Prevention and treatment Prevention

Prevention and treatment
Prevention and treatment of obesity ultimately involves eating less and being more physically active. Though this action sounds simple, long-term weight loss has proven exceedingly difficult to achieve. A US National Institutes of Health consensus statement indicated that adults who remain in conventional weight loss programmes can realistically expect a maximum weight loss of only 10% (a small fraction of excess adiposity). About half of this modest weight loss is regained within a year, and virtually all is regained within 5 years.124 The relative intellectual and psychological immaturity of children compared with adults, and their susceptibility to peer pressure present additional practical obstacles to the successful treatment of childhood obesity. For this reason, most efforts to reduce obesity in children have used either family-based or school-based approaches, though pharmacological and surgical treatments are also available.

Adolescent Trial for Cardiovascular Health) intervention, using an approach similar to Pathways although not specifically designed for obesity prevention, also aimed to reduce dietary fat consumption and increase physical activity. Once again, the intervention caused changes in the targeted behaviours, but BMI did not differ between intervention and control schools after 2 academic years.141 Thus, with the exception of Planet Health, school-based interventions, involving multiple sites, have not reduced obesity prevalence, despite their intensive and, in some instances, multi-year designs.

Pharmacological and surgical treatments
Elucidation of the physiological basis of bodyweight regulation, and sequencing of the human genome provide the opportunity to develop new antiobesity agents. Each of a growing number of endogenous molecules known to affect bodyweight—eg, leptin, hypothalamic melanocortin 4 receptor, and mitochondrial uncoupling proteins—are potential targets for pharmacological manipulation. Enthusiasm for a pharmacological cure of obesity must be tempered, however, by three observations. First, most drugs used for treatment of obesity over the past century, from thyroid extract in the 1890s to Phen/fen in the 1990s,142 have had potentially life-threatening complications. Second, because drugs do not produce permanent changes in physiology or behaviour they are effective only so long as they are taken, raising the spectre of life-long treatment. Third, the two agents most often used in the treatment of adult obesity, sibutramine and orlistat, produce modest weight loss, ranging from about 3–8% compared with placebo.143 Four experimental drugs have produced weight loss in small-scale studies that involved children with special conditions—namely, metformin in obese adolescents with insulin resistance and hyperinsulinaemia,144 octreotide for hypothalamic obesity,145 growth hormone in children with Prader-Willi syndrome,146 and leptin for congenital leptin deficiency.147 When there is no inherent biological cause of obesity, pharmacological treatment should be prescribed only for children who have complications, and even then only after careful consideration of immediate and long-term risks and benefits and in the context of a comprehensive weight-management programme, as advocated by Yanovski.148
Scattered case reports, dating back several decades, have examined the use of bariatric surgery for the
treatment of severe obesity in childhood.148 With current techniques—generally, the roux-en-y gastric bypass— dramatic weight loss has been reported. However, serious complications of this procedure can result, including perioperative mortality, wound dehiscence, bowel obstruction, gastrointestinal bleeding, cholelithiasis, infection, and chronic nutritional deficiencies. As emphasised by Strauss and co-workers,149 this approach constitutes, at best, a last resort for severely obese adolescents.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ป้องกันและการรักษา ป้องกันและรักษาโรคอ้วนสุดเกี่ยวข้องกับการรับประทานอาหารน้อย และมีการใช้งานจริงมากขึ้น แม้ว่าการกระทำนี้เสียงง่าย น้ำหนักระยะยาวได้พิสูจน์ไปยากที่จะบรรลุ คำสั่งมติเราชาติสถาบันสุขภาพระบุว่า ผู้ใหญ่ที่อยู่ในโปรแกรมการสูญเสียน้ำหนักปกติสามารถจริงคาดว่าน้ำหนักสูงสุดเพียง 10% (ส่วนเล็ก ๆ ของ adiposity ส่วนเกิน) ประมาณครึ่งหนึ่งของน้ำหนักนี้เจียมเนื้อเจียมตัวเป็นจากภายในปี และแทบทั้งหมดคือจากภายในร้านที่ทางปัญญา และจิตใจที่สัมพันธ์กันของเด็กเปรียบเทียบกับผู้ใหญ่ years.124 5 และง่ายของพวกเขาเพื่อนความดันปัจจุบันอุปสรรคปฏิบัติเพิ่มเติมในการรักษาโรคอ้วนในวัยเด็กประสบความสำเร็จ ด้วยเหตุนี้ ส่วนใหญ่พยายามลดโรคอ้วนในเด็กได้ใช้วิธี ตามครอบครัว หรือโรงเรียน แต่ยังมีบริการ pharmacological และผ่าตัดนอกจากนี้ยังมุ่งแทรกแซงคดีวัยรุ่นสุขภาพหัวใจและหลอดเลือด) การใช้วิธีการคล้ายกับหลักแม้ว่าจะไม่ออกแบบมาสำหรับการป้องกันโรคอ้วน การลดปริมาณอาหารไขมัน และเพิ่มกิจกรรมทางกายภาพ อีกครั้ง แทรกแซงที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมเป้าหมาย แต่ BMI ไม่แตกต่างกันระหว่างการแทรกแซงและควบคุมโรงเรียนหลังจาก years.141 ศึกษา 2 ดังนี้ ยกเว้นดาวเคราะห์สุขภาพ งานโรงเรียน เกี่ยวข้องกับหลายไซต์ ไม่ได้ลดโรคอ้วนชุก แม้ มีการเร่งรัด และ ในบาง กรณี การออกแบบหลายปีPharmacological และผ่าตัดรักษาElucidation of the physiological basis of bodyweight regulation, and sequencing of the human genome provide the opportunity to develop new antiobesity agents. Each of a growing number of endogenous molecules known to affect bodyweight—eg, leptin, hypothalamic melanocortin 4 receptor, and mitochondrial uncoupling proteins—are potential targets for pharmacological manipulation. Enthusiasm for a pharmacological cure of obesity must be tempered, however, by three observations. First, most drugs used for treatment of obesity over the past century, from thyroid extract in the 1890s to Phen/fen in the 1990s,142 have had potentially life-threatening complications. Second, because drugs do not produce permanent changes in physiology or behaviour they are effective only so long as they are taken, raising the spectre of life-long treatment. Third, the two agents most often used in the treatment of adult obesity, sibutramine and orlistat, produce modest weight loss, ranging from about 3–8% compared with placebo.143 Four experimental drugs have produced weight loss in small-scale studies that involved children with special conditions—namely, metformin in obese adolescents with insulin resistance and hyperinsulinaemia,144 octreotide for hypothalamic obesity,145 growth hormone in children with Prader-Willi syndrome,146 and leptin for congenital leptin deficiency.147 When there is no inherent biological cause of obesity, pharmacological treatment should be prescribed only for children who have complications, and even then only after careful consideration of immediate and long-term risks and benefits and in the context of a comprehensive weight-management programme, as advocated by Yanovski.148รายงานกรณีกระจาย ลช่วยมาหลายทศวรรษ มีการตรวจสอบการใช้ผ่าตัด bariatric นี้รักษาโรคอ้วนรุนแรงใน childhood.148 ด้วยเทคนิคปัจจุบัน — ข้าม roux-น้ำ-y ในกระเพาะอาหารทั่วไป ซึ่งมีรายงานการสูญเสียน้ำหนักอย่าง อย่างไรก็ตาม ภาวะแทรกซ้อนที่รุนแรงของขั้นตอนนี้อาจทำให้ รวมถึง perioperative ตาย dehiscence แผล ลำไส้อุดตัน ระบบเลือด cholelithiasis ติดเชื้อ และทรงคุณค่าทางโภชนาการเรื้อรัง เป็น emphasised โดยสโทรสและ co-แรงงาน 149 วิธีการนี้ ถือ ที่สุด ท้ายสำหรับวัยรุ่นที่อ้วนอย่างรุนแรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การป้องกันและการรักษา
การป้องกันและการรักษาโรคอ้วนในที่สุดเกี่ยวกับการรับประทานอาหารน้อยลงและความเคลื่อนไหวร่างกายมากขึ้น แม้ว่าการกระทำนี้ฟังดูง่าย, การสูญเสียน้ำหนักในระยะยาวได้รับการพิสูจน์ยากเหลือเกินที่จะบรรลุ สถาบันแห่งชาติของสหรัฐในงบฉันทามติสุขภาพชี้ให้เห็นว่าผู้ใหญ่ที่ยังคงอยู่ในโปรแกรมการลดน้ำหนักแบบเดิมแนบเนียนสามารถคาดหวังการสูญเสียน้ำหนักได้สูงสุดเพียง 10% (ส่วนเล็ก ๆ ของส่วนเกินอ้วน) ประมาณครึ่งหนึ่งของการสูญเสียน้ำหนักเจียมเนื้อเจียมตัวนี้จะกลับมาภายในปีและเกือบทั้งหมดจะถูกคืนภายใน 5 years.124 ยังไม่บรรลุนิติภาวะทางปัญญาและจิตใจญาติของเด็กเมื่อเทียบกับผู้ใหญ่และความอ่อนแอของพวกเขาที่จะกดดันปัจจุบันอุปสรรคในทางปฏิบัติเพิ่มเติมเพื่อการรักษาที่ประสบความสำเร็จของ โรคอ้วนในวัยเด็ก ด้วยเหตุนี้ความพยายามมากที่สุดเพื่อลดความอ้วนในเด็กได้ใช้ทั้งครอบครัวหรือวิธีการที่โรงเรียนตาม แต่การรักษาทางเภสัชวิทยาและการผ่าตัดนอกจากนี้ยังมี. วัยรุ่นทดลองสำหรับสุขภาพหัวใจและหลอดเลือด) การแทรกแซงโดยใช้วิธีการคล้ายกับการเตรียมความพร้อมแม้จะไม่ได้ออกแบบมาโดยเฉพาะ สำหรับการป้องกันโรคอ้วนยังมีวัตถุประสงค์เพื่อลดการบริโภคอาหารที่มีไขมันและเพิ่มการออกกำลังกาย อีกครั้งหนึ่งที่การแทรกแซงที่เกิดการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการกำหนดเป้าหมาย แต่ค่าดัชนีมวลกายไม่แตกต่างกันระหว่างการแทรกแซงและโรงเรียนการควบคุมหลังจาก 2 years.141 วิชาการดังนั้นด้วยข้อยกเว้นของ Planet Health แทรกแซงโรงเรียนตามที่เกี่ยวข้องกับหลายเว็บไซต์ไม่ได้ลดความอ้วน ความชุกแม้จะเข้มข้นของพวกเขาและในบางกรณีการออกแบบหลายปี. การรักษาทางเภสัชวิทยาและศัลยกรรมชี้แจงของพื้นฐานทางสรีรวิทยาของการควบคุมน้ำหนักตัวและการเรียงลำดับของจีโนมมนุษย์ให้โอกาสในการพัฒนาตัวแทน antiobesity ใหม่ แต่ละตัวเลขการเติบโตของโมเลกุลภายนอกที่รู้จักกันจะมีผลต่อน้ำหนักตัว-เช่น leptin, hypothalamic melanocortin 4 รับและ uncoupling ยลโปรตีนเป็นเป้าหมายที่มีศักยภาพสำหรับการจัดการทางเภสัชวิทยา ความกระตือรือร้นในการรักษาทางเภสัชวิทยาของโรคอ้วนต้องมีอารมณ์ แต่โดยสามข้อสังเกต ครั้งแรกที่ยาเสพติดที่ใช้มากที่สุดสำหรับการรักษาของโรคอ้วนในช่วงศตวรรษที่ผ่านมาจากสารสกัดจากต่อมไทรอยด์ในยุค 1890 เพื่อเพ็ญ / บึงในปี 1990, 142 มีภาวะแทรกซ้อนที่อาจเป็นอันตรายต่อชีวิต ประการที่สองเนื่องจากยาเสพติดไม่ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างถาวรในสรีรวิทยาหรือพฤติกรรมที่พวกเขาจะมีประสิทธิภาพเพียงตราบเท่าที่พวกเขาจะได้รับการยกสถานที่น่ากลัวของการรักษาตลอดชีวิต ประการที่สามสองตัวแทนส่วนใหญ่มักจะใช้ในการรักษาโรคอ้วนผู้ใหญ่ Sibutramine และ Orlistat ผลิตการสูญเสียน้ำหนักเจียมเนื้อเจียมตัวตั้งแต่ประมาณ 3-8% เมื่อเทียบกับ placebo.143 สี่ยาเสพติดการทดลองได้มีการผลิตการสูญเสียน้ำหนักในการศึกษาขนาดเล็กที่เกี่ยวข้องกับการ เด็กที่มีเงื่อนไขพิเศษ-คือยา metformin ในวัยรุ่นเป็นโรคอ้วนมีความต้านทานต่ออินซูลินและ hyperinsulinaemia 144 octreotide สำหรับโรคอ้วน hypothalamic 145 ฮอร์โมนการเจริญเติบโตในเด็กที่มีอาการของโรค Prader-Willi, 146 และ leptin สำหรับ deficiency.147 leptin แต่กำเนิดเมื่อไม่มีสาเหตุทางชีวภาพโดยธรรมชาติ ของโรคอ้วน, การรักษาทางเภสัชวิทยาควรจะกำหนดเฉพาะสำหรับเด็กที่มีภาวะแทรกซ้อนและแม้แล้วเท่านั้นหลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบถึงความเสี่ยงในทันทีและในระยะยาวและผลประโยชน์และในบริบทของการครอบคลุมโปรแกรมการจัดการน้ำหนักในขณะที่สนับสนุนโดย Yanovski.148 กระจาย รายงานกรณีสืบมาหลายสิบปีกลับมีการตรวจสอบการใช้งานของการผ่าตัด bariatric สำหรับการรักษาโรคอ้วนอย่างรุนแรงใน childhood.148 ด้วยเทคนิคโดยทั่วไปในปัจจุบันพื้น-en-และกระเพาะอาหาร bypass- การสูญเสียน้ำหนักอย่างมากที่ได้รับรายงาน อย่างไรก็ตามโรคแทรกซ้อนที่ร้ายแรงของขั้นตอนนี้จะส่งผลให้รวมถึงการตายของห้องผ่าตัดรอยแยกแผลลำไส้เลือดออกในทางเดินอาหาร cholelithiasis, การติดเชื้อและการขาดสารอาหารเรื้อรัง เน้นเป็นสเตราส์และผู้ร่วมงาน 149 วิธีนี้ถือเป็นการที่ดีที่สุดทางเลือกสุดท้ายสำหรับวัยรุ่นอ้วนอย่างรุนแรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การป้องกันและการรักษา การป้องกัน และการรักษาโรคอ้วน
ในที่สุด เกี่ยวข้องกับ กินน้อย และมีร่างกายที่ใช้งานอยู่ แม้ว่าการกระทำนี้เสียงง่าย , การสูญเสียน้ำหนักในระยะยาวได้พิสูจน์ยากเหลือเกินที่จะบรรลุสถาบันสุขภาพแห่งชาติสหรัฐ แถลงมติ พบว่า ผู้ใหญ่ที่ยังคงอยู่ในโปรแกรมการสูญเสียน้ำหนักปกติแนบเนียนสามารถคาดหวังสูงสุดของการสูญเสียน้ำหนักเพียง 10 % ( ส่วนเล็ก ๆของ adiposity ส่วนเกิน ) ประมาณครึ่งหนึ่งของนี้เจียมเนื้อเจียมตัวการสูญเสียน้ำหนักเป็นอีกครั้งภายในปีเดียว และเกือบทั้งหมดจะคืนภายใน 5 ปีตอนนี้ญาติทางปัญญาและจิตอ่อนของเด็กเมื่อเทียบกับผู้ใหญ่ และ ของพวกเขาเกิดการกดดันปัจจุบันเพิ่มเติมในทางปฏิบัติอุปสรรคการรักษาที่ประสบความสําเร็จของโรคอ้วนในวัยเด็ก ด้วยเหตุผลนี้ ความพยายามมากที่สุดเพื่อลดโรคอ้วนในเด็กได้ใช้ทั้งครอบครัวหรือสถานศึกษาตามแนวแม้ว่าทางเภสัชวิทยาและการรักษาผ่าตัดยังใช้ได้

วัยรุ่นทดลองสำหรับสุขภาพหัวใจและหลอดเลือด ) การแทรกแซงโดยใช้วิธีการคล้ายกับทางเดินแม้ว่าจะไม่ได้ออกแบบมาโดยเฉพาะสำหรับการป้องกันโรคอ้วน ยังมีวัตถุประสงค์เพื่อลดการบริโภคไขมันในอาหาร และเพิ่มกิจกรรมทางกาย อีกครั้ง , การแทรกแซงที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมเป้าหมาย ,แต่ค่าไม่แตกต่างกันระหว่างการแทรกแซงและควบคุมโรงเรียนหลังจาก 2 วิชาการ years.141 จึงมีข้อยกเว้นของสุขภาพ , ดาวโรงเรียนของปัญหาที่เกี่ยวข้องกับเว็บไซต์หลาย ไม่ได้ลดความชุกโรคอ้วนแม้ของพวกเขาอย่างเข้มข้น และ ในบางกรณี ลูกค้าออกแบบ และการรักษาทางศัลยกรรม

คำชี้แจงของทางสรีรวิทยาพื้นฐานของ bodyweight ระเบียบลำดับของจีโนมมนุษย์และให้โอกาสที่จะพัฒนาตัวแทน antiobesity ใหม่ แต่ละตัวเลขการเติบโตของโมเลกุลภายในจะมีผลต่อน้ำหนักตัวที่รู้จักกันเช่น Leptin , ตัวรับ melanocortin ข 4 และการพบโปรตีนเป้าหมายที่มีศักยภาพสำหรับการจัดการทางเภสัชวิทยา ความกระตือรือร้นในการรักษาทางเภสัชวิทยาของโรคอ้วนต้องอารมณ์ อย่างไรก็ตามโดยทั้งสามข้อสังเกต แรก ยาส่วนใหญ่ที่ใช้สำหรับการรักษาโรคอ้วนมากกว่าศตวรรษที่ผ่านมา , สารสกัดจากต่อมไทรอยด์ในยุค 1890 กับเพ็ญ / เฟินในปี 1990 , 142 มีภาวะแทรกซ้อนที่อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต ประการที่สอง เพราะยาไม่ผลิตเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยา หรือพฤติกรรมที่พวกเขาจะมีประสิทธิภาพเพียงตราบเท่าที่พวกเขาจะถูกเพิ่มที่น่ากลัวของชีวิตการรักษา ประการที่สาม