“Rachel,” Mrs. Price says. She says

“Rachel,” Mrs. Price says. She says it likes she’s getting mad. “You put that sweater on right now and no more nonsense.”
“But it’s not”
“Now!” Mrs. Price says.
This is when I wish I wasn’t eleven, because all the years inside of me ten, nine, eight, seven, six, five, four, three, two and one are pushing at the back of my eyes when I put one arm through one sleeve of the sweater that smell like cottage cheese, and then the other arms through the other and stand there with my arms apart like if the sweater hurts me and it does, all itchy and full of germs that aren’t even mine.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ราเชล" นางกล่าวว่าราคา เธอบอกว่ามันชอบเธอได้รับบ้า "คุณใส่เสื้อกันหนาวว่าในตอนนี้และไม่มีเรื่องไร้สาระมากขึ้น."
"แต่ก็ไม่ได้"
"ตอนนี้" นางกล่าวว่าราคา.
นี่คือเมื่อฉันหวังว่าฉันไม่ได้เป็นสิบเอ็ดเพราะทุกปีที่ผ่านมาภายในของฉันสิบเก้า แปดเจ็ดหกห้าสี่สามสองหนึ่งจะผลักดันที่ด้านหลังของตาของฉันเมื่อฉันใส่แขนข้างหนึ่งผ่านแขนของเสื้อที่มีกลิ่นเช่นชีสกระท่อมแล้วแขนอื่น ๆ ผ่านทางอื่น ๆ และยืน ที่นั่นกับแขนของฉันออกจากกันเช่นถ้าเสื้อยืดเจ็บฉันและมันไม่ทุกคันและเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ไม่ได้แม้แต่เหมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ราเชล " คุณนายราคากล่าว เธอบอกว่ามันชอบเธอโมโห " คุณใส่เสื้อในตอนนี้ และไม่มีเรื่องไร้สาระ "
" แต่ไม่ใช่ "
" ตอนนี้ ! " คุณนายราคาบอกว่า .
นี่คือเมื่อฉันหวังให้ฉันไม่ 11 เพราะทุกปีข้างใน สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สามสองและหนึ่งจะกดที่ด้านหลังของตาของฉันเมื่อฉันวางแขนข้างหนึ่งผ่านแขนของเสื้อที่เหม็นเหมือนชีสกระท่อม , และอีกแขนผ่านอื่น ๆและยืนด้วยแขนของฉันออกจากกัน เช่น ถ้าเสื้อผมเจ็บและมันทุกคัน และเต็มไปด้วยเชื้อโรคที่ไม่ใช่ของฉัน .