สองภาพสนามรบหลังจากการต่อสู้ของ«วุ่นวายไม่เป็นระเบียบ หดหู่ใจมากๆ และความทุกข์ยากของทุกประเภท» - และบอกเล่าเรื่องราวหลักของความพยายามในการดูแลผู้บาดเจ็บในเมืองเล็ก ๆของพระเจ้าเฮนรีที่ . หัวข้อที่สามคือแผนประชาชาติของโลกควรฟอร์มการบรรเทาสังคมเพื่อให้การดูแลสำหรับสงครามได้รับบาดเจ็บ ; แต่ละสังคมควรจะสนับสนุนโดยคณะกรรมการปกครองประกอบด้วยประเทศชั้นนําตัวเลขที่ควรจะอุทธรณ์ไปยังทุกคนที่อาสาสมัครควรฝึกอาสาสมัครเหล่านี้ไปช่วยเหลือผู้บาดเจ็บในสนามรบ และดูแลพวกเขาต่อไปจนกว่าจะหายดี วันที่ 7 กุมภาพันธ์ 1826 , ,การ soci é t é genevoise d'utilit éสาธารณะ [ เจนีวาสังคมรัฐสวัสดิการ ] แต่งตั้งคณะกรรมการห้ารวมทั้ง ดูนังต์ เพื่อศึกษาความเป็นไปได้ของการวางแผนนี้ไปสู่การปฏิบัติ โทรสำหรับการประชุมคณะกรรมการระหว่างประเทศ ซึ่งมีผลในการก่อตั้งสภากาชาด ดูนังต์ , เทเงินของเขาและเวลาที่เป็นสาเหตุเดินทางมากที่สุดของยุโรปได้รับคำสัญญาจากรัฐบาลส่งผู้แทน การประชุมที่จัดขึ้นตั้งแต่วันที่ 26 ตุลาคม 29 , 39 คน จาก 16 ประเทศที่เข้าร่วม ได้รับการอนุมัติและบางมติและวางรากฐานสำหรับการรวมตัวกันของ plenipotentiaries . ในวันที่ 22 สิงหาคม 1864 สิบสองประเทศลงนามในสนธิสัญญานานาชาติหรือที่เรียกกันทั่วไปว่า การประชุมที่เจนีวาตกลงรับประกันความเป็นกลางกับเจ้าหน้าที่อนามัย เพื่อเร่งวัสดุที่ใช้และกิจกรรมพิเศษการระบุสัญลักษณ์ในแทบทุกกรณีกากบาทสีแดงบนสนาม white1

ดูนังต์ได้เปลี่ยนความคิดส่วนตัวเป็นองค์กรระหว่างประเทศสนธิสัญญา แต่การทำงานของเขายังไม่เสร็จ เขาได้รับการพยายามที่จะขยายขอบเขตของสภากาชาดไทยเพื่อปกทหารเรือบุคลากรในภาวะสงครามและในฉบับเพื่อบรรเทาความทุกข์ยากที่เกิดจากภัยพิบัติทางธรรมชาติ ในปี 1866 เขาเขียนโบรชัวร์เรียกว่าสากลสมาคมเพื่อการฟื้นฟูของตะวันออกและระหว่างประเทศ , การตั้งค่าออกแผนเพื่อสร้างอาณานิคมเป็นกลางในปาเลสไตน์ ในปี 1867 เขาผลิตวางแผนเพื่อเผยแพร่กิจการเรียกว่า«ระหว่างประเทศและ»ห้องสมุดสากลจะประกอบด้วยผลงานชิ้นเอกที่ยอดเยี่ยมของเวลาทั้งหมด