Mouthpiece PitchMouthpiece pitch is

Mouthpiece Pitch
Mouthpiece pitch is manipulated by a combination of embouchure and tongue placement. To a certain extent, simply loosening and tightening the embouchure’s hold on the mouthpiece will lower and raise the resulting pitch. However, loosening the embouchure alone will not allow the saxophonist to achieve the full octave of available pitches. Tongue placement becomes of great importance in the overall pitch manipulation. Raising and lowering the front quarter of the tongue, much in the same way as one does to change pitch while whistling, will change the mouthpiece pitch. By combining these two techniques, the full octave of pitches can be produced. As the embouchure is loosened and the tongue position is lowered, more air must be used to produce a steady tone. The lessening of pressure used to make the reed vibrate is in turn
made up for by an increase in air volume. This increase in air volume and decrease in mouthpiece pressure not only produces a lower pitch, but also one with an increase in buzz.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กระบอกเกลียวกระบอกเกลียวได้รับการดูแล โดยการจัดวาง embouchure และลิ้น ในระดับหนึ่ง เพียงแค่หลวม และกระชับของ embouchure ค้างบนกระบอกจะลด และยกระดับผล อย่างไรก็ตาม หลวม embouchure เพียงอย่างเดียวจะไม่อนุญาตให้ saxophonist ให้คู่เต็มรูปแบบของสนามที่พร้อมใช้งาน การจัดวางลิ้นกลายเป็นความสำคัญอย่างยิ่งในการจัดการสนามโดยรวม เพิ่ม และลดระดับไตรมาสด้านหน้าของลิ้น มากเหมือนกับหนึ่งไม่เปลี่ยนสนามในวงศ์ย่อยแดง จะเปลี่ยนสนามกระบอก โดยการรวมเทคนิคเหล่านี้สอง อ็อกเทฟเต็มของโหมโรงสามารถผลิต เป็น embouchure ที่หลวม และตำแหน่งลิ้นจะลดลง เพิ่มเติมอากาศต้องใช้ในการผลิตเสียงมั่นคง การลดลงของความดันที่ใช้ทำลิ้นที่สั่นจะกลับในทำขึ้นสำหรับ โดยการเพิ่มปริมาณอากาศ ปริมาณอากาศเพิ่มขึ้นและลดความดันในกระบอกไม่เพียงแต่ผลิตสนามล่าง แต่ยังมีการเพิ่มขึ้นของกระแส

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปากทางลาด
ปากสนามจะจัดการโดยการรวมกันของแม่น้ำและลิ้นตำแหน่ง ในระดับหนึ่งเพียงแค่คลายและกระชับระงับปากน้ำบนปากจะลดและเพิ่มระดับเสียงที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตามคลายปากน้ำเพียงอย่างเดียวจะไม่อนุญาตให้แซ็กโซโฟนเพื่อให้บรรลุคู่เต็มรูปแบบของสนามที่มีอยู่ ตำแหน่งลิ้นจะกลายเป็นความสำคัญอย่างยิ่งในการจัดการสนามโดยรวม การเพิ่มและลดไตรมาสที่ด้านหน้าของลิ้นมากในทางเดียวกันว่าเป็นหนึ่งในไม่ให้เปลี่ยนระดับเสียงในขณะที่ผิวปากจะเปลี่ยนสนามปาก โดยการรวมทั้งสองเทคนิคคู่ที่เต็มรูปแบบของสนามที่สามารถผลิตได้ ในฐานะที่เป็นปากน้ำจะหลวมและตำแหน่งลิ้นจะลดลงอากาศมากขึ้นจะต้องใช้ในการผลิตเสียงที่มั่นคง การลดลงของความดันที่ใช้ในการทำให้สั่นกกเป็นในทางกลับ
ทำขึ้นโดยการเพิ่มขึ้นของปริมาณอากาศ การเพิ่มขึ้นของปริมาณอากาศและการลดลงของความดันปากไม่เพียง แต่ก่อให้เกิดสนามลดลง แต่ยังเป็นหนึ่งกับการเพิ่มขึ้นฉวัดเฉวียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระบอกเสียงพิชกระบอกเสียงระยะห่างถูกควบคุมโดยการรวมกันของปากแม่น้ำ และตำแหน่งของลิ้น เพื่อขอบเขตบางอย่าง เพียงแค่คลายและขันของปากแม่น้ำค้างไว้ในปากจะลดและเพิ่ม ส่งผลให้สนาม อย่างไรก็ตาม การคลายเป็ดชลบุรีอย่างเดียว จะไม่อนุญาตให้ saxophonist เพื่อให้บรรลุเสียงเต็มสนามพร้อมใช้งาน ตำแหน่งลิ้นจะกลายเป็นความสำคัญมากในการจัดการระดับเสียงโดยรวม การเพิ่มและลดในไตรมาสหน้า ลิ้น , มากในทางเดียวกันเป็นหนึ่งในไม่เพื่อเปลี่ยนระดับเสียงในขณะที่ผิวปากจะเปลี่ยนกระบอกเสียงที่สนาม โดยการรวมสองเทคนิค ออกเทปเต็มสนามสามารถผลิต ที่ปากแม่น้ำเป็นหลวมและลิ้นตำแหน่งต่ำลง อากาศมากขึ้นต้องใช้ผลิตเสียงที่คงที่ lessening ความดันที่ใช้ทำลิ้นสั่นอยู่ในเปิดสร้างขึ้นโดยการเพิ่มขึ้นของปริมาณอากาศ เพิ่มขึ้นของปริมาณอากาศและความดันลดในปาก ไม่เพียง แต่ผลิตเสียงต่ำ แต่ยังมีหนึ่งกับการเพิ่มขึ้นของบัซ