Sun Ho stepped out into the rather

Sun Ho stepped out into the rather vast garden while his servant went off, to prepare for the morning meal. Sun Ho was staring at the scene and his mind was far away, deep in his thoughts. Sun Ho walked on the path absent-mindedly till he was in the bamboo grove. The rustling sound on the fallen leaves when Sun Ho stepped on it, resembled his cluttered mind. Sun Ho felt restless and aggitated but he could not pinpoint why he felt this way in this bright sunny morning.

"I see you are in mood for admiring scenary this morning." A deep, charismatic voice came to Sun Ho's mind. All of a sudden, his tense feelings seemed to have calmed down. Sun Ho turned around and saw him again. Junjin was in his armour suit and in a brief moment, Sun Ho was sure that he saw his pale blue hair and golden iris. When Sun Ho blinked his eyes and he saw Junjin's ordinary black eyes and dark brown hair. He still have that arrogant airs around him as he moved towards to Sun Ho.

"I thought he had left?" Sun Ho was thinking to himself. "Why is he here?"

"What happen to you?" Junjin grabbed Sun Ho's wrist and stared hard at him. From far, he saw Sun Ho's slender silhouette. Initially, Junjin assumed that Sun Ho's hair colour was due to the sunlight. Now, being up close, Junjin realized that Sun Ho's hair indeed was dark purple and a fine red line was seen between his brows. That was no ordinary red line, it was a sacred seal but Junjin had never seen this kind of seal before. What was with that seal on Sun Ho? Junjin was pondering about it and did not realized that he simply stared blankly at Sun Ho.

"Isn't this cause by you?" Sun Ho replied scarastically. He recalled what happened last night and he turned his face away. Sun Ho was not able to look into Junjin's eyes without feeling awkward and blushing.

"Caused by me?" Junjin strained his eyes at Sun Ho and repeated. In a flash, Junjin grinned. "So, after what I did to you last night, you turned into a demon." Junjin cupped Sun Ho's face and forced him to look at him. Junjin's smile widen when he saw Sun Ho's blushing and he was excited about it. Junjin pulled Sun Ho into a hug and sniffed at Sun Ho's lovely scent.

"Don't you dare touch me again. I have already make it clear to you that once I become a demon, you will be the first to be slain by me!" Sun Ho struggled and was trying to break free from Junjin's arms. Sun Ho succeded and he tumbled a few steps backward. Sun Ho felt himself at a loss whenever he was with Junjin and he would not want to let Junjin see through his expression.

"Be my guest. If you are able to take my life. Otherwise, you have to be by my side forever and enjoyed the immortality that we are bestowed with. In this way, you are free from rebirth." Junjin spoke coldly and he was not joking at all.

"You.." Sun Ho was speechless. He knew that with his current ability, he could not defeat Junjin unless he turned into a demon. However, Sun Ho was unsure if he could defeat Junjin after turning into a demon. No one could guarantee this. Sun Ho stared bitterly at Junjin as he could not think of any way to subdue him. Something in Junjin's eyes caught Sun Ho's attention. "Having a never-ending life is also a pathetic situation? Maybe that is how Junjin felt now and that is why he seek his death so openly."

"What are you thinking about as if you lost your soul?" Junjin smirked wickedly.

"Why do you keep insisting that am your destinated lover and I had to be with you forever. You talked about afterlife, past life and dimension travel as if it is fun for you. I do not understand and I do not want to be an immortal." Sun Ho looked at Junjin helplessly and bit his lips.

"I have already said. Your afterlife owed me all this. I merely travelled into the past and found you in this life. You have the same soul as Andy. You have to atone for the sufferings that you caused me centuries later. For that, you have to be my lover for eternity till I am bored with you and abandon you." Junjin hissed into Sun Ho's ears.

Junjin definitely love Sun Ho but his pride did not allow him to confess his love to Sun Ho. Junjin loved Andy so much that he tasted the sufferings of loneliness after Andy left him. Junjin did not know the meaning of love till Andy came into his life and that was the best part of his life. Now, he found Sun Ho and he could love and be loved again. Sun Ho would never know how elated that Junjin was when he found him in this life and that Junjin found meaning in his life again.

There is nothing awful of being an immortal. Junjin was already an immortal when he had senses and that was centuries ago? or longer? But to Junjin, without his lover, he could not bear even a minute or second of his immortality. Sun Ho would not understand all this. Whether its Sun Ho in this life or Andy in the next life, they are resisting him after coming into his lfe. Both of them made him suffered so much but it will not be so again. Junjin vowed to end his sufferinhs here, no matter what it cost here.

"Its not fair about me making unknown repayment for what you mention, my afterlife. The future is too far away for me, I..." Sun Ho stopped in his sentence as he saw the familiar expression in Junjin's eyes again. Yes, Junjin's eyes had that loneliness again, those feelings that he wanted to hide but was tormenting him further. Sun Ho's heart feel for him again. How Junjin lived all this while? Those painful expression seemed that he was living in misery, no difference from Hell.

"The world is unfair anyway. You, human, respected those in the temple as deity and paid respect to them. Whereas, those that dwelled in mountain or dark forest are demons, evil creatures. Those who can be re-born again are called human.This is the stupidest terminology that you humand created. So in your so call 'human's eyes, I am the demon. My kind are thelow life demons. So is this fair to me! Answer me!" Junjin grabbed Sun Ho's waist violently and crashed his icy lips onto Sun Ho's warm lips.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซันโฮก้าวออกไปในสวนค่อนข้างใหญ่ในขณะที่ผู้รับใช้ของพระองค์ออกไปเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการรับประทานอาหารเช้า ซันโฮถูกจ้องมองในที่เกิดเหตุและจิตใจของเขาก็อยู่ห่างไกลลึกลงไปในความคิดของเขา ซันโฮเดินบนเส้นทางเลื่อนลอยจนเขาอยู่ในป่าไผ่ เสียงทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบในใบลดลงเมื่ออาทิตย์โฮเหยียบมันคล้ายรกใจของเขา ซันโฮรู้สึกกระสับกระส่ายและ aggitated แต่เขาไม่สามารถระบุได้ว่าทำไมเขารู้สึกแบบนี้ในตอนเช้าแดดสดใสนี้. "ผมเห็นคุณอยู่ในอารมณ์สำหรับชื่นชม Scenary เช้าวันนี้." ลึกเสียงเสน่ห์มาถึงใจซันโฮ ทั้งหมดในทันทีความรู้สึกตึงเครียดของเขาดูเหมือนจะสงบลง ซันโฮหันไปรอบ ๆ และเห็นเขาอีกครั้ง จอนจินอยู่ในชุดเกราะของเขาและในชั่วระยะเวลาสั้นซันโฮแน่ใจว่าเขาเห็นผมสีฟ้าของเขาซีดและไอริสสีทอง เมื่ออาทิตย์โฮตากระพริบตาของเขาและเขาเห็นตาสีดำธรรมดาจอนจินและผมสีน้ำตาลเข้ม เขายังคงมีที่มาดหยิ่งรอบ ๆ ตัวเขาในขณะที่เขาเดินตรงไปยังดวงอาทิตย์โฮ. "ผมคิดว่าเขาได้ทิ้ง?" ซันโฮคิดกับตัวเอง "ทำไมเขาที่นี่?" "สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ?" จอนจินคว้าข้อมือซันโฮและจ้องมองไปที่เขาอย่างหนัก จากที่ไกลเขาเห็นเงาเรียวซันโฮ ในขั้นต้นสันนิษฐานว่าจอนจินสีผมซันโฮเป็นเพราะแสงแดด ตอนนี้เป็นใกล้ชิด, จอนจินตระหนักว่าผมซันโฮแน่นอนคือสีดำสีม่วงและสายสีแดงที่เห็นดีระหว่างคิ้วของเขา นั่นคือไม่มีเส้นสีแดงธรรมดาก็เป็นตราประทับศักดิ์สิทธิ์ แต่จอนจินไม่เคยเห็นชนิดของตราประทับก่อนหน้านี้ อะไรคือสิ่งที่มีตราประทับบนดวงอาทิตย์โฮที่? จอนจินได้รับการขบคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และไม่ได้ตระหนักว่าเขาเพียงแค่จ้อง blankly ซันโฮ. "ไม่ใช่สาเหตุจากคุณ?" ซันโฮตอบ scarastically เขาจำได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมาและเขาก็หันใบหน้าของเขาออกไป ซันโฮไม่สามารถที่จะมองเข้าไปในดวงตาของจอนจินโดยไม่รู้สึกอึดอัดและแดง. "เกิดจากการที่ผมได้ไหม" จอนจินเครียดดวงตาของเขาที่ Sun โฮและทำซ้ำ ในแฟลชจอนจินยิ้ม "ดังนั้นหลังจากสิ่งที่ผมทำกับคุณคืนที่ผ่านมาคุณกลายเป็นปีศาจ." จอนจินป้องใบหน้าซันโฮและบังคับให้เขามองไปที่เขา รอยยิ้มของจอนจินขยายเมื่อเขาเห็นดวงอาทิตย์แดงโฮและเขาก็ตื่นเต้นกับมัน จอนจินดึงซันโฮเป็นกอดและดมกลิ่นที่หอมซันโฮ. "คุณไม่กล้าแตะต้องฉันอีกครั้ง. ฉันมีอยู่แล้วทำให้มันชัดเจนกับคุณว่าเมื่อฉันกลายเป็นปีศาจที่คุณจะเป็นคนแรกที่จะถูกฆ่าโดยฉัน ! " ซันโฮต่อสู้และพยายามที่จะหลุดพ้นจากอ้อมแขนของจอนจิน ซันโฮ succeded และเขาร่วงลงไม่กี่ขั้นตอนย้อนหลัง ซันโฮรู้สึกตัวเองที่สูญเสียเมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่กับจอนจินและเขาจะไม่ต้องการที่จะให้จอนจินมองผ่านการแสดงออกของเขา. "เป็นแขกของฉัน. ถ้าคุณมีความสามารถที่จะใช้ชีวิตของฉัน. มิฉะนั้นคุณจะต้องอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปและ มีความสุขกับความเป็นอมตะที่เราจะมอบให้กับ. ด้วยวิธีนี้คุณมีอิสระจากการเกิดใหม่. " จอนจินพูดอย่างเย็นชาและเขาก็ไม่ได้ล้อเล่นที่ทุกคน. "คุณ .. " ซันโฮก็พูด เขารู้ว่ามีความสามารถในปัจจุบันของเขาเขาไม่สามารถเอาชนะจอนจินเว้นแต่เขากลายเป็นปีศาจ อย่างไรก็ตามซันโฮก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาจะพ่ายแพ้หลังจากที่จอนจินกลายเป็นปีศาจ ไม่มีใครสามารถรับประกันนี้ ซันโฮจ้องขมขื่นที่จอนจินในขณะที่เขาไม่ได้คิดวิธีที่จะปราบเขาใด ๆ บางสิ่งบางอย่างในสายตาของจอนจินที่จับความสนใจอาทิตย์โฮ "การมีชีวิตที่ไม่มีที่สิ้นสุดนอกจากนี้ยังเป็นสถานการณ์ที่น่าสงสารหรือไม่อาจจะเป็นวิธีการที่จอนจินรู้สึกว่าตอนนี้และนั่นคือเหตุผลที่เขาแสวงหาความตายของเขาเพื่อให้ตรงไปตรงมา." "สิ่งที่คุณกำลังคิดเกี่ยวกับการเป็นถ้าคุณสูญเสียจิตวิญญาณของคุณ?" จอนจิน smirked ชั่วร้าย. "ทำไมคุณให้ยืนยันว่าฉันรัก destinated ของคุณและฉันมีที่จะอยู่กับคุณตลอดไป. คุณพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตหลังความตาย, ชีวิตที่ผ่านมาและการเดินทางมิติราวกับว่ามันคือความสนุกสำหรับคุณ. ฉันไม่เข้าใจและฉันทำไม่ได้ ต้องการที่จะเป็นอมตะ. " ซันโฮมองที่จอนจินทำอะไรไม่ถูกและกัดริมฝีปากของเขา. "ผมได้พูดไปแล้ว. ชีวิตหลังความตายของคุณเป็นหนี้ฉันทั้งหมดนี้. ฉันเพียงเดินทางลงไปในอดีตที่ผ่านมาและพบคุณในชีวิตนี้. คุณมีจิตวิญญาณเช่นเดียวกับแอนดี้. คุณต้องชดใช้ ความทุกข์ที่เกิดจากคุณศตวรรษฉันในภายหลัง. เพื่อที่คุณจะต้องเป็นคนรักของฉันชั่วนิรันดจนผมเบื่อกับคุณและละทิ้งคุณ. " จอนจิน hissed ในหูซันโฮ. จอนจินแน่นอนรักซันโฮ แต่ความภาคภูมิใจของเขาไม่ได้ช่วยให้เขาสารภาพความรักของเขากับซันโฮ จอนจินรักแอนดี้มากจนทำให้เขาได้ลิ้มรสความทุกข์ของความเหงาหลังจากที่แอนดี้ทิ้งเขา จอนจินไม่ทราบความหมายของความรักจนแอนดี้เข้ามาในชีวิตของเขาและนั่นก็คือส่วนที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา ตอนนี้เขาพบซันโฮและเขาจะได้รักและการถูกรักอีกครั้ง ซันโฮจะไม่ทราบวิธีการที่มีความสุขที่จอนจินเมื่อเขาพบว่าเขาในชีวิตนี้และที่จอนจินพบความหมายในชีวิตของเขาอีกครั้ง. ไม่มีอะไรที่น่ากลัวของการเป็นอมตะคือ จอนจินได้แล้วอมตะเมื่อเขามีความรู้สึกและนั่นก็คือศตวรรษที่ผ่านมา? หรืออีกต่อไป? แต่การที่จอนจินโดยไม่ต้องคนรักของเขาที่เขาทนไม่ได้แม้แต่นาทีหรือครั้งที่สองของความเป็นอมตะของเขา ซันโฮจะไม่เข้าใจทั้งหมดนี้ ไม่ว่าจะเป็นซันโฮในชีวิตนี้หรือแอนดี้ในชีวิตต่อไปพวกเขาจะต่อต้านเขาหลังจากที่เข้ามาใน LFE ของเขา ทั้งของพวกเขาทำให้เขาได้รับความเดือดร้อนมาก แต่มันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกครั้ง จอนจินสาบานว่าจะจบ sufferinhs ของเขาที่นี่ไม่ว่าสิ่งที่มีค่าใช้จ่ายที่นี่. "มันไม่ยุติธรรมเกี่ยวกับฉันทำให้การชำระหนี้ที่ไม่รู้จักสิ่งที่คุณพูดถึงชีวิตหลังความตายของฉัน. อนาคตอยู่ไกลเกินไปสำหรับฉันฉัน ... " ซันโฮหยุด ประโยคของเขาในขณะที่เขาได้เห็นการแสดงออกที่คุ้นเคยในสายตาของจอนจินอีกครั้ง ใช่ของจอนจินตาที่มีความเหงาอีกครั้งความรู้สึกเหล่านั้นว่าเขาต้องการที่จะซ่อน แต่ถูกทรมานเขาต่อไป หัวใจดวงอาทิตย์โฮรู้สึกเขาอีกครั้ง วิธีจอนจินอาศัยอยู่ทั้งหมดในขณะนี้หรือไม่? ผู้ที่แสดงออกเจ็บปวดดูเหมือนว่าเขายังมีชีวิตอยู่ในความทุกข์ยากความแตกต่างจากนรก no. "โลกที่ไม่เป็นธรรมต่อไป. คุณมนุษย์เคารพนับถือผู้ที่อยู่ในวัดเป็นเทพและเคารพกับพวกเขา. ในขณะที่ผู้ที่อาศัยอยู่ในภูเขาหรือป่าที่มืด เป็นปีศาจสัตว์ร้าย. บรรดาผู้ที่สามารถ re-เกิดอีกครั้งจะเรียกว่า human.This เป็นคำศัพท์โง่ที่คุณสร้างขึ้น humand. ดังนั้นในส่วนของคุณเรียกว่าตาของมนุษย์ผมปีศาจ. ชนิดฉันปีศาจชีวิต thelow. ดังนั้น มีความเป็นธรรมกับผมนี้คำตอบฉัน! " จอนจินคว้าเอวซันโฮรุนแรงและตกเย็นฉ่ำริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากที่อบอุ่นซันโฮ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซอน โฮ ออกมาเป็นมากกว่าสวนที่กว้างใหญ่ในขณะที่คนรับใช้ของเขาออกไป เพื่อเตรียมสำหรับมื้อเช้า ซอนโฮจ้องมองฉากและจิตใจของเขาอยู่ไกล ลึก ในความคิดของเขา ซอน โฮ เดินบนเส้นทางที่ขาด mindedly จนเขาไม้ไผ่ป่า เสียง rustling ใบไม้ที่ร่วงหล่น เมื่อ ซุน โฮเหยียบมัน เหมือนเขาไม่รังเกียจซอนโฮรู้สึกกระสับกระส่ายและ aggitated แต่เขาไม่สามารถระบุเหตุผลที่เขารู้สึกแบบนี้ ตอนเช้าแดดจ้า

" ผมเห็นคุณกำลังอยู่ในอารมณ์ชื่นชม scenary เมื่อเช้านี้ " ลึก เสียงเสน่ห์มาจิตใจของซันโฮ จู่ๆ ความรู้สึกตึงเครียดของเขาดูเหมือนจะสงบลง ซอนโฮหันไปรอบ ๆและเห็นเขาอีกครั้ง จุนจินอยู่ในชุดเสื้อเกราะของเขา และในช่วงเวลาสั้น ๆซอน โฮ มั่นใจว่าเขาเห็นผมสีน้ำเงินของเขาซีดและสีทองไอริส เมื่อซอนโฮกระพริบตาตาของเขา และเขาเห็นจอนจินธรรมดาสีดำ ตาและผมสีน้ำตาลเข้ม เขายังหยิ่งออกอากาศรอบเขาเป็นเขาย้ายไปยังดวงอาทิตย์ โฮ . . . .

" ฉันคิดว่าเขาทิ้ง ? ซอน โฮ ยังคิดกับตัวเอง เขามาที่นี่ทำไม ? "

" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? จอนจินคว้าข้อมือของซันโฮ และจ้องอย่างหนักที่เขา จากไกลเขาเห็นของซันโฮเรียว Silhouette ตอนแรก จอนจินสันนิษฐานว่าสีผมของซันโฮ เนื่องจากแสงแดด ตอนนี้ กำลังขึ้นปิด จอนจินก็ตระหนักได้ว่า เส้นผมของซันโฮจริงๆเป็นสีม่วงเข้มและปรับเส้นสีแดงที่เห็นระหว่างคิ้วของเขา ที่ไม่ธรรมดา เส้นสีแดง มันเป็นตราประทับอันศักดิ์สิทธิ์ แต่จอนจินไม่เคยเห็นชนิดนี้ประทับตราก่อน เกิดอะไรขึ้นกับว่าตราประทับบน Sun Hoจอนจินได้ขบคิดเกี่ยวกับมันและไม่ได้ตระหนักว่าเขาก็จ้องอย่างว่างเปล่า ที่ ซัน โฮ

" นี่ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้คุณ ? ซอนโฮตอบ scarastically . เขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาหันใบหน้าของเขาไป ซอนโฮไม่สามารถมองเข้าไปในดวงตาของจอนจินโดยไม่รู้สึกอึดอัดและอาย

" ที่เกิดจากฉัน ? " จอนจินตึง ดวงตาของเขาที่ซันโฮและซ้ำ ในแฟลช จอนจินเลยด้วย" ดังนั้น สิ่งที่ฉันทำกับเธอเมื่อคืน เธอกลายเป็นปีศาจ " จอนจินถ้วยหน้าซุน โฮ และบังคับให้เขา ดูเขาสิ จอนจินยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นซันโฮหน้าแดงและเขาตื่นเต้นมากเกี่ยวกับมัน จอนจินดึงซอนโฮเข้ามากอด และดมที่ซอนโฮน่ารักกลิ่น

" อย่ามาแตะต้องตัวฉันอีก ฉันได้ทำให้มันชัดเจนกับคุณว่าเมื่อฉันกลายเป็นปีศาจคุณจะเป็นคนแรกที่ถูกฆ่าโดยฉัน ! " ซอน โฮ ต่อสู้และพยายามที่จะทำลายฟรีจากจอนจินแขน ซอนโฮสำเร็จและเขาร่วงลงไม่กี่ก้าวถอยหลัง ซอนโฮรู้สึกว่าตัวเองที่สูญเสียเมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่กับจอนจิน และเขาไม่ต้องการให้จอนจินเห็นผ่านการแสดงออกของเขา . . . . . .

" เป็นแขกของฉัน ถ้าคุณสามารถที่จะนำชีวิต มิฉะนั้นเธอต้องอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป และมีความสุขกับความเป็นอมตะที่เรามอบให้กับ ในลักษณะนี้คุณจะได้ฟรีจากการเกิดใหม่ " จอนจินพูดอย่างเย็นชา และเขาไม่ได้พูดเล่นเลย

" . . . . . . . " ซอนโฮพูดไม่ออก เขารู้ว่าความสามารถของเขาในตอนนี้ เขาไม่สามารถเอาชนะ จอนจิน เว้นแต่ว่าเขาจะกลายเป็นปีศาจ อย่างไรก็ตาม ซุน โฮ ก็ไม่แน่ใจว่าถ้าเขาสามารถเอาชนะ จุนจิน หลังจากกลายเป็นปีศาจไม่มีใครสามารถรับประกันนี้ ซอนโฮจ้องอย่างขมขื่นที่จอนจินที่เขาไม่ได้คิดวิธีปราบมัน บางอย่างในสายตาของจอนจิน จับ ความสนใจของ ซุน โฮ” มีสิ้นสุดชีวิตยังเป็นสถานการณ์ที่น่าสงสาร ? บางทีนั่นคือวิธีที่จอนจินรู้สึกตอนนี้ และนั่นคือเหตุผลที่เขาแสวงหาความตายของเขาอย่างเปิดเผย "

" คุณคิดอะไรอยู่ ถ้าคุณสูญเสียชีวิตของคุณ ? " จุนจินแสยะยิ้มชั่วร้าย .

" ทำไมคุณถึงยืนยันว่าเป็นคนรัก destinated ของคุณและฉันต้องอยู่กับคุณตลอดไป คุณพูดเกี่ยวกับชีวิตหลังความตาย ชีวิตในอดีตและมิติเดินทางราวกับว่ามันเป็นเรื่องสนุกสำหรับคุณ ฉันไม่เข้าใจ และผมไม่ต้องการที่จะเป็นอมตะ " ซอนโฮมองจอนจินหมดหนทาง และกัดริมฝีปากของเขา . . . . . .

" ผมได้พูดไปแล้ว ชีวิตหลังความตายของคุณเป็นหนี้ฉันทั้งหมดนี้ฉันเพียงแต่เดินทางเข้าไปในอดีต และได้พบคุณในชีวิตนี้ คุณมีจิตวิญญาณเดียวกับแอนดี้ คุณต้องชดเชยความทุกข์ที่เธอทำกับฉันหลายศตวรรษต่อมา เพื่อที่คุณจะต้องเป็นคนรักของฉันตลอดไปจนกว่าผมจะเบื่อคุณแล้วทิ้งคุณ " จอนจิน hissed รู้ถึงหูของ ซุน โฮ

จุนจินแน่นอน ความรัก โฮซุน แต่ศักดิ์ศรีของเขาไม่ได้ช่วยให้เขาสารภาพความรักของเขากับซอนโฮจอนจินชอบแอนดี้มากที่เขาได้ลิ้มรสความทุกข์ความเหงา หลังจาก แอนดี้ ทิ้งเขาไป จอนจินไม่ทราบความหมายของความรัก จนแอนดี้เข้ามาในชีวิตของเขา และนั่นคือส่วนที่ดีที่สุดของชีวิตของเขา ตอนนี้ เขาพบ ซอน โฮ และเขาจะรัก และจะรักอีกครั้ง ซอนโฮไม่รู้ว่ายินดี เมื่อเขาพบว่าจอนจินเป็นเขาในชีวิตนี้และว่าจอนจินพบความหมายในชีวิตของเขาอีกครั้ง