portraying an immoral conduct as wa

portraying an immoral conduct as warranted (moral
justification); (ii) by contrasting a condemned act with
worse conducts (advantageous comparison); (iii) by
using language which palliates the condemned act
thus diminishing its severity (euphemistic labeling).
The second set of disengagement practices operates
by obscuring or minimizing one’s agentive role in the
harm caused (displacement and diffusion of responsibility).
The third category operates by minimizing,
disregarding or distorting the consequences of one’s action,
allowing the individual to distance him or herself
from the harm caused or to emphasize positive rather
than negative outcomes (minimizing ormisconstruing
consequences). Finally, through blaming or dehumanizing
the victim, negative feelings can be avoided by
stripping the recipients of detrimental acts of human
qualities (dehumanization) or considering aggression
as provoked by the victim (attribution of blame).
Immoral behavior is not uncommon among children.
Unfortunately, due to the paucity of longitudinal
research in this field, there is little empirical
data on how moral disengagement changes with children’s
development. In particular, as far as we know,
only two studies directly examined how moral disengagement
changes across time. Shulman et al. [2011]
recently investigated moral disengagement stability
across a 3-year follow-up period in a group of 14–17
years old juvenile male offenders. The authors found
a tendency of moral disengagement to decline over
time.
In a community sample, Paciello et al. [2008] conducted
a longitudinal study of Italian adolescents
assessed at four intervals from the ages of 14 to 20
to measure the stability and change of moral disengagement
and its relationship to aggressive behavior.
These authors identified four distinct developmental
categories as follows: (i) nondisengaged adolescents
(37.9% of the sample) who started with initially
low levels of moral disengagement followed by a significant
decline, (ii) a normative group (44.5%) that
started with initiallymoderate levels followed by a decline,
(iii) the so-called “later desistent” adolescents
(6.9%) who started with initially high-medium levels
followed by a significant increase from the ages of 14
to 16 and an even steeper decline from the ages of
16–20, and (iv) a “chronic” group (10.7%) that maintained
constant medium-high levels of moral disengagement.
Even though there are not similar longitudinal
analyses with younger children, previous studies
have shown that moral disengagement processes
are already present and measurable during the elementary
school years [e.g., Caprara et al., 1995; Pelton
et al., 2004]. Presently what is unclear is whether
the psychological meaning of these processes and the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขัดผิดจรรยาบรรณ immoral เป็น warranted (คุณธรรมเหตุผล); (ii) โดยห้องที่คนเกือบทำด้วยทำแย่ลง (เปรียบเทียบประโยชน์); (iii) โดยใช้ภาษาที่ palliates พระราชบัญญัติคนเกือบจึง ลดลงความรุนแรงของมัน (การติดฉลาก euphemistic)ชุดสองของ disengagement ปฏิบัติดำเนินobscuring หรือย่อหน้าหนึ่งเป็น agentive บทบาทในการอันตรายเกิดขึ้น (ปริมาณกระบอกสูบและแพร่ความรับผิดชอบ)ประเภทที่ 3 ทำงาน โดยย่อน่าเคารพหรือ distorting ผลกระทบของการดำเนินการให้แต่ละคนไปเขาหรือตัวเองจากอันตรายที่เกิดขึ้น หรือเน้นบวกค่อนข้างมากกว่าผลลบ (ลด ormisconstruingผล) สุดท้าย ผ่าน blaming หรือ dehumanizingเหยื่อ ความรู้สึกทางลบสามารถหลีกเลี่ยงด้วยปอกของมนุษย์กระทำผลดีคุณภาพ (dehumanization) หรือพิจารณารุกรานตามท่าน โดยเหยื่อ (แสดงที่มาของการกล่าวโทษ)Immoral พฤติกรรมไม่ใช่ระหว่างเด็กอับ เนื่องจาก paucity ของระยะยาววิจัยในฟิลด์นี้ มีผลเพียงเล็กน้อยเปลี่ยนแปลงข้อมูลในคุณธรรมว่า disengagement กับเด็กการพัฒนา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เท่าเรารู้ศึกษาเพียงสอง disengagement คุณธรรมวิธีที่ตรวจสอบโดยตรงการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา Al. ร้อยเอ็ด Shulman [2011]ล่าสุด ตรวจสอบเสถียรภาพ disengagement คุณธรรมในรอบระยะเวลาติดตามผล 3 ปีในกลุ่ม 14-17ปีเยาวชนชายผู้กระทำผิด ผู้เขียนพบแนวโน้มของ disengagement คุณธรรมลดลงมากกว่าเวลาในตัวอย่างชุมชน ดำเนินการ Paciello et al. [2008]การศึกษาระยะยาวของวัยรุ่นภาษาอิตาลีประเมินในช่วงเวลาสี่จากอายุ 14-20การวัดความมั่นคงและการเปลี่ยนแปลงของ disengagement คุณธรรมและความสัมพันธ์กับพฤติกรรมก้าวร้าวผู้เขียนเหล่านี้ระบุสี่แตกต่างพัฒนาประเภทเป็นดังนี้: (i) วัยรุ่น nondisengaged(37.9% ของตัวอย่าง) ที่เริ่มต้นด้วยการเริ่มต้นระดับต่ำของคุณธรรม disengagement ตาม ด้วยสำคัญปฏิเสธ, (ii) กลุ่ม normative (เห็น 44.5%) ที่เริ่มต้น ด้วยระดับ initiallymoderate ตามลดลง(iii) เรียกในภายหลัง "desistent" วัยรุ่น(6.9%) ที่เริ่มต้นระดับกลางสูงครั้งแรกตามการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญจากอายุ 1416 และการปฏิเสธแม้จะสูงชันจากอายุ16 – 20 และ (iv) กลุ่ม "เรื้อรัง" (10.7%) ที่เก็บรักษาระดับกลางสูงคงที่ของ disengagement คุณธรรมแม้ว่าจะมีไม่เหมือนกันระยะยาววิเคราะห์กับเด็ก การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่า disengagement คุณธรรมกระบวนการอยู่วัด และอยู่ในระหว่างการประถมศึกษาปีโรงเรียน [เช่น Caprara และ al., 1995 Peltonร้อยเอ็ด al., 2004] ปัจจุบันไม่ชัดเจนคือว่าความหมายทางจิตวิทยาของกระบวนการเหล่านี้และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จิตรมีความประพฤติผิดศีลธรรมเป็นประกัน ( คุณธรรม
) ; ( 2 ) โดยประณามกระทำตรงข้ามกับ
เลวร้ายดำเนิน ( การเปรียบเทียบประโยชน์ ) ; ( 3 ) การใช้ภาษา ซึ่ง palliates

ดังนั้นจึงให้ผู้ต้องหากระทำความรุนแรง ( การติดฉลาก euphemistic )
2 ชุดของผู้นำการปฏิบัติการบดบังหรือลด
โดย บทบาทของตัวแทนใน
( และอันตรายที่เกิดจากการกระจัดกระจายความรับผิดชอบ )

ลดประเภทที่สาม ดําเนินการโดยมองข้ามหรือบิดเบือน , ผลของการกระทำของแต่ละบุคคล , ให้ไกล

เขาหรือตัวเองจากอันตรายที่เกิดจากหรือเพื่อเน้นบวก แต่กว่าผลเชิงลบ ( การลด ormisconstruing

ผล ) สุดท้าย ผ่านโทษ หรือทวน
เหยื่อความรู้สึกเชิงลบสามารถหลีกเลี่ยงได้โดยการกระทำต่อผู้รับ

คุณภาพของมนุษย์ ( dehumanization ) หรือพิจารณาความก้าวร้าว
เป็นกระตุ้นโดยเหยื่อ ( ลักษณะของตำหนิพฤติกรรมผิดศีลธรรม )

ไม่พิสดารของเด็ก เนื่องจากมีจำนวนเล็กน้อยของการวิจัยระยะยาว

ในฟิลด์นี้ มีเล็ก ๆน้อย ๆเชิงประจักษ์ข้อมูลเกี่ยวกับวิธีการทางจริยธรรม ผู้นำการเปลี่ยนแปลงกับการพัฒนาเด็ก

โดยเฉพาะ เท่าที่เรารู้
เพียงสองการศึกษาโดยตรงตรวจสอบวิธีการทางจริยธรรมเป็นแบบอย่าง
เปลี่ยนแปลงทั่วเวลา Shulman et al . [ 2011 ]
สอบสวนจริยธรรมผู้นำความมั่นคง
เมื่อเร็ว ๆนี้ในช่วง 3 ปี ในการติดตามกลุ่ม 14 – 17
ปีเยาวชนชายผู้ที่ ผู้เขียนพบ
แนวโน้มของผู้นำจริยธรรมลดลงกว่า
.
ในตัวอย่างชุมชน paciello et al . [ 2008 ] )
การศึกษาระยะยาวของวัยรุ่นอิตาลี
ประเมินใน 4 ช่วงตั้งแต่อายุ 14 กับ 20
วัดความมั่นคงและการเปลี่ยนแปลงของ
เป็นแบบอย่างทางศีลธรรมและความสัมพันธ์ของพฤติกรรมก้าวร้าว
เขียนระบุพัฒนาการ
4 ประเภท ดังนี้( ผม ) nondisengaged วัยรุ่น
( 37.9 % ของกลุ่มตัวอย่าง ) ที่เริ่มต้นในระดับต่ำของผู้นำเชิงจริยธรรมตาม
ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ
, ( 2 ) กลุ่มอ้างอิง ( ค่าเริ่มต้น )
initiallymoderate ระดับตามการลดลง ,
( III ) เรียกว่า " ต่อมา desistent "
( วัยรุ่น 6.9 % ) ที่เริ่มต้นด้วยการเริ่มต้นสูงปานกลางระดับ
ตามด้วยที่เพิ่มขึ้นจากอายุ 14
16 และการปฏิเสธแม้แต่ชันจากวัย
16 – 20 และ ( 4 ) " เรื้อรัง " กลุ่ม ( 10.7% ) ที่ยังคงคงที่ปานกลาง สูง ระดับของความเป็นอิสระ

ถึงแม้ว่ามีศีลธรรม ไม่คล้ายตามยาว
วิเคราะห์กับเด็กน้อง การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่า
,
) ผู้นำจริยธรรมอยู่แล้ว และวัดในช่วงประถม
โรงเรียนปี [ เช่น caprara et al . , 1995 ; อุปกรณ์ ;
et al . , 2004 ) ปัจจุบันสิ่งที่ไม่ชัดเจนว่า
ความหมายทางจิตวิทยาของกระบวนการเหล่านี้และ