Generally, an increase in molecular

Generally, an increase in molecular weight results in a decline
of polymer degradability by microorganisms. In contrast, monomers,
dimers, and oligomers of a polymer's repeating units are
much easily degraded and mineralized. High molecular weights
result in a sharp decrease in solubility making them unfavorable
for microbial attack because bacteria require the substrate to be
assimilated through the cellular membrane and then further
degraded by cellular enzymes. At least two categories of
enzymes are actively involved in biological degradation of
polymers: extracellular and intracellular depolymerases (Doi
1990; Gu et al. 2000). In biodegradable mulch films, the crosslinked
structures limit the segmental mobility of the plastic
molecules as well as the accessibility of the water and microbes
to the polymer chain. Consequently, under such conditions, the
biodegradation process is inhibited after the film is plowed into
the soil (Kijchavengkul et al. 2008a).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยทั่วไป การเพิ่มขึ้นของน้ำหนักโมเลกุลผลในของ degradability พอลิเมอร์โดยจุลินทรีย์ ในความคมชัด โมโนเมอร์dimers และ oligomers ของลิเมอร์ของซ้ำหน่วยเสื่อมโทรมมากได้อย่างง่ายดาย และ mineralized น้ำหนักโมเลกุลสูงทำให้ลดความคมชัดในละลายทำให้พวกเขาไม่เอื้ออำนวยสำหรับโจมตีจุลินทรีย์เนื่องจากแบคทีเรียต้องใช้พื้นผิวจะหลอมรวมผ่านเยื่อหุ้มเซลล์ และจากนั้น ต่อไปสลายตัว โดยเอนไซม์เซลลูลาร์ อย่างน้อยสองประเภทเอนไซม์เกี่ยวข้องอย่างแข็งขันในการย่อยสลายทางชีวภาพของโพลีเมอร์: depolymerases สาร และ intracellular (ดอยปี 1990 Gu et al. 2000) ในภาพยนตร์มรูปย่อยสลาย การกระแทกโครงสร้างการเคลื่อนไหวงานติด segmental พลาสติกจำกัดโมเลกุลเช่นเดียวกับการเข้าถึงน้ำและจุลินทรีย์กับโซ่พอลิเมอร์ ภายใต้เงื่อนไขดังกล่าว จึงกระบวนการย่อยสลายทางชีวภาพถูกห้ามหลังจากที่ฟิล์มถูกไถเป็นดิน (Kijchavengkul et al. 2008a)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยทั่วไปแล้วการเพิ่มขึ้นของน้ำหนักโมเลกุลจะส่งผลในการลดลง
ของพอลิเมอการย่อยสลายโดยจุลินทรีย์ ในทางตรงกันข้ามโมโนเมอร์,
dimers และ oligomers หน่วยซ้ำลิเมอร์ที่มี
มากได้อย่างง่ายดายเสื่อมโทรมและแร่ธาตุ น้ำหนักโมเลกุลสูง
ส่งผลให้เกิดการลดลงของความคมชัดในการละลายทำให้พวกเขาไม่เอื้ออำนวย
สำหรับการโจมตีของจุลินทรีย์แบคทีเรียเพราะต้องใช้สารตั้งต้นที่จะ
หลอมรวมผ่านเยื่อหุ้มเซลล์และแล้วต่อ
สลายตัวโดยเอนไซม์เซลลูลาร์ อย่างน้อยสองประเภทของ
เอนไซม์ที่มีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในการย่อยสลายทางชีวภาพของ
พอลิเมอ: depolymerases นอกและภายในเซลล์ (ดอย
1990; Gu, et al. 2000) ในภาพยนตร์คลุมด้วยหญ้าย่อยสลายที่เชื่อมขวาง
โครงสร้าง จำกัด การเคลื่อนไหวปล้องของพลาสติก
โมเลกุลเช่นเดียวกับการเข้าถึงของน้ำและจุลินทรีย์
โซ่ลิเมอร์ ดังนั้นภายใต้เงื่อนไขดังกล่าว
กระบวนการย่อยสลายทางชีวภาพคือยับยั้งหลังจากที่ภาพยนตร์จะไถใน
ดิน (Kijchavengkul et al. 2008a)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยทั่วไป การเพิ่มขึ้นของผลในการลดลงโมเลกุลการสลายตัวของพอลิเมอร์โดยจุลินทรีย์ ในทางตรงกันข้าม , โมโนเมอร์สาย และหน่วยของพอลิเมอร์ย้ำหน่วยเป็นมากได้อย่างง่ายดายและเสื่อมโทรม mineralized . น้ำหนักโมเลกุลสูงผลในการลดลงคมชัดในการละลายทำให้พวกเขาเสียเปรียบสำหรับการโจมตีของจุลินทรีย์ เพราะแบคทีเรียต้องใช้พื้นผิวเป็นขนบธรรมเนียมประเพณีผ่านเยื่อเซลล์ และเพิ่มเติมย่อยสลายด้วยเอนไซม์ในเซลล์ อย่างน้อยสองประเภทเอนไซม์ที่เกี่ยวข้องในทางชีวภาพ การย่อยสลายของพอลิเมอร์ : ภายนอกเซลล์และ depolymerases ( ดอย1990 ; กู et al . 2000 ) ฟิล์มคลุมดินย่อยสลายได้ , น้ำหนักโครงสร้างที่จำกัดการเคลื่อนไหวกลุ่มของพลาสติกโมเลกุล รวมทั้งการใช้น้ำ และจุลินทรีย์การใช้โซ่ ดังนั้นภายใต้เงื่อนไขดังกล่าวกระบวนการทางชีวภาพ คือ ยับยั้ง หลังจากไถในฟิล์มดิน ( kijchavengkul et al . 2008a )