2. Literature Review2.1. Emergency

2. Literature Review
2.1. Emergency Planning
The last few decades have witnessed a considerable increment in the number, scope and complexity of disasters
and emergencies. Planning is a process; created plans should be tested and evaluated through practice. Helsloot and
Ruitenberg (2004) explain that the difference between planning and preparedness comes from the practice. Planning
should be the standard of preparedness. Alexander (2002) defined the emergency plan as “a co-ordinated set of
protocols for managing an adverse event, whether expected or untoward, in the future”. Every emergency is unique,
but with enough common ground between them it will be easier to make predictions, forecasting, warning, and
planning (Alexander, 2005). Therefore, it is very important to attract more attention to emergency preparedness, and
the planning process to manage, overcome and recover emergencies (Alexander, 2005). Emergency planning and
recovery can be a great challenge to any business, especially hospitality industry regarding to the worse situation
from experiencing an emergency event far from home. In a stricken destination, tourists are coming from anywhere
on earth and speak different languages (Stahura et al., 2012).
Scholars have argued that a lot of investigations should be done to determine the management model or
methodology to come out by the best impact when preparing for, reacting to, and recover from a disaster or an
emergency situation. These arguments started by Quarantelli (1970) and his continuous research during the last few
decades in disaster management. Further, he mentioned that planning is not managing disasters, and future disasters
are not a repeat of the past. Drabek (1995) determined the effect of planning on preparedness, forces, and lessons
could be learned. He examined the level of disaster preparedness and evacuation planning for tourist businesses, and
he found several lessons to be learned such as: action plans, who’s in charge, and communication.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. เอกสารประกอบการทบทวน2.1 การการวางแผนฉุกเฉินไม่กี่สิบปีได้เห็นเพิ่มจำนวนมากในจำนวน ขอบเขต และความซับซ้อนของภัยและฉุกเฉิน การวางแผนเป็นกระบวนการ สร้างแผนควรมีทดสอบ และประเมินผ่านแบบฝึกหัด Helsloot และRuitenberg (2004) อธิบายว่า ความแตกต่างระหว่างการวางแผนและเตรียมความพร้อมมาจากการปฏิบัติ การวางแผนควรมีมาตรฐานของการเตรียมความพร้อม อเล็กซานเดอร์ (2002) กำหนดแผนฉุกเฉินเป็น "co ordinated ชุดโปรโตคอลสำหรับการจัดการเหตุการณ์ร้าย ว่าที่คาดไว้ หรือ untoward ในอนาคต" ทุกสถานการณ์ฉุกเฉินไม่ซ้ำกันแต่พอจุดยืนร่วมกันระหว่างพวกเขาจะง่ายต่อการทำการคาดคะเน คาดการณ์ คำ เตือน และการวางแผน (อเล็กซานเดอร์ 2005) ดังนั้น จึงเป็นสิ่งสำคัญมากที่จะดึงดูดความสนใจมากขึ้นเพื่อเตรียมความพร้อมกรณีฉุกเฉิน และการวางแผนดำเนินการเพื่อจัดการ การเอาชนะ และกู้ฉุกเฉิน (อเล็กซานเดอร์ 2005) การวางแผนฉุกเฉิน และกู้คืนสามารถท้าทายดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรม ธุรกิจเกี่ยวข้องกับสถานการณ์เลวร้ายยิ่งจากการพบเหตุการณ์ฉุกเฉินจากบ้าน ในปลายทาง stricken นักท่องเที่ยวจะมาจากที่ใดก็ได้บนเอิร์ท และพูดภาษาต่าง ๆ (Stahura et al., 2012)นักวิชาการได้โต้เถียงว่า ควรจะทำมากของการตรวจสอบเพื่อกำหนดรูปแบบการจัดการ หรือวิธีการที่ออกมา โดยผลกระทบสุดเมื่อเตรียมสำหรับ ปฏิกิริยาการ และการกู้คืนจากภัยพิบัติหรือemergency situation. These arguments started by Quarantelli (1970) and his continuous research during the last fewdecades in disaster management. Further, he mentioned that planning is not managing disasters, and future disastersare not a repeat of the past. Drabek (1995) determined the effect of planning on preparedness, forces, and lessonscould be learned. He examined the level of disaster preparedness and evacuation planning for tourist businesses, andhe found several lessons to be learned such as: action plans, who’s in charge, and communication.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. ทบทวนวรรณกรรม
2.1 การวางแผนฉุกเฉินไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมาได้เห็นการเพิ่มขึ้นมากในจำนวนขอบเขตและความซับซ้อนของภัยพิบัติและเหตุฉุกเฉิน การวางแผนเป็นกระบวนการ; แผนการสร้างควรจะทดสอบและประเมินผลผ่านการปฏิบัติ Helsloot และRuitenberg (2004) อธิบายว่าความแตกต่างระหว่างการวางแผนและการเตรียมความพร้อมมาจากการปฏิบัติ การวางแผนควรจะเป็นมาตรฐานของการเตรียมความพร้อม อเล็กซานเด (2002) กำหนดแผนฉุกเฉินเป็น "ชุดประสานของโปรโตคอลสำหรับการจัดการเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ไม่ว่าจะคาดหวังหรือไม่ดีในอนาคต" ฉุกเฉินทุกคนเป็นที่ไม่ซ้ำกันแต่มีจุดร่วมระหว่างพวกเขาพอที่มันจะเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้การคาดการณ์การพยากรณ์การเตือนและการวางแผน (อเล็กซานเด, 2005) ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญมากที่จะดึงดูดความสนใจมากขึ้นในการเตรียมความพร้อมในกรณีฉุกเฉินและขั้นตอนการวางแผนการจัดการเอาชนะและกู้คืนกรณีฉุกเฉิน (อเล็กซานเด, 2005) การวางแผนฉุกเฉินและการกู้คืนสามารถเป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ให้กับธุรกิจใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรมการบริการเกี่ยวกับที่เลวร้ายยิ่งสถานการณ์จากประสบเหตุการณ์ฉุกเฉินไกลจากบ้าน ในปลายทางกลัวนักท่องเที่ยวจะมาจากที่ใดก็ได้บนโลกและพูดภาษาที่แตกต่างกัน (Stahura et al., 2012). นักวิชาการถกเถียงกันอยู่ว่าเป็นจำนวนมากของการตรวจสอบควรจะทำในการกำหนดรูปแบบการจัดการหรือวิธีการที่จะออกมาจากผลกระทบที่ดีที่สุดเมื่อเตรียมความพร้อมสำหรับปฏิกิริยาต่อและกู้คืนจากภัยพิบัติหรือสถานการณ์ฉุกเฉิน ข้อโต้แย้งเหล่านี้ตั้งขึ้นโดย Quarantelli (1970) และการวิจัยอย่างต่อเนื่องในช่วงที่ผ่านมาไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมาในการจัดการภัยพิบัติ นอกจากนี้เขาบอกว่าไม่ได้วางแผนการจัดการภัยพิบัติและภัยพิบัติในอนาคตจะไม่ซ้ำที่ผ่านมา Drabek (1995) ศึกษาผลของการวางแผนในการเตรียมความพร้อมกองกำลังและบทเรียนจะได้รับการเรียนรู้ เขาตรวจสอบระดับของการเตรียมความพร้อมภัยพิบัติและการวางแผนการอพยพสำหรับธุรกิจท่องเที่ยวและเขาก็พบว่าหลายบทเรียนที่จะเรียนรู้เช่นแผนปฏิบัติการ, ผู้ที่อยู่ในความดูแลและการสื่อสาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 . การทบทวนวรรณกรรม
2.1 . การวางแผนฉุกเฉิน
สองสามทศวรรษที่ผ่านมาได้เห็นเพิ่มขึ้นมากในจำนวน ขอบเขตและความซับซ้อนของภัยพิบัติ
และเหตุฉุกเฉิน การวางแผน คือ กระบวนการ สร้างแผนการควรจะทดสอบและประเมินผ่านการปฏิบัติ helsloot และ
ruitenberg ( 2004 ) อธิบายว่า ความแตกต่างระหว่างการวางแผนและเตรียมความพร้อมมาจากการปฏิบัติ การวางแผน
ควรเป็นมาตรฐานของการเตรียมความพร้อม . อเล็กซานเดอร์ ( 2002 ) กำหนดแผนฉุกเฉินเป็น " ชุดของโปรโตคอลต่างๆ
สำหรับการจัดการเหตุการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ ไม่ว่าจะคิดหรือวู่วาม ในอนาคต " ทุกฉุกเฉินมีเอกลักษณ์
แต่พอพื้นดินทั่วไประหว่างพวกเขาจะง่ายที่จะทำให้การคาดการณ์ การพยากรณ์ การเตือนภัย และการวางแผน ( Alexander
, 2005 ) ดังนั้นมันเป็นสิ่งสำคัญมากที่จะดึงดูดความสนใจมากขึ้นในการเตรียมความพร้อมรับมือกับเหตุฉุกเฉินและ
กระบวนการวางแผนจัดการเอาชนะ และกู้ฉุกเฉิน ( Alexander , 2005 ) แผนฉุกเฉินและ
การกู้คืนสามารถท้าทายมากกับธุรกิจใด ๆ อุตสาหกรรม โดยเฉพาะการบริการเกี่ยวกับสถานการณ์เลวร้าย
ประสบเหตุการณ์ฉุกเฉิน ไกลจากบ้าน ในปลายทางที่เป็นทุกข์ ,นักท่องเที่ยวที่มาจากทุกที่
บนโลกและพูดภาษาที่แตกต่าง ( stahura et al . , 2012 ) .
นักวิชาการได้ถกเถียงกันว่า มากของการสืบสวนที่ควรทำเพื่อหารูปแบบการจัดการหรือ
วิธีการออกมา โดยผลกระทบที่ดีที่สุดเมื่อเตรียมต่อ และการกู้คืนจากภัยพิบัติหรือสถานการณ์
ฉุกเฉินอาร์กิวเมนต์นี้เริ่มโดย quarantelli ( 1970 ) และการวิจัยอย่างต่อเนื่องในช่วงสองสามทศวรรษ
สุดท้ายในการจัดการภัยพิบัติ นอกจากนี้ เขากล่าวว่า การวางแผนไม่ใช่การจัดการภัยพิบัติและภัยธรรมชาติไม่ซ้ำ
อนาคตของอดีต drabek ( 1995 ) กำหนดผลของการวางแผนในการบังคับ และบทเรียน
อาจจะเรียนรู้เขาจะตรวจสอบระดับของการเตรียมความพร้อมภัยพิบัติและการวางแผนการอพยพสำหรับธุรกิจการท่องเที่ยว และ
เขาพบบทเรียนต่าง ๆ เพื่อจะเรียนรู้ เช่น แผนปฏิบัติการ ใครรับผิดชอบ และการสื่อสาร