Consonantal alphabets all developed

Consonantal alphabets all developed from the Proto-Sinaitic script, which was the first alphabetic writing system. A pure consonantal alphabet will contain no vowels, although there are many alphabets that are considered to be consonantal which do contain a few vowels .

An example of a consonantal alphabet is Arabic

Due to the global influence of Islam, the Arabic alphabet is one of the most widespread writing systems in the world. There are about 221 million Arabic speakers worldwide. This language is found in Africa and Western and Central Asia, but is also spoken in ethnic communities in East Asia, Europe and the Americas. map_arabic (A map showing Arabic-speaking nations colored in yellow. Source: unesco.org)
The Arabic alphabet is used to write a number of other languages including Persian, Pashtu and Urdu.
arabic-alphabet (An image of the Arabic alphabet. Source: joaoleitao.com)
persian_alphabet_letters (The Persian alphabet. Source: iranchamber.com)
pashtu_sample (A sample of Pashtu writing. Source: uwf.edu)
619px-Urdu_alphabets (The Urdu alphabet. Source: wikimedia.org)
Arabic evolved from the Nabataens, who were a culture that developed a kingdom in modern-day Jordan during the 2nd century BCE. The Nabatean Aramic script, appeared in inscriptions until the 4th century CE, which is the same time that the first inscriptions in the Arabic alphabet began appearing in Jordan.
There are 28 letters in the traditional Arabic alphabet.
Most of the letters change form depending on their placement within a word (beginning, middle, or end), or whether they stand apart as their own word.
There are two variants of the Arabic alphabet. The first is the Kufic script, which is a more angular way of writing, and is believed to have been produced on hard surfaces like wood and stone. It is the older of the two Arabic variants, and was common in the early history of Islam. The second variant of Arabic is the Naskhi script, which is a more cursive way of writing. The Naskhi script appeared by the 11th century and eventually replaced Kufic script. Modern Arabic script developed from the Naskhi script.
Quran in Kufic( An image of the Quran written in Kufic script. Source: library.princeton.edu)
The Arabic script doesn’t contain letters for vowels. In order to designate a vowel, one must use diacritics, which is a mark placed over, under, or through a letter to indicate how it should be pronounced.
In addition to showing vowels, diacritics are used in Arabic to indicate a pause between words, or a glottal stop (shown by the hazma). Another diacritic used in Arabic is the suku:n, which indicates the absence of a vowel. Finally, there is the Shadda which deomnstrates the doubling of a consonant.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Consonantal ตัวอักษรทั้งหมดพัฒนาจากสคริปต์ Sinaitic โปรโต ซึ่งเป็นระบบการเขียนตัวอักษรแรก ตัวอักษร consonantal บริสุทธิ์จะประกอบด้วยเสียงสระไม่ แม้ว่าจะมีตัวอักษรมากมายที่จะถือว่าเป็น consonantal ซึ่งประกอบด้วยกี่สระตัวอย่างของแบบอักษร consonantal คือ ภาษาอาหรับเนื่องจากอิทธิพลโลกอิสลาม ภาษาอาหรับเป็นหนึ่งของระบบการเขียนที่แพร่หลายมากที่สุดในโลก มีลำโพงอาหรับประมาณ 221 ล้านทั่วโลก ภาษานี้ถูกพบในแอฟริกาตะวันตก และเอเชียกลาง แต่ยังพูดในชุมชนชาติพันธุ์ในภูมิภาคเอเชียตะวันออก ยุโรป และอเมริกา map_arabic (แผนที่แสดงประเทศที่พูดภาษาอาหรับสีเหลือง แหล่งที่มา: unesco.org)ใช้อักษรอาหรับเขียนหลายภาษาอื่น ๆ รวมทั้งเปอร์เซีย Pashtu และอุรดูตัวอักษรอาหรับ (ภาพของภาษาอาหรับ แหล่งที่มา: joaoleitao.com)persian_alphabet_letters (ตัวอักษรเปอร์เซีย แหล่งที่มา: iranchamber.com)pashtu_sample (ตัวอย่างการเขียน Pashtu แหล่งที่มา: uwf.edu)619px-Urdu_alphabets (อูรดูตัวอักษร แหล่งที่มา: wikimedia.org)อาหรับพัฒนามาจาก Nabataens วัฒนธรรมที่พัฒนาอาณาจักรในยุคจอร์แดนในช่วงศตวรรษที่ 2 คริสตศักราช ที่ สคริปต์ Nabatean Aramic ปรากฏในจารึกจนถึงศตวรรษที่ 4 CE ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่จารึกแรกในอักษรอาหรับเริ่มปรากฏขึ้นในจอร์แดนมีอักษร 28 ตัวอักษรอาหรับแบบดั้งเดิมส่วนใหญ่ของตัวอักษรเปลี่ยนฟอร์มขึ้นอยู่กับตำแหน่งการวางคำ (ต้น กลาง หรือท้าย), หรือว่าพวกเขายืนออกจากกันเป็นคำของตนเองมีสองสายพันธุ์ของอักษรอาหรับ แรกคือ สคริปต์ Kufic ซึ่งเป็นวิธีเขียนเชิงมุมมากขึ้น และเชื่อว่าจะได้รับการผลิตบนพื้นแข็งเช่นไม้และหิน มันมีอายุของตัวแปรภาษาอาหรับสอง และเป็นธรรมดาที่ในประวัติศาสตร์ช่วงต้นของอิสลาม ตัวแปรที่สองของอาหรับเป็นสคริปต์ Naskhi ซึ่งเป็นวิธีเขียนแบบตัวเขียนมากขึ้น สคริปต์ Naskhi ปรากฏ โดยศตวรรษที่ 11 และในที่สุดแทนสคริปต์ Kufic สคริปต์ภาษาอาหรับสมัยใหม่พัฒนามาจากสคริปต์ Naskhiอัลกุรอานใน Kufic (ภาพของอัลกุรอานที่เขียนในสคริปต์ Kufic แหล่งที่มา: library.princeton.edu)สคริปต์ภาษาอาหรับไม่ประกอบด้วยตัวอักษรสระ เพื่อกำหนดสระ หนึ่งต้องใช้อักขระพิเศษ ซึ่งเป็นเครื่องหมายที่วางไว้เหนือ ใต้ หรือผ่าน ทางตัวอักษรเพื่อระบุว่า ควรออกเสียงนอกจากการแสดงสระ อักขระพิเศษที่ใช้ในภาษาอาหรับเพื่อระบุการหยุดระหว่างคำ หรือเป็นเสียงกัก (แสดง โดย hazma การ) อักขระพิเศษอื่นที่ใช้ในภาษาอาหรับคือ suku:n ซึ่งบ่งชี้ว่า การขาดของสระ ในที่สุด มีการ Shadda deomnstrates ซึ่งเสแสร้งของพยัญชนะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตัวอักษรพยัญชนะทั้งหมดพัฒนามาจากสคริปต์โปร Sinaitic ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ระบบการเขียนตัวอักษร ตัวอักษรพยัญชนะบริสุทธิ์จะไม่มีสระแม้ว่าจะมีตัวอักษรหลายอย่างที่จะถือว่าเป็นพยัญชนะซึ่งมีไม่กี่สระ

ตัวอย่างของตัวอักษรพยัญชนะเป็นภาษาอาหรับ

เนื่องจากอิทธิพลระดับโลกของศาสนาอิสลามอักษรอาหรับเป็นหนึ่งในระบบการเขียนอย่างแพร่หลายมากที่สุดในโลก มีประมาณ 221,000,000 ลำโพงอาหรับทั่วโลก ภาษานี้จะพบในทวีปแอฟริกาและตะวันตกและเอเชียกลาง แต่ยังพูดในชุมชนชาติพันธุ์ในเอเชียตะวันออก, ยุโรปและอเมริกา map_arabic (แผนที่แสดงที่พูดภาษาอาหรับประเทศสีเหลืองที่มา:. unesco.org)
อักษรอาหรับถูกนำมาใช้ในการเขียนจำนวนภาษาอื่น ๆ รวมทั้งเปอร์เซีย Pashtu และภาษาอูรดู
ภาษาอาหรับอักษร (. เป็นภาพของตัวอักษรภาษาอาหรับที่มา: joaoleitao.com)
persian_alphabet_letters (ตัวอักษรเปอร์เซียที่มา:. iranchamber.com)
(. ตัวอย่างของการเขียน Pashtu ที่มา: uwf.edu) pashtu_sample
619px-Urdu_alphabets (ตัวอักษรภาษาอูรดู . ที่มา: wikimedia.org)
ภาษาอาหรับวิวัฒนาการมาจาก Nabataens ซึ่งเป็นวัฒนธรรมที่พัฒนาราชอาณาจักรในวันที่ทันสมัยจอร์แดนในช่วงคริสตศักราชศตวรรษที่ 2 สคริปต์ Nabatean Aramic ปรากฏในจารึกจนกระทั่งศตวรรษที่ 4 CE ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่จารึกเป็นครั้งแรกในอักษรอาหรับเริ่มปรากฏในจอร์แดน
มี 28 ตัวอักษรในอักษรอาหรับแบบดั้งเดิม
ส่วนใหญ่ของตัวอักษรเปลี่ยนรูปแบบขึ้นอยู่กับตำแหน่งของพวกเขาภายใน Word (จุดเริ่มต้นกลางหรือปลาย) หรือว่าพวกเขายืนห่างเป็นคำของตัวเอง
มีสองสายพันธุ์ของตัวอักษรภาษาอาหรับเป็น ที่แรกก็คือ Kufic สคริปต์ซึ่งเป็นวิธีที่อีกมุมของการเขียนและเชื่อว่าจะได้รับการผลิตบนพื้นผิวแข็งเช่นไม้และหิน มันเป็นรุ่นเก่าของทั้งสองสายพันธุ์อาหรับและเป็นเรื่องธรรมดาในช่วงประวัติศาสตร์ของศาสนาอิสลาม ตัวแปรที่สองของภาษาอาหรับเป็นสคริปต์ Naskhi ซึ่งเป็นวิธีที่เล่นหางมากขึ้นของการเขียน สคริปต์ Naskhi ปรากฏโดยศตวรรษที่ 11 และในที่สุดก็ถูกแทนที่ Kufic สคริปต์ อักษรอาหรับสมัยใหม่ที่พัฒนามาจากสคริปต์ Naskhi
คัมภีร์กุรอานใน Kufic (ภาพของคัมภีร์กุรอานที่เขียนใน Kufic สคริปต์ที่มา:. library.princeton.edu)
อาหรับสคริปต์ไม่ได้มีตัวอักษรสระ เพื่อที่จะกำหนดสระหนึ่งต้องใช้กำกับซึ่งเป็นเครื่องหมายวางอยู่เหนือใต้หรือผ่านตัวอักษรเพื่อแสดงให้เห็นว่ามันควรจะเด่นชัด
นอกจากการแสดงสระกำกับถูกนำมาใช้ในภาษาอาหรับเพื่อบ่งชี้ถึงการหยุดชั่วคราวระหว่างคำหรือสายเสียงหยุด (แสดงโดย hazma) ที่ การออกเสียงที่ใช้ในภาษาอาหรับเป็น Suku: n ซึ่งบ่งชี้ตัวตนของสระที่ ในที่สุดก็มีเป็น Shadda ซึ่ง deomnstrates สองเท่าของพยัญชนะ