- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
“Are you sure you still had it when
“Are you sure you still had it when you left the ball?” 71
“Yes, I touched it in the vestibule of the Ministry.” 72
“But if you had lost it in the street, we should have heard it fall. It must be in the cab.” 73
“Yes. That is probable. Did you take the number?” 74
“No. And you—you did not even look at it?” 75
“No.” 76
They gazed at each other, crushed. At last Loisel dressed himself again. 77
“I’m going,” he said, “back the whole distance we came on foot, to see if I cannot find it.” 78
And he went out. She stayed there, in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, on a chair, without a fire, without a thought. 79
Her husband came back about seven o’clock. He had found nothing. 80
Then he went to police headquarters, to the newspapers to offer a reward, to the cab company; he did everything, in fact, that a trace of hope could urge him to. 81
She waited all day, in the same dazed state in face of this horrible disaster. 82
Loisel came back in the evening, with his face worn and white; he had discovered nothing. 83
“You must write to your friend,” he said, “that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it repaired. That will give us time to turn around.” 84
She wrote as he dictated. 85
At the end of a week they had lost all hope. And Loisel, aged by five years, declared:— 86
“We must see how we can replace those jewels.” 87
The next day they took the case which had held them to the jeweler whose name was in the cover. He consulted his books. 88
“It was not I, madam, who sold this necklace. I only supplied the case.” 89
Then they went from jeweler to jeweler, looking for a necklace like the other, consulting their memory,—sick both of them with grief and anxiety. 90
In a shop in the Palais Royal, they found a diamond necklace that seemed to them absolutely like the one they were seeking. It was priced forty thousand francs. They could have it for thirty-six. 91
They begged the jeweler not to sell it for three days. And they made a bargain that he should take it back for thirty-four thousand, if the first was found before the end of February. 92
Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He had to borrow the remainder. 93
He borrowed, asking a thousand francs from one, five hundred from another, five here, three louis there. He gave promissory notes, made ruinous agreements, dealt with usurers, with all kinds of lenders. He compromised the end of his life, risked his signature without even knowing whether it could be honored; and, frightened by all the anguish of the future, by the black misery which was about to settle down on him, by the perspective of all sorts of physical deprivations and of all sorts of moral tortures, he went to buy the new diamond necklace, laying down on the jeweler’s counter thirty-six thousand francs. 94
When Mme. Loisel took back the necklace to Mme. Forester, the latter said, with an irritated air:— 95
“You ought to have brought it back sooner, for I might have needed it.” 96
She did not open the case, which her friend had been fearing. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Might she not have been taken for a thief? 97
Mme. Loisel learned the horrible life of the needy. She made the best of it, moreover, frankly, heroically. The frightful debt must be paid. She would pay it. They dismissed the servant; they changed their rooms; they took an attic under the roof. 98
She learned the rough work of the household, the odious labors of the kitchen. She washed the dishes, wearing out her pink nails on the greasy pots and the bottoms of the pans. She washed the dirty linen, the shirts and the towels, which she dried on a rope; she carried down the garbage to the street every morning, and she carried up the water, pausing for breath on every floor. And, dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, a basket on her arm, bargaining, insulted, fighting for her wretched money, sou by sou. 99
Every month they had to pay notes, to renew others to gain time. 100
The husband worked in the evening keeping up the books of a shopkeeper, and at night often he did copying at five sous the page. 101
And this life lasted ten years. 102
At the end of ten years they had paid everything back, everything, with the rates of usury and all the accumulation of heaped-up interest. 103
Mme. Loisel seemed aged now. She had become the robust woman, hard and rough, of a poor household. Badly combed, with her skirts awry and her hands red, her voice was loud, and she washed the floor with splashing water. 104
But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and she thought of that evening long ago, of that ball, where she had been so beautiful and so admired. 105
What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? Who knows? How singular life is, how changeable! What a little thing it takes to save you or to lose you. 106
Then, one Sunday, as she was taking a turn in the Champs Elysées, as a recreation after the labors of the week, she perceived suddenly a woman walking with a child. It was Mme. Forester, still young, still beautiful, still seductive. 107
Mme. Loisel felt moved. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid up, she would tell her all. Why not? 108
She drew near. 109
“Good morning, Jeanne.” 110
The other did not recognize her, astonished to be hailed thus familiarly by this woman of the people. She hesitated— 111
“But—madam—I don’t know—are you not making a mistake?” 112
“No. I am Mathilde Loisel.” 113
Her friend gave a cry— 114
“Oh!—My poor Mathilde, how you are changed.” 115
“Yes, I have had hard days since I saw you, and many troubles,—and that because of you.” 116
“Of me?—How so?” 117
“You remember that diamond necklace that you lent me to go to the ball at the Ministry?” 118
“Yes. And then?” 119
“Well, I lost it.” 120
“How can that be?—since you brought it back to me?” 121
“I brought you back another just like it. And now for ten years we have been paying for it. You will understand that it was not easy for us, who had nothing. At last, it is done, and I am mighty glad.” 122
Mme. Forester had guessed. 123
“You say that you bought a diamond necklace to replace mine?” 124
“Yes. You did not notice it, even, did you? They were exactly alike?” 125
And she smiled with proud and naïve joy. 126
Mme. Forester, much moved, took her by both hands:— 127
“Oh, my poor Mathilde. But mine were false. At most they were worth five hundred francs!”
“Yes, I touched it in the vestibule of the Ministry.” 72
“But if you had lost it in the street, we should have heard it fall. It must be in the cab.” 73
“Yes. That is probable. Did you take the number?” 74
“No. And you—you did not even look at it?” 75
“No.” 76
They gazed at each other, crushed. At last Loisel dressed himself again. 77
“I’m going,” he said, “back the whole distance we came on foot, to see if I cannot find it.” 78
And he went out. She stayed there, in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, on a chair, without a fire, without a thought. 79
Her husband came back about seven o’clock. He had found nothing. 80
Then he went to police headquarters, to the newspapers to offer a reward, to the cab company; he did everything, in fact, that a trace of hope could urge him to. 81
She waited all day, in the same dazed state in face of this horrible disaster. 82
Loisel came back in the evening, with his face worn and white; he had discovered nothing. 83
“You must write to your friend,” he said, “that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it repaired. That will give us time to turn around.” 84
She wrote as he dictated. 85
At the end of a week they had lost all hope. And Loisel, aged by five years, declared:— 86
“We must see how we can replace those jewels.” 87
The next day they took the case which had held them to the jeweler whose name was in the cover. He consulted his books. 88
“It was not I, madam, who sold this necklace. I only supplied the case.” 89
Then they went from jeweler to jeweler, looking for a necklace like the other, consulting their memory,—sick both of them with grief and anxiety. 90
In a shop in the Palais Royal, they found a diamond necklace that seemed to them absolutely like the one they were seeking. It was priced forty thousand francs. They could have it for thirty-six. 91
They begged the jeweler not to sell it for three days. And they made a bargain that he should take it back for thirty-four thousand, if the first was found before the end of February. 92
Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He had to borrow the remainder. 93
He borrowed, asking a thousand francs from one, five hundred from another, five here, three louis there. He gave promissory notes, made ruinous agreements, dealt with usurers, with all kinds of lenders. He compromised the end of his life, risked his signature without even knowing whether it could be honored; and, frightened by all the anguish of the future, by the black misery which was about to settle down on him, by the perspective of all sorts of physical deprivations and of all sorts of moral tortures, he went to buy the new diamond necklace, laying down on the jeweler’s counter thirty-six thousand francs. 94
When Mme. Loisel took back the necklace to Mme. Forester, the latter said, with an irritated air:— 95
“You ought to have brought it back sooner, for I might have needed it.” 96
She did not open the case, which her friend had been fearing. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Might she not have been taken for a thief? 97
Mme. Loisel learned the horrible life of the needy. She made the best of it, moreover, frankly, heroically. The frightful debt must be paid. She would pay it. They dismissed the servant; they changed their rooms; they took an attic under the roof. 98
She learned the rough work of the household, the odious labors of the kitchen. She washed the dishes, wearing out her pink nails on the greasy pots and the bottoms of the pans. She washed the dirty linen, the shirts and the towels, which she dried on a rope; she carried down the garbage to the street every morning, and she carried up the water, pausing for breath on every floor. And, dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, a basket on her arm, bargaining, insulted, fighting for her wretched money, sou by sou. 99
Every month they had to pay notes, to renew others to gain time. 100
The husband worked in the evening keeping up the books of a shopkeeper, and at night often he did copying at five sous the page. 101
And this life lasted ten years. 102
At the end of ten years they had paid everything back, everything, with the rates of usury and all the accumulation of heaped-up interest. 103
Mme. Loisel seemed aged now. She had become the robust woman, hard and rough, of a poor household. Badly combed, with her skirts awry and her hands red, her voice was loud, and she washed the floor with splashing water. 104
But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and she thought of that evening long ago, of that ball, where she had been so beautiful and so admired. 105
What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? Who knows? How singular life is, how changeable! What a little thing it takes to save you or to lose you. 106
Then, one Sunday, as she was taking a turn in the Champs Elysées, as a recreation after the labors of the week, she perceived suddenly a woman walking with a child. It was Mme. Forester, still young, still beautiful, still seductive. 107
Mme. Loisel felt moved. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid up, she would tell her all. Why not? 108
She drew near. 109
“Good morning, Jeanne.” 110
The other did not recognize her, astonished to be hailed thus familiarly by this woman of the people. She hesitated— 111
“But—madam—I don’t know—are you not making a mistake?” 112
“No. I am Mathilde Loisel.” 113
Her friend gave a cry— 114
“Oh!—My poor Mathilde, how you are changed.” 115
“Yes, I have had hard days since I saw you, and many troubles,—and that because of you.” 116
“Of me?—How so?” 117
“You remember that diamond necklace that you lent me to go to the ball at the Ministry?” 118
“Yes. And then?” 119
“Well, I lost it.” 120
“How can that be?—since you brought it back to me?” 121
“I brought you back another just like it. And now for ten years we have been paying for it. You will understand that it was not easy for us, who had nothing. At last, it is done, and I am mighty glad.” 122
Mme. Forester had guessed. 123
“You say that you bought a diamond necklace to replace mine?” 124
“Yes. You did not notice it, even, did you? They were exactly alike?” 125
And she smiled with proud and naïve joy. 126
Mme. Forester, much moved, took her by both hands:— 127
“Oh, my poor Mathilde. But mine were false. At most they were worth five hundred francs!”
0/5000
"คุณแน่ใจยังได้เมื่อคุณลูก" 71 "ใช่ ฉันสัมผัสมันใน vestibule ของกระทรวง" 72 "แต่หากคุณมีสูญหายได้ในถนน เราจะได้ยินมันตก มันต้องอยู่ในแหล่ง" 73 "ใช่ ที่จะดำรง ไม่ได้คุณใช้หมายเลขหรือไม่" 74 หมายเลข" และคุณ — คุณไม่ไม่แม้แต่จะมองมันหรือไม่? " 75 "หมายเลข" 76 พวกเขาจ้องกัน บด ในที่สุด Loisel แต่งตัวเองอีกครั้ง 77 "ฉันไป เขากล่าวว่า "กลับระยะห่างทั้งที่เรามาเท้า ดูถ้าไม่พบก็" 78 และเขาออกไป เธออยู่ ในชุดลูกของเธอ ไม่มีแรงไปนอน จม บนเก้าอี้ ไม่มีไฟ ไม่มีความคิด 79 สามีกลับมาประมาณเจ็ดโมง เขาได้พบอะไร 80 จากนั้น เขาได้ไปสำนักงานตำรวจ การหนังสือพิมพ์นำเสนอรางวัล บริษัทแท็กซี่ เขาได้ทุกอย่าง ในความเป็นจริง ที่มีร่องรอยของความหวังสามารถกระตุ้นให้เขา 81 เธอรอทุกวัน ในรัฐเดียวกันงง in face of ภัยพิบัตินี้น่ากลัว 82 Loisel กลับมาในตอนเย็น หน้า ขาว และสวมใส่ เขาได้ค้นพบอะไร 83 "คุณต้องเขียนให้เพื่อน เขากล่าวว่า "คุณมีเสียเข็มกลัดของสร้อยคอของเธอ และการที่คุณมีมันซ่อม ที่จะให้เราเวลาผัน" 84 เธอเขียน ตามที่เขาบอก 85 เมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด และ Loisel อายุ โดยห้าปี ประกาศ: — 86 "เราต้องดูว่าเราสามารถเปลี่ยนพลอยเหล่านั้น" 87 ในวันถัดไปพวกเขาเอาที่ประจัญหน้าพวกเขาไปที่อัญมณีที่มีชื่ออยู่ในฝา เขารับคำแนะนำหนังสือ 88 "ไม่ฉัน ผู้หญิง ที่ขายสร้อยคอนี้ ฉันเพียงระบุกรณีและปัญหา" 89 แล้วพวกเขาไปจากอัญมณีการอัญมณี มองหาสร้อยคอเหมือนกัน หน่วยความจำ การให้คำปรึกษาซึ่งป่วยทั้งสองของพวกเขา ด้วยความเศร้าโศกและวิตกกังวล 90 ในร้านในรอยัลพาเลส พวกเขาพบสร้อยคอเพชรที่เหมือนพวกเขาอย่างหนึ่งที่พวกเขาได้แสวงหา มันมีราคาสี่สิบหมื่นฟรังซ์ พวกเขาสามารถมีสำหรับสามสิบหก 91 พวกเขาขอร้องอัญมณีการขาย 3 วัน และพวกเขาทำการต่อรองที่เขาควรจะกลับมาสำหรับสามสิบ - สี่พัน หากแรกพบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ 92 Loisel ต้องฟรังซ์จำนวนพันซึ่งบิดาได้ทิ้งเขา เขากู้ส่วนเหลือ 93 เขายืม ขอฟรังซ์พันหนึ่ง ห้าร้อยจาก ห้านี่ หลุยส์ที่ 3 มีการ เขาให้ตั๋ว ทำข้อตกลงล่ม ที่ usurers กับทุกชนิดของผู้ให้กู้ เขาทำลายสิ้นชีวิต risked ลายเซ็นของเขาโดยไม่รู้แม้ว่า มันอาจจะยกย่อง และ กลัว ด้วยความปวดร้าวในอนาคต โดยทุกข์ดำซึ่งการปักบนเขา โดยมุมมองของทุกประเภท ของ deprivations จริง และ tortures คุณธรรม ทุกเขาไปซื้อสร้อยคอเพชรใหม่ วางลงบนของอัญมณีนับสามสิบหกพันฟรังซ์ 94 เมื่อ Loisel หนาวเอากลับสร้อยคอจะหนาว Forester กล่าวว่า หลัง มีอากาศระคายเคือง: -95 "คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็ว สำหรับผมอาจมีความจำเป็นก็" 96 นอกจากนี้เธอไม่ได้เปิดเคส ซึ่งเพื่อนของเธอก็ถูกโกง ถ้าเธอได้พบทดแทนที่ อะไรจะเธอคิดอย่างไร อะไรจะมีก็ได้หรือไม่ อาจเธอไม่ได้ถูกใช้สำหรับขโมย 97 Loisel หนาวได้เรียนรู้ชีวิตน่ากลัวของที่ยากจน เธอทำดีสุด มันนอก ตรงไปตรงมา heroically ต้องชำระหนี้ frightful เธอจะต้องจ่ายนั้น พวกเขาไล่ข้าราชการ พวกเขาเปลี่ยนห้อง พวกเขาเอาตัวถังห้องใต้หลังคาใต้หลังคา 98 เธอเรียนรู้งานคร่าว ๆ ของใช้ในครัวเรือน คน odious ของห้องครัว เธอล้างจาน สวมใส่ออกเล็บของเธอสีชมพูในกระถางมันเยิ้มและบางกระทะ เธอล้างผ้าสกปรก แบบเสื้อ และผ้าขน หนู ซึ่งเธอแห้งด้วยเชือก เธอดำเนินลงขยะไปถนนทุกเช้า และเธอทำค่าน้ำ หยุดการหายใจในทุกชั้น และ แต่งตัวเหมือนผู้หญิงคนนี้ เธอไป fruiterer ชำ เขียง ตะกร้าบนแขน ต่อรองราคา insulted ต่อสู้เพื่อเงินเธอ wretched โซ โดย sou. 99 เดือนก็เคยบันทึกย่อ การต่ออายุให้ได้รับเวลาผู้อื่น 100 สามีทำงานในตอนเย็นที่รักษาค่าของเจ้า และในเวลากลางคืนมักจะ ทำคัดลอกที่ชาวห้าหน้า 101 และชีวิตนี้กินเวลา 10 ปี 102 ท้ายของสิบปีที่พวกเขาได้จ่าย ทุกหลัง จึง ด้วยราคาที่ของโทษและรวบรวมทั้งหมดน่าสนใจขึ้นรันทด 103 หนาว Loisel ประจักษ์อายุตอนนี้ เธอได้กลายเป็นผู้หญิงแข็งแกร่ง หยาบ ของใช้ในครัวเรือนยากจน และยาก เลวผึ้งที่เป็นไส้ กระโปรงของเธอ awry และสีแดงของเธอมือ เสียงของเธอดัง และเธอล้างพื้น ด้วยการสาดน้ำ 104 แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธอที่สำนักงาน เธอนั่งลงที่หน้าต่างเธอคิดว่า ตอนเย็นนาน ของลูกนั้น ซึ่งเธอได้สวย และเพื่อชื่นชม 105 จะมีถ้าเธอมีไม่แพ้สร้อยคอนั้นเกิดอะไรขึ้น ใครไปรู้ ใครไปรู้ วิธีชีวิตเอกพจน์คือ วิธีเปลี่ยน ใดเป็นสิ่งเล็กน้อยก็จะช่วยให้คุณประหยัด การสูญเสียคุณ 106 แล้ว อาทิตย์หนึ่ง ขณะที่เธอมีการเลี้ยวในช็องเซลีเซสแตงน์เอลิเซ่ เป็นการพักผ่อนหลังจากคนในสัปดาห์ เธอมองเห็นก็ผู้หญิงกับเด็ก หนาว Forester ยังสาว สวย ชายังได้ 107 Loisel หนาวรู้สึกย้าย เธอควรพูดคุยกับเธอหรือไม่ ใช่ แน่นอน และหลังจากที่เธอได้รับการชำระ เธอจะบอกทั้งหมดของเธอ ทำไมล่ะ 108 เธอวาดใกล้ 109 "สวัสดีตอนเช้า ฌอง" 110 อื่น ๆ ที่ไม่รู้จักเธอ ประหลาดเป็นคำยกย่องดังนั้น familiarly ผู้หญิงคนนี้ เธอ hesitated — 111 " แต่ตัวผู้หญิง — อย่า — คุณไม่ทำผิด? " 112 "หมายเลข" ฉัน Mathilde Loisel 113 เพื่อนของเธอให้เป็นร้องไห้ – 114 "โอ้! — Mathilde ดีของฉัน วิธีที่คุณจะเปลี่ยนแปลง" 115 "ใช่ ฉันมีเวลาตั้งแต่ผมเห็นคุณ และปัญหามาก, — และที่คุณ" 116 "ของฉันหรือไม่ – ไฉน? " 117 "คุณจำว่า สร้อยเพชรที่คุณยืมเงินฉันไปลูกที่กระทรวง ได้หรือไม่" 118 "ใช่ แล้ว" 119 "ดี หายไปก็" 120 "ที่จะ? — หลังจากที่คุณนำกลับไปฉัน? " 121 "ฉันนำคุณกลับอีกเช่นเดียวกัน และตอนนี้ สิบปี เรามีการจ่ายเงินสำหรับมัน คุณจะเข้าใจว่า มันไม่ง่ายสำหรับเรา ที่ไม่มีอะไร ในที่สุด ยัง และฉันดีใจเถอะ" 122 หนาว Forester ได้เดา 123 "คุณบอกว่า คุณซื้อสร้อยเพชรแทนฉัน" 124 "ใช่ นอกจากนี้คุณไม่ได้สังเกตเห็น ไม่ได้ คุณ พวกเขาเหมือนกันว่า" 125 และเธอยิ้มกับ proud และสุขขำน่า 126 หนาว Forester ย้ายมาก เอาเธอ โดยมือทั้งสองข้าง: -127 "โอ้ Mathilde ของฉันจน แต่ฉันก็ไม่ ในที่สุด พวกมูลค่า 500 ฟรังซ์ "
การแปล กรุณารอสักครู่..
“Are you sure you still had it when you left the ball?” 71
“Yes, I touched it in the vestibule of the Ministry.” 72
“But if you had lost it in the street, we should have heard it fall. It must be in the cab.” 73
“Yes. That is probable. Did you take the number?” 74
“No. And you—you did not even look at it?” 75
“No.” 76
They gazed at each other, crushed. At last Loisel dressed himself again. 77
“I’m going,” he said, “back the whole distance we came on foot, to see if I cannot find it.” 78
And he went out. She stayed there, in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, on a chair, without a fire, without a thought. 79
Her husband came back about seven o’clock. He had found nothing. 80
Then he went to police headquarters, to the newspapers to offer a reward, to the cab company; he did everything, in fact, that a trace of hope could urge him to. 81
She waited all day, in the same dazed state in face of this horrible disaster. 82
Loisel came back in the evening, with his face worn and white; he had discovered nothing. 83
“You must write to your friend,” he said, “that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it repaired. That will give us time to turn around.” 84
She wrote as he dictated. 85
At the end of a week they had lost all hope. And Loisel, aged by five years, declared:— 86
“We must see how we can replace those jewels.” 87
The next day they took the case which had held them to the jeweler whose name was in the cover. He consulted his books. 88
“It was not I, madam, who sold this necklace. I only supplied the case.” 89
Then they went from jeweler to jeweler, looking for a necklace like the other, consulting their memory,—sick both of them with grief and anxiety. 90
In a shop in the Palais Royal, they found a diamond necklace that seemed to them absolutely like the one they were seeking. It was priced forty thousand francs. They could have it for thirty-six. 91
They begged the jeweler not to sell it for three days. And they made a bargain that he should take it back for thirty-four thousand, if the first was found before the end of February. 92
Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He had to borrow the remainder. 93
He borrowed, asking a thousand francs from one, five hundred from another, five here, three louis there. He gave promissory notes, made ruinous agreements, dealt with usurers, with all kinds of lenders. He compromised the end of his life, risked his signature without even knowing whether it could be honored; and, frightened by all the anguish of the future, by the black misery which was about to settle down on him, by the perspective of all sorts of physical deprivations and of all sorts of moral tortures, he went to buy the new diamond necklace, laying down on the jeweler’s counter thirty-six thousand francs. 94
When Mme. Loisel took back the necklace to Mme. Forester, the latter said, with an irritated air:— 95
“You ought to have brought it back sooner, for I might have needed it.” 96
She did not open the case, which her friend had been fearing. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Might she not have been taken for a thief? 97
Mme. Loisel learned the horrible life of the needy. She made the best of it, moreover, frankly, heroically. The frightful debt must be paid. She would pay it. They dismissed the servant; they changed their rooms; they took an attic under the roof. 98
She learned the rough work of the household, the odious labors of the kitchen. She washed the dishes, wearing out her pink nails on the greasy pots and the bottoms of the pans. She washed the dirty linen, the shirts and the towels, which she dried on a rope; she carried down the garbage to the street every morning, and she carried up the water, pausing for breath on every floor. And, dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, a basket on her arm, bargaining, insulted, fighting for her wretched money, sou by sou. 99
Every month they had to pay notes, to renew others to gain time. 100
The husband worked in the evening keeping up the books of a shopkeeper, and at night often he did copying at five sous the page. 101
And this life lasted ten years. 102
At the end of ten years they had paid everything back, everything, with the rates of usury and all the accumulation of heaped-up interest. 103
Mme. Loisel seemed aged now. She had become the robust woman, hard and rough, of a poor household. Badly combed, with her skirts awry and her hands red, her voice was loud, and she washed the floor with splashing water. 104
But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and she thought of that evening long ago, of that ball, where she had been so beautiful and so admired. 105
What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? Who knows? How singular life is, how changeable! What a little thing it takes to save you or to lose you. 106
Then, one Sunday, as she was taking a turn in the Champs Elysées, as a recreation after the labors of the week, she perceived suddenly a woman walking with a child. It was Mme. Forester, still young, still beautiful, still seductive. 107
Mme. Loisel felt moved. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid up, she would tell her all. Why not? 108
She drew near. 109
“Good morning, Jeanne.” 110
The other did not recognize her, astonished to be hailed thus familiarly by this woman of the people. She hesitated— 111
“But—madam—I don’t know—are you not making a mistake?” 112
“No. I am Mathilde Loisel.” 113
Her friend gave a cry— 114
“Oh!—My poor Mathilde, how you are changed.” 115
“Yes, I have had hard days since I saw you, and many troubles,—and that because of you.” 116
“Of me?—How so?” 117
“You remember that diamond necklace that you lent me to go to the ball at the Ministry?” 118
“Yes. And then?” 119
“Well, I lost it.” 120
“How can that be?—since you brought it back to me?” 121
“I brought you back another just like it. And now for ten years we have been paying for it. You will understand that it was not easy for us, who had nothing. At last, it is done, and I am mighty glad.” 122
Mme. Forester had guessed. 123
“You say that you bought a diamond necklace to replace mine?” 124
“Yes. You did not notice it, even, did you? They were exactly alike?” 125
And she smiled with proud and naïve joy. 126
Mme. Forester, much moved, took her by both hands:— 127
“Oh, my poor Mathilde. But mine were false. At most they were worth five hundred francs!”
“Yes, I touched it in the vestibule of the Ministry.” 72
“But if you had lost it in the street, we should have heard it fall. It must be in the cab.” 73
“Yes. That is probable. Did you take the number?” 74
“No. And you—you did not even look at it?” 75
“No.” 76
They gazed at each other, crushed. At last Loisel dressed himself again. 77
“I’m going,” he said, “back the whole distance we came on foot, to see if I cannot find it.” 78
And he went out. She stayed there, in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, on a chair, without a fire, without a thought. 79
Her husband came back about seven o’clock. He had found nothing. 80
Then he went to police headquarters, to the newspapers to offer a reward, to the cab company; he did everything, in fact, that a trace of hope could urge him to. 81
She waited all day, in the same dazed state in face of this horrible disaster. 82
Loisel came back in the evening, with his face worn and white; he had discovered nothing. 83
“You must write to your friend,” he said, “that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it repaired. That will give us time to turn around.” 84
She wrote as he dictated. 85
At the end of a week they had lost all hope. And Loisel, aged by five years, declared:— 86
“We must see how we can replace those jewels.” 87
The next day they took the case which had held them to the jeweler whose name was in the cover. He consulted his books. 88
“It was not I, madam, who sold this necklace. I only supplied the case.” 89
Then they went from jeweler to jeweler, looking for a necklace like the other, consulting their memory,—sick both of them with grief and anxiety. 90
In a shop in the Palais Royal, they found a diamond necklace that seemed to them absolutely like the one they were seeking. It was priced forty thousand francs. They could have it for thirty-six. 91
They begged the jeweler not to sell it for three days. And they made a bargain that he should take it back for thirty-four thousand, if the first was found before the end of February. 92
Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He had to borrow the remainder. 93
He borrowed, asking a thousand francs from one, five hundred from another, five here, three louis there. He gave promissory notes, made ruinous agreements, dealt with usurers, with all kinds of lenders. He compromised the end of his life, risked his signature without even knowing whether it could be honored; and, frightened by all the anguish of the future, by the black misery which was about to settle down on him, by the perspective of all sorts of physical deprivations and of all sorts of moral tortures, he went to buy the new diamond necklace, laying down on the jeweler’s counter thirty-six thousand francs. 94
When Mme. Loisel took back the necklace to Mme. Forester, the latter said, with an irritated air:— 95
“You ought to have brought it back sooner, for I might have needed it.” 96
She did not open the case, which her friend had been fearing. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Might she not have been taken for a thief? 97
Mme. Loisel learned the horrible life of the needy. She made the best of it, moreover, frankly, heroically. The frightful debt must be paid. She would pay it. They dismissed the servant; they changed their rooms; they took an attic under the roof. 98
She learned the rough work of the household, the odious labors of the kitchen. She washed the dishes, wearing out her pink nails on the greasy pots and the bottoms of the pans. She washed the dirty linen, the shirts and the towels, which she dried on a rope; she carried down the garbage to the street every morning, and she carried up the water, pausing for breath on every floor. And, dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, a basket on her arm, bargaining, insulted, fighting for her wretched money, sou by sou. 99
Every month they had to pay notes, to renew others to gain time. 100
The husband worked in the evening keeping up the books of a shopkeeper, and at night often he did copying at five sous the page. 101
And this life lasted ten years. 102
At the end of ten years they had paid everything back, everything, with the rates of usury and all the accumulation of heaped-up interest. 103
Mme. Loisel seemed aged now. She had become the robust woman, hard and rough, of a poor household. Badly combed, with her skirts awry and her hands red, her voice was loud, and she washed the floor with splashing water. 104
But sometimes, when her husband was at the office, she sat down by the window and she thought of that evening long ago, of that ball, where she had been so beautiful and so admired. 105
What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? Who knows? How singular life is, how changeable! What a little thing it takes to save you or to lose you. 106
Then, one Sunday, as she was taking a turn in the Champs Elysées, as a recreation after the labors of the week, she perceived suddenly a woman walking with a child. It was Mme. Forester, still young, still beautiful, still seductive. 107
Mme. Loisel felt moved. Should she speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid up, she would tell her all. Why not? 108
She drew near. 109
“Good morning, Jeanne.” 110
The other did not recognize her, astonished to be hailed thus familiarly by this woman of the people. She hesitated— 111
“But—madam—I don’t know—are you not making a mistake?” 112
“No. I am Mathilde Loisel.” 113
Her friend gave a cry— 114
“Oh!—My poor Mathilde, how you are changed.” 115
“Yes, I have had hard days since I saw you, and many troubles,—and that because of you.” 116
“Of me?—How so?” 117
“You remember that diamond necklace that you lent me to go to the ball at the Ministry?” 118
“Yes. And then?” 119
“Well, I lost it.” 120
“How can that be?—since you brought it back to me?” 121
“I brought you back another just like it. And now for ten years we have been paying for it. You will understand that it was not easy for us, who had nothing. At last, it is done, and I am mighty glad.” 122
Mme. Forester had guessed. 123
“You say that you bought a diamond necklace to replace mine?” 124
“Yes. You did not notice it, even, did you? They were exactly alike?” 125
And she smiled with proud and naïve joy. 126
Mme. Forester, much moved, took her by both hands:— 127
“Oh, my poor Mathilde. But mine were false. At most they were worth five hundred francs!”
การแปล กรุณารอสักครู่..
" คุณแน่ใจนะว่าคุณยังเก็บมันไว้ตอนที่คุณทิ้งลูก ? " 71
" ครับ ผมได้สัมผัสมันในด้นของกระทรวง " 72
" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันอยู่ มันต้องอยู่ในรถ " 73
" ครับ ที่ถูกน่าจะเป็น คุณเอาเบอร์นี้ " 74
" ไม่ เธอไม่ได้แม้แต่จะมองมัน " 75
" ไม่ " 76
พวกเขาจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆ บดในที่สุด loisel แต่งตัวตัวเองอีกครั้ง 77
" ฉันไป " เขากล่าว " กลับทั้งระยะทาง เราก็เดินเท้า เพื่อดูว่าฉันสามารถพบมัน . " 78
และเขาก็ออกไป เธออยู่ตรงนั้น ในชุดบอลของเธอ ไม่มีกำลังที่จะไปที่เตียง อย่างแน่นอน บนเก้าอี้ ไม่มีไฟ ไม่มีความคิด 79
สามีของเธอกลับมา ประมาณ 7 โมง เขาไม่พบอะไรเลย 80
แล้วเขาจะไปกองบัญชาการตำรวจ กับหนังสือพิมพ์เสนอรางวัล ให้กับ บริษัท แท็กซี่ เขาทำทุกอย่าง ในความเป็นจริงนั้น ร่องรอยของหวังว่าจะกระตุ้นให้เขาไป 81
เธอรอมาทั้งวัน ในรัฐเดียวกัน งง ในหน้าของภัยพิบัติที่น่ากลัวนี้ 82
loisel กลับมาในตอนเย็น กับใบหน้าของเขาเสียแล้ว และสีขาว เขาได้ค้นพบอะไร 83
" คุณต้องเขียนให้เพื่อนของคุณ " เขากล่าว" ที่คุณมีเสียตะขอสร้อยคอของเธอ และว่าคุณมีการซ่อมแซม นั่นจะให้เวลาเราหันไปรอบ ๆ . " 84
เธอเขียนตามที่เขากำหนด . 85
ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ที่พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด และ loisel อายุ 5 ปี ประกาศ : - 86
" เราต้องดูว่าเราสามารถแทนที่อัญมณีเหล่านั้น . " 87
วันถัดไปพวกเขารับคดีซึ่งได้จัดให้ jeweler ที่มีชื่ออยู่ในปก เขาเขียนหนังสือของเขา 88
" ไม่ใช่ผมครับ คนที่ขาย สร้อยคอ ผมจัดเท่านั้น กรณี " 89
จากนั้นก็จาก jeweler ที่ร้านหาสร้อยคอให้เหมือน อื่น ๆ , ความจำ , - ป่วยทั้งคู่กับความทุกข์และความกังวล 90
ในร้านใน Palais Royal ,พวกเขาเจอเพชรสร้อยคอที่ดูเหมือนพวกเขาอย่างแน่นอน เหมือนกับที่พวกเขากำลังมองหา . มันมีราคา 40 , 000 ฟรังซ์ พวกเขาได้มันเหรอ 91
พวกเขาขอร้อง jeweler ที่จะไม่ขายมันสัก 3 วัน และพวกเขาต่อรองให้เขาเอากลับไป 34 พัน ถ้าครั้งแรก พบว่า ก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ 92
loisel สิงแปดพันฟรังก์ซึ่งบิดาของเขาได้ทิ้งเขาไป เขาต้องยืมส่วนที่เหลือ 93
เขายืม ถามพันฟรังก์จากห้าร้อยจากอีก 5 ที่นี่ สาม หลุยส์ มี เขาให้สัญญา ทำข้อตกลงกับ usurers ย่อยยับจัดการกับทุกชนิดของผู้ให้กู้ เขาละเมิด จุดสิ้นสุดของชีวิตของเขาเสี่ยงลายเซ็นของเขา โดยไม่รู้เลยว่ามันอาจจะรู้สึกเป็นเกียรติ และ หวาดกลัว โดยความเจ็บปวดของอนาคต โดยดำความทุกข์ยากซึ่งกำลังจะนั่งลงบนเขา โดยมุมมองของทุกประเภทของยากเย็นแสนเข็ญทางกายภาพและทุกทรมาน ศีลธรรม เขาไปซื้อสร้อยคอเพชรใหม่ , วางลง บนเคาน์เตอร์ jeweler 36 พันฟรังซ์ 94
เมื่อนางสาว .loisel เอาสร้อยคอให้นางฟอเรสเตอร์ หลังพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด : - 95
" คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็วกว่านี้ ฉันอาจจะต้องการมัน . " 96
เธอไม่ได้เปิดเคส ซึ่งเพื่อนของเธอได้กลัว . ถ้าเธอได้สังเกตเห็นทดแทน สิ่งที่เธอต้องคิด สิ่งที่เธอจะพูด เธออาจจะไม่ได้เป็นขโมย ? 97
นางสาว .loisel เรียนรู้ชีวิตที่น่ากลัวของคนขัดสน เธอทำให้ดีที่สุด นอกจากนี้ ตรงไปตรงมา กล้าหาญ หนี้ที่น่ากลัวก็ต้องจ่าย เธอจะจ่าย เขาเลิกทาส เขาเปลี่ยนห้องของพวกเขา พวกเขาจึงมีช่องว่างใต้หลังคา 98
เธอเรียนรู้งานคร่าวๆ ของครัวเรือน แรงงานที่น่ารังเกียจของห้องครัว เธอล้างจานใส่ออกจากเล็บของเธอสีชมพูในกระถางเลี่ยนและพื้นของกระทะ เธอซักผ้าลินินสกปรก เสื้อและผ้าขนหนูซึ่งเธอแห้งบนเชือก กวาดลงขยะไปตามถนนทุกๆเช้า และกวาดขึ้นน้ำ หยุดหายใจทุกชั้น และแต่งตัวเหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอจึงไป fruiterer , ร้านชำ , เขียง , ตะกร้าบนแขนของเธอต่อรอง , ดูถูก , สู้เพื่อเงินเธอร้าย โซ โดยเป็น 99
ทุกเดือนที่พวกเขาต้องจ่ายบันทึกต่อผู้อื่น เพื่อถ่วงเวลา ทำไม 100
สามีทำงานในตอนเย็น การรักษาหนังสือของเจ้าของร้าน และตอนกลางคืนบ่อยๆ เขาคัดลอก 5 ซูหน้า ครั้งที่ 101
และชีวิตนี้กินเวลา 10 ปี ครั้งที่ 102
เมื่อครบสิบปีพวกเขาจ่าย ทุกสิ่ง ทุกอย่างกับอัตราของดอกเบี้ยและการสะสมของ heaped ขึ้นดอกเบี้ย ทำไม นาง loisel 103
ดูเหมือนอายุตอนนี้ เธอได้กลายเป็นหญิงแกร่งแข็งและหยาบของครัวเรือนยากจน ขนาดหวีของเธอที่มีกระโปรงเบี้ยว มือแดงของเธอ เสียงของเธอดัง เธอล้างพื้นด้วยน้ำกระเซ็น . ครั้งที่ 104
แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธอที่สำนักงานเธอนั่งริมหน้าต่าง และเธอคิดว่า เย็นนาน ของลูก ที่ซึ่งเธอได้รับสวยมากและชื่นชม รึเปล่านี่
จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอไม่ทำสร้อยหาย ? ใครจะรู้ ? ใครจะรู้ ? วิธีชีวิต เอกพจน์ คือ วิธีที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ อะไรเล็ก ๆน้อย ๆสิ่งที่จะช่วยคุณได้หรือสูญเสียคุณ ทำไม 106
แล้วหนึ่งอาทิตย์ ขณะที่เธอกำลังกลายเป็นแชมป์ elys é esเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจหลังจากแรงงานของสัปดาห์ เธอรับรู้ถึงผู้หญิงที่เดินกับลูก มันเป็นนางฟอเรสเตอร์ ยังสาว ยังสวย ยังบ้า ทำไม 107
นาง loisel รู้สึกสะเทือนใจ เธอควรพูดกับเธอ ใช่ แน่นอน และตอนนี้เธอได้จ่ายแล้ว เธอจะบอกเธอทั้งหมด ทำไมจะไม่ล่ะ ครั้งที่ 108
เธอเข้าไปใกล้ ครั้งที่ 109
" อรุณสวัสดิ์ เจนนี่ " ทำไม 110
อื่นไม่ได้รู้จักเธอประหลาดใจที่จะถูกยกย่อง จึงวิสาสะด้วยของผู้หญิงคน เธอลังเล - ไหม 111
" but-madam-i ไม่รู้ว่าคุณจะไม่ทำผิดพลาดล่ะ " อะไรค่ะ
" ไม่ฉันล loisel " รึเปล่านี่
เพื่อนของเธอร้อง - ไหม 114
" โอ้ ! - มาทิลที่น่าสงสารของฉัน แล้วคุณจะเปลี่ยนไป " ทำไม 115
" ครับ ผมมีวันที่ยาก ตั้งแต่ฉันเจอเธอ และอีกหลายปัญหา และเพราะคุณ " ทำไม 116
" ของฉัน- ยังไงล่ะ ? " ทำไม 117
" จำได้ว่าเพชรสร้อยคอที่เธอให้ฉันยืมบอลไปที่กระทรวง ? " ทำไมวันนี้
" ครับ แล้ว ? " อะไรนี่
" ฉันสูญเสียมันไป . . . " ทำไม 120
" ได้ยังไง ? - เมื่อคุณนำมันกลับมาให้ฉัน ? " อะไรนี่
" ผมพาคุณกลับมาอีก เหมือนมัน และตอนนี้สำหรับสิบปีที่เราได้รับการจ่ายเงินสำหรับมัน คุณจะเข้าใจว่ามันไม่ง่ายสำหรับเรา ที่ไม่มีอะไรเลยในที่สุด มันก็เสร็จ และผมดีใจที่ยิ่งใหญ่ " ครั้งที่ 122
นางชาวป่าก็เดาออก ทำไม 123
" คุณบอกว่าคุณซื้อสร้อยคอเพชรแทน ฉัน ? " อะไร 124
" ครับ คุณไม่ได้สังเกตเห็นมันได้ ใช่ไหม ? พวกเขามีเหมือนกัน ? " ทำไม 125
และเธอยิ้มภูมิใจกับนาไตได้จอย อะไรแล้ว
นางฟอเรสเตอร์ มากย้าย เอาเธอ โดยมือทั้งสองข้าง : - 127
" โอ้ มาทิลที่น่าสงสารของฉัน แต่ของผมเป็นเท็จที่ที่สุดมีมูลค่าห้าแสนฟรังก์ ! "
" ครับ ผมได้สัมผัสมันในด้นของกระทรวง " 72
" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันอยู่ มันต้องอยู่ในรถ " 73
" ครับ ที่ถูกน่าจะเป็น คุณเอาเบอร์นี้ " 74
" ไม่ เธอไม่ได้แม้แต่จะมองมัน " 75
" ไม่ " 76
พวกเขาจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆ บดในที่สุด loisel แต่งตัวตัวเองอีกครั้ง 77
" ฉันไป " เขากล่าว " กลับทั้งระยะทาง เราก็เดินเท้า เพื่อดูว่าฉันสามารถพบมัน . " 78
และเขาก็ออกไป เธออยู่ตรงนั้น ในชุดบอลของเธอ ไม่มีกำลังที่จะไปที่เตียง อย่างแน่นอน บนเก้าอี้ ไม่มีไฟ ไม่มีความคิด 79
สามีของเธอกลับมา ประมาณ 7 โมง เขาไม่พบอะไรเลย 80
แล้วเขาจะไปกองบัญชาการตำรวจ กับหนังสือพิมพ์เสนอรางวัล ให้กับ บริษัท แท็กซี่ เขาทำทุกอย่าง ในความเป็นจริงนั้น ร่องรอยของหวังว่าจะกระตุ้นให้เขาไป 81
เธอรอมาทั้งวัน ในรัฐเดียวกัน งง ในหน้าของภัยพิบัติที่น่ากลัวนี้ 82
loisel กลับมาในตอนเย็น กับใบหน้าของเขาเสียแล้ว และสีขาว เขาได้ค้นพบอะไร 83
" คุณต้องเขียนให้เพื่อนของคุณ " เขากล่าว" ที่คุณมีเสียตะขอสร้อยคอของเธอ และว่าคุณมีการซ่อมแซม นั่นจะให้เวลาเราหันไปรอบ ๆ . " 84
เธอเขียนตามที่เขากำหนด . 85
ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ที่พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด และ loisel อายุ 5 ปี ประกาศ : - 86
" เราต้องดูว่าเราสามารถแทนที่อัญมณีเหล่านั้น . " 87
วันถัดไปพวกเขารับคดีซึ่งได้จัดให้ jeweler ที่มีชื่ออยู่ในปก เขาเขียนหนังสือของเขา 88
" ไม่ใช่ผมครับ คนที่ขาย สร้อยคอ ผมจัดเท่านั้น กรณี " 89
จากนั้นก็จาก jeweler ที่ร้านหาสร้อยคอให้เหมือน อื่น ๆ , ความจำ , - ป่วยทั้งคู่กับความทุกข์และความกังวล 90
ในร้านใน Palais Royal ,พวกเขาเจอเพชรสร้อยคอที่ดูเหมือนพวกเขาอย่างแน่นอน เหมือนกับที่พวกเขากำลังมองหา . มันมีราคา 40 , 000 ฟรังซ์ พวกเขาได้มันเหรอ 91
พวกเขาขอร้อง jeweler ที่จะไม่ขายมันสัก 3 วัน และพวกเขาต่อรองให้เขาเอากลับไป 34 พัน ถ้าครั้งแรก พบว่า ก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ 92
loisel สิงแปดพันฟรังก์ซึ่งบิดาของเขาได้ทิ้งเขาไป เขาต้องยืมส่วนที่เหลือ 93
เขายืม ถามพันฟรังก์จากห้าร้อยจากอีก 5 ที่นี่ สาม หลุยส์ มี เขาให้สัญญา ทำข้อตกลงกับ usurers ย่อยยับจัดการกับทุกชนิดของผู้ให้กู้ เขาละเมิด จุดสิ้นสุดของชีวิตของเขาเสี่ยงลายเซ็นของเขา โดยไม่รู้เลยว่ามันอาจจะรู้สึกเป็นเกียรติ และ หวาดกลัว โดยความเจ็บปวดของอนาคต โดยดำความทุกข์ยากซึ่งกำลังจะนั่งลงบนเขา โดยมุมมองของทุกประเภทของยากเย็นแสนเข็ญทางกายภาพและทุกทรมาน ศีลธรรม เขาไปซื้อสร้อยคอเพชรใหม่ , วางลง บนเคาน์เตอร์ jeweler 36 พันฟรังซ์ 94
เมื่อนางสาว .loisel เอาสร้อยคอให้นางฟอเรสเตอร์ หลังพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด : - 95
" คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็วกว่านี้ ฉันอาจจะต้องการมัน . " 96
เธอไม่ได้เปิดเคส ซึ่งเพื่อนของเธอได้กลัว . ถ้าเธอได้สังเกตเห็นทดแทน สิ่งที่เธอต้องคิด สิ่งที่เธอจะพูด เธออาจจะไม่ได้เป็นขโมย ? 97
นางสาว .loisel เรียนรู้ชีวิตที่น่ากลัวของคนขัดสน เธอทำให้ดีที่สุด นอกจากนี้ ตรงไปตรงมา กล้าหาญ หนี้ที่น่ากลัวก็ต้องจ่าย เธอจะจ่าย เขาเลิกทาส เขาเปลี่ยนห้องของพวกเขา พวกเขาจึงมีช่องว่างใต้หลังคา 98
เธอเรียนรู้งานคร่าวๆ ของครัวเรือน แรงงานที่น่ารังเกียจของห้องครัว เธอล้างจานใส่ออกจากเล็บของเธอสีชมพูในกระถางเลี่ยนและพื้นของกระทะ เธอซักผ้าลินินสกปรก เสื้อและผ้าขนหนูซึ่งเธอแห้งบนเชือก กวาดลงขยะไปตามถนนทุกๆเช้า และกวาดขึ้นน้ำ หยุดหายใจทุกชั้น และแต่งตัวเหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอจึงไป fruiterer , ร้านชำ , เขียง , ตะกร้าบนแขนของเธอต่อรอง , ดูถูก , สู้เพื่อเงินเธอร้าย โซ โดยเป็น 99
ทุกเดือนที่พวกเขาต้องจ่ายบันทึกต่อผู้อื่น เพื่อถ่วงเวลา ทำไม 100
สามีทำงานในตอนเย็น การรักษาหนังสือของเจ้าของร้าน และตอนกลางคืนบ่อยๆ เขาคัดลอก 5 ซูหน้า ครั้งที่ 101
และชีวิตนี้กินเวลา 10 ปี ครั้งที่ 102
เมื่อครบสิบปีพวกเขาจ่าย ทุกสิ่ง ทุกอย่างกับอัตราของดอกเบี้ยและการสะสมของ heaped ขึ้นดอกเบี้ย ทำไม นาง loisel 103
ดูเหมือนอายุตอนนี้ เธอได้กลายเป็นหญิงแกร่งแข็งและหยาบของครัวเรือนยากจน ขนาดหวีของเธอที่มีกระโปรงเบี้ยว มือแดงของเธอ เสียงของเธอดัง เธอล้างพื้นด้วยน้ำกระเซ็น . ครั้งที่ 104
แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธอที่สำนักงานเธอนั่งริมหน้าต่าง และเธอคิดว่า เย็นนาน ของลูก ที่ซึ่งเธอได้รับสวยมากและชื่นชม รึเปล่านี่
จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอไม่ทำสร้อยหาย ? ใครจะรู้ ? ใครจะรู้ ? วิธีชีวิต เอกพจน์ คือ วิธีที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ อะไรเล็ก ๆน้อย ๆสิ่งที่จะช่วยคุณได้หรือสูญเสียคุณ ทำไม 106
แล้วหนึ่งอาทิตย์ ขณะที่เธอกำลังกลายเป็นแชมป์ elys é esเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจหลังจากแรงงานของสัปดาห์ เธอรับรู้ถึงผู้หญิงที่เดินกับลูก มันเป็นนางฟอเรสเตอร์ ยังสาว ยังสวย ยังบ้า ทำไม 107
นาง loisel รู้สึกสะเทือนใจ เธอควรพูดกับเธอ ใช่ แน่นอน และตอนนี้เธอได้จ่ายแล้ว เธอจะบอกเธอทั้งหมด ทำไมจะไม่ล่ะ ครั้งที่ 108
เธอเข้าไปใกล้ ครั้งที่ 109
" อรุณสวัสดิ์ เจนนี่ " ทำไม 110
อื่นไม่ได้รู้จักเธอประหลาดใจที่จะถูกยกย่อง จึงวิสาสะด้วยของผู้หญิงคน เธอลังเล - ไหม 111
" but-madam-i ไม่รู้ว่าคุณจะไม่ทำผิดพลาดล่ะ " อะไรค่ะ
" ไม่ฉันล loisel " รึเปล่านี่
เพื่อนของเธอร้อง - ไหม 114
" โอ้ ! - มาทิลที่น่าสงสารของฉัน แล้วคุณจะเปลี่ยนไป " ทำไม 115
" ครับ ผมมีวันที่ยาก ตั้งแต่ฉันเจอเธอ และอีกหลายปัญหา และเพราะคุณ " ทำไม 116
" ของฉัน- ยังไงล่ะ ? " ทำไม 117
" จำได้ว่าเพชรสร้อยคอที่เธอให้ฉันยืมบอลไปที่กระทรวง ? " ทำไมวันนี้
" ครับ แล้ว ? " อะไรนี่
" ฉันสูญเสียมันไป . . . " ทำไม 120
" ได้ยังไง ? - เมื่อคุณนำมันกลับมาให้ฉัน ? " อะไรนี่
" ผมพาคุณกลับมาอีก เหมือนมัน และตอนนี้สำหรับสิบปีที่เราได้รับการจ่ายเงินสำหรับมัน คุณจะเข้าใจว่ามันไม่ง่ายสำหรับเรา ที่ไม่มีอะไรเลยในที่สุด มันก็เสร็จ และผมดีใจที่ยิ่งใหญ่ " ครั้งที่ 122
นางชาวป่าก็เดาออก ทำไม 123
" คุณบอกว่าคุณซื้อสร้อยคอเพชรแทน ฉัน ? " อะไร 124
" ครับ คุณไม่ได้สังเกตเห็นมันได้ ใช่ไหม ? พวกเขามีเหมือนกัน ? " ทำไม 125
และเธอยิ้มภูมิใจกับนาไตได้จอย อะไรแล้ว
นางฟอเรสเตอร์ มากย้าย เอาเธอ โดยมือทั้งสองข้าง : - 127
" โอ้ มาทิลที่น่าสงสารของฉัน แต่ของผมเป็นเท็จที่ที่สุดมีมูลค่าห้าแสนฟรังก์ ! "
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- honey nothing is better as honestyjust s
- เครื่องยนต์ชนิดไหนจะดีที่สุด
- Period pains
- we offer 3 months warranty with accordin
- Bottom
- ถ.เจ้าฟ้าตะวันตก
- I want to be your husband
- ขิงแก่ 400 กรัม
- น้า่
- It's mean u need belive on me
- ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้น ฉันไม่เข้าใจ
- Valeu
- ناب
- คุณจะไม่สบายได้นะ
- Have you come to Australia before?
- ขอขมา
- Making
- เกาะไหง จะมีน้ำทะเลใส ทางปลายเกาะจะมีแหล
- Prepared forms or templates are useful i
- ไม่สนิทอย่าเรื่องมาก
- วิธีทำ1.ทำน้ำเชื่อม โดยผสมน้ำตาลและน้ำ ต
- 13 Is your child ready to start learning
- In addition, nearly all the shoppers aut
- ไม่สนิทอย่าเรื่องมาก
