- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
IT is the opinion of modern scholar
IT is the opinion of modern scholars that drama was not native to China, but was introduced, probably in rather an advanced state, by the Mongols in the thirteenth century. During the one-hundred and sixty-eight years of the Kin and Yuen dynasties the most celebrated plays were written. A famous collection known as the Hundred Plays of the Yuen Dynasty is preserved, and the titles of about six-hundred others are known, as well as the names of eighty-five playwrights. Three of these authors were women belonging to a class similar to the Greek heteræ. During this period (1200-1368) the style of acting, the subjects to be treated, and the general conduct of the theater were determined. The Chinese stage at the beginning of the twentieth century was practically the same as that of seven hundred years ago.
Theory of Chinese drama. The ideal of the Chinese stage was that every play should have a moral. An article in the penal code of the Empire requires every dramatist to have "a virtuous aim." Both prose and verse are often used in the same play. The best plots satisfy the rule regarding unity of action, and many of them also observe the unities of time and place, although the Chinese knew nothing of Aristotle's theories concerning the elements of structure. Many of the plays are short, a half-hour or so in length; and the longer ones are divided into acts and scenes. It is the custom in many places to give a series of short plays without any intermission, so that a performance sometimes lasts for several hours. In such a case of course there is no attempt at maintaining a single unified action. The second play may take up the career of a new hero after the first one has been killed or defeated, thus carrying the spectator over long distances and through many years. In order to keep the thread of the action clear, each important character pauses occasionally to announce his name and lineage, and perhaps to rehearse the course of the plot. A singular feature of the Chinese play is the singing actor, to whom are given the most poetic and beautiful passages. Like the Greek chorus, he sometimes repeats the chief events of the play, and moralizes upon the conduct of the characters.
Subjects of Chinese Drama. The field of the Chinese playwright is broad, as he has a choice of historical or contemporary affairs from which to draw his plots. He may portray parental or filial goodness, national vices and weaknesses, official corruption, difficulties and delays connected with the law courts, and the absurdities into which religious fanatics are drawn. Love stories are comparatively rare. National customs, such as arranging marriage through an agent and determining official rank by means of examination, are inexhaustible sources of comic action. Avarice is often ridiculed. There are burlesques on Buddhism, a religion to which nearly four-fifths of the nation subscribe. No class or section is exempt from the laughter of the stage. As the gods often intervene in Greek plays, so in a Chinese play the Emperor often saves the heroine from an unfortunate marriage, or an innocent victim from death. It is technically illegal, however, to represent the person of the Emperor on the stage.
One of the most revolting features of Chinese drama is the frequent representation of scenes of violence. Suffering and death by starvation, drowning, poison, flogging, hanging, and torture have been exhibited for centuries, and it is the distinction of many a famous actor that he can most vividly depict the intense sufferings incident to these punishments. Suicide is a custom honored in China, and therefore often seen on the stage. When an actor is about to kill himself, he sings a long chant before committing the deed; but whatever disasters occur, the end must be happy.
In general, Chinese drama is comparatively weak in the logical development of plot and in the delineation of character. Great stress, however, is laid upon verbal decoration and poetical ornament. There are pleasing contrasts between parallel scenes, and parallelism of language, as in the Psalms. In many passages a single word is played with, compounds being made upon the root, so that a speech in praise of a flower or of a royal person becomes an intricate linguistic labyrinth, like an English acrostic or anagram.
The Chinese stage usually has little scenery, no curtain, flies, or wings. The costumes of the actors are gorgeous and costly, of brocade or heavy silk, often embroidered and set with semi-precious stones. If, in the course of a performance, an actor has to travel to another country, he goes through the motions of cantering for a few paces, cracks his whip, dismounts, and announces: "I have now reached the country of So-and-So." A property man in ordinary dress, regarded as "honorably invisible" by everybody, remains on the stage all the time, providing articles needed by the actors. The latter have their tea on the stage; and dead men rise and walk away when their scene is ended.
The player does not stand high in the social scale in China. Neither he nor his descendants for three generations may compete in the public examinations for civil office. Since the eighteenth century women have been forbidden to appear on the stage, and women's parts are taken by young men. [1] Those who would enter the profession of acting must undergo severe discipline from an early age, and must submit to the strictist physical training in respect to diet, acrobatic feats, contortions, and walking with bound feet in imitation of high-born women. There are five classes of actors, each being trained for certain stage types; and each actor is assigned to his own type. The regular companies consist of fifty-six actors, and every member must know from one hundred to two hundred plays. There is no prompter at the performance.
Famous Chinese plays. Not until the eighteenth century did any knowledge of Chinese drama come to Europe. In 1735 a Jesuit priest named Joseph Prémaire brought to France the translation of an old work called The Little Orphan of the House of Tchao. The play from which he had made his translation was of the fourteenth century; and it had been taken, he said, from a still earlier piece. Voltaire, who was writing plays about the time Prémaire brought this translation to Paris, declared The Little Orphan to be a masterpiece, far superior to anything that had been produced in Europe as early as the fourteenth century. Voltaire appropriated the plot for himself, calling his play L'Orphelin de Chine. The action of the piece hinges upon the sacrifice of a mandarin and his wife, who yield their own son to the enemy in order to save the heir to the throne. At the final moment, when the child is about to be beheaded, the mother in her agony of grief rushes upon the scene and tells the conquering invader the truth. He is impressed by her beauty and spirit; tries by immoral means to cajole her; but at last is conquered by her youth and virtue.
A celebrated play, reprinted in countless versions, called The Story of the Magic Lute, is also from the fourteenth century. The Sorrows of Han, whose plot resembles the story of Esther of bibilical fame, is said to date from before the Christian era. The Emperor in this play was a historical character, living about 42 B.C. The story is plainly designed to expose the evil consequences of luxury and self-indulgence, and the worthlessness of monarchs who neglect the welfare of their people. It is in five acts, contains many beautiful songs, and is a great national favorite.
Theory of Chinese drama. The ideal of the Chinese stage was that every play should have a moral. An article in the penal code of the Empire requires every dramatist to have "a virtuous aim." Both prose and verse are often used in the same play. The best plots satisfy the rule regarding unity of action, and many of them also observe the unities of time and place, although the Chinese knew nothing of Aristotle's theories concerning the elements of structure. Many of the plays are short, a half-hour or so in length; and the longer ones are divided into acts and scenes. It is the custom in many places to give a series of short plays without any intermission, so that a performance sometimes lasts for several hours. In such a case of course there is no attempt at maintaining a single unified action. The second play may take up the career of a new hero after the first one has been killed or defeated, thus carrying the spectator over long distances and through many years. In order to keep the thread of the action clear, each important character pauses occasionally to announce his name and lineage, and perhaps to rehearse the course of the plot. A singular feature of the Chinese play is the singing actor, to whom are given the most poetic and beautiful passages. Like the Greek chorus, he sometimes repeats the chief events of the play, and moralizes upon the conduct of the characters.
Subjects of Chinese Drama. The field of the Chinese playwright is broad, as he has a choice of historical or contemporary affairs from which to draw his plots. He may portray parental or filial goodness, national vices and weaknesses, official corruption, difficulties and delays connected with the law courts, and the absurdities into which religious fanatics are drawn. Love stories are comparatively rare. National customs, such as arranging marriage through an agent and determining official rank by means of examination, are inexhaustible sources of comic action. Avarice is often ridiculed. There are burlesques on Buddhism, a religion to which nearly four-fifths of the nation subscribe. No class or section is exempt from the laughter of the stage. As the gods often intervene in Greek plays, so in a Chinese play the Emperor often saves the heroine from an unfortunate marriage, or an innocent victim from death. It is technically illegal, however, to represent the person of the Emperor on the stage.
One of the most revolting features of Chinese drama is the frequent representation of scenes of violence. Suffering and death by starvation, drowning, poison, flogging, hanging, and torture have been exhibited for centuries, and it is the distinction of many a famous actor that he can most vividly depict the intense sufferings incident to these punishments. Suicide is a custom honored in China, and therefore often seen on the stage. When an actor is about to kill himself, he sings a long chant before committing the deed; but whatever disasters occur, the end must be happy.
In general, Chinese drama is comparatively weak in the logical development of plot and in the delineation of character. Great stress, however, is laid upon verbal decoration and poetical ornament. There are pleasing contrasts between parallel scenes, and parallelism of language, as in the Psalms. In many passages a single word is played with, compounds being made upon the root, so that a speech in praise of a flower or of a royal person becomes an intricate linguistic labyrinth, like an English acrostic or anagram.
The Chinese stage usually has little scenery, no curtain, flies, or wings. The costumes of the actors are gorgeous and costly, of brocade or heavy silk, often embroidered and set with semi-precious stones. If, in the course of a performance, an actor has to travel to another country, he goes through the motions of cantering for a few paces, cracks his whip, dismounts, and announces: "I have now reached the country of So-and-So." A property man in ordinary dress, regarded as "honorably invisible" by everybody, remains on the stage all the time, providing articles needed by the actors. The latter have their tea on the stage; and dead men rise and walk away when their scene is ended.
The player does not stand high in the social scale in China. Neither he nor his descendants for three generations may compete in the public examinations for civil office. Since the eighteenth century women have been forbidden to appear on the stage, and women's parts are taken by young men. [1] Those who would enter the profession of acting must undergo severe discipline from an early age, and must submit to the strictist physical training in respect to diet, acrobatic feats, contortions, and walking with bound feet in imitation of high-born women. There are five classes of actors, each being trained for certain stage types; and each actor is assigned to his own type. The regular companies consist of fifty-six actors, and every member must know from one hundred to two hundred plays. There is no prompter at the performance.
Famous Chinese plays. Not until the eighteenth century did any knowledge of Chinese drama come to Europe. In 1735 a Jesuit priest named Joseph Prémaire brought to France the translation of an old work called The Little Orphan of the House of Tchao. The play from which he had made his translation was of the fourteenth century; and it had been taken, he said, from a still earlier piece. Voltaire, who was writing plays about the time Prémaire brought this translation to Paris, declared The Little Orphan to be a masterpiece, far superior to anything that had been produced in Europe as early as the fourteenth century. Voltaire appropriated the plot for himself, calling his play L'Orphelin de Chine. The action of the piece hinges upon the sacrifice of a mandarin and his wife, who yield their own son to the enemy in order to save the heir to the throne. At the final moment, when the child is about to be beheaded, the mother in her agony of grief rushes upon the scene and tells the conquering invader the truth. He is impressed by her beauty and spirit; tries by immoral means to cajole her; but at last is conquered by her youth and virtue.
A celebrated play, reprinted in countless versions, called The Story of the Magic Lute, is also from the fourteenth century. The Sorrows of Han, whose plot resembles the story of Esther of bibilical fame, is said to date from before the Christian era. The Emperor in this play was a historical character, living about 42 B.C. The story is plainly designed to expose the evil consequences of luxury and self-indulgence, and the worthlessness of monarchs who neglect the welfare of their people. It is in five acts, contains many beautiful songs, and is a great national favorite.
0/5000
มันเป็นความเห็นของนักวิชาการสมัยใหม่ว่า ละครไม่ใช่ภาษาจีน แต่ถูกนำมา ใช้ คงในค่อนข้างมีขั้นสูง โดยชาวมองโกลในศตวรรษสิบสาม ราชวงศ์เล่นเฉลิมฉลองมากที่สุดถูกเขียนขึ้นในช่วงปีหนึ่ง - ร้อย และ หก - แปดกินและยืน คอลเลกชันที่มีชื่อเสียงเรียกว่าเล่นร้อยราชวงศ์หยวนถูกสงวนไว้ และชื่อของประมาณหก - ร้อยผู้อื่นเป็นที่ รู้จัก และชื่อของ playwrights แปดสิบห้า สามเหล่านี้ผู้เขียนของคลา heteræ กรีกกับผู้หญิงได้ ในช่วงเวลานี้ (1200-สมัย) ลักษณะของการกระทำ เรื่องการรักษา และการบริหารทั่วไปโรงได้กำหนด เวทีจีนที่เริ่มต้นของศตวรรษที่ยี่สิบได้จริงเหมือนที่เจ็ดร้อยปีทฤษฎีของละครจีน ของเวทีจีนเป็นว่า เล่นทุกควรมีศีลธรรมเป็น บทความในอาญาของจักรวรรดิต้องทุก dramatist มี "ความงามจุดมุ่งหมาย" ร้อยแก้วและข้อมักใช้เป็นตัวเดียวกัน ผืนดีที่สุดตามกฎเกี่ยวกับเอกภาพของการกระทำ และจำนวนมากของพวกเขายังสังเกต unities ของเวลาและสถานที่ แม้ว่าจีนรู้อะไรในทฤษฎีของอาริสโตเติลเกี่ยวกับองค์ประกอบของโครงสร้าง ของเล่นมีสั้น เป็นครึ่งชั่วโมง หรือดังนั้นในความยาว และยาวการแบ่งกิจการและฉาก มันเป็นเองในหลายสถานที่เพื่อให้ชุดของบทละครสั้นโดยเสวนาใด ๆ ให้ประสิทธิภาพบางครั้งเวลาหลายชั่วโมง ในกรณี ของหลักสูตรได้ไม่พยายามที่รวมการรักษา จะเล่นสองอาชีพ ของพระเอกใหม่คนแรกถูกฆ่า หรือพ่าย กระเป๋าจึงทลายช่วงยาวความยาวมากกว่า และ ผ่านหลายปี เพื่อให้หัวข้อของการกระทำชัดเจน อักขระแต่ละตัวที่สำคัญหยุดชั่วคราวบางครั้ง จะประกาศชื่อของเขาและลินเนจ และท่านที่ต้อง การทดสอบหลักสูตรแผนการ เอกพจน์คุณลักษณะของเล่นจีนเป็นนักร้อง ที่จะกำหนดทางเดินบทมากที่สุด และสวยงาม เช่นประสานเสียงภาษากรีก เขาบางครั้งซ้ำเหตุการณ์หัวหน้าของเล่น และ moralizes เมื่อประพฤติตัวเรื่องของละครจีน ฟิลด์ของคุณจีนจะกว้าง เป็นมาทางประวัติศาสตร์ หรือสมัยกิจการซึ่งวาดผืนของเขา เขาอาจวาดภาพความดีของผู้ปกครอง หรือ filial, vices ชาติ และจุดอ่อน ความเสียหายทาง ความยากลำบาก และความล่าช้าในการเชื่อมต่อกับศาลกฎหมาย ไร้สาระที่จะวาดชั้นล่างทางศาสนาที่ เรื่องราวความรักดีอย่างหนึ่งที่หายาก ศุลกากรแห่งชาติ จัดงานแต่งงานผ่านตัวแทน และกำหนดตำแหน่งอย่างเป็นทางการ โดยการตรวจสอบ เป็นแหล่งแหล่งดำเนินการการ์ตูน ความโลภมักจะมีการเยาะเย้ย มี burlesques ในพระพุทธศาสนา ศาสนาที่เกือบ 4-fifths ประเทศสมัครสมาชิก ไม่มีคลาสหรือส่วนรับยกเว้นจากเสียงหัวเราะของขั้น เป็นเทพเจ้ามักจะแทรกแซงในบทละครภาษากรีก ดังนั้นในการเล่นจีน จักรพรรดิมักจะบันทึกนางเอกจากการแต่งงานโชคร้าย หรือเหยื่อผู้บริสุทธิ์จากความตาย ได้เทคนิคไม่ถูกต้อง แต่ ถึงคนของจักรพรรดิบนเวทีหนึ่งในคุณสมบัติ revolting ที่สุดของละครจีนเป็นการนำเสนอฉากความรุนแรงบ่อยครั้ง ทุกข์และความตาย ด้วยความอดอยาก จม สารพิษ สาหัส แขวน และทรมานมีการจัดแสดงสำหรับศตวรรษ และเป็นความแตกต่างของนักแสดงที่มีชื่อเสียงว่า เขาน่าฟังมากที่สุดสามารถพรรณนาทุกข์รุนแรงเหตุการณ์จะลงโทษเหล่านี้ ฆ่าตัวตายเองยกย่องในจีน และดังนั้นจึง มักจะเห็นบนเวทีได้ เมื่อนักแสดงกำลังจะ ฆ่าตัวเอง เขาร้อง chant ยาวก่อนยอมรับหนังสือ แต่ภัยพิบัติใด ๆ เกิดขึ้น ตามต้องมีความสุขทั่วไป ละครจีนจะอ่อนแอดีอย่างหนึ่ง ในการพัฒนาตรรกะของพล็อต และ delineation ของอักขระ เครียดมาก อย่างไรก็ตาม จะวาง poetical เครื่องประดับและตกแต่งด้วยวาจา มีชื่นชอบแตกต่างระหว่างฉากแบบขนาน parallelism ภาษา ในพระธรรมสดุดี ในทางเดินหลาย คำเดียวเล่น ด้วย การทำตามราก เพื่อให้เสียงในการสรรเสริญ ของดอกไม้ หรือ ของพระเจ้ากลายเป็น ความซับซ้อนภาษาศาสตร์เขาวงกต เช่น acrostic อังกฤษการคำสลับอักษรสารเวทีจีนมักจะมีฉากน้อย ไม่มีม่าน แมลงวัน หรือปีก เครื่องแต่งกายของนักแสดงที่มีค่าใช้ จ่าย เวลาหรือหนักไหม มักปัก และมีหินกึ่งมีค่า และสวยงาม ถ้า ในหลักสูตรมีประสิทธิภาพ นักเดินทางไปประเทศอื่น เขาผ่านการเคลื่อนไหวของ cantering สำหรับไม่กี่ก้าว รอยแตกของเขายัด dismounts และประกาศผล: "ฉันมีตอนนี้แล้วประเทศที่ So-and-So" คุณสมบัติชายแต่งตัวธรรมดา ถือเป็น "honorably มองไม่เห็น" ทุกคน อยู่บนเวทีตลอดเวลา บทความที่ต้องการแสดงให้ หลังมีชาของพวกเขาบนเวที และคนตายเพิ่มขึ้น และเดินเมื่อจบฉากของพวกเขาเล่นไม่ยืนสูงในระดับสังคมในประเทศจีน ไม่มีเขาหรือลูกหลานของท่านในรุ่นที่สามอาจแข่งขันตรวจสอบสาธารณะสำนักงานโยธา เนื่องจากมีการห้ามผู้หญิงศตวรรษ eighteenth ปรากฏบนเวที และชิ้นส่วนผู้หญิงถูกนำ โดยคน [1] ผู้ที่จะป้อนอาชีพของรักษาการต้องรับวินัยรุนแรงจากอายุต้น คลิ กต้องการฝึกอบรมทางกายภาพ strictist กับอาหาร กายกรรม feats, contortions และเดิน ด้วยเท้าถูกผูกไว้ในของผู้หญิงที่เกิดมาสูง มีห้าชั้นของนักแสดง แต่ละการฝึกอบรมบางชนิดขั้นตอน และนักแสดงแต่ละเป็นกำหนดชนิดของตัวเอง บริษัทปกติประกอบด้วยนักแสดงเอ็ด และทุกคนต้องทราบจากบทละครร้อยสองร้อย ยังมีไม่ prompter ที่ประสิทธิภาพบทละครจีนมีชื่อเสียง จนกระทั่งศตวรรษ eighteenth ได้ความรู้ใด ๆ ของละครจีนมาไปยุโรปนั้น 1735 ใน พระสงฆ์คณะเยสุอิตที่ชื่อโจเซฟ Prémaire นำฝรั่งเศสแปลงานเก่าเรียกว่า The Orphan น้อยของบ้าน Tchao เล่นที่เขาได้ทำการแปลของเขาถูกของศตวรรษจวน และมันมีการ ดำเนินการ เขากล่าว จากตัวก่อนหน้านี้ยัง Voltaire ที่ถูกเขียนบทละครเกี่ยวกับเวลา Prémaire นำคำแปลนี้ไปปารีส ประกาศ Orphan น้อยที่เป็น ผลงานชิ้นเอก ไกลเหนือกว่าสิ่งที่มีการผลิตในยุโรปเป็นช่วงต้นศตวรรษจวน Voltaire จัดสรรแปลงตน เรียกเล่นของเขา L'Orphelin เดอชีน Hinges ของชิ้นส่วนเมื่อมีการเสียสละแมนดารินและภรรยา ที่อัตราผลตอบแทนบุตรของตนเองให้ข้าศึกเพื่อบันทึกเป็นผู้สืบต่อราชบัลลังก์ ในขั้นสุดท้าย เมื่อเด็กจะจะ beheaded แม่ในความทุกข์ความเศร้าโศกของเธอวิ่งตามฉาก และรุกราน conquering บอกความจริง เขาจะประทับใจความงามของเธอและวิญญาณ พยายาม โดยวิธี immoral cajole เธอ แต่ที่สุดท้ายจะเอาชนะ โดยเยาวชนและความประเสริฐของเธอเล่นเฉลิมฉลอง reprinted รุ่นนับไม่ถ้วน ที่เรียกว่าลูทมายากล เรื่องยังมาจากศตวรรษจวน Sorrows ของฮั่น พล็อตคล้ายคลึงกับเรื่องราวของเอสเธอร์ bibilical ขจร ว่า วันก่อนคริสต์ศักราชนับจาก จักรพรรดิในเล่นนี้ถูกอักขระ ประวัติศาสตร์อาศัยอยู่ประมาณ 42 บี เรื่องราวถูกออกแบบมาเพื่อแสดงผลร้ายของความหรูหรา และ self-indulgence และ worthlessness ของพระมหากษัตริย์ที่ละเลยสวัสดิภาพของประชาชนเถิด มันกระทำห้า ประกอบด้วยหลายเพลงที่สวยงาม และยอดนิยมแห่งชาติดี
การแปล กรุณารอสักครู่..
IT is the opinion of modern scholars that drama was not native to China, but was introduced, probably in rather an advanced state, by the Mongols in the thirteenth century. During the one-hundred and sixty-eight years of the Kin and Yuen dynasties the most celebrated plays were written. A famous collection known as the Hundred Plays of the Yuen Dynasty is preserved, and the titles of about six-hundred others are known, as well as the names of eighty-five playwrights. Three of these authors were women belonging to a class similar to the Greek heteræ. During this period (1200-1368) the style of acting, the subjects to be treated, and the general conduct of the theater were determined. The Chinese stage at the beginning of the twentieth century was practically the same as that of seven hundred years ago.
Theory of Chinese drama. The ideal of the Chinese stage was that every play should have a moral. An article in the penal code of the Empire requires every dramatist to have "a virtuous aim." Both prose and verse are often used in the same play. The best plots satisfy the rule regarding unity of action, and many of them also observe the unities of time and place, although the Chinese knew nothing of Aristotle's theories concerning the elements of structure. Many of the plays are short, a half-hour or so in length; and the longer ones are divided into acts and scenes. It is the custom in many places to give a series of short plays without any intermission, so that a performance sometimes lasts for several hours. In such a case of course there is no attempt at maintaining a single unified action. The second play may take up the career of a new hero after the first one has been killed or defeated, thus carrying the spectator over long distances and through many years. In order to keep the thread of the action clear, each important character pauses occasionally to announce his name and lineage, and perhaps to rehearse the course of the plot. A singular feature of the Chinese play is the singing actor, to whom are given the most poetic and beautiful passages. Like the Greek chorus, he sometimes repeats the chief events of the play, and moralizes upon the conduct of the characters.
Subjects of Chinese Drama. The field of the Chinese playwright is broad, as he has a choice of historical or contemporary affairs from which to draw his plots. He may portray parental or filial goodness, national vices and weaknesses, official corruption, difficulties and delays connected with the law courts, and the absurdities into which religious fanatics are drawn. Love stories are comparatively rare. National customs, such as arranging marriage through an agent and determining official rank by means of examination, are inexhaustible sources of comic action. Avarice is often ridiculed. There are burlesques on Buddhism, a religion to which nearly four-fifths of the nation subscribe. No class or section is exempt from the laughter of the stage. As the gods often intervene in Greek plays, so in a Chinese play the Emperor often saves the heroine from an unfortunate marriage, or an innocent victim from death. It is technically illegal, however, to represent the person of the Emperor on the stage.
One of the most revolting features of Chinese drama is the frequent representation of scenes of violence. Suffering and death by starvation, drowning, poison, flogging, hanging, and torture have been exhibited for centuries, and it is the distinction of many a famous actor that he can most vividly depict the intense sufferings incident to these punishments. Suicide is a custom honored in China, and therefore often seen on the stage. When an actor is about to kill himself, he sings a long chant before committing the deed; but whatever disasters occur, the end must be happy.
In general, Chinese drama is comparatively weak in the logical development of plot and in the delineation of character. Great stress, however, is laid upon verbal decoration and poetical ornament. There are pleasing contrasts between parallel scenes, and parallelism of language, as in the Psalms. In many passages a single word is played with, compounds being made upon the root, so that a speech in praise of a flower or of a royal person becomes an intricate linguistic labyrinth, like an English acrostic or anagram.
The Chinese stage usually has little scenery, no curtain, flies, or wings. The costumes of the actors are gorgeous and costly, of brocade or heavy silk, often embroidered and set with semi-precious stones. If, in the course of a performance, an actor has to travel to another country, he goes through the motions of cantering for a few paces, cracks his whip, dismounts, and announces: "I have now reached the country of So-and-So." A property man in ordinary dress, regarded as "honorably invisible" by everybody, remains on the stage all the time, providing articles needed by the actors. The latter have their tea on the stage; and dead men rise and walk away when their scene is ended.
The player does not stand high in the social scale in China. Neither he nor his descendants for three generations may compete in the public examinations for civil office. Since the eighteenth century women have been forbidden to appear on the stage, and women's parts are taken by young men. [1] Those who would enter the profession of acting must undergo severe discipline from an early age, and must submit to the strictist physical training in respect to diet, acrobatic feats, contortions, and walking with bound feet in imitation of high-born women. There are five classes of actors, each being trained for certain stage types; and each actor is assigned to his own type. The regular companies consist of fifty-six actors, and every member must know from one hundred to two hundred plays. There is no prompter at the performance.
Famous Chinese plays. Not until the eighteenth century did any knowledge of Chinese drama come to Europe. In 1735 a Jesuit priest named Joseph Prémaire brought to France the translation of an old work called The Little Orphan of the House of Tchao. The play from which he had made his translation was of the fourteenth century; and it had been taken, he said, from a still earlier piece. Voltaire, who was writing plays about the time Prémaire brought this translation to Paris, declared The Little Orphan to be a masterpiece, far superior to anything that had been produced in Europe as early as the fourteenth century. Voltaire appropriated the plot for himself, calling his play L'Orphelin de Chine. The action of the piece hinges upon the sacrifice of a mandarin and his wife, who yield their own son to the enemy in order to save the heir to the throne. At the final moment, when the child is about to be beheaded, the mother in her agony of grief rushes upon the scene and tells the conquering invader the truth. He is impressed by her beauty and spirit; tries by immoral means to cajole her; but at last is conquered by her youth and virtue.
A celebrated play, reprinted in countless versions, called The Story of the Magic Lute, is also from the fourteenth century. The Sorrows of Han, whose plot resembles the story of Esther of bibilical fame, is said to date from before the Christian era. The Emperor in this play was a historical character, living about 42 B.C. The story is plainly designed to expose the evil consequences of luxury and self-indulgence, and the worthlessness of monarchs who neglect the welfare of their people. It is in five acts, contains many beautiful songs, and is a great national favorite.
Theory of Chinese drama. The ideal of the Chinese stage was that every play should have a moral. An article in the penal code of the Empire requires every dramatist to have "a virtuous aim." Both prose and verse are often used in the same play. The best plots satisfy the rule regarding unity of action, and many of them also observe the unities of time and place, although the Chinese knew nothing of Aristotle's theories concerning the elements of structure. Many of the plays are short, a half-hour or so in length; and the longer ones are divided into acts and scenes. It is the custom in many places to give a series of short plays without any intermission, so that a performance sometimes lasts for several hours. In such a case of course there is no attempt at maintaining a single unified action. The second play may take up the career of a new hero after the first one has been killed or defeated, thus carrying the spectator over long distances and through many years. In order to keep the thread of the action clear, each important character pauses occasionally to announce his name and lineage, and perhaps to rehearse the course of the plot. A singular feature of the Chinese play is the singing actor, to whom are given the most poetic and beautiful passages. Like the Greek chorus, he sometimes repeats the chief events of the play, and moralizes upon the conduct of the characters.
Subjects of Chinese Drama. The field of the Chinese playwright is broad, as he has a choice of historical or contemporary affairs from which to draw his plots. He may portray parental or filial goodness, national vices and weaknesses, official corruption, difficulties and delays connected with the law courts, and the absurdities into which religious fanatics are drawn. Love stories are comparatively rare. National customs, such as arranging marriage through an agent and determining official rank by means of examination, are inexhaustible sources of comic action. Avarice is often ridiculed. There are burlesques on Buddhism, a religion to which nearly four-fifths of the nation subscribe. No class or section is exempt from the laughter of the stage. As the gods often intervene in Greek plays, so in a Chinese play the Emperor often saves the heroine from an unfortunate marriage, or an innocent victim from death. It is technically illegal, however, to represent the person of the Emperor on the stage.
One of the most revolting features of Chinese drama is the frequent representation of scenes of violence. Suffering and death by starvation, drowning, poison, flogging, hanging, and torture have been exhibited for centuries, and it is the distinction of many a famous actor that he can most vividly depict the intense sufferings incident to these punishments. Suicide is a custom honored in China, and therefore often seen on the stage. When an actor is about to kill himself, he sings a long chant before committing the deed; but whatever disasters occur, the end must be happy.
In general, Chinese drama is comparatively weak in the logical development of plot and in the delineation of character. Great stress, however, is laid upon verbal decoration and poetical ornament. There are pleasing contrasts between parallel scenes, and parallelism of language, as in the Psalms. In many passages a single word is played with, compounds being made upon the root, so that a speech in praise of a flower or of a royal person becomes an intricate linguistic labyrinth, like an English acrostic or anagram.
The Chinese stage usually has little scenery, no curtain, flies, or wings. The costumes of the actors are gorgeous and costly, of brocade or heavy silk, often embroidered and set with semi-precious stones. If, in the course of a performance, an actor has to travel to another country, he goes through the motions of cantering for a few paces, cracks his whip, dismounts, and announces: "I have now reached the country of So-and-So." A property man in ordinary dress, regarded as "honorably invisible" by everybody, remains on the stage all the time, providing articles needed by the actors. The latter have their tea on the stage; and dead men rise and walk away when their scene is ended.
The player does not stand high in the social scale in China. Neither he nor his descendants for three generations may compete in the public examinations for civil office. Since the eighteenth century women have been forbidden to appear on the stage, and women's parts are taken by young men. [1] Those who would enter the profession of acting must undergo severe discipline from an early age, and must submit to the strictist physical training in respect to diet, acrobatic feats, contortions, and walking with bound feet in imitation of high-born women. There are five classes of actors, each being trained for certain stage types; and each actor is assigned to his own type. The regular companies consist of fifty-six actors, and every member must know from one hundred to two hundred plays. There is no prompter at the performance.
Famous Chinese plays. Not until the eighteenth century did any knowledge of Chinese drama come to Europe. In 1735 a Jesuit priest named Joseph Prémaire brought to France the translation of an old work called The Little Orphan of the House of Tchao. The play from which he had made his translation was of the fourteenth century; and it had been taken, he said, from a still earlier piece. Voltaire, who was writing plays about the time Prémaire brought this translation to Paris, declared The Little Orphan to be a masterpiece, far superior to anything that had been produced in Europe as early as the fourteenth century. Voltaire appropriated the plot for himself, calling his play L'Orphelin de Chine. The action of the piece hinges upon the sacrifice of a mandarin and his wife, who yield their own son to the enemy in order to save the heir to the throne. At the final moment, when the child is about to be beheaded, the mother in her agony of grief rushes upon the scene and tells the conquering invader the truth. He is impressed by her beauty and spirit; tries by immoral means to cajole her; but at last is conquered by her youth and virtue.
A celebrated play, reprinted in countless versions, called The Story of the Magic Lute, is also from the fourteenth century. The Sorrows of Han, whose plot resembles the story of Esther of bibilical fame, is said to date from before the Christian era. The Emperor in this play was a historical character, living about 42 B.C. The story is plainly designed to expose the evil consequences of luxury and self-indulgence, and the worthlessness of monarchs who neglect the welfare of their people. It is in five acts, contains many beautiful songs, and is a great national favorite.
การแปล กรุณารอสักครู่..
And must submit to the strictist physical training in respect to diet acrobatic feats, contortions and walking with,,, Bound feet in imitation of high-born women. There are five classes of actors each being, trained for certain stage types;? And each actor is assigned to his own type. The regular companies consist of, fifty-six actorsAnd every member must know from one hundred to two hundred plays. There is no prompter at the performance.
Famous Chinese. Plays. Not until the eighteenth century did any knowledge of Chinese drama come to Europe. In 1735 a Jesuit priest named. Joseph Pr é Maire brought to France the translation of an old work called The Little Orphan of the House of Tchao.และชื่อของประมาณหกร้อยคน เป็นที่รู้จักกันเป็นชื่อของห้านักเขียน สามของผู้เขียนเหล่านี้เป็นผู้หญิงที่เป็นของชั้นคล้ายกับæ heter กรีก ในช่วงเวลานี้ ( 1200-1368 ) ลักษณะของการแสดง วิชาที่ต้องปฏิบัติ และการปฏิบัติทั่วไปของโรงละครเป็น .มันเป็นความเห็นของนักวิชาการสมัยใหม่ที่ตัวละครไม่พื้นเมืองจีน แต่ใช้ อาจจะอยู่ในสถานะที่ค่อนข้างสูงโดย Mongols ในศตวรรษที่สิบสาม ในช่วงหนึ่งร้อยหกสิบแปดปีของคิน และ หยวนราชวงศ์ที่โด่งดังที่สุดเล่นที่เขียนไว้ คอลเลกชันที่มีชื่อเสียงที่รู้จักกันเป็นร้อย เล่นของ หยวนราชวงศ์เป็นดองแปลงที่ดีที่สุดตรงกับกฎเกี่ยวกับความเป็นเอกภาพของการกระทำและหลายของพวกเขายัง สังเกต เอกภาพของสถานที่และเวลา แม้ว่าจีนรู้อะไรของอริสโตเติล เป็นทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับองค์ประกอบของโครงสร้าง หลายของการเล่นสั้น ครึ่งชั่วโมงหรือดังนั้นในความยาว และตัวยาว แบ่งเป็น การกระทำ และฉากเวทีจีนที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ยี่สิบก็เป็นเช่นเดียวกับที่ของเจ็ดร้อยปีก่อน ทฤษฎี
ของ จีน ละคร อุดมคติของเวทีจีนทุกเล่นควรมีคุณธรรมจริยธรรม บทความในประมวลกฎหมายอาญาของจักรวรรดิต้องการทุกนักเขียนบทละครมี " จุดมุ่งหมายที่บริสุทธิ์ . " ทั้งร้อยแก้วและร้อยกรอง มักจะใช้ในการเล่นเดียวกันมันเป็นประเพณีในหลายสถานที่เพื่อให้ชุดของการเล่นสั้น ๆโดยไม่มีการพัก เพื่อให้การปฏิบัติงานบางครั้งเป็นเวลาหลายชั่วโมง ในกรณีเช่นนี้แน่นอน ไม่มีความพยายามในการรักษาเดียวสำหรับการกระทำ การเล่นที่สองอาจใช้เวลาถึงอาชีพของพระเอกใหม่ หลังจากที่ครั้งแรกหนึ่งได้รับการฆ่าหรือการพ่ายแพ้จึงมีผู้ชมมากกว่าระยะทางที่ยาวนาน และผ่านหลายปี เพื่อให้หัวข้อของการกระทำที่ชัดเจน ที่สำคัญแต่ละตัวละครหยุดเป็นครั้งคราวเพื่อประกาศชื่อและวงศ์ตระกูล และบางทีซ้อมแน่นอนของที่ดิน คุณลักษณะเอกพจน์ของเล่นจีนเป็นนักร้อง นักแสดง ผู้ซึ่งจะได้รับหัวข้อบทกวีมากที่สุดและสวยงาม ชอบนักร้องชาวกรีกบางครั้งเขาก็ซ้ำรอยเหตุการณ์หัวหน้าของเล่น และ moralizes ต่อความประพฤติของตัวละคร
วิชาภาษาจีนในละคร สนามของนักเขียนบทละครจีนกว้าง เขาได้เลือกทางประวัติศาสตร์หรือปัจจุบันกิจการซึ่งวาดแปลงของเขา เขาอาจจะเห็นความดีของผู้ปกครองหรือพ่อแม่ ทุจริตแห่งชาติอย่างเป็นทางการและจุดอ่อน , อบายมุข ,ความยากลำบากและความล่าช้าที่เกี่ยวข้องกับศาล และความไร้สาระ ซึ่งเป็นลัทธิทางศาสนาจะวาด เรื่องราวความรักจะเปรียบเทียบได้ยาก ศุลกากรแห่งชาติ เช่น จัดเตรียมการแต่งงานผ่านตัวแทนอย่างเป็นทางการ และการกำหนดตำแหน่งโดยวิธีการสอบ เป็นแหล่งที่ไม่สิ้นสุดของการ์ตูนแอคชั่น ความโลภมักจะเย้ยหยัน มี burlesques ในพระพุทธศาสนาศาสนาที่เกือบสี่ห้าของประเทศที่สมัคร ส่วนที่ไม่มีเรียน หรือได้รับการยกเว้นจากเสียงหัวเราะของเวที เป็นพระที่มักจะแทรกในละครกรีก ดังนั้นในจีนเล่นจักรพรรดิมักจะช่วยนางเอกจากการแต่งงานที่โชคร้าย หรือเหยื่อผู้บริสุทธิ์จากความตาย มันผิดกฎหมาย แล้วแต่คน เป็นตัวแทนของจักรพรรดิบนเวที
หนึ่งในคุณสมบัติที่น่ารังเกียจที่สุดของจีนละครการแสดงบ่อยของฉากของความรุนแรง ความทุกข์ทรมานและความตายจากความอดอยาก , จมน้ำ , ยาพิษ , เฆี่ยนตี , แขวน , และทรมานได้รับการจัดแสดงมานานหลายศตวรรษ มันมีความแตกต่างของการเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงมากที่สุดที่เขาสามารถพรรณนาความทุกข์ได้อย่างรุนแรงเหตุการณ์การลงโทษเหล่านี้ การฆ่าตัวตายมีประเพณีเกียรติในจีนจึงมักจะเห็นบนเวที เมื่อนักแสดงที่กำลังจะฆ่าตัวตาย เขาร้องเพลงสวดมนต์นานก่อนที่จะกระทำ แต่ไม่ว่าภัยพิบัติเกิดขึ้น สุดท้ายต้องมีความสุข
ในทั่วไป จีน ละครจะเปรียบเทียบจุดอ่อนในการพัฒนาตรรกะของโครงเรื่อง และในการกำหนดของตัวอักษร ความเครียดที่ดี อย่างไรก็ตาม จะวางไว้บนตกแต่งด้วยวาจาและเครื่องประดับบท .มีความแตกต่างระหว่างและที่ชื่นชอบฉากขนานขนานของภาษาในบทเพลงสดุดี ในหลายหัวข้อ คําเดียวที่เล่นกับสารประกอบที่ถูกทำบนราก ดังนั้นที่กล่าวชื่นชมของดอกไม้หรือของคนหลวงกลายเป็นเขาวงกตที่ซับซ้อนทางภาษา เช่น ภาษาอังกฤษ หรือโคลงสลับ
เวทีจีนมักจะมีฉากเล็ก ๆน้อย ๆไม่มีม่าน แมลงวันหรือปีก เครื่องแต่งกายของนักแสดงที่สวยงามและราคาแพง ของผ้าไหม หรือหนัก มักปักไว้ด้วยหินมีค่ากึ่ง . ถ้าในหลักสูตรของการแสดง นักแสดงจะต้องเดินทางไปยังประเทศอื่น เขาไปผ่านการเคลื่อนไหวของ cantering สองสามก้าว เสียงแส้ของเขาลงมาจากหลังม้า และประกาศว่า " ผมมีตอนนี้ถึงประเทศดังนั้น และดังนั้น" คุณสมบัติ ชายในชุดธรรมดา ถือเป็น " มองไม่เห็นอย่างมีเกียรติ " ทุกคนยังคงอยู่บนเวทีตลอดเวลา การให้สิ่งของที่จำเป็นโดยนักแสดง หลังดื่มชาของพวกเขาบนเวที และคนตายลุกขึ้นและเดินจากไป เมื่อฉากของพวกเขาจบลง
เล่นไม่ได้ยืนสูงในระดับสังคมในประเทศจีนและจะต้องส่งถึงการฝึกอบรมทางกายภาพ strictist ในส่วนอาหาร , กายกรรม feats contortions และเดินด้วยเท้าไปเลียนแบบสูง เกิดเป็นผู้หญิง มีห้าชั้นเรียนของนักแสดงแต่ละคนถูกฝึกสำหรับเวทีบางประเภท และแต่ละประเภทจะได้รับมอบหมายให้นักแสดงของเขาเอง บริษัทประกอบด้วยนักแสดงมีปกติ ,ทั้งเขาและลูกหลานรุ่นที่ 3 จะแข่งขันในการสาธารณะสำหรับสำนักงานโยธา ตั้งแต่ศตวรรษที่สิบแปดผู้หญิงได้รับอนุญาตให้ปรากฏขึ้นบนเวที และ ส่วนของผู้หญิงจะถูกนำโดยหนุ่ม [ 1 ] ผู้เข้าสู่อาชีพการแสดงต้องผ่านวินัยอย่างรุนแรงจากอายุต้นและ สมาชิกทุกคนต้องรู้จากการเล่น หนึ่ง ร้อย สองร้อย ไม่มีการบอกบทที่ประสิทธิภาพ .
มีชื่อจีนเล่น จนกระทั่งศตวรรษที่ 18 ได้มีความรู้ภาษาจีนละครไปยุโรป ในเดินทางเป็นเจซูพระชื่อโจเซฟ pr é แมร์มาฝรั่งเศสการแปลงานเก่าเรียกว่าเด็กกำพร้าจากบ้าน tchao .การเล่นจากที่เขาแปลของเขาของศตวรรษที่สิบสี่ ; และมันก็ถูก เขาบอกว่า จากชิ้นยังก่อนหน้านี้ วอลแตร์ผู้เขียนบทละครเรื่องเวลา พีอาร์ และ แมร์เอามาแปลนี้ไป ปารีส ประกาศเด็กกำพร้าเป็นชิ้นเอก เหนือกว่าอะไรที่เคยผลิตในยุโรปช่วงต้นศตวรรษที่สิบสี่เขาประทับใจกับความงามของเธอและจิตวิญญาณ ; พยายามโดยไร้วิธีการโน้มน้าวเธอ แต่สุดท้ายก็เอาชนะโดยเยาวชนของเธอ และคุณธรรม
ฉลองเล่นพิมพ์ในรุ่นที่นับไม่ถ้วน เรียกว่าเรื่องของพิณวิเศษ คือ จากศตวรรษที่สิบสี่ ความเศร้าของฮันที่มีพล็อตคล้ายกับเรื่องราวของเอสเทอร์ของชื่อเสียง bibilical กล่าวกันว่า เดทจากก่อนคริสต์ศักราชวอลแตร์ใช้พล็อตสำหรับตัวเอง เรียกการเล่นของเขา l'orphelin de Chine การกระทำของชิ้นขึ้นอยู่กับความเสียสละของภาษาจีนกลาง และภรรยาของเขา ที่ผลผลิตลูกของตัวเองให้กับศัตรูเพื่อปกป้องทายาทของราชบัลลังก์ ในวินาทีสุดท้าย เมื่อลูกกำลังจะถูกตัดหัว แม่ทรมานเธอเสียใจวิ่งบนฉากและบอกการบุกรุกจริงจักรพรรดิ์ในการเล่นนี้ คือตัวละครทางประวัติศาสตร์อยู่ประมาณ 42 B.C . เรื่องสมถะ ที่ออกแบบมาเพื่อแสดงผลชั่วร้ายของความหรูหราและปรนเปรอตนเองและความเหลวแหลกของพระมหากษัตริย์ที่ละเลยสวัสดิการของประชาชน มันอยู่ในการกระทำนี้ประกอบด้วยเพลงที่สวยงามมากมาย และเป็นประเทศที่ชื่นชอบมาก
Famous Chinese. Plays. Not until the eighteenth century did any knowledge of Chinese drama come to Europe. In 1735 a Jesuit priest named. Joseph Pr é Maire brought to France the translation of an old work called The Little Orphan of the House of Tchao.และชื่อของประมาณหกร้อยคน เป็นที่รู้จักกันเป็นชื่อของห้านักเขียน สามของผู้เขียนเหล่านี้เป็นผู้หญิงที่เป็นของชั้นคล้ายกับæ heter กรีก ในช่วงเวลานี้ ( 1200-1368 ) ลักษณะของการแสดง วิชาที่ต้องปฏิบัติ และการปฏิบัติทั่วไปของโรงละครเป็น .มันเป็นความเห็นของนักวิชาการสมัยใหม่ที่ตัวละครไม่พื้นเมืองจีน แต่ใช้ อาจจะอยู่ในสถานะที่ค่อนข้างสูงโดย Mongols ในศตวรรษที่สิบสาม ในช่วงหนึ่งร้อยหกสิบแปดปีของคิน และ หยวนราชวงศ์ที่โด่งดังที่สุดเล่นที่เขียนไว้ คอลเลกชันที่มีชื่อเสียงที่รู้จักกันเป็นร้อย เล่นของ หยวนราชวงศ์เป็นดองแปลงที่ดีที่สุดตรงกับกฎเกี่ยวกับความเป็นเอกภาพของการกระทำและหลายของพวกเขายัง สังเกต เอกภาพของสถานที่และเวลา แม้ว่าจีนรู้อะไรของอริสโตเติล เป็นทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับองค์ประกอบของโครงสร้าง หลายของการเล่นสั้น ครึ่งชั่วโมงหรือดังนั้นในความยาว และตัวยาว แบ่งเป็น การกระทำ และฉากเวทีจีนที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ยี่สิบก็เป็นเช่นเดียวกับที่ของเจ็ดร้อยปีก่อน ทฤษฎี
ของ จีน ละคร อุดมคติของเวทีจีนทุกเล่นควรมีคุณธรรมจริยธรรม บทความในประมวลกฎหมายอาญาของจักรวรรดิต้องการทุกนักเขียนบทละครมี " จุดมุ่งหมายที่บริสุทธิ์ . " ทั้งร้อยแก้วและร้อยกรอง มักจะใช้ในการเล่นเดียวกันมันเป็นประเพณีในหลายสถานที่เพื่อให้ชุดของการเล่นสั้น ๆโดยไม่มีการพัก เพื่อให้การปฏิบัติงานบางครั้งเป็นเวลาหลายชั่วโมง ในกรณีเช่นนี้แน่นอน ไม่มีความพยายามในการรักษาเดียวสำหรับการกระทำ การเล่นที่สองอาจใช้เวลาถึงอาชีพของพระเอกใหม่ หลังจากที่ครั้งแรกหนึ่งได้รับการฆ่าหรือการพ่ายแพ้จึงมีผู้ชมมากกว่าระยะทางที่ยาวนาน และผ่านหลายปี เพื่อให้หัวข้อของการกระทำที่ชัดเจน ที่สำคัญแต่ละตัวละครหยุดเป็นครั้งคราวเพื่อประกาศชื่อและวงศ์ตระกูล และบางทีซ้อมแน่นอนของที่ดิน คุณลักษณะเอกพจน์ของเล่นจีนเป็นนักร้อง นักแสดง ผู้ซึ่งจะได้รับหัวข้อบทกวีมากที่สุดและสวยงาม ชอบนักร้องชาวกรีกบางครั้งเขาก็ซ้ำรอยเหตุการณ์หัวหน้าของเล่น และ moralizes ต่อความประพฤติของตัวละคร
วิชาภาษาจีนในละคร สนามของนักเขียนบทละครจีนกว้าง เขาได้เลือกทางประวัติศาสตร์หรือปัจจุบันกิจการซึ่งวาดแปลงของเขา เขาอาจจะเห็นความดีของผู้ปกครองหรือพ่อแม่ ทุจริตแห่งชาติอย่างเป็นทางการและจุดอ่อน , อบายมุข ,ความยากลำบากและความล่าช้าที่เกี่ยวข้องกับศาล และความไร้สาระ ซึ่งเป็นลัทธิทางศาสนาจะวาด เรื่องราวความรักจะเปรียบเทียบได้ยาก ศุลกากรแห่งชาติ เช่น จัดเตรียมการแต่งงานผ่านตัวแทนอย่างเป็นทางการ และการกำหนดตำแหน่งโดยวิธีการสอบ เป็นแหล่งที่ไม่สิ้นสุดของการ์ตูนแอคชั่น ความโลภมักจะเย้ยหยัน มี burlesques ในพระพุทธศาสนาศาสนาที่เกือบสี่ห้าของประเทศที่สมัคร ส่วนที่ไม่มีเรียน หรือได้รับการยกเว้นจากเสียงหัวเราะของเวที เป็นพระที่มักจะแทรกในละครกรีก ดังนั้นในจีนเล่นจักรพรรดิมักจะช่วยนางเอกจากการแต่งงานที่โชคร้าย หรือเหยื่อผู้บริสุทธิ์จากความตาย มันผิดกฎหมาย แล้วแต่คน เป็นตัวแทนของจักรพรรดิบนเวที
หนึ่งในคุณสมบัติที่น่ารังเกียจที่สุดของจีนละครการแสดงบ่อยของฉากของความรุนแรง ความทุกข์ทรมานและความตายจากความอดอยาก , จมน้ำ , ยาพิษ , เฆี่ยนตี , แขวน , และทรมานได้รับการจัดแสดงมานานหลายศตวรรษ มันมีความแตกต่างของการเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงมากที่สุดที่เขาสามารถพรรณนาความทุกข์ได้อย่างรุนแรงเหตุการณ์การลงโทษเหล่านี้ การฆ่าตัวตายมีประเพณีเกียรติในจีนจึงมักจะเห็นบนเวที เมื่อนักแสดงที่กำลังจะฆ่าตัวตาย เขาร้องเพลงสวดมนต์นานก่อนที่จะกระทำ แต่ไม่ว่าภัยพิบัติเกิดขึ้น สุดท้ายต้องมีความสุข
ในทั่วไป จีน ละครจะเปรียบเทียบจุดอ่อนในการพัฒนาตรรกะของโครงเรื่อง และในการกำหนดของตัวอักษร ความเครียดที่ดี อย่างไรก็ตาม จะวางไว้บนตกแต่งด้วยวาจาและเครื่องประดับบท .มีความแตกต่างระหว่างและที่ชื่นชอบฉากขนานขนานของภาษาในบทเพลงสดุดี ในหลายหัวข้อ คําเดียวที่เล่นกับสารประกอบที่ถูกทำบนราก ดังนั้นที่กล่าวชื่นชมของดอกไม้หรือของคนหลวงกลายเป็นเขาวงกตที่ซับซ้อนทางภาษา เช่น ภาษาอังกฤษ หรือโคลงสลับ
เวทีจีนมักจะมีฉากเล็ก ๆน้อย ๆไม่มีม่าน แมลงวันหรือปีก เครื่องแต่งกายของนักแสดงที่สวยงามและราคาแพง ของผ้าไหม หรือหนัก มักปักไว้ด้วยหินมีค่ากึ่ง . ถ้าในหลักสูตรของการแสดง นักแสดงจะต้องเดินทางไปยังประเทศอื่น เขาไปผ่านการเคลื่อนไหวของ cantering สองสามก้าว เสียงแส้ของเขาลงมาจากหลังม้า และประกาศว่า " ผมมีตอนนี้ถึงประเทศดังนั้น และดังนั้น" คุณสมบัติ ชายในชุดธรรมดา ถือเป็น " มองไม่เห็นอย่างมีเกียรติ " ทุกคนยังคงอยู่บนเวทีตลอดเวลา การให้สิ่งของที่จำเป็นโดยนักแสดง หลังดื่มชาของพวกเขาบนเวที และคนตายลุกขึ้นและเดินจากไป เมื่อฉากของพวกเขาจบลง
เล่นไม่ได้ยืนสูงในระดับสังคมในประเทศจีนและจะต้องส่งถึงการฝึกอบรมทางกายภาพ strictist ในส่วนอาหาร , กายกรรม feats contortions และเดินด้วยเท้าไปเลียนแบบสูง เกิดเป็นผู้หญิง มีห้าชั้นเรียนของนักแสดงแต่ละคนถูกฝึกสำหรับเวทีบางประเภท และแต่ละประเภทจะได้รับมอบหมายให้นักแสดงของเขาเอง บริษัทประกอบด้วยนักแสดงมีปกติ ,ทั้งเขาและลูกหลานรุ่นที่ 3 จะแข่งขันในการสาธารณะสำหรับสำนักงานโยธา ตั้งแต่ศตวรรษที่สิบแปดผู้หญิงได้รับอนุญาตให้ปรากฏขึ้นบนเวที และ ส่วนของผู้หญิงจะถูกนำโดยหนุ่ม [ 1 ] ผู้เข้าสู่อาชีพการแสดงต้องผ่านวินัยอย่างรุนแรงจากอายุต้นและ สมาชิกทุกคนต้องรู้จากการเล่น หนึ่ง ร้อย สองร้อย ไม่มีการบอกบทที่ประสิทธิภาพ .
มีชื่อจีนเล่น จนกระทั่งศตวรรษที่ 18 ได้มีความรู้ภาษาจีนละครไปยุโรป ในเดินทางเป็นเจซูพระชื่อโจเซฟ pr é แมร์มาฝรั่งเศสการแปลงานเก่าเรียกว่าเด็กกำพร้าจากบ้าน tchao .การเล่นจากที่เขาแปลของเขาของศตวรรษที่สิบสี่ ; และมันก็ถูก เขาบอกว่า จากชิ้นยังก่อนหน้านี้ วอลแตร์ผู้เขียนบทละครเรื่องเวลา พีอาร์ และ แมร์เอามาแปลนี้ไป ปารีส ประกาศเด็กกำพร้าเป็นชิ้นเอก เหนือกว่าอะไรที่เคยผลิตในยุโรปช่วงต้นศตวรรษที่สิบสี่เขาประทับใจกับความงามของเธอและจิตวิญญาณ ; พยายามโดยไร้วิธีการโน้มน้าวเธอ แต่สุดท้ายก็เอาชนะโดยเยาวชนของเธอ และคุณธรรม
ฉลองเล่นพิมพ์ในรุ่นที่นับไม่ถ้วน เรียกว่าเรื่องของพิณวิเศษ คือ จากศตวรรษที่สิบสี่ ความเศร้าของฮันที่มีพล็อตคล้ายกับเรื่องราวของเอสเทอร์ของชื่อเสียง bibilical กล่าวกันว่า เดทจากก่อนคริสต์ศักราชวอลแตร์ใช้พล็อตสำหรับตัวเอง เรียกการเล่นของเขา l'orphelin de Chine การกระทำของชิ้นขึ้นอยู่กับความเสียสละของภาษาจีนกลาง และภรรยาของเขา ที่ผลผลิตลูกของตัวเองให้กับศัตรูเพื่อปกป้องทายาทของราชบัลลังก์ ในวินาทีสุดท้าย เมื่อลูกกำลังจะถูกตัดหัว แม่ทรมานเธอเสียใจวิ่งบนฉากและบอกการบุกรุกจริงจักรพรรดิ์ในการเล่นนี้ คือตัวละครทางประวัติศาสตร์อยู่ประมาณ 42 B.C . เรื่องสมถะ ที่ออกแบบมาเพื่อแสดงผลชั่วร้ายของความหรูหราและปรนเปรอตนเองและความเหลวแหลกของพระมหากษัตริย์ที่ละเลยสวัสดิการของประชาชน มันอยู่ในการกระทำนี้ประกอบด้วยเพลงที่สวยงามมากมาย และเป็นประเทศที่ชื่นชอบมาก
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ผมท้องเสียวิ่งเข้าห้องน้ำหลายรอบ
- Regarding in POS training , I would like
- You are a hard worker, I love you.
- ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี
- less uncomfortable
- ว่างรึป่าว
- อลิสเป็นเพื่อนกับเพื่อนของฉันที่เมืองไทย
- By the way Stevie
- no matther what
- สวัสดีค่ะ วันนี้ฉันจะมาทาเล็บให้ดูนะคะ ไ
- much
- 它封装了当地文化的各个领域的语言
- หมด
- Disconnect the Pressure-Compensated Flow
- less uncomfortable
- จารึกร์
- executed
- to purchase
- thear go for a walk with grandpa and ret
- In two experiments, the congruency betwe
- เจ้าหน้าที่มีความตรงต่อเวลาในการให้บริกา
- ทำไมราคาถึงแพง
- do you angry? if you angry leave me
- I think you underestimate how massively
