3.1.3. Texture evaluationIn order t

3.1.3. Texture evaluation

In order to compare the effect of different process and formulations on the textural properties of the final product, samples were submitted to compression test. Compression until fracture parameters (force and strain at fracture, as well as initial height and section) of the evaluated systems are shown in Table 3. Fig. 2 displays the stress versus strain representative plots for the studied systems. It can be observed a typical profile of pumpkin tissue submitted to heat treatment. Forces at rupture in the order of 20–40 N were also obtained previously with blanched pumpkin submitted to a subsequent osmotic treatment (de Escalada Pla et al., 2009), while raw pumpkin had presented failure force on their plots and forces at rupture one order higher with respect to cooked pumpkin (de Escalada Pla, Delbon, Rojas, & Gerschenson, 2006). Turgor lost and cell disruption occur due to treatment (Figs. 2 and 3). It can be seen that F1 (starch coating) required a greater force to rupture than F2 (k-carrageenan coating). It must be highlighted that the subsequent air drying process applied on F1 produced shrinkage and consequently a reduction in cylinders’ cross-section. Therefore, highest stress (p < 0.05) was registered for F1 to achieve the breakdown peak. At the same time, this sample (F1) showed the largest degree of strain, then higher firmness (1200 ± 400 Pa) were obtained when compared with F2 (p < 0.05), and a similar trend (non-significant) was observed when compared with control (F3). The increased stress required for breaking the tissue may be due to higher solids concentration by further drying treatment which resulted in retracted tissue which requires higher force to deform the vegetal matrix. In a previous work, authors (de Escalada Pla et al., 2009) stated that WL produced tissue retraction, and so cells became closer, and determining firmness according osmotic equilibrium was reached. The system with k-carrageenan (F2) required the lower stress to achieve tissue breakdown peak when compared with F1. It was also possible to observe the rupture of coating in a first instance and then the tissue fracture with less stress (Fig. 2). This result could be explained considering the generation of a softer product as a result of the higher retention of water in the coating. Both the F2 and the F3 systems required a lower force and strain to get the tissue breakdown (Table 3).

Table 3.
Texture parameters of the pumpkin products obtained by dry infusion: with Fe–tapioca starch coating (F1), with Fe–k-carrageenan coating (F2) and with Fe but without coating (F3, control system).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.1.3. เนื้อประเมินIn order to compare the effect of different process and formulations on the textural properties of the final product, samples were submitted to compression test. Compression until fracture parameters (force and strain at fracture, as well as initial height and section) of the evaluated systems are shown in Table 3. Fig. 2 displays the stress versus strain representative plots for the studied systems. It can be observed a typical profile of pumpkin tissue submitted to heat treatment. Forces at rupture in the order of 20–40 N were also obtained previously with blanched pumpkin submitted to a subsequent osmotic treatment (de Escalada Pla et al., 2009), while raw pumpkin had presented failure force on their plots and forces at rupture one order higher with respect to cooked pumpkin (de Escalada Pla, Delbon, Rojas, & Gerschenson, 2006). Turgor lost and cell disruption occur due to treatment (Figs. 2 and 3). It can be seen that F1 (starch coating) required a greater force to rupture than F2 (k-carrageenan coating). It must be highlighted that the subsequent air drying process applied on F1 produced shrinkage and consequently a reduction in cylinders’ cross-section. Therefore, highest stress (p < 0.05) was registered for F1 to achieve the breakdown peak. At the same time, this sample (F1) showed the largest degree of strain, then higher firmness (1200 ± 400 Pa) were obtained when compared with F2 (p < 0.05), and a similar trend (non-significant) was observed when compared with control (F3). The increased stress required for breaking the tissue may be due to higher solids concentration by further drying treatment which resulted in retracted tissue which requires higher force to deform the vegetal matrix. In a previous work, authors (de Escalada Pla et al., 2009) stated that WL produced tissue retraction, and so cells became closer, and determining firmness according osmotic equilibrium was reached. The system with k-carrageenan (F2) required the lower stress to achieve tissue breakdown peak when compared with F1. It was also possible to observe the rupture of coating in a first instance and then the tissue fracture with less stress (Fig. 2). This result could be explained considering the generation of a softer product as a result of the higher retention of water in the coating. Both the F2 and the F3 systems required a lower force and strain to get the tissue breakdown (Table 3).ตารางที่ 3พารามิเตอร์ของผลิตภัณฑ์ฟักทองได้ โดยแช่แห้งผิว: ด้วย Fe – มันสำปะหลังแป้งทา Fe – เคคาร์ราจีแนน (F1), เคลือบเคลือบ (F2) และ Fe แต่ ไม่เคลือบ (F3 ระบบควบคุม)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.1.3 การประเมินผลเนื้อ

เพื่อเปรียบเทียบผลของกระบวนการที่แตกต่างกันและสูตรที่มีต่อสมบัติเนื้อสัมผัสของผลิตภัณฑ์สุดท้ายที่กลุ่มตัวอย่างที่ถูกส่งไปทดสอบการบีบอัด การบีบอัดจนแตกหักพารามิเตอร์ (แรงและความเครียดที่แตกหักเช่นเดียวกับความสูงเริ่มต้นและส่วน) ของระบบการประเมินผลจะแสดงในตารางที่ 3 รูป 2 แสดงความเครียดเมื่อเทียบกับสายพันธุ์ที่แปลงเป็นตัวแทนสำหรับระบบการศึกษาที่ มันสามารถสังเกตรายละเอียดทั่วไปของเนื้อเยื่อฟักทองส่งไปรักษาความร้อน กองกำลังที่แตกในคำสั่งของ 20-40 N ยังได้รับก่อนหน้านี้กับฟักทองลวกส่งไปรักษาต่อมาออสโมติก (เดอ Escalada ปลา et al., 2009) ในขณะที่ฟักทองดิบได้นำเสนอแรงล้มเหลวในแปลงและกองกำลังของพวกเขาที่แตกร้าวหนึ่ง สั่งซื้อที่สูงขึ้นส่วนที่เกี่ยวกับฟักทองสุก (เดอ Escalada ปลา Delbon, Rojas และ Gerschenson 2006) turgor หายไปและการหยุดชะงักของเซลล์เกิดขึ้นเนื่องจากการรักษา (มะเดื่อ. 2 และ 3) มันจะเห็นได้ว่า F1 (เคลือบแป้ง) จำเป็นต้องใช้แรงมากขึ้นกว่าที่จะแตกร้าว F2 (K-เคลือบคาราจีแนน) มันจะต้องมีการเน้นว่ากระบวนการอบแห้งตามมาประยุกต์ใช้ในการ F1 ผลิตหดตัวและทำให้มีการลดลงในถัง 'ข้ามส่วน ดังนั้นความเครียดสูงสุด (p <0.05) ได้รับการจดทะเบียนสำหรับ F1 เพื่อให้บรรลุยอดการสลาย ในเวลาเดียวกันตัวอย่างนี้ (F1) แสดงให้เห็นว่าการศึกษาระดับปริญญาที่ใหญ่ที่สุดของความเครียดความแน่นแล้วสูงกว่า (1,200 ± 400 PA) ที่ได้รับเมื่อเทียบกับ F2 (p <0.05) และมีแนวโน้มที่คล้ายกัน (ไม่ใช่อย่างมีนัยสำคัญ) พบว่าเมื่อ เมื่อเทียบกับการควบคุม (F3) ความเครียดเพิ่มขึ้นจำเป็นต้องใช้สำหรับการทำลายเนื้อเยื่ออาจจะเป็นเพราะความเข้มข้นของของแข็งที่สูงขึ้นโดยการอบแห้งการรักษาต่อไปซึ่งมีผลในเนื้อเยื่อหดซึ่งจะต้องมีผลบังคับใช้ที่สูงขึ้นเพื่อทำให้เสียโฉมเมทริกซ์ vegetal ในการทำงานก่อนหน้านี้ผู้เขียน (เดอ Escalada ปลา et al., 2009) ระบุว่า WL ผลิตการหดตัวของเนื้อเยื่อและเซลล์กลายเป็นใกล้ชิดและการกำหนดความแน่นตามสมดุลออสโมติกก็มาถึง ระบบ K-คาราจีแนน (F2) ที่จำเป็นความเครียดลดลงเพื่อให้บรรลุการสลายเนื้อเยื่อสูงสุดเมื่อเทียบกับ F1 มันก็เป็นไปได้ที่จะสังเกตการแตกของสารเคลือบผิวในตัวอย่างแรกและจากนั้นแตกหักเนื้อเยื่อมีความเครียดน้อยลง (รูปที่. 2) ผลที่ได้นี้สามารถอธิบายได้พิจารณาการสร้างสินค้าที่มีความนุ่มเป็นผลมาจากการเก็บรักษาที่สูงขึ้นของน้ำในการเคลือบ ทั้ง F2 F3 และระบบที่จำเป็นต้องใช้แรงต่ำและความเครียดที่จะได้รับการสลายเนื้อเยื่อ (ตารางที่ 3).

ตารางที่ 3
พารามิเตอร์ของผลิตภัณฑ์เนื้อฟักทองที่ได้จากการแช่แห้งเคลือบด้วยแป้ง Fe-สำปะหลัง (F1) กับ Fe- k-คาราจีแนนเคลือบ (F2) และเฟ แต่ไม่เคลือบ (F3 ระบบการควบคุม)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.1.3 . การประเมินเนื้อสัมผัสเพื่อเปรียบเทียบผลของกระบวนการที่แตกต่างกันและผลต่อสมบัติเนื้อสัมผัสของผลิตภัณฑ์สุดท้าย ตัวอย่างที่ถูกส่งไปยังการทดสอบการบีบอัด การบีบอัดจนแตกและค่าแรงสายพันธุ์ที่หักเช่นเดียวกับความสูงเริ่มต้นและส่วนของการประเมินระบบจะแสดงในตารางที่ 3 รูปที่ 2 แสดงความเครียดและความเครียดตัวแทนแปลงเพื่อศึกษาระบบ สามารถดูรายละเอียดทั่วไปของฟักทองเนื้อเยื่อและรักษาความร้อน กองทัพที่แตกในลำดับที่ 20 – 40 n ยังได้รับก่อนหน้านี้กับลวกฟักทองส่งให้ภายหลังการรักษา ( เดอ escalada ปลา et al . , 2009 ) ในขณะที่ฟักทองดิบได้ถวายบังคับให้ล้มเหลวในแปลงและกองกำลังที่แตกหนึ่งเพื่อการศึกษาเกี่ยวกับฟักทองสุก ( เดอ delbon escalada , ปลา โรฮาส และ gerschenson , 2006 ) แล้วรู้สึกสูญเสียและการหยุดชะงักเกิดขึ้นเนื่องจากเซลล์บำบัด ( Figs 2 และ 3 ) จะเห็นได้ว่า F1 ( เคลือบแป้ง ) ต้องใช้แรงมากกว่าแตกกว่า F2 ( เคลือบน้ําตาล ) มันต้องเน้นที่กระบวนการอบแห้งที่ใช้กับอากาศตามมา F1 ผลิตหดตัวและจากนั้นลดลงในถัง " ตัด . ดังนั้น ความเครียดสูงที่สุด ( P < 0.05 ) คือการลงทะเบียนสำหรับ F1 เพื่อให้ได้รายละเอียดสูงสุด ในเวลาเดียวกัน ตัวอย่างนี้ ( F1 ) พบว่าระดับความเครียดที่สูงที่สุด แล้วแน่น ( 1200 ± 400 PA ) ที่ได้รับเมื่อเทียบกับ F2 ( P < 0.05 ) และแนวโน้มที่คล้ายกัน ( ไม่พบ ) พบว่าเมื่อเทียบกับการควบคุม ( F3 ) เพิ่มความเครียด ต้องทำลายเนื้อเยื่ออาจเกิดจากของแข็งความเข้มข้นที่สูง โดยเพิ่มเติมแห้งการรักษาซึ่งส่งผลให้เกิดหดเนื้อเยื่อซึ่งต้องการแรงบิดสูงเมทริกซ์ พืช . ในการทำงานที่ผ่านมา ผู้เขียน ( เดอ escalada ปลา et al . , 2009 ) กล่าวว่า การเพิกถอน WL ผลิตเยื่อและเซลล์ที่สนิทกัน และกำหนดความแน่นตามสมดุลออสโมซิส ครบ ระบบน้ําตาล ( F2 ) ต้องลดความเครียดเพื่อให้บรรลุจุดสูงสุดสลายเนื้อเยื่อเมื่อเทียบกับรถสูตรหนึ่ง นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ที่จะสังเกตแตกเคลือบในตัวอย่างแรกแล้วเนื้อเยื่อกระดูกที่มีความเครียดน้อยลง ( รูปที่ 2 ) ผลที่ได้นี้สามารถอธิบายได้พิจารณารุ่นของผลิตภัณฑ์เบา เป็นผลจากการสูงขึ้นของน้ำในผิวเคลือบ ทั้ง F2 และ F3 ระบบที่จำเป็นและลดแรงเครียดให้เนื้อเยื่อสลาย ( ตารางที่ 3 )ตารางที่ 3เนื้อฟักทองได้จากพารามิเตอร์ของผลิตภัณฑ์แห้งแช่ด้วยเหล็กเคลือบและแป้งมันสำปะหลัง ( F1 ) , Fe ( เคลือบน้ําตาล ( F2 ) และ Fe แต่ไม่เคลือบ ( ระบบควบคุม F3 )