STORY OF THE DOORMr. Utterson the l

STORY OF THE DOOR

Mr. Utterson the lawyer was a man of a rugged countenance that was never lighted by a smile; cold, scanty and embarrassed in discourse; backward in sentiment; lean, long, dusty, dreary and yet somehow lovable. At friendly meetings, and when the wine was to his taste, something eminently human beaconed from his eye; something indeed which never found its way into his talk, but which spoke not only in these silent symbols of the after-dinner face, but more often and loudly in the acts of his life. He was austere with himself; drank gin when he was alone, to mortify a taste for vintages; and though he enjoyed the theatre, had not crossed the doors of one for twenty years. But he had an approved tolerance for others; sometimes wondering, almost with envy, at the high pressure of spirits involved in their misdeeds; and in any extremity inclined to help rather than to reprove. "I incline to Cain's heresy," he used to say quaintly: "I let my brother go to the devil in his own way." In this character, it was frequently his fortune to be the last reputable acquaintance and the last good influence in the lives of downgoing men. And to such as these, so long as they came about his chambers, he never marked a shade of change in his demeanour.
No doubt the feat was easy to Mr. Utterson; for he was undemonstrative at the best, and even his friendship seemed to be founded in a similar catholicity of good-nature. It is the mark of a modest man to accept his friendly circle ready-made from the hands of opportunity; and that was the lawyer's way. His friends were those of his own blood or those whom he had known the longest; his affections, like ivy, were the growth of time, they implied no aptness in the object. Hence, no doubt the bond that united him to Mr. Richard Enfield, his distant kinsman, the well-known man about town. It was a nut to crack for many, what these two could see in each other, or what subject they could find in common. It was reported by those who encountered them in their Sunday walks, that they said nothing, looked singularly dull and would hail with obvious relief the appearance of a friend. For all that, the two men put the greatest store by these excursions, counted them the chief jewel of each week, and not only set aside occasions of pleasure, but even resisted the calls of business, that they might enjoy them uninterrupted.
It chanced on one of these rambles that their way led them down a by-street in a busy quarter of London. The street was small and what is called quiet, but it drove a thriving trade on the weekdays. The inhabitants were all doing well, it seemed and all emulously hoping to do better still, and laying out the surplus of their grains in coquetry; so that the shop fronts stood along that thoroughfare with an air of invitation, like rows of smiling saleswomen. Even on Sunday, when it veiled its more florid charms and lay comparatively empty of passage, the street shone out in contrast to its dingy neighbourhood, like a fire in a forest; and with its freshly painted shutters, well-polished brasses, and general cleanliness and gaiety of note, instantly caught and pleased the eye of the passenger.
Two doors from one corner, on the left hand going east the line was broken by the entry of a court; and just at that point a certain sinister block of building thrust forward its gable on the street. It was two storeys high; showed no window, nothing but a door on the lower storey and a blind forehead of discoloured wall on the upper; and bore in every feature, the marks of prolonged and sordid negligence. The door, which was equipped with neither bell nor knocker, was blistered and distained. Tramps slouched into the recess and struck matches on the panels; children kept shop upon the steps; the schoolboy had tried his knife on the mouldings; and for close on a generation, no one had appeared to drive away these random visitors or to repair their ravages.
Mr. Enfield and the lawyer were on the other side of the by-street; but when they came abreast of the entry, the former lifted up his cane and pointed.
"Did you ever remark that door?" he asked; and when his companion had replied in the affirmative. "It is connected in my mind," added he, "with a very odd story."
"Indeed?" said Mr. Utterson, with a slight change of voice, "and what was that?"
"Well, it was this way," returned Mr. Enfield: "I was coming home from some place at the end of the world, about three o'clock of a black winter morning, and my way lay through a part of town where there was literally nothing to be seen but lamps. Street after street and all the folks asleep—street after street, all lighted up as if for a procession and all as empty as a church—till at last I got into that state of mind when a man listens and listens and begins to long for the sight of a policeman. All at once, I saw two figures: one a little man who was stumping along eastward at a good walk, and the other a girl of maybe eight or ten who was running as hard as she was able down a cross street. Well, sir, the two ran into one another naturally enough at the corner; and then came the horrible part of the thing; for the man trampled calmly over the child's body and left her screaming on the ground. It sounds nothing to hear, but it was hellish to see. It wasn't like a man; it was like some damned Juggernaut. I gave a few halloa, took to my heels, collared my gentleman, and brought him back to where there was already quite a group about the screaming child. He was perfectly cool and made no resistance, but gave me one look, so ugly that it brought out the sweat on me like running. The people who had turned out were the girl's own family; and pretty soon, the doctor, for whom she had been sent put in his appearance. Well, the child was not much the worse, more frightened, according to the Sawbones; and there you might have supposed would be an end to it. But there was one curious circumstance. I had taken a loathing to my gentleman at first sight. So had the child's family, which was only natural. But the doctor's case was what struck me. He was the usual cut and dry apothecary, of no particular age and colour, with a strong Edinburgh accent and about as emotional as a bagpipe. Well, sir, he was like the rest of us; every time he looked at my prisoner, I saw that Sawbones turn sick and white with desire to kill him. I knew what was in his mind, just as he knew what was in mine; and killing being out of the question, we did the next best. We told the man we could and would make such a scandal out of this as should make his name stink from one end of London to the other. If he had any friends or any credit, we undertook that he should lose them. And all the time, as we were pitching it in red hot, we were keeping the women off him as best we could for they were as wild as harpies. I never saw a circle of such hateful faces; and there was the man in the middle, with a kind of black sneering coolness—frightened too, I could see that—but carrying it off, sir, really like Satan. `If you choose to make capital out of this accident,' said he, `I am naturally helpless. No gentleman but wishes to avoid a scene,' says he. `Name your figure.' Well, we screwed him up to a hundred pounds for the child's family; he would have clearly liked to stick out; but there was something about the lot of us that meant mischief, and at last he struck. The next thing was to get the money; and where do you think he carried us but to that place with the door?—whipped out a key, went in, and presently came back with the matter of ten pounds in gold and a cheque for the balance on Coutts's, drawn payable to bearer and signed with a name that I can't mention, though it's one of the points of my story, but it was a name at least very well known and often printed. The figure was stiff; but the signature was good for more than that if it was only genuine. I took the liberty of pointing out to my gentleman that the whole business looked apocryphal, and that a man does not, in real life, walk into a cellar door at four in the morning and come out with another man's cheque for close upon a hundred pounds. But he was quite easy and sneering. `Set your mind at rest,' says he, `I will stay with you till the banks open and cash the cheque myself.' So we all set off, the doctor, and the child's father, and our friend and myself, and passed the rest of the night in my chambers; and next day, when we had breakfasted, went in a body to the bank. I gave in the cheque myself, and said I had every reason to believe it was a forgery. Not a bit of it. The cheque was genuine."
"Tut-tut," said Mr. Utterson.
"I see you feel as I do," said Mr. Enfield. "Yes, it's a bad story. For my man was a fellow that nobody could have to do with, a really damnable man; and the person that drew the cheque is the very pink of the proprieties, celebrated too, and (what makes it worse) one of your fellows who do what they call good. Black mail I suppose; an honest man paying through the nose for some of the capers of his youth. Black Mail House is what I call the place with the door, in consequence. Though even that, you know, is far from explaining all," he added, and with the words fell into a vein of musing.
From this he was recalled by Mr. Utterson asking rather suddenly: "And you don't know if the drawer of the cheque lives there?"
"A likely place, isn't it?" returned Mr. Enfield. "But I happen to have noticed his address; he lives in some square or other."
"And you never asked about the—place with the door?" said Mr. Utterson.
"No, sir: I had a delicacy," was the reply. "I feel very strongly about putting questions; it partakes too much of the style of the day of judgment. You start a question, and it's like starting a stone. You sit quietly on the top of a hill; and away the stone goes, starting others; and presently some bland old bird (the last you would have thought of) is knocked on the he

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องของประตูนาย Utterson ทนายความมาของสนับสนุนแข็งแรงทนทานที่ไม่มีไฟส่องสว่าง ด้วยรอยยิ้ม เย็น scanty และอายในวาทกรรม ย้อนหลังความเชื่อมั่น แบบ lean ยาว ฝุ่น เศร้าซึม และยังน่ารักอย่างใด ที่ประชุมมิตร และเมื่อไวน์รสของเขา บางสิ่งบางอย่างที่มนุษย์คน beaconed จากนัยน์ตาของเขา สิ่งที่แน่นอนซึ่งไม่เคยพบวิธีในการพูด แต่พูดซึ่งไม่เพียง ในสัญลักษณ์เหล่านี้เงียบหน้าหลังอาหาร แต่เพิ่มเติมบ่อยครั้ง และดัง ในกระทำของชีวิต เขาน่ากลัว ด้วยตัวเอง ดื่มกินเมื่อเขาอยู่คนเดียว การ mortify รสชาติสำหรับ vintages และแม้ว่าเขาชอบโรงละคร ได้ไม่ข้ามประตูหนึ่งยี่สิบปี แต่เขาก็ยอมรับการอนุมัติแล้วผู้อื่น บางครั้งสงสัย เกือบกับ envy ที่แรงดันสูงของวิญญาณที่เกี่ยวข้องในการกระทำผิดของตน และในส่วนปลายมีหัวช่วยมากกว่า การตักเตือน "ผมเอียงไปนอกรีตของคาอิน เขาใช้ว่า quaintly: "ผมให้พี่ชายไปมารในทางของเขาเอง" ในตัวละครตัวนี้ มันเป็นบ่อยเขาฟอร์จูนเป็น คนรู้จักมีชื่อเสียงที่สุดและมีอิทธิพลดีสุดท้ายในชีวิตของคน downgoing และการเช่นนี้ ตราบใดที่พวกเขามาเขาแชมเบอร์ส เขาไม่เคยทำเครื่องหมายเฉดสีของการเปลี่ยนแปลงในหน่วยก้านของเขาไม่มีเพลงได้แก่นาย Utterson เขา undemonstrative ที่ดีสุด และแม้แต่มิตรภาพของเขาดูเหมือนจะถูกก่อตั้งขึ้นใน catholicity เหมือนธรรมชาติดี เป็นเครื่องหมายของคนเจียมเนื้อเจียมตัววงกลมของเขาเยี่ยมสำเร็จจากมือโอกาส ยอมรับ และที่ถูกวิธีของทนายความ เพื่อนของเขาถูกของพระโลหิตของพระองค์หรือผู้ที่เขารู้จักที่ยาวที่สุด affections ของเขา เช่นไอวี่ มีการเติบโตของเวลา พวกเขานัยไม่ aptness ในวัตถุ ดังนั้น ไม่มีความผูกพันที่เต็ดเขานายริชาร์ดแอนฟิวส์ kinsman ของเขาห่างไกล คนรู้จักเกี่ยวกับเมือง ถั่วจะแตกมาก สิ่งที่สองได้เห็นในแต่ละอื่น ๆ หรือเรื่องอะไรที่พวกเขาสามารถหากันได้ มันเป็นรายงาน โดยผู้ที่พบเห็นพวกเขาในการเดินวันอาทิตย์ ที่ พวกเขากล่าวว่า อะไร ดู singularly น่าเบื่อ และจะตะโกนเรียกอย่างโล่งอกชัดเจนลักษณะของเพื่อน ทั้งหมดที่ สองคนใส่เก็บมากที่สุด โดยห้องนี้ นับพวกเขาอัญมณีหัวหน้าของแต่ละสัปดาห์ และไม่เพียงแต่ดองโอกาสแห่งความสุข ได้ resisted โทรศัพท์ธุรกิจ พวกเขาอาจสนุกกับพวกเขาอย่างต่อเนื่องแม้ประจวบเหมาะกับ rambles เหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งที่พวกเขาทำลงโดยถนนในไตรมาสที่ว่างของลอนดอน ถนนเล็ก และเรียกว่าอะไรเงียบ แต่มันขับรถการค้าเจริญรุ่งเรืองในวันธรรมดา คนมีทั้งหมดทำดี เหมือน และ emulously ทั้งหมดหวังที่จะทำดียัง และเค้าโครงส่วนเกินของแป้งใน coquetry ที่ยืนอยู่ด้านหน้าร้านตามที่หลวงกับอากาศของเชิญ เช่นแถว saleswomen ยิ้ม แม้อาทิตย์ เมื่อมัน veiled เสน่ห์ของแรมฟลอริดเพิ่มเติม และวางว่างดีอย่างหนึ่งของเส้นทาง ถนน shone ออกตรงข้าม dingy พื้นที่ใกล้เคียงของ เช่นไฟไหม้ป่า ของบานเกล็ดทาสีสด brasses ห้องพักสวยงาม ความสะอาดทั่วไป และเบิกบานใจตั๋ว ทันทีจับ และใจตาผู้โดยสารเสียประตูที่สองจากมุมหนึ่ง ในมือซ้ายไปตะวันออกบรรทัดรายการของศาล และเพียงที่จุดบางอนาจารบล็อกสร้างช่อฟ้าตัวกระตุกไปข้างหน้าบนถนน มันเป็น storeys สูง 2 แสดงให้เห็นว่าไม่มีหน้าต่าง ไม่มีอะไรแต่ประตูชั้นล่างและหน้าผากตาบอดของผนัง discoloured ด้านบน และกระบอกสูบในทุกคุณลักษณะ เครื่องหมายของละเลยเป็นเวลานาน และ sordid ประตู ซึ่งมีพร้อมทั้งกระดิ่งหรือ knocker ถูก blistered และหยาม Tramps slouched เป็นการย่อมุม และหลงตรงกันในการติดตั้ง เด็กเก็บร้านตามขั้นตอนต่อไป schoolboy ที่มีพยายามมีดของเขาบน mouldings และสำหรับปิดในยุคหนึ่ง ไม่มีปรากฏไดรฟ์เหล่านี้ชมสุ่มเก็บ หรือซ่อม ravages ของพวกเขานายแอนฟิวส์และทนายความได้ในด้านอื่น ๆ โดยถนน แต่เมื่อพวกเขามาทันรายการ เดิมยกขึ้นเท้าของเขา และชี้"ก็คุณเคยรีที่ประตู" เขาถาม และ เมื่อเพื่อนของเขาได้ตอบกลับในการยืนยัน "เชื่อมต่อในจิตใจของฉัน เพิ่มเขา "ด้วยแปลกมากเรื่องราว"กล่าวว่า นาย Utterson กับการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเสียง "จริงหรือ" "และอะไรนะ""Well, it was this way," returned Mr. Enfield: "I was coming home from some place at the end of the world, about three o'clock of a black winter morning, and my way lay through a part of town where there was literally nothing to be seen but lamps. Street after street and all the folks asleep—street after street, all lighted up as if for a procession and all as empty as a church—till at last I got into that state of mind when a man listens and listens and begins to long for the sight of a policeman. All at once, I saw two figures: one a little man who was stumping along eastward at a good walk, and the other a girl of maybe eight or ten who was running as hard as she was able down a cross street. Well, sir, the two ran into one another naturally enough at the corner; and then came the horrible part of the thing; for the man trampled calmly over the child's body and left her screaming on the ground. It sounds nothing to hear, but it was hellish to see. It wasn't like a man; it was like some damned Juggernaut. I gave a few halloa, took to my heels, collared my gentleman, and brought him back to where there was already quite a group about the screaming child. He was perfectly cool and made no resistance, but gave me one look, so ugly that it brought out the sweat on me like running. The people who had turned out were the girl's own family; and pretty soon, the doctor, for whom she had been sent put in his appearance. Well, the child was not much the worse, more frightened, according to the Sawbones; and there you might have supposed would be an end to it. But there was one curious circumstance. I had taken a loathing to my gentleman at first sight. So had the child's family, which was only natural. But the doctor's case was what struck me. He was the usual cut and dry apothecary, of no particular age and colour, with a strong Edinburgh accent and about as emotional as a bagpipe. Well, sir, he was like the rest of us; every time he looked at my prisoner, I saw that Sawbones turn sick and white with desire to kill him. I knew what was in his mind, just as he knew what was in mine; and killing being out of the question, we did the next best. We told the man we could and would make such a scandal out of this as should make his name stink from one end of London to the other. If he had any friends or any credit, we undertook that he should lose them. And all the time, as we were pitching it in red hot, we were keeping the women off him as best we could for they were as wild as harpies. I never saw a circle of such hateful faces; and there was the man in the middle, with a kind of black sneering coolness—frightened too, I could see that—but carrying it off, sir, really like Satan. `If you choose to make capital out of this accident,' said he, `I am naturally helpless. No gentleman but wishes to avoid a scene,' says he. `Name your figure.' Well, we screwed him up to a hundred pounds for the child's family; he would have clearly liked to stick out; but there was something about the lot of us that meant mischief, and at last he struck. The next thing was to get the money; and where do you think he carried us but to that place with the door?—whipped out a key, went in, and presently came back with the matter of ten pounds in gold and a cheque for the balance on Coutts's, drawn payable to bearer and signed with a name that I can't mention, though it's one of the points of my story, but it was a name at least very well known and often printed. The figure was stiff; but the signature was good for more than that if it was only genuine. I took the liberty of pointing out to my gentleman that the whole business looked apocryphal, and that a man does not, in real life, walk into a cellar door at four in the morning and come out with another man's cheque for close upon a hundred pounds. But he was quite easy and sneering. `Set your mind at rest,' says he, `I will stay with you till the banks open and cash the cheque myself.' So we all set off, the doctor, and the child's father, and our friend and myself, and passed the rest of the night in my chambers; and next day, when we had breakfasted, went in a body to the bank. I gave in the cheque myself, and said I had every reason to believe it was a forgery. Not a bit of it. The cheque was genuine.""Tut-tut กล่าวว่า นาย Utterson"ฉันเห็นคุณรู้สึกกับฉัน กล่าวว่า นายแอนฟิวส์ "ใช่ มันเป็นเรื่องไม่ดี สำหรับผู้ชายของฉันมีคนที่ไม่มีใครสามารถจะทำ ด้วย ชาย damnable จริง ๆ และคนที่วาดจะเช็คมากสีชมพูของ proprieties เกินไป การเฉลิมฉลอง และ (สิ่งที่ทำให้แย่ลง) ของเฟลโล่ส์ใครทำอะไรที่พวกเขาเรียกดีอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันคิดว่า จดหมายสีดำ คนซื่อสัตย์ที่จ่าย through การซันของเคเปอร์ของหนุ่ม บ้านอีดำเป็นอะไรฉันโทรที่ มีประตู ในผล แม้ว่าแม้ว่า รู้ เป็นแหล่งอธิบายทั้งหมด เขาเพิ่ม และ มีคำตกเข้าไปในหลอดเลือดดำของ musingจากนี้ เขาถูกยกเลิก โดยนาย Utterson แต่ก็ถาม: "และคุณไม่ทราบถ้าลิ้นชักเช็คอยู่ที่นั่น""มีแนวโน้ม ไม่มัน" กลับนายแอนฟิวส์ "แต่ฉันเกิดได้พบที่อยู่ของเขา เขาอยู่ในบางตารางหรืออื่น ๆ "" และไม่เคยถามเกี่ยวกับการ — สถานที่ที่ มีประตู? " กล่าวว่า นาย Utterson"ไม่มี รัก: มีอาหาร, " เป็นการตอบ "ฉันรู้สึกอย่างมากเกี่ยวกับการใส่คำถาม มัน partakes เกินไปมากรูปแบบของวันแห่งการพิพากษา เริ่มต้นคำถาม และเป็นเช่นหินเริ่มต้น คุณนั่งเงียบ ๆ เขา และเก็บหินไป เริ่มต้น อื่น ๆ และปัจจุบันบางนกเก่าคืน (สุดท้ายที่คุณจะคิดว่า ของ) เป็นกังวานเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องราวของประตูนาย Utterson ทนายความเป็นคนที่มีสีหน้าขรุขระนั้นก็ไม่เคยได้ลงรอยยิ้ม; เย็นขาดแคลนและอายในวาทกรรม; ย้อนกลับไปในความเชื่อมั่น; ยันยาวเต็มไปด้วยฝุ่น, น่าเบื่อและยังน่ารักอย่างใด ในการประชุมที่เป็นมิตรและเมื่อไวน์ที่จะลิ้มรสของสิ่งที่เห็นได้ชัดของมนุษย์ beaconed จากดวงตาของเขา; บางสิ่งบางอย่างแน่นอนซึ่งไม่เคยพบทางเข้าไปในคำพูดของเขา แต่ที่พูดไม่เพียง แต่ในสัญลักษณ์เงียบเหล่านี้ใบหน้าหลังอาหาร แต่บ่อยขึ้นและเสียงดังในการกระทำในชีวิตของเขา เขาเป็นคนที่เข้มงวดกับตัวเอง; ดื่มจินเมื่อเขาเป็นคนเดียวที่จะระงับรสชาติของไวน์; และแม้ว่าเขาจะมีความสุขกับโรงละครไม่ได้ข้ามประตูของหนึ่งในยี่สิบปี แต่เขามีความอดทนได้รับการอนุมัติสำหรับคนอื่น ๆ ; บางครั้งสงสัยเกือบด้วยความอิจฉาที่ความดันสูงของวิญญาณที่เกี่ยวข้องในความผิดของพวกเขา; และในปลายใด ๆ ที่มีความโน้มเอียงที่จะช่วยให้มากกว่าที่จะตำหนิติเตียน "ผมเอียงที่จะบาปของอดัม" เขาเคยพูดว่าน่าเอ็นดู "ผมปล่อยให้พี่ชายของฉันไปที่ปีศาจในทางของเขาเอง." ในตัวละครตัวนี้มันเป็นบ่อยทรัพย์สมบัติของเขาที่จะมีความใกล้ชิดที่มีชื่อเสียงที่ผ่านมาและมีอิทธิพลต่อการที่ดีที่ผ่านมาในชีวิตของชาย downgoing และเพื่อให้เช่นนี้ตราบเท่าที่พวกเขามาถึงห้องของเขาเขาไม่เคยทำเครื่องหมายร่มเงาของการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมของเขา. ไม่มีข้อสงสัยความสำเร็จเป็นเรื่องง่ายที่นาย Utterson; เพราะเขาเป็นคนสงบเสงี่ยมที่ดีที่สุดและแม้กระทั่งมิตรภาพของเขาดูเหมือนจะได้รับการก่อตั้งขึ้นในศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกที่คล้ายกันของธรรมชาติที่ดี มันเป็นเครื่องหมายของคนเจียมเนื้อเจียมตัวที่จะยอมรับวงกลมที่เป็นมิตรของเขาพร้อมทำจากมือของโอกาส; และนั่นก็คือวิธีการของทนายความ เพื่อน ๆ ของเขาเหล่านั้นเลือดของตัวเองหรือคนที่เขาเคยรู้จักมายาวนานที่สุด; ความรักของเขาเช่นเดียวกับไม้เลื้อยมีการเจริญเติบโตของเวลาที่พวกเขาไม่มีความเหมาะสมโดยนัยในวัตถุ ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยพันธบัตรสหรัฐที่เขาให้กับนายริชาร์ดฟีลด์, ญาติที่ห่างไกลของเขาเป็นคนที่รู้จักกันดีเกี่ยวกับเมือง มันเป็นถั่วจะแตกสำหรับหลาย ๆ สิ่งที่ทั้งสองจะได้เห็นในแต่ละอื่น ๆ หรือว่าเรื่องพวกเขาสามารถหาในการร่วมกัน มีรายงานโดยผู้ที่พบพวกเขาในวันอาทิตย์เดินที่พวกเขากล่าวว่าไม่มีอะไรที่น่าเบื่อมองอย่างแปลกประหลาดและจะทักทายด้วยความโล่งอกที่เห็นได้ชัดลักษณะของเพื่อน สำหรับทุกสิ่งที่ทั้งสองคนใส่ร้านค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดโดยเดินทางเหล่านี้นับพวกเขาอัญมณีหัวหน้าของแต่ละสัปดาห์และไม่ได้ตั้งค่าไว้เท่านั้นโอกาสของความสุข แต่แม้ต่อต้านสายของธุรกิจที่พวกเขาอาจจะสนุกกับพวกเขาอย่างต่อเนื่อง. มันบังเอิญ ที่หนึ่งในท่องเหล่านี้ที่ทางของพวกเขานำพวกเขาลงจากถนนในไตรมาสที่วุ่นวายของกรุงลอนดอน ถนนเป็นขนาดเล็กและสิ่งที่เรียกว่าเงียบสงบ แต่ก็ขับรถการค้าเจริญรุ่งเรืองในวันธรรมดา คนที่อาศัยอยู่ทุกคนทำดีก็ลำบากและ emulously ทั้งหมดหวังว่าจะทำได้ดีกว่ายังและออกวางส่วนเกินของเมล็ดของพวกเขาในผู้หญิงเจ้าชู้; เพื่อให้ร้านค้าเสื้อผ้ายืนพร้อมที่สัญจรกับอากาศเชิญเช่นแถวของ saleswomen ยิ้ม แม้ในวันอาทิตย์เมื่อมันถูกปกคลุมเสน่ห์ก่ำมากขึ้นและวางที่ว่างเปล่าเมื่อเทียบกับของทางถนนส่องออกมาในทางตรงกันข้ามกับพื้นที่ใกล้เคียงสกปรกของมันเหมือนไฟในป่า; และบานประตูหน้าต่างทาสีใหม่ของดีขัดทองเหลืองและความสะอาดทั่วไปและความสนุกสนานของการบันทึกจับทันทีและยินดีสายตาของผู้โดยสาร. สองประตูจากมุมหนึ่งบนซ้ายมือไปทางทิศตะวันออกสายถูกทำลายโดยการเข้ามาของ ศาล; และเพียงแค่จุดที่บล็อกน่ากลัวบางอย่างของการสร้างแรงผลักดันไปข้างหน้าของจั่วบนถนน มันเป็นสองชั้นสูง แสดงให้เห็นว่าไม่มีหน้าต่างไม่มีอะไร แต่ประตูบนชั้นที่ต่ำกว่าและหน้าผากของคนตาบอดผนังสีบนด้านบน; และคลอดในทุกคุณลักษณะเครื่องหมายของเป็นเวลานานและความประมาทสกปรก ประตูที่ได้รับการติดตั้งด้วยระฆังมิได้เคาะถูกพองและ distained เร่ร่อน slouched เข้าไปพักผ่อนและหลงการแข่งขันในการติดตั้ง; เด็กเก็บไว้ที่ร้านเมื่อขั้นตอน; นักเรียนได้พยายามมีดของเขาในเครือเถา; และใกล้ชิดกับรุ่นที่ไม่มีใครเคยปรากฏที่จะขับรถออกไปสุ่มผู้เข้าชมเหล่านี้หรือการซ่อมแซมการทำลายล้างของพวกเขา. นาย ฟีลด์และทนายความได้ในด้านอื่น ๆ ของถนนโดย; แต่เมื่อพวกเขามาทันของรายการอดีตยกขึ้นอ้อยของเขาและชี้. "คุณเคยสังเกตประตูที่?" เขาถาม; และเมื่อสหายของเขาได้ตอบในยืนยัน "มันมีการเชื่อมต่ออยู่ในใจของฉัน" เขาเพิ่ม "กับเรื่องราวที่แปลกมาก." "แท้จริง" นาย Utterson มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของเสียง "และสิ่งที่ว่า" "ดีที่มันเป็นแบบนี้" กลับนายฟีลด์ "ผมได้รับมาจากบ้านบางสถานที่ในตอนท้ายของโลกประมาณสาม โมงเช้าของฤดูหนาวสีดำและวิธีการของฉันวางผ่านส่วนหนึ่งของเมืองที่มีตัวอักษรอะไรที่จะเห็น แต่หลอด. ถนนหลังจากถนนและ folks ทั้งหมดหลับ-ถนนหลังจากถนนทั้งหมดสว่างขึ้นเป็นถ้าขบวน . และที่ว่างเปล่าเป็นโบสถ์จนถึงที่สุดท้ายที่ฉันได้เข้ารัฐของจิตใจเมื่อคนฟังและรับฟังและเริ่มที่จะนานสำหรับสายตาของตำรวจทั้งหมดในครั้งเดียวที่ผมเห็นสองร่างหนึ่งคนที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เป็น stumping พร้อมไปทางทิศตะวันออกที่เดินดีและอื่น ๆ ของหญิงสาวคนหนึ่งอาจจะแปดหรือสิบที่กำลังวิ่งอย่างหนักเท่าที่เธอก็สามารถลงข้ามถนนดีครับทั้งสองวิ่งเข้าไปอีกคนหนึ่งที่เป็นธรรมชาติมากพอที่มุม. แล้ว มาเป็นส่วนหนึ่งที่น่ากลัวของสิ่งนั้นสำหรับคนเหยียบย่ำใจเย็นกว่าร่างกายของเด็กและซ้ายกรีดร้องของเธออยู่บนพื้นดินเสียงมันไม่มีอะไรที่จะได้ยิน แต่มันก็ชั่วร้ายที่จะเห็น. มันก็ไม่ได้ชอบผู้ชายคนหนึ่ง; มันเป็นเหมือนบางขนาดใหญ่ถูกสาป ฉันให้ Halloa น้อยเอาไปส้นเท้าของฉันจับสุภาพบุรุษของฉันและพาเขากลับไปยังที่ที่มีอยู่แล้วค่อนข้างกลุ่มเกี่ยวกับเด็กกรีดร้อง เขาเป็นคนที่เย็นอย่างสมบูรณ์แบบและทำให้ไม่มีการต่อต้าน แต่ให้ฉันมองดังนั้นที่น่าเกลียดที่จะนำออกเหงื่อกับฉันเช่นทำงาน คนที่ได้เปิดออกมามีครอบครัวของตัวเองของสาว; และสวยเร็ว ๆ นี้แพทย์สำหรับผู้ที่เธอได้ถูกส่งไปใส่ในรูปร่างหน้าตาของเขา ดีเด็กก็ไม่ได้เลวร้ายมากกลัวมากขึ้นตามที่หมอ; และมีคุณอาจจะมีควรจะสิ้นไปแล้ว แต่มีหนึ่งกรณีที่อยากรู้อยากเห็น ฉันได้รับความเกลียดชังให้กับสุภาพบุรุษของฉันตั้งแต่แรกเห็น ดังนั้นมีครอบครัวของเด็กซึ่งเป็นเพียงธรรมชาติ แต่กรณีของหมอคือสิ่งที่หลงฉัน เขาเป็นคนตัดปกติและเภสัชกรแห้งไม่มีอายุโดยเฉพาะอย่างยิ่งและสีที่มีความแข็งแกร่งสำเนียงเอดินบะระและเกี่ยวกับการเป็นอารมณ์เป็นปี่ ดีครับเขาเป็นเช่นที่เหลือของเรา; ทุกครั้งที่เขามองไปที่นักโทษของฉันฉันเห็นว่าหมอหันป่วยและสีขาวที่มีความปรารถนาที่จะฆ่าเขา ผมรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในใจของเขาเช่นเดียวกับที่เขารู้ว่าสิ่งที่อยู่ในเหมือง; และฆ่าถูกออกจากคำถามที่ว่าเราทำดีที่สุดต่อไป เราบอกว่าคนเราสามารถและจะทำให้เรื่องอื้อฉาวดังกล่าวออกจากนี้เป็นจะทำให้กลิ่นเหม็นชื่อของเขาจากปลายด้านหนึ่งของกรุงลอนดอนไปที่อื่น ๆ ถ้าเขามีเพื่อนหรือเครดิตใด ๆ เรามารับว่าเขาควรจะสูญเสียพวกเขา และตลอดเวลาขณะที่เรากำลังขว้างมันเป็นสีแดงร้อนที่เรากำลังรักษาผู้หญิงออกว่าเขาเป็นที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้เพราะเขาเป็นป่าที่ฮาร์ปี ฉันไม่เคยเห็นวงกลมของใบหน้าที่แสดงความเกลียดชังเช่น; และมีชายคนหนึ่งที่อยู่ตรงกลางที่มีชนิดของรอยยิ้มเยาะดำเย็น-กลัวเกินกว่าฉันจะได้เห็นว่า แต่แบกมันออกครับชอบซาตาน `ถ้าคุณเลือกที่จะทำให้เงินทุนจากอุบัติเหตุครั้งนี้" เขากล่าวว่า `ผมทำอะไรไม่ถูกตามธรรมชาติ ไม่มีสุภาพบุรุษ แต่ปรารถนาที่จะหลีกเลี่ยงการเกิดเหตุ "เขากล่าวว่า `ชื่อรูปของคุณ. ' ดีที่เราเมาเขาถึงร้อยปอนด์สำหรับครอบครัวของเด็ก; เขาจะชอบอย่างชัดเจนที่จะติดออก แต่ก็มีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับจำนวนมากของเรานั่นหมายความว่าความเสียหายและที่สุดท้ายที่เขาหลง สิ่งต่อไปคือการได้รับเงิน; และสถานที่ที่คุณคิดว่าเขาดำเนินการเรา แต่ไปยังสถานที่ที่มีประตูที่? -whipped ออกที่สำคัญไปในปัจจุบันและกลับมาพร้อมกับเรื่องของ£ 10 ทองและตรวจสอบยอดเงินในเคาของวาดที่จ่ายให้กับผู้ถือ และเซ็นสัญญากับชื่อที่ฉันไม่สามารถพูดถึงแม้ว่ามันจะเป็นหนึ่งในจุดที่เรื่องราวของผม แต่มันก็เป็นชื่ออย่างน้อยที่รู้จักกันดีและมักจะพิมพ์ คิดเป็นแข็ง; แต่ลายเซ็นเป็นสิ่งที่ดีสำหรับมากกว่านั้นถ้ามันเป็นของแท้เท่านั้น ผมเอาเสรีภาพในการชี้ให้เห็นจะเป็นสุภาพบุรุษของฉันที่ธุรกิจทั้งมองหลักฐานและที่คนไม่ได้ในชีวิตจริงเดินเข้าไปในประตูห้องใต้ดินที่สี่ในตอนเช้าและออกมาพร้อมกับการตรวจสอบคนอื่นใกล้เคียงเมื่อร้อย ปอนด์ แต่เขาก็ค่อนข้างง่ายและเยาะเย้ย `ตั้งใจของคุณที่เหลือ 'เขาบอกว่าเขา` เราจะอยู่กับคุณจนธนาคารเปิดและเงินสดตรวจสอบตัวเอง.' ดังนั้นเราทุกคนตั้งปิดแพทย์และพ่อของเด็กและเพื่อนของเราและตัวเองและผ่านส่วนที่เหลือของคืนในห้องของฉัน; และในวันรุ่งขึ้นเมื่อเราได้ breakfasted ไปในร่างกายให้กับธนาคาร ฉันให้ในการตรวจสอบตัวเองและบอกว่าผมมีเหตุผลที่จะเชื่อว่ามันเป็นของปลอมทุก ไม่บิตของมัน การตรวจสอบเป็นของแท้. " "จุ๊จุ๊" นาย Utterson กล่าว. "ผมเห็นคุณรู้สึกที่ผมทำ" นายฟีลด์กล่าวว่า. "ใช่มันเป็นเรื่องที่ไม่ดี สำหรับคนของฉันเป็นเพื่อนที่ไม่มีใครสามารถจะทำอย่างไรกับผู้ชายคนหนึ่งที่น่าเกลียดน่ากลัวจริงๆ และบุคคลที่เข้ามาตรวจสอบเป็นสีชมพูมากของสมบัติฉลองเกินไปและ (สิ่งที่ทำให้มันแย่ลง) หนึ่งในเพื่อนของคุณที่จะทำในสิ่งที่พวกเขาเรียกดี จดหมายสีดำผมคิดว่า; คนซื่อสัตย์จ่ายเงินผ่านทางจมูกสำหรับบางส่วนของเปอร์วัยหนุ่มของเขา จดหมายสีดำเฮ้าส์เป็นสิ่งที่ผมเรียกสถานที่ที่มีประตูในผลที่ตามมา แม้ว่าแม้กระทั่งว่าคุณรู้ว่าอยู่ไกลจากที่อธิบายทั้งหมด "เขากล่าวเสริมและมีคำว่าตกอยู่ในหลอดเลือดดำของครุ่นคิด. จากนี้เขาจำได้ว่าโดยนาย Utterson ถามค่อนข้างกระทันหัน "และคุณไม่ทราบว่า ? ลิ้นชักของการตรวจสอบอยู่ที่นั่น " "สถานที่ที่น่าจะเป็นไม่ได้" กลับนายฟีลด์ "แต่ผมก็เพิ่งได้สังเกตเห็นที่อยู่ของเขา. . เขาอาศัยอยู่ในตารางหรืออื่น ๆ " "? และคุณไม่เคยถามเกี่ยวกับสถานที่ที่มีประตู" นาย Utterson กล่าวว่า. "ไม่รัก: ฉันมีความละเอียดอ่อน". คือคำตอบ "ฉันรู้สึกอย่างมากเกี่ยวกับการวาง คำถาม; มันซ้ำซากมากเกินไปของรูปแบบของวันพิพากษา คุณเริ่มต้นคำถามและมันก็เหมือนการเริ่มต้นหิน คุณนั่งเงียบ ๆ อยู่ด้านบนของเนินเขา; และก้อนหินออกไปเริ่มต้นอื่น ๆ ; และปัจจุบันบางนกเก่าอ่อนโยน (สุดท้ายที่คุณจะมีความคิดของ) จะเคาะเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องราวของประตู

นาย Utterson นายเป็นคนที่หน้าตาขรุขระที่เคยส่องสว่างโดยยิ้ม เย็น ลีบ และอายในวาทกรรม ; ย้อนกลับในความเชื่อมั่น ; พิง , ยาว , ฝุ่น , เศร้าซึม แต่ก็น่ารัก ในการประชุมที่เป็นกันเอง และเมื่อไวน์ได้รสของเขา สิ่งที่เด่นของมนุษย์ beaconed จากตาของเขา บางอย่างแน่นอนซึ่งไม่เคยพบทางลงพูดของเขาแต่ที่พูดไม่เพียง แต่ในนี้เงียบ สัญลักษณ์ของหลังอาหารเย็นใบหน้า แต่บ่อย และเสียงดังในการกระทำในชีวิตของเขา เขากำลังเข้มงวดกับตัวเอง ดื่มกิน เมื่อเขาเป็นคนเดียวที่จะฉีกหน้าลิ้มรสวินเทจ และแม้ว่าเขาชอบละคร ไม่ได้ข้ามประตูหนึ่งยี่สิบปี แต่เขามีความอดทนสำหรับคนอื่น ๆที่ได้รับการอนุมัติ บางครั้งสงสัยเกือบด้วยอิจฉาที่ความดันสูงของวิญญาณที่เกี่ยวข้องกับบาปของตนเอง และในส่วนปลายเอียงช่วยมากกว่าที่จะว่ากล่าว " ผมเอียงไป Cain นอกรีต " อย่างฉลาด : " ผมให้พี่ชายของฉันไปที่ปีศาจในทางของเขาเอง " ในตัวละครตัวนี้ มันเป็นบ่อยของเขาโชคดีเป็นคนสุดท้าย ที่มีความใกล้ชิดและอิทธิพลที่ดีสุดท้ายในชีวิตของ downgoing ผู้ชาย และเช่นเหล่านี้ตราบใดที่พวกเขามาถึงห้องของเขา เขาไม่เคยให้ร่มเงาของการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเขา .
สงสัย feat ง่ายนาย Utterson เพราะเขา undemonstrative ที่ดีที่สุด และมิตรภาพของเขาดูเหมือนจะก่อตั้งขึ้นในคาทอลิกที่คล้ายคลึงกันของธรรมชาติ เป็นเครื่องหมายของคนเจียมเนื้อเจียมตัวยอมรับวงเป็นกันเองของเขาสําเร็จรูปจากมือของโอกาส และนั่นก็เป็นวิธีของทนายความเพื่อนๆ ของเขาเหล่านั้นจากเลือดของเขาเอง หรือผู้ที่เขารู้จักมานาน ; ความรักของเขา เช่น ไอวี่ มีการเจริญเติบโตของเวลา พวกเขาบอกไม่ aptness ในวัตถุ ดังนั้น ไม่ต้องสงสัยในตราสารหนี้ที่สหรัฐเขาให้นายริชาร์ด Enfield , ญาติที่ห่างไกลของเขา ที่รู้จักกันดี คนประมาณเมือง มัน เป็นคนบ้า รอยแตกร้าว หลาย สิ่งที่สองคนนี้จะได้เห็นในแต่ละอื่น ๆหรือวิชาอะไรที่พวกเขาอาจพบในทั่วไป มันถูกรายงานโดยผู้ที่พบพวกเขาในวันอาทิตย์ของพวกเขาเดินนั้น เขาบอกว่าไม่มีอะไร ดูแปลกประหลาดที่ทึบ และจะเรียกกับการบรรเทาชัดเจนลักษณะของเพื่อน ทั้งหมด , ผู้ชายสองคนเอาร้านที่ยิ่งใหญ่ที่สุดโดยทัศนศึกษาเหล่านี้นับวันอัญมณีหัวหน้าของแต่ละสัปดาห์และไม่เพียง แต่เมินเฉยโอกาสแห่งความสุขแต่คือสายของธุรกิจที่พวกเขาจะสนุกกับพวกเขาอย่างต่อเนื่อง .
มันได้ในหนึ่ง rambles เหล่านี้วิธีของพวกเขานำพวกเขาลง โดยถนนในไตรมาสที่วุ่นวายของลอนดอน ถนนเล็กและสิ่งที่เรียกว่าเงียบ แต่มันขับ ค้าขายเจริญรุ่งเรือง ในวันธรรมดา ประชากรทั้งหมดดี มันดูแล้ว emulously หวังที่จะทำกว่า ยังและการจัดเค้าโครงการนำธัญพืชของพวกเขาในความเจ้าชู้ ดังนั้น ที่หน้าร้าน ยืนตามทางสัญจรกับอากาศของเชิญ เหมือนแถว saleswomen ยิ้ม แม้ในวันอาทิตย์เมื่อมันปกคลุมมนต์เสน่ห์ florid วางเปรียบเทียบและว่างเปล่าของทางถนนส่องแสงออกมาในทางตรงกันข้ามกับความมอซอๆ เหมือนไฟในป่า และด้วยความสดใหม่ทาสีบานเกล็ดดีขัดทองเหลือง และความสะอาดทั่วไปและเบิกบานใจของทราบทันทีและจับใจสายตาของผู้โดยสาร .
2 ประตูจากมุมหนึ่งในมือซ้ายไปทางตะวันออกสายเสีย โดยรายการของศาล และที่จุดที่บล็อกที่น่ากลัวบางอย่างของหน้าจั่วของอาคารดันไปข้างหน้าบนถนน . มันมี 2 ชั้น สูง พบว่า ไม่มีหน้าต่างแต่ประตูที่ชั้นล่าง และคนตาบอดที่หน้าผากของกะดำกะด่างผนังด้านบน และเจาะทุกคุณลักษณะเครื่องหมายยืดเยื้อเลวทรามความประมาท ประตูซึ่งเป็นอุปกรณ์หรือระฆังหรือเสียงเคาะ , พองและ distained . พวกเร่ร่อนโก่งเข้าซอกและขีดตรงบนแผง เด็กเก็บร้านตามขั้นตอนที่นักเรียนได้พยายามใช้มีดของเขาบน moldings ; และปิดในรุ่นไม่มีใครมาขับออกไปเหล่านี้ผู้เข้าชมสุ่มหรือซ่อมแซม ravages ของพวกเขา .
คุณฟีลด์และทนายความที่ถูกในด้านอื่น ๆของตามถนน แต่เมื่อพวกเขามาถึงทันของรายการ อดีตยกไม้เท้าของเขา และชี้ .
" คุณเคยสังเกตว่าประตู ? เขาถามออกไปและเมื่อสหายของเขาได้ตอบในยืนยัน " . มันเชื่อมต่อ ในใจของฉัน " เขากล่าว " เรื่องที่แปลกมาก "
" จริงหรือ ? " กล่าวว่า นาย Utterson มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยจากเสียง " นั่นอะไร ? "
" อืม มันเป็นแบบนี้ " กลับมาคุณเอล : " ผมกลับมาจากบางสถานที่ที่สิ้นสุดของโลก ประมาณบ่าย 3 โมงของเช้าฤดูหนาวสีดำและวิธีของฉันวางผ่านส่วนหนึ่งของเมืองที่ไม่มีหมายอะไรให้เห็นแต่หลอด ถนนตามถนนและ folks ทั้งหมดหลังจากหลับถนนถนนทั้งหมดที่ส่องสว่างขึ้นราวกับขบวนและว่างเปล่าเหมือนกับโบสถ์ จนในที่สุดผมก็เข้าสู่สภาวะของจิตใจ เมื่อผู้ชาย ฟัง และฟัง และเริ่มที่จะนานสำหรับสายตาของตำรวจ ทั้งหมดในครั้งเดียว ผมเห็นคนสองคน :หนึ่งเล็ก ๆน้อย ๆคน stumping แนวตะวันออกที่เดินดี , และอื่น ๆ ผู้หญิงอาจจะแปดหรือสิบที่วิ่งหนักเท่าที่เธอสามารถลงข้ามถนน ดีครับ สองเจอกันตามธรรมชาติเพียงพอที่มุม แล้วมาเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่น่ากลัว สำหรับคนเหยียบย่ำอย่างใจเย็นกว่าร่างกายของเด็ก และด้านซ้ายของเธอกรีดร้องบนพื้นดินเสียงมันไม่ได้ยิน แต่มันเหมือนนรกเห็น มันไม่เหมือนคน มันเหมือนถูกสาป จังเกิล น๊อต ผมให้ halloa น้อยเอาส้นสูงของฉัน , คอสุภาพบุรุษของฉัน และพาเขากลับไปที่นั่นก็ค่อนข้างกลุ่มเกี่ยวกับการกรีดร้องของเด็ก เขาสมบูรณ์เย็นและทำให้ไม่มีความต้านทาน แต่ให้ฉันดูน่าเกลียดนั่นมันทำให้เหงื่อฉันชอบวิ่งหนีคนที่ได้กลับกลายเป็นหญิงสาว ครอบครัวของตัวเอง และไม่นาน หมอ ที่ซึ่งเธอได้ถูกวางในลักษณะของเขา อืม เด็กไม่ได้มาก เลว มาก กลัวไปตามหมอประจำหมู่บ้าน และที่นั่นคุณอาจจะคาดว่าจะจบมัน แต่ยังมีหนึ่งอยากรู้สถานการณ์ ฉันมีถ่ายความเกลียดชังเพื่อสุภาพบุรุษของฉันครั้งแรกเพื่อครอบครัวของเด็ก ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่กรณีของหมอคืออะไรหลงฉัน เขาถูกตัดปกติและแห้งขาย ไม่มี โดยเฉพาะอายุ และ สี ด้วยสำเนียงที่แข็งแกร่งและเป็นอารมณ์เป็นปี่ . ท่านครับ เขาก็เหมือนเราทุกคน ทุกๆ เวลาที่เค้ามองนักโทษของฉัน ฉันเห็นว่าศัลยแพทย์ตาป่วยและสีขาวกับความปรารถนาที่จะฆ่าเขาผมรู้ว่าอะไรอยู่ในจิตใจของเขา เหมือนที่เขารู้ว่าฉัน และฆ่าที่ถูกออกจากคำถาม เราทำดีที่สุด เราบอกเพื่อนเราสามารถทำได้ และจะทำเรื่องอื้อฉาวแบบนี้ ควรจะทำให้ชื่อของเขา กลิ่นเหม็นจากปลายด้านหนึ่งของลอนดอน เพื่ออื่น ๆ ถ้าเขามีเพื่อนหรือเครดิตใด ๆ เรารับปากว่าเขาจะสูญเสียมัน และตลอดเวลาที่เราจัดให้มันเป็นสีแดงร้อนเราได้เก็บผู้หญิงแล้วเขาเป็นดีที่สุดที่เราสามารถทำได้สำหรับพวกเขาเป็นป่าเป็นฮาร์พีส์ . ผมเคยเห็นเป็นวงกลม เช่น น่ารังเกียจใบหน้า และมีผู้ชายอยู่ตรงกลาง กับชนิดของสีดำหัวเราะเยาะความเย็นตกใจเหมือนกัน เห็นแต่แบกมันออกครับ เหมือนซาตานจริงๆ " ถ้าคุณเลือกที่จะให้ทุนจาก อุบัติเหตุนี้ ' เขากล่าวว่า ' ฉันไม่อยู่แล้ว