Dr. Allinson lost the day. Thus in

Dr. Allinson lost the day. Thus in the very first battle of the kind I found myself siding with the losing party. But I had comfort in the thought that the cause was right. I have a faint recollection that, after this incident, I resigned from the Committee. This shyness I retained throughout my stay in England. Even when I paid a social call the presence of half a dozen or more people would strike me dumb. I once went to Ventnor with Sjt. Mazmudar. We stayed there with a vegetarian family. Mr. Howard, the author of The Ethics of Diet, was also staying at the same wateringplace. We met him, and he invited us to speak at a meeting for the promotion of vegetarianism. I had ascertained that it was not considered incorrect to read one's speech. I knew that many did so to express themselves coherently and briefly. To speak ex tempore would have been out of the question for me. I had therefore written down my speech. I stood up to read it, but could not. My vision became blurred and I trembled, though the speech hardly covered a sheet of foolscap. Sjt. Mazmudar had to read it for me. His own speech was of course excellent and was received with applause. I was ashamed of myself and sad at heart for my incapacity. My last effort to make a public speech in England was on the eve of my departure for home. But this time too I only succeeded in making myself ridiculous. I invited my vegetarian friends to dinner in the Holborn Restaurant referred to in these chapters. 'A vegetarian dinner could be had,' I said to myself, 'in vegetarian restaurants as a matter of course. But why should it not be possible in a non- vegetarian restaurant too?' And I arranged with the manager of the Holborn Restaurant to provide a strictly vegetarian meal. The vegetarians hailed the new experiment with delight. All dinners are meant for enjoyment, but the West has developed the thing into an art. They are celebrated with great eclat, music and speeches. And the little dinner party that I gave was also not unaccompanied by some such display. Speeches, therefore, there had to be. When my turn for speaking came, I stood up to make a speech. I had with great care thought out one which would consist of a very few sentences. But I could not proceed beyond the first sentence. I had read of Addison that he began his maiden speech in the House of Commons, repeating 'I conceive' three times, and when he could proceed no further, a wag stood up and said, 'The gentleman conceived thrice but brought forth nothing.' I had thought of making a humorous speech taking this anecdote as the text. I therefore began with it and stuck there. My memory entirely failed me and in attempting a humorous for having kindly responded to my invitation,' I said abruptly, and sat down. It was only in South Africa that I got over this shyness, though I never completely overcame it. It was impossible for me to speak impromptu. I hesitated whenever I had to face strange audiences and avoided making a speech whenever I could. Even today I do not think I could or would even be inclined to keep a meeting of friends engaged in idle talk. I must say that, beyond occasionally exposing me to laughter, my constitutional shyness has been no disadvantage whatever. In fact I can see that, on the contrary, it has been all to my advantage. My hesitancy in speech, which was once an annoyance, is now a pleasure. Its greatest benefit has been that it has taught me the economy of words. I have naturally formed the habit of restraining my thoughts. And I can now give myself the certificate that a thoughtless word hardly ever escapes my tongue or pen. I do not recollect ever having had to regret anything in my speech or writing. I have thus been spared many a mishap and waste of time. Experience has taught me that silence is part of the spiritual discipline of a votary of truth. Proneness to exaggerate, to suppress or modify the truth, wittingly or unwittingly, is a natural weakness of man and silence is necessary in order to surmount it. A man of few words will rarely be thoughtless in his speech; he will measure every word. We find so many people impatient to talk. There is no chairman of a meeting who is not pestered with notes for permission to speak. And whenever the permission is given the speaker generally exceeds the time-limit, asks for more time, and keeps on talking without permission. All this talking can hardly be said to be of my benefit to the world. It is so much waste of time. My shyness has been in reality my shield and buckler. It has allowed me to grow. It has helped me in my discernment of truth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดร. Allinson หายวัน ดังนั้น ในการต่อสู้ครั้งแรกของชนิด พบเอง siding กับฝ่ายแพ้ แต่มีความสะดวกสบายในความคิดว่า สาเหตุที่ถูกต้อง เลือนจางที่ว่า หลังจากเหตุการณ์นี้ ฉันลาออกจากตำแหน่งจากคณะกรรมการแล้ว ความอายนี้ฉันเก็บไว้ตลอดในอังกฤษ แม้ว่าฉันจ่ายเรียกสังคม อยู่อย่าง น้อยหกครึ่งคนจะตีฉันใบ้ ผมเคยไป Ventnor กับ Sjt Mazmudar ไม่เหมือนกับครอบครัวเจ นาย Howard ผู้จริยธรรมของอาหาร ได้ยังอยู่ใน wateringplace เดียวกัน เราได้พบกับเขา และเขาเชิญเราไปพูดที่ประชุมส่งเสริม vegetarianism ผมมี ascertained ว่า ก็ได้ไม่ถือว่าไม่ถูกต้องอ่านคำพูดของ ผมรู้ว่า หลายคนไม่ให้แสดงศิลปินกลุ่นนี้ และสั้น ๆ พูดอดีต tempore จะได้รับจากคำถามฉัน นอกจากนี้ผมจึงได้เขียนลงคำพูดของฉัน ฉันยืนขึ้นเพื่ออ่าน แต่ไม่ กลายเป็นเบลอวิสัยทัศน์ของฉัน และฉัน trembled แม้ว่าคำพูดไม่ครอบคลุมแผ่นของ foolscap Sjt Mazmudar อ่านฉันได้ คำพูดของเขาเองถูกแน่นอนยอดเยี่ยม และได้รับพร้อมปรบมือ ผมละอายใจตัวเอง และเศร้าในใจสำหรับ incapacity ของฉัน ความพยายามของฉันสุดท้ายปราศรัยสาธารณะในอังกฤษในวันเดินทางของฉันในบ้านได้ แต่เวลานี้เกินไปฉันเท่านั้นความสำเร็จในการทำตัวไร้สาระ ฉันเชิญเพื่อนเจไปทานอาหารค่ำในร้านเกรซฮอลบอร์นในบทเหล่านี้ 'อาหารมังสวิรัติอาจจะมี ผมพูดกับตัวเอง, "ในร้านอาหารมังสวิรัติเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไมไม่สามารถอาหารมังสวิรัติไม่เกินไปหรือไม่ ' และผมจัดกับผู้จัดการร้านเกรซฮอลบอร์นให้อาหารมังสวิรัติอย่างเคร่งครัด มังสวิรัติในคำยกย่องทดลองใหม่ ด้วยความยินดี ทุกเย็นมีขึ้นได้ แต่ตะวันตกได้พัฒนาสิ่งที่เป็นศิลปะ พวกเขาได้เฉลิมฉลองกับเต็ลเอแกลตดี เพลง และสุนทรพจน์ และงานเลี้ยงอาหารค่ำเล็ก ๆ ที่ผมไม่ยังไม่มีผู้ โดยการแสดงดังกล่าว สุนทรพจน์ ดังนั้น จึง มีได้เป็น เมื่อฉันเปิดสำหรับพูดมา ยืนขึ้นปราศรัย ได้ ด้วยการดูแลที่ดีคิดว่า ซึ่งจะประกอบเป็นประโยคน้อยมาก แต่ฉันไม่สามารถดำเนินการนอกเหนือจากประโยคแรก ได้อ่านของแอดดิสันว่า เขาเริ่มคำพูดของเขาครั้งแรกในบ้านของ 'ฉันตั้งครรภ์' ที่ซ้ำกันสามครั้ง และเมื่อเขาสามารถดำเนินต่อไป wag ที่ยืนขึ้น และกล่าว ว่า 'สุภาพบุรุษรู้สึกเลย แต่นำมาไม่มีอะไร' ฉันมีความคิดทำให้คำพูดอารมณ์ขันมีเรื่องขำขันนี้เป็นข้อความ ฉันจึงเริ่มต้นด้วย และติดมี หน่วยความจำของฉันทั้งหมดล้มเหลวฉัน และพยายามอารมณ์ขันสำหรับมีกรุณาตอบรับคำเชิญของฉัน, "ฉันพูดโดยฉับพลัน และนั่งลง ก็เฉพาะในแอฟริกาใต้ที่มีมากกว่าความอายนี้ แต่ฉันไม่สมบูรณ์ overcame มัน มันเป็นเรื่องพูด impromptu Hesitated เมื่อใดก็ ตามที่ผมต้องเผชิญกับผู้ชมที่แปลก และทำคำพูดเมื่อใดก็ ตามที่สามารถหลีกเลี่ยง แม้วันนี้ผมไม่คิดว่า ฉันสามารถ หรือจะแม้จะอยากให้การประชุมของเพื่อนในการรู้ถึง ผมต้องบอกว่า เกินบางครั้งเปิดเผยฉันการหัวเราะ ความอายของฉันรัฐธรรมนูญได้ไม่มีข้อเสียอะไรก็ตาม ในความเป็นจริงฉันเห็นว่า ดอก จะได้รับทั้งหมดเพื่อประโยชน์ของฉัน ตอนนี้ฉัน hesitancy ในการพูด ที่เคยบินหวือ มีความสุข เป็นประโยชน์มากที่สุดแล้วที่มันมีสอนเศรษฐกิจคำ ผมมีรูปแบบที่ธรรมชาตินิสัยของ restraining ความคิดของฉัน และฉันจะตอนนี้ให้ตัวเองรับรองว่า คำ thoughtless ไม่เคยหนีลิ้นหรือปากกาของฉัน ฉันไม่ทรงจำมีมากเสียดายอะไรในคำพูดหรือการเขียนของฉัน ดังนั้นฉันได้ช่วยหลาย mishap และเสียเวลา ประสบการณ์ได้สอนผมว่าเงียบส่วนวินัยฝ่ายวิญญาณของ votary จริง Proneness จะโอ้อวด การระงับ หรือแก้ไขจริง wittingly หรือ ไม่ มีจุดอ่อนตามธรรมชาติของมนุษย์ และความเงียบเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อ surmount มัน คนสองสามคำไม่ค่อยจะ thoughtless ในคำพูดของเขา เขาจะวัดทุกคำ เราพบคนรักที่จะพูดคุยจำนวนมาก ไม่ประธานของการประชุมที่ไม่ pestered กับการอนุญาตให้พูด ได้ และเมื่อใดก็ ตามที่ให้สิทธิ์ ที่ลำโพงโดยทั่วไปเกินเวลากำหนด ถามเพิ่มเวลา และช่วยให้พูดคุยไม่ มีสิทธิ์ใน ทั้งหมดนี้พูดสามารถแทบจะกล่าวเพื่อเป็นประโยชน์กับโลก มันจะเสียเวลามาก ความอายของฉันได้รับในความเป็นจริงของฉันโล่และ buckler จึงได้อนุญาตให้ฉันเติบโต จะได้ช่วยเหลือฉันในของฉันได้ของจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดร. Allinson หายไปวัน ดังนั้นในการต่อสู้ครั้งแรกของชนิดที่ผมพบว่าตัวเองเข้าข้างกับบุคคลที่สูญเสีย แต่ผมมีความสะดวกสบายในความคิดว่าสาเหตุที่ถูกต้อง ฉันมีความทรงจำจาง ๆ ว่าหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ผมลาออกจากคณะกรรมการ อายนี้ผมเก็บไว้ตลอดการเข้าพักของฉันในประเทศอังกฤษ แม้ในขณะที่ฉันจ่ายเงินโทรทางสังคมการปรากฏตัวของครึ่งโหลคนหรือมากกว่าจะตีฉันเป็นใบ้ ผมเคยไปกับ Sjt เวนต์ Mazmudar เราอยู่ที่นั่นกับครอบครัวมังสวิรัติ นายโฮเวิร์ดผู้เขียนของจริยธรรมของอาหารก็ยังพักอยู่ที่ wateringplace เดียวกัน เราได้พบกับเขาและเขาเชิญเราไปพูดในที่ประชุมเพื่อส่งเสริมการกินเจ ผมได้ตรวจสอบว่ามันก็ไม่ถือว่าไม่ถูกต้องในการอ่านคำพูดของคน ๆ หนึ่ง ผมรู้ว่าหลายคนทำเช่นนั้นจะแสดงตัวเองเป็นตุเป็นตะและสั้น เพื่อพูดคุยอดีตชั่วคราวจะได้รับออกจากคำถามสำหรับฉัน ผมจึงได้เขียนลงคำพูดของฉัน ผมลุกขึ้นยืนเพื่ออ่านมัน แต่ไม่สามารถ วิสัยทัศน์ของฉันกลายเป็นเบลอและฉันสั่น แต่คำพูดที่แทบจะไม่ได้รับการคุ้มครองแผ่นกระดาษฟุลสแก๊ป Sjt Mazmudar ต้องอ่านสำหรับฉัน คำพูดของตัวเองของเขาเป็นของหลักสูตรที่ดีเยี่ยมและได้รับการต้อนรับด้วยเสียงปรบมือ ผมรู้สึกละอายใจของตัวเองและที่น่าเศร้าที่เป็นหัวใจสำหรับการไร้ความสามารถของฉัน ความพยายามครั้งล่าสุดของฉันที่จะทำให้การพูดในที่สาธารณะในประเทศอังกฤษเป็นในวันของการเดินทางของฉันสำหรับบ้าน แต่เวลานี้มากเกินไปฉันประสบความสำเร็จในการทำให้ตัวเองไร้สาระ ผมได้รับเชิญเพื่อนของฉันที่จะมังสวิรัติอาหารค่ำในร้านอาหาร Holborn อ้างถึงในบทเหล่านี้ 'อาหารค่ำมังสวิรัติอาจจะมี' ผมพูดกับตัวเอง 'ในร้านอาหารมังสวิรัติเป็นเรื่องของหลักสูตร แต่ทำไมมันไม่ควรจะเป็นไปได้ในร้านอาหารมังสวิรัติที่ไม่มากเกินไป? และผมจัดกับผู้จัดการของร้านอาหาร Holborn เพื่อให้อาหารมังสวิรัติอย่างเคร่งครัด มังสวิรัติยกย่องการทดลองใหม่ที่มีความสุข อาหารมื้อค่ำทั้งหมดมีความหมายเพื่อความบันเทิง แต่เวสต์ได้มีการพัฒนาสิ่งที่เป็นศิลปะ พวกเขามีการเฉลิมฉลองด้วยการปรบมือที่ดีเพลงและกล่าวสุนทรพจน์ และงานเลี้ยงอาหารค่ำเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมให้ก็ยังไม่ได้คนเดียวโดยบางส่วนจอแสดงผลดังกล่าว สุนทรพจน์ดังนั้นจะต้องมี เมื่อเปิดของฉันพูดมาผมลุกขึ้นยืนเพื่อให้คำพูด ผมได้มีการดูแลที่ดีคิดออกอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งจะประกอบด้วยประโยคน้อยมาก แต่ฉันไม่สามารถดำเนินการนอกเหนือจากประโยคแรก ฉันได้อ่านของแอดดิสันว่าเขาเริ่มปราศรัยครั้งแรกของเขาในสภาซ้ำ '' ฉันตั้งครรภ์สามครั้งและเมื่อเขาสามารถดำเนินการต่อไปไม่ได้กระดิกยืนขึ้นและกล่าวว่า 'สุภาพบุรุษรู้สึกสามครั้ง แต่ไม่มีอะไรออกมา ' ผมมีความคิดในการทำการพูดการอารมณ์ขันเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เป็นข้อความ ฉันจึงเริ่มกับมันและติดอยู่ที่นั่น หน่วยความจำของฉันทั้งหมดล้มเหลวฉันและในความพยายามอารมณ์ขันที่มีการตอบสนองความกรุณาเชิญของฉัน 'ฉันกล่าวทันทีและนั่งลง มันเป็นเพียงในแอฟริกาใต้ที่ผมได้อายมากกว่านี้ แต่ผมไม่เคยเอาชนะมันได้อย่างสมบูรณ์ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่จะพูดอย่างกะทันหัน ผมลังเลทุกครั้งที่ผมต้องเผชิญกับผู้ชมที่แปลกและหลีกเลี่ยงการพูดทุกครั้งที่ผมจะทำได้ แม้วันนี้ผมไม่คิดว่าจะทำได้หรือแม้จะมีแนวโน้มที่จะทำให้การประชุมของเพื่อนร่วมในการพูดคุยไม่ได้ใช้งาน ผมต้องบอกว่านอกเหนือจากการเปิดเผยบางครั้งผมที่จะหัวเราะอายรัฐธรรมนูญของฉันได้รับสิ่งที่ไม่มีข้อเสีย ในความเป็นจริงฉันจะเห็นว่าในทางที่จะได้รับทั้งหมดเพื่อประโยชน์ของฉัน ความลังเลใจของฉันในการพูดซึ่งครั้งหนึ่งเคยรำคาญตอนนี้เป็นความสุข ผลประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมันได้ว่ามันได้สอนให้ฉันเศรษฐกิจของคำ ฉันได้เกิดขึ้นตามธรรมชาตินิสัยของการควบคุมความคิดของฉัน และตอนนี้ผมสามารถให้ตัวเองใบรับรองที่คำว่าแทบจะไม่เคยคิดหนีลิ้นของฉันหรือปากกา ฉันไม่เคยจำต้องเสียใจอะไรในการพูดหรือการเขียนของฉัน ฉันได้รับการงดเว้นดังนั้นหลายอุบัติเหตุและเสียเวลา ประสบการณ์ได้สอนผมว่าเงียบเป็นส่วนหนึ่งของวินัยทางจิตวิญญาณของศาสนิกชนของความเป็นจริง proneness จะพูดเกินจริงที่จะระงับหรือแก้ไขความจริงโดยเจตนาหรือไม่เจตนาเป็นความอ่อนแอของมนุษย์ธรรมชาติและความเงียบเป็นสิ่งจำเป็นในการที่จะฟันฝ่ามัน คนที่มีคำไม่กี่คำที่ไม่ค่อยจะมีความคิดในคำพูดของเขา; เขาจะวัดทุกคำ เราพบผู้คนจำนวนมากใจร้อนที่จะพูดคุย มีประธานในที่ประชุมที่ไม่รบกวนกับบันทึกได้รับอนุญาตให้พูดไม่เป็น และเมื่อใดก็ตามที่ได้รับอนุญาตจะได้รับลำโพงทั่วไปเกินกว่าเวลา จำกัด ขอเวลามากขึ้นและช่วยในการพูดคุยไม่ได้รับอนุญาต ทั้งหมดนี้พูดแทบจะไม่สามารถกล่าวได้ว่าเป็นประโยชน์ของฉันไปทั่วโลก มันเป็นของเสียมากของเวลา ความขี้อายของฉันได้รับในความเป็นจริงของฉันและโล่ดั้ง มันได้อนุญาตให้ฉันที่จะเติบโต จะได้ช่วยฉันในความฉลาดของฉันของความเป็นจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดร. แอลลินสันหายไปทั้งวัน ดังนั้น ในการต่อสู้ครั้งแรกของชนิดที่ฉันพบตัวเองเข้าข้างฝ่ายสูญเสีย . แต่ผมมีความสะดวกสบายในความคิดว่า เพราะถูก ฉันมีความทรงจำที่จางๆ หลังจากเหตุการณ์นี้ ผมลาออกจากคณะกรรมการ นี้ผมเก็บไว้ตลอด ความอายของฉันอยู่ในอังกฤษแม้เมื่อฉันจ่ายเงินโทรสังคมมีครึ่งโหลหรือมากกว่านั้น จะตีฉันโง่ ผมเคยเดินไปเว็นกับถัก . mazmudar . เรายังอยู่กับครอบครัวมังสวิรัติ นาย Howard , ผู้เขียนของจริยธรรมของอาหาร ก็อยู่ที่ wateringplace เดียวกัน เราเจอเขา และเขาเชิญเราให้มาพูดที่การประชุมการส่งเสริมมังสวิรัติผมแน่ใจว่ามันไม่ถือว่าไม่ถูกต้องอ่านหนึ่งของสุนทรพจน์ ผมรู้ว่าหลายคนทำเพื่อแสดงออกซึ่งสอดคล้อง และสั้น พูดถึงอดีตในขณะนั้นจะได้รับเป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน ผมจึงเขียนลงในคำพูดของฉัน ฉันยืนอ่านได้ แต่ไม่สามารถ สายตาของฉันเริ่มเบลอและสั่น แต่คำพูดที่แทบจะครอบคลุมแผ่นป้ายหาเสียง . ถัก .mazmudar ต้องอ่านมันสำหรับฉัน คำพูดของเขาเองของหลักสูตรที่ยอดเยี่ยมและได้รับการต้อนรับด้วยเสียงปรบมือด้วยครับ ฉันละอายใจตัวเอง และเศร้าในใจสำหรับการไร้ความสามารถของฉัน ความพยายามครั้งสุดท้ายที่จะทำให้การพูดสาธารณะในอังกฤษในวันของการเดินทางของฉันสำหรับบ้าน แต่ครั้งนี้ด้วย ฉันแค่ทำให้ตัวเองไร้สาระผมชวนเพื่อนไปรับประทานอาหารมังสวิรัติของฉันใน Holborn ร้านอาหารที่อ้างถึงในบทเหล่านี้ . มังสวิรัติอาหารอาจจะมี ' ผมพูดกับตัวเอง ' ในร้านอาหารมังสวิรัติเป็นเรื่องของหลักสูตร แต่ทำไมมันไม่เป็นไปได้ใน non - ร้านอาหารมังสวิรัติด้วย ? ผมนัดกับผู้จัดการของ Holborn ภัตตาคารให้เคร่งครัดมังสวิรัติอาหารมังสวิรัติมีการทดลองใหม่ที่มีความสุข ทุกมื้อค่ำมีขึ้นเพื่อความเพลิดเพลิน แต่ตะวันตกได้พัฒนาสิ่งที่เป็นศิลปะ พวกเขาจะฉลองอย่างยิ่งใหญ่ ที่ ดนตรี และการกล่าวสุนทรพจน์ และงานเลี้ยงเล็ก ๆน้อย ๆที่ผมยังไม่ได้แต่ไม่มีบางอย่างเช่นการแสดงผล สุนทรพจน์จึงต้องเป็น เมื่อถึงคราวที่ผมพูดมา ฉันลุกขึ้นยืนเพื่อให้พูดฉันมีการดูแลที่ดี ความคิดหนึ่งซึ่งจะประกอบด้วยเพียงไม่กี่ประโยค แต่ผมไม่สามารถดำเนินการนอกเหนือจากประโยคแรก ผมได้อ่านข้อความของเอดิสันที่เขาเริ่มสุนทรพจน์ครั้งแรกของเขาในสภาสามัญ ย้ำ ' ประดิษฐ์ ' สามครั้ง และเมื่อเขาสามารถดำเนินการไม่เพิ่มเติม , แกว่งยืนขึ้นและกล่าวว่า ' เขารู้สึกถึง 3 ครั้ง แต่มาไม่ได้' ผมคิดกล่าวสุนทรพจน์อารมณ์ขันสละเรื่องราวนี้เป็นข้อความ ผมจึงเริ่มด้วย แล้วติดอยู่ตรงนั้น ความทรงจำทั้งหมดล้มเหลวฉันและพยายามอารมณ์ขันที่กรุณาตอบคำเชิญของฉัน ' ผมพูดชะงักและนั่งลง มันเป็นเพียงในแอฟริกาใต้ ที่ผมมีมากกว่าความอาย แต่ผมไม่เคยผ่านมันมาได้ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะพูดอย่างไม่ได้เตรียมมาก่อนผมลังเลเมื่อใดก็ตามที่ฉันต้องเผชิญกับผู้ชมที่แปลกและหลีกเลี่ยงกล่าวสุนทรพจน์เมื่อใดก็ตามที่ฉันสามารถ แม้วันนี้ฉันไม่คิดว่าฉันสามารถหรือแม้แต่จะเอียงเพื่อให้พบกับเพื่อนร่วมในเรื่องไร้สาระ ผมต้องบอกว่า เกิน บางครั้งเปิดเผย ฉันหัวเราะ ไม่กล้าตามรัฐธรรมนูญของฉันได้ไม่เสียเปรียบหรืออะไรก็ตาม ในความเป็นจริงฉันได้เห็นนั้น ในทางตรงกันข้ามมันมีทั้งหมดเพื่อประโยชน์ของฉัน ความลังเลของผมในการพูด ซึ่งครั้งหนึ่งเคยรำคาญ ตอนนี้คือความสุข ประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมันได้ว่า มันได้สอนให้ฉันเศรษฐกิจของคำ ผมมีธรรมชาติที่เกิดขึ้นนิสัยของยับยั้งความคิดของฉัน และฉันสามารถให้ตัวเองได้ใบรับรองว่าคำสิ้นคิดไม่เคยหนีลิ้น หรือปากกาฉันไม่จำที่เคยมีจะเสียใจอะไรในการพูดหรือการเขียน ฉันจึงถูกเก็บไว้หลายเรื่อง และเสียเวลา ประสบการณ์ได้สอนฉันว่า ความเงียบเป็นส่วนหนึ่งของวินัยทางจิตวิญญาณของนัก - ความจริง คุณลักษณะในคนที่มักก่อให้เกินจริง เพื่อยับยั้งหรือแก้ไขความจริงอย่างเจตนาหรือไม่เจตนา คือ ความอ่อนแอของมนุษย์และธรรมชาติ ความเงียบเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อที่จะผ่านพ้นมันเป็นคนพูดน้อยแทบจะคิดไม่ออกในคำพูดของเขา เขาจะวัดทุกคำ เราพบผู้คนจำนวนมากราคาถูกคุยกัน ไม่มีประธานของการประชุมที่ไม่ได้ตื้อกับบันทึกขออนุญาตที่จะพูด และเมื่อใดที่อนุญาตให้ลำโพงโดยทั่วไปเกินขอบเขตเวลา ขอเพิ่มเวลาและเอาแต่พูด พูด พูด โดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งหมดนี้พูดแทบจะกล่าวจะเป็นประโยชน์กับโลก มันมากเสียเวลา ความอายของฉันได้รับในความเป็นจริงของฉันโล่และดั้ง . มันมีให้ฉันเติบโต มันได้ช่วยฉันในการหยั่งรู้ของความจริง