Yun Che, who had an exceedingly hig

Yun Che, who had an exceedingly high medical expertise, clearly was aware of this; but his movements, from beginning to end, did not have the slightest bit of sluggishness nor hesitation as he continued to add more cuts onto his arm, stroke by stroke.

When he finally was incapable of resisting the impossibly heavy dizziness in his brain, his vision became a field of white as he fainted while laying onto the rock wall behind him….

In the midst of his hazy consciousness, the silhouette of a girl that he had always tried to forget, slowly appeared…..

During the seven years he had lived in hatred, in order to obtain more power, he had desperately trained everyday until his entire body became tattered and was always close to death a countless number of times…. Every time, she would always gently treat his wounds, bring delicious food to him, fix his deteriorated clothing, and make the bed for him…. And on the next day, she would silently watch him leave….

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจ๊ยุนที่มีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์สูงมากอย่างเห็นได้ชัดคือการตระหนักถึงเรื่องนี้; แต่การเคลื่อนไหวของเขาตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้มีบิตน้อยที่สุดของความเกียจคร้านหรือลังเลในขณะที่เขายังคงเพิ่มการตัดมากขึ้นบนแขนของเขาจังหวะโดยจังหวะ. ในที่สุดเมื่อเขาเป็นความสามารถในการต้านอาการวิงเวียนศีรษะหนักเป็นไปไม่ได้ในสมองของเขาของเขา กลายเป็นวิสัยทัศน์ด้านการสีขาวในขณะที่เขาเป็นลมขณะที่วางลงบนกำแพงหินที่อยู่ข้างหลังเขา ... . ในท่ามกลางหมอกของความมีสติของเขาเงาของหญิงสาวคนหนึ่งที่เขามีความพยายามเสมอที่จะลืมช้าปรากฏ ... .. ในช่วงเจ็ดปีที่เขา มีชีวิตอยู่ในความเกลียดชังในการสั่งซื้อที่จะได้รับพลังงานมากขึ้นเขาได้รับการฝึกอบรมในชีวิตประจำวันจนหมดทั้งร่างกายของเขากลายเป็นขาดรุ่งริ่งและก็มักจะใกล้จะตายเป็นจำนวนมากนับไม่ถ้วนครั้ง ... ทุกครั้งที่เธอมักจะค่อยๆรักษาบาดแผลของเขานำอาหารอร่อย ๆ ให้เขาแก้ไขเสื้อผ้าเสื่อมโทรมของเขาและทำให้เตียงสำหรับเขา ... และในวันรุ่งขึ้นเธออย่างเงียบ ๆ จะดูเขาออก ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยุนเช ที่มีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่สูงเหลือเกิน ก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ แต่การเคลื่อนไหวของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่เกียจคร้าน ไม่ลังเลเลยสักนิด เขายังคงเพิ่มตัดลงบนแขนของเขา จังหวะโดยจังหวะ

เมื่อในที่สุดเขาก็ไม่สามารถทนมึนหัวหนักเป็นไปไม่ได้. ในสมองของเขาวิสัยทัศน์ของเขากลายเป็นทุ่งสีขาวที่เขาหมดสติ ขณะวางลงบนผนังหินหลังเขา . . . . . . .

อยู่ในจิตสำนึกของเขา ภาพเงาของหญิงสาวที่เขาพยายามจะลืม ค่อยๆ ปรากฏ . . . . .

ในช่วงเจ็ดปีที่เขาได้อาศัยอยู่ในความเกลียดชัง เพื่อให้ได้พลังงานเขาได้พยายามฝึกทุกวันจนร่างกายของเขาทั้งหมดและกลายเป็นผ้าขี้ริ้วเสมอใกล้ความตายนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว . . . . . . . ทุกครั้ง เธอจะค่อยๆรักษาบาดแผลของเขา เอาอาหารอร่อย ๆให้เขาแก้ไขของเขาเสื่อมโทรมเสื้อผ้าและทำเตียงให้เขาได้ . . . และในวันถัดมา เธอจะเงียบ ๆไป . . . . . . .
ดูเค้า