Mosquitoes were also collected whil

Mosquitoes were also collected while landing on two persons. The same persons were employed in site B and C, whereas one of the two persons was replaced in site A. One dog- and one man-bait trap were employed simultaneously in the three sites for 17 sampling nights, i.e., for six nights in site A (August 5-September 15, 1997), six nights in site B (July 29-September 23, 1998), and five nights in site C (June 23-September 15, 1999). The traps consisted of a cylindrical structure of wood (2.3 m of diameter × 2.0 m in height for dog and 2.0 m × 1.5 m for humans) covered by a net, five cm above the ground to allow mosquitoes to enter the trap [12,13] (Figure 1). The risk of mosquitoes escaping from the trap was considered negligible, due to both the insect host-seeking behaviour (in which mosquitoes rarely fly downwards when leaving an enclosed space), and to the fact that engorged females do not move after the blood meal, resting on the net [14]. In each site, the human and dog baits were located at a distance of at least ten meters to avoid interference between mosquito attractants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยุงยังถูกรวบรวมไว้ขณะจอดบน 2 ท่าน คนเดียวได้ทำงานในไซต์ B และ C ขณะหนึ่งสองถูกแทนที่ในไซต์อ. หนึ่งสุนัขและดักเหยื่อคนหนึ่งได้จ้างกันในสาม 17 คืนสุ่มตัวอย่าง เช่น สำหรับไซต์การ (5 สิงหาคม 15 กันยายน 1997), หกคืนหกคืนในไซต์ B (29 กรกฎาคม 23 กันยายน 1998), และห้าคืนไซต์ C (23 มิถุนายน 15 กันยายน 1999) กับดักประกอบด้วยโครงสร้างไม้ (2.3 m ×เส้นผ่าศูนย์กลาง 2.0 เมตรสูงสำหรับสุนัขและ 2.0 × 1.5 เมตรสำหรับมนุษย์) ครอบคลุม 5 ซม.เหนือพื้นดินให้ยุงใส่กับดัก [12,13] สุทธิทรงกระบอก (รูปที่ 1) ความเสี่ยงของการหลบหนีจากกับดักยุงถือเป็นระยะ เนื่อง จากทั้งสองแมลงไม่โฮสต์พฤติกรรม (ในที่ยุงไม่ค่อยบินลงเมื่อเว้นควบ), และความจริงที่ว่า engorged หญิงย้ายหลังอาหารเลือด วางตัวบนสุทธิ [14] ในแต่ละ ไซต์ มนุษย์ และเหยื่อของสุนัขมีอยู่ในระยะทางน้อยกว่า 10 เมตรเพื่อหลีกเลี่ยงสัญญาณรบกวนระหว่าง attractants ยุง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยุงที่ถูกเก็บรวบรวมในขณะที่ยังเชื่อมโยงไปถึงสองคน บุคคลเดียวกันถูกว่าจ้างในเว็บไซต์ B และ C ในขณะที่หนึ่งในสองคนก็ถูกแทนที่ในเว็บไซต์เอหนึ่งในสุนัขและมนุษย์กับดักเหยื่อที่ถูกว่าจ้างพร้อมกันในสามเว็บไซต์สำหรับคืน 17 สุ่มตัวอย่างคือหกคืน เว็บไซต์ (5 สิงหาคม - 15 กันยายน, 1997) หกคืนในเว็บไซต์บี (29 กรกฎาคม - 23 กันยายน, 1998) และห้าคืนในเว็บไซต์ C (23 มิถุนายน - 15 กันยายน 1999) กับดักประกอบด้วยโครงสร้างทรงกระบอกไม้ (2.3 เมตรเส้นผ่าศูนย์กลาง× 2.0 เมตรสูงสำหรับสุนัขและ 2.0 ม. × 1.5 เมตรสำหรับมนุษย์) ปกคลุมด้วยตาข่ายห้าเซนติเมตรเหนือพื้นดินเพื่อให้ยุงเพื่อเข้าสู่กับดัก [12, 13] (รูปที่ 1) ความเสี่ยงของยุงหนีออกมาจากกับดักได้รับการพิจารณาเล็กน้อยเนื่องจากทั้งพฤติกรรมโฮสต์ที่กำลังมองหาแมลง (ซึ่งยุงไม่ค่อยบินลงเมื่อออกจากพื้นที่ปิดล้อม) และความจริงที่ว่าผู้หญิง engorged ไม่ได้ย้ายหลังอาหารเลือด ที่วางอยู่บนเน็ต [14] ในแต่ละเว็บไซต์ที่มนุษย์และเหยื่อสุนัขตั้งอยู่ที่ระยะห่างอย่างน้อยสิบเมตรเพื่อหลีกเลี่ยงการรบกวนระหว่างดึงดูดยุง