3.2. Vulnerable communitiesMileti a

3.2. Vulnerable communities
Mileti and Gailus (2005) suggest the urban poor and the marginalised are the vulnerable communities
often involved in risk communication when responding to hazards. Risk communication means
exchanging of information about health risks caused by environmental, industrial or agricultural
processes, policies, or products among individuals, groups, and institutions (Glick, 2007). Risk
communication often attempts to establish persuasive strategies to persuade the public in adopting a
particular view regarding some risks. Low-income people in many countries try to survive in flood-prone
locations because they have few alternative livelihoods; therefore they are forced to put themselves at risk
since they have no other option (Wisner et al., 2004). Meanwhile, it has been opined that the vulnerability
of the urban poor migrants stem from their limited opportunity and lack of access to the structure of
power while their hazard response is limited due to their lack of access to knowledge and resources.
Additionally, Mileti and Gailus (2005) propose that the vulnerability of the poor can be considered 'selfinflicting'
since these sectors of society have knowingly chosen to occupy a hazardous area due to the
limited resources they have. Some of the actions or behaviours they exhibit can worsen the situation
further.
With reference to Malaysia, the migration of the poor from rural to urban areas in peninsular Malaysia
is an important dimension of urban growth and it is this group of people who more often than not
occupying the less safe squatter settlements on flood plains (Chan and Parker, 1996). For instance, the
implementation of the New Economic Policy (NEP) in Malaysia in the 1970s has encouraged the
traditionally rural Malays to participate in urban economies but difficulties in buying or renting affordable
houses in the cities led to the opening of new areas as squatter settlements, including flood-prone areas
along the rivers (USM, 1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.2 การชุมชนเสี่ยงภัยMileti และ Gailus (2005) แนะนำคนจนเมืองและ marginalised ที่เป็นชุมชนเสี่ยงภัยมักจะเกี่ยวข้องกับการสื่อสารความเสี่ยงเมื่อตอบสนองอันตราย หมายถึงการสื่อสารความเสี่ยงแลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับความเสี่ยงด้านสุขภาพที่เกิดจากสิ่งแวดล้อม อุตสาหกรรม หรือเกษตรกระบวนการ นโยบาย หรือผลิตภัณฑ์ระหว่างบุคคล กลุ่ม และสถาบัน (Glick, 2007) ความเสี่ยงพยายามสร้างกลยุทธ์ persuasive ชักจูงประชาชนในการใช้สื่อสารมักจะเป็นดูเฉพาะเกี่ยวกับความเสี่ยงบาง คนแนซ์ในหลายประเทศพยายามที่จะอยู่รอดในเสี่ยงน้ำท่วมสถาน เพราะพวกเขามีวิถีชีวิตทางเลือกน้อย ดังนั้น พวกเขาถูกบังคับให้ทำเองเสี่ยงเนื่องจากมีไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ (Wisner et al., 2004) ในขณะเดียวกัน มีการ opined ที่การเสี่ยงของก้านดีอพยพเมืองจากโอกาสที่จำกัดและขาดการเข้าถึงโครงสร้างของพลังงานขณะตอบสนองอันตรายเนื่องจากการขาดการเข้าถึงความรู้และทรัพยากรจำกัดนอกจากนี้ Mileti และ Gailus (2005) นำเสนอว่า ช่องโหว่ยากจนถือได้ว่า 'selfinflicting'เนื่องจากภาคเหล่านี้ของสังคมได้เลือกที่จะครอบครองพื้นที่อันตรายเนื่องเจตนามีทรัพยากรที่จำกัด บางการกระทำหรือพฤติกรรมที่จะแสดงสามารถ worsen สถานการณ์เพิ่มเติมมีการอ้างอิงไปยังประเทศมาเลเซีย การโยกย้ายยากจนจากชนบทกับเมืองในมาเลเซียตะวันตกเป็นมิติสำคัญของการเจริญเติบโตของเมือง และเป็นคนกลุ่มนี้ที่มากขึ้นมักจะไม่มีการชำระ squatter น้อยปลอดภัยบนที่ราบน้ำท่วม (จันทร์และพาร์คเกอร์ 1996) ตัวอย่าง การนำของใหม่ทางเศรษฐกิจนโยบาย (NEP) ในมาเลเซียในปี 1970 มีกำลังใจเชื้อสายมลายูชนบทแบบดั้งเดิมมีส่วนร่วมในการเมืองเศรษฐกิจแต่ความยากลำบากในการซื้อ หรือให้เช่าราคาไม่แพงบ้านในเมืองนำไปสู่การเปิดพื้นที่ใหม่เป็นชำระ squatter รวมถึงพื้นที่เสี่ยงน้ำท่วมริมแม่น้ำ (USM, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.2 ชุมชนที่มีช่องโหว่
และ Mileti Gailus (2005) แนะนำให้คนยากจนในเมืองและชายขอบเป็นชุมชนเสี่ยงที่
มักจะเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงในการสื่อสารเมื่อการตอบสนองต่ออันตราย การสื่อสารความเสี่ยงหมายถึง
การแลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับความเสี่ยงต่อสุขภาพที่เกิดจากสิ่งแวดล้อมอุตสาหกรรมหรือการเกษตร
กระบวนการนโยบายหรือผลิตภัณฑ์ในกลุ่มบุคคลกลุ่มและสถาบันการศึกษา (กลิก 2007) ความเสี่ยง
ในการสื่อสารมักจะพยายามที่จะสร้างกลยุทธ์การโน้มน้าวใจที่จะชักชวนให้ประชาชนในการนำ
มุมมองโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความเสี่ยงบางอย่าง คนที่มีรายได้ต่ำในหลายประเทศพยายามที่จะอยู่รอดในน้ำท่วม
สถานที่เพราะพวกเขามีวิถีชีวิตทางเลือกไม่กี่; ดังนั้นพวกเขาจึงถูกบังคับให้ใส่ตัวเองที่มีความเสี่ยง
เนื่องจากพวกเขาไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ (Wisner et al., 2004) ในขณะเดียวกันจะได้รับการเห็นว่าช่องโหว่
ของแรงงานข้ามชาติที่ยากจนในเมืองต้นกำเนิดจากโอกาสที่ จำกัด ของพวกเขาและการขาดการเข้าถึงโครงสร้างของ
พลังงานในขณะที่การตอบสนองต่ออันตรายของพวกเขาจะถูก จำกัด เนื่องจากการขาดของพวกเขาในการเข้าถึงความรู้และทรัพยากร.
นอกจากนี้ Mileti และ Gailus (2005) เสนอว่าช่องโหว่ของคนยากจนได้รับการพิจารณา 'selfinflicting'
เนื่องจากภาคธุรกิจเหล่านี้ของสังคมได้เลือกเจตนาที่จะครอบครองพื้นที่อันตรายเนื่องจาก
ทรัพยากรที่ จำกัด พวกเขามี บางส่วนของการกระทำหรือพฤติกรรมที่พวกเขาแสดงความสามารถเลวลงสถานการณ์
ต่อไป.
ด้วยการอ้างอิงไปยังประเทศมาเลเซียการอพยพของคนยากจนจากชนบทสู่เมืองในคาบสมุทรมาเลเซีย
เป็นมิติที่สำคัญของการเติบโตของเมืองและเป็นกลุ่มคนที่นี้บ่อยกว่า ไม่ได้
ครอบครองตั้งถิ่นฐานลุยปลอดภัยน้อยลงในที่ราบน้ำท่วม (จันและปาร์กเกอร์, 1996) ยกตัวอย่างเช่น
การดำเนินการตามนโยบายเศรษฐกิจใหม่ (เอ็นอีพี) ในประเทศมาเลเซียในปี 1970 ได้รับการสนับสนุน
มาเลเซียในชนบทแบบดั้งเดิมที่จะมีส่วนร่วมในระบบเศรษฐกิจในเมือง แต่ความยากลำบากในการซื้อหรือเช่าราคาไม่แพง
บ้านในเมืองที่นำไปสู่การเปิดพื้นที่ใหม่เช่นการตั้งถิ่นฐานทุกที รวมทั้งพื้นที่น้ำท่วมได้ง่าย
ตามแม่น้ำ (USM, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.2 . ความเสี่ยง และ ไมลติชุมชน
gailus ( 2005 ) แนะนำว่า คนจนเมือง และละเลยเป็นชุมชนที่มีช่องโหว่
มักจะเกี่ยวข้องกับการสื่อสารความเสี่ยง เมื่อการตอบสนองต่ออันตราย การสื่อสารความเสี่ยงหมายถึง
แลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับความเสี่ยงต่อสุขภาพจากสิ่งแวดล้อม โรงงานอุตสาหกรรม หรือการเกษตร
กระบวนการ นโยบาย หรือผลิตภัณฑ์ของบุคคล กลุ่ม และสถาบัน ( Glick2007 ) การสื่อสารความเสี่ยง
มักจะพยายามที่จะสร้างกลยุทธ์การโน้มน้าวชักชวนประชาชนในการนํา
โดยเฉพาะมุมมองเกี่ยวกับความเสี่ยงบางอย่าง รายได้ต่ำ คนในหลายประเทศพยายามที่จะอยู่รอดในพื้นที่เสี่ยงน้ำท่วม เพราะพวกเขามีวิถีชีวิตทางเลือก
น้อย ; ดังนั้นพวกเขาจะบังคับให้ใส่ตัวเองที่มีความเสี่ยง
เนื่องจากพวกเขาไม่มีตัวเลือกอื่น ๆ ( วิสเนอร์ et al . , 2004 ) ในขณะเดียวกันมันมีช่องโหว่
ของผู้อพยพในเมืองที่ยากจนเกิดจากโอกาสที่ จำกัด ของพวกเขาและการขาดการเข้าถึงโครงสร้างของพลังงานในขณะที่การตอบสนองต่ออันตราย
ถูก จำกัด เนื่องจากการขาดการเข้าถึงทรัพยากรและความรู้ .
นอกจากนี้ ไมลติ และ gailus ( 2005 ) เสนอว่า ช่องโหว่ของคนจน สามารถ พิจารณา ' '
selfinflictingตั้งแต่ภาคเหล่านี้ของสังคมมีเจตนาเลือกที่จะครอบครองพื้นที่อันตรายเนื่องจาก
ทรัพยากรที่ จำกัด พวกเขามี บางส่วนของการกระทำ หรือพฤติกรรมที่พวกเขาจัดแสดงสามารถเลวลงสถานการณ์

ต่อไป โดยอ้างอิงจากมาเลเซีย , การย้ายถิ่นของคนยากจนในชนบทในเมือง พื้นที่ ในคาบสมุทรมาเลเซีย
เป็นมิติที่สำคัญของการเจริญเติบโตของเมืองและเป็นกลุ่มของคนที่มากขึ้นมักจะมากกว่าไม่
มีความปลอดภัยน้อยบ้านการตั้งถิ่นฐานบนที่ราบน้ำท่วม ( ชาน และ ปาร์คเกอร์ , 1996 ) ตัวอย่างเช่น
นโยบายเศรษฐกิจใหม่ ( เนป ) ในประเทศมาเลเซียในปี 1970 มีมากขึ้น
แบบดั้งเดิมในชนบทมาเลเซียที่จะเข้าร่วมในเศรษฐกิจชุมชนเมือง แต่ความยากลำบากในการซื้อหรือเช่าบ้านราคาไม่แพง
ในเมือง นำไปสู่การเปิดพื้นที่ใหม่เป็นผู้จับจองการชำระหนี้ รวมถึงพื้นที่เสี่ยงต่อการเกิดอุทกภัย
ตามแม่น้ำ ( USM , 1999 )