“Almost, the churches in every town

“Almost, the churches in every town in the Kingdom takes in some of the orphans especially during the winter, when there is a food and clothing shortage everywhere. We receive many times more people compared to the other seasons because of this. If we only depended on our Church’s own members, it wouldn’t be enough, so we have to employ some drivers with good reputations to help us to transport the orphans to the Oldy Holy City. Until now you have done very well, White. My predecessor could only praise you.”

“It is my privilege to be part of such a good deed,” said White, honored. “Your excellency, will they also be sent to the monastery? I hate to ask, though they are orphans, their characters aren’t the same. Although some of them aren’t so old, some of them have already done terrible deeds, so won’t these people contaminate the pure and holy earth?”

“God will judge them, and even if they are guilty, they will get the opportunity of salvation.” answered the envoy with complete conviction.

“Will they? That’s a good thing.” Wright was amazed, but soon he raised his head and looked at the sky before he continued. “It’s late. Sir, shall we stay in the next town? If the weather tomorrow is good, we will arrive at the Old Holy City at noon.”

“It’s already this late?” asked the Ambassador, “Look for an inn, and after you bring the carriage to the yard you can prepare the food for the orphans.”

“Okay!” White agreed to the plan.

This town belonged to the Wolfsheart Kingdom, and if someone wanted to reach the Old Holy City, they had to go through this town. So, it wasn’t White’s first time here. Thanks to this, he quickly found the inn he had previously frequented. He drove the carriage into the yard and then took some coins from the Church’s envoy to buy some food for the orphans. As usual, he bought sweet potato porridge, which was the most appropriate choice since it was cheap and still had a pretty good taste. After watching them divide the porridge, White limped back to the inn, asked for some bread with butter, and sat at the bar to eat. As for the envoy, he certainly had a better place to go.

If White hadn’t broken his leg ten years ago, he would have gone to the tavern to order a glass of wine, and he would also have thrown some dice – he had always had a good hand for them. But now… White took his purse and found his room to sleep early.

Later, in the evening, he heard some voices from the yard. So, he got up and lifted the curtains to control the situation. But White only saw that the Church’s drunken envoy had come back. The envoy opened the door of the carriage and went into it. Soon he returned outside, pulling two orphans with him. Beside the carriage, two people dressed in aristocratic clothes were already waiting.

Seeing that it was only the envoy, White put the curtain down and went back under the warm blanket.

This wasn’t the first time he witnessed the envoy doing this. Actually, it was a regular thing for him. Being alive is the greatest happiness, he thought, they have just to endure the pain for the moment. You only have to survive until we reach the Old Holy City, there you will be able to start a new life. At least in the monastery, you won’t have to fear starving. Thinking until here, White yawned and soon fell asleep.

At dawn, he got the envoy and drove on. The last part of the journey went without incident, and they even reached the Old Holy City two hours sooner than expected. There were already other church’s carriages waiting for them; it seemed that these poor devils still had some way to go, but all this had nothing to do with him.

“This is your reward.” The envoy called to White and threw a bag toward him.

White took the coins out of the bag and counted them twice. Indeed, it was twenty silver royals. So he nodded and said, “I hope I will see you again in the coming year.

But the envoy did not answer. Instead, he waved his hand to indicate that White could depart.

White noticed that in addition to him, several other coachmen were doing the same job. Are they the from the other Kingdoms? He asked himself, but soon he noticed something strange, it seemed only girls would come down from the carriages. So when the church adopts orphans, they only adopt girls?

He shook his head, threw this problematic thought to the back of his head, and started the journey back home.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เกือบ คริสตจักรในทุกเมืองทางราชอาณาจักรในหลักโดยเฉพาะในช่วงฤดูหนาว เมื่อไม่มีอาหารและเสื้อผ้าขาดแคลนทุกที่ เราได้รับหลายครั้งคนเมื่อเทียบกับฤดูอื่น ๆ เพราะเหตุนี้ ถ้าเราเพียงขึ้นอยู่กับสมาชิกของคริสตจักรของเรา มันจะไม่เป็นเพียงพอ ดังนั้นเราต้องใช้โปรแกรมควบคุมบางโปรแกรม ด้วยดีย่อมจะช่วยให้เราสามารถส่งเด็กกำพร้า Oldy เมืองศักดิ์สิทธิ์ จนถึงตอนนี้ คุณได้ทำดี สีขาว บรรพบุรุษของฉันสามารถสรรเสริญเท่านั้นคุณ""มันเป็นสิทธิ์ของฉันจะ เป็นส่วนหนึ่งของการดังกล่าวกระทำดี กล่าวยกย่อง ขาว "ฯพณฯ จะพวกเขาถูกส่งไปวัด ฉันเกลียดที่จะถาม แม้ว่าพวกเขาเป็นเด็กกำพร้า อักขระของตนไม่เหมือนกัน แม้ว่าบางคนไม่แก่เลย บางส่วนของพวกเขายังได้ทำการกระทำที่น่ากลัว จึงจะไม่คนเหล่านี้ปนเปื้อนแผ่นดินบริสุทธิ์ และศักดิ์สิทธิ์""พระเจ้าจะตัดสินพวกเขา และแม้ว่าจะมีความผิด พวกเขาจะได้รับโอกาสของความรอด" ตอบราชทูตมั่นใจสมบูรณ์"จะพวกเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี" ประทับใจไรท์ แต่เร็ว ๆ นี้เขายกศีรษะของเขา และมองไปที่ท้องฟ้าก่อนที่เขายังคง "มันจะสาย รัก เราจะพักอยู่ในเมืองต่อ ถ้าสภาพอากาศวันพรุ่งนี้ดี เราจะมาถึงที่เมืองศักดิ์สิทธิ์เที่ยง""มัน คือแล้วปลายปีนี้ถามเอกอัครราชทูต "หาโรง และหลังจากที่คุณนำการขนส่งไปยังลาน คุณสามารถเตรียมอาหารหลัก""โอเค" ขาวที่ยอมรับแผนการเมืองนี้เคยเป็นอาณาจักร Wolfsheart และถ้ามีคนอยากไปถึงเมืองเก่าบริสุทธิ์ พวกเขาต้องผ่านเมืองนี้ไป ดังนั้น มันไม่ได้ครั้งแรกของขาว จากนี้ เขาได้อย่างรวดเร็วพบอินน์เขามักมีก่อนหน้านี้ เขาขับรถเข้าไปในลานแล้ว เอาเหรียญบางจากราชทูตของศาสนจักรเพื่อซื้ออาหารหลัก ตามปกติ เขาซื้อมันเทศต้ม ซึ่งเป็นทางเลือกเหมาะสมสุดเนื่องจากมันราคาถูก และยัง มีรสชาติดี หลังจากดูพวกเขาแบ่งข้าวโอ๊ตต้ม ขาว limped กลับไปอินน์ ถามบางขนมปังกับเนย และนั่งอยู่ที่บาร์ไปกิน สำหรับราชทูต แน่นอนเขาต้องไปถ้าขาวไม่เสียขาของเขาสิบปี เขาจะได้ไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อสั่งไวน์ และเขาจะยังได้โยนลูกเต๋าบาง – เขาได้มีมือดีสำหรับพวกเขาเสมอ แต่ตอนนี้... สีขาวเอากระเป๋าของเขา และพบห้องของเขาไปนอนก่อนต่อมา ในตอนเย็น เขาได้ยินเสียงบางเสียงจากลาน ดังนั้น เขามีค่า และยกม่านเพื่อควบคุมสถานการณ์ แต่สีขาวเท่านั้นเห็นว่า ราชทูตเมาของศาสนจักรได้กลับมา ราชทูตที่เปิดประตูของการขนส่ง และเดินเข้าไปในมัน เร็ว ๆ นี้ เขากลับนอก ดึงเด็กกำพร้าสองกับเขา ข้างขนส่ง คนสองคนที่แต่งตัวในเสื้อผ้าของชนชั้นสูงแล้วรออยู่เห็นว่ามันเป็นเฉพาะราชทูต ขาวใส่ม่านลง และก็กลับใต้ผ้าห่มอุ่นนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นราชทูตที่ทำเช่นนี้ จริง มันเป็นสิ่งปกติสำหรับเขา การมีชีวิตอยู่มีความสุขมาก ความคิดของเขา พวกเขาจะเพียงแค่ต้องทนความเจ็บปวดในขณะ คุณจะต้องเอาตัวรอดจนกว่าเราถึงเมืองเก่าบริสุทธิ์ มีคุณจะสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ น้อย ในวัด คุณจะไม่ต้องกลัวหิวโหย คิดถึงที่นี่ ขาวอ้าปากกว้าง และเร็ว ๆ นี้ หลับยามรุ่งอรุณ เขาได้ราชทูต และขับบน ส่วนสุดท้ายของการเดินทางไป โดยไม่มีปัญหา และแม้เดินทางถึงเมืองเก่าบริสุทธิ์สองชั่วโมงเร็วกว่าที่คาด แล้วมีรถม้าของคริสตจักรอื่น ๆ ที่รอพวกเขา เหมือนปีศาจเหล่านี้ยากจนยังคงมีบางวิธีที่จะไป แต่ทั้งหมดนี้ไม่มีอะไรกับเขา"นี่คือรางวัลของคุณ" ราชทูตเรียกว่าเป็นสีขาว และโยนถุงไปทางเขาสีขาวเอาเหรียญออกจากถุง และนับได้สองครั้ง จริง มันเป็นราชวงศ์เงินยี่สิบ ดังนั้นเขาเลยต้อง และกล่าว ว่า "ฉันหวังว่า จะเห็นคุณอีกครั้งในปีที่ผ่านมาแต่ไม่มีสัญญาณการราชทูต แทน เขาโบกมือเพื่อบ่งชี้ว่า อาจออกขาวสีขาวพบว่า นอกจากเขา coachmen หลายอื่น ๆ ทำงานเดียวกัน พวกเขาคือการจากอาณาจักรอื่น ๆ เขาถามตัวเอง แต่เร็ว ๆ นี้เขาสังเกตเห็นสิ่งที่แปลก เหมือนหญิงเท่านั้นจะลงมาจากรถม้า ดังนั้น เมื่อศาสนจักร adopts เด็กกำพร้า พวกเขาเพียงนำสาวเขาส่ายหัว โยนความคิดนี้มีปัญหาที่ด้านหลังของศีรษะของเขา และเริ่มต้นเดินทางกลับบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ใกล้โบสถ์ในเมืองทุกเมืองในอาณาจักรใช้เวลาในบางส่วนของเด็กกำพร้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงฤดูหนาว เมื่อมีปัญหาการขาดแคลนอาหารและเสื้อผ้าเต็มไปหมด เรารับคนหลายครั้งมากขึ้นเมื่อเทียบกับฤดูอื่น ๆเพราะเรื่องนี้ ถ้าเราเพียง แต่ขึ้นอยู่กับสมาชิกของคริสตจักรของเราเอง มันคงไม่เพียงพอ ดังนั้น เราต้องจ้างบางไดรเวอร์ที่มีชื่อเสียงที่ดีจะช่วยให้เราเพื่อการขนส่งเด็กกำพร้ากับคนแก่ที่ศักดิ์สิทธิ์ในเมือง จนถึงตอนนี้คุณก็ทำมันได้ดี , ขาว บรรพบุรุษของฉันจะสรรเสริญคุณ . "" มันเป็นเกียรติที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความดี " บอกว่า สีขาว เป็นเกียรติ " ใต้เท้า พวกเขาจะยังสามารถส่งไปยังวัด ? ฉันเกลียดที่จะถาม แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเด็กกำพร้า ของตัวละครไม่เหมือนกัน แม้ว่าบางคนจะไม่ได้เก่ามาก บางส่วนของพวกเขาได้สำเร็จแล้ว การกระทำอันเลวร้าย ไม่คนเหล่านี้ปนเปื้อนดินบริสุทธิ์ และศักดิ์สิทธิ์ "" พระเจ้าจะตัดสินพวกเขาและแม้ว่าพวกเขาจะผิด เขาจะได้รับโอกาสแห่งความรอด " ตอบทูตกับความเชื่อมั่นสมบูรณ์" พวกเขาจะ ? นั่นเป็นสิ่งที่ดี " ไรท์เป็นประหลาดใจ แต่ไม่นาน เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนที่เขาอย่างต่อเนื่อง " มันสายไปแล้ว ท่านครับ เราอยู่ในเมืองต่อไป ถ้าพรุ่งนี้อากาศจะดี เราก็จะมาถึงเมืองศักดิ์สิทธิ์เก่าตอนเที่ยง "" ดึกป่านนี้แล้ว ? " ถามท่านทูต " ค้นหาโรงแรม , และหลังจากที่พารถม้าเพื่อบ้านที่คุณสามารถเตรียมอาหารสำหรับเด็ก " ." โอเค ! สีขาว " เห็นด้วยกับแผนเมืองนี้เป็นของ wolfsheart ราชอาณาจักร และถ้าใครต้องการไปถึงเมืองอันเก่า ก็ต้องผ่านเมืองนี้ ดังนั้น มันไม่ได้ขาวเป็นครั้งแรกที่นี่ ให้เขาได้อย่างรวดเร็วพบ เขาเคยมาเป็นประจำ เขาขับรถเข้าไปในบ้านแล้วหยิบเหรียญจากผู้แทนของคริสตจักร เพื่อซื้ออาหารสำหรับเด็ก ปกติเขาซื้อข้าวต้มหวาน ซึ่งเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด เพราะมันถูก และยังได้รสชาติดี หลังจากเฝ้าดูพวกเขาแบ่งข้าวต้มขาว limped กลับไปโรงแรม ขอขนมปังกับเนย นั่งอยู่ที่บาร์ ให้กิน สำหรับทูตเขาอย่างแน่นอนมีสถานที่ที่ดีกว่าที่จะไปถ้ายังขาวไม่เสียสิบปีขาของเขามาแล้ว เขาต้องไปร้านเหล้าจะสั่งไวน์สักแก้ว เขาก็โยนลูกเต๋าบางทีเขาก็มักจะมีมือที่ดีสำหรับพวกเขา แต่ตอนนี้ . . . . . . . ขาวเอากระเป๋าของเขาและพบเขาในห้องนอนก่อนต่อมาในช่วงเย็น เขาได้ยินเสียงจากสนาม ดังนั้น เขาลุกขึ้นและยกม่านเพื่อควบคุมสถานการณ์ แต่สีขาวเท่านั้น เห็นเมาทูตของคริสตจักรก็กลับมา ทูตเปิดประตูรถและเดินลงไป แล้วเขากลับมานอก ดึงสองเด็กกำพร้าที่มีเขา ข้างรถม้า สองคนแต่งตัวในเสื้อผ้าของชนชั้นสูงกำลังรออยู่แล้วเห็นว่ามันเป็นเพียงทูตขาว เอาม่านลง และกลับไปใต้ผ้าห่มที่อบอุ่นนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นทูตที่ทำนี้ จริงๆแล้ว มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา การมีชีวิตอยู่คือความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เขาคิดว่า เขาต้องทนความเจ็บปวดในตอนนี้ คุณเท่านั้นที่จะอยู่รอด จนกว่าเราจะไปถึงเมืองอันเก่ามีคุณจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ อย่างน้อยในวัด คุณไม่ต้องกลัวอดตาย คิด จนนี่ ขาวหาวแล้วหลับไปรุ่งเช้า เขาได้เป็นทูตและขับรถบน ส่วนสุดท้ายของการเดินทางไปโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น และพวกเขาก็มาถึงเมืองศักดิ์สิทธิ์เก่าสองชั่วโมงเร็วกว่าที่คาดไว้ ได้มีคริสตจักรอื่น ๆรถม้ารอพวกเขา ดูเหมือน ปีศาจที่น่าสงสารเหล่านี้ ยัง มี วิธีที่จะไป แต่ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา" นี่เป็นรางวัล " ทูตเรียกว่าขาวโยนถุงที่มีต่อเขาสีขาวเอาเหรียญออกจากถุง และนับเป็นครั้งที่สอง แน่นอน มันเป็นยี่สิบพระราชวงศ์สีเงิน เขาพยักหน้าและพูดว่า " ฉันหวังว่าฉันจะเห็นคุณอีกครั้งในปีนี้ .แต่ทูตที่ไม่ได้ตอบ แทน เขาโบกมือเพื่อบ่งชี้ว่าสีขาวจะออกเดินทางสีขาว สังเกตเห็นว่า นอกจากเขา coachmen หลาย ๆที่ทำงานเดียวกัน พวกเขาจากอาณาจักรอื่น ๆ ? เขาถามตัวเอง แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นอะไรแปลกๆ มันดูเหมือนผู้หญิงจะลงมาจากรถม้า . ดังนั้น เมื่อโบสถ์ adopts เด็กกำพร้า ก็รับหญิง ?เขาส่ายหัว โยนปัญหานี้ว่า ด้านหลังของหัวของเขา และก็เดินทางกลับบ้าน