H∞ (i.e. "H-infinity") methods are

H∞ (i.e. "H-infinity") methods are used in control theory to synthesize controllers achieving stabilization with guaranteed performance. To use H∞ methods, a control designer expresses the control problem as a mathematical optimization problem and then finds the controller that solves this optimization. H∞ techniques have the advantage over classical control techniques in that they are readily applicable to problems involving multivariate systems with cross-coupling between channels; disadvantages of H∞ techniques include the level of mathematical understanding needed to apply them successfully and the need for a reasonably good model of the system to be controlled. It is important to keep in mind that the resulting controller is only optimal with respect to the prescribed cost function and does not necessarily represent the best controller in terms of the usual performance measures used to evaluate controllers such as settling time, energy expended, etc. Also, non-linear constraints such as saturation are generally not well-handled. These methods were introduced into control theory in the late 1970s-early 1980's by George Zames (sensitivity minimization),[1] J. William Helton (broadband matching),[2] and Allen Tannenbaum (gain margin optimization).[3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช้วิธี H∞ (เช่น "H-อินฟินิตี้") ในทฤษฎีควบคุมการสังเคราะห์ตัวควบคุมเสถียรภาพ มีประสิทธิภาพรับประกันบรรลุ ใช้วิธี H∞ ออกแบบควบคุมแสดงปัญหาเป็นปัญหาทางคณิตศาสตร์การเพิ่มประสิทธิภาพควบคุม และจากนั้น ค้นหาตัวควบคุมที่สามารถแก้ไขเพิ่มประสิทธิภาพนี้ เทคนิค H∞ มีข้อดีกว่าควบคุมคลาสสิกที่จะใช้พร้อมกับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับระบบตัวแปรพหุกับคลัปข้ามระหว่างช่อง ข้อเสียของเทคนิค H∞ รวมถึงระดับของความเข้าใจทางคณิตศาสตร์เพื่อนำไปใช้เรียบร้อยแล้วและต้องการแบบดีสมเหตุสมผลของระบบการควบคุม เป็นสิ่งสำคัญโปรดจำไว้ว่า ควบคุมผลลัพธ์จะเท่ากับฟังก์ชันต้นทุนที่กำหนด และไม่จำเป็นต้องแสดงตัวควบคุมดีที่สุดในการวัดประสิทธิภาพการทำงานปกติใช้ประเมินตัวควบคุมเช่นชำระเวลา พลังงานที่ใช้ ฯลฯ ยัง ข้อจำกัดที่ไม่ใช่เชิงเส้นเช่นความเข้มโดยทั่วไปไม่ดีจัดการ วิธีการเหล่านี้ถูกนำเข้าสู่ทฤษฎีควบคุมในยุค 80 ' s ปลายช่วงต้นทศวรรษ 1970 โดยจอร์จ Zames (การลดความไว), Helton William J. [1] (การจับคู่ความเร็วสูง), [2] และอัลเลน Tannenbaum (กำไรกำไรประสิทธิภาพสูงสุด)[3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

H∞ (คือ "H-อินฟินิตี้") วิธีการที่ใช้ในทฤษฎีการควบคุมการสังเคราะห์ตัวควบคุมการบรรลุเสถียรภาพที่มีประสิทธิภาพการทำงานที่รับประกัน จะใช้วิธีการH∞, ออกแบบควบคุมเป็นการแสดงออกถึงปัญหาการควบคุมเป็นปัญหาทางคณิตศาสตร์และการเพิ่มประสิทธิภาพแล้วก็พบว่าตัวควบคุมที่แก้เพิ่มประสิทธิภาพนี้ เทคนิคH∞ได้เปรียบกว่าเทคนิคการควบคุมคลาสสิกในการที่พวกเขามีความพร้อมที่จะใช้บังคับกับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับระบบหลายตัวแปรที่มีการข้ามการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างช่อง; ข้อเสียของเทคนิคH∞รวมถึงระดับของความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ที่จำเป็นในการใช้พวกเขาประสบความสำเร็จและความจำเป็นในการเป็นแบบอย่างที่ดีที่เหมาะสมของระบบที่มีการควบคุม มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเก็บไว้ในใจว่าตัวควบคุมที่เกิดขึ้นเป็นเพียงที่ดีที่สุดเกี่ยวกับการกำหนดค่าใช้จ่ายในการทำงานและไม่จำเป็นต้องเป็นตัวแทนของตัวควบคุมที่ดีที่สุดในแง่ของการวัดผลการปฏิบัติงานตามปกติใช้ในการประเมินการควบคุมเช่นเวลานั่งพลังงานใช้จ่ายอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีข้อ จำกัด ที่ไม่ใช่เชิงเส้นเช่นความอิ่มตัวมักจะไม่ได้รับการจัดการที่ดี วิธีการเหล่านี้ถูกนำมาใช้เป็นทฤษฎีการควบคุมในช่วงปลายปี 1970 ถึงต้นปี 1980 โดยจอร์จ Zames (ลดความไว) [1] วิลเลียมเจ Helton (บรอดแบนด์จับคู่) [2] และอัลเลน Tannenbaum (การเพิ่มประสิทธิภาพกำไรจากอัตรากำไรขั้นต้น). [3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

H ∞ ( เช่น " h-infinity " ) วิธีการที่ใช้ในทฤษฎีการควบคุมการสังเคราะห์ตัวควบคุมการบรรลุเสถียรภาพพร้อมรับประกันผลงาน ใช้วิธีการ∞ H , ออกแบบควบคุมแสดงปัญหาการควบคุมเป็นปัญหาซานตาลูเซียแล้วพบว่าตัวควบคุมที่แก้ปัญหาการเพิ่มประสิทธิภาพนี้H ∞เทคนิคมีข้อดีกว่าคลาสสิกควบคุมเทคนิคที่พวกเขาจะพร้อมใช้ได้กับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับระบบหลายตัวแปรข้ามการเชื่อมต่อระหว่างช่อง ; ข้อเสียของเทคนิค∞ H รวมถึงระดับของความเข้าใจทางคณิตศาสตร์ต้องสมัครเรียบร้อยแล้วและต้องการรูปแบบที่ดีเหมาะสมของระบบที่ถูกควบคุมมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเก็บไว้ในใจว่าผลของตัวควบคุมเป็นเพียงที่เหมาะสมกับการกำหนดฟังก์ชันต้นทุน และไม่จำเป็นต้องแสดงดีที่สุดในแง่ของประสิทธิภาพเครื่องปกติใช้เพื่อประเมินมาตรการควบคุมการใช้จ่าย เช่น เวลา พลังงาน ฯลฯ นอกจากนี้ ข้อจำกัด เช่นเส้นอิ่มตัวโดยทั่วไปจะไม่จัดการวิธีการเหล่านี้มีการแนะนำในทฤษฎีการควบคุมในปลายทศวรรษ 1980 เป็นต้นโดยจอร์จ zames ( ไวลด ) [ 1 ] เจ. วิลเลียมเฮลเติ้น ( บรอดแบนด์ตรงกัน ) [ 2 ] และอัลเลนแทนเนินเบาม์ ( ได้รับขอบ optimization ) [ 2 ]