A Family of Sighs and AdorationsBy

A Family of Sighs and Adorations

By the time we were living in Haiti, I had long given up the hope of a normal life.

As a child, I had wanted nothing more than an angora twin set cardigan, and to drink cherry cokes at the lunch counter of Woolworths with my friends. Instead, Poppy was developing wells in Haiti and we children were being driven around by Papa Doc’s henchmen. It was far from a conventional upbringing but we had unconventional parents.

Poppy, as a hydrogeologist, had the most stamps of all of us in his very British passport. He settled in Canada where people had difficulty understanding his English accent and after fifteen years there, the Brits had a hard time understanding his diluted British speech. Becoming a world citizen isn’t comfortable. Sometimes you don’t know where you belong. His gentle accent, and the way he says ‘wata’ for water reminds me of a country gentleman. I always vision him, dressed for the field, in khaki shorts with many pockets containing maps and measuring devises.

Haley insisted we call her that and not Mom which gives a false impression that she was not maternal. Nothing could be farther from the truth. She was dedicated to raising us and while not overtly affectionate, she was loving. She was a no nonsense mother who home schooled us in an exotic fashion. When we went to university, the professors were either startled at our knowledge or astounded at our ignorance. Talking about Plato’s four divine madnesses was common fare but we were disappointingly shaky on π r². Haley had an abstruse belief that the humanities were all that was necessary for an education. Haley also believed a family should stick together and she pitched our destinations with the fervor of a southern Baptist preacher.

“Clean water for thousands of people. Think of it. What an opportunity to see a wretchedly poor country get potable water,” said Haley enthusiastically. “It’s history happening before our very eyes. What an experience to be living in Haiti,” she said.

Tristan looked at our mother with undeniable contempt, wiped the sweat from his forehead, and chucked his rice and beans into the garbage. At eighteen, he was waiting to go to college in the U.S.

“God, what I’d give for a hamburger,” he said. “Let me understand this. Poppy has a job in Botswana and we aren’t even going back home first?” he asked.

“Travel is an education in itself,” said Haley. “We have never lived in Africa so it will be exciting.” Haley could make taking out the garbage sound like an adventure.

“Haley, these kids could do with some stability. They don’t even know where home is,” Tristan barked. “The other day, Hepzibah’s teacher asked her where she was from and she thought it was a trick question.”

“You are being overly dramatic Tristan. We are going and that is all there is to it.” Haley had the final word.

***

We left Haiti for Lobatse, a small African village with little more than dusty roads, skinny dogs, and primitive huts. Poppy was working at the Botswana Geological Survey in a mousy colored building next to the mental hospital. We were living out of suitcases in the only hotel in town.

“Let’s go for a walk and see what we can find,” said Haley.

We located the local soccer club, set up by the Survey employees, Europeans on loan to help Africans develop water systems.

“Look,” said Yehudi, “they have a dress code.” There was a large white board with demonstrative black printing and lots of exclamation points after the rules.

“It has to be a hundred humid degrees out and these people want tucked in shirts and socks rolled three times,” laughed Tristan, “Unbelievable!”

Haley was boundlessly tolerant of cultural differences in a way that she was never tolerant with the variations of her own children. If I had to fault her it would be for that. She wanted all of us to love books; to read; to be open minded; to value experiences more than material things. Yet she was completely closed to the idea of Tristan joining the navy.

“Tristan, the navy doesn’t want individualists. They will crush your creativity and make you a robot. You will never be able to speak your mind,” she warned.

“Haley, I’m going to go to a university with an N.R.O.C.T. program and then I’m joining the Navy.” Tristan’s mind was made up.

Those were trying times for our older brother because it was time for him to leave the nest. Yehudi and I were four years younger and Botswana was just another place on the map ripe for discovery. We loved the freedom of rural Africa and we spent hours with our friends being teenagers. Yehudi and I never noticed the cultural differences; we had bopped around all our lives. Besides, we had each other. We were close, not only because we were twins, but because we were oddities in foreign lands.

“Poppy’s home!” I yelled.

“Hello Hepz, how is my favourite girl?” Poppy asked.

Poppy’s fair skin was mottled an angry red and he seemed especially tired. We were all vying for attention in the way families are just naturally competitive.

“I’m going to change my name,” I said. “What ever possessed you to call me Hephzibah?”

“Your mother loves the beautiful music that Yehudi and Hepzabah Menuhin made together and she thought as twins you would also have a special relationship,” explained Poppy in Haley’s defense.

“Haley failed to notice that you are neither Russian nor Jewish,” Tristan said. This seemed like a dangerous comment to me. “Hepz, haven’t you noticed we all have weird names?”

“They are not weird names,” said Haley, “they are unique.”

Tristan’s horsy face cracked a grin and then he clutched his gut as if the laughter hurt. Poppy was at the other end of the room petting the dog. He was obviously not interested in keeping up the conversation.

“You pay more attention to the dog than you do to your own children,” Haley grumbled.

“God damn it Haley. Can’t I have a bit of peace after a day in the field? Of course I pay more attention to the dog. The kids were free. I paid three hundred bucks for the dog!” He knew how to push her buttons.

Haley backed off, not saying anything more as Poppy continued to read an outdated newspaper from the States.

“The U.S. is a military advisor in Vietnam. War was coming,” Poppy said from behind the newspaper.

“That’s why I’m going to go to Marquette University,” said Tristan.

“Why would you go there? It’s a Catholic school,” said Haley.

“If I’m going to get drafted, I might as well go in as an officer,” said Tristan and my father lowered his newspaper to look at him.

***

Tristan was platoon commander for his NROTC group the third year of university. We were back in the U.S then and Poppy was working on salt water intrusion problems in California. Tristan was sent to Pensacola, Florida for six weeks. Part of the routine involved marching in formation back and forth from the barracks to the mess hall. It was miserably hot and the platoon was less than enthusiastic. There was an officer’s station at the base and a Lt. Commander happened to notice the lack of perfect formation. (I heard this story from another student who was in the same platoon.)

“You guys are supposed to be in step. Stop these motherfuckers!” yelled the officer to Tristan.

“Motherfuckers halt!” commanded Tristan.

It was his last day as platoon commander. Tristan found out the navy wasn’t as broadminded as Haley. Tristan went to war on a mine sweeper as an officer and came home after a year and a half to a respectable job as an engineer. Haley was overly attentive to Tristan. She realized how close to losing her child she had come. She doted on him until finally in exasperation he yelled at her.

“Haley, for Christ sake back off will you.”

Yehudi, my twin brother, came home from Vietnam too, never to leave the country again. He was buried at Arlington. Poppy was devastated. It was the first time I ever saw him cry. He looked like a dog that has been beaten but doesn’t understand why.

“It should have been me instead of Yehudi,” said Tristan with both guilt and tears in his eyes.

“Don’t talk like that. War is senseless. We lost Yehudi in a stupid war but we are thankful to have you home,” said Poppy.

I gave the eulogy at my twin’s funeral because I did have a special relationship with him. He was the finest person I have ever known. I was strong until I said,

“I will never get to play beautiful music with Yehudi again.”

The reality of his death hit me, as I stood on the podium, with a force stronger than any tropical storm I had known. A part of me was gone, and I have gone through life with the feeling of missing something.

Poppy and Haley are in their eighties now and live in a remote area of Brazil. The last time I talked to Haley she was very introspective.

“Hepzabah, do you think I was too hard on you kids? Do you think living all over the place was a mistake?”

“No Haley, those were wonderful experiences. I wouldn’t have traded our life for the Partridge family.”

“Who is the Partridge family, Hepzabah?”

“The perfect American family. It’s a TV program.”

“Darling you should read more and watch less TV,” she said.

Tristan and I talk often. We have never married and wonder why. We think our upbringing schooled us in outsidership. We have never settled down or become part of a community for very long. We change jobs often and move every few years.

“I think I’ve turned into Haley,” I told Tristan the last time he called, “I’m moving to Belize.”

“That’s OK, Hepz," he said, “I like steely women.”

A Family of Sighs and Adorations

By the time we were living in Haiti, I had long given up the hope of a normal life.

As a child, I had wanted nothing more than an angora twin set cardigan, and to drink cherry cokes at the lunch counter of Woolworths with my friends. Instead, Poppy was developing wells in Haiti and we children were being driven around by Papa Doc’s henchmen. It was far from a conventional upbringing but we had unconventional parents.

Poppy, as a hydrogeologist, had the most stamps of all of us in his very British passport. He settled in Canada where people had difficulty understanding his English accent and after fifteen years there, the Brits had a hard time understanding his diluted British speech. Becoming a world citizen isn’t comfortable. Sometimes you don’t know where you belong. His gentle accent, and the way he says ‘wata’ for water reminds me of a country gentleman. I always vision him, dressed for the field, in khaki shorts with many pockets containing maps and measuring devises.

Haley insisted we call her that and not Mom which gives a false impression that she was not maternal. Nothing could be farther from the truth. She was dedicated to raising us and while not overtly affectionate, she was loving. She was a no nonsense mother who home schooled us in an exotic fashion. When we went to university, the professors were either startled at our knowledge or astounded at our ignorance. Talking about Plato’s four divine madnesses was common fare but we were disappointingly shaky on π r². Haley had an abstruse belief that the humanities were all that was necessary for an education. Haley also believed a family should stick together and she pitched our destinations with the fervor of a southern Baptist preacher.

“Clean water for thousands of people. Think of it. What an opportunity to see a wretchedly poor country get potable water,” said Haley enthusiastically. “It’s history happening before our very eyes. What an experience to be living in Haiti,” she said.

Tristan looked at our mother with undeniable contempt, wiped the sweat from his forehead, and chucked his rice and beans into the garbage. At eighteen, he was waiting to go to college in the U.S.

“God, what I’d give for a hamburger,” he said. “Let me understand this. Poppy has a job in Botswana and we aren’t even going back home first?” he asked.

“Travel is an education in itself,” said Haley. “We have never lived in Africa so it will be exciting.” Haley could make taking out the garbage sound like an adventure.

“Haley, these kids could do with some stability. They don’t even know where home is,” Tristan barked. “The other day, Hepzibah’s teacher asked her where she was from and she thought it was a trick question.”

“You are being overly dramatic Tristan. We are going and that is all there is to it.” Haley had the final word.

***

We left Haiti for Lobatse, a small African village with little more than dusty roads, skinny dogs, and primitive huts. Poppy was working at the Botswana Geological Survey in a mousy colored building next to the mental hospital. We were living out of suitcases in the only hotel in town.

“Let’s go for a walk and see what we can find,” said Haley.

We located the local soccer club, set up by the Survey employees, Europeans on loan to help Africans develop water systems.

“Look,” said Yehudi, “they have a dress code.” There was a large white board with demonstrative black printing and lots of exclamation points after the rules.

“It has to be a hundred humid degrees out and these people want tucked in shirts and socks rolled three times,” laughed Tristan, “Unbelievable!”

Haley was boundlessly tolerant of cultural differences in a way that she was never tolerant with the variations of her own children. If I had to fault her it would be for that. She wanted all of us to love books; to read; to be open minded; to value experiences more than material things. Yet she was completely closed to the idea of Tristan joining the navy.

“Tristan, the navy doesn’t want individualists. They will crush your creativity and make you a robot. You will never be able to speak your mind,” she warned.

“Haley, I’m going to go to a university with an N.R.O.C.T. program and then I’m joining the Navy.” Tristan’s mind was made up.

Those were trying times for our older brother because it was time for him to leave the nest. Yehudi and I were four years younger and Botswana was just another place on the map ripe for discovery. We loved the freedom of rural Africa and we spent hours with our friends being teenagers. Yehudi and I never noticed the cultural differences; we had bopped around all our lives. Besides, we had each other. We were close, not only because we were twins, but because we were oddities in foreign lands.

“Poppy’s home!” I yelled.

“Hello Hepz, how is my favourite girl?” Poppy asked.

Poppy’s fair skin was mottled an angry red and he seemed especially tired. We were all vying for attention in the way families are just naturally competitive.

“I’m going to change my name,” I said. “What ever possessed you to call me Hephzibah?”

“Your mother loves the beautiful music that Yehudi and Hepzabah Menuhin made together and she thought as twins you would also have a special relationship,” explained Poppy in Haley’s defense.

“Haley failed to notice that you are neither Russian nor Jewish,” Tristan said. This seemed like a dangerous comment to me. “Hepz, haven’t you noticed we all have weird names?”

“They are not weird names,” said Haley, “they are unique.”

Tristan’s horsy face cracked a grin and then he clutched his gut as if the laughter hurt. Poppy was at the other end of the room petting the dog. He was obviously not interested in keeping up the conversation.

“You pay more attention to the dog than you do to your own children,” Haley grumbled.

“God damn it Haley. Can’t I have a bit of peace after a day in the field? Of course I pay more attention to the dog. The kids were free. I paid three hundred bucks for the dog!” He knew how to push her buttons.

Haley backed off, not saying anything more as Poppy continued to read an outdated newspaper from the States.

“The U.S. is a military advisor in Vietnam. War was coming,” Poppy said from behind the newspaper.

“That’s why I’m going to go to Marquette University,” said Tristan.

“Why would you go there? It’s a Catholic school,” said Haley.

“If I’m going to get drafted, I might as well go in as an officer,” said Tristan and my father lowered his newspaper to look at him.

***

Tristan was platoon commander for his NROTC group the third year of university. We were back in the U.S then and Poppy was working on salt water intrusion problems in California. Tristan was sent to Pensacola, Florida for six weeks. Part of the routine involved marching in formation back and forth from the barracks to the mess hall. It was miserably hot and the platoon was less than enthusiastic. There was an officer’s station at the base and a Lt. Commander happened to notice the lack of perfect formation. (I heard this story from another student who was in the same platoon.)

“You guys are supposed to be in step. Stop these motherfuckers!” yelled the officer to Tristan.

“Motherfuckers halt!” commanded Tristan.

It was his last day as platoon commander. Tristan found out the navy wasn’t as broadminded as Haley. Tristan went to war on a mine sweeper as an officer and came home after a year and a half to a respectable job as an engineer. Haley was overly attentive to Tristan. She realized how close to losing her child she had come. She doted on him until finally in exasperation he yelled at her.

“Haley, for Christ sake back off will you.”

Yehudi, my twin brother, came home from Vietnam too, never to leave the country again. He was buried at Arlington. Poppy was devastated. It was the first time I ever saw him cry. He looked like a dog that has been beaten but doesn’t understand why.

“It should have been me instead of Yehudi,” said Tristan with both guilt and tears in his eyes.

“Don’t talk like that. War is senseless. We lost Yehudi in a stupid war but we are thankful to have you home,” said Poppy.

I gave the eulogy at my twin’s funeral because I did have a special relationship with him. He was the finest person I have ever known. I was strong until I said,

“I will never get to play beautiful music with Yehudi again.”

The reality of his death hit me, as I stood on the podium, with a force stronger than any tropical storm I had known. A part of me was gone, and I have gone through life with the feeling of missing something.

Poppy and Haley are in their eighties now and live in a remote area of Brazil. The last time I talked to Haley she was very introspective.

“Hepzabah, do you think I was too hard on you kids? Do you think living all over the place was a mistake?”

“No Haley, those were wonderful experiences. I wouldn’t have traded our life for the Partridge family.”

“Who is the Partridge family, Hepzabah?”

“The perfect American family. It’s a TV program.”

“Darling you should read more and watch less TV,” she said.

Tristan and I talk often. We have never married and wonder why. We think our upbringing schooled us in outsidership. We have never settled down or become part of a community for very long. We change jobs often and move every few years.

“I think I’ve turned into Haley,” I told Tristan the last time he called, “I’m moving to Belize.”

“That’s OK, Hepz," he said, “I like steely women.”

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ครอบครัว Sighs และ Adorationsโดยเวลาเราได้อาศัยอยู่ในเฮติ ฉันยาวมีให้ขึ้นหวังชีวิตปกติ เป็นเด็ก ฉันมีอยากอะไรมากไป กว่าคาร์ชุดคู่ angora และดื่ม cokes เชอร์รี่ที่เคาน์เตอร์อาหารกลางวันของ Woolworths กับเพื่อนของฉัน แทน ป๊อปปี้ถูกพัฒนาบ่อในเฮติ และเราเด็กถูกถูกควบคุมสถาน โดยพัลลภปาป้า Doc มันก็ไกลจาก upbringing ธรรมดา แต่เรามีกระเป๋าผู้ปกครอง ป๊อปปี้ เป็นการ hydrogeologist ได้แสตมป์ส่วนใหญ่ของเราทั้งหมดในหนังสือของเขาภาษาอังกฤษมาก เขาแล้ว ในแคนาดาที่คนมีความยากลำบากในการทำความเข้าใจกับสำเนียงภาษาอังกฤษของเขา และหลัง จากสิบห้าปีมี Brits ที่มีทีเข้าใจพูดอังกฤษเขาแตกออก เป็น พลเมืองโลกไม่สบาย บางครั้งคุณไม่ทราบที่อยู่ของคุณ สำเนียงของเขาอ่อนโยน และวิธีเขากล่าวว่า 'wata' น้ำเตือนฉันของสุภาพบุรุษประเทศ ฉันเสมอวิสัยทัศน์เขา การแต่งตัวสำหรับฟิลด์ khaki กางเกงมีกระเป๋าประกอบด้วยแผนผัง และวัด devisesHaley ยืนยันเราเรียกที่เธอ และแม่ที่ให้ความประทับใจไม่ว่า เธอไม่ใช่แม่ ไม่ ไม่อาจ farther from ความจริง เธออุทิศตนเพื่อเลี้ยงเรา และในขณะที่ไม่ overtly สุภาพ เธอรัก เธอพูดจาเหลวไหลไม่เป็นแม่ที่ home schooled เรามีแฟชั่นแปลกใหม่ เมื่อเราไปมหาวิทยาลัย อาจารย์ที่ถูก startled ในความรู้ของเรา หรือข้างประหลาดใจที่เราไม่รู้ พูดคุยเกี่ยวกับ madnesses พระเจ้าสี่ของเพลโตค่าโดยสารทั่วไป แต่เราก็ disappointingly เสียงสั่นบนπ r² Haley มีความเชื่อที่ abstruse ว่า มนุษยศาสตร์ที่ได้ทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับการศึกษา Haley เชื่อว่า ครอบครัวควรติดกัน และเขาแหลมของเราเที่ยวด้วยนักเทศน์ทิสใต้"น้ำสะอาดสำหรับทุกคน คิดว่า ของมัน อะไรโอกาสที่จะเห็นประเทศยากจน wretchedly ได้น้ำใช้ กล่าวว่า Haley ใหม่ ๆ "ของประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นก่อนที่ตาของเรามากขึ้น ว่าเป็นประสบการณ์ที่จะสามารถอาศัยอยู่ในเฮติ เธอกล่าวตริมองแม่ของเรา ด้วยความดูถูกดูหมิ่นปฏิเสธ เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา และทิ้งข้าวและถั่วของเขาเป็นขยะ ที่เอททีน เขาถูกรอไปวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา "พระเจ้า อะไรฉันจะให้สำหรับแฮมเบอร์เกอร์ที่ เขากล่าวว่า "ผมเข้าใจนี้ ป๊อปปี้มีงานในบอตสวานา และเราไม่ได้กลับไปบ้านครั้งแรก "เขาถามขึ้น"เดินทางเป็นการศึกษาในตัวเอง กล่าวว่า Haley "เราได้ไม่เคยอาศัยอยู่ในแอฟริกาเพื่อมันจะตื่นเต้น" Haley จะทำให้มีขยะออกเสียงเช่นการผจญภัย"Haley เด็กเหล่านี้ไม่ มีความมั่นคงบางอย่าง นอกจากนี้พวกเขายังไม่ทราบที่บ้านคือ ตริเห่า "วันอื่น ๆ Hepzibah ของครูถามเธอเธอจาก และเธอคิดว่า มันเป็นคำถามหลอกลวงที่" "คุณกำลังถูกตริละครมากเกินไป เราจะไป และที่ทั้งหมดมีไป" Haley มีคำสุดท้าย ***เราเหลือเฮติสำหรับ Lobatse หมู่บ้านเล็ก ๆ แอฟริกา มีมากกว่าถนนฝุ่น สุนัขผอม และกระท่อมดั้งเดิม ป๊อปปี้ทำงานที่สำรวจธรณีวิทยาสาธารณรัฐบอตสวานาในอาคารสีขี้อายอยู่โรงพยาบาลโรคจิต เราได้อาศัยอยู่จากกันเองในโรงแรมเฉพาะในตัวเมือง "ลองไปเดินเล่น และดูว่าเราสามารถค้นหา กล่าวว่า Haleyเราอยู่คลับฟุตบอลท้องถิ่น ตั้งค่าการสำรวจ ยุโรปกู้ยืมเพื่อช่วยพัฒนาระบบน้ำแอฟริกา "ดู กล่าวว่า Yehudi "พวกเขามีการแต่งกาย" มีกระดานสีขาวขนาดใหญ่พิมพ์นิยมสีดำและจุดตกใจมากมายหลังจากกฎ "มีเป็น ร้อยองศาชื้นออกมา และคนเหล่านี้ต้องอยู่ในเสื้อและถุงเท้าที่ม้วนสามครั้ง หัวเราะตริ "Unbelievable "Haley boundlessly ทนกับความแตกต่างทางวัฒนธรรมในแบบที่เธอไม่เคยป้องกันความผิดพลาด ด้วยรูปแบบของตนเอง ได้ ถ้าผมเที่ยวเธอจะว่า เธอต้องการให้เรารักหนังสือ อ่าน จะเปิดราคา กับประสบการณ์ที่มีค่ามากกว่าสิ่งของวัตถุ ยัง เธอทั้งหมดถูกปิดให้ความคิดของตริเข้าร่วมกองทัพเรือ "ตริ กองทัพเรือไม่ต้อง individualists พวกเขาจะสนใจความคิดสร้างสรรค์ของคุณ และทำให้คุณหุ่นยนต์ คุณจะไม่สามารถพูดใจของคุณ เธอเตือน"Haley ฉันจะไปมหาวิทยาลัยด้วยโปรแกรม N.R.O.C.T. แล้ว ผมก็เข้าร่วมกองทัพเรือ" ทำจิตใจของตริค่าผู้ที่ได้พยายามครั้งสำหรับพี่ชายของเรา เพราะไม่มีเวลาสำหรับเขาที่จะออกจากรัง Yehudi และมีอายุน้อยกว่าสี่ปี และบอตสวานามีเพียงหนึ่งตำแหน่งบนแผนที่สุกสำหรับการค้นพบ เรารักเสรีภาพในแอฟริกาชนบท และเราใช้เวลากับเพื่อนของเราเป็นวัยรุ่น Yehudi และฉันไม่เคยสังเกตเห็นความแตกต่างทางวัฒนธรรม เรามี bopped รอบชีวิตของเรา นอกจากนี้ เรามีกัน เราได้ใกล้ชิด ไม่เพียงแต่เนื่อง จากเรามีฝาแฝด แต่เนื่อง จากเรามีแสตมป์ตลกในต่างประเทศ "บ้านของป๊อปปี้" ผม yelled"สวัสดี Hepz เป็นสาวที่ชื่นชอบของฉันอย่างไร? " ป๊อปปี้ถามผิวของป๊อปปี้ถูกด่างแดงการโกรธและเขาดูเหมือนเหนื่อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งการ เราที่ทั้งหมดมี vying สำหรับความสนใจในลักษณะที่ครอบครัวเป็นเพียงธรรมชาติแข่งขัน"ฉันจะเปลี่ยนชื่อ ฉันกล่าว "สิ่งที่เคยต้องโทรหาผม Hephzibah คุณ""แม่รักเพลงสวยที่ Yehudi Hepzabah Menuhin ทำกัน และเธอคิดว่า เป็นคู่คุณจะมีความสัมพันธ์พิเศษ อธิบายป๊อปปี้ในการป้องกันของ Haley"Haley ไม่สามารถสังเกตเห็นว่า คุณไม่ใช่รัสเซีย หรือชาวยิว ตริกล่าว นี้เหมือนเห็นอันตรายกับผม "Hepz ไม่ได้คุณสังเกตเราทั้งหมดมีชื่อแปลกหรือไม่""พวกเขาไม่ชื่อแปลก กล่าวว่า Haley "พวกเขาไม่ซ้ำกัน"ของตริ horsy หน้าแตกรอบ ๆ ไร้การแล้ว เขาคลัตช์ไส้ของเขาว่าเสียงหัวเราะจะเจ็บ ป๊อปปี้ที่สุดของห้องพักที่ petting สุนัขได้ เขาไม่เห็นสนใจในการรักษาค่าการสนทนา "คุณให้ความสำคัญกับหมามากกว่าคุณทำเพื่อลูกของคุณเอง, " Haley grumbled"พระเจ้าไอ้ห่า Haley ไม่หน่อยความสงบหลังจากวันที่ในฟิลด์ แน่นอนผมให้ความสำคัญกับสุนัข เด็ก ๆ ฟรี ฉันจ่ายสามร้อย bucks สำหรับสุนัข" เขารู้วิธีการกดปุ่มของเธอHaley สำรองปิด ไม่พูดอะไรเพิ่มเติมเป็นป๊อปปี้ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ล้าสมัยจากอเมริกา"สหรัฐฯ ได้ปรึกษาทหารในเวียดนาม สงครามมีมา ป๊อปปี้ว่า พอหนังสือพิมพ์"คือเหตุผลที่ทำไมฉันจะไปมาร์แกตต์มหาวิทยาลัย, " กล่าวว่า ตริ"ทำไมคุณจะไปมีหรือไม่ เป็นโรงเรียนคาทอลิก กล่าวว่า Haley"ถ้าฉันจะไปรับร่าง ฉันอาจไปในเป็นพนักงาน กล่าวว่า ตริและพ่อของเขาหนังสือที่เขาลดลง ***ตริเป็นกองบัญชาการสำหรับกลุ่มของเขา NROTC ปีสามของมหาวิทยาลัย เราอยู่ในอเมริกากลับมาแล้ว และทำงานป๊อปปี้ในปัญหาการบุกรุกของน้ำเค็มในแคลิฟอร์เนีย ตริถูกส่งไปที่เพนซาโคลา ฟลอริดาเวลาหกสัปดาห์ ส่วนหนึ่งของชุดคำสั่งเกี่ยวข้องกับการสวนสนามในก่อตัวกลับมาจากค่ายให้เดอะเมสส์ฮอลล์ มันเป็นท่าร้อน และหมวดมีความกระตือรือร้นน้อยกว่า มีเจ้าหน้าที่ของสถานีที่ฐาน และบัญชาการวอร์เร็นเกิดสังเกตเห็นไม่เหมาะสมก่อ (ผมได้ยินเรื่องนี้จากนักเรียนอื่นที่อยู่ในหมวดเดียวกัน)"พวกคุณควรจะอยู่ในขั้นตอนการ "Motherfuckers เหล่านี้ stop yelled เจ้าหน้าที่การตริ"เสีย motherfuckers หยุดจ่าย" สั่งตริมันเป็นวันสุดท้ายของเขาเป็นผู้บัญชาการกอง ตริพบกองทัพเรือไม่ได้เป็น broadminded เป็น Haley ตริไปสงครามในการกวาดทุ่นระเบิดเป็นเจ้าหน้าที่และบ้านมาหลังจากปีครึ่งกับงานเกียรติโดยวิศวกร Haley ถูกเกินไปมาให้ตริ เธอรู้วิธีปิดการสูญเสียลูกที่เธอมา นาง doted บนเขาจนในที่สุด ใน exasperation เขา yelled ที่เธอ"Haley สำหรับคริสต์สาเกกลับจะคุณ" Yehudi น้องแฝด มาโฮจากเวียดนามมากเกินไป ไม่ให้ออกนอกประเทศอีกด้วย เขาถูกฝังที่อาร์ลิงตัน ป๊อปปี้ถูกทำลาย มันเป็นครั้งแรกที่ผมเคยเห็นเขาร้องไห้ เขาดูเหมือนสุนัขที่มีการตี แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม "ควรจะได้รับฉันแทน Yehudi กล่าวว่า ตริผิดและน้ำตาในดวงตาของเขา"อย่าพูดอย่างนั้น สงครามหมดสติได้ เราแพ้ Yehudi ในสงครามโง่ แต่เราขอบคุณคุณมีหน้าแรก กล่าวว่า ป๊อปปี้ ฉันได้ eulogy ที่ศพของคู่ของฉัน เพราะฉันไม่มีความสัมพันธ์พิเศษกับเขา เขาเป็นคนดีที่สุดที่ฉันเคยรู้จัก ผมแข็งแรงจนฉันกล่าว"ฉันจะไม่ได้เล่นดนตรีกับ Yehudi อีก" ความเป็นจริงของการเสียชีวิตของเขาตีฉัน ที่ยืนบนโพเดียม มีกองทัพที่แข็งแกร่งกว่าพายุใด ๆ ฉันรู้จัก เป็นส่วนหนึ่งของฉันหายไป และฉันได้ไปตลอดชีวิตกับความรู้สึกของบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป ป๊อปปี้และ Haley ขณะนี้อยู่ในอันดับของพวกเขา และอยู่ในระยะไกลของบราซิล ครั้งที่ฉันพูดคุยกับ Haley เธอ introspective มากขึ้น"Hepzabah คุณคิดผมหน่อยคุณเด็ก คุณคิดว่า ชีวิตทั่วทุกสถานความผิดพลาดหรือไม่""ไม่ Haley ผู้มีประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยม ฉันจะไม่มีซื้อขายของเราชีวิตครอบครัว Partridge ""ใครเป็นครอบครัว Partridge, Hepzabah""โกอเมริกันครอบครัว มันเป็นรายการโทรทัศน์" "ดาร์ลิ่งคุณควรอ่าน และดูโทรทัศน์น้อยกว่า เธอกล่าว ตริและพูดบ่อย เราไม่เคยแต่งงานแล้ว และสงสัยว่า ทำไม เราคิดว่า เรา upbringing schooled เราใน outsidership นอกจากนี้เราไม่มีฝา หรือเป็น ส่วนหนึ่งของชุมชนมากนาน เราเปลี่ยนงานบ่อย และย้ายทุกปี บอกตริครั้งสุดท้ายที่เขาเรียกว่า "ฉันคิดว่า ฉันได้เปิดเป็น Haley "ฉันกำลังย้ายไปประเทศเบลีซ""ที่เป็นการตกลง Hepz เขากล่าวว่า "ผมชอบผู้หญิง steely"

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ครอบครัว of Sighs และ Adorations ตามเวลาที่เรากำลังอาศัยอยู่ในประเทศเฮติที่ฉันได้ให้ยาวขึ้นความหวังของการมีชีวิตที่ปกติ. ในฐานะที่เป็นเด็กผมอยากอะไรมากไปกว่าชุดคู่ผ้าสักหลาดขนแพะเวตเตอร์ถักและเครื่องดื่มโค้กเชอร์รี่ที่ อาหารกลางวันที่เคาน์เตอร์ของ Woolworths กับเพื่อนของฉัน แต่ป๊อปปี้กำลังพัฒนาหลุมในเฮติและเด็กที่เรากำลังถูกผลักดันโดยรอบพัลลภพ่อหมอ มันก็ยังห่างไกลจากการศึกษาแบบเดิม แต่เรามีพ่อแม่ผู้ปกครองที่ไม่เป็นทางการ. ป๊อปปี้เป็น hydrogeologist มีแสตมป์ที่สุดของพวกเราทุกคนในหนังสือเดินทางอังกฤษของเขามาก เขานั่งในแคนาดาที่ผู้คนมีความยากลำบากในการทำความเข้าใจสำเนียงภาษาอังกฤษของเขาและหลังจากสิบห้าปีมีที่อังกฤษมีช่วงเวลาที่ยากในการทำความเข้าใจคำพูดของเขาเจือจางอังกฤษ การเป็นพลเมืองโลกไม่สบาย บางครั้งคุณไม่ทราบว่าคุณอยู่ สำเนียงที่อ่อนโยนของเขาและวิธีที่เขาพูดว่า 'Wata' น้ำทำให้ผมนึกถึงสุภาพบุรุษประเทศ ฉันมักจะมองเห็นเขาแต่งตัวสำหรับฟิลด์, กางเกงขาสั้นสีกากีในการมีเงินในกระเป๋าจำนวนมากที่มีแผนที่และการวัด devises. เฮลีย์ยืนยันที่เราเรียกเธอว่าแม่และไม่ได้ซึ่งจะช่วยให้การแสดงผลที่ผิดพลาดว่าเธอไม่ได้มารดา อาจจะไม่มีอะไรไกลจากความจริง เธอเป็นคนที่ทุ่มเทให้กับการสร้างและในขณะที่เราไม่ได้รักใคร่เปิดเผยเธอได้รับความรัก เธอเป็นแม่ที่ไม่ไร้สาระที่ศึกษาบ้านเราในแฟชั่นที่แปลกใหม่ เมื่อเราไปมหาวิทยาลัยอาจารย์ได้ตกใจทั้งที่ความรู้ของเราหรือประหลาดใจที่เราไม่รู้ พูดคุยเกี่ยวกับเพลโตสี่ madnesses พระเจ้าได้ค่าโดยสารร่วมกัน แต่เราก็ผิดหวังสั่นคลอนในπr²อะเรย์ เฮลีย์มีความเชื่อที่ลึกซึ้งมนุษยศาสตร์ทุกคนที่เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการศึกษา เฮลีย์ยังเชื่อว่าครอบครัวควรติดกันและเธอแหลมจุดหมายของเราด้วยความร้อนของพิธีเทศน์ภาคใต้. the "น้ำสะอาดหลายพันคน คิดว่ามัน สิ่งที่มีโอกาสที่จะเห็นประเทศที่ยากจน wretchedly ได้รับน้ำดื่ม "เฮลีย์กล่าวอย่างกระตือรือร้น "มันเป็นประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเรา สิ่งที่เป็นประสบการณ์ที่จะเป็นที่อาศัยอยู่ในประเทศเฮติ "เธอกล่าว. อุโมงค์มองไปที่แม่ของเราด้วยความชิงชังปฏิเสธไม่ได้เช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเขาและโยนข้าวและถั่วของเขาเข้าไปในถังขยะ ที่สิบแปดที่เขากำลังรอคอยที่จะไปเรียนที่วิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา"พระเจ้าสิ่งที่ฉันต้องการให้สำหรับแฮมเบอร์เกอร์" เขากล่าว "ให้ฉันเข้าใจในเรื่องนี้ ป๊อปปี้มีงานในบอตสวานาและเราจะไม่ได้ที่จะกลับบ้านครั้งแรก? "เขาถาม." การเดินทางคือการศึกษาในตัวเอง "เฮลีย์กล่าวว่า "เราไม่เคยอาศัยอยู่ในทวีปแอฟริกาจึงจะเป็นที่น่าตื่นเต้น." เฮลีย์จะทำให้การออกเสียงขยะเช่นการผจญภัย. "เฮลีย์เด็กเหล่านี้สามารถทำบางอย่างที่มีความมั่นคง พวกเขาไม่ได้รู้ว่าที่บ้านเป็น "อุโมงค์เห่า "วันอื่น ๆ ของครู Hepzibah ถามเธอว่าเธออยู่ที่ไหนและจากการที่เธอคิดว่ามันเป็นคำถามเคล็ดลับ." "คุณจะเป็นละครละครมากเกินไป เราจะไปและที่ทั้งหมดที่มีให้มัน. "เฮลีย์มีคำสุดท้าย. *** เราออกจากเฮติ Lobatse หมู่บ้านแอฟริกันขนาดเล็กที่มีน้อยกว่าถนนที่มีฝุ่นสุนัขผอมและกระท่อมดั้งเดิม ป๊อปปี้ได้ทำงานที่บอตสวานาสำรวจทางธรณีวิทยาในอาคารสีหนูติดกับโรงพยาบาลโรคจิต เราอาศัยอยู่ออกมาจากกระเป๋าในโรงแรมแห่งเดียวในเมือง. "ให้ไปเดินเล่นและดูสิ่งที่เราสามารถหา" เฮลีย์. กล่าวว่าเราอยู่สโมสรฟุตบอลท้องถิ่นที่จัดตั้งขึ้นโดยพนักงานสำรวจชาวยุโรปในการกู้ยืมที่จะช่วยให้แอฟริกันการพัฒนาระบบน้ำ. "ดู" กล่าวว่า Yehudi "พวกเขามีการแต่งกาย." มีกระดานไวท์บอร์ดขนาดใหญ่ที่มีการพิมพ์สีดำชี้และจำนวนมากของเครื่องหมายอัศเจรีย์หลังจากที่กฎเป็น. "มันจะต้องมีเป็นร้อยองศาชื้นออกและสิ่งเหล่านี้ คนที่ต้องการซุกในเสื้อและถุงเท้ารีดสามครั้ง "อุโมงค์หัวเราะ" เหลือเชื่อ! "เฮลีย์ก็ใจกว้างไร้ขีดจำกัด ของความแตกต่างทางวัฒนธรรมในแบบที่เธอไม่เคยทนกับการเปลี่ยนแปลงของลูกของเธอเอง ถ้าผมจะเป็นความผิดของเธอมันจะเป็นที่ เธอต้องการทั้งหมดของเราหนังสือความรัก อ่าน; ที่จะเปิดใจ; เพื่อประสบการณ์ค่ามากกว่าสิ่งวัสดุ แต่เธอถูกปิดสนิทกับความคิดของอุโมงค์เข้าร่วมกองทัพเรือ. "อุโมงค์น้ำเงินไม่ต้องการ individualists พวกเขาจะสนใจความคิดสร้างสรรค์ของคุณและทำให้คุณหุ่นยนต์ คุณจะไม่สามารถที่จะพูดความคิดของคุณ "เธอเตือน." เฮลีย์ผมจะไปที่มหาวิทยาลัยด้วยโปรแกรม NROCT แล้วฉันเข้าร่วมกองทัพเรือ. "ใจของละครที่ถูกสร้างขึ้น. ผู้ที่กำลังพยายามครั้ง สำหรับพี่ชายของเราเพราะมันเป็นเวลาสำหรับเขาที่จะออกจากรัง Yehudi และฉันอยู่สี่ปีที่อายุน้อยกว่าและบอตสวานาเป็นเพียงสถานที่อื่นบนแผนที่สุกสำหรับการค้นพบ เรารักเสรีภาพในชนบทแอฟริกาและเราใช้เวลากับเพื่อนของเราเป็นวัยรุ่น Yehudi และฉันไม่เคยสังเกตเห็นความแตกต่างทางวัฒนธรรม; เราได้ bopped รอบชีวิตของเราทุกคน นอกจากนี้เรามีกันและกัน เรามีความใกล้ชิดไม่เพียง แต่เพราะเราเป็นฝาแฝด แต่เป็นเพราะเรามีความแปลกประหลาดในดินแดนต่างประเทศ. "บ้านฝิ่น!" ผมตะโกน. "สวัสดี Hepz วิธีการเป็นผู้หญิงที่ชื่นชอบของฉัน" ป๊อปปี้ถาม. ผิวฝิ่นยุติธรรมกระดำกระด่างโกรธสีแดง และดูเหมือนว่าเขาเหนื่อยโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เราทุกคน vying สำหรับความสนใจในทางที่ครอบครัวเป็นเพียงการแข่งขันตามธรรมชาติ. "ฉันจะเปลี่ยนชื่อของฉัน" ฉันกล่าวว่า "เคยสิ่งที่มีให้คุณสามารถโทรหาฉัน Hephzibah?" "แม่ของคุณรักเพลงที่สวยงามที่ Yehudi และ Hepzabah Menuhin ทำร่วมกันและเธอคิดว่าเป็นฝาแฝดคุณก็จะมีความสัมพันธ์พิเศษ" อธิบายป๊อปปี้ในการป้องกันของเฮลีย์. "เฮลีย์ล้มเหลวที่จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้า ที่คุณจะไม่รัสเซียหรือชาวยิว "อุโมงค์กล่าวว่า นี้ดูเหมือนจะเป็นความคิดเห็นที่เป็นอันตรายกับผม "Hepz ไม่ได้คุณสังเกตเห็นเราทุกคนมีชื่อแปลก?" "พวกเขาไม่ได้ชื่อแปลก" เฮลีย์กล่าวว่า "พวกเขาจะไม่ซ้ำกัน." ใบหน้าที่ชอบม้าอุโมงค์ของรอยแตกรอยยิ้มและแล้วเขาก็กำลำไส้ของเขาราวกับว่าเสียงหัวเราะความเจ็บปวด ป๊อปปี้เป็นที่ปลายอีกด้านของห้องลูบคลำสุนัข เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจในการรักษาขึ้นสนทนา. "คุณให้ความสำคัญกับสุนัขกว่าที่คุณทำกับเด็กของคุณเอง" เฮลีย์บ่น. "มันด่าพระเจ้าเฮลีย์ ไม่สามารถฉันมีบิตของความสงบสุขหลังจากวันที่ในสนามหรือไม่? แน่นอนผมให้ความสำคัญกับสุนัข เด็กมีอิสระ ฉันจ่ายเงินสามร้อย bucks สำหรับสุนัข! "เขารู้วิธีที่จะกดปุ่มของเธอ. เฮลีย์ได้รับการสนับสนุนออกไม่ได้พูดอะไรมากเป็นป๊อปปี้ยังคงอ่านหนังสือพิมพ์เก่าจากสหรัฐอเมริกา." สหรัฐฯเป็นที่ปรึกษาทางทหารในเวียดนาม สงครามที่กำลังจะมา "ป๊อปปี้กล่าวว่าจากด้านหลังหนังสือพิมพ์." นั่นคือเหตุผลที่ผมจะไปที่มหาวิทยาลัย Marquette "อุโมงค์. กล่าวว่าเหตุผลที่คุณจะไปที่นั่น"? มันเป็นโรงเรียนคาทอลิก "กล่าวว่าเฮลีย์." ถ้าฉันจะได้รับการเกณฑ์ทหารผมเช่นกันอาจจะไปในการเป็นเจ้าหน้าที่ "อุโมงค์และพ่อของฉันลดลงหนังสือพิมพ์ของเขาที่จะมองไปที่เขากล่าว. *** อุโมงค์เป็นผู้บัญชาการทหาร สำหรับกลุ่ม NROTC ของเขาปีที่สามของมหาวิทยาลัย เราก็กลับมาอยู่ในสหรัฐฯแล้วและป๊อปปี้ได้ทำงานเกี่ยวกับปัญหาการบุกรุกน้ำเกลือในรัฐแคลิฟอร์เนีย อุโมงค์ถูกส่งไปยังเพนซาโคฟลอริด้าเป็นเวลาหกสัปดาห์ เป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันที่เกี่ยวข้องกับการเดินในการก่อตัวกลับมาจากค่ายทหารไปที่ห้องโถงระเบียบ มันเป็นท่าที่ร้อนและทหารได้น้อยกว่าความกระตือรือร้น มีสถานีของเจ้าหน้าที่ที่เป็นฐานและพงษ์ผู้บัญชาการที่เกิดขึ้นที่จะสังเกตเห็นการขาดของการก่อตัวที่สมบูรณ์แบบ (ผมได้ยินเรื่องนี้จากนักเรียนที่อยู่ในหมวดเดียวกันอีก.) "พวกคุณควรจะเป็นในขั้นตอนที่ หยุด motherfuckers เหล่านี้! "ตะโกนใส่เจ้าหน้าที่เพื่ออุโมงค์." Motherfuckers หยุด! "สั่งอุโมงค์. มันเป็นวันสุดท้ายของเขาในฐานะผู้บัญชาการทหาร อุโมงค์พบกองทัพเรือไม่ได้เป็น broadminded เป็นเฮลีย์ อุโมงค์ไปทำสงครามในเหมืองกวาดเป็นเจ้าหน้าที่และกลับมาบ้านหลังจากปีและครึ่งหนึ่งจะเป็นงานที่มีเกียรติเป็นวิศวกร เฮลีย์ก็ใส่ใจมากเกินไปที่จะอุโมงค์ เธอตระหนักว่าการสูญเสียใกล้กับลูกของเธอที่เธอได้มา เธอทุ่มเทกับเขาจนในที่สุดในความโกรธเคืองเขาตะโกนใส่เธอ. "เฮลีย์เพื่อเห็นแก่พระคริสต์กลับออกคุณจะ." Yehudi, พี่ชายฝาแฝดของฉันกลับมาจากเวียดนามเกินไปไม่เคยที่จะเดินทางออกนอกประเทศอีกครั้ง เขาถูกฝังอยู่ในอาร์ลิงตัน ป๊อปปี้ถูกทำลาย มันเป็นครั้งแรกที่ผมเคยเห็นเขาร้องไห้ เขามองเหมือนสุนัขที่ได้รับการตี แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม. "มันควรจะได้รับของฉันแทน Yehudi" ละครที่มีทั้งความผิดและน้ำตาในดวงตาของเขากล่าวว่า. "อย่าพูดอย่างนั้น สงครามหมดสติ เราสูญเสีย Yehudi ในสงครามโง่ แต่เราจะขอบคุณที่จะมีบ้านคุณ "กล่าวว่าป๊อปปี้. ฉันให้ความชื่นชมยินดีในงานศพคู่ของฉันเพราะฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์พิเศษกับเขา เขาเป็นคนที่ดีที่สุดที่ผมเคยรู้จัก ฉันเป็นคนเข้มแข็งจนกว่าฉันจะกล่าวว่า"ผมจะไม่เคยได้รับในการเล่นดนตรีที่สวยงามด้วย Yehudi อีกครั้ง". ความเป็นจริงของการตายของเขาตีฉันเป็นฉันยืนอยู่บนเวทีด้วยแรงแข็งแกร่งกว่าพายุโซนร้อนใด ๆ ที่ฉันเคยรู้จัก ส่วนหนึ่งของฉันก็หายไปและฉันได้ผ่านชีวิตกับความรู้สึกของบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไป. ป๊อปปี้และเฮลีย์อยู่ในแปดของพวกเขาในขณะนี้และอาศัยอยู่ในพื้นที่ห่างไกลของประเทศบราซิล ครั้งสุดท้ายที่ผมได้พูดคุยกับเฮลีย์เธอก็ครุ่นคิดมาก. "Hepzabah คุณคิดว่าฉันเป็นเรื่องยากเกินไปที่คุณเด็ก? คุณคิดว่าการที่อาศัยอยู่ทั่วทุกสถานที่เป็นความผิดพลาดหรือไม่? "" ไม่มีเฮลีย์ผู้ที่มีประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยม ฉันจะไม่ได้มีการซื้อขายของเราสำหรับชีวิตครอบครัวนกกระทา. "" ใครเป็นครอบครัวนกกระทา Hepzabah? "" ครอบครัวชาวอเมริกันที่สมบูรณ์แบบ มันเป็นรายการทีวี. "" ดาร์ลิ่งที่คุณควรอ่านมากขึ้นและดูทีวีน้อย "เธอกล่าว. อุโมงค์และผมมักจะพูดคุย เรามีไม่เคยแต่งงานและสงสัยว่าทำไม เราคิดว่าการศึกษาของเราศึกษาเราใน outsidership เราไม่เคยนั่งลงหรือกลายเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนนานมาก เรามักจะเปลี่ยนงานและย้ายทุกสองสามปีที่ผ่านมา. "ผมคิดว่าผมได้กลายเป็นเฮลีย์" ผมบอกอุโมงค์ครั้งสุดท้ายที่เขาเรียกว่า "ฉันจะย้ายไปเบลีซ." "นั่นคือตกลง Hepz" เขากล่าวว่า " ผมชอบผู้หญิงที่แข็ง. "

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ครอบครัวของ . . . . . และ adorations

โดยเวลาที่เราอาศัยอยู่ในเฮติผมให้ยาวขึ้น ความหวังของชีวิตปกติ

เป็นเด็ก , ผมต้องการอะไรมากกว่า Angora แฝด คาร์ดิแกน ตั้งค่า และดื่มโค้กเชอร์รี่ที่เคาน์เตอร์อาหารกลางวันของวูลเวิร์ธ กับเพื่อนของฉัน แต่ป๊อปปี้ก็พัฒนาบ่อน้ำในเฮติ และเราเด็กถูกขับเคลื่อนไปรอบ ๆโดยลูกน้องพ่อหมอ .มันอยู่ไกลจากครอบครัวธรรมดา แต่เรามีพ่อแม่แหกคอก .

ป๊อปปี้ เป็น hydrogeologist มีแสตมป์ที่สุดของพวกเราทุกคนในพาสปอร์ตอังกฤษมากของเขา เขาอาศัยอยู่ในแคนาดาที่ซึ่งผู้คนได้เข้าใจยาก สำเนียงภาษาอังกฤษของเขาและหลังจากสิบห้าปี อังกฤษได้มีเวลาที่ยากเข้าใจของเขาเจือจางอังกฤษพูด เป็นพลเมืองโลก ไม่สบายบางครั้งคุณไม่ทราบที่คุณคู่ควร น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาและวิธีที่เขากล่าวว่า ' วาตะ ' น้ำเตือนฉันของประเทศคุณ ฉันมักจะเห็นเขาแต่งตัวสำหรับฟิลด์ ในกางเกงขาสั้นสีกากีที่มีหลายกระเป๋าที่มีแผนที่และวัดสร้าง

ฮาเลย์ ยืนยันเราเรียกเธอว่า ไม่ใช่แม่ที่ให้ผิดๆ ว่า เธอไม่ใช่แม่ ไม่มีอะไรจะไกลออกไปจากความจริงเธอทุ่มเทเพื่อเลี้ยงดูเราและในขณะที่ไม่เปิดเผยความรัก เธอเคยรัก เธอเป็นแม่ที่ไม่ไร้สาระบ้าน schooled ในแฟชั่นที่แปลกใหม่ ตอนที่เราเข้าเรียนมหาวิทยาลัย อาจารย์ต่างก็ตกใจที่เรารู้หรือเห็นในความไม่รู้ของเรา พูดถึงเรื่องของเพลโตสี่เทพ madnesses เป็นค่าโดยสารปกติ แต่เรา Disappointingly สั่นคลอนเมื่อπ r พนักงานขายเฮลีย์มีความเชื่อที่ลึกซึ้งที่มนุษยศาสตร์ทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับการศึกษา เฮลีย์ยังเชื่อว่า ครอบครัวต้องอยู่ด้วยกันและเขาตั้งค่ายจุดหมายปลายทางของเรากับความเร่าร้อนของบาทหลวงแบ๊บติสต์ภาคใต้

" น้ำสะอาดสำหรับหลายพันคน คิดว่ามัน แล้ว โอกาสที่จะได้เห็นประเทศอย่างเคราะห์ร้ายที่ยากจนได้รับน้ำสะอาด " เลย์อย่างกระตือรือร้น" ประวัติศาสตร์มันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเรา สิ่งที่เป็นประสบการณ์ที่ต้องอาศัยอยู่ในเฮติ , " เธอกล่าว .

ทริสตันมองแม่กับปฏิเสธไม่ได้เหยียดหยาม เช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเขาและโยนเขา ข้าวและถั่วลงในถังขยะ ตอนอายุ 18 ปี เขากำลังรอที่จะไปเรียนที่วิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา

" พระเจ้าสิ่งที่ผมจะให้สำหรับแฮมเบอร์เกอร์ " เขากล่าว " ผมเข้าใจ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.