AbstractBackground: Increases in hu

Abstract
Background: Increases in human population size, dengue vector-density and human mobility cause rapid spread
of dengue virus in Indonesia. We investigated the changes in dengue haemorrhagic fever (DHF) incidence in
Indonesia over a 45-year period and determined age-specific trends in annual DHF incidence.
Methods: Using an on-going nationwide dengue surveillance program starting in 1968, we evaluated all DHF cases
and related deaths longitudinally up to 2013. Population demographics were used to calculate annual incidence
and case fatality ratios (CFRs). Age-specific data on DHF available from 1993 onwards were used to assess trends in
DHF age-distribution. Time-dependency of DHF incidence and CFRs was assessed using the Cochrane-Armitage
trend test.
Results: The annual DHF incidence increased from 0.05/100,000 in 1968 to ~ 35-40/100,000 in 2013, with
superimposed epidemics demonstrating a similar increasing trend with the highest epidemic occurring in 2010
(85.70/100,000; p < 0.01). The CFR declined from 41% in 1968 to 0.73% in 2013 (p < 0.01). Mean age of DHF cases
increased during the observation period. Highest incidence of DHF was observed among children aged 5 to
14 years up to 1998, but declined thereafter (p < 0.01). In those aged 15 years or over, DHF incidence increased
(p < 0.01) and surpassed that of 5 to 14 year olds from 1999 onwards.
Conclusions: Incidence of DHF over the past 45 years in Indonesia increased rapidly with peak incidence shifting
from young children to older age groups. The shifting age pattern should have consequences for targeted
surveillance and prevention.
Keywords: Dengue haemorrhagic fever, Epidemiology, Incidence, Age, Indonesia

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อพื้นหลัง: การเพิ่มประชากรมนุษย์ขนาด เวกเตอร์ไข้เลือดออกความหนาแน่น และจำนวนที่มนุษย์ทำให้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วของไวรัสไข้เลือดออกในประเทศอินโดนีเซีย เราตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในอุบัติการณ์ของไข้เลือดออก (เลือดออกไข้เลือดออกในอินโดนีเซียผ่าน 45 ปีระยะเวลา และกำหนดอายุเฉพาะแนวโน้มอุบัติการณ์ออกประจำปีวิธีการ: ใช้โปรแกรมเฝ้าระวังไข้เลือดออกทั่วประเทศที่จะเริ่มต้นในปี 1968 เราประเมินกรณีออกทั้งหมดและที่เกี่ยวข้องเสียชีวิตยาวถึง 2013 ประชากรประชากรที่ใช้ในการคำนวณอุบัติการณ์รายปีและกรณีอัตราตาย (CFRs) อายุข้อมูลออกจากปี 1993 เป็นต้นไปใช้ในการประเมินแนวโน้มในออกการกระจายอายุ อ้างอิงเวลาของอุบัติการณ์ออกและ CFRs ถูกประเมินว่าใช้ Cochrane-อาร์มิเทจการทดสอบแนวโน้มผลลัพธ์: ออกอุบัติการณ์รายปีเพิ่มขึ้นจาก 0.05/100000 ในปี 1968 เพื่อ ~ 35-40/100000 ใน 2013 ด้วยโรคระบาดซ้อนเห็นมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นคล้ายกับการแพร่ระบาดสูงสุดที่เกิดขึ้นใน 2010(85.70/100000; p < 0.01) CFR การปฏิเสธจาก 41% ในปี 1968 0.73% ในปี 2556 (p < 0.01) อายุของผู้ป่วยออกเพิ่มขึ้นระหว่างงวดสังเกต อุบัติการณ์สูงที่สุดของออกพบว่า ในกลุ่มเด็กอายุ 5 ถึง14 ปีจนถึงปี 1998 แต่ถูกปฏิเสธหลังจากนั้น (p < 0.01) ในผู้อายุ 15 ปี หรือ มากกว่า อุบัติการณ์ออกเพิ่มขึ้น(p < 0.01) และที่ 5 ถึง 14 ปีอายุจากปี 1999 เป็นต้นไปสรุป: อุบัติการณ์ของออก 45 ปีผ่านมาในอินโดนีเซียอย่างรวดเร็ว มีอุบัติการณ์สูงสุดขยับจากเด็กกลุ่มอายุเก่า รูปแบบอายุขยับควรมีผลสำหรับกลุ่มเป้าหมายเฝ้าระวังและการป้องกันคำสำคัญ: ไข้เลือดออกไข้เลือดออก ระบาดวิทยา โรค อายุ อินโดนีเซีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ
พื้นหลัง: การเพิ่มขึ้นของจำนวนประชากรมนุษย์ไข้เลือดออกเวกเตอร์ที่มีความหนาแน่นและการเคลื่อนไหวของมนุษย์ทำให้เกิดการแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว
ของไวรัสไข้เลือดออกในอินโดนีเซีย เราตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงของโรคไข้เลือดออก (DHF) อุบัติการณ์ใน
อินโดนีเซียเป็นระยะเวลากว่า 45 ปีและมุ่งมั่นแนวโน้มอายุเฉพาะประจำปีอุบัติการณ์โรคไข้เลือดออก.
วิธีการ: การใช้ที่กำลังโปรแกรมเฝ้าระวังไข้เลือดออกทั่วประเทศเริ่มต้นในปี 1968 เราประเมินโรคไข้เลือดออกทั้งหมด กรณี
และเสียชีวิตที่เกี่ยวข้องยาวถึงปี 2013 ประชากรประชากรถูกนำมาใช้ในการคำนวณอัตราการเกิดประจำปี
และกรณีที่อัตราส่วนการตาย (CFRs) ข้อมูลอายุที่เฉพาะเจาะจงเกี่ยวกับโรคไข้เลือดออกที่มีอยู่จากปี 1993 เป็นต้นไปถูกนำมาใช้ในการประเมินแนวโน้มของ
โรคไข้เลือดออกอายุกระจาย เวลาขึ้นของโรคไข้เลือดออกเกิดและ CFRs ได้รับการประเมินโดยใช้ Cochrane-Armitage
ทดสอบแนวโน้ม.
ผล: ประจำปีอุบัติการณ์โรคไข้เลือดออกเพิ่มขึ้นจาก 0.05 / 100,000 ในปี 1968 ที่จะ ~ 35-40 / 100,000 ในปี 2013 มี
การระบาดของโรคซ้อนทับกันแสดงให้เห็นถึงแนวโน้มการเพิ่มขึ้นที่คล้ายกันด้วย การระบาดของโรคที่เกิดขึ้นมากที่สุดในปี 2010
(85.70 / 100,000; p <0.01) CFR ที่ลดลงจาก 41% ในปี 1968-0.73% ในปี 2013 (p <0.01) อายุเฉลี่ยของผู้ป่วยโรคไข้เลือดออก
เพิ่มขึ้นในช่วงระยะเวลาการสังเกต อุบัติการณ์สูงที่สุดของโรคไข้เลือดออกที่ถูกพบในเด็กอายุ 5
14 ปีถึงปี 1998 แต่ลดลงหลังจากนั้น (p <0.01) ในผู้ที่มีอายุ 15 ปีหรือมากกว่าโรคไข้เลือดออกอุบัติการณ์เพิ่มขึ้น
(p <0.01) และแซงที่ 5-14 ปีจาก 1999 เป็นต้นไป.
สรุป: อุบัติการณ์ของโรคไข้เลือดออกที่ผ่านมา 45 ปีในอินโดนีเซียเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วที่มีอุบัติการณ์สูงสุดขยับ
จากเด็กเล็ก กลุ่มอายุที่มีอายุมากกว่า รูปแบบการขยับอายุควรจะมีการกำหนดเป้าหมายผลกระทบสำหรับ
การเฝ้าระวังและการป้องกัน.
คำสำคัญ: ไข้เลือดออกไข้เลือดออกระบาดวิทยา, อุบัติการณ์, อายุ, ประเทศอินโดนีเซีย