Wang Lin’s expression remained the

Wang Lin’s expression remained the same, but his heart was shocked. He hesitated for a bit before asking, “What domain did brother Mo comprehend?”

Directly asking someone their domain was somewhat taboo, but Mo Zhi didn’t seem to mind. The confusion in his eyes became even stronger and he said, “Forget domain…”

“Hey, you haven’t said what death is yet. Continue what you were saying; it was getting interesting,” one of the men next to the fire hurried Mo Zhi.

The confusion in Mo Zhi’s eyes became even stronger as he said, “What is death… death is to die. If a person dies, then it is death, and if the heart dies, then it forgets… that is death.”

Wang Lin’s heart shook. That sentence was like a gust that blew away a lot of the fog that had left him confused.

Death was to die. If a person dies, it is death. If the heart dies, then it forgets…

Mo Zhi’s confused eyes were filled with wisdom as he looked around before pointing at a puddle outside with this right hand. He muttered, “The water falling in this puddle today is life. Tomorrow, when there is no water falling, then this puddle is death. Dead water is water without life and flow.”

Then his right hand casually pointed again and this time it was on the men next to the fire. The void in his eyes became even stronger and he said, “Today they can enjoy, be angry, be sad, or be happy. That is life. In the future, they won’t be able to enjoy, be angry be sad, or be happy, and that is death.”

His hand suddenly moved and pointed at a praying mat. He said, “This shrine was alive when the statue of the god was here. Now that it is without it, it is dead!”

Speaking of this, he stood up, pointed at the sky, and said, “These raindrops are born in the sky and die on the earth. What’s in the middle is their life. I look at this rain not for the sky, earth, or the rain itself, but the raindrop’s entire life… this cycle of life and death.”

Wang Lin was touched. He stood up and respectfully bowed toward Mo Zhi.

Mo Zhi faintly smiled. He then took a step and left the shrine like a meteor. His faint voice came from the distance and said,

“Brother Da Niu, you either understand it or you don’t… know your limits.”

Wang Lin stared at the rain. After a long time, he let out a smile.

At this moment, the men around the fire were all confused. They felt like they understood a bit, but when they thought about it carefully, there seemed to be a layer of fog blocking their eyes.

“Fellow brother, what did that person mean?” One of them couldn’t help but ask. Everyone else’s gazes turned toward Wang Lin.

Wang Lin shooked his head and said, “You guys… won’t understand…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Wang Lin นิพจน์ยังคงเหมือนเดิม แต่หัวใจของเขาก็ตกใจ เขาลังเลสำหรับบิตก่อนตั้งคำถาม "โดเมนอะไรไม่เข้าใจหมอพี่ชาย"โดยตรงขอโดเมนก็ค่อนข้างต้องห้าม แต่ Mo จือไม่ได้ดูเหมือนใจ ความสับสนในสายตาของเขาก็แข็งแกร่ง และเขากล่าว ว่า "โดเมนลืม...""เฮ้ คุณยังไม่ได้กล่าวอะไรตายยัง ต่อสิ่งที่คุณได้พูด มันเริ่มน่าสนใจ ผู้ชายติดไฟอย่างใดอย่างหนึ่งรีบจือ Moความสับสนใน Mo จือตากลายเป็นแข็งแกร่งเมื่อเขากล่าวว่า, "อะไรคือความตาย...ตายเป็นตาย ถ้าคนตาย แล้วมันจะตาย และถ้าหัวใจตาย แล้วมันลืม...นั่นคือความตาย"หัวใจวังหลินส่าย ประโยคที่ว่าถูกเช่น gust ที่พัดออกไปจำนวนมากของหมอกที่มาเขาสับสนตายเป็นตาย ถ้าคนตาย มันคือความตาย ถ้าหัวใจตาย แล้วมันลืม...Mo จือตาสับสนเต็มไป ด้วยภูมิปัญญาเขามองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะชี้ไปที่บ่อด้านนอกมือขวานี้ด้วย ญี่ปุ่นเขา "น้ำตกในบ่อนี้วันนี้คือ ชีวิต วันพรุ่งนี้ เมื่อ ไม่มีละอองน้ำ แล้วบ่อนี้คือ ความตาย น้ำตายคือ น้ำไม่ไหลและชีวิต"แล้ว มือขวาของเขาตั้งใจชี้อีกครั้ง และเวลานี้มันผู้ชายติดไฟ โมฆะในสายตาของเขาก็แข็งแกร่ง และเขากล่าว ว่า "วันนี้สามารถเพลิดเพลินไปกับ โกรธ เศร้า หรือมีความสุข นั่นคือชีวิต ในอนาคต พวกเขาจะไม่สามารถเพลิดเพลินไปกับ โกรธเศร้า หรือเป็น มีความสุขและที่ตาย "มือของเขาก็ย้าย และชี้ไปที่เสื่อสวดมนต์ เขากล่าวว่า "ศาลเจ้าแห่งนี้มีชีวิตเมื่อรูปปั้นของพระเจ้าที่นี่อยู่ ตอนนี้ที่มันเป็นโดยไม่ได้ มันจะตาย"พูดนี้ ยืน ชี้ไปที่ท้องฟ้า และกล่าว ว่า, "หยาดฝนเหล่านี้จะเกิดมาในท้องฟ้า และตายบนโลกนี้ ตรงกลางคือ ชีวิตของพวกเขา ดูฝนนี้ไม่สำหรับท้องฟ้า โลก หรือฝนตัวเอง แต่ชีวิตทั้งหมดของน้ำนี้วงจรของชีวิตและความตาย"Lin วังถูกสัมผัส เขายืนขึ้น และโค้งคำนับกราบไปทางจือ MoMo จือที่ยิ้มหวาน เขาก้าว แล้วเหลือศาลเจ้าเช่นดาวตก เสียงของเขาจางมาจากระยะทาง และ กล่าว"พี่ชายดานิว คุณอาจเข้าใจมัน หรือไม่...รู้ว่าขีดจำกัดของคุณ"Lin วังจ้องที่ฝน หลังจากเวลานาน เขาให้ออกรอยยิ้มขณะนี้ ผู้ชายรอบกองไฟได้ทั้งหมดสับสน พวกเขารู้สึกเหมือนพวกเขาเข้าใจบิต แต่เมื่อพวกเขาคิดเกี่ยวกับมันอย่างรอบคอบ มีประจักษ์ เป็นชั้นของหมอกบล็อกตา"พี่ชายเพื่อน ได้บุคคลนั้นหมายถึงอะไร" หนึ่งของพวกเขาไม่สามารถช่วย แต่ขอให้ คนอื่น gazes หันไปทาง Lin วังLin วัง shooked ก้มหัวให้ และกล่าว ว่า, "คุณผู้ชาย...ไม่เข้าใจ..."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การแสดงออกวังหลินยังคงเหมือนเดิม แต่หัวใจของเขาก็ตกใจ เขาลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะถามว่า "พี่ชายของโดเมนไม่เข้าใจ Mo?"

โดยตรงขอให้คนโดเมนของตนค่อนข้างต้องห้าม แต่โมจิไม่ได้ดูเหมือนจะใจ ความสับสนในสายตาของเขาเป็นยังแข็งแกร่งและเขากล่าวว่า "ลืมโดเมน ... "

"เฮ้คุณยังไม่ได้กล่าวว่าสิ่งที่ตายยัง ดำเนินการต่อสิ่งที่คุณกำลังพูด; มันได้รับที่น่าสนใจ "ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ติดกับไฟรีบโมจิ

ความสับสนในสายตาของโมจิเป็นยังแข็งแกร่งในขณะที่เขากล่าวว่า "อะไรคือความตาย ... ตายคือการตาย ถ้าคนที่ตายแล้วมันคือความตายและถ้าหัวใจตายแล้วก็ลืม ... นั่นคือความตาย. "

หัวใจวังหลินส่าย ประโยคที่เป็นเหมือนลมกระโชกแรงที่พัดออกไปจำนวนมากของหมอกที่ทิ้งเขาไปสับสน

ความตายก็จะตาย ถ้าคนตาย มันคือความตาย

ถ้าหัวใจตายแล้วก็ลืม ... โมจิตาสับสนเต็มไปด้วยภูมิปัญญาในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะชี้ไปที่บ่อนอกด้วยมือขวานี้ เขาพึมพำ "น้ำบ่อตกอยู่ในวันนี้คือชีวิต พรุ่งนี้เมื่อไม่มีน้ำลดลงแล้วบ่อนี้คือความตาย น้ำที่ตายน้ำไม่มีชีวิตและการไหล. "

แล้วมือขวาของเขาลวกชี้อีกครั้งและคราวนี้มันเป็นคนถัดไปในกองไฟ เป็นโมฆะในดวงตาของเขาเป็นยังแข็งแกร่งและเขากล่าวว่า "วันนี้พวกเขาสามารถเพลิดเพลินกับโกรธเศร้าหรือจะมีความสุข นั่นคือชีวิต ในอนาคตพวกเขาจะไม่สามารถเพลิดเพลินไปกับการจะโกรธเศร้าหรือจะมีความสุขและนั่นคือความตาย. "

พระหัตถ์ของพระองค์อย่างกระทันหันย้ายและชี้ไปที่เสื่ออธิษฐาน เขากล่าวว่า "ศาลเจ้านี้ยังมีชีวิตอยู่เมื่อรูปปั้นของพระเจ้าอยู่ที่นี่ ตอนนี้เลยก็ว่าได้โดยไม่ต้องมันเป็นตาย!

" การพูดของเขาลุกขึ้นยืนชี้ไปที่ท้องฟ้าและกล่าวว่า" เม็ดฝนเหล่านี้จะเกิดในท้องฟ้าและตายบนแผ่นดินโลก มีอะไรที่อยู่ตรงกลางคือชีวิตของพวกเขา ฉันมองไปที่ฝนนี้ไม่ได้สำหรับฟ้าดินหรือฝนเอง แต่ทั้งชีวิตของน้ำฝนที่ ... วงจรของชีวิตและความตายนี้ ".

วังหลินได้สัมผัส เขาลุกขึ้นยืนและกราบกราบไปทางโมจิ

โมจิยิ้มอย่างแผ่วเบา จากนั้นเขาก็เอาขั้นตอนและซ้ายศาลเหมือนดาวตกที่ เสียงลมของเขามาจากระยะทางและกล่าวว่า

"บราเดอร์ดา Niu คุณอาจเข้าใจมันหรือคุณไม่ ... รู้ว่าขีด จำกัด ของคุณ."

วังหลินจ้องที่ฝนตก หลังจากที่เวลานานเขาให้ออกจากรอยยิ้ม

ขณะนี้คนรอบกองไฟสับสนทั้งหมด พวกเขารู้สึกเหมือนพวกเขาเข้าใจนิด แต่เมื่อพวกเขาคิดเกี่ยวกับมันอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนจะมีชั้นของหมอกปิดกั้นสายตาของพวกเขา

"พี่ชายของเพื่อนสิ่งที่คน ๆ นั้นหมายความว่าอย่างไร" หนึ่งของพวกเขาไม่สามารถช่วย แต่ถาม อาศัยการมองตาคนอื่น ๆ หันไปทางวังหลิน

วังหลิน shooked หัวของเขาและกล่าวว่า "พวกคุณ ... จะไม่เข้าใจ ... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สีหน้าของหวังหลินยังคงเดิม แต่หัวใจของเขาก็ตกใจ เขาลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะถามว่า " แล้วน้องโม โดเมน เข้าใจ ? "ถามใครโดยตรงโดเมนของพวกเขาค่อนข้างเป็นข้อห้าม แต่ โม จือ ดูเหมือนไม่รังเกียจ ความสับสนในดวงตาของเขากลายเป็นที่แข็งแกร่งขึ้นและเขาบอกว่า " ลืมจด . . . . . . . "" เฮ้ เธอไม่ได้พูดอะไรตายเลย คุณกำลังจะพูดเรื่องอะไร มันก็น่าสนใจดีนะ " คนหนึ่งข้างๆ ไฟรีบโมฉี .ความสับสนในโมจือตากลายเป็นที่แข็งแกร่ง เขากล่าวว่า " อะไรคือความตาย . . . . . . . ตายเป็นตาย ถ้าคนนั้นตาย แล้วมันจะตาย และถ้าหัวใจตาย แล้วมันก็ลืม . . . . . . . นั่นคือ ความตาย "หัวใจหวังหลินสั่น ประโยคที่เหมือนมีลมแรงที่พัดออกไปมากของหมอกที่ทิ้งเขาสับสนตายเป็นตาย ถ้าคนที่ตายเป็นตาย ถ้าหัวใจตาย แล้วมันก็ลืม . . . . . . .โมฉีสับสน สายตาที่เต็มไปด้วยปัญญาที่เขามองดูรอบๆ ก่อนจะชี้ไปที่แอ่งน้ำภายนอกกับมือใช่มั้ย เขาพึมพำ " น้ำที่ตกลงมาในแอ่งน้ำนี้คือชีวิต พรุ่งนี้ เมื่อไม่มีน้ำที่ตกลงมา แล้วเรื่องนี้คือความตาย ตายน้ำไม่มีชีวิตและการไหล "แล้วมือขวาก็ชี้อีก คราวนี้เป็นผู้ชายข้างๆกองไฟ ความว่างเปล่าในดวงตาของเขากลายเป็นที่แข็งแกร่งขึ้นและเขาบอกว่า " วันนี้พวกเขาสามารถเพลิดเพลินกับ โกรธ เศร้า หรือมีความสุข นั่นคือชีวิต ในอนาคต พวกเขาจะสนุก โกรธ เศร้า หรือมีความสุข นั่นคือ ความตาย "มือของเขาก็มาจ่อที่อธิษฐานและเสื่อ เขากล่าวว่า " ศาลเจ้านี้อยู่ที่รูปปั้นของพระเจ้าที่นี่ ตอนนี้มันไม่มี มันตายแล้ว "พูดถึงเรื่องนี้ เขายืนขึ้น ชี้ไปที่ท้องฟ้า แล้วพูดว่า " หยาดฝนเหล่านี้เกิดในท้องฟ้า และตายบนโลก สิ่งที่อยู่ในช่วงชีวิตของพวกเขา ผมดูแล้ว มันไม่ สำหรับฝน ฟ้า ดิน หรือ ฝน นั้นเอง แต่เป็นเม็ดฝน ตลอดทั้งชีวิต . . . . . . . วัฏจักรของชีวิตและความตายนี้ . "หวังหลินถูกแตะต้อง เขาลุกขึ้นยืนโค้งคำนับด้วยความเคารพต่อโมฉี .โม จือ ๆยิ้ม จากนั้นเขาก็ก้าวออกจากศาลเจ้าเหมือนดาวตก เสียงลมของเขามาจากระยะทางและกล่าวว่า" พี่ต้าหนิว คุณจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ . . . . . . . รู้ขีดจำกัดของคุณ”หวังหลินจ้องมองสายฝน หลังจากที่เวลานาน เขาปล่อยออกมายิ้มในขณะนี้ , ผู้ชายรอบกองไฟกำลังสับสน พวกเขารู้สึกเหมือนพวกเขา เข้าใจนิดหน่อย แต่เมื่อพวกเขาคิดเกี่ยวกับมันอย่างระมัดระวังมีดูเหมือนจะเป็นชั้นของหมอกบังสายตาของพวกเขา" เพื่อนพี่ แล้วคนๆ นั้นหมายถึงอะไร " หนึ่งของพวกเขาไม่สามารถช่วย แต่ถาม ชื่นชอบทุกคนก็หันไปทาง หวัง หลินหวังหลิน shooked หัวของเขาและกล่าวว่า " พวกเธอ . . . . . . . ไม่เข้าใจ . . . . . . . "