ฉันต้องใช้ภาษาอังกฤษถูกหลักไวยากรณ์

ฉันต้องใช้ภาษาอังกฤษถูกหลักไวยากรณ์
One fine evening a young princess put on her bonnet and clogs, and went out to take a walk by herself in a wood; and when she came to a cool spring of water with a rose in the middle of it, she sat herself down to rest a while. Now she had a golden ball in her hand, which was her favourite plaything; and she was always tossing it up into the air, and catching it again as it fell.
After a time she threw it up so high that she missed catching it as it fell; and the ball bounded away, and rolled along on the ground, until at last it fell down into the spring. The princess looked into the spring after her ball, but it was very deep, so deep that she could not see the bottom of it. She began to cry, and said, 'Alas! if I could only get my ball again, I would give all my fine clothes and jewels, and everything that I have in the world.'
Whilst she was speaking, a frog put its head out of the water, and said, 'Princess, why do you weep so bitterly?' '
Alas!' said she, 'what can you do for me, you nasty frog? My golden ball has fallen into the spring
The frog said, 'I do not want your pearls, and jewels, and fine clothes; but if you will love me, and let me live with you and eat from off your golden plate, and sleep on your bed, I will bring you your ball again.'
'What nonsense,' thought the princess, 'this silly frog is talking! He can never even get out of the spring to visit me, though he may be able to get my ball for me, and therefore I will tell him he shall have what he asks
So she said to the frog, 'Well, if you will bring me my ball, I will do all you ask.'
Then the frog put his head down, and dived deep under the water; and after a little while he came up again, with the ball in his mouth, and threw it on the edge of the spring
As soon as the young princess saw her ball, she ran to pick it up; and she was so overjoyed to have it in her hand again, that she never thought of the frog, but ran home with it as fast as she could.
The frog called after her, 'Stay, princess, and take me with you as you said,' But she did not stop to hear a word.
The next day, just as the princess had sat down to dinner, she heard a strange noise - tap, tap - plash, plash - as if something was coming up the marble staircase, and soon afterwards there was a gentle knock at the door, and a little voice cried out and said.
Open the door, my princess dear,
Open the door to thy true love here!
And mind the words that thou and I said
By the fountain cool, in the greenwood shade
Then the princess ran to the door and opened it, and there she saw the frog, whom she had quite forgotten. At this sight she was sadly frightened, and shutting the door as fast as she could came back to her seat
The king, her father, seeing that something had frightened her, asked her what was the matter.
There is a nasty frog,' said she, 'at the door, that lifted my ball for me out of the spring this morning. I told him that he should live with me here, thinking that he could never get out of the spring; but there he is at the door, and he wants to come in.
While she was speaking the frog knocked again at the door, and said
Open the door, my princess dear,
Open the door to thy true love here!
And mind the words that thou and I said
By the fountain cool, in the greenwood shade.'
Then the king said to the young princess, 'As you have given your word you must keep it; so go and let him in.
She did so, and the frog hopped into the room, and then straight on - tap, tap - plash, plash - from the bottom of the room to the top, till he came up close to the table where the princess sat.
'Pray lift me upon chair,' said he to the princess, 'and let me sit next to you.'
As soon as she had done this, the frog said, 'Put your plate nearer to me, that I may eat out of it
This she did, and when he had eaten as much as he could, he said, 'Now I am tired; carry me upstairs, and put me into your bed.' And the princess, though very unwilling, took him up in her hand, and put him upon the pillow of her own bed, where he slept all night long.
As soon as it was light the frog jumped up, hopped downstairs, and went out of the house.
Now, then,' thought the princess, 'at last he is gone, and I shall be troubled with him no more.'
But she was mistaken; for when night came again she heard the same tapping at the door; and the frog came once more, and said:
'Open the door, my princess dear
Open the door to thy true love here!
And mind the words that thou and I said
By the fountain cool, in the greenwood shade
And when the princess opened the door the frog came in, and slept upon her pillow as before, till the morning broke. And the third night he did the same. But when the princess awoke on the following morning she was astonished to see, instead of the frog, a handsome prince, gazing on her with the most beautiful eyes she had ever seen and standing at the head of her bed.
He told her that he had been enchanted by a spiteful fairy, who had changed him into a frog; and that he had been fated so to abide till some princess should take him out of the spring, and let him eat from her plate, and sleep upon her bed for three nights.
You,' said the prince, 'have broken his cruel charm, and now I have nothing to wish for but that you should go with me into my father's kingdom, where I will marry you, and love you as long as you live.
The young princess, you may be sure, was not long in saying 'Yes' to all this; and as they spoke a brightly coloured coach drove up, with eight beautiful horses, decked with plumes of feathers and a golden harness; and behind the coach rode the prince's servant, faithful Heinrich, who had bewailed the misfortunes of his dear master during his enchantment so long and so bitterly, that his heart had well-nigh burst.
They then took leave of the king, and got into the coach with eight horses, and all set out, full of joy and merriment, for the prince's kingdom, which they reached safely; and there they lived happily a great many years.













The Two Frogs
Once upon a time in the country of Japan there lived two frogs, one of whom made his home in a ditch near the town of Osaka, on the sea coast, while the other dwelt in a clear little stream which ran through the city of Kyoto. At such a great distance apart, they had never even heard of each other; but, funnily enough, the idea came into both their heads at once that they should like to see a little of the world, and the frog who lived at Kyoto wanted to visit Osaka, and the frog who lived at Osaka wished to go to Kyoto.
So one fine morning in the spring they both set out along the road that led from Kyoto to Osaka, one from one end and the other from the other. The journey was more tiring than they expected, for they did not know much about traveling, and halfway between the two towns there arose a mountain which had to be climbed. It took them a long time and a great many hops to reach the top, but there they were at last, and what was the surprise of each to see another frog before him!
They looked at each other for a moment without speaking, and then fell into conversation, explaining the cause of their meeting so far from their homes. It was delightful to find that they both felt the same wish--to learn a little more of their native country--and as there was no sort of hurry they stretched themselves out in a cool, damp place, and agreed that they would have a good rest before they parted to go their ways.
What a pity we are not bigger," said the Osaka frog; "for then we could see both towns from here, and tell if it is worth our while going on."
"Oh, that is easily managed," returned the Kyoto frog. "We have only got to stand up on our hind legs, and hold onto each other, and then we can each look at the town he is traveling to." This idea pleased the Osaka frog so much that he at once jumped up and put his front paws on the shoulder of his friend, who had risen also. There they both stood, stretching themselves as high as they could, and holding each other tightly, so that they might not fall down. The Kyoto frog turned his nose towards Osaka, and the Osaka frog turned his nose.
towards Kyoto; but the foolish frogs forgot that when they stood up their great eyes lay in the backs of their heads, and that though their noses might point to the places to which they wanted to go, their eyes beheld the places from which they had come.
Dear me!" cried the Osaka frog, "Kyoto is exactly like Osaka. It is certainly not worth such a long journey. I shall go home!
If I had had any idea that Osaka was only a copy of Kyoto I should never have traveled all this way," exclaimed the frog from Kyoto, and as he spoke he took his hands from his friend's shoulders, and they both fell down on the grass. Then they took a polite farewell of each other, and set off for home again, and to the end of their lives they believed that Osaka and Kyoto, which are as different to look at as two towns can be, were as alike as two peas.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันต้องใช้ภาษาอังกฤษถูกหลักไวยากรณ์ หนึ่งตอนเย็นหญิงสาวใส่บาสเตียบอนเนต์และอุดตันของเธอ และก็ใช้เวลาเดิน ด้วยตนเองในไม้ และเมื่อเธอมาถึงน้ำพุเย็นน้ำกับกุหลาบกลางนั้น เธอนั่งตัวเองลงพัก ตอนนี้ เธอมีลูกบอลทองคำในมือของเธอ ซึ่งเธอชื่นชอบ plaything และเธอเสมอ tossing ขึ้นไปในอากาศ และจับมันอีกมันตก หลังจากเวลาเธอโยนมันขึ้นสูงมากที่เธอพลาดจับเป็นมันตก และลูกล้อมรอบเก็บ และสะสมตามบนพื้นดิน จนในที่สุด ก็ล้มลงในฤดูใบไม้ผลิ เจ้าหญิงมองเข้าไปในฤดูใบไม้ผลิหลังจากลูกของเธอ แต่ก็ลึกมาก ดังนั้นลึกที่เธอไม่สามารถเห็นด้านล่างของมัน เธอเริ่มร้องไห้ และ ว่า, ' พักสามารถ ถ้าสามารถเฉพาะได้รับลูกของฉันอีกครั้ง ฉันจะให้เสื้อผ้าที่ดีทั้งหมดของฉัน และพลอย และทุกอย่างที่มีในโลก ' ในขณะที่เธอถูกพูด กบใส่หัวของมันจากน้ำ และ ว่า 'เจ้าหญิง ทำไมคุณร้องได้พิรี้พิไร' 'อนิจจา!' กล่าวว่า เธอ, ' อย่างไรสำหรับฉัน คุณกบน่ารังเกียจ ลูกของฉันทองตกในฤดูใบไม้ผลิกบกล่าวว่า, "ฉันไม่ต้องของ ไข่มุก และอัญมณี และเสื้อ ผ้าที่ดี แต่ถ้าคุณจะรักฉัน และปล่อยให้ฉันอยู่กับคุณกินเสียแผ่นทองของคุณ และนอนบนเตียงของคุณ ฉันจะนำคุณลูกของคุณอีกด้วย ' เจ้าหญิง คิดว่า 'อะไรเหลวไหล ' พูดกบนี้โง่ เขาไม่เคยแม้แต่ได้จากฤดูใบไม้ผลิชมฉัน แม้ว่าเขาอาจจะได้รับลูกของฉันสำหรับฉัน และดังนั้น ฉันจะบอกเขาจะได้สิ่งที่เขาถามเธอว่าต้องกบ 'ดี ถ้าคุณจะให้ฉันลูกของฉัน ฉันจะทำทั้งหมดที่คุณถามนั้น แล้วกบใส่หัวของเขาลง และดำลึกใต้น้ำ และหลังจากเดี๋ยวเขามาอีกครั้ง กับลูกในปาก และโยนในฤดูใบไม้ผลิทันทีที่หญิงสาวเห็นลูกของเธอ เธอวิ่งไปรับค่า และเธอก็เป็นดังนั้นปลื้มที่จะมีมันอยู่ในมือของเธออีกครั้ง ที่เธอไม่เคยคิดว่า กบ แต่วิ่งบ้านด้วย เป็นอย่างที่เธอสามารถกบที่เรียกว่าเธอ 'พัก หญิง และพาฉันกับคุณ ตามที่คุณกล่าวว่า แต่เธอก็ไม่ได้หยุดฟังคำนั้นวันถัดไป เพียงเป็นเจ้าหญิงก็นั่งลงไปทานอาหารค่ำ เธอได้ยินเสียงประหลาด - เคาะ เคาะ - plash, plash - ว่าบางสิ่งบางอย่างได้ขึ้นมาทางหินอ่อน และเร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น มีเสียงเคาะเบา ๆ ที่ประตู และน้อยเสียงร้อง และกล่าวว่าเปิดประตู รักเจ้าหญิงของฉันเปิดประตูสู่ความรักพระองค์จริงที่นี่และจิตใจคำว่าพระองค์และโดยเย็นน้ำพุ ในร่ม greenwoodเจ้าหญิงวิ่งไปประตู แล้วเปิด และการมีเธอเห็นกบ ที่เธอค่อนข้างลืม ที่นี้สายตา เธอเศร้ากลัว และปิดประตูเป็นอย่างที่เธอสามารถกลับมานั่งพระมหากษัตริย์ พ่อ เห็นว่าบางสิ่งบางอย่างได้กลัวเธอ ถามเธอว่ามีเรื่องมีกบน่ารังเกียจ กล่าวว่า เธอ, ' ที่ประตู ที่ยกลูกของฉันสำหรับฉันจากฤดูใบไม้ผลินี้ ฉันบอกเขาว่า เขาควรอยู่กับฉัน คิดว่า เขาอาจไม่เคยได้รับจากฤดูใบไม้ผลิ แต่มีเขาที่ประตู และเขาต้องการมาในขณะที่เธอถูกพูดกบโบว์ลิ่งที่ประตูอีกครั้ง และกล่าวว่าเปิดประตู รักเจ้าหญิงของฉันเปิดประตูสู่ความรักพระองค์จริงที่นี่และจิตใจคำว่าพระองค์และโดยเย็นน้ำพุ ในร่ม greenwood 'แล้วพระกล่าวว่า เจ้าหญิงน้อย, ' เป็นคุณให้คุณคำที่คุณต้องให้มัน ดังนั้นไป และให้เขาเธอไม่ได้ และกบ hopped ในห้อง แล้วตรงบน - ประปา ประปา - plash, plash - จากด้านล่างของห้องด้านบน จนเขามาปิดตารางที่นั่งของเจ้าหญิง 'อธิษฐานยกฉันขึ้นเก้าอี้ กล่าวว่า เขากับเจ้าหญิง, ' และผมนั่งคุณ' ทันทีที่เธอได้กระทำเช่นนี้ กบกล่าวว่า, ' ใส่จานของคุณใกล้กับฉัน ที่ฉันจะกินไม่ได้นี้เธอไม่ได้ และเมื่อเขาได้กินมากเท่าที่เขาสามารถ เขากล่าวว่า, ' ตอนนี้ฉันเหนื่อย มีฉันอยู่ชั้นบน และฉันใส่เตียงของคุณ ' และเจ้าหญิง ว่าไม่ยอมมาก เอาให้เขาในมือของเธอ และทำให้เขาตามหมอนเตียงของเธอเอง ที่เขานอนหลับตลอดทั้งคืนทันทีที่มีแสง กบไปค่า hopped ชั้นล่าง แล้วก็ออกจากบ้านตอนนี้ แล้ว คิดว่า เจ้าหญิง 'ในที่สุด เขาได้หายไป และฉันจะมีปัญหากับเขาไม่ ' แต่เธอคือดาว ตามปกติ สำหรับเมื่อคืนมาอีกครั้ง เธอได้ยินเสียงกรีดเดียวกันที่ประตู และกบมาอีกครั้ง กล่าวว่า: ' เปิดประตู เจ้าหญิงของฉันรักเปิดประตูสู่ความรักพระองค์จริงที่นี่ และจิตใจคำว่าพระองค์และ โดยเย็นน้ำพุ ในร่ม greenwoodและเมื่อเจ้าหญิงเปิดประตู กบมา และนอนตามหมอนเป็นของเธอก่อน จนถึงยากจนตอนเช้า และคืนที่สามเขาได้เหมือนกัน แต่เมื่อเจ้าหญิงตื่นขึ้นในตอนเช้าต่อไปนี้ เธอตะลึงงันเพื่อดู กบ โรงหล่อ พร้อมกับเธอ ด้วยเธอเคยเห็นตาสวยที่สุด และยืนอยู่ที่หัวเตียงของเธอแทน เขาบอกเธอว่า เขาได้ถูกทำ โดยการ spiteful นางฟ้า ผู้มีเปลี่ยนเขาเป็นกบ ว่า เขาเคย fated เพื่อปฏิบัติจนเจ้าหญิงบางควรพาเขาออกจากฤดูใบไม้ผลิ และให้เขากินจากจานของเธอ และนอนตามเตียงของเธอที่คุณ กล่าวว่า เจ้าชาย, ' ได้เสียเสน่ห์ของเขาโหดร้าย และตอนนี้ ไม่มีอะไรที่ต้องการแต่ว่าคุณควรไปกับฉันในราชอาณาจักรของพ่อ ที่ฉันจะแต่งงานกับคุณ และรักคุณตราบใดที่คุณอยู่เจ้าหญิงน้อย คุณอาจไม่แน่ใจ ไม่นานในการพูดว่า 'ใช่' ทั้งหมดนี้ และเป็นผู้ พูดโค้ชสีสันขับรถ มีแปดม้าสวยงาม มีเบิ้ลพลูมน่าขนเทียมทอง และด้านหลังรถขี่คนใช้ของเจ้าชาย ไฮน์ริชซื่อสัตย์ ผู้มี bewailed misfortunes ของนายรักในมนต์เสน่ห์ของเขานาน และจึง พิรี้พิไร ว่า หัวใจของเขาได้ออกมาเชิญชุมชน พวกเขาจึงลาพระ แล้วได้เป็นโค้ชแปดม้า และทั้งหมดออก เต็มไปด้วยความสุขและ merriment สำหรับราชอาณาจักรของเจ้าชาย ซึ่งพวกเขามาถึงอย่างปลอดภัย และมีพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขมากหลายปีกบสอง กาลครั้งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น มีอยู่สองกบ ผู้ทำบ้านคูใกล้ตัวเมืองโอซาก้า ฝั่งทะเล ในขณะที่อื่น ๆ dwelt ในลำธารเล็ก ๆ ใสซึ่งวิ่งผ่านเมืองเกียวโต ที่เช่นระยะทางที่ดีออกจากกัน พวกเขาได้แม้ไม่เคยได้ยินกัน แต่ funnily พอ ความคิดเข้ามาทั้งศีรษะของพวกเขาทันทีที่พวกเขาควรจะดูเล็กน้อยของโลก และกบ ที่อาศัยอยู่ต้องไปโอซาก้าเกียวโต และปรารถนากบที่อาศัยอยู่ที่โอซาก้าไปเกียวโตตอนเช้าดีมากหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิพวกเขาทั้งสองได้ออกไปตามถนนที่เกียวโตกับโอซาก้า จากปลายด้านหนึ่งและจากอื่น ๆ อีก การเดินทางเหนื่อยมากขึ้นกว่าที่พวกเขาคาดว่า สำหรับพวกเขาไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับการเดินทาง และเกิดอยู่ตรงกลางระหว่างสองเมืองมีภูเขาที่ต้องจะปีนขึ้นได้ ใช้ได้นานและข้ามหลายตัวมากถึงด้านบน แต่พวกเขามีในที่สุด และสิ่งประหลาดใจของแต่ละที่จะดูกบอีกก่อนที่เขาพวกเขามองกันครู่โดยไม่ต้องพูด แล้ว ตกลงไปในการสนทนา การอธิบายสาเหตุของการประชุมห่างไกลจากบ้านของพวกเขา ก็พบว่า พวกเขาทั้งสองรู้สึกต้องเดียว - การเรียนรู้เล็กน้อยงามมาก ของ ประเทศบ้านเกิดของพวกเขา - และ เนื่องจากมีเป็นไม่เรียงรีบจะยืดตัวออกในเย็น ชื้น และเห็นว่า พวกเขาจะมีสงบก่อนจะศึกษาธิการไปวิธีการสงสารอะไรเราไม่ใหญ่ กล่าวว่า กบโอซาก้า "ในนั้น เราสามารถดูทั้งหมดจากที่นี่ และบอกถ้า เป็นมูลค่าในขณะที่เราไปบน" "โอ้ ที่จะจัดการได้อย่างง่ายดาย คืนกบเกียวโต "เราเท่านั้นได้มี การยืนบนขาของเราหลัง กดค้างไว้บนกัน และจากนั้น เราสามารถดูแต่ละที่เขาจะเดินทางไปเมือง" ความคิดนี้ยินดีกบโอซาก้ามากว่า เขากันไปค่า และใส่ paws ของเขาหน้าบนไหล่ของเพื่อนของเขา ที่มีการเพิ่มขึ้นยัง มีทั้งคู่ยืน ยืดตัวสูงที่สุดเท่าที่พวกเขาไม่สามารถ และจับกันแน่น เพื่อให้พวกเขาไม่อาจล้มลง กบเกียวโตเปิดจมูกของเขาไปยังโอซาก้า และกบโอซาก้าเปิดจมูกของเขาไปยังเมืองเกียวโต แต่กบโง่ลืมว่า เมื่อพวกเขาลุกขึ้นยืนตาดีวางในหลังของศีรษะของพวกเขา และที่ว่า noses ของพวกเขาอาจชี้ไปยังสถานที่พวกเขาต้องไป ตา beheld สถานที่ซึ่งพวกเขาได้มารักฉัน! "ร้องโอซาก้ากบ "เกียวโตได้เหมือนโอซาก้า มันไม่คุ้มค่าเช่นการเดินทางยาว ฉันจะกลับบ้านผมเคยมีความคิดใด ๆ ที่โอซาก้าถูกเฉพาะสำเนาของเกียวโตที่ฉันจะไม่ได้เดินทางด้วยวิธีนี้ ทางหลุดรอดจากเกียวโต กบ และเป็นเขาพูด เขาเอามือของเขาจากเพื่อนของเขาไหล่ แล้วพวกเขาทั้งสองล้มลงบนหญ้า แล้วพวกเขาจึงอำลาสุภาพกัน และตั้งปิดสำหรับบ้านอีก และการสิ้นสุดของชีวิตของพวกเขา พวกเขาเชื่อว่า โอซาก้าและเกียวโต ซึ่งเป็นแตกต่างกันดูมีสองเมือง มีเหมือนกันที่สองถั่ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันต้องใช้ภาษาอังกฤษถูกหลักไวยากรณ์
ดีเย็นหญิงสาวหยิบหมวกและรองเท้าไม้ และออกไปเดินเล่นคนเดียวในป่า และเมื่อเธอมาถึงฤดูใบไม้ผลิเย็นของน้ำกุหลาบตรงกลางของมัน เธอนั่งตัวลงเพื่อพักผ่อน ตอนนี้เธอมีลูกบอลสีทองในมือของเธอ ซึ่งเป็นของเล่นที่ชื่นชอบของเธอและเธอก็โยนมันขึ้นไปในอากาศ แล้วจับมันอีกครั้ง เมื่อมันตกลงมา
หลังจากเวลาที่เธอโยนมันขึ้นไปสูงมากที่เธอพลาดจับมันล้ม และลูกบอลกระโจนออกไป และกลิ้งไปบนพื้น จนในที่สุดมันก็ล้มลงในฤดูใบไม้ผลิ เจ้าหญิงมองเข้าไปในฤดูใบไม้ผลิหลังจากที่ลูกของเธอ แต่มันอยู่ลึกมาก ลึกๆ ที่เธอไม่อาจเห็นด้านล่างเธอเริ่มร้องไห้ และกล่าวว่า " อนิจจาเอ๋ย ถ้าผมจะเอาลูกบอลอีกครั้ง ผมจะมอบเสื้อผ้าที่ดีของฉันและพลอย และทุกอย่างที่ผมมีในโลก '
ในขณะที่เธอพูด กบใส่หัวของมันออกจากน้ำและกล่าวว่า ' เจ้าหญิง ทำไมคุณถึงร้องไห้อย่างขมขื่นเพื่อ ? ' '
อนิจจา ! เธอบอกว่า " คุณสามารถทำอะไรเพื่อฉัน เธอเลยกบ ลูกบอลสีทองของฉันลดลงในฤดูใบไม้ผลิ
กบพูด' ผมไม่ต้องการ ไข่มุก และอัญมณีและเสื้อผ้าที่ดี แต่ถ้าคุณจะชอบฉัน และปล่อยให้ฉันอยู่กับคุณ และกินจากจานทองคำ และนอนอยู่บนเตียง ผมจะพาคุณลูกของคุณอีก '
' ไร้สาระ ' คิดว่าเจ้าหญิง ' กบโง่ นี้กำลังพูด ! เขาจะไม่เคยออกไปของฤดูใบไม้ผลิมา แม้ว่าเขาอาจจะสามารถที่จะได้รับลูกของฉันสำหรับฉันแล้วผมจะบอก เขาก็จะได้ในสิ่งที่เขาถาม
ดังนั้นเธอบอกกบ ดีถ้าคุณจะเอาลูกของฉัน ฉันจะทำทุกอย่างที่คุณขอ '
แล้วกบใส่หัวของเขาลง และดำน้ำลึกอยู่ใต้น้ำ และหลังเล็ก ๆน้อย ๆในขณะที่เขาขึ้นมาอีกครั้ง กับลูกบอลในปากของเขา และโยนมันลงบนขอบของฤดูใบไม้ผลิ
ทันทีที่เจ้าหญิง เห็นลูกของเธอ เธอวิ่งไปหยิบมันขึ้นและเธอก็ดีใจมาก ที่จะได้มันไว้ในมือของเธออีกครั้ง เธอเคยคิดว่ากบ แต่วิ่งกลับบ้านด้วยความเร็วเท่าที่เธอจะทำได้
กบโทรมาหลังจากเธอ ' อยู่ เจ้าหญิง และพาฉันกับคุณ อย่างที่คุณบอก แต่เธอไม่ได้หยุดได้ยินคำ
วันถัดไปเช่นเดียวกับเจ้าหญิงนั่งลงทานข้าว เธอได้ยินเสียงแปลกๆ plash แตะแตะ - ,plash - ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา หินอ่อน บันได และหลังจากนั้นมีการเคาะเบาๆ ที่ประตู และเสียงเรียกร้องและพูด
เปิดประตู เจ้าหญิงที่รักของฉัน
เปิดประตูของความรักที่แท้จริงที่นี่
ใจคำที่ท่านและผมพูด
โดยน้ำพุเย็น ใน กรีนวูดเฉด
แล้วเจ้าหญิงวิ่งไปที่ประตูและเปิดมัน และที่นั่นเธอเห็น กบซึ่งเธอได้ค่อนข้างลืม ที่เห็นนี่ก็น่าเศร้าใจ และปิดประตูให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอสามารถกลับมานั่ง
กษัตริย์ พ่อของเธอ เห็นว่ามีเรื่องตกใจของเธอ ถามเธอว่าเป็นเรื่อง
มีกบน่ารังเกียจ ' เธอ ' ที่ประตู ที่ยกบอลของฉันสำหรับ ผมออกตอนเช้าฤดูใบไม้ผลินี้ ฉันบอกเขาว่าเขาควรอยู่กับผมที่นี่คิดว่าเขาไม่เคยออกไปของฤดูใบไม้ผลิ แต่เขาอยู่ที่ประตู และเขาอยากจะเข้ามา ในขณะที่เธอกำลังพูด
กบเคาะอีกครั้งที่ประตูและพูด
เปิดประตู เจ้าหญิงที่รักของฉัน
เปิดประตูของความรักที่แท้จริงที่นี่
ใจคำที่ท่านและผมพูด
โดยน้ำพุเย็น ใน Greenwood เงา '
แล้วกษัตริย์จึงตรัสกับเจ้าหญิงสาว' คุณได้รับคำของคุณ คุณ ต้อง ให้ มัน ไปให้เขา
เธอทำยังงั้น และกบกระโดดเข้ามาในห้อง แล้วตรงไป - แตะแตะ - plash plash , - จากด้านล่างของห้องด้านบน จนกระทั่งเขามาใกล้โต๊ะที่ เจ้าหญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้
'pray ยกฉัน ' เขากล่าวกับเจ้าหญิง ' และให้ฉันนั่งข้างๆคุณ . '
ทันทีที่เธอทำนี้ กบกล่าวว่าใส่จานใกล้ๆฉัน ฉันอาจจะกินมัน
นี้เธอได้ และเมื่อเขาได้กินมากที่สุดเท่าที่เขาสามารถทำได้ เขากล่าวว่า " ตอนนี้ผมเหนื่อย พาฉันขึ้นไปข้างบน และจับฉันลงเตียง และเจ้าหญิง แม้ว่าอย่างไม่เต็มใจ เอาเขาขึ้นใน มือของเธอไปบนหมอนที่เตียงของเธอเอง ที่เขานอนทั้งคืน
ทันทีที่ถูกแสง กบ กระโดดขึ้น กระโดดลงไปข้างล่างและออกไปจากบ้าน .
แล้ว ' คิดว่าเจ้าหญิง ' ในที่สุดเขาหายไปแล้ว และผมจะต้องมีปัญหากับเขาอีกต่อไป '
แต่เธอก็คิดผิด เพราะเมื่อคืนมาอีกครั้ง เธอได้ยินเสียงเหมือนเคาะที่ประตู และ กบ มาอีกครั้ง และกล่าวว่า :
'open ประตู เจ้าหญิง
ที่รักเปิดประตูของความรักที่แท้จริงที่นี่
ใจคำที่ท่านและผมพูด
จากน้ำพุเย็นในกรีนวูดเฉด
เมื่อเจ้าหญิงเปิดประตูกบมา และนอนบนหมอนของเธอเช่นเดิม จนถึงเช้าเลยพัง และคืนที่สามเขาก็เหมือนกัน แต่เมื่อเจ้าหญิงตื่นขึ้นในตอนเช้า เธอตกใจมากที่เห็นต่อไปนี้แทนกบ เจ้าชายหล่อ กำลังมองเธอด้วยสายตาที่สวยที่สุดที่เธอเคยเห็นและยืนที่หัวเตียงของเธอ
เขาบอกว่าเขาเคยหลงรักนางฟ้าอาฆาตที่ได้เปลี่ยนเขาให้กลายเป็นกบ และเขาได้ถูกกำหนดให้อยู่จนถึงเจ้าหญิงควรพาเขาออกของฤดูใบไม้ผลิ และให้เขากินอาหารจากจานของเธอ และนอนอยู่บนเตียงของเธอเป็นเวลาสามคืน
, ' กล่าวว่า เจ้าชาย ' หักเสน่ห์ร้ายของเขาและตอนนี้ฉันก็ไม่มีอะไรจะให้ แต่คุณควรไปกับฉัน เป็นอาณาจักรของพ่อ ที่ผมจะแต่งงานกับคุณ และรักคุณตราบเท่าที่คุณอาศัยอยู่ .
เจ้าหญิงเด็ก คุณอาจจะมั่นใจได้ไม่นานว่า ' ใช่ ' ทั้งหมดนี้ และขณะที่พวกเขาพูดเป็นโค้ช สีแจ๊ดขับรถขึ้น มีม้าแปดสวยงาม , ประดับด้วยขนนกขนนก และ เทียมทอง ;หลังโค้ชขี่ คนรับใช้ของเจ้าชายไฮน์ริช สัตย์ซื่อ ที่บีเวลดเคราะห์ของเจ้านายที่รักของเขาในระหว่างการลุ่มหลงของเขานานแล้ว และขมขื่นเช่นนั้นหัวใจของเขาก็ใกล้จะระเบิด
จากนั้นพวกเขาจากไปของกษัตริย์ และได้เป็นโค้ชกับม้าแปด และตั้งค่าทั้งหมดออก เต็มไปด้วยความสุขและความสนุกสนานสำหรับอาณาจักรของเจ้าชายที่พวกเขามาถึงอย่างปลอดภัยและมีพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขมาก หลายปี













กบสองตัว
กาลครั้งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น มี อยู่ สองตัว หนึ่งในผู้ที่ทำให้บ้านของเขาในคูน้ำใกล้เมืองโอซาก้า บนชายฝั่งทะเล , ในขณะที่อื่น ๆอาศัยอยู่ในลำธารใสเล็กๆ ที่วิ่งผ่านเมือง เกียวโต เช่น ระยะทางห่างกันมาก พวกเขาไม่เคยได้ยินของแต่ละอื่น ๆแต่กับพอความคิดที่เข้ามาในหัวของพวกเขาทั้งสองครั้ง พวกเขาก็อยากเห็นเล็ก ๆน้อย ๆของโลก และกบที่อาศัยอยู่ในเกียวโต อยากไปโอซาก้า และกบที่อาศัยอยู่ที่โอซาก้าอยากไปเกียวโต
ดังนั้นดียามเช้าในฤดูใบไม้ผลิ พวกเขาทั้งคู่ออกเดินทางไปตามถนนที่นำจาก เกียวโต โอซาก้า จากปลายด้านหนึ่งและอื่น ๆ การเดินทางก็เหนื่อยกว่าที่พวกเขาคาดหวังเขาไม่ได้รู้อะไรมากเกี่ยวกับการเดินทาง และที่พักระหว่างเมืองทั้งสองเกิดภูเขาซึ่งต้องปีน มันใช้เวลานานและยิ่งใหญ่มาก กระโดดไปถึงด้านบน แต่มันก็มีจนได้ และสิ่งที่แปลกใจของแต่ละที่จะเห็นกบอีก ก่อนที่เขา
เค้ามองกันสักพัก โดยไม่ต้องพูด แล้วตกลงไปในการสนทนาอธิบายสาเหตุของการประชุมของพวกเขาห่างไกลจากบ้านของพวกเขา มันน่ายินดีที่พบว่าพวกเขารู้สึกต้องการเดียวกัน -- เพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเล็กน้อยของประเทศบ้านเกิดของพวกเขา . . . และไม่มีการจัดเรียงของรีบเขายืดตัวเองออกในสถานที่ชื้นเย็น และตกลงกันว่า พวกเขาจะได้พักผ่อนก่อนที่จะแยกไปทางของพวกเขา .
น่าเสียดายจังเรา ไม่ใหญ่กว่า ' ' กบโอซาก้า ;" แล้วเราจะได้เห็นทั้งสองเมือง จากที่นี่ และบอกได้ว่ามันคุ้มค่าของเราในขณะที่ขึ้น "
" โอ้ ที่จัดการได้ง่าย , " กบ " กลับมาที่เกียวโต เราต้องยืนบนขาหลัง และจับกัน แล้วเราแต่ละคน สามารถดูที่เมือง เขาจะเดินทางไป" ความคิดนี้ ถูกใจ โอซาก้า กบมากว่า เขา ก็กระโดดขึ้นมาวางอุ้งเท้าหน้าของเขาบนไหล่ของเพื่อนของเขาที่ได้เพิ่มขึ้นด้วย พวกเขาทั้งคู่ยืนยืดตัวเองให้สูงที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถและจับกันไว้แน่น เพื่อพวกเขาจะไม่ล้มลง กบเกียวโตหันจมูกของเขาต่อที่โอซาก้า และกบที่โอซาก้า ทำให้จมูกของเขา .
สู่เกียวโต ;แต่กบโง่ ลืมไปว่า เมื่อเขาลุกขึ้น ดวงตาที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาวางในด้านหลังของหัวของพวกเขา และแม้ว่าจมูกจะชี้ไปยังสถานที่ที่พวกเขาต้องการไป ตาก็มองดูสถานที่ที่พวกเขามา .
ที่รักฉัน ! " โอซาก้า เกียวโต กบร้อง " เหมือนที่โอซาก้า มันแน่นอนไม่คุ้มค่าการเดินทางที่แสนนาน ผมจะกลับบ้าน
ถ้าผมมีความคิดใด ๆที่เป็นเพียงสำเนาของโอซาก้า เกียวโต ผมไม่ควรเดินทางด้วยวิธีนี้ " อย่างกบ จากเกียวโต และขณะที่เขาพูดเขาเอามือออกจากไหล่ของเพื่อนของเขาและพวกเขาทั้งสองล้มลงบนหญ้า แล้วพวกเขาก็อำลาอย่างสุภาพของแต่ละอื่น ๆและตั้งค่าออกเพื่อกลับบ้านอีกครั้ง และการสิ้นสุดของชีวิตของพวกเขา พวกเขาเชื่อว่า โอซาก้า และเกียวโตที่แตกต่างกันเพื่อดูเป็นสองเมืองที่สามารถมีเหมือนกัน 2
ถั่ว