anti-inflammatory & pro-inflammator

anti-inflammatory & pro-
inflammatory disease states. The corresponding pathway is depicted in figure 3.
DGLAand it's metabolites being :
20 - Series-1 ทรอมบอกเซนs (ทรอมบอกเซนs with 1 double-bond), via
the COX-1 and COX-2 pathways.
- Series-1 โพรสตานอยด์, via the COX-1 and COX-2 pathways.(Yang-
li, 1998)
- 15-hydroxyl derivative that blocks the transformation of
25 อะราคิโดนิกแอซิด to ลิวโคไตรอีน (Belch, 2006)


The effects of DGLA and its metabolites are anti-inflammatory.
This is in marked contrast with the analogous metabolites of arachidonic
acid (AA), which are the series-2 ทรอมบอกเซนs and โพรสตานอยด์ and the
30 series-4 ลิวโคไตรอีน. In addition to yielding anti-inflammatory อีไอโคซานอยด์s,
DGLA competes with AA for COX and ไลพอกซีจีเนส, inhibiting the production of AA's อีไอโคซานอยด์s.
An other metabolite is ไลพอกซิน. ไลพอกซินs are a series of anti-
inflammatory mediators. ไลพอกซินs are short lived endogenously produced 5 nonclassic อีไอโคซานอยด์s whose appearance in inflammation signals the
resolution of inflammation.
They are abbreviated as LX, an acronym for ไลพอกซีจีเนส (LO)
interaction products. At present two ไลพอกซินs have been identified; ไลพอกซิน 10 A4 (LXA4) and ไลพอกซิน B4 (LXB4).ไลพอกซินs, as well as certain peptides, are
high affinity ligands for the ไลพอกซิน A4 รีเซปเตอร์ (LXA4R), which was first
identified based on sequence homology as the formyl peptide รีเซปเตอร์ like
รีเซปเตอร์ (FPRL1). ไลพอกซิน signaling through the LXA4R inhibits
chemotaxis, transmigration, superoxide generation and NF-KB activation. 15 Similarly to the ลิวโคไตรอีน, LXA4 will form the cysteinyl-ไลพอกซินs LXC4,
LXD4 and LXE4. At subnanomolar concentrations, LXA4 and LXB4 inhibit
leukotriene-stimulated interactions of human neutrophils and endothelial
cells.


20 Immune-inflammation hypothesis
Over the last two decades, new developments in psychiatric
research have led to the hypothesis that inflammatory processes and neural-
immune interactions are involved in the pathogenesis of major depression
and that these might underlie some of the frequently observed serotonergic 25 and adrenocortical correlates of MDD. This monocyte-T-lymphocyte or
cytokine hypothesis of depression (Maes 1993, 1995a, 1995b, 1999;
Schiepers et al., 2005) implies that pro-inflammatory cytokines, such as
อินเตอร์ลิวกิน (IL)-1, tumor necrosis factor (TNF)-a and interferon (IFN)-y,
which act as neuromodulators, represent key factors in the (central)
mediation of the behavioral, neuroendocrine and neurochemical features of depressive disorders (Schiepers et al., 2005).
The central action of cytokines may also account for the HPA-axis
hyperactivity frequently observed in depressive disorders, because pro-
5 inflammatory cytokines may cause HPA-axis hyperactivity by disturbing
the negative feedback inhibition of circulating corticosteroids on the HPA
axis (van West and Maes, 1999; Leonard, 2001; Schiepers et al., 2005; Maes
et al., 2008; Maes, 2010). Another link might be via TNF-a and คอร์ติซอล, both
influencing the phosphorylation of transcription factor cAMP response
10 element binding protein (CREB) in T-lymphocytes (Koch et al., 2009).
Cytokines also influence โมโนเอมีนrgic neurotransmission, i.e. ซีโรโทนิน, นอร์อีพิเนฟรีน and โดพามีน (Linthorst et al., 1995, Merali et al., 1997, Pauli et al., 1998 and Song et al., 1999, 2000; Lacosta et al., 2000).


15 They might also reduce tryptophan (TRP) availability through
activation of the TRP-metabolizing enzyme indoleamine-2,3-dioxygenase
(IDO). Thus, increased stimulation of IDO by cytokines might lead to
depletion of serum TRP, which results in a significant reduction of 5-HT
synthesis (Heyes et al., 1992; Stone and Darlington, 20021Full Text via 20 CrossRefView Record in ScopusCited By in Scopus (177) Stone and
Darlington, 2002), thus compromising 5-HT neurotransmission. Activation
of IDO by cytokines might also lead to increased production of neurotoxic
kynurenines and isoquinolines. Characteristics of immune activation in
MDD include increased serum levels of markers for immune cell activation 25 (e.g. g. นีออปเทอริน, PGE2 and soluble IL-2 รีเซปเตอร์), higher serum
concentrations of C-Reactive Protein (CRP) as well as increased release of
pro-inflammatory cytokines, such as IL-1, IL-2 and IL-6 by activated
macrophages and IFN-y by activated T cells (Maes et al., 1995a,b; Maes,
1999; Irwin, 1999; Nunes et. al., 2002).
In line with the immune-inflammation hypothesis of depression, the increase in plasma concentrations of the pro-inflammatory cytokines IL-
1 and IL-6 observed in patients suffering from depression has been reported
to correlate with the severity of MDD and with measures of HPA axis
5 hyperactivity (Maes, 1995, 1999).

Neurogenesis and neuroplasticity hypothesis
Over the past decade, an increasing body of evidence has
implicated neurotrophic factors in the pathogenesis of depression (Tanis et 10 al., 2007)). Fig. 1 outlines some of the mechanisms underlying this
hypothesis (Duman, R.S. et al., 1997, Arch. Gen. Psychiatry 54:597-608;
Manji, H.K. et al., 2000, Mol. Psychiatry 5:578-593).
Stress, an important precipitant of depression, has been
repeatedly shown to reduce neurogenesis and the expression of neurotrophic 15 factor genes in the brain (Duman, 2004; Nibuya et al., 1995). Conversely,
many antidepressant treatments stimulate neurogenesis and neurotrophic
factor gene expression (Nibuya et al., 1995; Malberg et al., 2000). We are
now aware that "long-term" (i.e., 30 days) antidepressant treatment results
in sustained activation of cyclic adenosine 3-5-monophosphate (cAMP) in
20 specific brain regions. Protein kinase A, which is stimulated by cAMP,
phosphorylates the cAMP regulatory element binding protein (CREB). This
protein then regulates and activates specific target genes, including the gene
that codes for brain-derived neurotrophic factor (BDNF), a neuroprotective
factor that stimulates hippocampal nerve growth.
25 Furthermore, depressed patients show increased cellular atrophy
in limbic and cortical areas of the brain, consistent with decreased
neurotrophic activity (Duman and Monteggia, 2006). MRI scans of patients
with depression have revealed a number of abnormalities in brain
structures compared with healthy controls. Despite some inconsistencies, 30 meta-analyses have shown clear evidence for smaller hippocampal volumes
and an increased number of hyper-intensive lesions (Videbech et al, 1997,
2004). Furthermore, a series of brain-imaging studies consistently showed
reduced neuronal activity in the dorsolateral prefrontal cortex that co-varied
with the severity of the depression (i.e., the more severe the depression, the 5 larger the prefrontal deficits) (Drevets, W.C., 1998, Ann. Rev. Med. 49:341-
361). Thus, an updated hypothesis on the development of a depressive
disorder might posit that stress-induced vulnerability in genetically
susceptible people may induce a cascade of intracellular neuronal
mechanisms that increase or decrease specific neurotrophic factors
10 necessary for the survival and function of specific brain neurons. Besides,
antidepressants, electroconvulsive therapy (Vaidya V.A. et al., 1999,
Neuroscience 89:157-166) and depression-focused psychotherapy (Thase,
M.E., 2001, Arch. Gen. Psychiatry 58:651-652) positively influence neuronal growth and regional brain metabolism.
15 A small fraction of neuronal stem cells of neuronal stem cells in
the subventricular zone is capable of division and lifelong renewal and move to the hippocampus which is particularly involved in memory consolidation (REFs). A large body of evidence indicates that synaptic plasticity and
renewal of neurons (neurogenesis) are both impaired in depression and that 20 there is a connection with memory disturbances (REFs). It is also evident
that effective antidepressant treatments have stimulatory effects on
neuroplasticity, neurogenesis and cognition.
Among the neurotrophins, brain-derived neurotrophic factor
(BDNF) has been most extensively studied in relation to depression. BDNF, 25 a member of the "neurotrophic" family, was shown to promote survival of a
subpopulation of dorsal root ganglion neurons, and was subsequently
purified from pig brain (Barde, Y.A. et aL, 1982, EMBO J. 1:549-533). The
results of several meta-analyses on BDNF confirm significant correlations
between serum BDNF levels and depressive state as well as successful
30 antidepressant therapy (Sen et al., 2008; Bocchio-Chiavetto et al., 2010;
Brunoni et al., 2008). Recent studies clearly demonstrate that serum levels
of BDNF are significantly decreased in patients with MDD and that
antidepressant treatments are capable of reversing this effect, indicating
that serum BDNF is a potential biomarker of MDD and successful
5 treatment (Bocchio-Chiavetto et al., 2010; Schmidt and Duman 2010;
Dell'osso et al., 2010; Tadi6 et al., 2010).
It is important to note however that BDNF levels in serum are influenced by various determinants, such as age, sex, smoking status, urbanicity, etc. (Bus, B. et al., 2011, Psychoneuroendocrinol. 36:228-239).
10 Other neurotrophic factors that are involved in MDD belong to
the group of HVEM, PEDF and มิดไคน์.


HVEM
Neurons are surrounded by immune cells of dendritic origin.
15 Dendritic cells are present in all tissues in the body and have a supportive
and protective role. Dendritic cells in the brain specialize into microglia cells. Microglia cells are present in the brain in approximately the same numbers

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต้านการอักเสบและ pro-โรคอักเสบอเมริกา ทางเดินที่ตรงกันจะแสดงในรูปที่ 3DGLAand เป็น metabolites:20 - ทรอมบอกเซนs 1 ชุด (ทรอมบอกเซนs คู่ตราสารหนี้ 1), ผ่านมนต์ค็อกซ์-1 และค็อกซ์-2-โพรสตานอยด์ชุด 1 ผ่านมนต์ค็อกซ์-1 และค็อกซ์-2 (ยาง-หลี่ 1998)-อนุพันธ์ 15-ไฮดรอกซิลที่บล็อกการเปลี่ยนแปลงของ25 อะราคิโดนิกแอซิดกับลิวโคไตรอีน (Belch, 2006)ผลของ DGLA และ metabolites ของแก้อักเสบได้นี่คือในความคม metabolites คู่ของ arachidonic ทำเครื่องหมายกรด (AA), ที่ 2 ชุด ทรอมบอกเซนs และโพรสตานอยด์และ30 ชุด-4 ลิวโคไตรอีน นอกจากผลผลิตแก้อักเสบ อีไอโคซานอยด์sDGLA แข่งขัน ด้วย AA ค็อกซ์และไลพอกซีจีเนส inhibiting ผลิต อีไอโคซานอยด์s ของ AAMetabolite เป็นไลพอกซิน ไลพอกซินs มีชุดป้องกันอักเสบ ไลพอกซินs จะสั้นอาศัยผลิต endogenously 5 nonclassic อีไอโคซานอยด์s สัญญาณที่มีลักษณะในการอักเสบ ความละเอียดของพวกเขาจะย่อเป็น LX คำย่อสำหรับไลพอกซีจีเนส (หล่อ) ผลิตภัณฑ์โต้ตอบ ที่สอง ไลพอกซินs ปัจจุบันได้รับการระบุ ไลพอกซิน 10 A4 (LXA4) และไลพอกซิน B4 .ไลพอกซินs (LXB4) เป็นเปปไทด์บาง มี ยุ่ง ligands สำหรับไลพอกซิน A4 รีเซปเตอร์ (LXA4R), ซึ่งเป็นครั้งแรก ระบุลำดับตาม homology เป็นรีเซปเตอร์เปป formyl เช่น รีเซปเตอร์ (FPRL1) ไลพอกซินสัญญาณผ่าน LXA4R ยับยั้ง chemotaxis, transmigration ซูเปอร์ออกไซด์สร้าง และเปิดใช้งานของ NF-KB 15 คล้ายกับลิวโคไตรอีน LXA4 จะเป็น LXC4 cysteinyl-ไลพอกซินs LXD4 และ LXE4 ที่ความเข้มข้นของ subnanomolar, LXA4 และ LXB4 ยับยั้ง ถูกกระตุ้น leukotriene โต้ตอบ ของมนุษย์ neutrophils และบุผนังหลอดเลือด เซลล์20 สมมติฐานอักเสบภูมิคุ้มกันกว่าสองทศวรรษ พัฒนาใหม่ในทางจิตเวชวิจัยได้นำไปสู่ทฤษฏีที่อักเสบกระบวน และประสาท- ภูมิคุ้มกันโต้ตอบเกี่ยวข้องกับพยาธิกำเนิดของภาวะซึมเศร้าที่สำคัญ และที่เหล่านี้อาจอยู่ภายใต้ของการสังเกตบ่อย ๆ serotonergic 25 และ adrenocortical สัมพันธ์กับของ MDD นี้โมโนไซต์-T-lymphocyte หรือ สมมติฐานอย่างไร cytokine ของภาวะซึมเศร้า (Maes 1993, 1995a, 1995b, 1999 Schiepers et al., 2005) ความหมายของ cytokines ที่ pro-อักเสบ เช่น อินเตอร์ลิวกิน (IL)-1, tumor necrosis factor (TNF)-a and interferon (IFN)-y, which act as neuromodulators, represent key factors in the (central)mediation of the behavioral, neuroendocrine and neurochemical features of depressive disorders (Schiepers et al., 2005).The central action of cytokines may also account for the HPA-axis hyperactivity frequently observed in depressive disorders, because pro-5 inflammatory cytokines may cause HPA-axis hyperactivity by disturbing the negative feedback inhibition of circulating corticosteroids on the HPA axis (van West and Maes, 1999; Leonard, 2001; Schiepers et al., 2005; Maes et al., 2008; Maes, 2010). Another link might be via TNF-a and คอร์ติซอล, both influencing the phosphorylation of transcription factor cAMP response 10 element binding protein (CREB) in T-lymphocytes (Koch et al., 2009).Cytokines also influence โมโนเอมีนrgic neurotransmission, i.e. ซีโรโทนิน, นอร์อีพิเนฟรีน and โดพามีน (Linthorst et al., 1995, Merali et al., 1997, Pauli et al., 1998 and Song et al., 1999, 2000; Lacosta et al., 2000).15 They might also reduce tryptophan (TRP) availability throughactivation of the TRP-metabolizing enzyme indoleamine-2,3-dioxygenase (IDO). Thus, increased stimulation of IDO by cytokines might lead to depletion of serum TRP, which results in a significant reduction of 5-HT synthesis (Heyes et al., 1992; Stone and Darlington, 20021Full Text via 20 CrossRefView Record in ScopusCited By in Scopus (177) Stone and Darlington, 2002), thus compromising 5-HT neurotransmission. Activation of IDO by cytokines might also lead to increased production of neurotoxic kynurenines and isoquinolines. Characteristics of immune activation in MDD include increased serum levels of markers for immune cell activation 25 (e.g. g. นีออปเทอริน, PGE2 and soluble IL-2 รีเซปเตอร์), higher serum concentrations of C-Reactive Protein (CRP) as well as increased release of pro-inflammatory cytokines, such as IL-1, IL-2 and IL-6 by activated macrophages and IFN-y by activated T cells (Maes et al., 1995a,b; Maes, 1999; Irwin, 1999; Nunes et. al., 2002).In line with the immune-inflammation hypothesis of depression, the increase in plasma concentrations of the pro-inflammatory cytokines IL-1 and IL-6 observed in patients suffering from depression has been reported to correlate with the severity of MDD and with measures of HPA axis 5 hyperactivity (Maes, 1995, 1999).Neurogenesis and neuroplasticity hypothesisOver the past decade, an increasing body of evidence hasimplicated neurotrophic factors in the pathogenesis of depression (Tanis et 10 al., 2007)). Fig. 1 outlines some of the mechanisms underlying this hypothesis (Duman, R.S. et al., 1997, Arch. Gen. Psychiatry 54:597-608; Manji, H.K. et al., 2000, Mol. Psychiatry 5:578-593).Stress, an important precipitant of depression, has beenrepeatedly shown to reduce neurogenesis and the expression of neurotrophic 15 factor genes in the brain (Duman, 2004; Nibuya et al., 1995). Conversely, many antidepressant treatments stimulate neurogenesis and neurotrophic factor gene expression (Nibuya et al., 1995; Malberg et al., 2000). We are now aware that "long-term" (i.e., 30 days) antidepressant treatment results in sustained activation of cyclic adenosine 3-5-monophosphate (cAMP) in 20 specific brain regions. Protein kinase A, which is stimulated by cAMP, phosphorylates the cAMP regulatory element binding protein (CREB). This protein then regulates and activates specific target genes, including the gene that codes for brain-derived neurotrophic factor (BDNF), a neuroprotective factor that stimulates hippocampal nerve growth.25 Furthermore, depressed patients show increased cellular atrophyin limbic and cortical areas of the brain, consistent with decreasedneurotrophic activity (Duman and Monteggia, 2006). MRI scans of patients with depression have revealed a number of abnormalities in brain structures compared with healthy controls. Despite some inconsistencies, 30 meta-analyses have shown clear evidence for smaller hippocampal volumesand an increased number of hyper-intensive lesions (Videbech et al, 1997, 2004). Furthermore, a series of brain-imaging studies consistently showed reduced neuronal activity in the dorsolateral prefrontal cortex that co-varied with the severity of the depression (i.e., the more severe the depression, the 5 larger the prefrontal deficits) (Drevets, W.C., 1998, Ann. Rev. Med. 49:341- 361). Thus, an updated hypothesis on the development of a depressive disorder might posit that stress-induced vulnerability in genetically susceptible people may induce a cascade of intracellular neuronal mechanisms that increase or decrease specific neurotrophic factors 10 necessary for the survival and function of specific brain neurons. Besides,antidepressants, electroconvulsive therapy (Vaidya V.A. et al., 1999,Neuroscience 89:157-166) and depression-focused psychotherapy (Thase,M.E., 2001, Arch. Gen. Psychiatry 58:651-652) positively influence neuronal growth and regional brain metabolism.15 A small fraction of neuronal stem cells of neuronal stem cells inthe subventricular zone is capable of division and lifelong renewal and move to the hippocampus which is particularly involved in memory consolidation (REFs). A large body of evidence indicates that synaptic plasticity andrenewal of neurons (neurogenesis) are both impaired in depression and that 20 there is a connection with memory disturbances (REFs). It is also evident that effective antidepressant treatments have stimulatory effects on neuroplasticity, neurogenesis and cognition.
Among the neurotrophins, brain-derived neurotrophic factor
(BDNF) has been most extensively studied in relation to depression. BDNF, 25 a member of the "neurotrophic" family, was shown to promote survival of a
subpopulation of dorsal root ganglion neurons, and was subsequently
purified from pig brain (Barde, Y.A. et aL, 1982, EMBO J. 1:549-533). The
results of several meta-analyses on BDNF confirm significant correlations
between serum BDNF levels and depressive state as well as successful
30 antidepressant therapy (Sen et al., 2008; Bocchio-Chiavetto et al., 2010;
Brunoni et al., 2008). Recent studies clearly demonstrate that serum levels
of BDNF are significantly decreased in patients with MDD and that
antidepressant treatments are capable of reversing this effect, indicating
that serum BDNF is a potential biomarker of MDD and successful
5 treatment (Bocchio-Chiavetto et al., 2010; Schmidt and Duman 2010;
Dell'osso et al., 2010; Tadi6 et al., 2010).
It is important to note however that BDNF levels in serum are influenced by various determinants, such as age, sex, smoking status, urbanicity, etc. (Bus, B. et al., 2011, Psychoneuroendocrinol. 36:228-239).
10 Other neurotrophic factors that are involved in MDD belong to
the group of HVEM, PEDF and มิดไคน์.


HVEM
Neurons are surrounded by immune cells of dendritic origin.
15 Dendritic cells are present in all tissues in the body and have a supportive
and protective role. Dendritic cells in the brain specialize into microglia cells. Microglia cells are present in the brain in approximately the same numbers

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้านการอักเสบและโปรโรคอักเสบ
ทางเดินที่สอดคล้องกันเป็นที่ปรากฎในรูป 3.
DGLAand สารก็เป็น:
20 - ชุดที่ 1 ทรอมบอกเซน s (ทรอมบอกเซน s 1 คู่พันธบัตร)
ผ่านทางคอคส์-1 และ COX-2 ทุลักทุเล.
- ซีรีส์ -1 โพรสตานอยด์ผ่าน COX-1 และ COX-2 ทางเดิน (Yang-.
li, 1998)
- อนุพันธ์ 15 ไฮดรอกที่บล็อกการเปลี่ยนแปลงของ
25 อะราคิโดนิกแอซิดจะลิวโค ไตรอีน (เรอ, 2006) ผลกระทบจากการ DGLA และสารที่มีฤทธิ์ต้านการอักเสบ. นี้เป็นในทางตรงกันข้ามการทำเครื่องหมายด้วยสารคล้ายของ arachidonic กรด (AA) ซึ่งเป็นชุดที่ 2 ทรอมบอกเซนและโพรส ตานอยด์และ30 ชุด 4 ลิวโคไตรอีน นอกจากนี้ในการให้ผลผลิตต้านการอักเสบอีไอโคซานอยด์ s, DGLA แข่งขันกับ AA สำหรับ COX และไลพอกซีจีเนสยับยั้งการผลิตของเอเออีไอโคซานอยด์เอส. สารอื่น ๆ ที่เป็นไลพอกซิน . ไลพอกซิน s เป็นชุดของการต่อต้านการไกล่เกลี่ยการอักเสบ ไลพอกซิน s สั้นอาศัยอยู่ endogenously ผลิต 5 nonclassic อีไอโคซานอยด์ที่มีลักษณะของการอักเสบสัญญาณความละเอียดของการอักเสบ. พวกเขาจะเรียกโดยย่อว่า LX, ตัวย่อสำหรับไลพอกซีจีเนส (LO) ผลิตภัณฑ์การทำงานร่วมกัน ในปัจจุบันทั้งสองไลพอกซิน s ได้รับการระบุ; ไลพอกซิน 10 ขนาด A4 (LXA4) และไลพอกซิน B4 (LXB4). ไลพอกซิน s เช่นเดียวกับเปปไทด์บางอย่างมีแกนด์ความสัมพันธ์กันสูงสำหรับไลพอกซินA4 รีเซปเตอร์ (LXA4R) ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ระบุขึ้นอยู่กับลำดับที่คล้ายคลึงกันเป็นเปปไทด์formyl รีเซปเตอร์เช่นรีเซปเตอร์(FPRL1) ไลพอกซินส่งสัญญาณผ่าน LXA4R ยับยั้งchemotaxis, สังสารวัฏรุ่น superoxide และ NF-KB ยืนยันการใช้งาน 15 ในทำนองเดียวกันกับลิวโคไตรอีน, LXA4 จะสร้าง cysteinyl- ไลพอกซิน s LXC4, LXD4 และ LXE4 ที่ความเข้มข้น subnanomolar, LXA4 LXB4 และยับยั้งการปฏิสัมพันธ์leukotriene กระตุ้นของนิวโทรฟิมนุษย์และ endothelial เซลล์. 20 สมมติฐานภูมิคุ้มกันการอักเสบในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาการพัฒนาใหม่ในจิตเวชวิจัยได้นำไปสู่สมมติฐานที่ว่ากระบวนการอักเสบและneural- ปฏิสัมพันธ์ภูมิคุ้มกันที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ในการเกิดโรคของภาวะซึมเศร้าที่สำคัญและที่เหล่านี้อาจรองรับบางส่วนของการสังเกตเห็นบ่อยครั้งserotonergic 25 และความสัมพันธ์ของ adrenocortical MDD นี้ monocyte-T-เม็ดเลือดขาวหรือไซโตไคน์สมมติฐานของภาวะซึมเศร้า(Maes 1993, 1995a, 1995b, 1999;. Schiepers et al, 2005) แสดงให้เห็นว่า cytokines pro อักเสบเช่นอินเตอร์ลิวกิน(IL) -1 ปัจจัยเนื้องอกเนื้อร้าย ( TNF) -a และ interferon (IFN) -y, ซึ่งทำหน้าที่เป็น neuromodulators ตัวแทนปัจจัยสำคัญในการ (กลาง) การไกล่เกลี่ยของพฤติกรรม neuroendocrine และคุณสมบัติ neurochemical ของโรคซึมเศร้า (Schiepers et al., 2005). การดำเนินการของภาคกลาง cytokines อาจบัญชีสำหรับ HPA แกนhyperactivity สังเกตเห็นบ่อยในโรคซึมเศร้าเพราะโปร5 cytokines อักเสบอาจทำให้เกิดสมาธิสั้น HPA แกนโดยรบกวนการยับยั้งข้อเสนอแนะเชิงลบของการไหลเวียนของcorticosteroids ใน HPA แกน (รถตู้ตะวันตกและ Maes 1999; เลียวนาร์ด 2001; Schiepers et al, 2005;. Maes. et al, 2008; Maes 2010) การเชื่อมโยงอีกอาจจะผ่าน TNF-และคอร์ติซอลทั้งที่มีอิทธิพลต่อphosphorylation ของการตอบสนองถอดความปัจจัยค่าย10 องค์ประกอบที่มีผลผูกพันโปรตีน (CREB) ใน T-lymphocytes (Koch et al., 2009). ไซโตไคยังมีอิทธิพลต่อโมโนเอมี น rgic neurotransmission คือซีโรโทนิน, นอร์อีพิเนฟรีนและโดพามีน (Linthorst et al., 1995 Merali et al., 1997 Pauli et al., 1998 และเพลง et al, 1999, 2000;.. lacosta, et al, 2000) 15 พวกเขายังอาจลดโพรไบโอ (TRP) พร้อมใช้งานผ่านการเปิดใช้งานของTRP-เอนไซม์เมแทบ indoleamine-2,3-dioxygenase (IDO) จึงเพิ่มการกระตุ้นของ IDO โดย cytokines ที่อาจนำไปสู่การสูญเสียของซีรั่มTRP ซึ่งจะส่งผลในการลดความสำคัญของ 5-HT สังเคราะห์ (Heyes et al, 1992;. หินและดาร์ลิงตันข้อความ 20021Full ผ่าน 20 CrossRefView บันทึกใน ScopusCited โดยในปัส (177) หินและดาร์ลิงตัน, 2002) ดังนั้นการสูญเสีย neurotransmission 5-HT การเปิดใช้งานของ IDO โดย cytokines ยังอาจนำไปสู่การผลิตที่เพิ่มขึ้นของอัมพาต kynurenines และ isoquinolines ลักษณะของการกระตุ้นภูมิคุ้มกันในโรคซึมเศร้ารวมถึงการเพิ่มขึ้นของระดับซีรั่มของตัวบ่งชี้สำหรับการกระตุ้นเซลล์ภูมิคุ้มกัน 25 (ไข่นีออปเทอริน, PGE2 และละลายน้ำได้ IL-2 รีเซปเตอร์), เซรั่มที่สูงกว่าความเข้มข้นของC-Reactive Protein (CRP) ในขณะที่ รวมทั้งการเปิดตัวที่เพิ่มขึ้นของcytokines pro อักเสบเช่น IL-1, IL-2 และ IL-6 โดยเปิดใช้งานขนาดใหญ่และIFN-Y โดยเปิดใช้งานทีเซลล์ (Maes, et al, 1995a, ข. Maes, 1999; เออร์วิน 1999;... Nunes, et al, 2002) สอดคล้องกับสมมติฐานภูมิคุ้มกันการอักเสบของภาวะซึมเศร้าเพิ่มขึ้นในความเข้มข้นในพลาสมาของ cytokines โปรอักเสบ IL- ที่ 1 และ IL-6 พบในผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าได้รับการรายงานไปยังมีความสัมพันธ์กับความรุนแรงของโรคซึมเศร้าและมาตรการของแกน HPA 5 สมาธิสั้น (Maes, 1995, 1999). Neurogenesis และสมมติฐาน neuroplasticity กว่าทศวรรษที่ผ่านมาร่างกายที่เพิ่มขึ้นของหลักฐานที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับปัจจัย neurotrophic ในการเกิดโรคของภาวะซึมเศร้า (Tanis และ 10 อัล ., 2007)) รูป 1 แสดงบางส่วนของกลไกพื้นฐานนี้สมมติฐาน(Duman อาร์เอส, et al, 1997, Arch พลจิตเวช 54: 597-608.. Manji, HK, et al, 2000 Mol จิตเวชที่ 5:.. 578-593). ความเครียด การตกตะกอนที่สำคัญของภาวะซึมเศร้าได้รับการแสดงซ้ำเพื่อลดneurogenesis และการแสดงออกของยีนที่ 15 neurotrophic ปัจจัยในสมอง (Duman 2004; Nibuya et al, 1995). ตรงกันข้ามการรักษายากล่อมประสาทจำนวนมากกระตุ้น neurogenesis neurotrophic และการแสดงออกของยีนปัจจัย(Nibuya, et al, 1995;.. Malberg, et al, 2000) เราอยู่ในขณะนี้ทราบว่า "ระยะยาว" (กล่าวคือ 30 วัน) ผลการรักษายากล่อมประสาทในการกระตุ้นอย่างยั่งยืนของวงจรadenosine โมโน 3-5 (ค่าย) ใน20 บริเวณสมองที่เฉพาะเจาะจง โปรตีนไคเนสซึ่งเป็นกระตุ้นโดยค่ายphosphorylates องค์ประกอบค่ายกำกับดูแลโปรตีน (CREB) นี้โปรตีนนั้นควบคุมและเปิดใช้งานยีนเป้าหมายที่เฉพาะเจาะจงรวมทั้งยีนที่รหัสสำหรับสมองที่ได้มาจากปัจจัยneurotrophic (BDNF) ซึ่งเป็นเซลล์ประสาทปัจจัยที่ช่วยกระตุ้นการเจริญเติบโตของเส้นประสาทhippocampal. 25 นอกจากนี้ผู้ป่วยซึมเศร้าแสดงเพิ่มขึ้นฝ่อโทรศัพท์มือถือในพื้นที่limbic และเยื่อหุ้มสมองของ สมองลดลงสอดคล้องกับกิจกรรมneurotrophic (Duman และ Monteggia 2006) MRI สแกนของผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าได้เปิดเผยจำนวนของความผิดปกติในสมองโครงสร้างเมื่อเทียบกับการควบคุมที่ดีต่อสุขภาพ แม้จะมีความไม่สอดคล้องกันบาง 30 meta-วิเคราะห์ได้แสดงหลักฐานที่ชัดเจนสำหรับปริมาณ hippocampal ที่มีขนาดเล็กและจำนวนที่เพิ่มขึ้นของรอยโรคไฮเปอร์มากๆ (Videbech et al, 1997, 2004) นอกจากนี้ชุดของการศึกษาสมองการถ่ายภาพอย่างต่อเนื่องแสดงให้เห็นการลดกิจกรรมของเซลล์ประสาทใน prefrontal นอก dorsolateral ที่ร่วมที่แตกต่างกันกับความรุนแรงของภาวะซึมเศร้า(เช่นความรุนแรงมากขึ้นภาวะซึมเศร้าที่ 5 ที่มีขนาดใหญ่การขาดดุล prefrontal) (Drevets สุขา . ปี 1998 รายได้แอน Med 49:. 341- 361) ดังนั้นสมมติฐานการปรับปรุงในการพัฒนาของซึมเศร้าความผิดปกติอาจวางตัวว่าช่องโหว่ความเครียดที่เกิดขึ้นในทางพันธุกรรมคนอาจก่อให้เกิดความเสี่ยงที่น้ำตกของเซลล์ประสาทกลไกที่เพิ่มหรือลดneurotrophic เฉพาะปัจจัย10 ที่จำเป็นเพื่อความอยู่รอดและการทำงานของเซลล์ประสาทสมองที่เฉพาะเจาะจง นอกจากนี้ยังซึมเศร้าด้วยไฟฟ้า (VA Vaidya et al, 1999. ประสาท 89: 157-166) และจิตบำบัดภาวะซึมเศร้าที่มุ่งเน้น (Thase, ME, 2001, Arch พลจิตเวช 58:. 651-652) มีผลต่อการเจริญเติบโตในเชิงบวกและเส้นประสาท การเผาผลาญอาหารสมองในระดับภูมิภาค. 15 ส่วนเล็ก ๆ ของเซลล์ต้นกำเนิดประสาทของเซลล์ต้นกำเนิดประสาทในเขตsubventricular มีความสามารถในการแบ่งและการต่ออายุตลอดชีวิตและย้ายไป hippocampus ซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการรวมหน่วยความจำ (refs) ร่างกายใหญ่ของหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่า synaptic ปั้นและการต่ออายุของเซลล์ประสาท(neurogenesis) มีทั้งลดในภาวะซึมเศร้าและ 20 ที่มีการเชื่อมต่อกับการรบกวนหน่วยความจำ (refs) นอกจากนี้ยังเห็นได้ชัดว่าการรักษายากล่อมประสาทที่มีประสิทธิภาพมีผลกระตุ้นในneuroplasticity, neurogenesis และความรู้. ท่ามกลาง neurotrophins ปัจจัย neurotrophic สมองที่ได้มาจาก(BDNF) ได้รับการศึกษาอย่างกว้างขวางมากที่สุดในความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้า BDNF 25 สมาชิกคนหนึ่งของครอบครัว "neurotrophic" ที่ถูกนำมาแสดงในการส่งเสริมการอยู่รอดของsubpopulation ของเซลล์ประสาทหลังรากปมและต่อมาบริสุทธิ์จากสมองหมู(Barde, YA et al, 1982 EMBO เจ 1: 549-533 ) ผลหลายอภิวิเคราะห์ใน BDNF ยืนยันความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญระหว่างระดับซีรั่มBDNF และรัฐซึมเศร้าเช่นเดียวกับที่ประสบความสำเร็จ30 การรักษาด้วยยากล่อมประสาท (Sen et al, 2008;. Bocchio-Chiavetto et al, 2010;.. Brunoni et al, 2008) . การศึกษาล่าสุดได้อย่างชัดเจนแสดงให้เห็นว่าระดับซีรั่มของ BDNF จะลดลงอย่างมากในผู้ป่วยที่มีโรคซึมเศร้าและการรักษายากล่อมประสาทที่มีความสามารถในการย้อนกลับของผลกระทบนี้แสดงให้เห็นว่าBDNF ซีรั่มเป็น biomarker ศักยภาพของ MDD และประสบความสำเร็จ5 รักษา (Bocchio-Chiavetto et al., 2010 ; Schmidt และ Duman 2010; Dell'osso et al, 2010;... Tadi6 et al, 2010) มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องทราบ แต่ที่ระดับ BDNF ในซีรั่มได้รับอิทธิพลจากปัจจัยต่างๆเช่นอายุเพศสถานะบุหรี่, urbanicity ฯลฯ (รถบี et al, 2011, Psychoneuroendocrinol 36:.. 228-239). 10 neurotrophic ปัจจัยอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องในการ MDD เป็นกลุ่มของHVEM, PEDF และมิดไคน์ได้. HVEM เซลล์ประสาทถูกล้อมรอบด้วย เซลล์ภูมิคุ้มกันของแหล่งกำเนิด dendritic. 15 Dendritic เซลล์ที่มีอยู่ในเนื้อเยื่อในร่างกายและมีการสนับสนุนบทบาทและป้องกัน dendritic เซลล์ในสมองที่มีความเชี่ยวชาญเข้าสู่เซลล์ไมโคร ไมโครเซลล์ที่มีอยู่ในสมองประมาณตัวเลขเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้านการอักเสบ& Pro -
อักเสบสหรัฐอเมริกา เส้นทางที่แสดงในรูปที่ 3 .
dglaand มันหลายชนิดถูก :
20 - series-1 ทรอมบอกเซน S ( ทรอมบอกเซน S 1 พันธะคู่ ) ผ่าน cox-1
และวิถี cox-2 .
- series-1 โพรสตานอยด์ ผ่านเส้นทาง และ cox-1 cox-2 ( หยาง -
Li , 1998 )
- 15 ที่มีอนุพันธ์ ที่บล็อกการเปลี่ยนแปลง
25 อะราคิโดนิกแอซิดเพื่อลิวโคไตรอีน ( เรอ , 2006 )


ผลของ dgla และสารที่มีฤทธิ์ต้านการอักเสบ
นี่คือในความคมชัดด้วยสารคล้ายเครื่องหมายของกรด arachidonic
( AA ) ซึ่งเป็น series-2 ทรอมบอกเซนและโพรสตานอยด์และ
30 series-4 ลิวโคไตรอีน .นอกจากผลผลิต ลดการอักเสบ อีไอโคซานอยด์ S ,
dgla แข่งขันกับ AA สำหรับ Cox และไลพอกซีจีเนส , ยับยั้งการผลิตของบริษัทอีไอโคซานอยด์ S .
เป็นอาหารอื่น ๆ ไลพอกซิน . ไลพอกซินมีชุดของ anti -
inflammatory mediators .ไลพอกซินจะสั้น endogenously ผลิต 5 nonclassic อีไอโคซานอยด์ S ที่มีลักษณะในการส่งสัญญาณความละเอียดของการอักเสบการอักเสบ
.
มันย่อเป็น LX ตัวย่อสำหรับไลพอกซีจีเนส ( LO )
ผลิตภัณฑ์ปฏิสัมพันธ์ ปัจจุบันสองไลพอกซิน S ได้รับการระบุ ; ไลพอกซิน 10 A4 ( lxa4 ) และไลพอกซิน B4 ( lxb4 )ไลพอกซิน s , เช่นเดียวกับบางเปปไทด์ ,
ลิแกนด์ตะบอยสำหรับไลพอกซิน A4 รีเซปเตอร์ ( lxa4r ) ซึ่งเป็นครั้งแรกที่
ระบุตามลำดับซึ่งเป็น formyl เปปไทด์รีเซปเตอร์ชอบ
รีเซปเตอร์ ( fprl1 ) ไลพอกซินส่งสัญญาณผ่าน lxa4r ยับยั้ง
chemotaxis สังสารวัฏ , รุ่นซุปเปอร์ nf-kb , และเปิดใช้งาน15 ในทํานองเดียวกันกับลิวโคไตรอีน lxa4 , จะฟอร์ม cysteinyl - ไลพอกซิน S lxc4
lxd4 lxe4 , และ . ที่ความเข้มข้น subnanomolar lxa4 lxb4 , และการกระตุ้นปฏิกิริยาของนิวโทรฟิล
leukotriene มนุษย์และเซลล์บุ



20 ภูมิคุ้มกัน การอักเสบสมมติฐาน
ตลอด 2 ทศวรรษที่ผ่านมา การพัฒนาใหม่ในจิตเวช
การวิจัยได้นำไปสู่สมมติฐานที่ว่า กระบวนการอักเสบ และประสาท -
ภูมิคุ้มกันปฏิสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับการเกิดโรคซึมเศร้า
และเหล่านี้อาจเป็นหลักพื้นฐานของบ่อย ๆสังเกต serotonergic 25 และอะดรีโนคอร์ติคัลที่เกี่ยวข้องกับ MDD . นี้ monocyte-t-lymphocyte หรือ
ไซโตไคน์สมมติฐานของภาวะซึมเศร้า ( เมส 1993 1995a 1995b , 1999 ;
schiepers et al . ,2005 ) พบว่า pro-inflammatory cytokines เช่น
อินเตอร์ลิวกิน ( IL ) - 1 , เนื้องอกเนื้อร้ายปัจจัย ( TNF ) - รอน ( IFN ) - Y ,
ซึ่งเป็นปัจจัยที่สำคัญใน neuromodulators , เป็นตัวแทน ( กลาง )
ไกล่เกลี่ยของพฤติกรรม , สมองและคุณสมบัติการป้องกันของโรคซึมเศร้า ( schiepers et al ,
. , 2005 )การกระทำที่ส่วนกลางของไซโตไคน์อาจบัญชีสำหรับ HPA แกน
hyperactivity บ่อยพบในโรคซึมเศร้า เพราะโปร -
5 ชนิดอักเสบอาจทำให้เกิดสมาธิสั้น HPA แกนโดยรบกวน
ลบการยับยั้งย้อนกลับของ corticosteroids ในแกน HPA
หมุนเวียน ( แวนตะวันตกและเมส , 1999 ; เลนเนิร์ด , 2001 ; schiepers et al . , 2005 ; เมส
et al . , 2008 ; เมส , 2010 )ลิงค์อื่นอาจจะผ่านและ tnf-a คอร์ติซอลทั้ง
มีอิทธิพลต่อปฏิกิริยาฟอสโฟรีเลชันของปัจจัยการถอดความค่าย
10 องค์ประกอบโปรตีน ( creb ) ทีเซลล์ ( Koch et al . , 2009 ) .
cytokines นอกจากนี้อิทธิพลโมโนเอมีน rgic นิวโรทราน ิสชั่น ได้แก่ ซีโรโทนินนอร์อีพิเนฟรีนโดพามีน , และ ( linthorst et al . , 1995 , merali et al . 1997