The morning of 26th December was wa

The morning of 26th December was warm and sunny on Phi Phi Don Island in Thailand. The sunshine was a welcome change from the wet,rainy weather in London. After breakfast we went to the beach. My parents decided to sunbathe and I ran straight into the crystal clear water. Nothing could prepare me for what was about to happen.
Suddenly,I heard a loud roar. The water under my feet disappeared. I heard people screaming and pointing at the sea. "What's going on?" I wondered as I turned to see a massive wave coming towards me. "Mark,run!" I heard my mum shout before the huge wave swallowed me. I was under the water. I tried to breathe and reach the surface but the force of the water just pushed me down. Then, out of nowhere a hand grabbed me and pulled me up. I gasped for air and looked around. I was in a palm trwe with a Thai man. I could see people in the distance running in panic.
I felt like crying but I was too shocked to even do that. The only thing I could do was to sit and watch,unabel to move. The hours passed slowly. Suddenly, the Thai man started shouting and pointing to a helicopter. The pilot saw us and came to rescue us. Half an hour later we were safe in the hills. There were a lot of people there. I felt lonely and lost. "Mark,you're safe," I heard my mum's voice say. I don't remember feeling more relieved in my life than at that moment.
Two dats later we left the island. We felt lucky to be alive but we were sorry for the locals that lost their homes. It was a terrible experience

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เช้า 26 ธันวาคมได้อบอุ่น และแดดบนเกาะพีพีดอนในประเทศไทย เปลี่ยนสภาพอากาศเปียก ฝนตกในกรุงลอนดอนต้อนรับแสงแดดได้ หลังอาหารเช้า เราเดินไปชายหาด พ่อตัดสินใจที่จะอาบแดด และฉันวิ่งตรงในน้ำใส ไม่สามารถเตรียมฉันสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ทันใดนั้น ผมได้ยินเสียงคำรามเสียงดัง น้ำภายใต้เท้าของฉันหายไป ผมได้ยินคนกรีดร้อง และชี้ไปที่ทะเล "จะเกิดอะไรขึ้น" ผมสงสัยว่า ผมหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาสู่ฉัน "ทำเครื่องหมาย รัน" ผมได้ยิน mum ฉันตะโกนก่อนคลื่นใหญ่กลืนกินฉัน ผมอยู่ใต้น้ำ พยายามที่จะหายใจ และถึงผิว แต่แรงน้ำเพียงผลักฉันลง งาม มือคว้าผม แล้วดึงผมขึ้น Gasped สำหรับอากาศ และมองรอบ ๆ ผมอยู่ใน trwe ปาล์มกับคนไทย ฉันสามารถเห็นคนในระยะที่ทำงานเปิดเปิงเหมือนร้องไห้ แต่แค่ตกใจเกินไปแม้จะทำที่ สิ่งเดียวที่ฉันทำ จะรับ ชม unabel การย้ายได้ ชั่วโมงผ่านไปอย่างช้า ๆ ทันใดนั้น ไทยผู้ชายเริ่มตะโกน และชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเรา และมาช่วยเหลือเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเราได้เซฟไว้ มีผู้คนจำนวนมากได้ ฉันรู้สึกเหงา และหายไป ยินเสียงสี่มุมของฉันบอกว่า "เครื่องหมาย คุณปลอดภัย จำไม่ได้รู้สึกปลดปล่อยมากขึ้นในชีวิตมากกว่าที่ก็Dats สองหลังเราออกจากเกาะ เรารู้สึกโชคดีที่มีชีวิตอยู่ แต่เรามีคนที่สูญเสียบ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช้าของวันที่ 26 ธันวาคมอบอุ่นและมีแดดบนเกาะพีพีดอนในประเทศไทย แสงแดดคือการเปลี่ยนแปลงการต้อนรับจากเปียกสภาพอากาศที่ฝนตกในกรุงลอนดอน หลังอาหารเช้าเราไปชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดดและฉันวิ่งตรงเข้าไปในน้ำทะเลใส ไม่มีอะไรที่จะเตรียมความพร้อมสำหรับสิ่งที่ผมกำลังจะเกิดขึ้น.
ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงคำรามดัง น้ำใต้เท้าของฉันหายไป ผมได้ยินคนกรีดร้องและชี้ไปที่ทะเล "สิ่งที่เกิดขึ้น?" ผมสงสัยว่าเป็นผมหันไปเห็นคลื่นขนาดใหญ่ที่มาหาผม "มาร์คทำงาน!" ผมได้ยินเสียงร้องแม่ของฉันก่อนที่คลื่นขนาดใหญ่กลืนกินฉัน ผมก็อยู่ใต้น้ำ ผมพยายามที่จะหายใจและการเข้าถึงพื้นผิว แต่พลังแห่งน้ำเพียงแค่ผลักฉันลง จากนั้นออกมาจากที่ไหนคว้ามือฉันและดึงฉันขึ้น ผมอ้าปากค้างสำหรับอากาศและมองไปรอบ ๆ ผมอยู่ใน trwe ปาล์มกับคนไทย ฉันจะได้เห็นคนที่อยู่ในระยะการทำงานในความหวาดกลัว.
ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ผมตกใจมากเกินไปที่จะได้ทำอย่างนั้น สิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือการนั่งชม, unabel ที่จะย้าย เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ทันใดนั้นคนไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและเข้ามาช่วยเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรามีความปลอดภัยในภูเขา มีผู้คนจำนวนมากมี ฉันรู้สึกเหงาและหายไป "มาร์คคุณปลอดภัย" ผมได้ยินเสียงแม่ของฉันว่า ผมจำไม่ได้รู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตของฉันกว่าในขณะนั้น.
สอง dats ต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกว่าโชคดีที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เราก็เสียใจกับชาวบ้านที่สูญเสียบ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนเช้าของวันที่ 26 ธันวาคม อบอุ่น และแดดบนเกาะพีพีดอน ประเทศไทย แสงแดดคือการเปลี่ยนแปลงการต้อนรับจากเปียกฝน สภาพอากาศในลอนดอน หลังจากอาหารเช้าเราก็ไปที่ชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดดและฉันวิ่งตรงเข้าไปในผลึกชัดเจนน้ำ . ไม่มีอะไรสามารถเตรียมผมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
จู่ๆ ผมได้ยินเสียงคำรามดัง น้ำใต้ฝ่าเท้าของฉันหายไปฉันได้ยินคนตะโกนและชี้ไปที่ทะเล” เกิดอะไรขึ้น ? " ฉันสงสัยว่าฉันหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาต่อผม” มาร์ค , วิ่ง ! ฉันได้ยินว่าแม่ฉันตะโกนก่อนคลื่นใหญ่กลืนกินฉัน ฉันอยู่ใต้น้ำ ฉันพยายามจะหายใจ และถึงพื้นผิว แต่ความแรงของน้ำก็ผลักฉันล้มลง แล้ว จู่ๆ มือคว้าฉันและดึงฉันขึ้นฉันอ้าปากค้าง เพราะอากาศและมองไปรอบ ๆ ผมอยู่ใน trwe ปาล์มกับชายไทย . ผมเห็นคนในระยะทางวิ่งในความหวาดกลัว .
ผมรู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ผมก็ตกใจมากที่ทำอย่างนั้น สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือ นั่งดู unabel ที่จะย้าย เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จู่ๆ ผู้ชายไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและมาช่วยเราครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็ปลอดภัยในภูเขา มีคนมากมายที่นั่น ผมเหงา " มาร์ค คุณปลอดภัยแล้ว " ผมได้ยินเสียงแม่พูด ผมจำไม่ได้ว่ารู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตกว่าตอนนั้น .
2 Dats ต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกว่าโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เราสงสารชาวบ้านที่บ้านของเขาหายไป มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว