4. Consistency of guidelinesThere a

4. Consistency of guidelines
There appears to be a double standard in recommendations for laboratory scientists working with EV, who must adhere to the highest level of biocontainment (BSL4) when working with the virus. (Centers for Disease Control and Prevention, 2014a, Centers for Disease Control and Prevention, 2014b, Centers for Disease Control and Prevention, 2014c, Department of Health and Aging Australia, 2007) Further, in contrast to HCWs, laboratory workers are exposed to the virus in a highly controlled, sterile environment in which there is less risk of transmission than in the highly unstable, contaminated and unpredictable clinical environment. The perceived inequity inherent in these inconsistent guidelines may also reduce the willingness of HCWs to work during an EVD outbreak.

Table 1 shows recommendations of the selected organizations and countries regarding the use of masks/respirators for EVD for HCWs and laboratory workers. Only the UK and South African guidelines have consistent guidelines for HCWs and laboratory scientists, with respirators recommended for confirmed cases of Viral Haemorrhagic Fever (including EVD) (Department of Health, 2014, Superior Health Council, 2014, The Department of Health UK, 2014). Among healthcare organizations, only MSF recommends respirators for EVD, and notably, in contrast to other international agencies including WHO, no MSF worker has developed EVD during the West African outbreak (Thomson, 2007).

In conclusion, whilst EV is predominantly spread by contact with blood and body fluids, there is some uncertainty about the potential for aerosol transmission. There is RCT evidence for respirators (but not masks) providing protection against non-aerosolised infections, (MacIntyre et al., 2013) and an abundance of evidence that transmission of pathogens in the clinical setting is rarely unimodal. Where uncertainty exists, the precautionary principle (that action to reduce risk should not await scientific certainty) should be invoked and guidelines should be consistent and err on the side of caution. Moreover, a clear description of risk should be provided to HCWs (Jackson et al., 2014). Given the predominant mode of transmission, every HCW death from Ebola is a potentially preventable death. It is highly concerning that a recent commentary suggests HCWs do not need a mask at all “to speak with conscious patients, as long as a distance of 1–2 metres is maintained”(Martin-Moreno et al., 2014). This fails to consider the changeability and unpredictability of the clinical environment and disregards the rights of the HCW. It is also unrealistic to believe a HCW can constantly keep track of their distance from a patient in the hectic acute care setting. We accept that cost, supply and logistics may, in some settings, preclude the use of respirators, but guidelines should outline best practice in the ideal setting, with discussion about contingency plans should the ideal recommendation be unfeasible. Importantly, in the absence of sufficient evidence, recommendations should be conservative and estimation of risk considered. Recommendations should be developed using a risk analysis framework, with the occupational health and safety of HCWs being the primary consideration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. ความสอดคล้องของแนวทางมีปรากฏเป็น สองมาตรฐานในคำแนะนำสำหรับห้องปฏิบัติการนักวิทยาศาสตร์ทำงานกับ EV ที่ต้องยึดมั่นในระดับสูงสุดของ biocontainment (BSL4) เมื่อทำงานกับไวรัส (ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคและการป้องกัน 2014a ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคและการป้องกัน 2014b ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคป้องกัน 2014c กรมสุขภาพ และอายุออสเตรเลีย 2007) เพิ่มเติม ตรงข้าม HCWs ห้องปฏิบัติงานจะสัมผัสกับเชื้อสูงควบคุม กอซสภาพแวดล้อมที่มีความเสี่ยงน้อยการส่งกว่าในระบบคลินิกสูงเสถียร ปนเปื้อน และคาดเดาไม่ Inequity รับรู้ในแนวทางที่สอดคล้องกันเหล่านี้อาจจะลดความตั้งใจของ HCWs จะทำงานในระหว่างการระบาดของโรคอีวีดีตารางที่ 1 แสดงคำแนะนำขององค์กรเลือกประเทศเกี่ยวกับการใช้ของรูป แบบ/respirators สำหรับอีวีดี HCWs และผู้ปฏิบัติงานห้องปฏิบัติการ เพียงแต่แนวทางของสหราชอาณาจักรและแอฟริกาใต้มีแนวทางสอดคล้องกันสำหรับ HCWs และนักวิทยาศาสตร์ห้องปฏิบัติการ respirators แนะนำสำหรับกรณียืนยันของไข้ Haemorrhagic ไวรัส (รวมถึงอีวีดี) (แผนกสุขภาพ 2014 ห้องสุขภาพสภา 2014 กรมสุขภาพ UK, 2014) ระหว่างองค์กรแพทย์ MSF เท่าแนะนำ respirators สำหรับอีวีดี และยวด ตรงข้ามนานาชาติหน่วยงานอื่น ๆ รวมถึงที่ ไม่มีผู้ปฏิบัติงาน MSF ได้พัฒนาอีวีดีระหว่างสธ.แอฟริกาตะวันตก (ทอม 2007)In conclusion, whilst EV is predominantly spread by contact with blood and body fluids, there is some uncertainty about the potential for aerosol transmission. There is RCT evidence for respirators (but not masks) providing protection against non-aerosolised infections, (MacIntyre et al., 2013) and an abundance of evidence that transmission of pathogens in the clinical setting is rarely unimodal. Where uncertainty exists, the precautionary principle (that action to reduce risk should not await scientific certainty) should be invoked and guidelines should be consistent and err on the side of caution. Moreover, a clear description of risk should be provided to HCWs (Jackson et al., 2014). Given the predominant mode of transmission, every HCW death from Ebola is a potentially preventable death. It is highly concerning that a recent commentary suggests HCWs do not need a mask at all “to speak with conscious patients, as long as a distance of 1–2 metres is maintained”(Martin-Moreno et al., 2014). This fails to consider the changeability and unpredictability of the clinical environment and disregards the rights of the HCW. It is also unrealistic to believe a HCW can constantly keep track of their distance from a patient in the hectic acute care setting. We accept that cost, supply and logistics may, in some settings, preclude the use of respirators, but guidelines should outline best practice in the ideal setting, with discussion about contingency plans should the ideal recommendation be unfeasible. Importantly, in the absence of sufficient evidence, recommendations should be conservative and estimation of risk considered. Recommendations should be developed using a risk analysis framework, with the occupational health and safety of HCWs being the primary consideration.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. ความสอดคล้องของแนวทาง
ปรากฏว่ามีสองมาตรฐานในการให้คำแนะนำสำหรับนักวิทยาศาสตร์ห้องปฏิบัติการทำงานกับ EV ที่ต้องยึดมั่นในระดับสูงสุดของการ biocontainment (BSL4) เมื่อทำงานกับไวรัส (ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค, 2014a, ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค, 2014b, ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค, 2014c, กรมอนามัยและริ้วรอยก่อนวัยออสเตรเลีย, 2007) นอกจากนี้ในทางตรงกันข้ามกับบุคลากรที่ปฏิบัติงานในห้องปฏิบัติการมีการสัมผัสกับ ไวรัสในการควบคุมสูงสภาพแวดล้อมที่ผ่านการฆ่าเชื้อที่มีความเสี่ยงน้อยกว่าการส่งกว่าในความไม่แน่นอนสูงปนเปื้อนและสภาพแวดล้อมทางคลินิกคาดเดาไม่ได้ ความไม่เสมอภาคที่รับรู้โดยธรรมชาติในแนวทางที่ไม่สอดคล้องกันเหล่านี้ยังอาจลดความตั้งใจของบุคลากรที่จะทำงานในช่วงการระบาด EVD. ตารางที่ 1 แสดงให้เห็นว่าคำแนะนำขององค์กรที่เลือกและประเทศที่เกี่ยวข้องกับการใช้มาสก์ / ช่วยหายใจสำหรับ EVD บุคลากรและผู้ปฏิบัติงานในห้องปฏิบัติการ เพียงสหราชอาณาจักรและแนวทางแอฟริกาใต้มีแนวทางที่สอดคล้องกันสำหรับบุคลากรและนักวิทยาศาสตร์ในห้องปฏิบัติการที่มีเครื่องช่วยหายใจที่แนะนำสำหรับการยืนยันกรณีของไวรัสไข้เลือดออก (รวมถึง EVD) (กรมอนามัยปี 2014, ซูพีเรียสุขภาพสภาปี 2014 กรมอนามัยสหราชอาณาจักร, 2014 ) ระหว่างองค์กรด้านการดูแลสุขภาพเพียง MSF แนะนำช่วยหายใจสำหรับ EVD และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางตรงกันข้ามกับหน่วยงานระหว่างประเทศอื่น ๆ รวมทั้งองค์การอนามัยโลก, คนงาน MSF ไม่ได้มีการพัฒนา EVD ในช่วงการระบาดของโรคแอฟริกาตะวันตก (ทอมสัน, 2007). สรุปได้ว่าในขณะที่ EV จะถูกกระจายไปส่วนใหญ่จากการสัมผัส ด้วยเลือดและของเหลวในร่างกายมีความไม่แน่นอนเกี่ยวกับการที่มีศักยภาพสำหรับการส่งละอองบางส่วน มีหลักฐาน RCT สำหรับช่วยหายใจเป็น (แต่ไม่ใช่มาสก์) ให้การป้องกันการติดเชื้อที่ไม่ aerosolised (MacIntyre et al., 2013) และความอุดมสมบูรณ์ของหลักฐานการส่งผ่านของเชื้อโรคในการตั้งค่าทางคลินิกที่จะไม่ค่อย unimodal ในกรณีที่มีความไม่แน่นอนอยู่แล้วหลักการป้องกันไว้ก่อน (การดำเนินการเพื่อลดความเสี่ยงที่ไม่ควรรอความเชื่อมั่นทางวิทยาศาสตร์) จะถูกเรียกและแนวทางควรจะสอดคล้องและผิดพลาดในด้านของความระมัดระวัง นอกจากนี้คำอธิบายที่ชัดเจนของความเสี่ยงควรจะให้กับบุคลากร (แจ็คสัน et al., 2014) ป.ร. ให้ไว้โหมดเด่นของการส่งผ่านทุกตาย HCW จากอีโบลาคือความตายที่ป้องกันได้ที่อาจเกิดขึ้น มันเป็นอย่างมากเกี่ยวกับการที่ความเห็นที่ผ่านมาแสดงให้เห็นว่าบุคลากรที่ไม่จำเป็นต้องใช้หน้ากากที่ทุกคน "เพื่อพูดคุยกับผู้ป่วยที่มีสติตราบใดที่ระยะ 1-2 เมตรจะยังคง" (มาร์ตินโมเรโน et al., 2014) นี้ล้มเหลวในการพิจารณาความไม่แน่นอนและความผันผวนของสภาพแวดล้อมทางคลินิกและสภาพแวดล้อมสิทธิของ HCW นอกจากนี้ยังไม่สมจริงที่จะเชื่อ HCW อย่างต่อเนื่องสามารถติดตามของระยะทางของพวกเขาจากผู้ป่วยในการตั้งค่าการดูแลผู้ป่วยวัณโรค เรายอมรับว่าค่าใช้จ่ายและอุปทานและโลจิสติกอาจในการตั้งค่าบางดักคอการใช้เครื่องช่วยหายใจ แต่ควรร่างแนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุดในการตั้งค่าที่เหมาะกับการอภิปรายเกี่ยวกับแผนฉุกเฉินควรคำแนะนำที่เหมาะจะทำไม่ได้ ที่สำคัญในกรณีที่ไม่มีหลักฐานเพียงพอที่แนะนำควรจะอนุรักษ์นิยมและการประเมินความเสี่ยงการพิจารณา ข้อเสนอแนะควรมีการพัฒนาโดยใช้กรอบการวิเคราะห์ความเสี่ยงกับอาชีวอนามัยและความปลอดภัยของบุคลากรเป็นหลักพิจารณา