- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
They looked, thunderstruck, at one
They looked, thunderstruck, at one another. At last Loisel put on his clothes.
"I shall go back on foot," said he, "over the whole route, which we have taken, to see if I can’t find it."
And he went out. She sat waiting on a chair in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, without fire, without a thought.
Her husband came back about seven o'clock. He had found nothing.
He went to Police Headquarters, to the newspaper offices to offer a reward; he went to the cab companies--everywhere, in fact, whither he was urged by the least suspicion of hope.
She waited all day, in the same condition of mad fear before this terrible calamity.
Loisel returned at night with a hollow, pale face. He had discovered nothing.
"You must write to your friend," said he, "that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it mended. That will give us time to turn round."
She wrote at his dictation.
At the end of a week they had lost all hope.
And Loisel, who had aged five years, declared:
"We must consider how to replace that ornament."
The next day they took the box which had contained it and they went to the jeweler whose name was found within. He consulted his books.
"It was not I, madame, who sold that necklace; I must simply have furnished the case."
Then they went from jeweler to jeweler, searching for a necklace like the other, consulting their memories. sick both of them with chagrin and with anguish.
They found, in a shop at the Palais Royal, a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they looked for. It was worth forty thousand francs. They could have it for thirty-six.
So they begged the jeweller not to sell it for three days yet. And they made a bargain that he should buy it back for thirty-four thousand francs, in case they found the other one before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He would borrow the rest.
He did borrow, asking a thousand francs of one, five hundred of another, five louis here, three louis there. He gave notes, took up ruinous obligations, dealt with usurers and all the race of lenders. He compromised all the rest of his life, risked signature without even knowing if he could meet it; and, frightened by the pains yet to come, by the black misery which was about to fall upon him, by the prospect of all the physical privations and of all the moral tortures which he was to suffer, he went to get the new necklace, putting down upon. the merchant’s counter thirty-six thousand francs.
When Mine. Loisel took back the necklace Mme. Forestier said to her with a chilly manner:
"You should have returned it sooner; I might have needed it."
She did not open the case, as her friend had so much feared. If she had detected the substitution, what would she have thought, what would she have said? Would she not have taken Mine. Loisel for a thief?
Mine. Loisel now knew the horrible existence of the needy. She took her part, moreover, all on a sudden heroism. That dreadful debt must be paid. She would pay it. They dismissed their servant; they changed their lodgings; they rented a garret under the roof.
She came to know what heavy housework meant and the odious cares of the kitchen. She washed the dishes, using her dainty her rosy nails on greasy pots and pans. She washed the dirty linen, the shirts and the dish-cloths, which she dried upon a line; she carried the slops down to the street every morning and carried up the water, stopping for breath at every landing. And dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, her basket on her arm, bargaining, insulted, defending her miserable money, sou by sou.
Each month they had to meet some notes, renew others, obtain more time.
Her husband worked in the evenings, making a fair copy of some tradesman's accounts, and late
And this life lasted ten years.
At the end of ten years they had paid everything, everything, with the rates of usury and the accumulations of the compound interest.
Mine Loisel looked old now. She had become the woman of impoverished households--strong and hard and rough. With frowsy hair, skirts askew and red hands, she talked loud while washing the floor with great swishes of water. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down near the window and she thought of that gay evening of long ago, of that ball where she had been so beautiful and so feted.
What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? who knows? How life is strange and changeful! How little a thing is needed to make or ruin us to be lost or to be saved!
But one Sunday, having gone to take a walk in the Champs Elysees to refresh herself from the labors of the week, she suddenly perceived a woman who was leading a child. It was Mme. Forestier, still young, still beautiful, still charming.
Mme. Loisel felt moved. Was she going to speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she was going to tell her all about it. Why not?
She went up.
"Good-day, Jeanne."
The other, astonished to be familiarly addressed by this plain good-wife, did not recognize her at all and stammered:
"But--madame!--I do not know---- You must have mistaken."
"No. I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh, my poor Mathilde! How you are changed!"
"Yes, I have had days hard enough, since I have seen you, days wretched enough---and that because of you!”
"Of me! How so?"
"Do you remember that diamond necklace you lent me to wear at the ministerial ball?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"What do you mean? You brought it back."
"I brought you back another just like it. And for this we have been ten years to paying. You can understand that it was not easy for us, for us who had nothing. At last it is ended, and I am very glad."
Mme Forestier had stopped.
"You say that you bought a necklace of diamonds to replace mine?"
"Yes. You never noticed it, then! They were very similar."
And she smiled with a joy which was proud and naïve at once
Mme Forestier, strongly moved, took her to hands.
"Oh, my poor Mathilde! Why, my necklace was paste! It was worth at most five hundred francs!"
"I shall go back on foot," said he, "over the whole route, which we have taken, to see if I can’t find it."
And he went out. She sat waiting on a chair in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, without fire, without a thought.
Her husband came back about seven o'clock. He had found nothing.
He went to Police Headquarters, to the newspaper offices to offer a reward; he went to the cab companies--everywhere, in fact, whither he was urged by the least suspicion of hope.
She waited all day, in the same condition of mad fear before this terrible calamity.
Loisel returned at night with a hollow, pale face. He had discovered nothing.
"You must write to your friend," said he, "that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it mended. That will give us time to turn round."
She wrote at his dictation.
At the end of a week they had lost all hope.
And Loisel, who had aged five years, declared:
"We must consider how to replace that ornament."
The next day they took the box which had contained it and they went to the jeweler whose name was found within. He consulted his books.
"It was not I, madame, who sold that necklace; I must simply have furnished the case."
Then they went from jeweler to jeweler, searching for a necklace like the other, consulting their memories. sick both of them with chagrin and with anguish.
They found, in a shop at the Palais Royal, a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they looked for. It was worth forty thousand francs. They could have it for thirty-six.
So they begged the jeweller not to sell it for three days yet. And they made a bargain that he should buy it back for thirty-four thousand francs, in case they found the other one before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He would borrow the rest.
He did borrow, asking a thousand francs of one, five hundred of another, five louis here, three louis there. He gave notes, took up ruinous obligations, dealt with usurers and all the race of lenders. He compromised all the rest of his life, risked signature without even knowing if he could meet it; and, frightened by the pains yet to come, by the black misery which was about to fall upon him, by the prospect of all the physical privations and of all the moral tortures which he was to suffer, he went to get the new necklace, putting down upon. the merchant’s counter thirty-six thousand francs.
When Mine. Loisel took back the necklace Mme. Forestier said to her with a chilly manner:
"You should have returned it sooner; I might have needed it."
She did not open the case, as her friend had so much feared. If she had detected the substitution, what would she have thought, what would she have said? Would she not have taken Mine. Loisel for a thief?
Mine. Loisel now knew the horrible existence of the needy. She took her part, moreover, all on a sudden heroism. That dreadful debt must be paid. She would pay it. They dismissed their servant; they changed their lodgings; they rented a garret under the roof.
She came to know what heavy housework meant and the odious cares of the kitchen. She washed the dishes, using her dainty her rosy nails on greasy pots and pans. She washed the dirty linen, the shirts and the dish-cloths, which she dried upon a line; she carried the slops down to the street every morning and carried up the water, stopping for breath at every landing. And dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, her basket on her arm, bargaining, insulted, defending her miserable money, sou by sou.
Each month they had to meet some notes, renew others, obtain more time.
Her husband worked in the evenings, making a fair copy of some tradesman's accounts, and late
And this life lasted ten years.
At the end of ten years they had paid everything, everything, with the rates of usury and the accumulations of the compound interest.
Mine Loisel looked old now. She had become the woman of impoverished households--strong and hard and rough. With frowsy hair, skirts askew and red hands, she talked loud while washing the floor with great swishes of water. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down near the window and she thought of that gay evening of long ago, of that ball where she had been so beautiful and so feted.
What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? who knows? How life is strange and changeful! How little a thing is needed to make or ruin us to be lost or to be saved!
But one Sunday, having gone to take a walk in the Champs Elysees to refresh herself from the labors of the week, she suddenly perceived a woman who was leading a child. It was Mme. Forestier, still young, still beautiful, still charming.
Mme. Loisel felt moved. Was she going to speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she was going to tell her all about it. Why not?
She went up.
"Good-day, Jeanne."
The other, astonished to be familiarly addressed by this plain good-wife, did not recognize her at all and stammered:
"But--madame!--I do not know---- You must have mistaken."
"No. I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh, my poor Mathilde! How you are changed!"
"Yes, I have had days hard enough, since I have seen you, days wretched enough---and that because of you!”
"Of me! How so?"
"Do you remember that diamond necklace you lent me to wear at the ministerial ball?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"What do you mean? You brought it back."
"I brought you back another just like it. And for this we have been ten years to paying. You can understand that it was not easy for us, for us who had nothing. At last it is ended, and I am very glad."
Mme Forestier had stopped.
"You say that you bought a necklace of diamonds to replace mine?"
"Yes. You never noticed it, then! They were very similar."
And she smiled with a joy which was proud and naïve at once
Mme Forestier, strongly moved, took her to hands.
"Oh, my poor Mathilde! Why, my necklace was paste! It was worth at most five hundred francs!"
0/5000
พวกเขามอง thunderstruck ที่อื่น ในที่สุด Loisel ใส่เสื้อผ้าของเขา"ฉันจะกลับไปบนเท้า กล่าวว่า เขา "ผ่านทั้งกระบวนการผลิต ซึ่งเราได้ ดูถ้าไม่พบก็ "และเขาออกไป เธอนั่งรอบนเก้าอี้ในชุดลูกของเธอ ไม่มีแรงไปนอน จม ไม่ มีไฟ ไม่มีความคิดสามีกลับมาประมาณเจ็ดโมง เขาได้พบอะไรเขาไปสำนักงานตำรวจ สำนักงานหนังสือพิมพ์เสนอรางวัล เขาไปแท็กซี่บริษัท - ทุกที่ ในความเป็นจริง whither เขาถูกเรียกร้องให้ ด้วยความสงสัยอย่างน้อยความหวังเธอรอทุกวัน ในเงื่อนไขเดียวกันกลัวบ้าก่อนวิกฤตนี้น่ากลัวLoisel ส่งกลับคืนหน้ากลวง ซีด เขาได้ค้นพบอะไร"คุณต้องเขียนให้เพื่อน กล่าวว่า เขา "ที่คุณได้หักเข็มกลัดของสร้อยคอของเธอ และที่คุณมีมัน mended ที่จะให้เราเวลาเปิดรอบ "เธอเขียนที่เขียนตามคำบอกของเขาเมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด และ Loisel ผู้มีอายุห้าปี ประกาศ:"เราต้องพิจารณาวิธีการแทนที่เครื่องประดับ"ในวันถัดไปพวกเขาเอากล่องที่มีอยู่ และพวกเขาไปอัญมณีที่มีชื่อถูกพบภายใน เขารับคำแนะนำหนังสือ"ไม่ใช่ฉัน มาดาม ที่ขายสร้อยคอที่ ฉันต้องได้อำนวยความสะดวกเช่นกัน"แล้วพวกเขาไปจากอัญมณีการอัญมณี ค้นหาอื่น ๆ เช่นสร้อยคอ ที่ปรึกษาด้านความทรงจำของพวกเขา ผู้ป่วยทั้งสองของพวกเขา กับน้ำตกชากริน และความปวดร้าวพวกเขาพบ ในร้านที่จะพารอยัล สายเพชรซึ่งดูเหมือนไปเหมือนหนึ่งที่พวกเขามองหา มันคุ้มสี่สิบหมื่นฟรังซ์ พวกเขาสามารถมีสำหรับสามสิบหกดังนั้น พวกเขาขอร้อง jeweller ไม่ให้ขายได้สามวัน และพวกเขาทำการต่อรองที่เขาควรซื้อกลับสำหรับสามสิบ - สี่หมื่นฟรังซ์ ในกรณีที่พวกเขาพบหนึ่งก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์Loisel ต้องฟรังซ์จำนวนพันซึ่งบิดาได้ทิ้งเขา เขาจะยืมเหลือเขาได้ยืม ขอพันฟรังซ์ของห้าร้อยหนึ่ง อื่น ที่นี่ห้าหลุยส์ หลุยส์ที่ 3 มีการ เขาให้ตั๋ว เอาค่าภาระผูกพันล่ม ที่ usurers และทุกการแข่งขันของผู้ให้กู้ เขาโจมตีทั้งหมดเหลือของชีวิตของเขา ลายเซ็น risked โดยไม่ได้รู้ว่าหากเขาสามารถตอบสนองได้ ก กลัว โดยปวดยังมา โดยทุกข์ดำซึ่งกำลังจะตกเขา โดยโน้ม privations ทางกายภาพทั้งหมด และ tortures คุณธรรมทั้งหมดที่จะต้องทนทุกข์ทรมาน เขาจะได้รับสร้อยคอใหม่ วางลงตาม ผู้ขายนับสามสิบหกพันฟรังซ์เมื่อเหมือง Loisel เอากลับสร้อย Forestier หนาวกล่าวว่า เธอ มีลักษณะหนาว:"คุณควรมีการส่งคืนเร็ว ฉันอาจมีต้องมัน"เธอยังไม่เปิดใช่ เป็นเพื่อนเธอก็กลัวมาก ถ้าเธอได้พบทดแทน อะไรจะเธอคิด อะไรจะเธอได้กล่าวว่า ต้องเธอไม่ได้ฉันนั้น Loisel สำหรับขโมยเหมือง Loisel ตอนนี้รู้อยู่น่ากลัวของที่ยากจน เธอเอานาง นอกจากนี้ ทั้งหมดในวีรบุรุษอย่างฉับพลัน ต้องชำระหนี้ที่ dreadful เธอจะต้องจ่ายนั้น พวกเขาไล่คนรับใช้ จะเปลี่ยนแปลงการเดินทางของพวกเขา พวกเขาเช่า garret ภายใต้หลังคาเธอมารู้ว่าการบ้านหนักขึ้นและการดูแลห้องครัว odious เธอล้างจาน ใช้เธออร่อยเล็บของเธอโรซี่มันเยิ้มหม้อและกระทะ เธอล้างผ้าสกปรก ตัวเสื้อ และจาน ผ้า เธอแห้งตามบรรทัด เธอทำทุกเช้า slops ลงถนน และทำค่าน้ำ หยุดการหายใจที่จอดทุก และแต่งตัวเช่นผู้หญิงคนนี้ เธอไป fruiterer ชำ เขียง ตะกร้าของเธอบนแขน ต่อรองราคา insulted ปกป้องเงินของเธอเอง โดยโซโซแต่ละเดือนที่มีการพบบันทึกบาง ต่ออายุ อื่น ๆ ได้รับเวลามากขึ้นสามีทำงานในตอนเย็น ทำสำเนางาน ของช่างฝีมือชาวบาง บัญชี และสาย และชีวิตนี้กินเวลา 10 ปีเมื่อสิ้นสุด 10 ปี พวกเขาได้จ่ายทุกอย่าง ทุกอย่าง ด้วยราคาที่ของโทษและ accumulations ของดอกเบี้ยทบต้นฉัน Loisel ดูเก่าตอนนี้ เธอได้กลายเป็นผู้หญิงของครัวเรือนจน - แข็งแรง และหนัก และหยาบ ผม frowsy กระโปรงสีแดง และเบี้ยวมือ เธอพูดคุยเสียงดังขณะล้างพื้น ด้วย swishes ดีของน้ำ แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธอที่สำนักงาน เธอนั่งลงใกล้หน้าต่าง และเธอคิดว่า ของที่เย็นเกย์ของนาน ลูกที่ซึ่งเธอได้สวย และ feted ดังนั้น จะมีถ้าเธอมีไม่แพ้สร้อยคอนั้นเกิดอะไรขึ้น ใครไปรู้ ใครไปรู้ ชีวิตว่าแปลก และ changeful ว่าเล็กน้อยเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการสร้าง หรือทำลายเราสูญหาย หรือบันทึกแต่อาทิตย์หนึ่ง มีไปเดินเที่ยวในกรุณาฟื้นฟูตัวเองจากแรงงานของสัปดาห์ เธอก็มองเห็นผู้หญิงที่ถูกนำเด็ก หนาว Forestier หนุ่มยังคง ยังคงความสวย งาม เสน่ห์ยัง ได้Loisel หนาวรู้สึกย้าย เธอกำลังจะพูดกับเธอ ใช่ แน่นอน และหลังจากที่เธอได้จ่าย เธอกำลังบอกเธอทั้งหมดเลย ทำไมล่ะเธอขึ้นไป"ดี-เดย์ ฌอง"อื่น ๆ ตะลึงงันเพื่อ familiarly ที่ระบุ โดยดีภรรยานี้ธรรมดา ไม่รู้จักเธอเลย และ stammered:" แต่ - มาดาม! -ไม่รู้---คุณต้องมีดาวตามปกติ""หมายเลข" ฉัน Mathilde Loiselเพื่อนของเธอพูดเป็นร้องไห้"โอ้ Mathilde ดีของฉัน ว่าคุณมีการเปลี่ยนแปลง""ใช่ ฉันมีวันหนักพอ เนื่องจากผมได้เห็นคุณ วัน wretched พอ--- และที่คุณ""ของฉัน ไฉน""คุณจำสร้อยเพชรที่คุณยืมเงินฉันไปสวมที่ลูกรัฐมนตรี""ใช่ ดีหรือไม่""ดี หายไปก็""ไม่คุณหมายถึงอะไร คุณนำมันกลับไป""ฉันนำคุณกลับอีกเช่นเดียวกัน และสำหรับ เราได้สิบปีให้จ่าย คุณจะเข้าใจว่า มันไม่ง่ายสำหรับเรา สำหรับพวกเราที่ไม่มีอะไร ในที่สุด เป็นการสิ้นสุด และฉันดีใจมาก"Mme Forestier ได้หยุดลง"คุณบอกว่า คุณซื้อสร้อยเพชรแทนฉัน""ใช่ คุณไม่เคยพบมัน แล้ว พวกเขาคล้ายกันมากขึ้น"และเธอยิ้ม มีความสุขซึ่งเป็นความภาคภูมิใจและขำน่าครั้งMme Forestier ย้าย ขอเอาเธออยู่กับมือ"โอ้ Mathilde ดีของฉัน ทำไม สร้อยคอของฉันถูกวาง มันคุ้มค่ามากที่สุด 500 ฟรังซ์ "
การแปล กรุณารอสักครู่..
They looked, thunderstruck, at one another. At last Loisel put on his clothes.
"I shall go back on foot," said he, "over the whole route, which we have taken, to see if I can’t find it."
And he went out. She sat waiting on a chair in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, without fire, without a thought.
Her husband came back about seven o'clock. He had found nothing.
He went to Police Headquarters, to the newspaper offices to offer a reward; he went to the cab companies--everywhere, in fact, whither he was urged by the least suspicion of hope.
She waited all day, in the same condition of mad fear before this terrible calamity.
Loisel returned at night with a hollow, pale face. He had discovered nothing.
"You must write to your friend," said he, "that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it mended. That will give us time to turn round."
She wrote at his dictation.
At the end of a week they had lost all hope.
And Loisel, who had aged five years, declared:
"We must consider how to replace that ornament."
The next day they took the box which had contained it and they went to the jeweler whose name was found within. He consulted his books.
"It was not I, madame, who sold that necklace; I must simply have furnished the case."
Then they went from jeweler to jeweler, searching for a necklace like the other, consulting their memories. sick both of them with chagrin and with anguish.
They found, in a shop at the Palais Royal, a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they looked for. It was worth forty thousand francs. They could have it for thirty-six.
So they begged the jeweller not to sell it for three days yet. And they made a bargain that he should buy it back for thirty-four thousand francs, in case they found the other one before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He would borrow the rest.
He did borrow, asking a thousand francs of one, five hundred of another, five louis here, three louis there. He gave notes, took up ruinous obligations, dealt with usurers and all the race of lenders. He compromised all the rest of his life, risked signature without even knowing if he could meet it; and, frightened by the pains yet to come, by the black misery which was about to fall upon him, by the prospect of all the physical privations and of all the moral tortures which he was to suffer, he went to get the new necklace, putting down upon. the merchant’s counter thirty-six thousand francs.
When Mine. Loisel took back the necklace Mme. Forestier said to her with a chilly manner:
"You should have returned it sooner; I might have needed it."
She did not open the case, as her friend had so much feared. If she had detected the substitution, what would she have thought, what would she have said? Would she not have taken Mine. Loisel for a thief?
Mine. Loisel now knew the horrible existence of the needy. She took her part, moreover, all on a sudden heroism. That dreadful debt must be paid. She would pay it. They dismissed their servant; they changed their lodgings; they rented a garret under the roof.
She came to know what heavy housework meant and the odious cares of the kitchen. She washed the dishes, using her dainty her rosy nails on greasy pots and pans. She washed the dirty linen, the shirts and the dish-cloths, which she dried upon a line; she carried the slops down to the street every morning and carried up the water, stopping for breath at every landing. And dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, her basket on her arm, bargaining, insulted, defending her miserable money, sou by sou.
Each month they had to meet some notes, renew others, obtain more time.
Her husband worked in the evenings, making a fair copy of some tradesman's accounts, and late
And this life lasted ten years.
At the end of ten years they had paid everything, everything, with the rates of usury and the accumulations of the compound interest.
Mine Loisel looked old now. She had become the woman of impoverished households--strong and hard and rough. With frowsy hair, skirts askew and red hands, she talked loud while washing the floor with great swishes of water. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down near the window and she thought of that gay evening of long ago, of that ball where she had been so beautiful and so feted.
What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? who knows? How life is strange and changeful! How little a thing is needed to make or ruin us to be lost or to be saved!
But one Sunday, having gone to take a walk in the Champs Elysees to refresh herself from the labors of the week, she suddenly perceived a woman who was leading a child. It was Mme. Forestier, still young, still beautiful, still charming.
Mme. Loisel felt moved. Was she going to speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she was going to tell her all about it. Why not?
She went up.
"Good-day, Jeanne."
The other, astonished to be familiarly addressed by this plain good-wife, did not recognize her at all and stammered:
"But--madame!--I do not know---- You must have mistaken."
"No. I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh, my poor Mathilde! How you are changed!"
"Yes, I have had days hard enough, since I have seen you, days wretched enough---and that because of you!”
"Of me! How so?"
"Do you remember that diamond necklace you lent me to wear at the ministerial ball?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"What do you mean? You brought it back."
"I brought you back another just like it. And for this we have been ten years to paying. You can understand that it was not easy for us, for us who had nothing. At last it is ended, and I am very glad."
Mme Forestier had stopped.
"You say that you bought a necklace of diamonds to replace mine?"
"Yes. You never noticed it, then! They were very similar."
And she smiled with a joy which was proud and naïve at once
Mme Forestier, strongly moved, took her to hands.
"Oh, my poor Mathilde! Why, my necklace was paste! It was worth at most five hundred francs!"
"I shall go back on foot," said he, "over the whole route, which we have taken, to see if I can’t find it."
And he went out. She sat waiting on a chair in her ball dress, without strength to go to bed, overwhelmed, without fire, without a thought.
Her husband came back about seven o'clock. He had found nothing.
He went to Police Headquarters, to the newspaper offices to offer a reward; he went to the cab companies--everywhere, in fact, whither he was urged by the least suspicion of hope.
She waited all day, in the same condition of mad fear before this terrible calamity.
Loisel returned at night with a hollow, pale face. He had discovered nothing.
"You must write to your friend," said he, "that you have broken the clasp of her necklace and that you are having it mended. That will give us time to turn round."
She wrote at his dictation.
At the end of a week they had lost all hope.
And Loisel, who had aged five years, declared:
"We must consider how to replace that ornament."
The next day they took the box which had contained it and they went to the jeweler whose name was found within. He consulted his books.
"It was not I, madame, who sold that necklace; I must simply have furnished the case."
Then they went from jeweler to jeweler, searching for a necklace like the other, consulting their memories. sick both of them with chagrin and with anguish.
They found, in a shop at the Palais Royal, a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they looked for. It was worth forty thousand francs. They could have it for thirty-six.
So they begged the jeweller not to sell it for three days yet. And they made a bargain that he should buy it back for thirty-four thousand francs, in case they found the other one before the end of February.
Loisel possessed eighteen thousand francs which his father had left him. He would borrow the rest.
He did borrow, asking a thousand francs of one, five hundred of another, five louis here, three louis there. He gave notes, took up ruinous obligations, dealt with usurers and all the race of lenders. He compromised all the rest of his life, risked signature without even knowing if he could meet it; and, frightened by the pains yet to come, by the black misery which was about to fall upon him, by the prospect of all the physical privations and of all the moral tortures which he was to suffer, he went to get the new necklace, putting down upon. the merchant’s counter thirty-six thousand francs.
When Mine. Loisel took back the necklace Mme. Forestier said to her with a chilly manner:
"You should have returned it sooner; I might have needed it."
She did not open the case, as her friend had so much feared. If she had detected the substitution, what would she have thought, what would she have said? Would she not have taken Mine. Loisel for a thief?
Mine. Loisel now knew the horrible existence of the needy. She took her part, moreover, all on a sudden heroism. That dreadful debt must be paid. She would pay it. They dismissed their servant; they changed their lodgings; they rented a garret under the roof.
She came to know what heavy housework meant and the odious cares of the kitchen. She washed the dishes, using her dainty her rosy nails on greasy pots and pans. She washed the dirty linen, the shirts and the dish-cloths, which she dried upon a line; she carried the slops down to the street every morning and carried up the water, stopping for breath at every landing. And dressed like a woman of the people, she went to the fruiterer, the grocer, the butcher, her basket on her arm, bargaining, insulted, defending her miserable money, sou by sou.
Each month they had to meet some notes, renew others, obtain more time.
Her husband worked in the evenings, making a fair copy of some tradesman's accounts, and late
And this life lasted ten years.
At the end of ten years they had paid everything, everything, with the rates of usury and the accumulations of the compound interest.
Mine Loisel looked old now. She had become the woman of impoverished households--strong and hard and rough. With frowsy hair, skirts askew and red hands, she talked loud while washing the floor with great swishes of water. But sometimes, when her husband was at the office, she sat down near the window and she thought of that gay evening of long ago, of that ball where she had been so beautiful and so feted.
What would have happened if she had not lost that necklace? Who knows? who knows? How life is strange and changeful! How little a thing is needed to make or ruin us to be lost or to be saved!
But one Sunday, having gone to take a walk in the Champs Elysees to refresh herself from the labors of the week, she suddenly perceived a woman who was leading a child. It was Mme. Forestier, still young, still beautiful, still charming.
Mme. Loisel felt moved. Was she going to speak to her? Yes, certainly. And now that she had paid, she was going to tell her all about it. Why not?
She went up.
"Good-day, Jeanne."
The other, astonished to be familiarly addressed by this plain good-wife, did not recognize her at all and stammered:
"But--madame!--I do not know---- You must have mistaken."
"No. I am Mathilde Loisel."
Her friend uttered a cry.
"Oh, my poor Mathilde! How you are changed!"
"Yes, I have had days hard enough, since I have seen you, days wretched enough---and that because of you!”
"Of me! How so?"
"Do you remember that diamond necklace you lent me to wear at the ministerial ball?"
"Yes. Well?"
"Well, I lost it."
"What do you mean? You brought it back."
"I brought you back another just like it. And for this we have been ten years to paying. You can understand that it was not easy for us, for us who had nothing. At last it is ended, and I am very glad."
Mme Forestier had stopped.
"You say that you bought a necklace of diamonds to replace mine?"
"Yes. You never noticed it, then! They were very similar."
And she smiled with a joy which was proud and naïve at once
Mme Forestier, strongly moved, took her to hands.
"Oh, my poor Mathilde! Why, my necklace was paste! It was worth at most five hundred francs!"
การแปล กรุณารอสักครู่..
พวกเขามองงงงวย ในอีกทางหนึ่ง ในที่สุด loisel ใส่เสื้อผ้าของเขา .
" ฉันกลับบนเท้า , " เขากล่าว " มากกว่าเส้นทางทั้งหมดที่เราได้รับเพื่อดูว่าผมหาไม่เจอ "
แล้วเขาก็ออกไป เธอนั่งรออยู่บนเก้าอี้ในชุดบอลของเธอ ไม่มีกำลังที่จะไปที่เตียง อย่างแน่นอน ไม่มีไฟ ไม่มีความคิด
สามีของเธอกลับมา ประมาณ 7 โมง เขาไม่พบอะไรเลย .
เขาไปที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ เพื่อพิมพ์สำนักงานเสนอรางวัล ; เขาไปบริษัทแท็กซี่ -- ทุกที่ ในความเป็นจริง ที่ซึ่งเขาถูกกระตุ้นโดยความสงสัยอย่างน้อยหวัง
เธอรอมาทั้งวัน ในเงื่อนไขเดียวกัน กลัวบ้า ก่อนที่มหันตภัยที่น่ากลัวนี้ .
loisel กลับตอนกลางคืนด้วย . ขาว , หน้า เขาได้ค้นพบอะไร .
" คุณต้องเขียนให้เพื่อนของคุณ " เขาพูด" ที่คุณมีเสียตะขอสร้อยคอของเธอ และที่เธอมีปะ . นั่นจะให้เวลาเราเปิดรอบ "
เธอเขียนที่เขียนตามคำบอกของเขา ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ที่พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด และ loisel
ที่มีอายุ 5 ปี ประกาศ :
" เราต้องพิจารณาวิธีการแทนที่เครื่องประดับ "
.วันต่อมาก็เอากล่องที่บรรจุมันและพวกเขาไปที่ jeweler ที่มีชื่อถูกพบภายใน เขาเขียนหนังสือของเขา .
" มันไม่ใช่ผม มาดาม ที่ขายสร้อยคอ ; ฉันเพียงต้องมีการตกแต่งกรณี "
จากนั้นก็จาก jeweler อัญมณี หาสร้อยคอ เช่น อื่น ๆ , ที่ปรึกษาด้านความทรงจำ ป่วยทั้งคู่กับความผิดหวังและความเจ็บปวด .
ที่พวกเขาพบในร้านที่ Palais Royal , สตริงของเพชรซึ่งดูเหมือนพวกเขาเหมือนที่พวกเขามองสำหรับ มันเป็นมูลค่าสี่สิบพันฟรังซ์ พวกเขาได้มันมา 36 .
จึงขอร้องชนะใจตัวเอง ไม่ขายมัน 3 วันเลย และพวกเขาต่อรองว่าเขาควรจะซื้อมันกลับมา 34 พันฟรังก์ ในกรณีที่พวกเขาเจอกันก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์
loisel สิงแปดพันฟรังก์ซึ่งบิดาของเขาได้ทิ้งเขาไป เขาจะขอยืมส่วนที่เหลือ .
เขาขอยืม ขอพันฟรังก์ของหนึ่ง ห้าร้อย อีก ห้า หลุยส์ มา สาม หลุยส์ มี เขาได้บันทึกถึงภาระหน้าที่ซึ่งล่มจม , จัดการกับ usurers และการแข่งขันของผู้ให้กู้ เขาละเมิดทั้งหมดส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา , เสี่ยงลายเซ็นโดยไม่แม้แต่จะรู้ว่าถ้าเขาได้เจอมันและกลัวความเจ็บปวดที่จะมาถึง โดยดำความทุกข์ยากซึ่งกำลังจะตกลงบนเขา โดยโอกาสของ privations ทางกายภาพทั้งหมดและทั้งหมดที่เขามีคุณธรรมทรมานทรมาน เขาไปเอาสร้อยคอมาใหม่ ใส่ลงบน เคาน์เตอร์ของพ่อค้าสามสิบหกพันฟรังก์ .
เมื่อฉัน loisel เอาสร้อยนาง ฟอเรสเทียร์กล่าวกับเธอด้วยท่าทางเย็นชา :
" เธอน่าจะกลับมาเร็วกว่านี้ ฉันอาจจะต้องการมัน . "
เธอไม่ได้เปิดเคส ขณะที่เพื่อนของเธอมีมากกลัว ถ้าเธอพบการ เธอมีความคิดอะไรที่เธอจะต้องพูด เธอจะไม่ได้ถ่ายเอง loisel เป็นขโมย ?
ผม loisel ตอนนี้รู้ว่าการดำรงอยู่ที่น่ากลัวของคนขัดสน เธอจึงเป็นส่วนหนึ่งของเธอ นอกจากนี้ , ทั้งหมดในอย่างมั่นเหมาะค่ะหนี้ที่ต้องจ่าย เธอจะจ่าย พวกเขาไล่คนรับใช้ของเขา เขาเปลี่ยนที่พักของเขา เขาเช่าห้องใต้เพดานใต้หลังคา
เธอมารู้ว่าหนักงานบ้านตั้งใจและใส่ใจน่ารังเกียจของห้องครัว เธอล้างจาน ใช้เล็บของเธองดงามของเธอกุหลาบเลี่ยนหม้อและกระทะ เธอซักผ้าลินินสกปรก , เสื้อผ้า และอาหาร ซึ่งเธอแห้งบนบรรทัดเธอนำอาหารลงไปที่ถนนทุกเช้า และอุ้มขึ้นน้ำ หยุดลมหายใจทุกครั้งที่จอด และแต่งตัวเหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอจึงไป fruiterer , ร้านชำ , เขียง , ตะกร้าบนแขนของเธอ เธอต่อรอง , ดูถูก , ปกป้องเงินเธอทุกข์ทรมาน โซ โดยแต่ละเดือนมีโซ
เจอโน้ต ต่ออายุ ผู้อื่นได้รับเวลามากขึ้น .
สามีทำงานในตอนเย็น การคัดลอกงานของบัญชีบางส่วนของพ่อค้า และสาย
และชีวิตนี้กินเวลา 10 ปี
เมื่อครบสิบปี พวกเขาได้จ่ายเงินทุกอย่าง ทุกอย่าง ด้วยอัตราดอกเบี้ยและการสะสมของดอกเบี้ยทบต้น .
ฉัน loisel ดูเก่าแล้ว เธอได้กลายเป็นหญิงของครัวเรือนยากจน . . แข็งแรงและแข็งและขรุขระ กับ frowsy ผมกระโปรงเฉียง มือแดง เธอพูดเสียงดังในขณะที่ล้างพื้นด้วย swishes ที่ดีของน้ำ แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธออยู่ที่ออฟฟิศ เธอนั่งใกล้หน้าต่าง และเธอคิดว่าเย็นเกย์ที่นานมาแล้ว ของลูก ที่ซึ่งเธอได้รับเพื่อให้สวยงาม และเพื่อ feted .
จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอไม่ทำสร้อยหาย ? ใครจะรู้ ? ใครจะรู้ ?เป็นวิธีชีวิตที่แปลกและเปลี่ยนไป ! วิธีการเล็ก ๆน้อย ๆเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อสร้างหรือทำลายเรา จะหาย หรือจะปลอดภัย
แต่หนึ่งอาทิตย์ ได้ไปเดินเล่นใน Champs ใน เพื่อฟื้นฟูตัวเองจากแรงงานของสัปดาห์ เธอก็มองว่าผู้หญิงที่นำเด็ก มันเป็นนาง ฟอเรสเทียร์ ยังสาว ยังสวย มีเสน่ห์ .
นาง loisel รู้สึกสะเทือนใจเธอจะพูดกับเขา ใช่ แน่นอน และตอนนี้เธอได้จ่าย เธอจะบอกเธอเกี่ยวกับมัน ทำไมจะไม่ล่ะ
" เธอเดินไปขึ้น วันดี เจนนี่ "
, ประหลาดใจเป็นอย่างคุ้นเคยเป็นภรรยาที่ดีนี้ธรรมดา ไม่ได้รู้จักเธอเลย และแค่พูดตะกุกตะกัก :
" แต่ . . . . . . มาดาม ! . . . ฉัน . . . ไม่รู้ ---- คุณคงเข้าใจผิด "
" ไม่ฉันล loisel " เพื่อนของเธอพูดร้องไห้
.
" โอ้ลที่น่าสงสารของฉัน วิธีที่คุณจะเปลี่ยนไป !
" ใช่ ฉันมีวันพอ เพราะผมได้เห็นคุณ วันนี่พอ --- และนั่นก็เพราะคุณ "
" ฉัน ยังไง ? "
" จำได้ว่าเพชรสร้อยคอที่เธอให้ฉันยืมไว้ในกฎกระทรวงลูก ? "
" ครับ สบายดีมั้ย ? "
" ฉันสูญเสียมันไป . . . "
" หมายถึงอะไร ? คุณซื้อมันกลับมา "
" ผมพาคุณกลับมาอีก เหมือนมันและเราได้รับสิบปีจ่าย คุณสามารถเข้าใจว่ามันไม่ง่ายสำหรับเรา สำหรับเราที่ไม่มีอะไรเลย ในที่สุดมันก็จบลง และฉันดีใจมาก "
Mme ฟอเรสเทียร์หยุด .
" คุณบอกว่าคุณซื้อสร้อยคอเพชรแทน ฉัน ? "
" ครับ คุณไม่เคยสังเกตเห็นมันแล้ว ! พวกเขาดูคล้ายกัน "
และเธอยิ้มกับความสุขที่ภูมิใจกับไตได้ทันที
Mme ฟอเรสเทียร์ ,ขอย้ายไปมือ .
" โอ้ มาทิลที่น่าสงสารของฉัน ทำไมสร้อยคอของฉันถูกวาง ! มันคุ้มค่าที่สุดห้าร้อยฟรังก์ !
" ฉันกลับบนเท้า , " เขากล่าว " มากกว่าเส้นทางทั้งหมดที่เราได้รับเพื่อดูว่าผมหาไม่เจอ "
แล้วเขาก็ออกไป เธอนั่งรออยู่บนเก้าอี้ในชุดบอลของเธอ ไม่มีกำลังที่จะไปที่เตียง อย่างแน่นอน ไม่มีไฟ ไม่มีความคิด
สามีของเธอกลับมา ประมาณ 7 โมง เขาไม่พบอะไรเลย .
เขาไปที่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ เพื่อพิมพ์สำนักงานเสนอรางวัล ; เขาไปบริษัทแท็กซี่ -- ทุกที่ ในความเป็นจริง ที่ซึ่งเขาถูกกระตุ้นโดยความสงสัยอย่างน้อยหวัง
เธอรอมาทั้งวัน ในเงื่อนไขเดียวกัน กลัวบ้า ก่อนที่มหันตภัยที่น่ากลัวนี้ .
loisel กลับตอนกลางคืนด้วย . ขาว , หน้า เขาได้ค้นพบอะไร .
" คุณต้องเขียนให้เพื่อนของคุณ " เขาพูด" ที่คุณมีเสียตะขอสร้อยคอของเธอ และที่เธอมีปะ . นั่นจะให้เวลาเราเปิดรอบ "
เธอเขียนที่เขียนตามคำบอกของเขา ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ที่พวกเขาได้สูญเสียความหวังทั้งหมด และ loisel
ที่มีอายุ 5 ปี ประกาศ :
" เราต้องพิจารณาวิธีการแทนที่เครื่องประดับ "
.วันต่อมาก็เอากล่องที่บรรจุมันและพวกเขาไปที่ jeweler ที่มีชื่อถูกพบภายใน เขาเขียนหนังสือของเขา .
" มันไม่ใช่ผม มาดาม ที่ขายสร้อยคอ ; ฉันเพียงต้องมีการตกแต่งกรณี "
จากนั้นก็จาก jeweler อัญมณี หาสร้อยคอ เช่น อื่น ๆ , ที่ปรึกษาด้านความทรงจำ ป่วยทั้งคู่กับความผิดหวังและความเจ็บปวด .
ที่พวกเขาพบในร้านที่ Palais Royal , สตริงของเพชรซึ่งดูเหมือนพวกเขาเหมือนที่พวกเขามองสำหรับ มันเป็นมูลค่าสี่สิบพันฟรังซ์ พวกเขาได้มันมา 36 .
จึงขอร้องชนะใจตัวเอง ไม่ขายมัน 3 วันเลย และพวกเขาต่อรองว่าเขาควรจะซื้อมันกลับมา 34 พันฟรังก์ ในกรณีที่พวกเขาเจอกันก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์
loisel สิงแปดพันฟรังก์ซึ่งบิดาของเขาได้ทิ้งเขาไป เขาจะขอยืมส่วนที่เหลือ .
เขาขอยืม ขอพันฟรังก์ของหนึ่ง ห้าร้อย อีก ห้า หลุยส์ มา สาม หลุยส์ มี เขาได้บันทึกถึงภาระหน้าที่ซึ่งล่มจม , จัดการกับ usurers และการแข่งขันของผู้ให้กู้ เขาละเมิดทั้งหมดส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา , เสี่ยงลายเซ็นโดยไม่แม้แต่จะรู้ว่าถ้าเขาได้เจอมันและกลัวความเจ็บปวดที่จะมาถึง โดยดำความทุกข์ยากซึ่งกำลังจะตกลงบนเขา โดยโอกาสของ privations ทางกายภาพทั้งหมดและทั้งหมดที่เขามีคุณธรรมทรมานทรมาน เขาไปเอาสร้อยคอมาใหม่ ใส่ลงบน เคาน์เตอร์ของพ่อค้าสามสิบหกพันฟรังก์ .
เมื่อฉัน loisel เอาสร้อยนาง ฟอเรสเทียร์กล่าวกับเธอด้วยท่าทางเย็นชา :
" เธอน่าจะกลับมาเร็วกว่านี้ ฉันอาจจะต้องการมัน . "
เธอไม่ได้เปิดเคส ขณะที่เพื่อนของเธอมีมากกลัว ถ้าเธอพบการ เธอมีความคิดอะไรที่เธอจะต้องพูด เธอจะไม่ได้ถ่ายเอง loisel เป็นขโมย ?
ผม loisel ตอนนี้รู้ว่าการดำรงอยู่ที่น่ากลัวของคนขัดสน เธอจึงเป็นส่วนหนึ่งของเธอ นอกจากนี้ , ทั้งหมดในอย่างมั่นเหมาะค่ะหนี้ที่ต้องจ่าย เธอจะจ่าย พวกเขาไล่คนรับใช้ของเขา เขาเปลี่ยนที่พักของเขา เขาเช่าห้องใต้เพดานใต้หลังคา
เธอมารู้ว่าหนักงานบ้านตั้งใจและใส่ใจน่ารังเกียจของห้องครัว เธอล้างจาน ใช้เล็บของเธองดงามของเธอกุหลาบเลี่ยนหม้อและกระทะ เธอซักผ้าลินินสกปรก , เสื้อผ้า และอาหาร ซึ่งเธอแห้งบนบรรทัดเธอนำอาหารลงไปที่ถนนทุกเช้า และอุ้มขึ้นน้ำ หยุดลมหายใจทุกครั้งที่จอด และแต่งตัวเหมือนผู้หญิงคนอื่น เธอจึงไป fruiterer , ร้านชำ , เขียง , ตะกร้าบนแขนของเธอ เธอต่อรอง , ดูถูก , ปกป้องเงินเธอทุกข์ทรมาน โซ โดยแต่ละเดือนมีโซ
เจอโน้ต ต่ออายุ ผู้อื่นได้รับเวลามากขึ้น .
สามีทำงานในตอนเย็น การคัดลอกงานของบัญชีบางส่วนของพ่อค้า และสาย
และชีวิตนี้กินเวลา 10 ปี
เมื่อครบสิบปี พวกเขาได้จ่ายเงินทุกอย่าง ทุกอย่าง ด้วยอัตราดอกเบี้ยและการสะสมของดอกเบี้ยทบต้น .
ฉัน loisel ดูเก่าแล้ว เธอได้กลายเป็นหญิงของครัวเรือนยากจน . . แข็งแรงและแข็งและขรุขระ กับ frowsy ผมกระโปรงเฉียง มือแดง เธอพูดเสียงดังในขณะที่ล้างพื้นด้วย swishes ที่ดีของน้ำ แต่บางครั้ง เมื่อสามีของเธออยู่ที่ออฟฟิศ เธอนั่งใกล้หน้าต่าง และเธอคิดว่าเย็นเกย์ที่นานมาแล้ว ของลูก ที่ซึ่งเธอได้รับเพื่อให้สวยงาม และเพื่อ feted .
จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอไม่ทำสร้อยหาย ? ใครจะรู้ ? ใครจะรู้ ?เป็นวิธีชีวิตที่แปลกและเปลี่ยนไป ! วิธีการเล็ก ๆน้อย ๆเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อสร้างหรือทำลายเรา จะหาย หรือจะปลอดภัย
แต่หนึ่งอาทิตย์ ได้ไปเดินเล่นใน Champs ใน เพื่อฟื้นฟูตัวเองจากแรงงานของสัปดาห์ เธอก็มองว่าผู้หญิงที่นำเด็ก มันเป็นนาง ฟอเรสเทียร์ ยังสาว ยังสวย มีเสน่ห์ .
นาง loisel รู้สึกสะเทือนใจเธอจะพูดกับเขา ใช่ แน่นอน และตอนนี้เธอได้จ่าย เธอจะบอกเธอเกี่ยวกับมัน ทำไมจะไม่ล่ะ
" เธอเดินไปขึ้น วันดี เจนนี่ "
, ประหลาดใจเป็นอย่างคุ้นเคยเป็นภรรยาที่ดีนี้ธรรมดา ไม่ได้รู้จักเธอเลย และแค่พูดตะกุกตะกัก :
" แต่ . . . . . . มาดาม ! . . . ฉัน . . . ไม่รู้ ---- คุณคงเข้าใจผิด "
" ไม่ฉันล loisel " เพื่อนของเธอพูดร้องไห้
.
" โอ้ลที่น่าสงสารของฉัน วิธีที่คุณจะเปลี่ยนไป !
" ใช่ ฉันมีวันพอ เพราะผมได้เห็นคุณ วันนี่พอ --- และนั่นก็เพราะคุณ "
" ฉัน ยังไง ? "
" จำได้ว่าเพชรสร้อยคอที่เธอให้ฉันยืมไว้ในกฎกระทรวงลูก ? "
" ครับ สบายดีมั้ย ? "
" ฉันสูญเสียมันไป . . . "
" หมายถึงอะไร ? คุณซื้อมันกลับมา "
" ผมพาคุณกลับมาอีก เหมือนมันและเราได้รับสิบปีจ่าย คุณสามารถเข้าใจว่ามันไม่ง่ายสำหรับเรา สำหรับเราที่ไม่มีอะไรเลย ในที่สุดมันก็จบลง และฉันดีใจมาก "
Mme ฟอเรสเทียร์หยุด .
" คุณบอกว่าคุณซื้อสร้อยคอเพชรแทน ฉัน ? "
" ครับ คุณไม่เคยสังเกตเห็นมันแล้ว ! พวกเขาดูคล้ายกัน "
และเธอยิ้มกับความสุขที่ภูมิใจกับไตได้ทันที
Mme ฟอเรสเทียร์ ,ขอย้ายไปมือ .
" โอ้ มาทิลที่น่าสงสารของฉัน ทำไมสร้อยคอของฉันถูกวาง ! มันคุ้มค่าที่สุดห้าร้อยฟรังก์ !
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- i really want to visit there
- “罢了，皇后起来吧，”皇上收回视线，冷哼道：“朕把这事交给你查，希望你给
- And I have many exams pending the next w
- decided
- 宫里流产过的妃嫔很多,皇后、徐昭容、叶淑容,还有某些低位份的妃嫔,昭充仪
- บทเพลงที่ไพเราะ,บวกกับความรักของคุณ
- decide
- เนื่องในเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่
- ฉันจะรอคอยคุณ
- บทเพลงที่ไพเราะ,บวกกับความรักของคุณ
- Melodic songs, combined with your love
- ฉันต้องการรู้ความจริงในหัวใจของคุณ
- 宫里流产过的妃嫔很多,皇后、徐昭容、叶淑容,还有某些低位份的妃嫔,昭充仪
- ได้ตัดสินใจให้
- มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคามแห่งนี้ได้สอนใ
- that night we walked to our restaurant a
- ส่วนประกอบ
- Patience
- ใส่ซอสบ๊วย น้ำมะขามเปียก และน้ำตาลผสมกับ
- “罢了，皇后起来吧，”皇上收回视线，冷哼道：“朕把这事交给你查，希望你给
- เนื่องในเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่
- “罢了，皇后起来吧，”皇上收回视线，冷哼道：“朕把这事交给你查，希望你给
- มากี่ท่านค่ะ
- ฉันมองเห็นพระจันทร์ในคืนนี้สวยดี
