The finance industry serves an impo

The finance industry serves an important function but the key word for many is the word serves. It has been estimated that the ideal size of this industry should be around 2.5% in relation to other industries that make up a country's GDP. In most western countries the financial sectors have grown to almost 10%. This results in a 'brain drain' from other sectors meaning that the best and brightest university students graduate to become money speculators rather than engineers and doctors. Of course, the finance industry provides essential services for the other sectors of the real economy, for example, lending facilities, and accounting services, but the bigger this sector grows the more it tends to feed upon itself with money circulating within the sector and never entering onto the real economy. This is a world where currency is produced rather than real wealth and speculation on manipulated markets replaces real productivity.
A good example is how corporations use their profits to buy their own shares to give the impression that the business is healthy rather than investing in research or infrastructure to make sure the company is actually healthy. Since the global financial crash or 'Credit Crunch' in 2007/2008, Central banks have cut interest rates to almost zero for banks and large corporate institutions and have been engaged in Quantitative Easing (QE). QE is very basically national governments buying bad debts from the biggest banks in order to give them enough money not to go bankrupt. However, it has resulted in huge quantities of money from the real economy being transferred into the financial sector. This has led to record profits and salaries for bankers and record highs being recorded on almost every market including stock exchanges and bond markets. But the downside of this is that the prices of real goods that ordinary people must buy have gone up whilst most people's salaries have gone down. So, within the financial sector there has been an inflationary spiral, whilst in the real economy people are experiencing deflation. Inflation occurs for two reasons. The first is when the money supply increases which means the money you already own is worth less because it has devalued. The second is when the velocity of money increases which means money is flowing around the system more quickly.
Since 2008 the money supply within the financial sector has increased dramatically along with the velocity due to QE. This has resulted in numerous bubbles being produced with the prices of shares, bonds, commodities and other markets like derivatives and real estate increasing dramatically to heights never seen before. Conversely, in the real economy profits and wages are in decline because very little of this extra money is leaving the financial sector and the velocity has slowed because people and businesses are very concerned about spending money that they don't have. This is a symptom of financial sectors growing to large in proportion to other parts of the economy. Another side effect is that too much trading on the commodities markets results in price increases for everyday goods for people living in the real economy regardless of supply and demand (Price Discovery). Prices now depend on the whims of traders, high frequency trading by computers and the fraudulent practices of those with inside knowledge manipulating the markets.
In many advanced economies outside of the world of high finance deflation is a major concern. One of the main reasons is that since 2008 the velocity of money has sharply declined. Large international businesses and corporations have been investing huge amounts of their profits into buying their own shares on the stock markets. This means even more more money being sucked into the financial sector from other sectors. These businesses are also building massive reserves of money in offshore tax havens rather than investing in innovation and research or their workforce. So there is also a knock on effect of less quality jobs and lower wages. Lower incomes and less jobs means that people don't have so much money to spend which means less demands for goods and services which means less profits for businesses owners and in essence the beginnings of a deflationary spiral. Why is almost every nation on earth in debt? It might be surprising or even shocking to some people to learn that government treasury departments don't actually have any money. To get some they have to create government bonds which are then bought by banks and financial institutions who essentially create the money to buy them. This means that the government doesn't actually create the money supply as most people would assume. Instead they borrow the money into existence and pass on the debt to the public to be paid with buy their taxes. In reality the taxes pay for little more than the interest payments and governments would appear to have no real chance of ever paying back the money that they owe. It would probably be a very bad idea to pay back these debts anyway as once the debt is repaid the money would disappear from circulation. This would lead to a very real lack of currency in the system and certainly not enough to go round for everybody.
At this point you might well be shaking your head in disbelief and be wondering why governments don't just create money themselves debt free? Well, that is a very good question!
A country's deficit is sometimes confused with it's debt but there are some important differences between these two terms. The deficit is the amount of money a government must borrow each year in order to pay it's bills. This figure is added to the debt which is the total amount of money a government owes. For any government to start paying off it's debt it must stop borrowing and produce a surplus rather than a deficit. All of the developed economies of the world are based upon consumption. People have to buy products or use services continually or the system will collapse. There is one critical flaw in this system and that is we all live on a planet that has finite resources. That the world does not contain enough materials to support endless growth would seem obvious to most of us. But, the current system has been designed with the assumption that economies can continue to grow for ever. All nations economies and indeed the world economy must grow by at least a few percent each year to remain in a healthy state. A few percent seems quite reasonable at first glance but to a mathematician who understands how exponential growth works this amount of growth results in huge increases in the numbers even after a relatively modest amount of time. After WWII many countries had been ravaged by the fighting and much of their infrastructures destroyed. Britain was bankrupted by the conflict and had to negotiate for it's colonies to be come independent as it didn't have any money to continue it's empire. The world needed rebuilding and was payed for with American dollars. America had actually profited and grown economically during the war and was now in a position to dominate financially with the dollar becoming the reserve currency of the world. This meant the dollar was where other nations chose to invest their wealth. The dollar was the safest investment to make. What's more international trading in oil and gold could only be conducted using U.S. dollars. Basically, countries needed (and still do) dollars to pay their bills. In 1971 President Nixon took the dollar off of the 'Gold Standard' so that the U.S. could increase the supply and by default the dollar became linked to the most valuable and sought after commodity - Oil.
Since 2008 and the American government's QE program there has been tensions between different economies. This is because when America introduces more dollars into the system it means the dollars other countries already have are worth less. The current global system of organizing economies is responsible for causing massive and growing inequalities. This is very important. At this time the 85 richest people in the world own more wealth than half of the planet's population - that's over 3.5 billion people. It would appear that this is not sustainable.
Within the current system there is a threshold, an amount of wealth that is so large that like large bodies in space has a 'gravitational pull' which attracts ever more money towards it. For those people that have an amount of money below this threshold it is increasingly difficult to save even modest amounts of wealth. As the concentration of wealth is being attracted to fewer and fewer people at the very top, there is less and less to be shared amongst those at the bottom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อุตสาหกรรมทางการเงินทำหน้าที่เป็นฟังก์ชันสำคัญ แต่เป็นคำหลักสำหรับหลายคำทำหน้าที่ มันมีการประมาณว่า ขนาดห้องของอุตสาหกรรมนี้ควรจะประมาณ 2.5% เมื่อเปรียบเทียบกับอุตสาหกรรมอื่น ๆ ที่ทำให้ค่า GDP ของประเทศ ในประเทศตะวันตกมากที่สุดใน ภาคการเงินมีโตเกือบ 10% ซึ่งผลเป็น 'สมองไหล' จากภาคอื่น ๆ หมายความ ว่า นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ดีที่สุด และสว่างมากที่สุดที่ศึกษาเป็น นักเก็งกำไรที่เงินมากกว่าวิศวกร และแพทย์ แน่นอน อุตสาหกรรมทางการเงินให้บริการสำคัญสำหรับภาคของเศรษฐกิจจริง ตัวอย่าง สิ่งอำนวยความสะดวก การให้ยืม และบัญชีบริการ แต่ขนาดใหญ่กว่าภาคนี้เติบโตมากขึ้นจะมีแนวโน้มจะเลี้ยงเมื่อตัวเอง มีเงินหมุนเวียนภายในภาค และไม่ป้อนสู่เศรษฐกิจจริง เป็นโลกที่ผลิตมากกว่ามั่งคั่งจริงสกุลเงิน และเก็งกำไรในตลาดแรก ๆ แทนที่ผลผลิตจริง ตัวอย่างที่ดีเป็นวิธีการที่องค์กรใช้กำไรของพวกเขาซื้อหุ้นของตนเองเพื่อให้การแสดงผลว่า ธุรกิจจะดีต่อสุขภาพ มากกว่าลงทุนในงานวิจัยหรือโครงสร้างพื้นฐานเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าบริษัทจะมีสุขภาพดีจริง เนื่องจากความล้มเหลวทางการเงินโลกหรือ 'วิกฤติด้านสินเชื่อ' ในปี 2007/2008 ธนาคารกลางได้ตัดดอกเบี้ยเกือบเป็นศูนย์สำหรับธนาคารและสถาบันองค์กรขนาดใหญ่ และมีการหมั้นในเชิงปริมาณทำให้สบาย (QE) QE เป็นรัฐบาลแห่งชาติซื้อหนี้เสียจากธนาคารที่ใหญ่ที่สุดเพื่อให้พวกเขามีเงินมากพอไม่เจ๊งมากพื้น อย่างไรก็ตาม มันมีผลในปริมาณขนาดใหญ่ของเงินจากเศรษฐกิจจริงภาคการเงินกำลังซื้อ นี้ได้นำไปบันทึกกำไรและเงินเดือนของธนาคารและบันทึกหน้าถูกบันทึกในเกือบทุกตลาดหุ้นและตลาดตราสารหนี้ แต่ข้อเสียนี้คือ ราคาของสินค้าที่แท้จริงที่คนธรรมดาต้องซื้อได้ไปขึ้นในขณะที่เงินเดือนของคนส่วนใหญ่ได้ไปลง ดังนั้น ภายในภาคการเงิน มีการ inflationary เกลียว ในขณะที่เศรษฐกิจจริงใน คนประสบภาวะเงินฝืด อัตราเงินเฟ้อที่เกิดขึ้นจากสาเหตุสองประการ ครั้งแรกคือเมื่อจ่ายเงินเพิ่ม ซึ่งหมายความว่า เงินที่คุณเป็นเจ้าของแล้วมีมูลค่าน้อยเนื่องจากมี devalued ที่สองคือเมื่อความเร็วของเงินเพิ่มขึ้นซึ่งหมายถึง เงินไหลรอบระบบรวดเร็วขึ้น ตั้งแต่ 2008 จ่ายเงินภายในภาคการเงินได้เพิ่มขึ้นอย่างมากพร้อมกับความเร็วจาก QE นี้มีผลในฟองอากาศจำนวนมากที่ถูกผลิต ด้วยราคาของหุ้น พันธบัตร สินค้าโภคภัณฑ์ และตลาดอื่น ๆ เช่นตราสารอนุพันธ์และอสังหาริมทรัพย์เพิ่มขึ้นอย่างมากกับความสูงที่เคยเห็นมาก่อน ในทางกลับกัน ในเศรษฐกิจจริง กำไรและค่าจ้างได้เสื่อมถอย เพราะมากเงินพิเศษนี้จะออกจากภาคการเงิน และความเร็วมีการชะลอตัวเนื่องจากผู้คนและธุรกิจมีความกังวลมากเกี่ยวกับการใช้จ่ายเงินที่ไม่ได้ นี่คืออาการของการเจริญเติบโตขนาดใหญ่สัดส่วนอื่น ๆ ของเศรษฐกิจภาคการเงิน ผลข้างเคียงก็มีที่มากเกินไปการซื้อขายในสินค้าโภคภัณฑ์ตลาดผลเพิ่มราคาสินค้าประจำวันสำหรับคนที่อาศัยอยู่ในระบบเศรษฐกิจจริงโดยอุปสงค์และอุปทาน (ค้นพบราคา) ราคาตอนนี้ขึ้นอยู่กับ whims ของเทรดเดอร์ ซื้อขายคอมพิวเตอร์และปฏิบัติหลอกลวงของผู้ที่มีความถี่สูงในความรู้กับการจัดการการตลาด ภาวะเงินฝืดเป็นกังวลหลักในเศรษฐกิจหลายขั้นสูงนอกโลกของเงินสูง หนึ่งในเหตุผลหลักคือว่า ตั้งแต่ 2008 ความเร็วเงินได้อย่างรวดเร็วปฏิเสธ ธุรกิจนานาชาติขนาดใหญ่และบริษัทมีการลงทุนจำนวนมากของกำไรของพวกเขาในการซื้อหุ้นในตลาดหุ้นของตนเอง ซึ่งหมายความว่า เงินที่ถูกดูดเข้าไปในภาคการเงินจากภาคอื่น ๆ มากยิ่งขึ้น ธุรกิจเหล่านี้จะยังอาคารสำรองขนาดใหญ่ของเงินในต่างประเทศภาษี havens มากกว่าลงทุน ในนวัตกรรม และงานวิจัยของบุคลากร เพื่อให้ มีเคาะบนผลน้อยลงคุณภาพงานและค่าจ้างที่ต่ำกว่า รายได้ต่ำและน้อยกว่างานหมายความว่าคนไม่มีเงินใช้จ่ายมากซึ่งน้อยกว่าความต้องการสินค้าและบริการซึ่งหมายความว่า น้อยผลกำไร สำหรับเจ้าของธุรกิจ และสิ่งสำคัญคือจุดเริ่มต้นของเกลียวจาก มีเกือบทุกประเทศในโลกเป็นหนี้ทำไม มันอาจจะน่าแปลกใจ หรือขยันแม้บางคนจะเรียนรู้ว่า ฝ่ายบริหารของรัฐบาลไม่มีเงินจริง บางพวกเขาต้องการสร้างพันธบัตรรัฐบาลที่แล้วได้ซื้อ โดยธนาคารและสถาบันการเงินที่เป็นสร้างเงินที่จะซื้อ ได้ ซึ่งหมายความ ว่า รัฐบาลไม่จริงสร้างจ่ายเงินเป็นคนส่วนใหญ่จะสมมติ แทนพวกเขายืมเงินที่เป็นอยู่ และส่งหนี้สาธารณะจะต้องจ่ายกับซื้อภาษีของพวกเขา ในความเป็นจริง ค่าจ้างภาษีสำหรับมากขึ้นกว่าการชำระดอกเบี้ยและรัฐบาลจะปรากฏเป็นโอกาสจริงไม่เคยจ่ายกลับเงินที่เขาค้างชำระ มันอาจจะเป็นความคิดที่ดีเพื่อชดใช้หนี้สินเหล่านี้ยังคงเป็นเมื่อบางส่วนหนี้ เงินจะหายไปจากการหมุนเวียน นี้จะนำไปสู่การขาดจริงของสกุลเงินในระบบและแน่นอนไม่เพียงพอไปตลอดทุกคน จุดนี้คุณอาจดีจะสั่นศีรษะใน disbelief และสงสัยว่า ทำไมรัฐบาลไม่เพียงสร้างเงินเองหนี้ฟรี ดี ที่เป็นคำถามที่ดีมาก A country's deficit is sometimes confused with it's debt but there are some important differences between these two terms. The deficit is the amount of money a government must borrow each year in order to pay it's bills. This figure is added to the debt which is the total amount of money a government owes. For any government to start paying off it's debt it must stop borrowing and produce a surplus rather than a deficit. All of the developed economies of the world are based upon consumption. People have to buy products or use services continually or the system will collapse. There is one critical flaw in this system and that is we all live on a planet that has finite resources. That the world does not contain enough materials to support endless growth would seem obvious to most of us. But, the current system has been designed with the assumption that economies can continue to grow for ever. All nations economies and indeed the world economy must grow by at least a few percent each year to remain in a healthy state. A few percent seems quite reasonable at first glance but to a mathematician who understands how exponential growth works this amount of growth results in huge increases in the numbers even after a relatively modest amount of time. After WWII many countries had been ravaged by the fighting and much of their infrastructures destroyed. Britain was bankrupted by the conflict and had to negotiate for it's colonies to be come independent as it didn't have any money to continue it's empire. The world needed rebuilding and was payed for with American dollars. America had actually profited and grown economically during the war and was now in a position to dominate financially with the dollar becoming the reserve currency of the world. This meant the dollar was where other nations chose to invest their wealth. The dollar was the safest investment to make. What's more international trading in oil and gold could only be conducted using U.S. dollars. Basically, countries needed (and still do) dollars to pay their bills. In 1971 President Nixon took the dollar off of the 'Gold Standard' so that the U.S. could increase the supply and by default the dollar became linked to the most valuable and sought after commodity - Oil. ตั้งแต่ 2008 และโปรแกรม QE รัฐบาลอเมริกันมีความตึงเครียดระหว่างประเทศแตกต่างกัน ทั้งนี้เนื่องจากเมื่ออเมริกาแนะนำดอลลาร์เพิ่มเติมเข้าในระบบ หมายถึง เหรียญประเทศอื่น ๆ อยู่แล้วจะน้อย ระบบโลกปัจจุบันของการจัดระเบียบเศรษฐกิจเกิดความเหลื่อมล้ำทางขนาดใหญ่ และเติบโตได้ นี้เป็นสิ่งสำคัญมาก ขณะนี้ 85 คนรวยที่สุดในโลกของตัวเองมั่งคั่งมากขึ้นกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรของโลก - ที่กว่า 3.5 พันล้านคน มันจะปรากฏว่า ไม่ยั่งยืน ภายในระบบปัจจุบัน มีขีดจำกัด จำนวนเงินของทรัพย์สินที่มีขนาดใหญ่มากว่า เช่นองค์กรขนาดใหญ่ในพื้นที่มีการ 'ความโน้มถ่วงดึง' ซึ่งดึงดูดเงินจำนวนมากเคยถอย สำหรับผู้ที่มียอดเงินต่ำกว่าขีดจำกัดนี้ ได้ยากขึ้นต้องเจียมเนื้อเจียมตัวแม้จำนวนให้เลือกมากมาย เป็นความเข้มข้นของทรัพย์สินเป็นการดึงดูดคนน้อยลง และน้อยลงที่ด้านบนสุด มีอยู่น้อย ลงสามารถใช้ร่วมกันในบรรดาผู้ที่อยู่ด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อุตสาหกรรมการเงินบริการอาหารฟังก์ชั่นที่สำคัญ แต่คำที่สำคัญสำหรับหลาย ๆ คนทำหน้าที่เป็นคำ มันได้รับการคาดการณ์ว่าขนาดที่เหมาะสมของอุตสาหกรรมนี้ควรจะประมาณ 2.5% ในส่วนที่เกี่ยวกับอุตสาหกรรมอื่น ๆ ที่ทำขึ้นจีดีพีของประเทศ ในประเทศตะวันตกส่วนใหญ่ภาคการเงินมีการเติบโตเกือบ 10% นี้ส่งผลใน 'สมองไหลจากภาคอื่น ๆ หมายความว่าดีที่สุดและสว่างนักศึกษาจบการศึกษาที่จะกลายเป็นนักเก็งกำไรเงินมากกว่าวิศวกรและแพทย์ แน่นอนว่าอุตสาหกรรมการเงินให้บริการที่จำเป็นสำหรับภาคอื่น ๆ ของเศรษฐกิจที่แท้จริงตัวอย่างเช่นสิ่งอำนวยความสะดวกการให้กู้ยืมเงินและบริการจัดทำบัญชี แต่ใหญ่กว่าภาคนี้เติบโตมากขึ้นก็มีแนวโน้มที่จะกินเมื่อตัวเองมีเงินหมุนเวียนภายในภาคและไม่เคย เข้าสู่เศรษฐกิจที่แท้จริง นี่คือโลกที่สกุลเงินที่ผลิตมากกว่าความมั่งคั่งที่แท้จริงและการเก็งกำไรในตลาดแทนที่จัดการการผลิตที่แท้จริง.
ตัวอย่างที่ดีเป็นวิธีการที่ บริษัท ใช้กำไรของพวกเขาที่จะซื้อหุ้นของตัวเองเพื่อให้การแสดงผลที่ธุรกิจจะมีสุขภาพดีมากกว่าการลงทุนในการวิจัยหรือ โครงสร้างพื้นฐานเพื่อให้แน่ใจว่า บริษัท จะมีสุขภาพดีจริง เนื่องจากความผิดพลาดทางการเงินทั่วโลกหรือ 'เครดิตขบเคี้ยวใน 2007/2008 ธนาคารกลางได้ปรับลดอัตราดอกเบี้ยไปเกือบเป็นศูนย์สำหรับธนาคารและสถาบันองค์กรขนาดใหญ่และได้รับการมีส่วนร่วมในมาตรการผ่อนคลายเชิงปริมาณ (QE) QE เป็นรัฐบาลแห่งชาติโดยทั่วไปมากซื้อหนี้เสียจากธนาคารที่ใหญ่ที่สุดเพื่อที่จะให้พวกเขามีเงินพอที่จะไม่เจ๊ง แต่ก็มีผลในปริมาณมากของเงินจากภาคเศรษฐกิจจริงจะถูกโอนเข้ามาในภาคการเงิน นี้ได้นำไปสู่ผลกำไรบันทึกและเงินเดือนสำหรับนายธนาคารและบันทึกเสียงสูงที่จะถูกบันทึกไว้ในเกือบทุกตลาดรวมทั้งตลาดหุ้นและตลาดตราสารหนี้ แต่ข้อเสียของการนี้ก็คือว่าราคาของสินค้าจริงที่คนธรรมดาต้องซื้อได้ไปขึ้นในขณะที่เงินเดือนของคนส่วนใหญ่ได้ไปลง ดังนั้นในภาคการเงินได้มีเกลียวเงินเฟ้อในขณะที่คนภาคเศรษฐกิจจริงกำลังประสบภาวะเงินฝืด อัตราเงินเฟ้อที่เกิดขึ้นด้วยเหตุผลสองประการ ครั้งแรกคือเมื่อการเพิ่มขึ้นของปริมาณเงินซึ่งหมายความว่าเงินที่คุณเองแล้วมีมูลค่าน้อยเพราะมีคุณค่า ประการที่สองคือเมื่อความเร็วของการเพิ่มขึ้นของเงินซึ่งหมายความว่าเงินที่ไหลไปรอบ ๆ ระบบได้อย่างรวดเร็ว.
ตั้งแต่ปี 2008 ปริมาณเงินที่อยู่ในภาคการเงินที่มีการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับความเร็วเนื่องจาก QE นี้มีผลในฟองอากาศจำนวนมากที่มีการผลิตที่มีราคาหุ้นพันธบัตรและตลาดสินค้าโภคภัณฑ์อื่น ๆ เช่นสัญญาซื้อขายล่วงหน้าและอสังหาริมทรัพย์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อความสูงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ตรงกันข้ามในผลกำไรเศรษฐกิจจริงและค่าจ้างในการลดลงน้อยมากเพราะเงินพิเศษนี้จะออกจากภาคการเงินและความเร็วมีการชะลอตัวเนื่องจากผู้คนและธุรกิจมีความกังวลอย่างมากเกี่ยวกับการใช้จ่ายเงินที่พวกเขาไม่ได้ นี้เป็นอาการของภาคการเงินที่เติบโตขนาดใหญ่ในสัดส่วนไปยังส่วนอื่น ๆ ของเศรษฐกิจ ผลข้างเคียงก็คือว่าการค้ามากเกินไปในสินค้าโภคภัณฑ์ผลการตลาดในการเพิ่มขึ้นของราคาสินค้าในชีวิตประจำวันสำหรับคนที่อาศัยอยู่ในภาคเศรษฐกิจจริงโดยไม่คำนึงถึงอุปสงค์และอุปทาน (ราคาการค้นพบ) ราคาตอนนี้ขึ้นอยู่กับการแปรเปลี่ยนของผู้ค้าซื้อขายความถี่สูงโดยคอมพิวเตอร์และการหลอกลวงของผู้ที่มีความรู้เกี่ยวกับการจัดการภายในตลาด.
ในเศรษฐกิจขั้นสูงหลายด้านนอกของโลกของภาวะเงินฝืดการเงินสูงเป็นข้อกังวลสำคัญ หนึ่งในเหตุผลหลักก็คือว่าตั้งแต่ปี 2008 ความเร็วของเงินที่ได้ลดลงอย่างรวดเร็ว ธุรกิจระหว่างประเทศขนาดใหญ่และ บริษัท ได้ลงทุนจำนวนมากของกำไรของพวกเขาในการซื้อหุ้นของตัวเองในตลาดหุ้น ซึ่งหมายความว่ามากยิ่งขึ้นเงินได้มากขึ้นที่จะถูกดูดเข้าไปในภาคการเงินจากภาคอื่น ๆ ธุรกิจเหล่านี้นอกจากนี้ยังมีการสร้างสำรองขนาดใหญ่ของเงินในเฮเวนส์ภาษีในต่างประเทศมากกว่าการลงทุนในการสร้างสรรค์นวัตกรรมและการวิจัยหรือพนักงานของพวกเขา ดังนั้นยังมีเคาะผลงานที่มีคุณภาพน้อยลงและค่าจ้างที่ต่ำกว่า รายได้ที่ลดลงและการจ้างงานน้อยหมายความว่าคนไม่ได้มีเงินมากที่จะใช้จ่ายซึ่งหมายถึงความต้องการน้อยลงสำหรับสินค้าและบริการซึ่งหมายถึงผลกำไรน้อยสำหรับเจ้าของธุรกิจและในสาระสำคัญจุดเริ่มต้นของเกลียว deflationary ทำไมเกือบทุกประเทศบนโลกในตราสารหนี้? มันอาจจะเป็นที่น่าแปลกใจที่น่าตกใจหรือแม้กระทั่งกับคนบางคนที่จะเรียนรู้ว่าหน่วยงานภาครัฐซื้อคืนไม่จริงมีเงินใด ๆ เพื่อให้ได้บางพวกเขามีการสร้างพันธบัตรรัฐบาลที่จะซื้อแล้วโดยธนาคารและสถาบันการเงินที่เป็นหลักในการสร้างเงินที่จะซื้อพวกเขา ซึ่งหมายความว่ารัฐบาลไม่ได้จริงสร้างปริมาณเงินในขณะที่คนส่วนใหญ่จะถือว่า แต่พวกเขายืมเงินเป็นชาติและผ่านการชำระหนี้ให้กับประชาชนที่จะต้องจ่ายกับภาษีของพวกเขาซื้อ ในความเป็นจริงภาษีจ่ายสำหรับน้อยกว่าการจ่ายดอกเบี้ยและรัฐบาลจะปรากฏไม่มีโอกาสที่แท้จริงของการที่เคยจ่ายคืนเงินที่พวกเขาเป็นหนี้ มันอาจจะเป็นความคิดที่ดีมากที่จะจ่ายคืนหนี้เหล่านี้ต่อไปเป็นครั้งที่หนี้ที่มีการชำระคืนเงินจะหายไปจากการไหลเวียน นี้จะนำไปสู่การขาดจริงมากของสกุลเงินในระบบและไม่แน่นอนพอที่จะไปรอบสำหรับทุกคน.
ณ จุดนี้คุณอาจจะได้สั่นหัวของคุณในการปฏิเสธศรัทธานี้และจะสงสัยว่าทำไมรัฐบาลไม่เพียง แต่สร้างหนี้เงินตัวเองได้ฟรีหรือไม่ ดีที่เป็นคำถามที่ดีมาก!
ขาดดุลของประเทศเป็นบางครั้งสับสนกับมันเป็นหนี้ แต่มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่างทั้งสองคำ การขาดดุลเป็นจำนวนเงินที่รัฐบาลต้องกู้เงินในแต่ละปีเพื่อที่จะจ่ายค่าใช้จ่ายของมัน ตัวเลขนี้จะถูกเพิ่มหนี้ซึ่งเป็นจำนวนเงินที่เป็นหนี้ของรัฐบาล สำหรับรัฐบาลที่จะเริ่มต้นการจ่ายเงินออกก็เป็นหนี้ก็จะต้องหยุดการยืมและการผลิตส่วนเกินมากกว่าการขาดดุล ทั้งหมดของการพัฒนาเศรษฐกิจของโลกจะขึ้นอยู่กับการบริโภค คนที่มีการซื้อสินค้าหรือใช้บริการอย่างต่อเนื่องหรือระบบจะล่มสลาย มีหนึ่งข้อบกพร่องที่สำคัญในระบบนี้และนั่นคือเราทุกคนอาศัยอยู่บนโลกที่มีทรัพยากร จำกัด ว่าโลกไม่ได้มีวัสดุเพียงพอที่จะรองรับการเติบโตที่ไม่มีที่สิ้นสุดดูเหมือนจะเห็นได้ชัดมากที่สุดของเรา แต่ระบบปัจจุบันได้รับการออกแบบด้วยสมมติฐานที่ว่าเศรษฐกิจยังคงสามารถเติบโตเป็นนิตย์ ทั้งหมดเศรษฐกิจประเทศและแน่นอนเศรษฐกิจโลกจะต้องเติบโตอย่างน้อยไม่กี่เปอร์เซ็นต์ในแต่ละปีจะยังคงอยู่ในสภาพที่ดีต่อสุขภาพ ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ดูเหมือนว่าค่อนข้างเหมาะสมได้อย่างรวดเร็วก่อน แต่นักคณิตศาสตร์ที่เข้าใจวิธีการเจริญเติบโตทำงานจำนวนนี้ผลการเจริญเติบโตในการเพิ่มขึ้นอย่างมากในตัวเลขที่แม้หลังจากที่ปริมาณที่ค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัวของเวลา หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองหลายประเทศได้รับการทำลายโดยการต่อสู้และมากของพวกเขาถูกทำลายโครงสร้างพื้นฐาน สหราชอาณาจักรได้รับการล้มละลายจากความขัดแย้งและมีการเจรจาต่อรองสำหรับอาณานิคมของมันที่จะมาเป็นอิสระในขณะที่มันไม่ได้มีเงินที่จะดำเนินการใด ๆ ก็อาณาจักร โลกจำเป็นต้องสร้างใหม่และได้รับการ payed สำหรับกับดอลลาร์อเมริกัน อเมริกาจะได้ประโยชน์จริงและการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจในช่วงสงครามและขณะนี้อยู่ในฐานะที่จะครองทางการเงินกับดอลล่ากลายเป็นสกุลเงินสำรองของโลก นั่นหมายความว่าเงินดอลลาร์ที่เป็นประเทศอื่น ๆ เลือกที่จะลงทุนมั่งคั่งของพวกเขา ดอลล่าคือการลงทุนที่ปลอดภัยที่สุดที่จะทำให้ อะไรการค้าระหว่างประเทศมากขึ้นในน้ำมันและทองคำเท่านั้นที่จะได้ดำเนินการโดยใช้สกุลเงินดอลลาร์สหรัฐ โดยทั่วไปประเทศที่จำเป็น (และยังคงทำ) ดอลลาร์เพื่อชำระค่าใช้จ่ายของพวกเขา ในปี 1971 ประธานาธิบดีนิกสันเอาเงินดอลลาร์ออกจาก 'มาตรฐานทองคำ' เพื่อให้สหรัฐสามารถเพิ่มอุปทานและโดยปริยายดอลล่ากลายเป็นที่เชื่อมโยงกับการมีค่ามากที่สุดและขอหลังจากสินค้าโภคภัณฑ์ -. น้ำมัน
ตั้งแต่ปี 2008 และโครงการของรัฐบาลอเมริกัน QE มีมี รับความตึงเครียดระหว่างเศรษฐกิจที่แตกต่างกัน ทั้งนี้เพราะเมื่ออเมริกาแนะนำดอลลาร์มากขึ้นในระบบที่มันหมายถึงดอลลาร์ประเทศอื่น ๆ มีอยู่แล้วที่มีมูลค่าน้อย ระบบโลกปัจจุบันของเศรษฐกิจจัดเป็นผู้รับผิดชอบในการก่อให้เกิดความไม่เท่าเทียมกันขนาดใหญ่และการเจริญเติบโต นี้เป็นสิ่งสำคัญมาก ในเวลานี้ 85 คนที่รวยที่สุดในโลกที่เป็นเจ้าของความมั่งคั่งมากขึ้นกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรโลก - ที่ 3.5 พันล้านคน ก็ปรากฏว่านี้ไม่ได้อย่างยั่งยืน.
ภายในระบบปัจจุบันมีเกณฑ์ปริมาณของความมั่งคั่งที่มีขนาดใหญ่เพื่อที่เช่นองค์กรขนาดใหญ่ในพื้นที่มี 'แรงโน้มถ่วง' ที่ดึงดูดเงินมากกว่าที่เคยมีต่อมัน สำหรับคนที่มีจำนวนเงินที่ต่ำกว่าเกณฑ์นี้มันเป็นเรื่องยากมากขึ้นที่จะบันทึกจำนวนเจียมเนื้อเจียมตัวแม้แต่ของความมั่งคั่ง เป็นความเข้มข้นของความมั่งคั่งจะถูกดึงดูดให้คนน้อยลงและน้อยลงที่ด้านบนมากมีน้อยลงและน้อยที่จะใช้ร่วมกันระหว่างผู้ที่อยู่ด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อุตสาหกรรมการเงินทำหน้าที่หน้าที่สำคัญ แต่ที่สำคัญมากคือ คำที่ทำหน้าที่ มีการประเมินว่าขนาดเหมาะสมที่สุดของอุตสาหกรรมน่าจะอยู่ที่ 2.5% ในความสัมพันธ์กับอุตสาหกรรมอื่น ๆที่ทำให้ GDP ของประเทศ ในประเทศตะวันตกส่วนใหญ่ ภาคการเงินได้เติบโตขึ้นเกือบ 10%ผลนี้ใน ' สมองไหลจากภาคอื่น ๆซึ่งหมายความว่าที่ดีที่สุดและสว่างที่สุดนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาเป็นเงินเก็งกำไรมากกว่าวิศวกรและแพทย์ แน่นอน ธุรกิจการเงิน บริการอื่น ๆที่จำเป็นสำหรับภาคเศรษฐกิจที่แท้จริง เช่น ยืมเครื่อง และบริการจัดทำบัญชีแต่ใหญ่กว่านี้ภาคเติบโตมากขึ้นก็มีแนวโน้มที่จะป้อนให้ตัวเองมีเงินหมุนเวียนภายในภาคและไม่เคยป้อนสู่ภาคเศรษฐกิจจริง นี้คือโลกที่เป็นสกุลเงินที่ผลิตมากกว่าความมั่งคั่งที่แท้จริงและการเก็งกำไรในตลาดแทนที่จัดการผลผลิตที่แท้จริง
ตัวอย่างที่ดีเป็นวิธีการที่ บริษัท ใช้ กำไรของพวกเขาที่จะซื้อหุ้นของตนเองเพื่อให้ความประทับใจว่า ธุรกิจสุขภาพ แทนที่จะลงทุนในการวิจัยหรือโครงสร้างพื้นฐานเพื่อให้แน่ใจว่า บริษัท เป็นจริงเพื่อสุขภาพ ตั้งแต่โลกการเงินผิดพลาด หรือ วิกฤติสินเชื่อ ' ใน 2007 / 2008ธนาคารกลางจะลดอัตราดอกเบี้ยเกือบเป็นศูนย์สำหรับธนาคารและสถาบันองค์กรขนาดใหญ่และได้รับการว่าจ้างในมาตรการผ่อนคลายเชิงปริมาณ ( QE ) QE คือโดยมากทั่วไปแห่งชาติรัฐบาลซื้อหนี้เสียจากธนาคารใหญ่ที่สุดเพื่อให้พวกเขามีเงินมากพอที่จะไม่ล้มละลาย อย่างไรก็ตามมันมีผลในขนาดใหญ่ปริมาณของเงินที่ได้จากการโอนจริง เศรษฐกิจในภาคการเงิน นี้ได้นำไปสู่ผลกำไรบันทึกและเงินเดือนสำหรับธนาคารและ scientific ( ระเบียน ) ถูกบันทึกไว้ในเกือบทุกตลาด ได้แก่ ตลาดหุ้นและตลาดพันธบัตร .แต่ข้อเสียก็คือว่าราคาของสินค้าจริงที่คนทั่วไปต้องซื้อขึ้นมา ในขณะที่คนส่วนใหญ่เงินเดือนได้ ดังนั้น ในภาคการเงินมีการเกลียวเงินเฟ้อ ขณะที่ในภาคเศรษฐกิจจริง คน ประสบภาวะเงินฝืด เงินเฟ้อเกิดขึ้นด้วยเหตุผลสองประการครั้งแรกคือเมื่อปริมาณเงินเพิ่มขึ้นซึ่งหมายความว่าเงินที่คุณเองแล้วมีมูลค่าน้อยกว่า เพราะได้คุณค่า . ประการที่สองคือ เมื่อความเร็วของเงินเพิ่มขึ้นซึ่งหมายความว่าเงินไหลทั่วระบบอย่างรวดเร็ว .
ตั้งแต่ปี 2008 ปริมาณเงินในภาคการเงินได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับความเร็วเนื่องจาก QEนี้มีผลในฟองอากาศมากมายที่ถูกผลิตด้วยราคาของหุ้น , พันธบัตร , สินค้าโภคภัณฑ์และตลาดอื่น ๆ เช่น อนุพันธ์ และธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เพิ่มขึ้นอย่างมากเพื่อความสูงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ในทางกลับกันในเศรษฐกิจที่แท้จริงและกำไรลดลง เพราะค่าแรงน้อยมากของเงินพิเศษนี้ออกจากภาคการเงินและความเร็วได้ช้าลง เพราะประชาชนและธุรกิจมีความกังวลมากเกี่ยวกับการใช้จ่ายเงินที่พวกเขาไม่ได้มี นี่คืออาการของภาคการเงินเติบโตขนาดใหญ่ในสัดส่วนกับส่วนอื่น ๆของเศรษฐกิจผลข้างเคียงคือ การค้าขายที่มากเกินไปในตลาดสินค้าโภคภัณฑ์มีการเพิ่มขึ้นในราคา สินค้า ทุกวัน สำหรับประชาชนที่อยู่ในภาคเศรษฐกิจจริงไม่ว่าอุปทานและอุปสงค์ ( การค้นพบราคา ) ราคาตอนนี้ขึ้นอยู่กับ whims ของ traders การค้าความถี่สูงโดยคอมพิวเตอร์และการปฏิบัติที่หลอกลวงของผู้ที่มีความรู้ในการจัดการการตลาด
ในประเทศสูงมาก นอก โลกของภาวะเงินฝืดการเงินสูงเป็นปัญหาที่สำคัญ หนึ่งในเหตุผลหลักคือตั้งแต่ปี 2008 ความเร็วของเงินได้ลดลงอย่างรวดเร็ว . ธุรกิจระหว่างประเทศขนาดใหญ่และ บริษัท มีการลงทุนขนาดใหญ่ปริมาณของผลกำไรของพวกเขาในการซื้อหุ้นของตัวเองในตลาดสต็อกซึ่งหมายความว่าเงินเพิ่มเติมที่ถูกดูดเข้าไปในภาคการเงินจากภาคอื่น ๆ ธุรกิจเหล่านี้ยังสร้างสำรองขนาดใหญ่ของเงินใน havens ภาษีในต่างประเทศมากกว่าการลงทุนในการวิจัยและนวัตกรรม หรือพนักงานของพวกเขา แล้วยังมีเคาะบนผลกระทบน้อย คุณภาพงานและค่าจ้างต่ำกว่าลดรายได้และงานน้อย หมายความว่า คนไม่มีเงินใช้จ่ายมากซึ่งหมายความว่าน้อยกว่าความต้องการสินค้าและบริการซึ่งหมายความว่าน้อยกำไรสำหรับธุรกิจเจ้าของและในสาระสำคัญซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเกลียว deflationary . ทำไมเกือบทุกประเทศบนโลกในตราสารหนี้มันอาจจะน่าแปลกใจหรือตกใจ บางคนเรียนที่หน่วยงานคลังของรัฐบาลไม่ต้องเงินใด ๆ ได้รับบางอย่างที่พวกเขาต้องสร้างพันธบัตรรัฐบาลซึ่งแล้วซื้อโดยธนาคารและสถาบันการเงินที่เป็นหลักที่สร้างเงินที่จะซื้อพวกเขา ซึ่งหมายความ ว่า รัฐบาลไม่ได้จริงสร้างปริมาณเงินที่คนส่วนใหญ่จะคิดว่า