In his story "The Luncheon" Maugham

In his story "The Luncheon" Maugham focuses on depicting a single character, as he does so often in his short stories. The woman the narrator takes to luncheon at one of the most expensive restaurants in Paris is exploiting him mercilessly by pretending an interest in his writing which she probably doesn't really feel. At the same time, Maugham, who was twenty years younger at the time of the luncheon he is describing, is pretending to be urbane, gallant, and sophisticated. He has to keep up a smiling, insouciant facade while inwardly he is suffering agonies when his guest, who claims she never eats anything for luncheon, orders some of the most expensive things Foyot's has to offer, including salmon, caviare, and champagne. The fact that she orders everything a la carte probably makes her feel she is just nibbling tidbits.

Part of the irony derives from the fact that the narrator has never dared to go to Foyot's by himself because he is living on a very small income; and further, he has to watch his voracious guest devouring gourmet comestibles while he has to pretend he only wants a mutton chop and a glass of water.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเรื่องของเขา "ไร้" Maugham เน้นแสดงอักขระเดี่ยว กับเขาบ่อยในเรื่องสั้นของเขา ผู้หญิงผู้ที่จะเลี้ยงอาหารกลางวันที่ร้านอาหารที่แพงที่สุดในปารีสเป็น exploiting เขาปรานี โดยอ้างความสนใจในการเขียนของเขาซึ่งเธอคงไม่รู้สึก ในเวลาเดียวกัน Maugham เจ้ายี่สิบปีอายุในขณะอาหารกลางวันที่เขาจะอธิบาย ถูกหลอก urbane, gallant และซับซ้อน เขาได้เก็บกระจกยิ้ม insouciant ในขณะที่สองอย่างภายในเขาเป็นทุกข์ agonies เมื่อลูกค้าของเขา ที่อ้างว่า เธอไม่กินอะไรสำหรับอาหารกลางวัน สั่งสิ่งที่แพงที่สุดของ Foyot มีให้ ปลาแซลมอน caviare และแชมเปญ ความจริงที่เธอสั่งทุกอย่างเป็นอาหารจานเดียวอาจจะทำให้เธอรู้สึกว่า เธอเป็นเพียง nibbling เคี้ยวส่วนหนึ่งของการประชดมาจากข้อเท็จจริงที่เล่าได้ไม่กล้าไปของ Foyot เองเนื่องจากเขาอาศัยอยู่ที่รายได้ดีมาก และต่อไป เขาได้ดูแขกเขาละโมบ devouring comestibles ร้านขณะเขาแกล้งเขาเท่านั้นต้องสับ mutton และแก้วน้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในเรื่องราวของเขา "เลี้ยงอาหารกลางวัน" Maugham มุ่งเน้นไปที่ภาพวาดตัวเดียวในขณะที่เขาทำเช่นนั้นมักจะอยู่ในเรื่องสั้นของเขา ผู้หญิงเล่าเรื่องที่ใช้ในการเลี้ยงอาหารกลางวันที่หนึ่งในร้านอาหารที่แพงที่สุดในกรุงปารีสถูกเอาเปรียบเขาอย่างไร้ความปราณีโดยแกล้งทำเป็นสนใจในการเขียนของเขาซึ่งเธออาจจะไม่รู้สึกจริงๆ ในเวลาเดียวกัน, Maugham ซึ่งเป็นยี่สิบปีที่อายุน้อยกว่าในช่วงเวลาของงานเลี้ยงอาหารกลางวันที่เขาจะอธิบายคือการแกล้งทำเป็นอ่อนโยน, กล้าหาญ, และมีความซับซ้อน เขามีเพื่อให้ทันยิ้มซุ้ม insouciant ในขณะที่ในใจเขาเป็นทุกข์ความเจ็บปวดเมื่อแขกของเขาผู้ซึ่งอ้างว่าเธอไม่เคยกินอะไรสำหรับงานเลี้ยงอาหารกลางวัน, สั่งบางสิ่งที่มีราคาแพงที่สุด Foyot มีให้รวมถึงปลาแซลมอนไข่ปลาคาเวียร์และแชมเปญ ความจริงที่ว่าทุกอย่างที่เธอสั่งอาหารตามสั่งอาจจะทำให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นเพียง nibbling tidbits ส่วนหนึ่งของการประชดเกิดขึ้นจากความจริงที่ว่าผู้บรรยายไม่เคยกล้าที่จะไป Foyot ของด้วยตัวเองเพราะเขาเป็นที่อาศัยอยู่บนรายได้ขนาดเล็กมาก; และต่อไปเขาจะต้องดูผู้เข้าพักที่หิวกระหายของเขากินโภชร้านอาหารในขณะที่เขามีเพื่อหลอกเขาเพียงต้องการสับเนื้อแกะและแก้วน้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเรื่อง " งาน " มอมเน้นภาพวาดตัวละครเดียวที่เขาทำบ่อยๆ ในเรื่องสั้นของเขา ผู้หญิงเล่าเรื่องใช้เวลาอาหารกลางวันที่ร้านอาหารที่แพงที่สุดในปารีสหลอกใช้เขาอย่างไร้ความปราณี โดยแกล้งทำเป็นสนใจในการเขียนของเขา ซึ่งเธออาจจะไม่ได้รู้สึกจริงๆ ในเวลาเดียวกัน , มอม ,ที่อายุ 20 ปีในเวลาของรายการที่เขาอธิบาย มันแกล้งทำเป็นกล้าหาญและอ่อนโยน , , ซับซ้อน เขามีให้ขึ้นยิ้ม ไร้ความกังวล ขณะที่ภายในซุ้มเขาเป็นทุกข์ agonies เมื่อแขกของเขาที่อ้างว่าเธอไม่กินอะไรเลยสำหรับรายการ สั่งซื้อบางส่วนของราคาแพงที่สุดสิ่ง foyot ก็มีให้ ได้แก่ ปลาแซลมอน ไข่ปลาคาร์เวียร์ และแชมเปญความจริงที่เธอสั่งทุกอย่างตามสั่ง อาจจะทำให้เธอ รู้สึกเธอจะแทะเล็ม tidbits .

ส่วนประชดมาจากความเป็นจริงที่ผู้บรรยายไม่เคยกล้าไป foyot อยู่คนเดียวเพราะเขาอาศัยอยู่บนรายได้น้อยมาก และเพิ่มเติมเขาต้องดูเขาโลภแขกกินอาหารอาหารในขณะที่เขาต้องแกล้งทำเป็นว่าเขาเพียงต้องการสับเนื้อแกะและน้ำแก้ว