- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Agriculture extension has changed I
Agriculture extension has changed Indonesian agriculture. History shows that Indonesian
agriculture has changed, and the change was influenced by agricultural extension. Before
1970 era, Indonesian economy was based on traditional agricultural development economy.
Since 1970, Indonesia has modernized its agricultural practice through introduction of
modern agricultural input (high yielding varieties, chemical fertilizer and pesticides),
agricultural practices (modern agricultural techniques) and services (irrigation, credit, and
marketing). All these modern technologies were delivered to Indonesian farmers (more
precisely, peasants) through modern and systematic agricultural extension services.
Agricultural modernization program, called the green revolution, was successful in Indonesia.
From previously being the biggest rice importer, Indonesia reached self-sufficiency in rice in
1984. Compared to the 1960’s, Indonesian agricultural today is very modern, with modern
input and modern supporting institutions.
Today, Indonesia is known as a democratic country with a highly decentralized government.
The local government, at district level, holds the major role in development. Agricultural
development management is also delegated to local government. As a result, agricultural
extension, as a part of agricultural development, is faced with changes in Indonesian
development. The questions to be dealt with are: how is the status of agricultural extension
in Indonesia in the dynamic of Indonesian development? In the future, what is the role of
agricultural extension in Indonesia, and how is it carried out.
1.2. Objectives
The objective of this paper is to describe current status and possible ways to meeting
emerging challenges of agricultural extension service in Indonesia. In detail, the objectives
of this paper are:
a. to describe the role of agricultural extension in Indonesia and its change
b. to discuss current and future issues in agricultural extension in Indonesia
1.3. Methodology
To fulfill the objectives, various data collection techniques are applied. These are:
a. Literature study, include official documents, research results. Most of the researches
are PhD dissertation and master thesis from Bogor Agricultural University. Official
government documents (reports, regulation etc) are also reviewed.
b. Interview with agricultural extension experts.
c. Interview with agricultural extension workers and administrators. In order to obtain
the current issues of agricultural extension in Indonesia, a series of formal and
informal discussions was done with agricultural officers, i.e. extension workers and
extension administrators from Bogor Regency, officers from Ministry of Agriculture
Republic of Indonesia.
II. EVOLUTION AND REFORMS OF AGRICULTURAL EXTENSION IN INDONESIA
Development of agricultural extension in Indonesia can be sorted into: (Abbas, 1995, Saragih,
2007):
2.1. Colonial Era
Systematic agricultural development was initiated by the Dutch Government. In 1817, they
built a botanical garden in Bogor, a small city near Jakarta, and planted about 50 commercial
agricultural commodities; including new rice varieties, nuts, palm oil, tea, tobacco, coffee,
sugar cane, and cassava. After that, they developed many agricultural research centers and
educational institutions in the area. They also carried out several agricultural extension
efforts to increase agricultural production to fulfill domestic and colonial government needs.
During that time, the colonial government discovered that there was a gap between farmer
practices and available technologies (Slamet, 2003).
In 1908 the Dutch Government appointed five agricultural advisors and in 1910 they
established Office of Agricultural Extension. They conducted an extensive range of work
(staple food and commercial commodity), from technical to credit system. This agricultural
extension system worked well; educating people and modernizing agricultural system in
Indonesia. They linked agricultural research to farmers, and distributed many commercial
crops. They also conducted rural training for farmers, constructed demonstration plots,
conducted study tours for farmers, and also made farming economic analysis.
During the Japan Colonial era, extension activities were non-existence. The colonial
government pushed farmers to plant staple food crops and other plants for the on-going war.
They also appointed officers to collect agricultural production for the war.
2.2. Sukarno Era (1945 – 1963)
The first systematic agricultural development conducted by the Government of Indonesia
was the Kasimo Plan. However, due to political instability, the development plan was not
well implemented. In 1950 the Government of Indonesia began to help farmers increase
their farming productivity through the establishment of Rural Community Education Center, to
introduce chemical fertilizers and pesticides, new variety of crops, improve irrigation system.
Again, political instability created difficulties in implementing the program. However, during
this period, the government had developed a new approach in extension. They initiated an
intensification project for 1000 hectares of paddy field, and provided financial support for
farmers (fertilizers, seeds, and cash). They had hoped that this intensification demonstration
be imitated by other farmers.
In 1959 there was a little change in agricultural extension development. The government
changed agricultural extension approach from slow-but-sure to a rapid personal approach;
olievlek-sijsteem to water drop system, expecting that all people (beneficiaries) will obtain
water from agricultural extension service. The government launched Komando Operasi
Gerakan Makmur (Prosperity Movement Operation Command) to achieve self-sufficiency in
rice. However, this movement failed, and at that time, due to the use of “command”
approach, farmers had negative perception towards agricultural extension.
During the last years of Sukarno Era, Indonesia faced a serious problem due to lack of food.
Many people became ill due to hunger. In 1963, the Faculty of Agricultural University of
Indonesia (now Bogor Agricultural University) sent their students and professors to rural area
to introduce new rice technology (5 technologies of rice: seeds, chemical fertilizers, pest
control, planting space and irrigation) to farmers. This action research was successful in
improvement of land productivity. Afterwards, the government took over the approach, and
called it BIMAS (Bimbingan Massal = Mass Guidance).
2.3. Suharto Era
Suharto regime continued the BIMAS as its main approach in agricultural development.
Besides extension services, the government also provided credit, and low-price agricultural
inputs (seeds, fertilizers, and pesticides). The government also provided cooperative
institutions to help farmers obtain agricultural inputs and market their products.
During that time, extension workers were recruited from all over Indonesia, and the
establishment of a very solid organization system. Around 35.000 agricultural extension
workers with various expertises were placed all over Indonesia. Very strong agricultural
extension organization existed from central government to village level.
During the three Five-Year Development Program (PELITA) in Suharto Era, economic
development was based on agricultural economic. Setiawan (2012) mentioned that in this
era agricultural sector held a superior position, and played a core strategy in development
grand design. A very important result of agricultural development in this era was selfsufficiency
in rice. Food and Agricultural Organization dedicated a special medal to Suharto
for the achievement in this effort.
However, there were many criticisms against agricultural development in this era. Even
though the government placed many extension workers and established a very strong
organization for them, democratic extension education was not demonstrated. Many experts
said that the agricultural extension workers used “coercion” to change farmers’ behavior.
Slamet (2003) said that agricultural extension was used only as tool to increase agricultural
(especially rice) production. Through this approach, agricultural extension activities were in
the same position as fertilizers for seeds, only to increase productivity, not to educate
farmers (Prabowo 2003).
Saragih (2007) mentioned that agricultural development during Suharto era had successfully
overcome first generation problem of agricultural development i.e. production and on-farm
problems. According to Fakih (2000), agricultural development during this era heavily used
“modern” agricultural input, such as chemical fertilizers and pesticides. Overuse of this input
during the green revolution in Indonesia had deteriorated environment.
2.4. Democracy and Decentralization Era
After Suharto stepped-down in 1998, there were big changes in development approaches in
Indonesia. Two of these changes that influenced agricultural extension were
democratization and decentralization. With decentralization approach, the main decision
makers and executors of agricultural development are local government, especially in
regency level.
This development brought about serious problems for agricultural development in general
and particularly for agricultural extension. In general, not so many local governments
emphasized agricultural sector as main engine of economic development, and agricultural
development became neglected.
In line with this, agricultural extension became stagnant. In many local governments,
agricultural extension institutions were abandoned. According to Slamet (2003b),
decentralization has brought agricultural extension in Indonesia to the worst situation, after
30 years of development. Balai Informasi Penyuluhan Pertanian (House of Information for
Agricultural Extension) ceased to exist and extension workers missed their “home”.
III. CURRENT STATUS, ISSUE, CHALLENGES
1
agriculture has changed, and the change was influenced by agricultural extension. Before
1970 era, Indonesian economy was based on traditional agricultural development economy.
Since 1970, Indonesia has modernized its agricultural practice through introduction of
modern agricultural input (high yielding varieties, chemical fertilizer and pesticides),
agricultural practices (modern agricultural techniques) and services (irrigation, credit, and
marketing). All these modern technologies were delivered to Indonesian farmers (more
precisely, peasants) through modern and systematic agricultural extension services.
Agricultural modernization program, called the green revolution, was successful in Indonesia.
From previously being the biggest rice importer, Indonesia reached self-sufficiency in rice in
1984. Compared to the 1960’s, Indonesian agricultural today is very modern, with modern
input and modern supporting institutions.
Today, Indonesia is known as a democratic country with a highly decentralized government.
The local government, at district level, holds the major role in development. Agricultural
development management is also delegated to local government. As a result, agricultural
extension, as a part of agricultural development, is faced with changes in Indonesian
development. The questions to be dealt with are: how is the status of agricultural extension
in Indonesia in the dynamic of Indonesian development? In the future, what is the role of
agricultural extension in Indonesia, and how is it carried out.
1.2. Objectives
The objective of this paper is to describe current status and possible ways to meeting
emerging challenges of agricultural extension service in Indonesia. In detail, the objectives
of this paper are:
a. to describe the role of agricultural extension in Indonesia and its change
b. to discuss current and future issues in agricultural extension in Indonesia
1.3. Methodology
To fulfill the objectives, various data collection techniques are applied. These are:
a. Literature study, include official documents, research results. Most of the researches
are PhD dissertation and master thesis from Bogor Agricultural University. Official
government documents (reports, regulation etc) are also reviewed.
b. Interview with agricultural extension experts.
c. Interview with agricultural extension workers and administrators. In order to obtain
the current issues of agricultural extension in Indonesia, a series of formal and
informal discussions was done with agricultural officers, i.e. extension workers and
extension administrators from Bogor Regency, officers from Ministry of Agriculture
Republic of Indonesia.
II. EVOLUTION AND REFORMS OF AGRICULTURAL EXTENSION IN INDONESIA
Development of agricultural extension in Indonesia can be sorted into: (Abbas, 1995, Saragih,
2007):
2.1. Colonial Era
Systematic agricultural development was initiated by the Dutch Government. In 1817, they
built a botanical garden in Bogor, a small city near Jakarta, and planted about 50 commercial
agricultural commodities; including new rice varieties, nuts, palm oil, tea, tobacco, coffee,
sugar cane, and cassava. After that, they developed many agricultural research centers and
educational institutions in the area. They also carried out several agricultural extension
efforts to increase agricultural production to fulfill domestic and colonial government needs.
During that time, the colonial government discovered that there was a gap between farmer
practices and available technologies (Slamet, 2003).
In 1908 the Dutch Government appointed five agricultural advisors and in 1910 they
established Office of Agricultural Extension. They conducted an extensive range of work
(staple food and commercial commodity), from technical to credit system. This agricultural
extension system worked well; educating people and modernizing agricultural system in
Indonesia. They linked agricultural research to farmers, and distributed many commercial
crops. They also conducted rural training for farmers, constructed demonstration plots,
conducted study tours for farmers, and also made farming economic analysis.
During the Japan Colonial era, extension activities were non-existence. The colonial
government pushed farmers to plant staple food crops and other plants for the on-going war.
They also appointed officers to collect agricultural production for the war.
2.2. Sukarno Era (1945 – 1963)
The first systematic agricultural development conducted by the Government of Indonesia
was the Kasimo Plan. However, due to political instability, the development plan was not
well implemented. In 1950 the Government of Indonesia began to help farmers increase
their farming productivity through the establishment of Rural Community Education Center, to
introduce chemical fertilizers and pesticides, new variety of crops, improve irrigation system.
Again, political instability created difficulties in implementing the program. However, during
this period, the government had developed a new approach in extension. They initiated an
intensification project for 1000 hectares of paddy field, and provided financial support for
farmers (fertilizers, seeds, and cash). They had hoped that this intensification demonstration
be imitated by other farmers.
In 1959 there was a little change in agricultural extension development. The government
changed agricultural extension approach from slow-but-sure to a rapid personal approach;
olievlek-sijsteem to water drop system, expecting that all people (beneficiaries) will obtain
water from agricultural extension service. The government launched Komando Operasi
Gerakan Makmur (Prosperity Movement Operation Command) to achieve self-sufficiency in
rice. However, this movement failed, and at that time, due to the use of “command”
approach, farmers had negative perception towards agricultural extension.
During the last years of Sukarno Era, Indonesia faced a serious problem due to lack of food.
Many people became ill due to hunger. In 1963, the Faculty of Agricultural University of
Indonesia (now Bogor Agricultural University) sent their students and professors to rural area
to introduce new rice technology (5 technologies of rice: seeds, chemical fertilizers, pest
control, planting space and irrigation) to farmers. This action research was successful in
improvement of land productivity. Afterwards, the government took over the approach, and
called it BIMAS (Bimbingan Massal = Mass Guidance).
2.3. Suharto Era
Suharto regime continued the BIMAS as its main approach in agricultural development.
Besides extension services, the government also provided credit, and low-price agricultural
inputs (seeds, fertilizers, and pesticides). The government also provided cooperative
institutions to help farmers obtain agricultural inputs and market their products.
During that time, extension workers were recruited from all over Indonesia, and the
establishment of a very solid organization system. Around 35.000 agricultural extension
workers with various expertises were placed all over Indonesia. Very strong agricultural
extension organization existed from central government to village level.
During the three Five-Year Development Program (PELITA) in Suharto Era, economic
development was based on agricultural economic. Setiawan (2012) mentioned that in this
era agricultural sector held a superior position, and played a core strategy in development
grand design. A very important result of agricultural development in this era was selfsufficiency
in rice. Food and Agricultural Organization dedicated a special medal to Suharto
for the achievement in this effort.
However, there were many criticisms against agricultural development in this era. Even
though the government placed many extension workers and established a very strong
organization for them, democratic extension education was not demonstrated. Many experts
said that the agricultural extension workers used “coercion” to change farmers’ behavior.
Slamet (2003) said that agricultural extension was used only as tool to increase agricultural
(especially rice) production. Through this approach, agricultural extension activities were in
the same position as fertilizers for seeds, only to increase productivity, not to educate
farmers (Prabowo 2003).
Saragih (2007) mentioned that agricultural development during Suharto era had successfully
overcome first generation problem of agricultural development i.e. production and on-farm
problems. According to Fakih (2000), agricultural development during this era heavily used
“modern” agricultural input, such as chemical fertilizers and pesticides. Overuse of this input
during the green revolution in Indonesia had deteriorated environment.
2.4. Democracy and Decentralization Era
After Suharto stepped-down in 1998, there were big changes in development approaches in
Indonesia. Two of these changes that influenced agricultural extension were
democratization and decentralization. With decentralization approach, the main decision
makers and executors of agricultural development are local government, especially in
regency level.
This development brought about serious problems for agricultural development in general
and particularly for agricultural extension. In general, not so many local governments
emphasized agricultural sector as main engine of economic development, and agricultural
development became neglected.
In line with this, agricultural extension became stagnant. In many local governments,
agricultural extension institutions were abandoned. According to Slamet (2003b),
decentralization has brought agricultural extension in Indonesia to the worst situation, after
30 years of development. Balai Informasi Penyuluhan Pertanian (House of Information for
Agricultural Extension) ceased to exist and extension workers missed their “home”.
III. CURRENT STATUS, ISSUE, CHALLENGES
1
0/5000
การเกษตรมีการเปลี่ยนแปลงเกษตรอินโดนีเซีย ประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นว่าอินโดนีเซียเกษตรมีการเปลี่ยนแปลง และการเปลี่ยนแปลงที่ได้รับอิทธิพลจากเกษตร ก่อนที่จะยุค 1970 เศรษฐกิจอินโดนีเซียถูกตามเศรษฐกิจพัฒนาด้านการเกษตรแบบดั้งเดิมนับตั้งแต่ 1970 อินโดนีเซียมีคำฝึกการเกษตรผ่านแนะนำสมัยเกษตรป้อน (สูงผลผลิตพันธุ์ ปุ๋ยเคมี และยาฆ่าแมลง),แนวทางปฏิบัติทางการเกษตร (เทคโนโลยีเกษตรสมัยใหม่) และบริการ (ชลประทาน สินเชื่อ และการตลาด) เทคโนโลยีทันสมัยทั้งหมดเหล่านี้ถูกส่งไปอินโดนีเซียเกษตรกร (เพิ่มเติมแม่นยำ ชาวนา) ผ่านเกษตรสมัยใหม่ และระบบบริการนวัตกรรมเกษตรโปรแกรม เรียกว่าปฏิวัติเขียว ประสบความสำเร็จในอินโดนีเซียได้จากก่อนหน้านี้ เป็นผู้นำเข้าข้าวที่ใหญ่ที่สุด อินโดนีเซียถึงปรัชญาในข้าว1984. เปรียบเทียบกับ 1960 เกษตรอินโดนีเซียวันนี้เป็นทันสมัยมาก ทันสมัยอินพุต และทันสมัยสนับสนุนสถาบันวันนี้ อินโดนีเซียเรียกว่าประเทศประชาธิปไตยรัฐบาลสูงแบบกระจายศูนย์รัฐบาลท้องถิ่น ระดับ อำเภอมีบทบาทสำคัญในการพัฒนา เกษตรการพัฒนาโครงการได้รับมอบหมายให้รัฐบาลท้องถิ่นยัง เป็นผล เกษตรนามสกุล เป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาเกษตร จะประสบกับการเปลี่ยนแปลงในอินโดนีเซียการพัฒนา มีคำถามสามารถติดต่อกับ: ว่าสถานะของเกษตรในอินโดนีเซียในแบบไดนามิกของอินโดนีเซียหรือไม่ ในอนาคต อะไรคือบทบาทของเกษตรในอินโดนีเซีย และวิธีนั้นดำเนินการ1.2 วัตถุประสงค์วัตถุประสงค์ของเอกสารนี้จะอธิบายวิธีได้ประชุมและสถานะปัจจุบันความท้าทายที่เกิดขึ้นของบริการเกษตรในอินโดนีเซีย รายละเอียด จุดประสงค์เอกสารนี้เป็น:อ.อธิบายบทบาทของเกษตรในอินโดนีเซียและการเปลี่ยนแปลงของb. เพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาปัจจุบัน และอนาคตเกษตรในอินโดนีเซีย1.3. วิธีมีใช้เทคนิคการเก็บรวบรวมข้อมูลต่าง ๆ เพื่อตอบสนองวัตถุประสงค์ ได้แก่:อ.เอกสารประกอบการศึกษา รวมเอกสาร ผลวิจัย ส่วนใหญ่ของงานวิจัยเป็นวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอกและหลักการวิทยานิพนธ์จากมหาวิทยาลัยเกษตรโบกอร์ อย่างเป็นทางการยังเป็นทบทวนเอกสารของรัฐบาล (รายงาน ระเบียบฯลฯ)b. การสัมภาษณ์กับผู้เชี่ยวชาญด้านการเกษตรค.การสัมภาษณ์แรงงานเกษตรและผู้ดูแลระบบ เพื่อให้ได้ปัญหาปัจจุบันของเกษตรในอินโดนีเซีย ชุดเป็นทางการ และทำเป็นสนทนากับเจ้าหน้าที่เกษตร เช่นต่อคน และผู้ดูแลระบบขยายจากรีเจนซี่โบกอร์ เจ้าหน้าที่จากกระทรวงเกษตรสาธารณรัฐอินโดนีเซียII. วิวัฒนาการและปฏิรูปของเกษตรในอินโดนีเซียสามารถเรียงลำดับในการพัฒนาเกษตรในอินโดนีเซีย: (ระเบิด 1995, Saragih2007):2.1. อังกอร์พัฒนาระบบเกษตรเริ่มต้น โดยรัฐบาลดัตช์ ใน 1817 พวกเขาสวนพฤกษศาสตร์ในโบกอร์ เมืองขนาดเล็กใกล้จาการ์ตา และปลูกประมาณ 50 ค้าสินค้าโภคภัณฑ์เกษตร รวมถึงสายพันธุ์ข้าวใหม่ ถั่ว น้ำมันปาล์ม ชา ยาสูบ กาแฟอ้อย และมันสำปะหลัง หลังจากนั้น พวกเขาได้พัฒนาศูนย์วิจัยทางการเกษตรจำนวนมาก และสถาบันการศึกษาในพื้นที่ พวกเขายังทำเกษตรหลายความพยายามที่จะเพิ่มการผลิตทางการเกษตรเพื่อตอบสนองความต้องการรัฐบาลภายในประเทศ และอาณานิคมในช่วงเวลานั้น รัฐบาลอาณานิคมพบว่า มีช่องว่างระหว่างชาวนาแนวทางปฏิบัติและมีเทคโนโลยี (โล 2003)ใน 1908 รัฐบาลดัตช์แต่งปรึกษา 5 เกษตรและ ใน 1910 พวกเขาก่อตั้งสำนักงานของเกษตร พวกเขาดำเนินงานหลากหลาย(เย็บเล่มอาหารและโภคภัณฑ์ค้า), จากด้านเทคนิคระบบสินเชื่อ นี้เกษตรส่วนขยายระบบงานดี ให้ประชาชนและปรับระบบการเกษตรในอินโดนีเซีย พวกเขาเชื่อมโยงงานวิจัยด้านการเกษตรกับเกษตรกร และกระจายหลายพาณิชย์พืช พวกเขายังดำเนินฝึกอบรมชนบทสำหรับเกษตรกร สาธิตสร้างผืนศึกษาดำเนินการทัวร์สำหรับเกษตรกร และวิเคราะห์เศรษฐกิจทำนาในช่วงยุคอาณานิคมญี่ปุ่น ขยายกิจกรรมไม่มีอยู่ โคโลเนียลรัฐบาลผลักดันเกษตรกรปลูกพืชอาหารหลักและพืชอื่น ๆ ในสงครามพวกเขายังแต่งตั้งเจ้าหน้าที่เพื่อรวบรวมผลิตเกษตรการสงคราม2.2. ซูการ์โนยุค (1945 – 1963)แรกระบบเกษตรพัฒนาโดยรัฐบาลอินโดนีเซียแผน Kasimo ได้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความไม่แน่นอนทางการเมือง แผนการพัฒนาไม่ใช้งานดี ในปี 1950 รัฐบาลอินโดนีเซียเริ่มเพื่อช่วยเกษตรกรเพิ่มการเกษตรผลผลิต โดยการจัดตั้งศูนย์การศึกษาชุมชน Rural ไปแนะนำปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง พืชหลากหลายใหม่ ปรับปรุงระบบชลประทานอีก ความไม่แน่นอนทางการเมืองสร้างความยากลำบากในการใช้โปรแกรม อย่างไรก็ตาม ในระหว่างเวลานี้ รัฐบาลได้พัฒนาวิธีการใหม่ในนามสกุล พวกเขาเริ่มต้นการโครงการแรง 1000 เฮกเตอร์ของนา และการสนับสนุนทางการเงินให้เกษตรกร (ปุ๋ย เมล็ดพันธุ์ และเงินสด) พวกเขามีหวังที่สาธิตแรงนี้จะเลียนแบบ โดยเกษตรกรอื่น ๆใน 1959 มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการพัฒนาเกษตร รัฐบาลเปลี่ยนวิธีการเกษตรจากช้าแต่แน่ใจว่าวิธีการส่วนตัวอย่างรวดเร็วolievlek-sijsteem ระบบน้ำหล่น คาดหวังว่า ทุกคน (ผู้รับผลประโยชน์) จะได้รับน้ำจากบริการเกษตร รัฐบาลเปิดตัว Komando OperasiGerakan Makmur (เจริญย้ายการดำเนินการคำสั่ง) เพื่อให้บรรลุปรัชญาในข้าว อย่างไรก็ตาม นี้เคลื่อนไหวล้ม เหลว และที่เวลา ผลการใช้ "คำสั่ง"วิธี เกษตรกรมีเกษตรยากลบในช่วงปีสุดท้ายของยุคของซูการ์โน อินโดนีเซียประสบปัญหาร้ายแรงเนื่องจากขาดอาหารหลายคนกลายเป็นป่วยเนื่องจากความหิว ใน 1963 คณะเกษตรมหาวิทยาลัยอินโดนีเซีย (ตอนนี้โบกอร์เกษตรมหาวิทยาลัยส่งนักศึกษาและอาจารย์ของพวกเขาเพื่อชนบทแนะนำเทคโนโลยีข้าวใหม่ (เทคโนโลยี 5 ข้าว: ปุ๋ยเคมี พืช เมล็ดพืชควบคุม การปลูกและการชลประทาน) กับเกษตรกร งานวิจัยนี้ดำเนินการสำเร็จการปรับปรุงผลิตภาพของที่ดิน รัฐบาลใช้เวลามากกว่าวิธี ภายหลัง และเรียกว่า BIMAS (Bimbingan Massal =มวลคำแนะนำ)2.3. ซูระบอบต่อ BIMAS ที่เป็นวิธีการหลักในการพัฒนาเกษตรนอกเหนือจากส่วนขยายของบริการ รัฐบาลยังให้เครดิต ต่ำราคาเกษตรอินพุต (เมล็ดพันธุ์ ปุ๋ย และยาฆ่าแมลง) สหกรณ์ยัง ให้รัฐบาลสถาบันจะช่วยให้เกษตรกรได้รับปัจจัยการผลิตทางการเกษตร และตลาดผลิตภัณฑ์ของตนในช่วงเวลานั้น ต่ออายุแรงงานได้พิจารณาจากทั่วอินโดนีเซีย และจัดตั้งระบบองค์กรที่แข็งแกร่งมาก เกษตรประมาณ 35.000แรงงานกับ expertises ต่าง ๆ ถูกวางไว้ทั่วอินโดนีเซีย แรงมากเกษตรขยายองค์กรอยู่จากรัฐบาลกลางระดับหมู่บ้านระหว่างสามห้าปีพัฒนาโปรแกรม (PELITA) ในยุคซู เศรษฐกิจพัฒนาขึ้นในด้านการเกษตรเศรษฐกิจ Setiawan (2012) กล่าวว่า ในภาคเกษตรยุคจัดตำแหน่งห้อง และเล่นกลยุทธ์หลักในการพัฒนาการออกแบบแกรนด์ ผลสำคัญของการพัฒนาเกษตรในยุคนี้ถูก selfsufficiencyในข้าว อาหารและการเกษตรองค์กรทุ่มเทเหรียญพิเศษกับซูสำหรับความสำเร็จในความพยายามนี้อย่างไรก็ตาม ถูกวิจารณ์มากมายกับการพัฒนาด้านการเกษตรในยุคนี้ แม้แม้ว่ารัฐบาลวางส่วนขยายหลายคน และก่อตั้งเป็นไม่มีแสดงองค์กรการศึกษานามสกุลของพวกเขา ประชาธิปไตย ผู้เชี่ยวชาญมากกล่าวว่า แรงงานเกษตรใช้ "แกมบังคับ" การเปลี่ยนพฤติกรรมของเกษตรกรโล (2003) กล่าวว่า ที่ เกษตรใช้เป็นเพียงเครื่องมือเพื่อเพิ่มด้านการเกษตร(โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้าว) ผลิต โดยวิธีนี้ กิจกรรมเกษตรอยู่ในปุ๋ยสำหรับเมล็ดพืช เท่าเพื่อเพิ่มผลผลิต การรู้ตำแหน่งเดียวกับเกษตรกร (Prabowo 2003)Saragih (2007) กล่าวว่า การพัฒนาด้านการเกษตรระหว่างซูมีเรียบร้อยแล้วเอาชนะปัญหารุ่นแรกของการพัฒนาด้านการเกษตรเช่นผลิตและในฟาร์มปัญหา ตาม Fakih (2000), พัฒนาด้านการเกษตรในยุคนี้ใช้งานมาก"ทันสมัย" เกษตรป้อน ปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง Overuse ของอินพุตนี้ในช่วงการปฏิวัติเขียวในอินโดนีเซียมีรูปสภาพแวดล้อม2.4 การประชาธิปไตยและกระจายอำนาจการแพร่กระจายยุคหลังจากซูก้าวลงในปี 1998 มีการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ในแนวทางการพัฒนาในอินโดนีเซีย สองแปลงที่มีอิทธิพลต่อการเกษตรได้กระบวนการประชาธิปไตยและกระจายอำนาจการแพร่กระจาย ด้วยวิธีการกระจายอำนาจการแพร่กระจาย การตัดสินใจหลักผู้ผลิตและ executors ของเกษตรพัฒนามีรัฐบาลท้องถิ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรีเจนซี่ระดับพัฒนานี้มาเกี่ยวกับปัญหาร้ายแรงสำหรับการพัฒนาด้านการเกษตรโดยทั่วไปและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเกษตร โดยทั่วไป รัฐบาลท้องถิ่นไม่มากมายเน้นภาคเกษตรเป็นเครื่องมือหลัก ของการ พัฒนาเศรษฐกิจ และการเกษตรพัฒนากลายเป็นที่ไม่มีกิจกรรมตามนี้ เกษตรเป็นศิลปิน ในหลายรัฐบาลท้องถิ่นสถาบันเกษตรถูกละทิ้ง ตามโล (2003b),กระจายอำนาจการแพร่กระจายได้นำเกษตรในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด หลัง30 ปีของการพัฒนา บาไล Informasi Penyuluhan กับ (บ้านของข้อมูลเกษตร) ได้หยุดอยู่ และนามสกุลของผู้ปฏิบัติงานไม่มี "บ้าน" ของพวกเขาIII. ปัจจุบันสถานะ ปัญหา ความท้าทาย1
การแปล กรุณารอสักครู่..
ขยายเกษตรมีการเปลี่ยนแปลงเกษตรอินโดนีเซีย ประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นว่าอินโดนีเซีย
การเกษตรมีการเปลี่ยนแปลงและการเปลี่ยนแปลงได้รับอิทธิพลจากการส่งเสริมการเกษตร ก่อนที่
1970 ยุคเศรษฐกิจอินโดนีเซียอยู่บนพื้นฐานของเศรษฐกิจการพัฒนาการเกษตรแบบดั้งเดิม.
ตั้งแต่ปี 1970 อินโดนีเซียได้ทันสมัยการปฏิบัติทางการเกษตรของตนผ่านการแนะนำของ
การป้อนข้อมูลการเกษตรที่ทันสมัย (พันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง, ปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง),
การปฏิบัติทางการเกษตร (เทคนิคการเกษตรที่ทันสมัย) และบริการ ( ชลประทานเครดิตและ
การตลาด) เทคโนโลยีที่ทันสมัยเหล่านี้ทั้งหมดถูกส่งไปยังเกษตรกรอินโดนีเซีย (เพิ่มเติม
แม่นยำชาวนา) ผ่านบริการส่งเสริมการเกษตรที่ทันสมัยและเป็นระบบ.
โปรแกรมปรับปรุงใหม่การเกษตรที่เรียกว่าการปฏิวัติสีเขียวก็ประสบความสำเร็จในอินโดนีเซีย.
จากก่อนหน้านี้ที่เป็นผู้นำเข้าข้าวรายใหญ่ของอินโดนีเซียถึงการพึ่งตัวเอง ข้าวใน
1984 เมื่อเทียบกับปี 1960 อินโดนีเซียการเกษตรในวันนี้คือที่ทันสมัยมากกับที่ทันสมัย
เข้าและทันสมัยสนับสนุนสถาบัน.
วันนี้, อินโดนีเซียเป็นที่รู้จักกันในฐานะที่เป็นประเทศประชาธิปไตยที่มีการกระจายอำนาจของรัฐบาลสูง.
รัฐบาลท้องถิ่นในระดับอำเภอชูบทบาทสำคัญในการพัฒนา การเกษตร
การจัดการการพัฒนาที่ได้รับมอบหมายไปยังรัฐบาลท้องถิ่น เป็นผลทางการเกษตร
ขยายเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาการเกษตร, จะต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงในอินโดนีเซีย
พัฒนา คำถามที่จะจัดการกับเป็น: เป็นสถานะของการส่งเสริมการเกษตร
ในประเทศอินโดนีเซียในแบบไดนามิกของการพัฒนาอินโดนีเซีย? ในอนาคตสิ่งที่เป็นบทบาทของ
การส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียและวิธีการที่มันดำเนินการ.
1.2 วัตถุประสงค์
วัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้คือการอธิบายสถานะปัจจุบันและวิธีการที่เป็นไปได้ในการประชุม
ความท้าทายที่เกิดขึ้นใหม่ในการให้บริการการส่งเสริมการเกษตรในอินโดนีเซีย ในรายละเอียดวัตถุประสงค์
ของบทความนี้คือ:
เพื่ออธิบายบทบาทของการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียและการเปลี่ยนแปลงของ
ข เพื่อหารือเกี่ยวกับประเด็นสำคัญในปัจจุบันและอนาคตในการส่งเสริมการเกษตรในอินโดนีเซีย
1.3 วิธีการ
เพื่อตอบสนองวัตถุประสงค์ของเทคนิคการเก็บรวบรวมข้อมูลต่างๆที่ถูกนำมาใช้ เหล่านี้คือ:
การศึกษาวรรณกรรมรวมถึงเอกสารอย่างเป็นทางการผลการวิจัย ส่วนใหญ่ของงานวิจัย
เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกและปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยเกษตรโบกอร์ อย่างเป็นทางการ
เอกสารรัฐบาล (รายงาน ฯลฯ ระเบียบ) นอกจากนี้ยังจะมีการทบทวน.
ข สัมภาษณ์กับผู้เชี่ยวชาญด้านการส่งเสริมการเกษตร.
ค สัมภาษณ์กับเจ้าหน้าที่ส่งเสริมการเกษตรและคณะผู้บริหาร เพื่อให้ได้
ปัญหาปัจจุบันของการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซีย, ชุดที่เป็นทางการและ
ไม่เป็นทางการการอภิปรายที่ทำกับเจ้าหน้าที่เกษตรเช่นเจ้าหน้าที่ส่งเสริมและ
ผู้บริหารจากการขยาย Bogor Regency เจ้าหน้าที่จากกระทรวงเกษตร
สาธารณรัฐอินโดนีเซีย.
ครั้งที่สอง โวลูชั่นและการปฏิรูปส่งเสริมการเกษตรในอินโดนีเซีย
พัฒนางานส่งเสริมการเกษตรในอินโดนีเซียสามารถเรียงลำดับเป็น: (อับบาส, ปี 1995 Saragih,
2007):
2.1 อาณานิคมยุค
การพัฒนาการเกษตรอย่างเป็นระบบได้รับการริเริ่มโดยรัฐบาลดัตช์ ใน 1817 ที่พวกเขา
สร้างขึ้นในสวนพฤกษศาสตร์โบกอร์เป็นเมืองเล็ก ๆ ใกล้กรุงจาการ์ตาและปลูกประมาณ 50 การค้า
สินค้าเกษตร; รวมทั้งพันธุ์ข้าวใหม่, ถั่ว, น้ำมันปาล์ม, ชา, ยาสูบ, เครื่องชงกาแฟ,
อ้อยและมันสำปะหลัง หลังจากนั้นพวกเขาพัฒนาศูนย์การวิจัยทางการเกษตรจำนวนมากและ
สถาบันการศึกษาในพื้นที่ พวกเขายังดำเนินการส่งเสริมการเกษตรหลาย
ความพยายามที่จะเพิ่มการผลิตทางการเกษตรเพื่อตอบสนองรัฐบาลในประเทศและอาณานิคมต้องการ.
ในช่วงเวลานั้นรัฐบาลอาณานิคมค้นพบว่ามีช่องว่างระหว่างเกษตรกร
การปฏิบัติและเทคโนโลยีที่มีอยู่ (Slamet 2003).
ในปี 1908 รัฐบาลดัตช์ ได้รับการแต่งตั้งที่ปรึกษาการเกษตรห้าและในปี 1910 พวกเขา
จัดตั้งสำนักงานส่งเสริมการเกษตร พวกเขาดำเนินการหลากหลายในการทำงาน
(อาหารหลักและสินค้าโภคภัณฑ์ในเชิงพาณิชย์) จากด้านเทคนิคให้กับระบบเครดิต นี้ทางการเกษตร
ขยายระบบทำงานได้ดี; ความรู้แก่ประชาชนและทันสมัยระบบการเกษตรใน
อินโดนีเซีย พวกเขาเชื่อมโยงการวิจัยทางการเกษตรให้กับเกษตรกรและจัดจำหน่ายเชิงพาณิชย์จำนวนมาก
พืช พวกเขายังดำเนินการฝึกอบรมให้แก่เกษตรกรในชนบทสร้างแปลงสาธิต,
ดำเนินการทัวร์การศึกษาสำหรับเกษตรกรและยังได้วิเคราะห์เศรษฐกิจการเกษตร.
ช่วงยุคอาณานิคมญี่ปุ่นขยายกิจกรรมก็ไม่ใช่การดำรงอยู่ อาณานิคม
รัฐบาลผลักดันให้เกษตรกรที่จะปลูกพืชอาหารหลักและพืชอื่น ๆ สำหรับสงครามที่กำลัง.
พวกเขายังได้รับการแต่งตั้งเจ้าหน้าที่ในการเก็บรวบรวมการผลิตทางการเกษตรสำหรับการทำสงคราม.
2.2 ซูการ์โนยุค (1945 - 1963)
การพัฒนาการเกษตรอย่างเป็นระบบแรกที่ดำเนินการโดยรัฐบาลอินโดนีเซีย
เป็น Kasimo แผน แต่เนื่องจากความไม่แน่นอนทางการเมืองแผนพัฒนาที่ไม่ได้
ดำเนินการอย่างดี ในปี 1950 รัฐบาลอินโดนีเซียเริ่มที่จะช่วยให้เกษตรกรเพิ่ม
ผลผลิตการเกษตรของพวกเขาผ่านการจัดตั้งชุมชนชนบทศูนย์การศึกษาเพื่อ
แนะนำปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลงพันธุ์ใหม่ของพืชปรับปรุงระบบชลประทาน.
อีกครั้งไม่แน่นอนทางการเมืองที่สร้างความยากลำบากในการดำเนินการโครงการ อย่างไรก็ตามในช่วง
เวลานี้รัฐบาลได้พัฒนาวิธีการใหม่ในการขยาย พวกเขาเริ่มต้น
โครงการแรง 1000 ไร่ของนาข้าวและให้การสนับสนุนทางการเงินสำหรับ
เกษตรกร (ปุ๋ยเมล็ดและเงินสด) พวกเขาหวังว่าการสาธิตแรงนี้
จะเลียนแบบโดยเกษตรกรอื่น ๆ .
ในปี 1959 มีการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการพัฒนางานส่งเสริมการเกษตร รัฐบาล
เปลี่ยนวิธีการส่งเสริมการเกษตรจากช้า แต่แน่ใจว่าจะเป็นวิธีการที่ส่วนบุคคลอย่างรวดเร็ว;
olievlek-sijsteem กับระบบน้ำหยดและหวังว่าทุกคน (ผลประโยชน์) จะได้รับ
น้ำจากการให้บริการส่งเสริมการเกษตร รัฐบาลเปิดตัว Komando Operasi
Gerakan Makmur (ความเจริญรุ่งเรืองความเคลื่อนไหวการดำเนินการคำสั่ง) เพื่อให้บรรลุการพึ่งตัวเองใน
ข้าว อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวครั้งนี้ล้มเหลวและในเวลาที่เกิดจากการใช้คำสั่ง ""
วิธีการที่เกษตรกรมีการรับรู้เชิงลบต่อการส่งเสริมการเกษตร.
ในช่วงปีสุดท้ายของยุคซูการ์โน, อินโดนีเซียต้องเผชิญกับปัญหาที่รุนแรงอันเนื่องมาจากการขาดอาหาร.
หลายคน กลายเป็นไม่ดีเนื่องจากความหิว ในปี 1963 คณะเกษตรมหาวิทยาลัย
อินโดนีเซีย (ตอนนี้ Bogor มหาวิทยาลัยเกษตร) ส่งนักเรียนและอาจารย์ของพวกเขาไปยังพื้นที่ชนบท
เพื่อแนะนำเทคโนโลยีข้าวใหม่ (5 เทคโนโลยีข้าวเมล็ดปุ๋ยเคมีกำจัดศัตรูพืช
ควบคุมพื้นที่การเพาะปลูกและการชลประทาน) ให้กับเกษตรกร . การวิจัยดำเนินการนี้จะประสบความสำเร็จใน
การปรับปรุงผลผลิตที่ดิน หลังจากนั้นรัฐบาลเอาไปวิธีการและ
เรียกมันว่า Bimas (Bimbingan massal Mass = แนะแนว).
2.3 ซูฮาร์โตยุค
ระบอบการปกครองของซูฮาร์โตอย่างต่อเนื่อง Bimas เป็นวิธีการหลักในการพัฒนาการเกษตร.
นอกจากนี้การขยายบริการรัฐบาลยังให้เครดิตและราคาต่ำการเกษตร
ปัจจัยการผลิต (เมล็ดพันธุ์ปุ๋ยและยาฆ่าแมลง) รัฐบาลยังให้ความร่วมมือ
สถาบันจะช่วยให้เกษตรกรได้รับปัจจัยการผลิตทางการเกษตรและการตลาดผลิตภัณฑ์ของตน.
ในช่วงเวลาที่คนงานส่วนขยายได้รับคัดเลือกจากทั่วทุกมุมอินโดนีเซียและ
การจัดตั้งระบบองค์กรที่แข็งแกร่งมาก รอบ 35.000 การเกษตรขยาย
คนงานที่มีความรู้ความชำนาญต่างๆถูกวางไว้ทั่วอินโดนีเซีย การเกษตรที่แข็งแกร่งมาก
องค์กรขยายตนจากรัฐบาลกลางไปถึงระดับหมู่บ้าน.
ในช่วงสามห้าปีโครงการพัฒนา (Pelita) ในซูฮาร์โตยุคเศรษฐกิจ
การพัฒนาอยู่บนพื้นฐานของเศรษฐกิจการเกษตร Setiawan (2012) กล่าวถึงว่าในนี้
ยุคภาคเกษตรอยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าและเล่นกลยุทธ์หลักในการพัฒนา
การออกแบบที่ยิ่งใหญ่ ผลที่สำคัญมากในการพัฒนาการเกษตรในยุคนี้เป็น selfsufficiency
ในข้าว องค์การเกษตรและอาหารทุ่มเทเหรียญพิเศษให้กับซูฮาร์โต
สำหรับความสำเร็จในความพยายามนี้.
อย่างไรก็ตามมีหลายวิพากษ์วิจารณ์กับการพัฒนาการเกษตรในยุคนี้ แม้
แม้ว่ารัฐบาลวางเจ้าหน้าที่ส่งเสริมจำนวนมากและสร้างความแข็งแรงมาก
องค์กรสำหรับพวกเขาการศึกษาการขยายประชาธิปไตยไม่ได้แสดงให้เห็นถึง ผู้เชี่ยวชาญหลายคน
กล่าวว่าคนงานส่งเสริมการเกษตรใช้ "บังคับ" ที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของเกษตรกร.
Slamet (2003) กล่าวว่าการส่งเสริมการเกษตรที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการเพิ่มการเกษตร
(โดยเฉพาะข้าว) การผลิต ผ่านวิธีการนี้กิจกรรมส่งเสริมการเกษตรอยู่ใน
ตำแหน่งเดียวกับปุ๋ยเมล็ดพันธุ์เพียงเพื่อที่จะเพิ่มผลผลิตไม่ได้ให้ความรู้แก่
เกษตรกร (Prabowo 2003).
Saragih (2007) บอกว่าการพัฒนาการเกษตรในช่วงยุคซูฮาร์โตได้ประสบความสำเร็จใน
การเอาชนะปัญหารุ่นแรกของการเกษตร การพัฒนาการผลิต ie และฟาร์ม
ปัญหา ตาม Fakih (2000) การพัฒนาการเกษตรในยุคนี้อย่างหนักใช้
"สมัยใหม่" ป้อนข้อมูลการเกษตรเช่นปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง มากเกินไปของการป้อนข้อมูลนี้
ในระหว่างการปฏิวัติเขียวในอินโดนีเซียทรุดโทรมสภาพแวดล้อม.
2.4 ประชาธิปไตยและการกระจายอำนาจยุค
ซูฮาร์โตหลังจากก้าวลงในปี 1998 มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในการพัฒนาแนวทางใน
อินโดนีเซีย สองการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ที่มีอิทธิพลต่อการส่งเสริมการเกษตรเป็น
ประชาธิปไตยและการกระจายอำนาจ ด้วยวิธีการกระจายอำนาจการตัดสินใจที่สำคัญ
ผู้ผลิตและผู้จัดการของการพัฒนาการเกษตรของรัฐบาลท้องถิ่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน
ระดับผู้สำเร็จราชการ.
การพัฒนานี้มาเกี่ยวกับปัญหาร้ายแรงสำหรับการพัฒนาการเกษตรโดยทั่วไป
และโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการส่งเสริมการเกษตร โดยทั่วไปไม่มากดังนั้นรัฐบาลท้องถิ่น
เน้นภาคการเกษตรเป็นเครื่องมือหลักของการพัฒนาเศรษฐกิจและการเกษตร
การพัฒนากลายเป็นที่ถูกทอดทิ้ง.
สอดคล้องกับเรื่องนี้ส่งเสริมการเกษตรกลายเป็นนิ่ง ในรัฐบาลท้องถิ่นหลาย
สถาบันส่งเสริมการเกษตรที่ถูกทอดทิ้ง ตาม Slamet (2003b)
การกระจายอำนาจได้นำการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียให้เข้ากับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดหลังจาก
30 ปีของการพัฒนา Balai ข้อมูล Penyuluhan การเกษตร (บ้านสารสนเทศเพื่อการ
ส่งเสริมการเกษตร) หยุดอยู่และคนงานส่วนขยายพลาดของพวกเขา "บ้าน".
III สถานะปัจจุบันปัญหาความท้าทาย
1
การเกษตรมีการเปลี่ยนแปลงและการเปลี่ยนแปลงได้รับอิทธิพลจากการส่งเสริมการเกษตร ก่อนที่
1970 ยุคเศรษฐกิจอินโดนีเซียอยู่บนพื้นฐานของเศรษฐกิจการพัฒนาการเกษตรแบบดั้งเดิม.
ตั้งแต่ปี 1970 อินโดนีเซียได้ทันสมัยการปฏิบัติทางการเกษตรของตนผ่านการแนะนำของ
การป้อนข้อมูลการเกษตรที่ทันสมัย (พันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง, ปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง),
การปฏิบัติทางการเกษตร (เทคนิคการเกษตรที่ทันสมัย) และบริการ ( ชลประทานเครดิตและ
การตลาด) เทคโนโลยีที่ทันสมัยเหล่านี้ทั้งหมดถูกส่งไปยังเกษตรกรอินโดนีเซีย (เพิ่มเติม
แม่นยำชาวนา) ผ่านบริการส่งเสริมการเกษตรที่ทันสมัยและเป็นระบบ.
โปรแกรมปรับปรุงใหม่การเกษตรที่เรียกว่าการปฏิวัติสีเขียวก็ประสบความสำเร็จในอินโดนีเซีย.
จากก่อนหน้านี้ที่เป็นผู้นำเข้าข้าวรายใหญ่ของอินโดนีเซียถึงการพึ่งตัวเอง ข้าวใน
1984 เมื่อเทียบกับปี 1960 อินโดนีเซียการเกษตรในวันนี้คือที่ทันสมัยมากกับที่ทันสมัย
เข้าและทันสมัยสนับสนุนสถาบัน.
วันนี้, อินโดนีเซียเป็นที่รู้จักกันในฐานะที่เป็นประเทศประชาธิปไตยที่มีการกระจายอำนาจของรัฐบาลสูง.
รัฐบาลท้องถิ่นในระดับอำเภอชูบทบาทสำคัญในการพัฒนา การเกษตร
การจัดการการพัฒนาที่ได้รับมอบหมายไปยังรัฐบาลท้องถิ่น เป็นผลทางการเกษตร
ขยายเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาการเกษตร, จะต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงในอินโดนีเซีย
พัฒนา คำถามที่จะจัดการกับเป็น: เป็นสถานะของการส่งเสริมการเกษตร
ในประเทศอินโดนีเซียในแบบไดนามิกของการพัฒนาอินโดนีเซีย? ในอนาคตสิ่งที่เป็นบทบาทของ
การส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียและวิธีการที่มันดำเนินการ.
1.2 วัตถุประสงค์
วัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้คือการอธิบายสถานะปัจจุบันและวิธีการที่เป็นไปได้ในการประชุม
ความท้าทายที่เกิดขึ้นใหม่ในการให้บริการการส่งเสริมการเกษตรในอินโดนีเซีย ในรายละเอียดวัตถุประสงค์
ของบทความนี้คือ:
เพื่ออธิบายบทบาทของการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียและการเปลี่ยนแปลงของ
ข เพื่อหารือเกี่ยวกับประเด็นสำคัญในปัจจุบันและอนาคตในการส่งเสริมการเกษตรในอินโดนีเซีย
1.3 วิธีการ
เพื่อตอบสนองวัตถุประสงค์ของเทคนิคการเก็บรวบรวมข้อมูลต่างๆที่ถูกนำมาใช้ เหล่านี้คือ:
การศึกษาวรรณกรรมรวมถึงเอกสารอย่างเป็นทางการผลการวิจัย ส่วนใหญ่ของงานวิจัย
เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกและปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยเกษตรโบกอร์ อย่างเป็นทางการ
เอกสารรัฐบาล (รายงาน ฯลฯ ระเบียบ) นอกจากนี้ยังจะมีการทบทวน.
ข สัมภาษณ์กับผู้เชี่ยวชาญด้านการส่งเสริมการเกษตร.
ค สัมภาษณ์กับเจ้าหน้าที่ส่งเสริมการเกษตรและคณะผู้บริหาร เพื่อให้ได้
ปัญหาปัจจุบันของการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซีย, ชุดที่เป็นทางการและ
ไม่เป็นทางการการอภิปรายที่ทำกับเจ้าหน้าที่เกษตรเช่นเจ้าหน้าที่ส่งเสริมและ
ผู้บริหารจากการขยาย Bogor Regency เจ้าหน้าที่จากกระทรวงเกษตร
สาธารณรัฐอินโดนีเซีย.
ครั้งที่สอง โวลูชั่นและการปฏิรูปส่งเสริมการเกษตรในอินโดนีเซีย
พัฒนางานส่งเสริมการเกษตรในอินโดนีเซียสามารถเรียงลำดับเป็น: (อับบาส, ปี 1995 Saragih,
2007):
2.1 อาณานิคมยุค
การพัฒนาการเกษตรอย่างเป็นระบบได้รับการริเริ่มโดยรัฐบาลดัตช์ ใน 1817 ที่พวกเขา
สร้างขึ้นในสวนพฤกษศาสตร์โบกอร์เป็นเมืองเล็ก ๆ ใกล้กรุงจาการ์ตาและปลูกประมาณ 50 การค้า
สินค้าเกษตร; รวมทั้งพันธุ์ข้าวใหม่, ถั่ว, น้ำมันปาล์ม, ชา, ยาสูบ, เครื่องชงกาแฟ,
อ้อยและมันสำปะหลัง หลังจากนั้นพวกเขาพัฒนาศูนย์การวิจัยทางการเกษตรจำนวนมากและ
สถาบันการศึกษาในพื้นที่ พวกเขายังดำเนินการส่งเสริมการเกษตรหลาย
ความพยายามที่จะเพิ่มการผลิตทางการเกษตรเพื่อตอบสนองรัฐบาลในประเทศและอาณานิคมต้องการ.
ในช่วงเวลานั้นรัฐบาลอาณานิคมค้นพบว่ามีช่องว่างระหว่างเกษตรกร
การปฏิบัติและเทคโนโลยีที่มีอยู่ (Slamet 2003).
ในปี 1908 รัฐบาลดัตช์ ได้รับการแต่งตั้งที่ปรึกษาการเกษตรห้าและในปี 1910 พวกเขา
จัดตั้งสำนักงานส่งเสริมการเกษตร พวกเขาดำเนินการหลากหลายในการทำงาน
(อาหารหลักและสินค้าโภคภัณฑ์ในเชิงพาณิชย์) จากด้านเทคนิคให้กับระบบเครดิต นี้ทางการเกษตร
ขยายระบบทำงานได้ดี; ความรู้แก่ประชาชนและทันสมัยระบบการเกษตรใน
อินโดนีเซีย พวกเขาเชื่อมโยงการวิจัยทางการเกษตรให้กับเกษตรกรและจัดจำหน่ายเชิงพาณิชย์จำนวนมาก
พืช พวกเขายังดำเนินการฝึกอบรมให้แก่เกษตรกรในชนบทสร้างแปลงสาธิต,
ดำเนินการทัวร์การศึกษาสำหรับเกษตรกรและยังได้วิเคราะห์เศรษฐกิจการเกษตร.
ช่วงยุคอาณานิคมญี่ปุ่นขยายกิจกรรมก็ไม่ใช่การดำรงอยู่ อาณานิคม
รัฐบาลผลักดันให้เกษตรกรที่จะปลูกพืชอาหารหลักและพืชอื่น ๆ สำหรับสงครามที่กำลัง.
พวกเขายังได้รับการแต่งตั้งเจ้าหน้าที่ในการเก็บรวบรวมการผลิตทางการเกษตรสำหรับการทำสงคราม.
2.2 ซูการ์โนยุค (1945 - 1963)
การพัฒนาการเกษตรอย่างเป็นระบบแรกที่ดำเนินการโดยรัฐบาลอินโดนีเซีย
เป็น Kasimo แผน แต่เนื่องจากความไม่แน่นอนทางการเมืองแผนพัฒนาที่ไม่ได้
ดำเนินการอย่างดี ในปี 1950 รัฐบาลอินโดนีเซียเริ่มที่จะช่วยให้เกษตรกรเพิ่ม
ผลผลิตการเกษตรของพวกเขาผ่านการจัดตั้งชุมชนชนบทศูนย์การศึกษาเพื่อ
แนะนำปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลงพันธุ์ใหม่ของพืชปรับปรุงระบบชลประทาน.
อีกครั้งไม่แน่นอนทางการเมืองที่สร้างความยากลำบากในการดำเนินการโครงการ อย่างไรก็ตามในช่วง
เวลานี้รัฐบาลได้พัฒนาวิธีการใหม่ในการขยาย พวกเขาเริ่มต้น
โครงการแรง 1000 ไร่ของนาข้าวและให้การสนับสนุนทางการเงินสำหรับ
เกษตรกร (ปุ๋ยเมล็ดและเงินสด) พวกเขาหวังว่าการสาธิตแรงนี้
จะเลียนแบบโดยเกษตรกรอื่น ๆ .
ในปี 1959 มีการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการพัฒนางานส่งเสริมการเกษตร รัฐบาล
เปลี่ยนวิธีการส่งเสริมการเกษตรจากช้า แต่แน่ใจว่าจะเป็นวิธีการที่ส่วนบุคคลอย่างรวดเร็ว;
olievlek-sijsteem กับระบบน้ำหยดและหวังว่าทุกคน (ผลประโยชน์) จะได้รับ
น้ำจากการให้บริการส่งเสริมการเกษตร รัฐบาลเปิดตัว Komando Operasi
Gerakan Makmur (ความเจริญรุ่งเรืองความเคลื่อนไหวการดำเนินการคำสั่ง) เพื่อให้บรรลุการพึ่งตัวเองใน
ข้าว อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวครั้งนี้ล้มเหลวและในเวลาที่เกิดจากการใช้คำสั่ง ""
วิธีการที่เกษตรกรมีการรับรู้เชิงลบต่อการส่งเสริมการเกษตร.
ในช่วงปีสุดท้ายของยุคซูการ์โน, อินโดนีเซียต้องเผชิญกับปัญหาที่รุนแรงอันเนื่องมาจากการขาดอาหาร.
หลายคน กลายเป็นไม่ดีเนื่องจากความหิว ในปี 1963 คณะเกษตรมหาวิทยาลัย
อินโดนีเซีย (ตอนนี้ Bogor มหาวิทยาลัยเกษตร) ส่งนักเรียนและอาจารย์ของพวกเขาไปยังพื้นที่ชนบท
เพื่อแนะนำเทคโนโลยีข้าวใหม่ (5 เทคโนโลยีข้าวเมล็ดปุ๋ยเคมีกำจัดศัตรูพืช
ควบคุมพื้นที่การเพาะปลูกและการชลประทาน) ให้กับเกษตรกร . การวิจัยดำเนินการนี้จะประสบความสำเร็จใน
การปรับปรุงผลผลิตที่ดิน หลังจากนั้นรัฐบาลเอาไปวิธีการและ
เรียกมันว่า Bimas (Bimbingan massal Mass = แนะแนว).
2.3 ซูฮาร์โตยุค
ระบอบการปกครองของซูฮาร์โตอย่างต่อเนื่อง Bimas เป็นวิธีการหลักในการพัฒนาการเกษตร.
นอกจากนี้การขยายบริการรัฐบาลยังให้เครดิตและราคาต่ำการเกษตร
ปัจจัยการผลิต (เมล็ดพันธุ์ปุ๋ยและยาฆ่าแมลง) รัฐบาลยังให้ความร่วมมือ
สถาบันจะช่วยให้เกษตรกรได้รับปัจจัยการผลิตทางการเกษตรและการตลาดผลิตภัณฑ์ของตน.
ในช่วงเวลาที่คนงานส่วนขยายได้รับคัดเลือกจากทั่วทุกมุมอินโดนีเซียและ
การจัดตั้งระบบองค์กรที่แข็งแกร่งมาก รอบ 35.000 การเกษตรขยาย
คนงานที่มีความรู้ความชำนาญต่างๆถูกวางไว้ทั่วอินโดนีเซีย การเกษตรที่แข็งแกร่งมาก
องค์กรขยายตนจากรัฐบาลกลางไปถึงระดับหมู่บ้าน.
ในช่วงสามห้าปีโครงการพัฒนา (Pelita) ในซูฮาร์โตยุคเศรษฐกิจ
การพัฒนาอยู่บนพื้นฐานของเศรษฐกิจการเกษตร Setiawan (2012) กล่าวถึงว่าในนี้
ยุคภาคเกษตรอยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่าและเล่นกลยุทธ์หลักในการพัฒนา
การออกแบบที่ยิ่งใหญ่ ผลที่สำคัญมากในการพัฒนาการเกษตรในยุคนี้เป็น selfsufficiency
ในข้าว องค์การเกษตรและอาหารทุ่มเทเหรียญพิเศษให้กับซูฮาร์โต
สำหรับความสำเร็จในความพยายามนี้.
อย่างไรก็ตามมีหลายวิพากษ์วิจารณ์กับการพัฒนาการเกษตรในยุคนี้ แม้
แม้ว่ารัฐบาลวางเจ้าหน้าที่ส่งเสริมจำนวนมากและสร้างความแข็งแรงมาก
องค์กรสำหรับพวกเขาการศึกษาการขยายประชาธิปไตยไม่ได้แสดงให้เห็นถึง ผู้เชี่ยวชาญหลายคน
กล่าวว่าคนงานส่งเสริมการเกษตรใช้ "บังคับ" ที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของเกษตรกร.
Slamet (2003) กล่าวว่าการส่งเสริมการเกษตรที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการเพิ่มการเกษตร
(โดยเฉพาะข้าว) การผลิต ผ่านวิธีการนี้กิจกรรมส่งเสริมการเกษตรอยู่ใน
ตำแหน่งเดียวกับปุ๋ยเมล็ดพันธุ์เพียงเพื่อที่จะเพิ่มผลผลิตไม่ได้ให้ความรู้แก่
เกษตรกร (Prabowo 2003).
Saragih (2007) บอกว่าการพัฒนาการเกษตรในช่วงยุคซูฮาร์โตได้ประสบความสำเร็จใน
การเอาชนะปัญหารุ่นแรกของการเกษตร การพัฒนาการผลิต ie และฟาร์ม
ปัญหา ตาม Fakih (2000) การพัฒนาการเกษตรในยุคนี้อย่างหนักใช้
"สมัยใหม่" ป้อนข้อมูลการเกษตรเช่นปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง มากเกินไปของการป้อนข้อมูลนี้
ในระหว่างการปฏิวัติเขียวในอินโดนีเซียทรุดโทรมสภาพแวดล้อม.
2.4 ประชาธิปไตยและการกระจายอำนาจยุค
ซูฮาร์โตหลังจากก้าวลงในปี 1998 มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในการพัฒนาแนวทางใน
อินโดนีเซีย สองการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ที่มีอิทธิพลต่อการส่งเสริมการเกษตรเป็น
ประชาธิปไตยและการกระจายอำนาจ ด้วยวิธีการกระจายอำนาจการตัดสินใจที่สำคัญ
ผู้ผลิตและผู้จัดการของการพัฒนาการเกษตรของรัฐบาลท้องถิ่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน
ระดับผู้สำเร็จราชการ.
การพัฒนานี้มาเกี่ยวกับปัญหาร้ายแรงสำหรับการพัฒนาการเกษตรโดยทั่วไป
และโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการส่งเสริมการเกษตร โดยทั่วไปไม่มากดังนั้นรัฐบาลท้องถิ่น
เน้นภาคการเกษตรเป็นเครื่องมือหลักของการพัฒนาเศรษฐกิจและการเกษตร
การพัฒนากลายเป็นที่ถูกทอดทิ้ง.
สอดคล้องกับเรื่องนี้ส่งเสริมการเกษตรกลายเป็นนิ่ง ในรัฐบาลท้องถิ่นหลาย
สถาบันส่งเสริมการเกษตรที่ถูกทอดทิ้ง ตาม Slamet (2003b)
การกระจายอำนาจได้นำการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียให้เข้ากับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดหลังจาก
30 ปีของการพัฒนา Balai ข้อมูล Penyuluhan การเกษตร (บ้านสารสนเทศเพื่อการ
ส่งเสริมการเกษตร) หยุดอยู่และคนงานส่วนขยายพลาดของพวกเขา "บ้าน".
III สถานะปัจจุบันปัญหาความท้าทาย
1
การแปล กรุณารอสักครู่..
ส่งเสริมการเกษตรมีการเปลี่ยนแปลงการเกษตรอินโดนีเซีย ประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นว่าเกษตรอินโดนีเซีย
มีการเปลี่ยนแปลงและการเปลี่ยนแปลงที่มีอิทธิพล โดยส่งเสริมการเกษตร ก่อน
1970 ยุคเศรษฐกิจอินโดนีเซียยังคงขึ้นอยู่กับเศรษฐกิจการพัฒนาการเกษตรแบบดั้งเดิม
ตั้งแต่ปี 1970 อินโดนีเซียมี modernized ปฏิบัติการเกษตรผ่านแนะนำ
ข้อมูลการเกษตรสมัยใหม่ ( พันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง ปุ๋ยเคมีและสารกำจัดศัตรูพืช )
การปฏิบัติทางการเกษตร ( เทคนิคทางการเกษตรที่ทันสมัย ) และบริการ ( ชลประทาน , สินเชื่อและการตลาด ,
) เทคโนโลยีที่ทันสมัยเหล่านี้ทั้งหมดถูกส่งไปยังเกษตรกรอินโดนีเซีย (
แน่นอน ชาวนา ) ผ่านที่ทันสมัยและบริการส่งเสริมการเกษตรอย่างเป็นระบบ
โปรแกรมนวัตกรรมการเกษตรเรียกว่าการปฏิวัติเขียว ประสบความสำเร็จในประเทศอินโดนีเซีย .
จากก่อนหน้านี้ถูกเข้าข้าวที่ใหญ่ที่สุดในอินโดนีเซียถึงความพอเพียงในข้าวใน
1984 เมื่อเทียบกับปี 1960 , อินโดนีเซียเกษตรวันนี้ทันสมัยมาก มีข้อมูลที่ทันสมัยและสนับสนุนสถาบันที่ทันสมัย
.
วันนี้ อินโดนีเซีย เป็นที่รู้จักกันเป็นประเทศประชาธิปไตยกับรัฐบาล ขอแบบกระจายอำนาจ .
รัฐบาลท้องถิ่นในระดับอำเภอ ที่มีบทบาทหลักในการพัฒนา การจัดการการพัฒนาการเกษตร
ยังมอบหมายให้รัฐบาลท้องถิ่น การส่งเสริมการเกษตร
เป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาการเกษตร ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงในการพัฒนาภาษาอังกฤษ
คำถามที่จะได้รับมี : มีสถานะของการส่งเสริมการเกษตร
ในอินโดนีเซียในพลวัตของการพัฒนาอินโดนีเซีย ?ในอนาคต อะไรคือบทบาทของ
ส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซีย และมันจะทำ .
1.2 วัตถุประสงค์
วัตถุประสงค์ของบทความนี้คือการอธิบายสถานะปัจจุบันและวิธีการที่เป็นไปได้เพื่อความท้าทายใหม่ของการให้บริการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียเจอ
รายละเอียด วัตถุประสงค์ของบทความนี้คือ :
1 . อธิบายบทบาทของการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียและเปลี่ยนแปลง
Bเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาในปัจจุบันและอนาคตในการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซีย
1.3 . วิธีการ
เพื่อตอบสนองวัตถุประสงค์ เทคนิคการเก็บรวบรวมข้อมูลต่าง ๆที่ใช้ เหล่านี้คือ :
ศึกษาวรรณคดี . รวมถึงเจ้าหน้าที่เอกสารการวิจัย ส่วนใหญ่ของงานวิจัยที่เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกและปริญญาโท
วิทยานิพนธ์จากมหาวิทยาลัยเกษตรกรรม . เอกสารของรัฐบาลอย่างเป็นทางการ
( รายงานระเบียบ ฯลฯ ) นอกจากนี้ยังมีการตรวจทาน .
b . สัมภาษณ์กับผู้เชี่ยวชาญด้านการส่งเสริมการเกษตร .
c . สัมภาษณ์กับคนงานและผู้บริหาร ส่งเสริมการเกษตร เพื่อขอรับ
ปัจจุบันปัญหาของการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซีย , ชุดอย่างเป็นทางการและ
การสนทนาอย่างไม่เป็นทางการเสร็จแล้วเจ้าหน้าที่ส่งเสริมการเกษตร ( ส่งเสริมการเกษตรและ
ส่วนขยายจาก Bogor ผู้บริหารบริษัทรีเจนซี่เจ้าหน้าที่จากกระทรวงเกษตรของสาธารณรัฐอินโดนีเซีย
.
2 วิวัฒนาการและการปฏิรูปของการส่งเสริมการเกษตรในการพัฒนาอินโดนีเซีย
ส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียสามารถเรียงเป็น : ( Abbas , 1995 saragih
, 2550 ) : 2.1 . ยุคอาณานิคมอย่างเป็นระบบ การพัฒนาการเกษตร
ถูกริเริ่มโดยรัฐบาลดัตช์ ใน 1817 , พวกเขา
สร้างสวนพฤกษศาสตร์ใน Bogor , เมืองเล็ก ๆใกล้ จาการ์ตาและปลูกประมาณ 50 พาณิชย์
สินค้าเกษตร เช่น ข้าวพันธุ์ใหม่ ถั่ว น้ำมัน ชา ยาสูบ กาแฟปาล์ม
อ้อย น้ำตาล และมันสำปะหลัง หลังจากนั้น พวกเขาพัฒนาศูนย์วิจัยการเกษตรหลาย
สถาบันการศึกษาในพื้นที่ พวกเขายังดำเนินการหลายส่งเสริมการเกษตร
ความพยายามที่จะเพิ่มการผลิตเพื่อตอบสนองความต้องการในประเทศและอาณานิคมรัฐบาล .
ในตอนนั้น รัฐบาลอาณานิคมค้นพบว่ามีช่องว่างระหว่างเทคโนโลยีและการปฏิบัติของเกษตรกร
( ซลา , 2003 ) .
ใน 1908 รัฐบาลดัตช์แต่งตั้งที่ปรึกษาและห้าการเกษตรในปี 1910 เขา
ก่อตั้งสำนักงานส่งเสริมการเกษตรพวกเขาดำเนินการหลากหลายของงาน
( อาหารหลักและสินค้าเชิงพาณิชย์ ) จากทางระบบเครดิต ระบบส่งเสริมการเกษตร
ทำงานนี้ได้ดี ความรู้แก่ประชาชนและปรับปรุงระบบเกษตรใน
อินโดนีเซีย พวกเขาเชื่อมโยงงานวิจัยการเกษตรให้กับเกษตรกร และเผยแพร่พืชพาณิชย์
มากมาย พวกเขายังดำเนินการฝึกอบรมเกษตรกรในชนบท สร้างแปลงสาธิต
จัดทัศนศึกษาให้แก่เกษตรกร และยังทำให้การเพาะปลูกการวิเคราะห์ทางเศรษฐกิจ .
ในญี่ปุ่นยุคอาณานิคม , กิจกรรมส่งเสริมมีตัวตนไม่ รัฐบาลอาณานิคม
ผลักดันให้เกษตรกรปลูกพืช อาหารหลัก และพืชอื่น ๆสำหรับปัญหาสงคราม พวกเขายังได้แต่งตั้งเจ้าหน้าที่
เพื่อเก็บผลผลิตทางการเกษตร สำหรับสงคราม .
2.2 . ยุคซูการ์โน ( 1945 – 1963 )
แรกระบบพัฒนาการเกษตรโดยรัฐบาลอินโดนีเซีย
เป็นแผน kasimo . อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความไม่แน่นอนทางการเมือง , แผนพัฒนาไม่ได้
การใช้งานได้ดีขึ้น ในปี 1950 รัฐบาลอินโดนีเซียเริ่มที่จะช่วยให้เกษตรกรเพิ่มผลผลิต
ลงผ่านการจัดตั้งศูนย์การเรียนชุมชนชนบท
,แนะนำการใช้ปุ๋ยเคมีและสารกำจัดศัตรูพืช พันธุ์ใหม่ของพืช การปรับปรุงระบบชลประทาน
อีกครั้ง , ความไม่แน่นอนทางการเมืองที่สร้างความยากลำบากในการใช้โปรแกรม อย่างไรก็ตาม ในช่วงระยะเวลานี้
, รัฐบาลได้พัฒนาวิธีการใหม่ในการขยาย พวกเขาเริ่มแรง
1000 ไร่โครงการนาข้าว และให้การสนับสนุนทางการเงินสำหรับ
เกษตรกร ( ปุ๋ย
มีการเปลี่ยนแปลงและการเปลี่ยนแปลงที่มีอิทธิพล โดยส่งเสริมการเกษตร ก่อน
1970 ยุคเศรษฐกิจอินโดนีเซียยังคงขึ้นอยู่กับเศรษฐกิจการพัฒนาการเกษตรแบบดั้งเดิม
ตั้งแต่ปี 1970 อินโดนีเซียมี modernized ปฏิบัติการเกษตรผ่านแนะนำ
ข้อมูลการเกษตรสมัยใหม่ ( พันธุ์ที่ให้ผลผลิตสูง ปุ๋ยเคมีและสารกำจัดศัตรูพืช )
การปฏิบัติทางการเกษตร ( เทคนิคทางการเกษตรที่ทันสมัย ) และบริการ ( ชลประทาน , สินเชื่อและการตลาด ,
) เทคโนโลยีที่ทันสมัยเหล่านี้ทั้งหมดถูกส่งไปยังเกษตรกรอินโดนีเซีย (
แน่นอน ชาวนา ) ผ่านที่ทันสมัยและบริการส่งเสริมการเกษตรอย่างเป็นระบบ
โปรแกรมนวัตกรรมการเกษตรเรียกว่าการปฏิวัติเขียว ประสบความสำเร็จในประเทศอินโดนีเซีย .
จากก่อนหน้านี้ถูกเข้าข้าวที่ใหญ่ที่สุดในอินโดนีเซียถึงความพอเพียงในข้าวใน
1984 เมื่อเทียบกับปี 1960 , อินโดนีเซียเกษตรวันนี้ทันสมัยมาก มีข้อมูลที่ทันสมัยและสนับสนุนสถาบันที่ทันสมัย
.
วันนี้ อินโดนีเซีย เป็นที่รู้จักกันเป็นประเทศประชาธิปไตยกับรัฐบาล ขอแบบกระจายอำนาจ .
รัฐบาลท้องถิ่นในระดับอำเภอ ที่มีบทบาทหลักในการพัฒนา การจัดการการพัฒนาการเกษตร
ยังมอบหมายให้รัฐบาลท้องถิ่น การส่งเสริมการเกษตร
เป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาการเกษตร ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงในการพัฒนาภาษาอังกฤษ
คำถามที่จะได้รับมี : มีสถานะของการส่งเสริมการเกษตร
ในอินโดนีเซียในพลวัตของการพัฒนาอินโดนีเซีย ?ในอนาคต อะไรคือบทบาทของ
ส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซีย และมันจะทำ .
1.2 วัตถุประสงค์
วัตถุประสงค์ของบทความนี้คือการอธิบายสถานะปัจจุบันและวิธีการที่เป็นไปได้เพื่อความท้าทายใหม่ของการให้บริการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียเจอ
รายละเอียด วัตถุประสงค์ของบทความนี้คือ :
1 . อธิบายบทบาทของการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียและเปลี่ยนแปลง
Bเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาในปัจจุบันและอนาคตในการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซีย
1.3 . วิธีการ
เพื่อตอบสนองวัตถุประสงค์ เทคนิคการเก็บรวบรวมข้อมูลต่าง ๆที่ใช้ เหล่านี้คือ :
ศึกษาวรรณคดี . รวมถึงเจ้าหน้าที่เอกสารการวิจัย ส่วนใหญ่ของงานวิจัยที่เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกและปริญญาโท
วิทยานิพนธ์จากมหาวิทยาลัยเกษตรกรรม . เอกสารของรัฐบาลอย่างเป็นทางการ
( รายงานระเบียบ ฯลฯ ) นอกจากนี้ยังมีการตรวจทาน .
b . สัมภาษณ์กับผู้เชี่ยวชาญด้านการส่งเสริมการเกษตร .
c . สัมภาษณ์กับคนงานและผู้บริหาร ส่งเสริมการเกษตร เพื่อขอรับ
ปัจจุบันปัญหาของการส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซีย , ชุดอย่างเป็นทางการและ
การสนทนาอย่างไม่เป็นทางการเสร็จแล้วเจ้าหน้าที่ส่งเสริมการเกษตร ( ส่งเสริมการเกษตรและ
ส่วนขยายจาก Bogor ผู้บริหารบริษัทรีเจนซี่เจ้าหน้าที่จากกระทรวงเกษตรของสาธารณรัฐอินโดนีเซีย
.
2 วิวัฒนาการและการปฏิรูปของการส่งเสริมการเกษตรในการพัฒนาอินโดนีเซีย
ส่งเสริมการเกษตรในประเทศอินโดนีเซียสามารถเรียงเป็น : ( Abbas , 1995 saragih
, 2550 ) : 2.1 . ยุคอาณานิคมอย่างเป็นระบบ การพัฒนาการเกษตร
ถูกริเริ่มโดยรัฐบาลดัตช์ ใน 1817 , พวกเขา
สร้างสวนพฤกษศาสตร์ใน Bogor , เมืองเล็ก ๆใกล้ จาการ์ตาและปลูกประมาณ 50 พาณิชย์
สินค้าเกษตร เช่น ข้าวพันธุ์ใหม่ ถั่ว น้ำมัน ชา ยาสูบ กาแฟปาล์ม
อ้อย น้ำตาล และมันสำปะหลัง หลังจากนั้น พวกเขาพัฒนาศูนย์วิจัยการเกษตรหลาย
สถาบันการศึกษาในพื้นที่ พวกเขายังดำเนินการหลายส่งเสริมการเกษตร
ความพยายามที่จะเพิ่มการผลิตเพื่อตอบสนองความต้องการในประเทศและอาณานิคมรัฐบาล .
ในตอนนั้น รัฐบาลอาณานิคมค้นพบว่ามีช่องว่างระหว่างเทคโนโลยีและการปฏิบัติของเกษตรกร
( ซลา , 2003 ) .
ใน 1908 รัฐบาลดัตช์แต่งตั้งที่ปรึกษาและห้าการเกษตรในปี 1910 เขา
ก่อตั้งสำนักงานส่งเสริมการเกษตรพวกเขาดำเนินการหลากหลายของงาน
( อาหารหลักและสินค้าเชิงพาณิชย์ ) จากทางระบบเครดิต ระบบส่งเสริมการเกษตร
ทำงานนี้ได้ดี ความรู้แก่ประชาชนและปรับปรุงระบบเกษตรใน
อินโดนีเซีย พวกเขาเชื่อมโยงงานวิจัยการเกษตรให้กับเกษตรกร และเผยแพร่พืชพาณิชย์
มากมาย พวกเขายังดำเนินการฝึกอบรมเกษตรกรในชนบท สร้างแปลงสาธิต
จัดทัศนศึกษาให้แก่เกษตรกร และยังทำให้การเพาะปลูกการวิเคราะห์ทางเศรษฐกิจ .
ในญี่ปุ่นยุคอาณานิคม , กิจกรรมส่งเสริมมีตัวตนไม่ รัฐบาลอาณานิคม
ผลักดันให้เกษตรกรปลูกพืช อาหารหลัก และพืชอื่น ๆสำหรับปัญหาสงคราม พวกเขายังได้แต่งตั้งเจ้าหน้าที่
เพื่อเก็บผลผลิตทางการเกษตร สำหรับสงคราม .
2.2 . ยุคซูการ์โน ( 1945 – 1963 )
แรกระบบพัฒนาการเกษตรโดยรัฐบาลอินโดนีเซีย
เป็นแผน kasimo . อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความไม่แน่นอนทางการเมือง , แผนพัฒนาไม่ได้
การใช้งานได้ดีขึ้น ในปี 1950 รัฐบาลอินโดนีเซียเริ่มที่จะช่วยให้เกษตรกรเพิ่มผลผลิต
ลงผ่านการจัดตั้งศูนย์การเรียนชุมชนชนบท
,แนะนำการใช้ปุ๋ยเคมีและสารกำจัดศัตรูพืช พันธุ์ใหม่ของพืช การปรับปรุงระบบชลประทาน
อีกครั้ง , ความไม่แน่นอนทางการเมืองที่สร้างความยากลำบากในการใช้โปรแกรม อย่างไรก็ตาม ในช่วงระยะเวลานี้
, รัฐบาลได้พัฒนาวิธีการใหม่ในการขยาย พวกเขาเริ่มแรง
1000 ไร่โครงการนาข้าว และให้การสนับสนุนทางการเงินสำหรับ
เกษตรกร ( ปุ๋ย
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คุณเคยอ่านวรรณกรรมเรื่องอะไรบ้าง
- Package for investment next time.
- หูฟัง
- เลสเบี้ยนทูเวย์ เป็นทั้งรุกและรับ
- คุณสงสัยๆหมบริษัทมีการกระจายสินค้าอย่างไ
- is if an MFI were to become dependent on
- Abroad
- Are do you do?
- มีหลายกิจกรรมที่สนุกและน่าสนใจ. ฉันคิดว่
- การไปครั้งนี้ฉันได้พบกับ
- Feinstein visit
- จะเอายังไงกับ lv 22 meteor
- services offered by competitors
- Protocols.
- จะมีพ่อคนไหนที่จะยอมให้ลูกเสียใจ
- Good |smile| Well done |smile| did you m
- incorporated
- Hi my sweet sweet Pum! How is the weeken
- จะเอายังไงกับ lv 22 meteor
- เพื่อที่จะเป็นส่วนหนึ่งขององค์กร์ที่จะทำ
- มันทำให้ฉันเข้าใจเด็กที่สูญเสียการได้ยิน
- all people in europe and america has it
- น้องชาย
- what do you fo
