Society called him Handsome Signole

Society called him Handsome Signoles. His name was Viscount Gontran-Joseph de Signoles.

An orphan, and possessed of an adequate income, he cut a dash, as the saying is. He had a good figure and a good carriage, a sufficient flow of words to pass for wit, a certain natural grace, an air of nobility and pride, a gallant moustache and an eloquent eye, attributes which women like.

He was in demand in drawing-rooms, sought after for valses, and in men he inspired that smiling hostility which is reserved for vital and attractive rivals. He had been suspected of several love-affairs of a sort calculated to create a good opinion of a youngster. He lived a happy, care-free life, in the most complete well-being of body and mind. He was known to be a fine swordsman and a still finer shot with the pistol.

"When I come to fight a duel," he would say, "I shall choose pistols. With that weapon, I'm sure of killing my man."

One evening, he went to the theatre with two ladies, quite young, friends of his, whose husbands were also of the party, and after the performance he invited them to take ices at Tortoni's.

They had been sitting there for a few minutes when he noticed a gentleman at a neighbouring table staring obstinately at one of the ladies of the party. She seemed embarrassed and ill at ease, and bent her head. At last she said to her husband:

"There's a man staring at me. I don't know him; do you?"

The husband, who had seen nothing, raised his eyes, but declared:

"No, not in the least."

Half smiling, half in anger, she replied:

"It's very annoying; the creature's spoiling my ice."

Her husband shrugged his shoulders.

"Deuce take him, don't appear to notice it. If we had to deal with all the discourteous people one meets, we'd never have done with them."

But the Viscount had risen abruptly. He could not permit this stranger to spoil an ice of his giving. It was to him that the insult was addressed, since it was at his invitation and on his account that his friends had come to the cafe. The affair was no business of anyone but himself.

He went up to the man and said:

"You have a way of looking at those ladies, sir, which I cannot stomach. Please be so good as to set a limit to your persistence."

"You hold your tongue," replied the other.

"Take care, sir," retorted the Viscount, clenching his teeth;" you'll force me to overstep the bounds of common politeness."

The gentleman replied with a single word, a vile word which rang across the cafe from one end to the other, and, like the release of a spring, jerked every person present into an abrupt movement. All those with their backs towards him turned round, all the rest raised their heads; three waiters spun round on their heels like tops; the two ladies behind the counter started, then the whole upper half of their bodies twisted round, as though they were a couple of automata worked by the same handle.

There was a profound silence. Then suddenly a sharp noise resounded in the air. The Viscount had boxed his adversary's ears. Every one rose to intervene. Cards were exchanged.

Back in his home, the Viscount walked for several minutes up and down his room with long quick strides. He was too excited to think. A solitary idea dominated his mind: "a duel"; but as yet the idea stirred in him no emotion of any kind. He had done what he was compelled to do; he had shown himself to be what he ought to be. People would talk of it, would approve of him, congratulate him. He repeated aloud, speaking as a man speaks in severe mental distress:

"What a hound the fellow is!"

Then he sat down and began to reflect. In the morning he must find seconds. Whom should he choose? He searched his mind for the most important and celebrated names of his acquaintance. At last he decided on the Marquis de la Tour-Noire and Colonel Bourdin, an aristocrat and a soldier; they would do excellently. Their names would look well in the papers. He realised that he was thirsty, and drank three glasses of water one after the other; then he began to walk up and down again. He felt full of energy. If he played the gallant, showed himself determined, insisted on the most strict and dangerous arrangements, demanded a serious duel, a thoroughly serious duel, a positively terrible duel, his adversary would probably retire an apologist.

He took up once more the card which he had taken from his pocket and thrown down upon the table, and read it again as he had read it before, in the cafe, at a glance, and in the cab, by the light of each gas-lamp, on his way home.

"Georges Lamil, 51 rue Moncey." Nothing more.

He examined the grouped letters; they seemed to him mysterious, full of confused meaning. Georges Lamil? Who was this man? What did he do? Why had he looked at the woman in that way? Was it not revolting that a stranger, an unknown man, could thus disturb a man's life, without warning, just because he chose to fix his insolent eyes upon a woman? Again the Viscount repeated aloud:

"What a hound!"

Then he remained standing stock-still, lost in thought, his eyes still fixed upon the card. A fury against this scrap of paper awoke in him, a fury of hatred in which was mingled a queer sensation of uneasiness. This sort of thing was so stupid! He took up an open knife which lay close at hand and thrust it through the middle of the printed name, as though he had stabbed a man.

So he must fight. Should he choose swords or pistols?--for he regarded himself as the insulted party. With swords there would be less risk, but with pistols there was a chance that his adversary might withdraw. It is very rare that a duel with swords is fatal, for mutual prudence is apt to restrain combatants from engaging at sufficiently close quarters for a point to penetrate deeply. With pistols he ran a grave risk of death; but he might also extricate himself from the affair with all the honours of the situation and without actually coming to a meeting.

"I must be firm," he said. "He will take fright."

The sound of his voice set him trembling, and he looked round. He felt very nervous. He drank another glass of water, then began to undress for bed.

As soon as he was in bed, he blew out the light and closed his eyes.

"I've the whole of to-morrow," he thought, "in which to set my affairs in order. I'd better sleep now, so that I shall be quite calm."

He was very warm in the blankets, but he could not manage to compose himself to sleep. He turned this way and that, lay for five minutes upon his back, turned on to his left side, then rolled over on to his right.

He was still thirsty. He got up to get a drink. A feeling of uneasiness crept over him:

"Is it possible that I'm afraid?"

Why did his heart beat madly at each familiar sound in his room? When the clock was about to strike, the faint squeak of the rising spring made him start; so shaken he was that for several seconds afterwards he had to open his mouth to get his breath.

He began to reason with himself on the possibility of his being afraid.

"Shall I be afraid?"

No, of course he would not be afraid, since he was resolved to see the matter through, and had duly made up his mind to fight and not to tremble. But he felt so profoundly distressed that he wondered:

"Can a man be afraid in spite of himself?"

He was attacked by this doubt, this uneasiness, this terror; suppose a force more powerful than himself, masterful, irresistible, overcame him, what would happen? Yes, what might not happen? Assuredly he would go to the place of the meeting, since he was quite ready to go. But supposing he trembled? Supposing he fainted? He thought of the scene, of his reputation, his good name.

There came upon him a strange need to get up and look at himself in the mirror. He relit his candle. When he saw his face reflected in the polished glass, he scarcely recognised it, it seemed to him as though he had never yet seen himself. His eyes looked to him enormous; and he was pale; yes, without doubt he was pale, very pale.

He remained standing in front of the mirror. He put out his tongue, as though to ascertain the state of his health, and abruptly the thought struck him like a bullet:

"The day after to-morrow, at this very hour, I may be dead."

His heart began again its furious beating.

"The day after to-morrow, at this very hour, I may be dead. This person facing me, this me I see in the mirror, will be no more. Why, here I am, I look at myself, I feel myself alive, and in twenty-four hours I shall be lying in that bed, dead, my eyes closed, cold, inanimate, vanished."

He turned back towards the bed, and distinctly saw himself lying on his back in the very sheets he had just left. He had the hollow face of a corpse, his hands had the slackness of hands that will never make another movement.

At that he was afraid of his bed, and, to get rid of the sight of it, went into the smoking-room. Mechanically he picked up a cigar, lit it, and began to walk up and down again. He was cold; he went to the bell to wake his valet; but he stopped, even as he raised his hand to the rope.

"He will see that I am afraid."

He did not ring; he lit the fire. His hands shook a little, with a nervous tremor, whenever they touched anything. His brain whirled, his troubled thoughts became elusive, transitory, and gloomy; his mind suffered all the effects of intoxication, as though he were actually drunk.

Over and over again he thought:

"What shall I do? What is to become of me?"

His whole body trembled, seized with a jerky shuddering; he got up and, going to the window, drew back the curtains.

Dawn was at hand, a summer dawn. The rosy sky touched the town, its roofs and walls, with its own hue. A broad descending ray, like the caress of the rising sun, enveloped the awakened world; and with the light, hope--a gay, swift, fierce hope--filled the Viscount's heart! Was he mad, that he had allowed himself to be struck down by fear, before anything was settled even, before his seconds

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สังคมเรียกว่าเขาหล่อ Signoles ชื่อของเขาถูก Signoles เด Gontran โจเซฟ ไวส์เฟิน และมอบรายได้เพียงพอ เขาตัดเส้นประ เป็นคำกล่าวที่ว่า เขามีตัวเลขดี และรถดี กระแสพอคำผ่านปัญญา เกรซธรรมชาติที่บาง ของขุนนางและความภาคภูมิใจ gallant moustache และ ตา eloquent คุณลักษณะที่ผู้หญิงเช่นกำลังเนื้อหอมในรูปวาดห้อง หย่อนสำหรับ valses และในผู้ชาย เขาเป็นแรงบันดาลใจเป็นศัตรูที่ยิ้มที่จองไว้สำหรับคู่แข่งที่สำคัญ และน่าสนใจ เขามีการสงสัยของหลายกิจการการรักของการเรียงลำดับคำนวณเพื่อสร้างความคิดที่ดีของการ youngster เขาอาศัยชีวิตความสุข แคร์ฟรี ในสมบูรณ์แบบที่สุดสุขภาพของร่างกายและจิตใจ เขาถูกเรียกว่าดาบดีและยิงปลีกย่อยยัง มีปืนพก"เมื่อฉันมาต่อสู้ปะทะคารม เขาว่า "ฉันจะเลือกสินค้าที่ต้องการ ด้วยอาวุธที่ ฉันแน่ใจว่าการฆ่าคนของฉัน"ตอนเย็นหนึ่ง เขาไปโรงละคร มีสองฝ่าย ค่อนข้างหนุ่ม เพื่อนของเขา สามียังมีพรรค และหลังประสิทธิภาพ เขาเชิญให้ใช้ที่ของ Tortoni icesพวกเขามีการนั่งมีกี่นาทีเมื่อเขาสังเกตเห็นเป็นสุภาพบุรุษในตารางเพื่อน obstinately จ้องผู้หญิงของพรรคอย่างใดอย่างหนึ่ง เธอดูเหมือนอาย และเก้อ และงอหัวของเธอ ในที่สุด เธอบอกว่า สามี:"มีคนจ้องฉัน ไม่ทราบเขา คุณ"The husband, who had seen nothing, raised his eyes, but declared:"No, not in the least."Half smiling, half in anger, she replied:"It's very annoying; the creature's spoiling my ice."Her husband shrugged his shoulders."Deuce take him, don't appear to notice it. If we had to deal with all the discourteous people one meets, we'd never have done with them."But the Viscount had risen abruptly. He could not permit this stranger to spoil an ice of his giving. It was to him that the insult was addressed, since it was at his invitation and on his account that his friends had come to the cafe. The affair was no business of anyone but himself.He went up to the man and said:"You have a way of looking at those ladies, sir, which I cannot stomach. Please be so good as to set a limit to your persistence.""You hold your tongue," replied the other."Take care, sir," retorted the Viscount, clenching his teeth;" you'll force me to overstep the bounds of common politeness."The gentleman replied with a single word, a vile word which rang across the cafe from one end to the other, and, like the release of a spring, jerked every person present into an abrupt movement. All those with their backs towards him turned round, all the rest raised their heads; three waiters spun round on their heels like tops; the two ladies behind the counter started, then the whole upper half of their bodies twisted round, as though they were a couple of automata worked by the same handle.There was a profound silence. Then suddenly a sharp noise resounded in the air. The Viscount had boxed his adversary's ears. Every one rose to intervene. Cards were exchanged.Back in his home, the Viscount walked for several minutes up and down his room with long quick strides. He was too excited to think. A solitary idea dominated his mind: "a duel"; but as yet the idea stirred in him no emotion of any kind. He had done what he was compelled to do; he had shown himself to be what he ought to be. People would talk of it, would approve of him, congratulate him. He repeated aloud, speaking as a man speaks in severe mental distress:"What a hound the fellow is!"Then he sat down and began to reflect. In the morning he must find seconds. Whom should he choose? He searched his mind for the most important and celebrated names of his acquaintance. At last he decided on the Marquis de la Tour-Noire and Colonel Bourdin, an aristocrat and a soldier; they would do excellently. Their names would look well in the papers. He realised that he was thirsty, and drank three glasses of water one after the other; then he began to walk up and down again. He felt full of energy. If he played the gallant, showed himself determined, insisted on the most strict and dangerous arrangements, demanded a serious duel, a thoroughly serious duel, a positively terrible duel, his adversary would probably retire an apologist.He took up once more the card which he had taken from his pocket and thrown down upon the table, and read it again as he had read it before, in the cafe, at a glance, and in the cab, by the light of each gas-lamp, on his way home."Georges Lamil, 51 rue Moncey." Nothing more.He examined the grouped letters; they seemed to him mysterious, full of confused meaning. Georges Lamil? Who was this man? What did he do? Why had he looked at the woman in that way? Was it not revolting that a stranger, an unknown man, could thus disturb a man's life, without warning, just because he chose to fix his insolent eyes upon a woman? Again the Viscount repeated aloud:"What a hound!"Then he remained standing stock-still, lost in thought, his eyes still fixed upon the card. A fury against this scrap of paper awoke in him, a fury of hatred in which was mingled a queer sensation of uneasiness. This sort of thing was so stupid! He took up an open knife which lay close at hand and thrust it through the middle of the printed name, as though he had stabbed a man.So he must fight. Should he choose swords or pistols?--for he regarded himself as the insulted party. With swords there would be less risk, but with pistols there was a chance that his adversary might withdraw. It is very rare that a duel with swords is fatal, for mutual prudence is apt to restrain combatants from engaging at sufficiently close quarters for a point to penetrate deeply. With pistols he ran a grave risk of death; but he might also extricate himself from the affair with all the honours of the situation and without actually coming to a meeting.
"I must be firm," he said. "He will take fright."

The sound of his voice set him trembling, and he looked round. He felt very nervous. He drank another glass of water, then began to undress for bed.

As soon as he was in bed, he blew out the light and closed his eyes.

"I've the whole of to-morrow," he thought, "in which to set my affairs in order. I'd better sleep now, so that I shall be quite calm."

He was very warm in the blankets, but he could not manage to compose himself to sleep. He turned this way and that, lay for five minutes upon his back, turned on to his left side, then rolled over on to his right.

He was still thirsty. He got up to get a drink. A feeling of uneasiness crept over him:

"Is it possible that I'm afraid?"

Why did his heart beat madly at each familiar sound in his room? When the clock was about to strike, the faint squeak of the rising spring made him start; so shaken he was that for several seconds afterwards he had to open his mouth to get his breath.

He began to reason with himself on the possibility of his being afraid.

"Shall I be afraid?"

No, of course he would not be afraid, since he was resolved to see the matter through, and had duly made up his mind to fight and not to tremble. But he felt so profoundly distressed that he wondered:

"Can a man be afraid in spite of himself?"

He was attacked by this doubt, this uneasiness, this terror; suppose a force more powerful than himself, masterful, irresistible, overcame him, what would happen? Yes, what might not happen? Assuredly he would go to the place of the meeting, since he was quite ready to go. But supposing he trembled? Supposing he fainted? He thought of the scene, of his reputation, his good name.

There came upon him a strange need to get up and look at himself in the mirror. He relit his candle. When he saw his face reflected in the polished glass, he scarcely recognised it, it seemed to him as though he had never yet seen himself. His eyes looked to him enormous; and he was pale; yes, without doubt he was pale, very pale.

He remained standing in front of the mirror. He put out his tongue, as though to ascertain the state of his health, and abruptly the thought struck him like a bullet:

"The day after to-morrow, at this very hour, I may be dead."

His heart began again its furious beating.

"The day after to-morrow, at this very hour, I may be dead. This person facing me, this me I see in the mirror, will be no more. Why, here I am, I look at myself, I feel myself alive, and in twenty-four hours I shall be lying in that bed, dead, my eyes closed, cold, inanimate, vanished."

He turned back towards the bed, and distinctly saw himself lying on his back in the very sheets he had just left. He had the hollow face of a corpse, his hands had the slackness of hands that will never make another movement.

At that he was afraid of his bed, and, to get rid of the sight of it, went into the smoking-room. Mechanically he picked up a cigar, lit it, and began to walk up and down again. He was cold; he went to the bell to wake his valet; but he stopped, even as he raised his hand to the rope.

"He will see that I am afraid."

He did not ring; he lit the fire. His hands shook a little, with a nervous tremor, whenever they touched anything. His brain whirled, his troubled thoughts became elusive, transitory, and gloomy; his mind suffered all the effects of intoxication, as though he were actually drunk.

Over and over again he thought:

"What shall I do? What is to become of me?"

His whole body trembled, seized with a jerky shuddering; he got up and, going to the window, drew back the curtains.

Dawn was at hand, a summer dawn. The rosy sky touched the town, its roofs and walls, with its own hue. A broad descending ray, like the caress of the rising sun, enveloped the awakened world; and with the light, hope--a gay, swift, fierce hope--filled the Viscount's heart! Was he mad, that he had allowed himself to be struck down by fear, before anything was settled even, before his seconds

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สังคมเรียกเขาว่า Signoles หล่อ ชื่อของเขาคือนายอำเภอ Gontran โจเซฟเดอ Signoles. เด็กกำพร้าและผู้มีรายได้เพียงพอที่เขาตัดรีบเป็นคำพูดเป็น เขามีตัวเลขที่ดีและสายการบินที่ดีเพียงพอการไหลของคำที่จะผ่านสำหรับปัญญาพระคุณธรรมชาติบางอากาศของขุนนางและความภาคภูมิใจ, หนวดกล้าหาญและตาฝีปากแอตทริบิวต์ที่ผู้หญิงชอบ. เขาอยู่ในความต้องการใน วาดภาพห้องขอหลังจากสำหรับ valses และในผู้ชายที่เขาเป็นแรงบันดาลใจที่เป็นศัตรูยิ้มซึ่งเป็นที่สงวนไว้สำหรับคู่แข่งที่สำคัญและน่าสนใจ เขาได้รับการสงสัยว่าในหลาย ๆ ความรักเรื่องของการจัดเรียงคำนวณในการสร้างความคิดที่ดีของเด็ก เขาอาศัยอยู่มีความสุขในชีวิตที่ปราศจากการดูแลในที่สมบูรณ์แบบที่สุดเป็นอยู่ที่ดีของร่างกายและจิตใจ เขาเป็นที่รู้จักที่จะเป็นทหารที่ดีและยิงปลีกย่อยยังคงอยู่กับปืนพก. "เมื่อฉันมาเพื่อต่อสู้กับการต่อสู้" เขาจะพูดว่า "ฉันจะเลือกปืน. ด้วยอาวุธที่ผมว่าการฆ่าคนของฉัน " เย็นวันหนึ่งเขาไปที่โรงละครที่มีผู้หญิงสองคนหนุ่มสาวมากเพื่อนของเขาที่มีสามียังเป็นของพรรคและหลังจากการทำงานเขาได้รับเชิญให้ใช้น้ำแข็งที่ Tortoni ของ. พวกเขาได้รับการนั่งอยู่ที่นั่นไม่กี่นาที เมื่อเขาสังเกตเห็นสุภาพบุรุษที่โต๊ะใกล้เคียงจ้องหัวชนฝาที่หนึ่งในผู้หญิงของพรรค เธอดูเหมือนอายและไม่สบายใจและก้มศีรษะของเธอ ในที่สุดเธอบอกกับสามีของเธอ: "มีคนที่จ้องมองฉันฉันไม่รู้จักพระองค์ที่คุณทำ." สามีที่ได้เห็นอะไรที่ยกดวงตาของเขา แต่บอกว่า: "ไม่มีไม่ได้อยู่ในอย่างน้อย " ครึ่งยิ้มครึ่งด้วยความโกรธเธอตอบว่า: ". มันน่ารำคาญมากเสียของสัตว์น้ำแข็งของฉัน" . สามีของเธอยักไหล่ของเขา. "ผีพาเขาดูเหมือนจะไม่ได้แจ้งให้ทราบว่าถ้าเรามีการจัดการกับทุกคน คนสุภาพหนึ่งตรงกับที่เราไม่เคยได้ทำกับพวกเขา. " แต่นายอำเภอได้เพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน เขาอาจจะไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้านี้จะทำให้เสียน้ำแข็งให้เขา มันจะดูถูกเขาว่าได้รับการแก้ไขเพราะมันเป็นคำเชิญของเขาและในบัญชีของเขาว่าเพื่อนของเขาได้มาที่ร้าน เรื่องธุรกิจเป็นของใคร แต่ตัวเอง. เขาก็ขึ้นกับคนและกล่าวว่า"คุณมีวิธีการมองที่ผู้หญิงเหล่านั้นครับซึ่งผมไม่สามารถท้องโปรดที่ดีเพื่อที่จะกำหนดวงเงินที่จะติดตาคุณ. " "คุณถือลิ้นของคุณ" ตอบอื่น ๆ . "ดูแลครับ" โต้นายอำเภอ, clenching ฟันของเขา ". คุณจะบังคับให้ฉันล้ำเส้นขอบเขตของความสุภาพที่พบบ่อย" สุภาพบุรุษตอบด้วยคำเดียว คำเลวทรามที่ดังข้ามร้านกาแฟจากปลายด้านหนึ่งไปยังอีกและเช่นเดียวกับการเปิดตัวของฤดูใบไม้ผลิ, กระชากปัจจุบันทุกคนลงไปในการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน ทั้งหมดที่มีหลังของพวกเขาที่มีต่อเขาหันกลับมาทั้งหมดส่วนที่เหลือยกหัวของพวกเขา; สามบริกรหมุนรอบบนส้นเท้าของพวกเขาเช่นท็อปส์ซู; ผู้หญิงสองคนเริ่มต้นหลังเคาน์เตอร์แล้วทั้งครึ่งบนของร่างกายของพวกเขารอบบิดราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่ของออโตมาทำงานโดยการจับเดียวกัน. มีความเงียบเป็นอย่างยิ่ง แล้วก็เสียงที่คมชัดดังก้องอยู่ในอากาศ นายอำเภอได้บรรจุกล่องหูศัตรูของเขา ทุกคนเพิ่มขึ้นที่จะเข้าไปแทรกแซง บัตรมีการแลกเปลี่ยน. ย้อนกลับไปในบ้านของเขานายอำเภอเดินเป็นเวลาหลายนาทีขึ้นและลงที่ห้องของเขาที่มีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในระยะยาว เขาตื่นเต้นเกินไปที่จะคิดว่า ความคิดที่โดดเดี่ยวครอบงำจิตใจของเขา: "ดวล"; แต่เป็นความคิดที่ยังไม่ขยับในตัวเขาอารมณ์ความรู้สึกของชนิดใด ๆ เขาได้ทำในสิ่งที่เขาถูกบังคับให้ทำ; เขาได้แสดงให้เห็นว่าตัวเองเป็นสิ่งที่เขาควรจะเป็น คนจะพูดถึงมันจะอนุมัติของเขาแสดงความยินดีกับเขา เขาซ้ำแล้วซ้ำอีกออกเสียงพูดเป็นคนพูดในความทุกข์ทางจิตอย่างรุนแรง: "สิ่งที่เพื่อนหมาคือ" จากนั้นเขาก็นั่งลงและเริ่มที่จะสะท้อนให้เห็นถึง ในตอนเช้าเขาจะต้องพบกับวินาที ซึ่งเขาควรจะเลือก? เขาค้นหาความคิดของเขาสำหรับสิ่งที่สำคัญที่สุดและมีชื่อเสียงโด่งดังชื่อของความใกล้ชิดของเขา ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่เกี่ยวกับมาร์กีส์เดอลาทัวร์-Noire และพันเอก Bourdin, ขุนนางและทหาร; พวกเขาจะทำดี ชื่อของพวกเขาจะดูดีในเอกสาร เขารู้ว่าเขาเป็นคนกระหายน้ำและดื่มสามแก้วน้ำหนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ ; แล้วเขาก็เริ่มที่จะเดินขึ้นและลงมาอีกครั้ง เขารู้สึกว่าเต็มไปด้วยพลังงาน ถ้าเขาเล่นกล้าแสดงให้เห็นว่าตัวเองกำหนดยืนยันในการเตรียมการมากที่สุดอย่างเข้มงวดและเป็นอันตรายเรียกร้องการต่อสู้ที่รุนแรงการต่อสู้ที่รุนแรงอย่างทั่วถึงการต่อสู้ที่น่ากลัวในเชิงบวกของฝ่ายตรงข้ามของเขาอาจจะออกแก้ต่าง. เขาหยิบขึ้นมาอีกครั้งซึ่งบัตร เขาได้นำมาจากกระเป๋าของเขาและถูกโยนลงบนโต๊ะและอ่านอีกครั้งในขณะที่เขาได้อ่านมาก่อนในร้านกาแฟได้อย่างรวดเร็วและในรถแท็กซี่ที่แสงของแต่ละก๊าซหลอดไฟระหว่างทางกลับบ้านของเขา . "จอร์ช Lamil 51 ถนน Moncey." . ไม่มีอะไรมากเขาตรวจสอบการจัดกลุ่มตัวอักษร; พวกเขาดูเหมือนกับเขาลึกลับที่เต็มไปด้วยความหมายสับสน จอร์ช Lamil? ใครเป็นคนนี้หรือไม่? สิ่งที่เขาทำอย่างไร ทำไมเขามองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งในวิธีการที่? คือมันไม่ได้รังเกียจที่คนแปลกหน้าผู้ชายที่ไม่รู้จักจึงอาจรบกวนชีวิตของคนโดยไม่มีการเตือนเพียงเพราะเขาเลือกที่จะแก้ไขสายตาอวดดีของเขาเมื่อผู้หญิง? อีกครั้งนายอำเภอซ้ำออกเสียง: "อะไรหมา" จากนั้นเขาก็ยังคงยืนอยู่ที่หุ้นยังคงหายไปในความคิดที่ดวงตาของเขาคงอยู่บนบัตร โกรธกับเศษกระดาษนี้ตื่นขึ้นมาในตัวเขาโกรธความเกลียดชังที่ได้รับการผสมความรู้สึกแปลกของความไม่สบายใจ เรียงลำดับของสิ่งนี้คือโง่! เขาหยิบขึ้นมาเปิดมีดที่วางอยู่ใกล้มือแทงผ่านกลางพิมพ์ชื่อราวกับว่าเขาได้แทงคน. ดังนั้นเขาจึงต้องต่อสู้ เขาควรจะเลือกดาบหรือปืน? - เพราะเขาได้รับการยกย่องว่าตัวเองเป็นบุคคลที่ดูถูก ด้วยดาบจะมีความเสี่ยงน้อยกว่า แต่มีปืนมีโอกาสที่ฝ่ายตรงข้ามของเขาอาจถอนตัว มันเป็นเรื่องยากมากที่การต่อสู้ด้วยดาบเป็นอันตรายถึงชีวิตเพื่อความรอบคอบซึ่งกันและกันเป็นแนวโน้มที่จะยับยั้งการรบจากการมีส่วนร่วมอย่างใกล้ชิดพอสำหรับจุดที่จะเจาะลึก ด้วยปืนเขาวิ่งไปที่หลุมฝังศพของความเสี่ยงตาย แต่เขาก็อาจจะคลี่คลายตัวเองจากเรื่องที่มีเกียรติทุกสถานการณ์และไม่จริงมาให้ที่ประชุม. "ฉันจะต้องเป็น บริษัท ที่" เขากล่าว "เขาจะใช้ความน่ากลัว." เสียงของเสียงของเขาทำให้เขาสั่นและเขามองไปรอบ ๆ เขารู้สึกประสาทมาก เขาดื่มแก้วน้ำอีกจากนั้นก็เริ่มที่จะเปลื้องผ้าเตียง. ทันทีที่เขาอยู่บนเตียงเขาพ่นออกมาแสงและปิดตาของเขา. "ฉันได้ทั้งหมดของพรุ่งนี้" เขาคิดว่า "ในการที่ การตั้งกิจการในการสั่งซื้อของฉัน. ฉันต้องการการนอนหลับที่ดีขึ้นในขณะนี้เพื่อที่ฉันจะต้องค่อนข้างสงบ. " เขาเป็นคนที่อบอุ่นมากในผ้าห่ม แต่เขาไม่สามารถจัดการตัวเองในการเขียนเพื่อการนอนหลับ เขาหันมาทางนี้และที่วางห้านาทีบนหลังของเขาเปิดไปทางด้านซ้ายของเขาแล้วกลิ้งไปมาบนไปทางขวาของเขา. เขายังคงกระหายน้ำ เขาลุกขึ้นที่จะได้รับเครื่องดื่ม ความรู้สึกของความไม่สบายใจพุ่งเหนือเขา: "มันเป็นไปได้ที่ฉันกลัว" ทำไมหัวใจของเขาชนะอย่างบ้าคลั่งในแต่ละเสียงที่คุ้นเคยในห้องพักของเขา? เมื่อนาฬิกาได้เกี่ยวกับการนัดหยุดงานสารภาพลมของฤดูใบไม้ผลิที่เพิ่มขึ้นทำให้เขาเริ่มต้น; เขย่าเพื่อให้เขาเป็นที่สำหรับหลายวินาทีหลังจากนั้นเขาจะต้องเปิดปากของเขาที่จะได้รับลมหายใจของเขา. เขาเริ่มให้เหตุผลกับตัวเองในความเป็นไปได้ของการกลัวของเขา. "ฉันจะต้องกลัว?" ไม่มีแน่นอนเขาจะไม่ต้องกลัว เพราะเขาได้รับการแก้ไขเพื่อดูเรื่องผ่านและได้ทำถูกต้องขึ้นใจของเขาที่จะต่อสู้และไม่หวั่นไหว แต่เขารู้สึกว่ามีความสุขเพื่อให้ลึกซึ้งว่าเขาสงสัยว่า: "คนสามารถจะกลัวทั้งๆที่ตัวเอง?" เขาถูกโจมตีโดยไม่ต้องสงสัยนี้ไม่สบายใจนี้ความหวาดกลัวนี้ คิดว่ากำลังที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าที่ตัวเองเก่งไม่อาจต้านทานเอาชนะเขาสิ่งที่จะเกิดขึ้น? ใช่สิ่งที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างไร แน่นอนเขาจะไปที่สถานที่ของการประชุมเพราะเขาก็ค่อนข้างพร้อมที่จะไป แต่หากว่าเขาสั่น? เผื่อว่าเขาเป็นลม? เขาคิดว่าฉากที่มีชื่อเสียงของเขาชื่อที่ดีของเขา. มีมาเมื่อเขาจำเป็นที่จะต้องแปลกที่จะได้รับการขึ้นและมองไปที่ตัวเองในกระจก เขา relit เทียนของเขา เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเขาสะท้อนให้เห็นในกระจกขัดเขาได้รับการยอมรับแทบมันดูเหมือนกับเขาราวกับว่าเขาไม่เคยเห็น แต่ตัวเอง ดวงตาของเขามองไปที่เขาอย่างมาก; และเขาก็อ่อน; ใช่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็นซีดซีดมาก. เขายังคงยืนอยู่หน้ากระจก เขาใส่ออกลิ้นของเขาราวกับว่าเพื่อยืนยันสถานะของสุขภาพของเขาและทันทีที่ความคิดหลงเขาเหมือนกระสุน: ". วันรุ่งขึ้นหลังจากวันพรุ่งนี้ที่มากชั่วโมงนี้ฉันอาจจะตาย" หัวใจของเขาเริ่มอีกครั้งของ เต้นโกรธ. "วันรุ่งขึ้นหลังจากวันพรุ่งนี้ที่มากชั่วโมงนี้ฉันอาจจะตาย. คนที่หันหน้าไปทางนี้ฉันนี้ฉันเห็นในกระจกจะไม่มีอีก. ทำไมที่นี่ฉันฉันมองไปที่ตัวเอง ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่และในยี่สิบสี่ชั่วโมงฉันจะต้องนอนอยู่บนเตียงที่ตายตาของฉันปิดเย็นไม่มีชีวิตหายไป. " เขาหันกลับไปยังเตียงนอนและชัดเจนเห็นตัวเองนอนอยู่บนหลังของเขาในมาก แผ่นเขาทิ้งไว้เพียง เขามีใบหน้ากลวงศพมือของเขามีความสะเพร่าของมือที่จะไม่ทำให้การเคลื่อนไหวอีก. ที่ว่าเขากลัวเตียงของเขาและเพื่อกำจัดสายตาของมันเข้าไปในห้องสูบบุหรี่ กลไกเขาหยิบขึ้นมาซิการ์ไฟมันและเริ่มที่จะเดินขึ้นและลงมาอีกครั้ง เขาเป็นคนที่เย็น เขาไประฆังจะตื่นรถของเขา แต่เขาหยุดแม้ในขณะที่เขายกมือขึ้นเชือก. "เขาจะเห็นว่าฉันกลัว." เขาไม่ได้แหวน; เขาจุดไฟ มือของเขาสั่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีการสั่นสะเทือนประสาทเมื่อใดก็ตามที่สัมผัสอะไร สมองของเขาหมุนความคิดที่มีปัญหาของเขากลายเป็นที่เข้าใจยากชั่วคราวและมืดมน; ความคิดของเขาได้รับความเดือดร้อนผลกระทบทั้งหมดของมึนเมาราวกับว่าเขาเมาจริง. กว่าและมากกว่าอีกครั้งที่เขาคิดว่า: "สิ่งที่ผมจะทำอะไรคือสิ่งที่จะกลายเป็นของผมหรือเปล่า?" ทั้งร่างของเขาสั่นยึดกับตัวสั่นกระตุก; เขาลุกขึ้นและจะไปที่หน้าต่างดึงกลับม่าน. รุ่งอรุณเป็นที่มือรุ่งอรุณฤดูร้อน ท้องฟ้าเป็นสีดอกกุหลาบสัมผัสเมืองหลังคาและผนังของตนกับสีของตัวเอง เรย์ลงมาในวงกว้างเช่นเดียวกับความรักของดวงอาทิตย์ขึ้นห่อหุ้มโลกตื่น; และด้วยแสงความหวัง - เกย์รวดเร็วหวังที่รุนแรง - เต็มไปด้วยหัวใจของนายอำเภอ! เขาเป็นคนบ้าที่เขาได้รับอนุญาตให้ตัวเองถูกฟาดลงมาด้วยความกลัวก่อนที่จะถูกตัดสินอะไรแม้กระทั่งก่อนที่วินาทีของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเราแล้วมีโรงเรียน perparad คุณทำงานที่ บริษัท ของเรา