ril 15th, 190-Dear Sir,I am request

ril 15th, 190-
Dear Sir,
I am requested by the Council of the —— Association to return to you the draft of a paper on The Truth of Alchemy, which you have been good enough to offer to read at our forthcoming meeting, and to inform you that the Council do not see their way to including it in the programme.
I am,
Yours faithfully,
—— Secretary.
* * * * *
April 18th
Dear Sir,
I am sorry to say that my engagements do not permit of my affording you an interview on the subject of your proposed paper. Nor do our laws allow of your discussing the matter with a Committee of our Council, as you suggest. Please allow me to assure you that the fullest consideration was given to the draft which you submitted, and that it was not declined without having been referred to the judgement of a most competent authority. No personal question (it can hardly be necessary for me to add) can have had the slightest influence on the decision of the Council.
Believe me (ut supra).
* * * * *
April 20th
The Secretary of the —— Association begs respectfully to inform Mr Karswell that it is impossible for him to communicate the name of any person or persons to whom the draft of Mr Karswell’s paper may have been submitted; and further desires to intimate that he cannot undertake to reply to any further letters on this subject.
* * * * *
‘And who is Mr Karswell?’ inquired the Secretary’s wife. She had called at his office, and (perhaps unwarrantably) had picked up the last of these three letters, which the typist had just brought in.
‘Why, my dear, just at present Mr Karswell is a very angry man. But I don’t know much about him otherwise, except that he is a person of wealth, his address is Lufford Abbey, Warwickshire, and he’s an alchemist, apparently, and wants to tell us all about it; and that’s about all — except that I don’t want to meet him for the next week or two. Now, if you’re ready to leave this place, I am.’
‘What have you been doing to make him angry?’ asked Mrs Secretary.
‘The usual thing, my dear, the usual thing: he sent in a draft of a paper he wanted to read at the next meeting, and we referred it to Edward Dunning — almost the only man in England who knows about these things — and he said it was perfectly hopeless, so we declined it. So Karswell has been pelting me with letters ever since. The last thing he wanted was the name of the man we referred his nonsense to; you saw my answer to that. But don’t you say anything about it, for goodness’ sake.’
‘I should think not, indeed. Did I ever do such a thing? I do hope, though, he won’t get to know that it was poor Mr Dunning.’
‘Poor Mr Dunning? I don’t know why you call him that; he’s a very happy man, is Dunning. Lots of hobbies and a comfortable home, and all his time to himself.’
‘I only meant I should be sorry for him if this man got hold of his name, and came and bothered him.’
‘Oh, ah! yes. I dare say he would be poor Mr Dunning then.’
The Secretary and his wife were lunching out, and the friends to whose house they were bound were Warwickshire people. So Mrs Secretary had already settled it in her own mind that she would question them judiciously about Mr Karswell. But she was saved the trouble of leading up to the subject, for the hostess said to the host, before many minutes had passed, ‘I saw the Abbot of Lufford this morning.’ The host whistled. ‘Did you? What in the world brings him up to town?’ ‘Goodness knows; he was coming out of the British Museum gate as I drove past.’ It was not unnatural that Mrs Secretary should inquire whether this was a real Abbot who was being spoken of. ‘Oh no, my dear: only a neighbour of ours in the country who bought Lufford Abbey a few years ago. His real name is Karswell.’ ‘Is he a friend of yours?’ asked Mr Secretary, with a private wink to his wife. The question let loose a torrent of declamation. There was really nothing to be said for Mr Karswell. Nobody knew what he did with himself: his servants were a horrible set of people; he had invented a new religion for himself, and practised no one could tell what appalling rites; he was very easily offended, and never forgave anybody; he had a dreadful face (so the lady insisted, her husband somewhat demurring); he never did a kind action, and whatever influence he did exert was mischievous. ‘Do the poor man justice, dear,’ the husband interrupted. ‘You forget the treat he gave the school children.’ ‘Forget it, indeed! But I’m glad you mentioned it, because it gives an idea of the man. Now, Florence, listen to this. The first winter he was at Lufford this delightful neighbour of ours wrote to the clergyman of his parish (he’s not ours, but we know him very well) and offered to show the school children some magic-lantern slides. He said he had some new kinds, which he thought would interest them. Well, the clergyman was rather surprised, because Mr Karswell had shown himself inclined to be unpleasant to the children — complaining of their trespassing, or something of the sort; but of course he accepted, and the evening was fixed, and our friend went himself to see that everything went right. He said he never had been so thankful for anything as that his own children were all prevented from being there: they were at a children’s party at our house, as a matter of fact. Because this Mr Karswell had evidently set out with the intention of frightening these poor village children out of their wits, and I do believe, if he had been allowed to go on, he would actually have done so. He began with some comparatively mild things. Red Riding Hood was one, and even then, Mr Farrer said, the wolf was so dreadful that several of the smaller children had to be taken out: and he said Mr Karswell began the story by producing a noise like a wolf howling in the distance, which was the most gruesome thing he had ever heard. All the slides he showed, Mr Farrer said, were most clever; they were absolutely realistic, and where he had got them or how he worked them he could not imagine. Well, the show went on, and the stories kept on becoming a little more terrifying each time, and the children were mesmerized into complete silence. At last he produced a series which represented a little boy passing through his own park — Lufford, I mean — in the evening. Every child in the room could recognize the place from the pictures. And this poor boy was followed, and at last pursued and overtaken, and either torn to pieces or somehow made away with, by a horrible hopping creature in white, which you saw first dodging about among the trees, and gradually it appeared more and more plainly. Mr Farrer said it gave him one of the worst nightmares he ever remembered, and what it must have meant to the children doesn’t bear thinking of. Of course this was too much, and he spoke very sharply indeed to Mr Karswell, and said it couldn’t go on. All he said was: “Oh, you think it’s time to bring our little show to an end and send them home to their beds? Very well!” And then, if you please, he switched on another slide, which showed a great mass of snakes, centipedes, and disgusting creatures with wings, and somehow or other he made it seem as if they were climbing out of the picture and getting in amongst the audience; and this was accompanied by a sort of dry rustling noise which sent the children nearly mad, and of course they stampeded. A good many of them were rather hurt in getting out of the room, and I don’t suppose one of them closed an eye that night. There was the most dreadful trouble in the village afterwards. Of course the mothers threw a good part of the blame on poor Mr Farrer, and, if they could have got past the gates, I believe the fathers would have broken every window in the Abbey. Well, now, that’s Mr Karswell: that’s the Abbot of Lufford, my dear, and you can imagine how we covet his society.’
‘Yes, I think he has all the possibilities of a distinguished criminal, has Karswell,’ said the host. ‘I should be sorry for anyone who got into his bad books.’
‘Is he the man, or am I mixing him up with someone else?’ asked the Secretary (who for some minutes had been wearing the frown of the man who is trying to recollect something). ‘Is he the man who brought out a History of Witchcraft some time back — ten years or more?’
‘That’s the man; do you remember the reviews of it?’
‘Certainly I do; and what’s equally to the point, I knew the author of the most incisive of the lot. So did you: you must remember John Harrington; he was at John’s in our time.’
‘Oh, very well indeed, though I don’t think I saw or heard anything of him between the time I went down and the day I read the account of the inquest on him.’
‘Inquest?’ said one of the ladies. ‘What has happened to him?’
‘Why, what happened was that he fell out of a tree and broke his neck. But the puzzle was, what could have induced him to get up there. It was a mysterious business, I must say. Here was this man — not an athletic fellow, was he? and with no eccentric twist about him that was ever noticed — walking home along a country road late in the evening — no tramps about — well known and liked in the place — and he suddenly begins to run like mad, loses his hat and stick, and finally shins up a tree — quite a difficult tree — growing in the hedgerow: a dead branch gives way, and he comes down with it and breaks his neck, and there he’s found next morning with the most dreadful face of fear on him that could be imagined. It was pretty evident, of course, that he had been chased by something, and people talked of savage dogs, and beasts escaped out of menageries; but there was nothing to be made of that. That was in ‘89, and I believe his brother Henry (whom I remember as well at Cambridge, but you probably don’t) has been trying to get on the track of an explanation ever since. He, of course, insists there was malice in it, but I don’t know. It’s difficult to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เหลือ 15, 190-
รัก,
ฉันกำลังร้องขอสภาของ — – สมาคมตอบคุณร่างเอกสารจริงของขลัง คุณได้ดีพอที่จะอ่านในการประชุมของชมรม และแจ้งให้คุณทราบว่า สภาไม่เห็นคน ไปรวมในหลักสูตร
ฉัน,
คุณ faithfully,
— — เลขานุการ
* *** *
18 เมษายน
รัก,
ผมขอพูดว่า งานของฉันไม่อนุญาตของฉัน affording คุณสัมภาษณ์ในเรื่องของกระดาษของคุณเสนอ หรือกฎหมายของเราอนุญาตให้ของของคุณคุยกับคณะกรรมการสภาของเรา เรื่องคุณแนะนำ โปรดให้ฉันมั่นใจว่าคุณพิจารณาอย่างเต็มให้ไปที่แบบร่างที่คุณส่ง และก็ไม่ปฏิเสธโดยไม่มีการอ้างอิงของหน่วยงานที่มีอำนาจมากที่สุด ไม่มีคำถามส่วนตัว (ไม่สามารถจำเป็นสำหรับฉันเพิ่ม) สามารถมีอิทธิพลเพียงน้อยนิดในการตัดสินใจของสภา
เชื่อฉัน (ut supra) .
* *** *
20 เมษายน
เลขานุการ — – สมาคมรู้สึกบังคมทูล Karswell นายที่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสื่อสารชื่อบุคคลหรือคนที่ร่างของนาย Karswell กระดาษอาจส่ง และปรารถนาจะเป็นกันเองว่า เขาไม่รับการตอบกลับใด ๆ ตัวอักษรเพิ่มเติมในเรื่องนี้เพิ่มเติม
* *** *
'อะไร และใครคือนาย Karswell' ทูลเลขานุการของภรรยา เธอได้เรียกว่าที่สำนักงานของเขา และ (อาจจะ unwarrantably) ได้รับค่าสุดท้ายของสามตัวอักษรเหล่านี้ ซึ่งผู้ดูแลระบบที่ได้เพียงนำค่ะ
' ทำไม รักของฉัน เพียงมีนาย Karswell เป็นคนโกรธมาก แต่ไม่รู้มากเกี่ยวกับพระองค์อื่น ยกเว้นว่าเขาเป็นคนมั่งคั่ง ที่อยู่ของเขาคือ แอบ Lufford วอริคเชอร์ และกำลังกล เห็นได้ชัด และอยากบอกเกี่ยวกับมัน และที่เกี่ยวกับทั้งหมด — ยกเว้นว่าไม่อยากพบเขาสำหรับสัปดาห์ถัดไปหรือ 2 ตอนนี้ ถ้าคุณพร้อมที่จะให้สถานที่แห่งนี้ ผม '
'อะไรมาทำให้เขาโกรธ ' ถามนางเลขานุการ.
' สิ่งปกติ ยาหยี สิ่งปกติ: ส่งในร่างของกระดาษที่ท่านต้องการอ่านในการประชุมถัดไป เราอ้างอิงถึงเอ็ดเวิร์ด Dunning — เกือบเท่าคนในอังกฤษที่รู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ – และเขากล่าวว่า ตาสมบูรณ์ ดังนั้นเราปฏิเสธ ดังนั้น Karswell มีการ pelting ฉัน ด้วยตัวอักษรนับ สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องมีชื่อของคนที่เราเรียกว่าเขาเหลวไหล คุณเห็นคำตอบของฉันที่ แต่ไม่ว่า อะไรเกี่ยวกับมัน ตัว goodness' sake '
' ควรคิด ไม่แน่นอน ผมเคยได้ทำสิ่งดังกล่าวหรือไม่ ฉันหวังว่า แม้ว่า เขาจะไม่ได้รู้ว่า มันไม่ดีนาย Dunning .'
' Dunning นายดีหรือไม่ ไม่รู้ทำไมเรียกเขาที่ เขาเป็นคนมีความสุขมาก Dunning งานอดิเรกและพักบ้าน และเวลาของเขากับตัวเขาเอง '
' ฉันเดียวหมายความว่า ฉันควรจะขอเขา ถ้าคนนี้ได้ถือของชื่อของเขา และมาเอง '
' โอ้ อา ใช่ ผมกล้าบอกว่า เขาจะยากจนนาย Dunning แล้วกัน '
เลขานุการและภรรยาถูก lunching ออก และเพื่อนบ้านพวกเขาถูกผูกคนวอริคเชอร์ ดังนั้น เลขานุการนางได้ชำระแล้วนั้นในใจของเธอเองว่า เธอจะถามพวกเขา judiciously เกี่ยวกับนาย Karswell แต่เธอถูกบันทึกปัญหาของการนำไปสู่เรื่อง สำหรับมัคคุเทศก์ว่า โฮสต์ ก่อนหลายนาทีได้ผ่าน 'ผมเห็นเจ้าอาวาส Lufford เช้านี้' โฮสต์ whistled ' ไม่คุณ อะไรในโลกทำให้เขาถึงเมือง?' ' ความดีรู้ เขาได้มาจากประตูพิพิธภัณฑ์บริติชฉันขับรถผ่านมา ' ไม่ธรรมชาติเลขานุการนางควรสอบถามว่า นี้คือเจ้าอาวาสจริงที่มีการพูดของ ' โอ้ ไม่ รักของฉัน: เท่าเพื่อนบ้านของเราในประเทศที่ซื้อแอบ Lufford กี่ปีที่ผ่านมา ชื่อจริงของเขาคือ Karswell .' 'คือเพื่อนของคุณ "ถามนายรัฐมนตรี กับอดส่วนตัวกับภรรยาของเขา คำถามให้หลวม torrent ของ declamation มีจริง ๆ ไม่มีอะไรที่จะกล่าวว่า สำหรับนาย Karswell ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เขาทำกับตัวเอง: ราชการถูกชุดน่ากลัวชน เขามีศาสนาใหม่คิดค้นตน และปฏิบัติไม่มีใครสามารถบอกได้ว่า พิธีกรรมอะไรไฮ เขาได้เดินมนต์ และองค์ใคร ไม่เคย เขา dreadful ใบหน้า (เพื่อผู้หญิงยืนยัน สามีค่อนข้าง demurring); เขาไม่เคยทำการกระทำที่กรุณา และอิทธิพลสิ่งเขาไม่แรงก็ซน สามีขัดจังหวะ 'ทำคนจนคนยุติธรรม รัก 'คุณลืมรักษาเขาให้เด็กนักเรียน' ' ลืมมัน แน่นอน แต่ฉันดีใจที่คุณกล่าวถึงนั้น เนื่องจากมันทำให้ความคิดของมนุษย์ ฟังตอนนี้ ฟลอเรนซ์ นี้ หนาวแรกที่เขาได้ที่ Lufford เพื่อนบ้านนี้สวยงามของเราเขียน clergyman วัดแม่พระของเขา (เขาไม่ใช่ของเรา แต่เรารู้จักเขาดี) และการแสดงเด็กนักเรียนภาพนิ่งบางโคมวิเศษ เขากล่าวว่า เขาบางชนิดใหม่ ซึ่งเขาคิดว่า น่าสนใจ ดี clergyman เป็นค่อนข้างแปลกใจ เพราะนาย Karswell ได้แสดงตัวเองหัวใจเด็ก ๆ กันบ่นผู้บุกรุก หรือสิ่งที่จัดเรียง แต่แน่นอนเขายอม รับ และกำหนดช่วงเย็น และเพื่อนของเราไปเองจะเห็นว่า ทุกสิ่งทุกอย่างไปขวา เขากล่าวว่า เขาไม่เคยขอบคุณสำหรับอะไรเป็นว่า เด็กของเขาเองได้ทั้งหมดป้องกันมี: พวกเขาที่งานเลี้ยงเด็กที่บ้าน ที่แท้ เพราะนาย Karswell นี้ได้อย่างเห็นได้ชัดกำหนดตั้งใจ frightening เด็กหมู่บ้านยากจนจากปัญญาของพวกเขา และผมเชื่อ ว่า ถ้าเขาได้รับอนุญาตให้ไป เขาจะจริงเสร็จ เขาเริ่มต้น ด้วยสิ่งที่ดีอย่างหนึ่งอ่อน แดงขี่ฮูดเป็นหนึ่ง และแม้แล้ว นายควีนส์กล่าว หมาป่าเป็น dreadful ดังนั้นที่หลายของเด็กเล็กก็ควรออก: และเขากล่าวว่า นาย Karswell เริ่มเรื่องผลิตเสียงหมาป่าเห่าหอนอยู่ ซึ่งเป็นสิ่งสยดสยองที่สุดที่เคยได้ยิน เช่นนั้น ภาพนิ่งทั้งหมดที่เขาพบ นายควีนส์กล่าวว่า ถูกที่สุดฉลาด พวกเขาแน่นอนจริง และที่เขามีได้หรือว่าเขาทำให้เขาอาจไม่คิด ดี การแสดงไปใน เรื่องเก็บไว้เป็นน้อยสยองกัน และเด็ก ๆ mesmerized เงียบสมบูรณ์ลง ในที่สุด เขาผลิตชุดซึ่งแสดงถึงชายผ่านสวนของตัวเอง — Lufford ที่ผมหมายถึงคือในช่วงเย็น เด็กทุกคนในห้องได้รู้จักสถานที่จากรูปภาพ เด็กยากจนนี้ถูก ตาม และในที่สุดติดตาม และ overtaken และขาดเป็นชิ้น หรืออย่างใด ทำไป ด้วย โดยสิ่งมีชีวิตรอบน่ากลัวขาว ซึ่งคุณเห็นก่อน dodging เกี่ยวกับต้นไม้ และค่อยๆ ปรากฏขึ้นเถิด นายควีนส์กล่าวให้เขาฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดที่เคยจำอย่างใดอย่างหนึ่ง และจะต้องมีความหมายเด็กไม่รับความคิดของ หลักสูตรนี้มีมากเกินไป และเขาได้พูดกับนาย Karswell มากอย่างรวดเร็วแน่นอน และกล่าวว่า มันไม่ไป เขากล่าวว่า มีทั้งหมด: "โอ้ คุณคิดว่า ถึงเวลาการแสดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราให้สิ้นสุด และส่งบ้านให้เตียงของพวกเขา ดี" จาก นั้น ได้โปรด เขาสลับบนภาพนิ่งอื่น ซึ่งแสดงให้เห็นฝูงงู ตะขาบ และสิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยงกับปีกใหญ่ และอย่างใด หรืออื่น ๆ เขาทำให้มันดูเหมือนว่า พวกเขาถูกปีนออกจากรูปภาพ และรับในหมู่ผู้ชม นี้ได้มา โดยการเรียงลำดับของเสียง rustling แห้งที่ส่งเด็กเกือบบ้า และแน่นอนว่าพวกเขา stampeded ดีมากของพวกเขาได้ค่อนข้างน้อยในการออกของห้อง และไม่สมมติว่าหนึ่งของพวกเขาปิดตาคืน มีปัญหา dreadful มากที่สุดในหมู่บ้านภายหลัง แน่นอนมารดาโยนป้ายความผิดส่วนดีในควีนส์นายดี แล้ว ถ้าพวกเขาไม่ได้มีประตูที่ผ่านมา ผมเชื่อว่า บรรพบุรุษจะเสียทุกหน้าต่างแอบ ดี ขณะนี้ นั่นคือนาย Karswell: เป็นเจ้าอาวาส Lufford ยาหยี และคุณสามารถจินตนาการว่าเราปรับสังคมของเขา.'
'ใช่ ฉันคิดว่า เขามีทั้งหมดจบอาญาแตกต่าง มี Karswell กล่าวว่า โฮสต์ 'ผมควรจะขออภัยสำหรับผู้ที่ได้ลงในหนังสือของเขาไม่'
' คือคน หรือกำลังฉันผสมเขาขึ้นกับใคร' ถามเลขานุการ (ที่บางนาทีมีการใส่คิ้วของคนที่กำลังพยายามฟื้นความจำบางอย่าง ' คือคนที่นำออกเป็นประวัติศาสตร์ของนักวิชาการบางเวลากลับ กันสิบปีหรือมากกว่า?'
' เป็นคน อย่าลืมรีวิวมัน?'
' แน่นอนฉัน และสิ่งเท่า ๆ กันไป ฉันรู้ว่าผู้เขียนสุด incisive ของล็อต เพื่อให้ ได้คุณ: คุณต้องจำจอห์นแฮริงตัน เขาอยู่ที่จอห์นในเวลาของเรา "
'โอ้ ดีจริง ๆ แม้ว่าฉันไม่คิดว่า ฉันเห็น หรือได้ยินอะไรของเขาระหว่างวันและเวลาที่ฉันไปลง อ่านบัญชีของ inquest ที่บนเขา '
'Inquest ' กล่าวว่า ฝ่ายหนึ่ง 'อะไรเกิดขึ้นกับเขา"
' ทำไม ได้เกิดอะไรขึ้นถูกลดลงมือที่เขาออกมาจากต้นไม้ และคอของเขายากจน แต่ปริศนา อะไรไม่ได้เกิดเขาได้รับมี มันเป็นธุรกิจลึกลับ ต้องบอกว่า นี่เป็นเพียงชายคนนี้ซึ่งไม่มีกีฬาเพื่อน มีเขา และไม่บิดหลุดโลกเกี่ยวกับเขาที่เคยมีสังเกต — เดินบ้านถนนประเทศในตอนเย็น — ไม่ tramps เกี่ยวกับ — รู้จัก และชอบในสถาน — และเขาก็เริ่มรันชอบบ้า ไม่ติด และหมวกของเขา และสุดท้าย แข้งไปขึ้นต้นไม้ — ต้นไม้ค่อนข้างยาก — hedgerow การเจริญเติบโต: วิธี ให้สาขาตายเขาลงมาด้วย และคอ และมีเขาอยู่เช้าวันถัดไปหน้าสุด dreadful กลัวเขาที่สามารถจินตนาการ มันเป็นสวยชัด แน่นอน ที่เขาได้ถูกล่า โดยบางอย่าง และคนที่พูดคุยกันของสุนัขป่าเถื่อน และสัตว์ที่หนีออกจาก menageries แต่ไม่มีอะไรจะทำให้ ที่ถูก ' 89 และผมเชื่อว่าน้องเฮนรี่ (ซึ่งผมจำเช่นที่เคมบริดจ์ แต่คุณอาจจะไม่) พยายามรับบนแทร็กของอธิบายการนับ เขา แน่นอน รมย์มีเจ็บแค้นมัน แต่ฉันไม่รู้ จะเป็นเรื่องยาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ริล 15 , 190 -
Dear Sir ,
ฉันร้องขอ โดยสภาของ . . . สมาคมจะคืนให้คุณร่างของกระดาษบนความจริงของการเล่นแร่แปรธาตุซึ่งคุณต้องดีพอที่จะให้อ่านในการประชุมเตรียมพร้อมของเรา และแจ้งให้คุณทราบว่า สภาไม่เห็นทาง ได้แก่ ในโปรแกรม .
ผม

-- คน faithfully เลขา .
* * * * * * * *


วันที่ 18 ครับเรียนฉันเสียใจที่ต้องบอกว่า engagements ของฉันไม่อนุญาตให้ฉันเพื่อสัมภาษณ์เธอในเรื่องของการเสนอของคุณกระดาษ หรือกฎหมายของเราช่วยให้คุณคุยเรื่องนี้กับคณะกรรมการสภาของเราตามที่คุณแนะนำ กรุณาอนุญาตให้ฉันเพื่อให้คุณมั่นใจว่า การพิจารณาอย่างเต็มที่ให้กับร่างที่คุณส่งมาและมันก็ไม่ปฏิเสธโดยไม่มีการอ้างถึงคำพิพากษาของมีอํานาจมากที่สุด ไม่มีเรื่องส่วนตัว ( มันแทบจะไม่จำเป็นต้องเพิ่ม ) สามารถมีได้เพียงน้อยนิดที่มีอิทธิพลในการตัดสินใจของคณะกรรมการ .
เชื่อผม ( UT Supra )
* * * * * * * *

20 เมษายนเลขานุการของ . . . สมาคมขอกราบเรียนเพื่อแจ้งให้คุณ karswell ว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะสื่อสารชื่อของบุคคล หรือ ผู้ที่ร่างของกระดาษที่คุณ karswell อาจถูกส่ง ; และยังปรารถนาที่จะใกล้ชิดว่าเขาไม่สามารถรับตอบจดหมายใด ๆเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ .
* * * * *
และที่คุณ karswell ? ' ถามภรรยาของเลขานุการเธอต้องโทรมาที่สำนักงาน และ ( อาจจะ unwarrantably ) ได้เลือกขึ้นสุดท้ายของทั้งสามตัวอักษรที่พิมพ์ได้แค่นำ .
'why ที่รัก แค่ปัจจุบันคุณ karswell เป็นคนโกรธมาก แต่ฉันไม่รู้จักเขามากนัก มิฉะนั้น ยกเว้นว่าเขาเป็นคนที่มีความมั่งคั่งที่อยู่ของเขา lufford บี้ริลล์ และเขาก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ เห็นได้ชัดว่าและต้องการที่จะบอกเราเกี่ยวกับมัน และนั่นคือเรื่องทั้งหมด - ยกเว้นว่า ฉันไม่ต้องการเจอเขาสำหรับสัปดาห์ถัดไปหรือสอง ตอนนี้ , ถ้าคุณพร้อมที่จะออกจากสถานที่นี้ผมเป็น '
'what คุณไปทำอะไรให้เขาโกรธล่ะ ? ' ถามเลขา Mrs .
' สิ่งปกติ ที่รัก เรื่องปกติ เขาส่งร่างของกระดาษที่เขาอยากอ่าน ในการประชุมครั้งต่อไปและเราเรียกมันให้เอ็ดเวิร์ด ดันนิง - เกือบจะคนเดียวในอังกฤษที่รู้จักสิ่งเหล่านี้ และเขากล่าวว่ามันเป็นอย่างสมบูรณ์แบบสิ้นหวัง เราปฏิเสธมัน ดังนั้น karswell ได้รับเสียงฉันกับตัวอักษรตั้งแต่ สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการคือชื่อของผู้ชายที่เราเรียกว่าไร้สาระของเขา คุณเห็นคำตอบของฉันไปที่ แต่คุณไม่พูดอะไรเลย ให้ตายเถอะ '
.' ฉันควรคิดไม่ได้จริงๆ ฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น ? ฉันหวังว่า ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับรู้ว่ามันน่าสงสารคุณดันนิ่ง '
'poor คุณ ดันนิ่ง ? ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงเรียกเขาแบบนั้น เขาเป็นผู้ชาย ที่ดีใจมากคือ ดันนิ่ง มากมายของงานอดิเรกและบ้านที่อยู่สบาย และเวลาทั้งหมดของเขาเอง '
" หมายความว่า ผมควรขอโทษเขา ถ้าเขาได้ถือของชื่อของเขามาใส่ใจเขา '
.โอ้ อ่า ใช่ ผมกล้าพูดได้ว่าเขาจะน่าสงสารคุณดันนิ่งแล้ว . . . '
เลขานุการและภรรยาของเขาไปทานมื้อเที่ยง และเพื่อนที่บ้านของพวกเขาถูกผูกไว้เป็นค้าคน ดังนั้นเลขาคุณนายก็ตัดสินในใจของเธอเองที่เธอจะถามพวกเขาอย่างรอบคอบเกี่ยวกับนาย karswell . แต่เธอช่วยปัญหาในเรื่อง สำหรับพนักงานต้อนรับพูดกับโฮสต์ก่อนหลายนาทีที่ผ่านมา ผมเห็นท่านเจ้าอาวาส lufford เช้านี้ ' โฮสต์ที่ผิวปาก ' คุณ ? แล้วพาเขาไปในเมือง ' ' รู้มั้ย เขาก็ออกมาจากประตูพิพิธภัณฑ์ที่ผมขับรถผ่าน มันก็ไม่ได้แปลกประหลาดที่เลขาคุณควรสอบถามว่าเป็นเจ้าอาวาสจริงที่ถูกพูด โอ้ไม่ , ที่รักแต่เพื่อนบ้านของเราในประเทศที่ซื้อ lufford วัดไม่กี่ปีที่ผ่านมา ชื่อที่แท้จริงของเขาคือ karswell ' ' เขาเป็นเพื่อนคุณเหรอ ' ถามคุณเลขาด้วยเลย ส่วนภรรยาของเขา คำถามให้ฝนตกหนักอ่านหนังสือ ไม่มีอะไรมากที่จะกล่าวว่าสำหรับนาย karswell . ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำเองผู้รับใช้ของเขาชุดน่ากลัวของคนเขาได้ประดิษฐ์ศาสนาใหม่สำหรับตัวเอง และไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าสิ่งที่น่ากลัวที่ปฏิบัติพิธีกรรม เขาได้อย่างง่ายดายมากไม่พอใจ และไม่เคยให้อภัยใคร เขามีใบหน้าที่น่ากลัว ( ดังนั้น เลดี้ ยืนยันว่า สามีของเธอค่อนข้าง demurring ) ; เขาเคยทำประเภทการกระทำและสิ่งที่มีอิทธิพลต่อเขาออกแรงกำลังซน ' ความยุติธรรม , คนน่าสงสาร , สามีถูกขัดจังหวะ' คุณลืมดูแลเขาให้เด็กๆที่โรงเรียน ' ' ลืมมันจริงๆ แต่ฉันดีใจที่คุณพูดถึงมัน เพราะมันทำให้ความคิดของผู้ชาย ตอนนี้ ฟลอเรนซ์ ฟังนี่ ก่อนฤดูหนาว เขาอยู่ที่ lufford เพื่อนบ้านนี้ที่เราเขียนถึงนักบวชของโบสถ์ของเขา ( เขาไม่ได้เป็นของเรา แต่เรารู้จักเขาดีมาก ) และเสนอให้โรงเรียนเด็กภาพนิ่งบางภาพโคมวิเศษเขาบอกว่าเขามีบางชนิดใหม่ ซึ่งเขาคิดว่าจะสนใจ เอ่อ นักบวชก็ค่อนข้างแปลกใจเพราะนาย karswell ได้แสดงเองเอียงไปขัดหูขัดตากับเด็ก - เรื่องของการบุกรุกของพวกเขาหรืออะไรของการจัดเรียง แต่แน่นอนเขายอมรับ และเย็นได้คงที่ และเพื่อนของเรา ไปดูว่าทุกอย่างถูกต้องเขาบอกว่าเขาไม่เคยได้รับการขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ลูกของตัวเองได้ถูกขัดขวางจากการมีพวกเด็กงานเลี้ยงที่บ้านของเรา เป็นเรื่องของความเป็นจริง เพราะนาย karswell ได้โดยตั้งค่ากับความตั้งใจที่น่ากลัวเหล่านี้ยากจน หมู่บ้านเด็ก ขาดสติ และผมเชื่อว่า ถ้าเขาได้รับการอนุญาตไป เขาจะทำอย่างนั้นเขาเริ่มต้นด้วยบางอ่อนเปรียบเทียบสิ่งต่างๆ หนูน้อยหมวกแดงเป็นหนึ่ง , และแม้แล้ว , นายเรอร์กล่าวว่า หมาป่าจึงน่ากลัวว่าหลายของเด็กเล็กได้ถูกเอาออก และเขาบอกว่า คุณ karswell เริ่มเรื่องโดยการผลิตเสียง เช่น เสียงหมาหอนในไกลที่น่ากลัวที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา ทุกสไลด์ เขาพบนายฟาร์เรอร์ กล่าวว่า เป็นคนฉลาดมากที่สุดพวกเขามีเหตุผลอย่างแน่นอน และที่เขามีได้ หรือ ว่า เขาเคยทำงานให้เขาไม่อาจจินตนาการได้ คือ การแสดงผ่านไป เรื่องราวก็เป็นเพียงเล็กน้อยที่น่ากลัวในแต่ละครั้ง และเด็กถูกสะกดจิตในความเงียบที่สมบูรณ์ ที่ล่าสุดเขาผลิตชุดซึ่งเป็นตัวแทนเด็กผ่านสวนสาธารณะ - ของเขาเอง lufford ผมหมายถึง ในตอนเย็นเด็กทุกคนในห้องรู้จักสถานที่จากรูปภาพ และเด็กยากจนนี้ตามมา และในที่สุดก็ทันและให้ฉีกเป็นชิ้นๆ หรือทำให้หายไปด้วย โดยสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวกระโดดในสีขาวที่คุณเห็นก่อนหลบเรื่องของต้นไม้ และค่อยๆปรากฏมากขึ้นและตรงๆนายฟาร์เรอร์กล่าวว่าเขาเป็นหนึ่งในที่เลวร้ายที่สุดฝันร้ายที่เขาเคยจำได้ และสิ่งที่มันหมายถึงเด็กไม่ได้รับความคิดของ ของหลักสูตรนี้มากเกินไป และเขาพูดอย่างแหลมคมมากแน่นอนเพื่อคุณ karswell และบอกว่าไม่ไป เขากล่าวว่า : " โอ้ คุณคิดว่ามันถึงเวลาที่จะนำการแสดงเล็ก ๆน้อย ๆของเราจะสิ้นสุดและส่งพวกเขาที่บ้านกับเตียง ? ดีมาก ! " แล้วถ้าคุณช่วยเขาเปิดภาพนิ่งอื่น ซึ่งพบว่ามีมวลที่ดีของงู ตะขาบ และ สิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยงกับปีก และบางครั้งเขาทำให้มันดูเหมือนเป็นถ้าพวกเขาปีนออกไปได้ ท่ามกลางผู้ชม และรวมทั้งการจัดเรียงของแห้งกรอบแกรบ เสียงที่ส่ง เด็กเกือบบ้า , และแน่นอนพวกเขา stampeded .ที่ดีมากของพวกเขาค่อนข้างเจ็บปวดในการออกจากห้องและผมไม่คิดว่าหนึ่งในพวกเขาปิดตา คืนนั้น มีปัญหาที่น่ากลัวที่สุดในบ้านหลังจากนั้น แน่นอน แม่เอาส่วนดีของโทษที่น่าสงสารคุณฟาร์เรอร์ และ ถ้าพวกเขาได้ผ่านประตู ผมเชื่อว่าพ่อจะเสียทุกหน้าต่างในโบสถ์ เอ่อ ตอนนี้ที่คุณ karswell : เป็นเจ้าอาวาส lufford ที่รัก และคุณสามารถจินตนาการว่าเราอยากได้สังคมของเขา . '
' ใช่ , ฉันคิดว่าเขามีความเป็นไปได้ทั้งหมดของความผิดทางอาญา โดดเด่น มี karswell ' โฮสต์ ผมต้องขอโทษสำหรับทุกคนที่ได้ลงในหนังสือของเขาเสีย '
'is เขาคนนั้น หรือฉันผสมมันกับคนอื่น' ถามเลขา ( ที่ซักนาทีได้ใส่เป็นคนที่พยายามจะจดจำบางสิ่งบางอย่าง ) ' เขาเป็นคนที่นำประวัติของคาถาเวลากลับ - สิบปีหรือมากกว่า ? '
ที่เป็นมนุษย์ คุณจำรีวิวครับ '
'certainly ผมทำอะไร และอะไรคือประเด็น ผมรู้ว่าผู้เขียนของแหลมที่เยอะที่สุด . คุณ :คุณต้องจำไว้ว่าจอห์น แฮร์ริงตัน เขาอยู่ที่จอห์นในเวลาของเรา '
' โอ มากจริงๆ แต่ผมไม่คิดว่า ผม เห็น หรือได้ยินอะไรจากเขา ระหว่างที่ผมไปลง และวันที่ผมได้อ่านบัญชีของการสอบสวนกับเขา . '
'inquest ? ' หนึ่งของผู้หญิง ' เกิดอะไรขึ้นกับเขา ? '
'why สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เขาตกลงมาจากต้นไม้ และคอหัก แต่ปริศนาคือสิ่งที่จะกระตุ้นให้เขาไปที่นั่น มันเป็นธุรกิจที่ลึกลับ ฉันต้องพูด ที่นี่คือชายคนนี้ไม่ได้เป็นคนที่แข็งแรงมั้ย และไม่มีเบี้ยวบิดตัวเขาเคยสังเกตเห็น - บ้านเดินตามถนนสายในตอนเย็น ไม่ขอทาน - ที่รู้จักกันดีและชอบในสถานที่ - และเขาก็เริ่มที่จะวิ่งอย่างบ้าคลั่งเสียหมวกของเขาและติด ,และสุดท้าย หน้าแข้งขึ้นต้นไม้ ค่อนข้างยาก - ปลูกต้นไม้ตามพุ่มไม้ : สาขาตายหลีกทางให้ เขา ลง มา ด้วย และ คอหัก และที่นั่นเขาพบเช้าวันถัดไปด้วยใบหน้าที่น่ากลัวที่สุดของความกลัวที่เขาอาจจะคิด มันเห็นได้ชัด สวยแน่นอน ว่าเขาได้รับไล่ตามอะไรบางอย่าง และคนที่พูดหมาโหดและสัตว์หนีออกจาก menageries แต่ไม่มีอะไรที่จะต้องทำแบบนั้น นั่นคือในปี 89 และผมเชื่อว่าน้องชายของเขา เฮนรี่ ( ที่ผมจำได้เป็นอย่างดีที่เคมบริดจ์ แต่คุณอาจจะไม่ ) ได้รับการพยายามที่จะได้รับการติดตามของการอธิบายตั้งแต่ เขา แน่นอน ยืนยัน มีความอาฆาตพยาบาทในมัน แต่ผมไม่รู้ มันค่อนข้างยาก