Alexander Graham Bell and his two a

Alexander Graham Bell and his two associates took Edison's tinfoil phonograph and modified it considerably to make it reproduce sound from wax instead of tinfoil. They began their work at Bell's Volta Laboratory in Washington, D.C., in 1879, and continued until they were granted basic patents in 1886 for recording in wax.[1]

Thomas A. Edison dictating in 1907.
Thomas A. Edison had invented the phonograph in 1877, but the fame bestowed on him for this invention — sometimes called his most original — was not due to its efficiency. Recording with his tinfoil phonograph was too difficult to be practical, as the tinfoil tore easily, and even when the stylus was properly adjusted, its reproduction of sound was distorted and squeaky, and good for only a few playbacks. Although Edison had hit upon the secret of sound recording, immediately after his discovery he did not improve it, allegedly because of an agreement to spend the next five years developing the New York City electric light and power system.[1]
By 1881 the Volta associates had succeeded in improving an Edison tinfoil machine to some extent. Wax was put in the grooves of the heavy iron cylinder, and no tinfoil was used. The basic distinction between the Edison's first phonograph patent, and the Bell and Tainter patent of 1886 was the method of recording. Edison's method was to indent the sound waves on a piece of tin-foil, while Bell and Tainter's invention called for cutting, or "engraving", the sound waves into a wax record with a sharp recording stylus.[1]
Among the later improvements by the Volta Associates, the Graphophone used a cutting stylus to create lateral zig-zag grooves of uniform depth into the wax-coated cardboard cylinders, rather than the up-and-down vertically-cut grooves of Edison's then-contemporary phonograph machine designs.[1][2]

Dictaphone cylinder dictation machine from early 1920s.
Notably, Bell and Tainter developed wax-coated cardboard cylinders for their record cylinders, instead of Edison's cast iron cylinder, covered with a removable film of tinfoil (the actual recording medium, which was prone to damage during installation or removal.[3] Tainter received a separate patent for a tube assembly machine to automatically produce the coiled cardboard tubes, which served as the foundation for the wax cylinder records.
Besides being far easier to handle, the wax recording medium also allowed for lengthier recordings and created superior playback quality.[3] Additionally the Graphophones initially deployed foot treadles to rotate the recordings, then wind-up clockwork drive mechanisms, and finally migrated to electric motors, instead of the manual crank that was used on Edison's phonograph.[3] The numerous improvements allowed for a sound quality that was significantly better than Edison's machine.

Edison Voicewriter from about 1950
Shortly after Thomas Edison invented the phonograph, the first device for recording sound, in 1877, he thought that the main use for the new device would be for recording speech in business settings. (Given the low audio fidelity of earliest versions of the phonograph, recording music may not have seemed to be a major application.) Some early phonographs were indeed used this way, but this did not become common until the mass production of reusable wax cylinders in the late 1880s. The differentiation of office dictation devices from other early phonographs, which commonly had attachments for making one's own recordings, was gradual. The machine marketed by the Edison Records company was trademarked as the "Ediphone".
Following the invention of the audion tube in 1906, electric microphones gradually replaced the purely acoustical recording methods of earlier dictaphones by the late 1930s. In 1945, the SoundScriber and Gray Audograph, which cut grooves into a plastic disc, was introduced, and two years later Dictaphone replaced wax cylinders with their Dictabelttechnology, which cut a mechanical groove into a plastic belt instead of into a wax cylinder. This was later replaced by magnetic tape recording. While reel-to-reel tape was used for dictation, the inconvenience of threading tape spools led to development of more convenient formats, notably the Compact Cassette, Mini-Cassette, andMicrocassette.

Olympus digital voice recorder.
Digital dictation became possible in the 1990s, as falling computer memory prices made possible pocket-sized digital voice recorders that stored sound on computer memory chips without moving parts. Many early 21st-century digital cameras and smartphones have this capability built in. In the 1990s, improvements in voice recognition technology began to allow computers to transcribe recorded audio dictation into text form, a task that previously required human secretaries or transcribers. As of 2014 the technology is not robust enough to replace human transcription in most cases.
Despite the advances in technology, analog media are still widely used in dictation recording fo

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อเล็กซานเดอร์เกร แฮมเบลล์ และสองเพื่อนร่วมงานของเขาเอาแผ่นเสียงเหล็กวิลาดของเอดิสันและการแก้ไขมันอย่างมากที่จะทำให้มันสร้างเสียงจากขี้ผึ้งแทนเหล็กวิลาด พวกเขาเริ่มต้นการทำงานของพวกเขาที่เบลล์ Volta ห้องปฏิบัติการในกรุงวอชิงตันดีซีในปี 1879 และต่อเนื่องจนกว่าพวกเขาจะได้รับการจดสิทธิบัตรพื้นฐานในปี 1886 สำหรับการบันทึกในขี้ผึ้ง. [1] โทมัสเอสเอดิสันเล่าในปี 1907 โทมัสเอสเอดิสันได้คิดค้นหีบเสียง ในปี 1877 แต่ชื่อเสียงให้แก่เขาสำหรับการประดิษฐ์นี้ - บางครั้งเรียกว่าเขาเดิมมากที่สุด - ไม่ได้เนื่องจากประสิทธิภาพในการใช้ บันทึกด้วยหีบเสียงเหล็กวิลาดของเขาเป็นเรื่องยากเกินไปที่จะเป็นในทางปฏิบัติเป็นเหล็กวิลาดฉีกได้อย่างง่ายดายและแม้กระทั่งเมื่อสไตลัสที่ถูกปรับถูกต้องสืบพันธุ์ของเสียงที่ถูกบิดเบือนและส่งเสียงดังเอี้ยและดีเพียงไม่กี่เล่น แม้ว่าเอดิสันได้ตีเมื่อความลับของการบันทึกเสียงทันทีหลังจากการค้นพบของเขาที่เขายังไม่ดีขึ้นก็ถูกกล่าวหาว่าเนื่องจากมีข้อตกลงที่จะใช้จ่ายต่อไปอีกห้าปีในการพัฒนาแสงและพลังงานไฟฟ้าระบบ New York City. [1] 1881 Volta โดย ผู้ร่วมงานได้ประสบความสำเร็จในการปรับปรุงเครื่องเหล็กวิลาดเอดิสันที่มีขอบเขต หุ่นขี้ผึ้งที่ถูกขังอยู่ในร่องของถังเหล็กหนักและไม่มีเหล็กวิลาดถูกนำมาใช้ ความแตกต่างขั้นพื้นฐานระหว่างสิทธิบัตรแผ่นเสียงครั้งแรกของเอดิสันและเบลล์และ Tainter สิทธิบัตร 1886 เป็นวิธีการของการบันทึก วิธีการของเอดิสันคือการเยื้องคลื่นเสียงบนแผ่นดีบุกฟอยล์ในขณะที่เบลล์และ Tainter ของสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าสำหรับการตัดหรือ "แกะสลัก" คลื่นเสียงลงในบันทึกขี้ผึ้งกับสไตลัสบันทึกคม. [1] ท่ามกลางการปรับปรุงในภายหลัง โดย Volta Associates ที่ Graphophone ใช้สไตลัสตัดเพื่อสร้างร่องด้านข้างซิกแซ็กของความลึกเครื่องแบบเข้าไปในขี้ผึ้งเคลือบถังกระดาษแข็งมากกว่าขึ้นและลงในแนวตั้งตัดร่องของเอดิสันจากนั้นร่วมสมัยการออกแบบเครื่องอัดเสียง [1] [2] เครื่องอัดเสียงกระบอกคำสั่งจากต้นปี ค.ศ. 1920. ยวดเบลล์และ Tainter พัฒนาขี้ผึ้งเคลือบถังกระดาษสำหรับถังบันทึกของพวกเขาแทนถังเหล็กของเอดิสันปกคลุมด้วยฟิล์มที่ถอดออกจากเหล็กวิลาด (สื่อสำหรับบันทึกที่เกิดขึ้นจริง ซึ่งเป็นแนวโน้มที่จะเกิดความเสียหายระหว่างการติดตั้งหรือลบ. [3] Tainter ที่ได้รับการจดสิทธิบัตรที่แยกต่างหากสำหรับเครื่องประกอบท่อในการผลิตหลอดกระดาษม้วนซึ่งทำหน้าที่เป็นรากฐานสำหรับบันทึกกระบอกขี้ผึ้งโดยอัตโนมัติ. นอกจากจะไกลได้ง่ายขึ้นในการจัดการที่ สื่อบันทึกขี้ผึ้งยังได้รับอนุญาตสำหรับการบันทึก lengthier และสร้างคุณภาพการเล่นที่เหนือกว่า. [3] นอกจากนี้ Graphophones treadles เท้านำไปใช้ในขั้นต้นจะหมุนบันทึกแล้วลมขึ้นกลไกไดรฟ์ลานและในที่สุดก็ย้ายไปยังมอเตอร์ไฟฟ้าแทนของข้อเหวี่ยงด้วยตนเองที่ ถูกนำมาใช้บนแผ่นเสียงของเอดิสัน. [3] การปรับปรุงหลายได้รับอนุญาตให้มีคุณภาพเสียงที่มีความหมายที่ดีกว่าเครื่องของเอดิสัน. เอดิสัน Voicewriter จากประมาณ 1950 ไม่นานหลังจากที่โทมัสเอดิสันคิดค้นหีบเสียง, อุปกรณ์ตัวแรกสำหรับการบันทึกเสียงในปี 1877 ที่เขาคิดว่า ว่าการใช้หลักของอุปกรณ์ใหม่จะเป็นสำหรับการบันทึกคำพูดในการตั้งค่าทางธุรกิจ (ที่ได้รับความจงรักภักดีเสียงต่ำของรุ่นแรกของแผ่นเสียง, บันทึกเสียงเพลงอาจไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นแอพลิเคชันที่สำคัญ.) บางอัดเสียงต้นถูกนำมาใช้จริงวิธีนี้ แต่นี้ไม่ได้กลายเป็นเรื่องธรรมดาจนถึงการผลิตมวลของภาชนะบรรจุขี้ผึ้งนำมาใช้ใหม่ใน ในช่วงปลายยุค 1880 ความแตกต่างของอุปกรณ์สำนักงานคำสั่งจากอัดเสียงต้นอื่น ๆ ซึ่งมักมีสิ่งที่แนบมาสำหรับการทำบันทึกของตัวเองเป็นอย่างค่อยเป็นค่อยไป เครื่องจำหน่ายโดย บริษัท เอดิสันประวัติเครื่องหมายการค้าเป็น "Ediphone". หลังจากการประดิษฐ์ของหลอด audion ในปี 1906, ไมโครโฟนไฟฟ้าค่อย ๆ ถูกแทนที่วิธีการบันทึกเสียงอย่างหมดจดของ Dictaphones ก่อนหน้านี้ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1930 ในปี 1945 ที่ SoundScriber และสีเทา Audograph ซึ่งตัดร่องลงในแผ่นพลาสติกได้รับการแนะนำและอีกสองปีต่อมาแทนที่เครื่องอัดเสียงถังเทียน Dictabelttechnology ของพวกเขาซึ่งตัดร่องกลเป็นเข็มขัดพลาสติกแทนลงไปในกระบอกขี้ผึ้ง นี้ในภายหลังก็ถูกแทนที่ด้วยการบันทึกเทปแม่เหล็ก ในขณะที่เทปรีลไปรีลถูกใช้สำหรับการบงการความไม่สะดวกของเกลียวหลอดเทปนำไปสู่การพัฒนารูปแบบที่สะดวกมากขึ้นสะดุดตาที่อัดเทปมินิเทป andMicrocassette. โอลิมปับันทึกเสียงดิจิตอล. บงการดิจิตอลกลายเป็นไปได้ในปี 1990 เป็นราคาที่ถูกลงหน่วยความจำคอมพิวเตอร์ทำบันทึกเสียงที่เป็นไปได้ขนาดพกพาดิจิตอลที่เก็บไว้เสียงชิปหน่วยความจำคอมพิวเตอร์โดยไม่ต้องย้ายชิ้นส่วน กล้องหลายคนในช่วงต้นศตวรรษที่ 21 ดิจิตอลและมาร์ทโฟนมีความสามารถนี้สร้างขึ้นใน. ในปี 1990 การปรับปรุงในด้านเทคโนโลยีการรับรู้เสียงเริ่มที่จะให้คอมพิวเตอร์คัดลอกคำสั่งเสียงที่บันทึกไว้ในรูปแบบข้อความงานที่จำเป็นก่อนเลขานุการของมนุษย์หรือ Transcribers ขณะที่ปี 2014 เทคโนโลยีไม่แข็งแกร่งพอที่จะเข้ามาแทนที่การถอดความมนุษย์ในกรณีส่วนใหญ่. แม้จะมีความก้าวหน้าในเทคโนโลยีสื่ออนาล็อกยังคงใช้กันอย่างแพร่หลายในการบันทึกคำสั่งสำหรับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์และเพื่อนทั้งสองของเขาก็เอดิสันเหล็กวิลาดแผ่นเสียง และปรับมันมาก ให้มันเกิดเสียงจากขี้ผึ้งแทนแผ่นอลูมิเนียม เขาเริ่มทำงานที่ห้องปฏิบัติการเบลล์ โวลต้า ในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ใน 1879 และต่อเนื่องจนกว่าพวกเขาจะได้รับสิทธิบัตรพื้นฐานใน 1886 สำหรับบันทึกในขี้ผึ้ง [ 1 ]โทมัส เอ. เอดิสันติดขัดใน 1907 .โทมัส เอ. เอดิสันได้ประดิษฐ์หีบเสียงใน 1877 แต่ชื่อเสียงให้แก่เขาสำหรับการประดิษฐ์นี้ - บางครั้งเรียกว่าเดิมของเขามากที่สุด ไม่ได้เกิดจากประสิทธิภาพของ บันทึกด้วยแผ่นฟอยล์แผ่นเสียง ก็ยากที่จะปฏิบัติ เป็นแผ่นฟอยล์ฉีกง่าย และแม้ว่าสไตลัสเป็นอย่างถูกต้องปรับ การสืบพันธุ์ของมันก็บิดเบี้ยวและเสียงแหลม และการเล่นที่ดีเพียงไม่กี่ . แม้ว่า เอดิสันได้ตีเมื่อความลับบันทึกเสียงทันทีหลังจากการค้นพบของเขา เขาก็ไม่ปรับปรุง ถูกกล่าวหาว่าเป็นเพราะข้อตกลงต้องใช้เวลาห้าปีพัฒนาระบบนิวยอร์กซิตี้หลอดไฟฟ้าและพลังงาน [ 1 ]โดย 1881 บูร์กินาฟาโซร่วมประสบความสำเร็จในการปรับปรุงเครื่องเหล็กวิลาด เอดิสันได้บ้าง ขี้ผึ้งใส่ไปในร่องของถังเหล็กหนักและไม่มีแผ่นอลูมิเนียมที่ใช้ ความแตกต่างขั้นพื้นฐานระหว่างสิทธิบัตรแผ่นเสียงแรกของเอดิสัน และระฆัง และ tainter สิทธิบัตรของ 1886 เป็นวิธีการของการบันทึก เอดิสัน วิธีเยื้องเสียงคลื่นบนแผ่นฟอยล์ดีบุก ในขณะที่เบลและ tainter สิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าตัด หรือ " แกะสลัก " เสียงคลื่นในบันทึกขี้ผึ้งกับสไตลัสบันทึกคม [ 1 ]ระหว่างภายหลังการปรับปรุงโดย Volta Associates , graphophone ใช้สไตลัสในการสร้างตัดซิกแซกด้านข้างของร่องลึกลง wax เคลือบ กระดาษชุดถัง แทนที่จะขึ้นลงในแนวตั้งตัดร่องแผ่นเสียง เครื่องออกแบบร่วมสมัยเอดิสันแล้ว [ 1 ] [ 2 ]เครื่องอัดเสียงเครื่องกระบอกเขียนตั้งแต่ปี 1920ยวด , เบลล์และ tainter พัฒนาถังกระดาษแข็งเคลือบขี้ผึ้งสำหรับภาชนะบรรจุที่บันทึกของพวกเขาแทนของเอดิสันโยนถังเหล็ก , ครอบคลุมกับฟิล์มที่ถอดออกได้ของแผ่นฟอยล์ ( จริงสื่อบันทึก ซึ่งมักจะเกิดความเสียหายในระหว่างการติดตั้งหรือการกำจัด [ 3 ] tainter ได้รับสิทธิบัตรแยกต่างหากสำหรับหลอดประกอบเครื่องจักรอัตโนมัติผลิตม้วนกระดาษแข็งหลอดซึ่งทำหน้าที่เป็นรากฐานสำหรับเทียนทรงกระบอก ระเบียนนอกจากการเป็นไกลง่ายต่อการจัดการ เทียนสื่อบันทึกยังอนุญาตสำหรับ lengthier บันทึกและสร้างคุณภาพเสียงที่เหนือกว่า . [ 3 ] นอกจากนี้ graphophones ตอนแรกใช้ถีบจักรเท้าหมุนบันทึก แล้วยุติกลไกขับเครื่องจักร และสุดท้าย ย้ายไปยังมอเตอร์ไฟฟ้าแทนการใช้ข้อเหวี่ยงที่ใช้กับเอดิสันแผ่นเสียง . [ 3 ] หลายการปรับปรุงให้คุณภาพเสียงที่ดีขึ้นกว่าเครื่องเอดิสัน .เอดิสัน voicewriter จาก 1950หลังจากนั้นไม่นาน โทมัส เอดิสัน ประดิษฐ์หีบเสียง แรกอุปกรณ์สำหรับบันทึกเสียงในปีค.ศ. 1877 เขาคิดว่าใช้หลักสำหรับอุปกรณ์ใหม่จะต้องบันทึกเสียงในการตั้งค่าทางธุรกิจ ( ได้รับความจงรักภักดีเสียงต่ำของรุ่นแรกของแผ่นเสียง , เพลงบันทึกอาจจะดูเหมือนเป็นโปรแกรมหลัก ) บางต้น phonographs ถูกแท้ใช้วิธีนี้ แต่นี้ไม่ได้เป็นปกติจนผลิตมวลของขี้ผึ้งที่ใช้ถังในยุค 1880 สาย ความแตกต่างของอุปกรณ์สำนักงานอื่น ๆเขียนตามคำบอกจาก phonographs แต่เช้า ซึ่งมักมีสิ่งที่แนบมาสำหรับการหนึ่งของบันทึก คือค่อยๆ เครื่องเด็ดขาด โดย บริษัท ประวัติเป็นเครื่องหมายการค้าเป็น " ediphone "ต่อไปนี้การประดิษฐ์ของ audion หลอดในปี 1906 , ไมโครโฟนไฟฟ้าค่อยๆเปลี่ยนวิธีบันทึกเสียงอย่างเดียวก่อน dictaphones โดยช่วงทศวรรษที่ 1930 สาย ในปี 1945 , soundscriber และสีเทา audograph ซึ่งตัดร่องเป็นแผ่นพลาสติก , แนะนำ , และสองปีต่อมาเครื่องอัดเสียงแทนกระบอกขี้ผึ้งกับ dictabelttechnology ซึ่งตัดเป็นร่องเครื่องจักรกล เป็นเข็มขัดพลาสติกแทนที่จะเป็นเทียนทรงกระบอก นี้ถูกแทนที่ในภายหลัง โดยเทปบันทึกแม่เหล็ก ขณะที่รีลรีลเทปเพื่อใช้คำสั่ง , ความไม่สะดวกของเกลียวเทป spools นำไปสู่การพัฒนาที่สะดวกมากขึ้นรูปแบบเฉพาะตลับเทป Mini เทป , andmicrocassette .Olympus ดิจิตอลบันทึกเสียงเขียนตามคำบอกดิจิตอลกลายเป็นไปได้ในช่วงต้น 1990 เป็นล้มราคาหน่วยความจำได้ขนาดกระเป๋าเสียงบันทึกเสียงดิจิตอลที่จัดเก็บในหน่วยความจำคอมพิวเตอร์ชิปโดยไม่มีชิ้นส่วนที่เคลื่อนไหว กล้องดิจิตอลหลายศตวรรษที่ 21 และมาร์ทโฟนมีความสามารถนี้สร้างขึ้นใน ในปี 1990 , การปรับปรุงในการรับรู้เสียง เทคโนโลยีเริ่มที่จะช่วยให้เครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อแปลงเสียงที่บันทึกลงในแบบฟอร์มที่เขียนข้อความ งานที่เคยเป็นมนุษย์ เลขานุการ หรือ transcribers . โดย 2014 ของเทคโนโลยีไม่แข็งแกร่งพอที่จะแทนที่ถอดความมนุษย์ในกรณีส่วนใหญ่แม้ความก้าวหน้าในเทคโนโลยีอนาล็อกสายที่สามารถใช้ในการผลิตสื่อยังคงใช้กันอย่างแพร่หลายในการเขียนตามคำบอก