‘Yes.’‘And the hound?’‘It is dead.’

‘Yes.’
‘And the hound?’
‘It is dead.’
She gave a long sigh of satisfaction.
‘Thank God! Thank God! Oh, this villain! See how he
has treated me!’ She shot her arms out from her sleeves,
and we saw with horror that they were all mottled with
bruises. ‘But this is nothing—nothing! It is my mind and
soul that he has tortured and defiled. I could endure it all,
ill-usage, solitude, a life of deception, everything, as long
as I could still cling to the hope that I had his love, but
now I know that in this also I have been his dupe and his
tool.’ She broke into passionate sobbing as she spoke.
‘You bear him no good will, madam,’ said Holmes.
‘Tell us then where we shall find him. If you have ever
aided him in evil, help us now and so atone.’
‘There is but one place where he can have fled,’ she
answered. ‘There is an old tin mine on an island in the
heart of the mire. It was there that he kept his hound and
there also he had made preparations so that he might have
a refuge. That is where he would fly.’
The fog-bank lay like white wool against the window.
Holmes held the lamp towards it.

‘See,’ said he. ‘No one could find his way into the
Grimpen Mire to-night.’
She laughed and clapped her hands. Her eyes and teeth
gleamed with fierce merriment.
‘He may find his way in, but never out,’ she cried.
‘How can he see the guiding wands to-night? We planted
them together, he and I, to mark the pathway through the
mire. Oh, if I could only have plucked them out to-day.
Then indeed you would have had him at your mercy!’
It was evident to us that all pursuit was in vain until the
fog had lifted. Meanwhile we left Lestrade in possession of
the house while Holmes and I went back with the baronet
to Baskerville Hall. The story of the Stapletons could no
longer be withheld from him, but he took the blow
bravely when he learned the truth about the woman
whom he had loved. But the shock of the night’s
adventures had shattered his nerves, and before morning
he lay delirious in a high fever, under the care of Dr.
Mortimer. The two of them were destined to travel
together round the world before Sir Henry had become
once more the hale, hearty man that he had been before
he became master of that ill-omened estate.
And now I come rapidly to the conclusion of this
singular narrative, in which I have tried to make the reader

share those dark fears and vague surmises which clouded
our lives so long and ended in so tragic a manner. On the
morning after the death of the hound the fog had lifted
and we were guided by Mrs. Stapleton to the point where
they had found a pathway through the bog. It helped us to
realize the horror of this woman’s life when we saw the
eagerness and joy with which she laid us on her husband’s
track. We left her standing upon the thin peninsula of
firm, peaty soil which tapered out into the widespread
bog. From the end of it a small wand planted here and
there showed where the path zigzagged from tuft to tuft of
rushes among those green-scummed pits and foul
quagmires which barred the way to the stranger. Rank
reeds and lush, slimy water-plants sent an odour of decay
and a heavy miasmatic vapour onto our faces, while a false
step plunged us more than once thigh-deep into the dark,
quivering mire, which shook for yards in soft undulations
around our feet. Its tenacious grip plucked at our heels as
we walked, and when we sank into it it was as if some
malignant hand was tugging us down into those obscene
depths, so grim and purposeful was the clutch in which it
held us. Once only we saw a trace that someone had
passed that perilous way before us. From amid a tuft of
cotton grass which bore it up out of the slime some dark

thing was projecting. Holmes sank to his waist as he
stepped from the path to seize it, and had we not been
there to drag him out he could never have set his foot
upon firm land again. He held an old black boot in the air.
‘Meyers, Toronto,’ was printed on the leather inside.
‘It is worth a mud bath,’ said he. ‘It is our friend Sir
Henry’s missing boot.’
‘Thrown there by Stapleton in his flight.’
‘Exactly. He retained it in his hand after using it to set
the hound upon the track. He fled when he knew the
game was up, still clutching it. And he hurled it away at
this point of his flight. We know at least that he came so
far in safety.’
But more than that we were never destined to know,
though there was much which we might surmise. There
was no chance of finding footsteps in the mire, for the
rising mud oozed swiftly in upon them, but as we at last
reached firmer ground beyond the morass we all looked
eagerly for them. But no slightest sign of them ever met
our eyes. If the earth told a true story, then Stapleton
never reached that island of refuge towards which he
struggled through the fog upon that last night. Somewhere
in the heart of the great Grimpen Mire, down in the foul

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'ใช่''และหมา''มันจะตาย'เธอให้การถอนหายใจยาวความพึงพอใจ' ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้า โอ้ วายร้ายนี้ ดูวิธีเขาได้รับการรักษาฉัน!' เธอยิงแขนออกจากแขนของเธอและเราเห็น ด้วยความกลัวว่าขจัดทั้งหมดด้วยฟกช้ำ ' แต่มันไม่ — ไม่มีอะไร ก็ใจของฉัน และวิญญาณที่เขาทรมาน และสุด ฉันสามารถทนได้ทั้งหมดชีวิตของการหลอกลวง ทุกอย่าง ยาว สันโดษ ill-usageเป็นฉันอาจยังคงยึดเอาความหวังที่ผมรัก แต่ตอนนี้ ฉันรู้ว่า ในนี้ ยังมีล่อของเขาและเขาเครื่องมือ ' เธอบุกเข้าไปใน sobbing ความรักเธอพูด'คุณหมีเขาจะไม่ดี ม่าย กล่าวว่า โฮล์มส์' บอกเราแล้วที่เราจะพบพระองค์ ถ้าคุณเคยช่วยให้เขาช่วยเหลือร้าย เราตอนนี้ และดังนั้น แก้ ''มีเพียงเดียวที่เขาสามารถมีหนี เธอตอบ ' มีดีบุกเก่าเหมืองบนเกาะนี้หัวใจของการไมร์ ก็มีว่า เขาเก็บหมาของเขา และมียังเขาได้ทำการเตรียมการเพื่อที่เขาจะมีหลบภัย นั่นคือการที่เขาจะบิน 'ธนาคารหมอกวางเช่นผ้าขนสัตว์สีขาวกับหน้าต่างโฮล์มส์ถือโคมไฟต่อมัน 'ดู เขากล่าว ' ไม่มีใครสามารถหาทางของเขาในการGrimpen ไมร์เพื่อคืนนี้ 'เธอหัวเราะ และปรบมือเพื่อเรียกมือของเธอ ตาและฟันของเธอgleamed กับอาหารรุนแรง'เขาอาจหาทางของเขาใน แต่ไม่เคยออก เธอร้องไห้' เขาสามารถดูการนำไม้เท้าไปคืน เราปลูกพวกเขาโดด เขา และ การทำเครื่องหมายทางเดินผ่านของไมร์ โอ้ ถ้าฉันสามารถเท่ามีดึงพวกเขาออกไปวันนั้นแล้วจริง ๆ คุณจะได้มีเขาสักการะบูชา!'ก็ชัดเราที่แสวงหาทั้งหมดเปล่า ๆ จนถึงการหมอกได้ยกมา ในขณะเดียวกัน เราเหลือ Lestrade ในครอบครองบ้านในขณะที่โฮล์มส์และไปกลับ ด้วยการ baronetBaskerville หอ เรื่องราวของ Stapletons อาจไม่ต่อไปจะหักจากเขา แต่เขาเอาเป่าอย่างกล้าหาญเมื่อเขาเรียนรู้ความจริงเกี่ยวกับผู้หญิงใครเขาก็รัก แต่ช็อตของคืนนี้การผจญภัยได้ทำลายเส้นประสาทของเขา และ ก่อนเช้าเขาวางน้ำตาไหลสู้แสงในไข้สูง ภายใต้การดูแลของดรMortimer ทั้งสองได้ถูกกำหนดในการเดินทางรอบโลกกันก่อนเป็น Sir Henryอีกครั้ง hale แสนอร่อยคนที่เขาได้ก่อนเขาได้กลายเป็นต้นแบบของนิคมที่ ill-omenedและตอนนี้ ผมมาอย่างรวดเร็วสรุปนี้เล่าเรื่องเอกพจน์ ที่ฉันพยายามที่จะทำให้ผู้อ่าน แบ่งปันความกลัวที่มืดและ surmises คลุมเครือซึ่งพวกเหล่านั้นชีวิตของเราจึงยาว และสิ้นสุดในลักษณะน่าเศร้ามาก ในการตอนเช้าหลังจากการตายของหมาหมอกได้ยกและเราถูกนำ โดยนาง Stapleton ไปยังจุดที่พวกเขาได้พบทางเดินผ่านของ bog มันช่วยเราได้ตระหนักถึงสยองขวัญของชีวิตของผู้หญิงคนนี้เมื่อเราเห็นการความกระตือรือร้นและความสุขที่เธอวางเราบนสามีของเธอติดตาม เราทิ้งเธอยืนตามคาบสมุทรของบางดินที่แน่น peaty ซึ่งเรียวออกมาเป็นแพร่หลายbog จากปลายของ ไม้กายสิทธิ์ขนาดเล็กที่ปลูกที่นี่ และมีพบที่เส้นทาง zigzagged ปุยปุยของวิ่งระหว่างหลุม scummed เขียวและเหม็นเหล่านั้นquagmires ซึ่งกติกาวิธีการกับคนแปลกหน้า อันดับสานเขียวชอุ่ม ปลิ้นปล้อนพืชน้ำส่งกลิ่นตัวของการสลายตัวและมีไอ miasmatic หนักลงบนใบหน้าของเรา ในขณะที่มีการปลอมขั้นตอนที่กระโจนเรามากกว่าเมื่อต้นขาลึกเข้าสู่มืดไมร์ ซึ่งส่ายเมตรในไท่นุ่มสั่นรอบเท้าของเรา ความหวงแหนจับดึงที่ส้นเท้าของเราเป็นเราเดิน และเมื่อเราจมลงไป ก็เป็นถ้าบางมือร้ายถูกดึงเราลงเข้าที่ลามกอนาจารลึก กลัว และมีความเด็ดเดี่ยวดังนั้นไขว่คว้าในการที่จะแก้ไขจัดเรา เพียงครั้งเดียว ที่เราเห็นการสืบค้นกลับที่คนที่มีผ่านทางที่เต็มไปด้วยอันตรายก่อนเรา จากท่ามกลางปุยของหญ้าฝ้ายซึ่งกระบอกสูบมันขึ้นจากน้ำเมือกมืดบางอย่างมีการฉายภาพสิ่งที่ โฮล์มส์จมกับเอวของเขาขณะที่เขาก้าวจากเส้นทางไปยึดมัน และเราไม่ได้มีการลากเขาออกมาเขาจะไม่เคยได้ตั้งเท้าของเขาเมื่อบริษัทแลนด์อีกครั้ง เขาจัดบูตสีดำตัวเก่าในอากาศ'ริสเมเยอร์ส โตรอนโต ถูกพิมพ์ในหนังภายใน'มันคุ้มอ่างพอกโคลน กล่าวว่า เขา ' มันเป็นเพื่อนรักของเราเฮนรี่ที่บูตการหายไป.''โยนมี โดย Stapleton ในเที่ยวบินของเขา'' แน่นอน เขาถูกเก็บไว้ในมือของเขาหลังจากที่ใช้การตั้งค่าหมาเมื่อติดตาม เขาหนีเมื่อเขารู้ว่าการเกมขึ้น ยังคง กำมัน และเขาโยนมันออกไปที่จุดนี้เครื่องบินของเขา เรารู้น้อยว่า เขามานั้นห่างไกลในความปลอดภัย 'แต่ที่เราถูกไม่กำหนดรู้แต่ มีไม่มากที่เราอาจคาดการณ์ มีโอกาสที่จะค้นหารอยเท้าในไมร์ สำหรับการโคลนที่เพิ่มสูงขึ้นจากผู้ผลิตรายอย่างรวดเร็วในพวกเขา แต่ เป็นเราที่สุดถึงพื้นดินแน่นเกิน morass ที่เรามองรับสำหรับพวกเขา แต่ไม่มีสัญญาณน้อยที่สุดของพวกเขาเคยพบดวงตาของเรา ถ้าโลกบอกเรื่องจริง แล้ว Stapletonถึงเกาะที่พักพิงต่อซึ่งเขาไม่เคยต่อสู้ผ่านหมอกเมื่อคืนนั้น ที่ใดที่หนึ่งใน Grimpen ดีไมร์ ลงในรับี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'ใช่.'
'และหมา?
'มันจะตาย.
เธอให้ถอนหายใจยาวของความพึงพอใจ
'ขอบคุณพระเจ้า! ขอบคุณพระเจ้า! โอ้คนร้ายนี้! ดูว่าเขา
ได้รับการรักษาฉัน! ' เธอยิงแขนของเธอออกจากแขนของเธอ
และเราเห็นด้วยความกลัวว่าพวกเขากำลังทั้งหมดที่มีจุดด่างดำ
รอยฟกช้ำ ' แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรไม่มีอะไร! มันเป็นความคิดของฉันและ
จิตวิญญาณที่เขาได้ทรมานและมลทิน ฉันจะทนได้ทั้งหมด
ที่ไม่ดีการใช้งานสันโดษชีวิตของการหลอกลวงทุกอย่างตราบใด
ที่ข้าพเจ้ายังคงสามารถยึดติดกับความหวังว่าฉันมีความรักของเขา แต่
ตอนนี้ฉันรู้ว่าในนี้ฉันได้รับการตกเป็นเหยื่อของเขาและเขา
เครื่องมือ.' เธอบุกเข้าไปหลงใหลร้องไห้ขณะที่เธอพูด
'คุณแบกเขาไม่มีจะดีแหม่ม' โฮล์มส์กล่าวว่า
'บอกเราแล้วที่เราจะได้เจอเขา ถ้าคุณเคย
ได้รับความช่วยเหลือเขาในความชั่วร้ายช่วยให้เราในขณะนี้และเพื่อชดเชย.
'มี แต่หนึ่งในสถานที่ที่เขาสามารถหลบหนีไปได้ "เธอ
ตอบ 'มีเหมืองแร่ดีบุกเก่าบนเกาะในคือ
หัวใจของโคลนตม มันอยู่ที่นั่นเขาเก็บหมาของเขาและ
ยังมีเขาทำเตรียมการเพื่อที่เขาจะได้มี
ที่หลบภัย นั่นเป็นที่ที่เขาจะบิน.
หมอกธนาคารวางเช่นผ้าขนสัตว์สีขาวกับหน้าต่าง
โฮล์มส์ที่จัดขึ้นโคมไฟที่มีต่อมัน

'ดู' กล่าวว่าเขา 'ไม่มีใครสามารถหาวิธีของเขาเข้าไปใน
Grimpen Mire เพื่อคืน.
เธอหัวเราะและปรบมือของเธอ ดวงตาและฟันของเธอ
gleamed กับความสนุกสนานที่รุนแรง
'เขาอาจจะหาทางของเขาใน แต่ไม่เคยออก' เธอร้องไห้
'วิธีการที่เขาสามารถมองเห็นดินแดนแนวทางที่จะคืน? เราปลูก
ด้วยกันเขาและฉันจะทำเครื่องหมายทางเดินผ่าน
โคลนตม โอ้ถ้าฉันจะมีเพียงแค่ดึงพวกเขาออกไปในวันนี้
แล้วแน่นอนคุณจะมีเขาอยู่ในความเมตตาของคุณ!
มันเห็นได้ชัดให้เราเห็นว่าการแสวงหาทุกอย่างเป็นไปในไร้สาระจน
หมอกยก ในขณะเดียวกันเราทิ้งเลสเตรดในความครอบครองของ
บ้านในขณะที่โฮล์มส์และฉันก็กลับมาพร้อมกับบารอน
เพื่อ Baskerville ฮอลล์ เรื่องราวของ Stapletons ไม่สามารถ
ได้รับการหักจากเขา แต่เขาเอาระเบิด
อย่างกล้าหาญเมื่อเขารู้จริงเกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่เขาเคยรัก แต่ช็อตของคืนที่
การผจญภัยได้ทำลายเส้นประสาทของเขาและตอนเช้าก่อน
ที่เขานอนเพ้อในไข้สูงภายใต้การดูแลของดร
Mortimer สองของพวกเขาถูกกำหนดที่จะเดินทางไป
ด้วยกันรอบโลกก่อนที่เซอร์เฮนรี่ได้กลายเป็น
อีกครั้ง Hale ที่มนุษย์มากมายว่าเขาได้รับก่อนที่
เขาจะกลายเป็นเจ้านายของว่าธุรกิจไม่ดี omened
และตอนนี้ฉันมาอย่างรวดเร็วไปสู่ข้อสรุปของเรื่องนี้
เล่าเรื่องเอกพจน์ซึ่งผมได้พยายามที่จะทำให้ผู้อ่าน

มีส่วนแบ่งผู้ที่กลัวความมืดและสันนิษฐานคลุมเครือซึ่งฟุ้ง
ชีวิตของเรานานมากและจบลงในลักษณะที่น่าเศร้าดังนั้น ใน
ตอนเช้าหลังจากการตายของหมาหมอกได้ยกขึ้น
และเราถูกชี้นำโดยนางสเตเปิลไปยังจุดที่
พวกเขาได้พบทางเดินผ่านบึง มันช่วยให้เรา
ตระหนักถึงความน่ากลัวของชีวิตของผู้หญิงคนนี้เมื่อเราเห็น
ความกระตือรือร้นและความสุขที่เธอวางเราได้ที่สามีของเธอ
ติดตาม เรายังเหลือเธอยืนอยู่บนคาบสมุทรบาง ๆ ของ
บริษัท ดินโคลนเลนซึ่งเรียวออกไปอย่างกว้างขวาง
ลุ่ม จากจุดสิ้นสุดของมันคันเล็ก ๆ ปลูกที่นี่และ
มีแสดงให้เห็นว่าที่เส้นทาง zigzagged จากกระจุกกระจุกที่จะ
วิ่งในหมู่หลุมสีเขียว scummed เหล่านั้นและเหม็น
quagmires ซึ่งห้ามทางไปคนแปลกหน้า อันดับ
กกและเขียวชอุ่มน้ำพืชปลิ้นปล้อนส่งกลิ่นของการสลายตัว
และไอ miasmatic หนักลงบนใบหน้าของเราในขณะที่เป็นเท็จ
ขั้นตอนลดลงเรามากกว่าหนึ่งครั้งต้นขาลึกลงไปในความมืด
โคลนสั่นซึ่งส่ายหลาในไท่นุ่ม
รอบ ๆ เท้าของเรา จับหวงแหนมันดึงที่ส้นเท้าของเราในฐานะ
ที่เราเดินและเมื่อเราจมลงไปมันก็เหมือนกับว่าบาง
มือมะเร็งดึงเราลงไปในลามกอนาจารเหล่านั้น
ระดับความลึกเพื่อให้น่ากลัวและเด็ดเดี่ยวถูกคลัทช์ในการที่จะ
จัดขึ้นเรา เพียงครั้งเดียวที่เราเห็นร่องรอยว่ามีใครบางคน
ผ่านทางที่เต็มไปด้วยอันตรายก่อนเรา จากท่ามกลางกระจุกของ
หญ้าฝ้ายซึ่งเจาะขึ้นมาจากน้ำเมือกบางมืด

สิ่งที่ได้รับการฉาย โฮล์มส์จมลงไปเอวของเขาในขณะที่เขา
ก้าวจากเส้นทางที่จะยึดมันและเราไม่ได้รับการ
มีที่จะลากเขาออกไปเขาอาจจะไม่เคยได้ตั้งเท้าของเขา
บนแผ่นดินของ บริษัท อีกครั้ง เขาจัดบูตสีดำเก่าในอากาศ
'เมเยอร์ส, โตรอนโต,' ถูกพิมพ์ลงบนหนังภายใน
'เป็นมูลค่าการอาบน้ำโคลน' กล่าวว่าเขา 'มันเป็นเพื่อนของเราเซอร์
เฮนรีบูตที่ขาดหายไป.
'โยนโดยมีสเตเปิลในเที่ยวบินของเขา.
'แน่นอน เขาเก็บไว้ในมือของเขาหลังจากที่ใช้มันในการตั้ง
หมาเมื่อติดตาม เขาหนีไปเมื่อเขารู้ว่า
เกมขึ้นยังคงกำมัน และเขาโยนมันออกไปที่
จุดนี้เที่ยวบินของเขา เรารู้ว่าอย่างน้อยที่เขามาเพื่อให้
ห่างไกลในความปลอดภัย.
แต่กว่าที่เราไม่เคยถูกลิขิตมาให้รู้ว่า
แม้ว่าจะมีมากซึ่งเราอาจจะคาดการณ์ มี
โอกาสในการหารอยเท้าในโคลนสำหรับไม่ได้
โคลนที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วใน oozed กับพวกเขา แต่เป็นที่สุดท้ายที่เรา
มาถึงพื้นดินที่ชื้นแฉะกระชับเกินกว่าที่เราทุกคนมอง
กระหายสำหรับพวกเขา แต่ยังไม่มีสัญญาณที่น้อยที่สุดของพวกเขาเคยพบ
ดวงตาของเรา หากแผ่นดินบอกว่าเป็นเรื่องจริงแล้วสเตเปิล
ไม่ถึงเกาะที่หลบภัยที่มีต่อการที่เขา
พยายามที่ผ่านหมอกเมื่อคืนที่ผ่านมาว่า ที่ไหนสักแห่ง
ในหัวใจของที่ดี Grimpen โคลนตมลงในเหม็น