Most legal systems distinguish betw

Most legal systems distinguish between criminal and civil— and generally use separate courts, different procedures, and different evidentiary rules. The traditional view is that crimes are public wrongs—and that criminal law addresses those who harm society through morally culpable acts as a way to impose punishment and deter potential offenders from committing similar offenses. Criminal proceedings are therefore "officially designated ceremonies of guilt designation" and the label "criminal" carries with it a social stigma, which is not imposed on the losing party in a civil action. Because of this stigma and the potential punishment, which may be imposed by a criminal court, legal systems provide procedural protections above those available to a respondent in a civil case. For example, criminal proceedings require a higher standard of proof.
The bringing of civil proceedings is, by comparison, primarily the forum for a wronged private individual. Nevertheless this too is not an absolute position, as the state also may sue in the civil courts as a wronged individual, for example, in respect of a contractual dispute with a multinational company. Civil law does not aim to punish, but rather is designed to provide two types of remedy. First, it provides a remedy requiring a return to the way things were, the status quo ante, so as to restore the position of an injured party. Second, it provides a remedy to compensate an injured party for harm done to him.
While the traditional view of civil and criminal proceedings might be described as neighboring countries divided by a common border, this dichotomy is not as distinct as that metaphor might suggest. In recent years there has been a growing homogeneity between criminal and civil procedures. Criminal cases now often involve civil, or quasi-civil, procedures and some civil litigation has become quasi-criminal. Indeed it has been said that almost every attribute associated with the criminal law also appears in civil law and vice versa. This "significant disintegration of the wall between criminal and civil proceedings" has occurred on a number of fronts and is due, at least in part, to the fact that multiple strategies are now used to deal with crime. An early example was the use of injunctions to protect victims of domestic violence, even though, to obtain such an injunction, the plaintiff may be alleging the commission of a criminal assault. Rather than taking the traditional dichotomous perspective, recent legal proceedings might be better seen as a continuum, with distinctly civil proceedings at one end and clearly criminal proceedings at the other. Between the two ends of the continuum are a range of possibilities, each of which may be more or less criminal or civil.
Civil asset forfeiture has been harshly criticized by civil liberties advocates for its greatly reduced standards for conviction, reverse onus, and financial conflicts of interests arising when the law enforcement agencies who decide whether or not to seize assets stand to keep those assets for themselves

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบกฎหมายส่วนใหญ่แยกแยะแพ่ง และทางอาญาซึ่งโดยทั่วไปใช้แยกศาล ประเภท และกฎต่าง ๆ evidentiary มุมมองดั้งเดิมคืออาชญากรรม ค้นสาธารณะ — และกฎหมายอาญานั้นอยู่ที่เป็นอันตรายต่อสังคมคุณธรรมอาชญากรกระทำเป็นวิธีการกำหนดโทษ และขัดขวางผู้กระทำผิดที่อาจเกิดขึ้นจากการยอมรับความผิดด้านเหมือนกัน ตอนอาชญากรรมดังนั้น "ทางกำหนดพิธีกำหนดความผิด" และป้าย "อาญา" ดำเนินกับการสังคมสติกมา ซึ่งจะไม่เก็บฝ่ายแพ้ในการดำเนินการโยธา ภาพดอกไม้นี้และโทษอาจเกิดขึ้น ซึ่งอาจจะกำหนด โดยศาลอาญา ระบบกฎหมายให้ความคุ้มครองขั้นตอนข้างต้นที่มีผู้ตอบในคดีแพ่ง ตัวอย่าง ตอนอาชญากรรมต้องมีมาตรฐานที่สูงขึ้นของหลักฐานนำตอนแพ่งได้ โดยการเปรียบเทียบ ฟอรั่มหลักสำหรับแต่ละบุคคลส่วนน้อย อย่างไรก็ตาม นี้เกินไปไม่เป็นตำแหน่งสัมบูรณ์ รัฐยังอาจฟ้องในศาลแพ่งเป็นละน้อย เช่น ผิดข้อพิพาทตามสัญญากับบริษัทข้ามชาติ กฎหมายแพ่งไม่มุ่งลงโทษ แต่ค่อนข้างจะ ถูกออกแบบมาเพื่อให้แก้ไขสองชนิด ครั้งแรก มีการแก้ให้กลับไปทางได้ สภาพอีก เพื่อคืนค่าตำแหน่งของผู้บาดเจ็บ ที่สอง มันช่วยให้การแก้ในการชดเชยของการบาดเจ็บอันตรายที่ทำให้เขาในขณะที่มุมมองดั้งเดิมของประมวลกฎหมายแพ่ง และอาญาตอนอาจอธิบายได้เป็นแบ่งตามชายแดนทั่วประเทศเพื่อนบ้าน dichotomy นี้ไม่เป็นหมดเป็นว่า เทียบอาจแนะนำ ในปีที่ผ่านมา มี homogeneity เติบโตระหว่างกระบวนการทางอาญา และแพ่ง คดีอาญาตอนนี้มักจะเกี่ยวข้องกับพลเมือง หรือกึ่ง พลเรือน ขั้นตอน และการดำเนินคดีแพ่งบางเป็นกึ่งอาชญากรรม จริง ๆ มันมีการกล่าวว่า เกือบทุกแอททริบิวต์ที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายอาญายังปรากฏอยู่ ในกฎหมายแพ่ง และในทางกลับกัน เกิดจำนวนแผนนี้ "สำคัญสลายตัวของผนังระหว่างตอนแพ่ง และทางอาญา" และมี น้อยบางส่วน ความจริงที่หลายกลยุทธ์ก็ใช้ในการจัดการกับอาชญากรรม ตัวอย่างแรกถูกใช้ injunctions เพื่อป้องกันเหยื่อความรุนแรงในครอบครัว แม้ว่า การรับคำสั่งดังกล่าว โจทก์อาจ alleging นายโจมตีทางอาญา แทนที่จะใช้มุมมองแบบ dichotomous ตอนล่าสุดทางกฎหมายอาจดีกว่าเห็นเป็นความต่อเนื่องการ แพ่งอย่างเห็นได้ชัดตอนที่หนึ่งและทางอาญาอย่างชัดเจนตอนที่อื่น ๆ ระหว่างปลายทั้งสองของสมิติเป็นช่วงของความเป็นไป ซึ่งอาจจะมากหรือน้อยทางอาญา หรือแพ่งแพ่งสินทรัพย์ forfeiture ได้ถูกดุวิจารณ์สนับสนุนเสรีภาพสำหรับมาตรฐานลดความเชื่อมั่น ไขข้อย้อนกลับ และความขัดแย้งทางการเงินของผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นเมื่อหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายที่ตัดสินใจว่า จะยึดสินทรัพย์หรือไม่ยืนให้สินทรัพย์เหล่านั้นด้วยตนเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนใหญ่ระบบกฎหมายความแตกต่างระหว่างความผิดทางอาญาและพลเรือนและโดยทั่วไปใช้สนามแยกขั้นตอนที่แตกต่างกันและกฎระเบียบที่แตกต่างกันหลักฐาน มุมมองแบบดั้งเดิมคือว่ามีความผิดในข้อหาก่ออาชญากรรมและของประชาชนที่อยู่กฎหมายอาญาผู้ที่เป็นอันตรายต่อสังคมผ่านการกระทำที่น่าตำหนิศีลธรรมเป็นวิธีการลงโทษผู้กระทำผิดและยับยั้งอาจเกิดขึ้นจากการกระทำที่คล้ายกันกระทำ การดำเนินคดีอาญาจึง "พิธีอย่างเป็นทางการของการกำหนดให้การกำหนดความผิด" และป้าย "ความผิดทางอาญา" ดำเนินการกับมันสังคมปานซึ่งไม่ได้กำหนดไว้ในบุคคลที่สูญเสียในการดำเนินการทางแพ่ง เพราะการตีตราและการลงโทษที่อาจเกิดขึ้นซึ่งอาจจะกำหนดโดยศาลอาชญากรรมระบบกฎหมายให้ความคุ้มครองการดำเนินการดังกล่าวข้างต้นเหล่านั้นพร้อมที่จะตอบในคดีแพ่ง ยกตัวอย่างเช่นการดำเนินคดีอาญาต้องมีมาตรฐานที่สูงขึ้นของการพิสูจน์.
นำของการดำเนินการทางแพ่งคือโดยการเปรียบเทียบหลักฟอรั่มสำหรับเอกชนผิด แต่นี้ก็ไม่ได้เป็นตำแหน่งที่แน่นอนในขณะที่รัฐยังอาจฟ้องในศาลพลเรือนเป็นบุคคลที่ผิดเช่นในส่วนที่เกี่ยวกับข้อพิพาทตามสัญญากับ บริษัท ข้ามชาติ กฎหมายไม่ได้มุ่งหวังที่จะลงโทษ แต่ถูกออกแบบมาเพื่อให้ทั้งสองประเภทของการรักษา ก่อนจะให้ยาที่ต้องกลับไปทางสิ่งที่เป็นสถานะเดิมก่อนเพื่อที่จะเรียกคืนตำแหน่งของบุคคลที่ได้รับบาดเจ็บ ประการที่สองจะให้ยาเพื่อชดเชยบุคคลที่ได้รับบาดเจ็บเป็นอันตรายต่อทำกับเขา.
ในขณะที่มุมมองแบบดั้งเดิมของการดำเนินการทางแพ่งและอาญาอาจจะอธิบายว่าประเทศเพื่อนบ้านแบ่งตามชายแดนทั่วไปขั้วนี้ไม่เป็นที่แตกต่างกันเป็นอุปมาที่อาจแนะนำ ในปีที่ผ่านมาได้มีการเจริญเติบโตสม่ำเสมอระหว่างขั้นตอนอาญาและทางแพ่ง คดีอาญาในขณะนี้มักจะเกี่ยวข้องกับพลเรือนหรือกึ่งพลเรือนวิธีการและบางส่วนการดำเนินคดีทางแพ่งได้กลายเป็นเสมือนความผิดทางอาญา อันที่จริงมันได้รับการกล่าวว่าเกือบทุกคุณลักษณะที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายอาญายังปรากฏอยู่ในกฎหมายทั้งทางแพ่งและในทางกลับกัน "การล่มสลายของกำแพงอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการดำเนินอาญาและทางแพ่ง" ได้เกิดขึ้นอยู่กับจำนวนของเสื้อผ้าและมีกำหนดอย่างน้อยในส่วนความจริงที่ว่าหลายกลยุทธ์ที่ใช้ตอนนี้ที่จะจัดการกับความผิดทางอาญา ตัวอย่างแรกคือการใช้คำสอนเพื่อป้องกันผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของความรุนแรงในครอบครัวแม้ว่าจะได้รับเช่นคำสั่งโจทก์อาจจะกล่าวหาคณะกรรมการการโจมตีทางอาญา มากกว่าการมุมมอง dichotomous แบบดั้งเดิมดำเนินการตามกฎหมายที่ผ่านมาอาจจะเห็นได้ดีขึ้นเป็นความต่อเนื่องที่มีการดำเนินการทางแพ่งอย่างชัดเจนที่ปลายด้านหนึ่งและดำเนินคดีอาญาอย่างชัดเจนที่อื่น ๆ ระหว่างทั้งสองปลายของความต่อเนื่องที่มีช่วงของความเป็นไปได้ของแต่ละคนซึ่งอาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่าความผิดทางอาญาหรือทางแพ่ง.
ริบสินทรัพย์พลเรือนได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงโดยคำนึงเสรีภาพสำหรับมาตรฐานที่ลดลงอย่างมากสำหรับความเชื่อมั่นความรับผิดชอบย้อนกลับและความขัดแย้งทางการเงิน ผลประโยชน์ที่เกิดขึ้นเมื่อหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายที่ตัดสินใจหรือไม่ที่จะยึดทรัพย์สินยืนเพื่อให้สินทรัพย์ดังกล่าวสำหรับตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบบกฎหมายส่วนใหญ่แยกความแตกต่างระหว่างวิธีการที่แตกต่างกันทางอาญาและทางแพ่ง และโดยทั่วไปจะใช้แยกศาล และกฎหลักฐานต่าง ๆ มุมมองแบบดั้งเดิมที่เป็นสาธารณะและอาชญากรรมความผิดกฎหมายอาญาอยู่ผู้ทำร้ายสังคมด้วยศีลธรรมติติงการกระทำเป็นวิธีการลงโทษผู้กระทำความผิด และขัดขวางศักยภาพ จากการกระทำความผิดที่คล้ายคลึงกันทางอาญาเป็นดังนั้น " อย่างเป็นทางการเขตพิธีของชื่อ " ความรู้สึกผิดและป้าย " อาชญากร " ประกอบกับมันเป็นตราบาปทางสังคม ที่ไม่ได้กำหนดในพรรคแพ้ในคดีแพ่ง . เพราะ การออกกำลังกาย และการลงโทษที่อาจเกิดขึ้น ซึ่งอาจถูกกำหนดโดยศาลอาญาระบบกฎหมายให้กระบวนการคุ้มครองข้างต้นนั้นใช้ได้กับผู้ถูกกล่าวหาในคดีแพ่ง ตัวอย่างเช่น การดำเนินคดีต้องมีมาตรฐานที่สูงขึ้นของหลักฐาน
การนำการดำเนินคดีแพ่งเป็นหลักฟอรั่มสำหรับผิดส่วนตัวของแต่ละบุคคล แต่นี่ก็ไม่ใช่ตำแหน่งที่แน่นอน เช่น รัฐยังอาจฟ้องร้องในศาลแพ่งเป็นผิดต่อบุคคลตัวอย่างเช่น ในส่วนที่เกี่ยวกับข้อพิพาทตามสัญญากับ บริษัท ข้ามชาติ กฎหมายไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเพื่อลงโทษ แต่ถูกออกแบบมาเพื่อให้ทั้งสองประเภทของยา แรกก็มีการแก้ให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม สถานะ Quo ante เพื่อเรียกคืนตำแหน่งของผู้เสียหาย . ประการที่สอง มันมีการเยียวยาชดเชยผู้เสียหายอันตราย
ทำกับเขาในขณะที่มุมมองแบบดั้งเดิมของการดำเนินคดีแพ่งและคดีอาญา อาจจะอธิบายเป็นประเทศเพื่อนบ้านที่มีชายแดนทั่วไป ขั้วนี้ไม่ได้แตกต่างกันเป็นคำอุปมาที่อาจแนะนำ ใน ปี ล่าสุด ได้มีการรวมตัวกันระหว่างกระบวนการทางอาญาและทางแพ่ง คดีอาญาแล้วมักจะเกี่ยวข้องกับพลเรือน หรือกึ่งพลเรือนขั้นตอนและคดีแพ่งได้กลายเป็นอาชญากรกึ่ง . แน่นอนมันได้รับการกล่าวว่าเกือบทุกคุณลักษณะที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายอาญายังปรากฏในกฎหมายแพ่ง และในทางกลับกัน " ที่สำคัญของการดำเนินคดีแพ่งและอาญา ผนังระหว่าง " ได้เกิดขึ้นเป็นจำนวนครั้ง และเนื่องจาก อย่างน้อยในส่วนความจริงที่ว่ากลยุทธ์หลายที่ใช้ตอนนี้เพื่อจัดการกับอาชญากรรม ตัวอย่างแรก คือ การใช้คำสอนเพื่อปกป้องเหยื่อของความรุนแรงในครอบครัว แม้ว่า จะได้รับ เช่น ศาล โจทก์อาจจะกล่าวหาคณะกรรมการของการโจมตีทางอาญา แทนที่จะถ่ายมุมมอง dichotomous ดั้งเดิม กฎหมาย ล่าสุดน่าจะเห็นเป็นปั่นป่วนกับพลเรือนตามกฎหมายอย่างชัดเจนที่ปลายด้านหนึ่งและชัดเจนการดําเนินคดีอาญาที่อื่น ๆ ระหว่างปลายทั้งสองของความต่อเนื่องเป็นช่วงของความเป็นไปได้ของแต่ละที่อาจจะมากกว่าหรือน้อยกว่าทางอาญาหรือแพ่ง ส่วนโยธา มีสินทรัพย์
รุนแรงวิจารณ์โดยเสรีภาพสนับสนุนของมันลดลงอย่างมาก มาตรฐานการลงโทษ นาย , ย้อนกลับ ,และความขัดแย้งของผลประโยชน์ทางการเงินที่เกิดขึ้นเมื่อหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายที่จะตัดสินใจหรือไม่ที่จะยึดทรัพย์สินเก็บทรัพย์สินเหล่านั้นให้ตัวเองยืน