Chapter nine The Light On The Moor

Chapter nine

The Light On The Moor

Baskerville Hall Dartmoor
15 October 1889
My Dear Holmes,
I am now able to answer the question at the end of my last letter. I know why Barrymore signalled with a candle.
First, let me tell you about Sir Henry and Miss Stapleton. I told you that they are very friendly. I have found out that Sir Henry is in love with her. The truth is he wants to marry her.
Yesterday morning he said to me, 'I am going to see Miss Stapleton. I want to go alone.'
'But Mr Holmes told me to stay with you,' I said. 'You must not go across the moor on your own.'
'I shall go alone,' said Sir Henry, and he went out.
I did not know what to do. I waited for ten minutes, then I decided to follow him. I did not see everything, but this is what happened.
Sir Henry met Miss Stapleton on the moor. He asked her to marry him - he told me this afterwards. They walked towards Merripit House to see Mr Stapleton. They met him outside the house. Sir Henry told Stapleton the news.
I reached High Tor before Sir Henry met Stapleton, so I saw what happened next. I saw Sir Henry talking to Stapleton. Suddenly Stapleton became wild and angry. He shouted at Sir Henry. Then he took his sister's hand and pulled her towards Merripit House.
Sir Henry turned away and walked back towards the Hall. He saw me by High Tor. He was not angry that I had followed him.
'Watson,' he said, 'that man is mad. I told him that I want to marry his sister. He shouted at me. He told me never to see her again. I think he is mad.'
I said nothing and we walked back to the Hall. That afternoon, Stapleton came to the Hall. He wanted to speak to Sir Henry. He kept saying, 'I am sorry. I was very rude.' Then he invited Sir Henry to dinner at Merripit House on Friday night.
Now I will tell you the story of Barrymore. I told Sir Henry that I had seen Barrymore signal with a candle. Sir Henry said, 'We will wait for him tonight. If he signals again, we will catch him.'
Sir Henry and I did not go to bed. We sat waiting in Sir Henry's study until two o'clock in the morning. Then we heard footsteps outside the study. We listened. The footsteps went upstairs.
Sir Henry and I waited for two more minutes. Then we opened the door quietly, and went upstairs. We saw Barrymore by the large window at the end of the corridor. He had a candle in his hand and he was waving the candle in front of the window.
'What are you doing, Barrymore?' Sir Henry shouted.
Barrymore almost dropped the candle. He looked frightened. 'Nothing, Sir Henry,' he said. 'I'm checking the window, that's all.'
'You are signalling to someone on the moor,' said Sir Henry. 'Who is outside? Tell me!'
'No one, sir,' said Barrymore.
'Tell me,' said Sir Henry, 'or you shall leave this house tomorrow. Tell me now!'
'Sir Henry,' said another voice, 'please don't be angry with my husband. It is my fault.'
We turned and saw Mrs Barrymore. She was standing at the top of the stairs, holding her hands tightly together.
'My brother is outside, sir,' she said. 'My brother is Selden, the man who escaped from prison.'
'Selden - the murderer?' I said. 'And why do you signal to him at night?'
'My husband takes him food and clothes,' said Mrs Barrymore. 'We signal to tell him my husband is coming.'
'I understand,' said Sir Henry. 'He is your brother; you must try to help him. Go to your room. We will talk about this in the morning.'
The Barrymores left the room.
Sir Henry turned and spoke to me. 'I am sorry for them, but Selden is a murderer. I must try to catch him.'
'Look!' I said. 'Look out of the window. There is a light on the moor.'
Sir Henry looked. A small light was shining on the moor. It was near High Tor.
'That's him!' said Sir Henry. 'Come, Dr Watson, we will go to that light. Bring your revolver.'
We put on our coats quickly and went out onto the moor. The moon was bright and so we could see the path across the moor. Also, we could see the signal light. It was about a mile away.
'There!' said Sir Henry. 'Selden is there. Hurry!'
I followed Sir Henry along the path across the moor. I was worried. I did not want Sir Henry to go far on the moor at night.
At that moment, we heard a strange sound. It was a deep howling sound. It came from some distance away.
'What's that?' asked Sir Henry. There was fear in his voice.
I was afraid too. 'It sounds like a dog,' I said. 'It sounds like a very large dog. Shall we turn back?'
'No,' said Sir Henry. 'We are nearly there. Look!'
In front of us, we saw the signal light clearly. It came from a lamp which stood on a rock. Beside the rock was a man, but the man did not see us. He was looking in the other direction.
Again we heard that deep howling sound - the sound of a huge dog. The sound was much nearer now. We heard the sound again. It was coming nearer all the time! The man by the rock heard the sound as well. He picked up the lantern and jumped on the rock. He looked one way, then the other. Suddenly he jumped off the rock and started to run.
He ran towards High Tor. He was running away from us. But he was not running away because he saw us. He was running away from something else which we could not see.
'Quick, Dr Watson, follow him!' shouted Sir Henry. 'Get your revolver ready.'
We ran along the narrow path. Near us, we heard the deep howling sound. It was very near and very loud. Then we heard a scream. We stopped.
'Be careful, Dr Watson,' said Sir Henry. 'Let us go forward slowly.'
The night was silent. We walked forward slowly. There was something, or someone, lying near the bottom of the Tor. We went over to it. I held my revolver in front of me.
We found the body of a man at the foot of the Tor.
The man had fallen from the rocky hill. He was dead. His neck was broken.
We were sure that the man was Selden. He was dressed in Sir Henry's old clothes - the clothes that Sir Henry had given to Barrymore.
I have one last strange thing to tell you, Holmes.
I looked up at the Tor from which Selden had fallen. Up above, at the top of the Tor, stood a tall, thin man. I saw him only for a moment. Then he disappeared into the night. But I know I have seen him before. I will search for this strange man who walks on the moor at night.

Chapter ten

The Man On The Moor

Who was the man I had seen on High Tor? Was it the man Holmes and I had seen in London? But I was sure that the man on High Tor did not have a beard. Sir Henry did not see the man on the Tor and I said nothing to him.
There was nothing we could do for Selden. We went back to the house. What had Selden run away from? What had he seen? What had we heard? Was it the Hound of the Baskervilles? I felt safer in Baskerville Hall than out on the moor at night. Sir Henry felt the same.
In the morning, we sent for the police. They took Selden's body away.
Sir Henry told the Barrymores what had happened. But he did not speak about the strange sounds we had heard. Mrs Barrymore cried and covered her face with a handkerchief. Mr Barrymore said, 'It had to end. Poor Selden could not have lived on the moor in winter. It is far too cold.'
'Please forget what I said last night,' Sir Henry told them. 'I want you to stay at Baskerville Hall.'
'Thank you, sir. We will,' said Barrymore.
I went to my room and wrote a long report to Sherlock Holmes. Then I decided to go for a walk, but I did not want to walk on the moor. I did not like the moor.
Usually, I posted my letters to Holmes in Grimpen Village. But today I decided to walk to Coombe Tracey, the village to the south. It took me an hour to walk there along the road. On the way, I saw Stapleton.
'I heard you caught the escaped murderer,' said Stapleton. 'I will look forward to hearing the story from Sir Henry at dinner tomorrow.'
'Sir Henry is looking forward to dining with you and your sister tomorrow,' I replied.
'And so is my sister,' Stapleton said coldly. 'I look forward to seeing Sir Henry tomorrow at eight o'clock.'
'I will tell him,' I said. 'Good day.'
I walked on to Coombe Tracey and posted my letter. I saw a large house outside the village and asked who lived there.
'That is Mr Frankland's house,' the village shopkeeper told me.
Dr Mortimer had told me about Mr Frankland - and about Mr Frankland's interest in the stars. I decided to visit the gentleman and ask to see his telescope.
Mr Frankland was standing by his garden gate. He was a red-faced, elderly man with white hair.
'Good day,' I said, 'my name is Watson.'
'Dr Watson?' asked Mr Frankland.
'Yes,' I replied.
'I heard that you caught Selden last night on the moor,' said Mr Frankland. 'I nearly caught him myself.'
'How did you do that?' I asked in surprise.
'With my telescope. Come and see.'
Mr Frankland showed me into his house. I was very interested in his telescope. It was very large and powerful.
'I saw a man on the moor a number of times,' said Mr Frankland.
'Why did you not tell the police?' I asked.
'I was not sure that it was the murderer,' he replied. 'I began to think that perhaps there were two men on the moor. But why would anyone want to live out on the moor? There is no food and the weather is cold. Then, yesterday, I saw something.'
'What did you see?' I asked.
'I saw someone taking food out on the moor,' answered Mr Frankland.
'At night?' I asked. I thought of Barrymore and his signal light. Perhaps Mr Frankland had seen Barrymore taking food and clothing out to Selden.
'No,' said Mr Frankland. 'I saw a boy taking food during the day - and letters.'
'Letters?' I asked. 'Are you sure?'
'Very sure,' said Mr Frankland, 'because I know the boy. I asked the postman and learnt that the boy collects letters every day.'
'And where does he take them?' I asked.
'Look through the telescope,' said Mr Frankland. 'Look at that old farmhouse to the right of High Tor. That is High Tor Farm. Someone lives there, but I do no

Chapter nine

The Light On The Moor

Baskerville Hall Dartmoor
  15 October 1889
  My Dear Holmes,
  I am now able to answer the question at the end of my last letter. I know why Barrymore signalled with a candle.
  First, let me tell you about Sir Henry and Miss Stapleton. I told you that they are very friendly. I have found out that Sir Henry is in love with her. The truth is he wants to marry her.
  Yesterday morning he said to me, 'I am going to see Miss Stapleton. I want to go alone.'
  'But Mr Holmes told me to stay with you,' I said. 'You must not go across the moor on your own.'
  'I shall go alone,' said Sir Henry, and he went out.
  I did not know what to do. I waited for ten minutes, then I decided to follow him. I did not see everything, but this is what happened.
  Sir Henry met Miss Stapleton on the moor. He asked her to marry him - he told me this afterwards. They walked towards Merripit House to see Mr Stapleton. They met him outside the house. Sir Henry told Stapleton the news.
  I reached High Tor before Sir Henry met Stapleton, so I saw what happened next. I saw Sir Henry talking to Stapleton. Suddenly Stapleton became wild and angry. He shouted at Sir Henry. Then he took his sister's hand and pulled her towards Merripit House.
  Sir Henry turned away and walked back towards the Hall. He saw me by High Tor. He was not angry that I had followed him.
  'Watson,' he said, 'that man is mad. I told him that I want to marry his sister. He shouted at me. He told me never to see her again. I think he is mad.'
  I said nothing and we walked back to the Hall. That afternoon, Stapleton came to the Hall. He wanted to speak to Sir Henry. He kept saying, 'I am sorry. I was very rude.' Then he invited Sir Henry to dinner at Merripit House on Friday night.
  Now I will tell you the story of Barrymore. I told Sir Henry that I had seen Barrymore signal with a candle. Sir Henry said, 'We will wait for him tonight. If he signals again, we will catch him.'
  Sir Henry and I did not go to bed. We sat waiting in Sir Henry's study until two o'clock in the morning. Then we heard footsteps outside the study. We listened. The footsteps went upstairs.
  Sir Henry and I waited for two more minutes. Then we opened the door quietly, and went upstairs. We saw Barrymore by the large window at the end of the corridor. He had a candle in his hand and he was waving the candle in front of the window.
  'What are you doing, Barrymore?' Sir Henry shouted.
  Barrymore almost dropped the candle. He looked frightened. 'Nothing, Sir Henry,' he said. 'I'm checking the window, that's all.'
  'You are signalling to someone on the moor,' said Sir Henry. 'Who is outside? Tell me!'
  'No one, sir,' said Barrymore.
  'Tell me,' said Sir Henry, 'or you shall leave this house tomorrow. Tell me now!'
  'Sir Henry,' said another voice, 'please don't be angry with my husband. It is my fault.'
  We turned and saw Mrs Barrymore. She was standing at the top of the stairs, holding her hands tightly together.
  'My brother is outside, sir,' she said. 'My brother is Selden, the man who escaped from prison.'
  'Selden - the murderer?' I said. 'And why do you signal to him at night?'
  'My husband takes him food and clothes,' said Mrs Barrymore. 'We signal to tell him my husband is coming.'
  'I understand,' said Sir Henry. 'He is your brother; you must try to help him. Go to your room. We will talk about this in the morning.'
  The Barrymores left the room.
  Sir Henry turned and spoke to me. 'I am sorry for them, but Selden is a murderer. I must try to catch him.'
  'Look!' I said. 'Look out of the window. There is a light on the moor.'
  Sir Henry looked. A small light was shining on the moor. It was near High Tor.
  'That's him!' said Sir Henry. 'Come, Dr Watson, we will go to that light. Bring your revolver.'
  We put on our coats quickly and went out onto the moor. The moon was bright and so we could see the path across the moor. Also, we could see the signal light. It was about a mile away.
  'There!' said Sir Henry. 'Selden is there. Hurry!'
  I followed Sir Henry along the path across the moor. I was worried. I did not want Sir Henry to go far on the moor at night.
  At that moment, we heard a strange sound. It was a deep howling sound. It came from some distance away.
  'What's that?' asked Sir Henry. There was fear in his voice.
  I was afraid too. 'It sounds like a dog,' I said. 'It sounds like a very large dog. Shall we turn back?'
  'No,' said Sir Henry. 'We are nearly there. Look!'
  In front of us, we saw the signal light clearly. It came from a lamp which stood on a rock. Beside the rock was a man, but the man did not see us. He was looking in the other direction.
  Again we heard that deep howling sound - the sound of a huge dog. The sound was much nearer now. We heard the sound again. It was coming nearer all the time! The man by the rock heard the sound as well. He picked up the lantern and jumped on the rock. He looked one way, then the other. Suddenly he jumped off the rock and started to run.
  He ran towards High Tor. He was running away from us. But he was not running away because he saw us. He was running away from something else which we could not see.
  'Quick, Dr Watson, follow him!' shouted Sir Henry. 'Get your revolver ready.'
  We ran along the narrow path. Near us, we heard the deep howling sound. It was very near and very loud. Then we heard a scream. We stopped.
  'Be careful, Dr Watson,' said Sir Henry. 'Let us go forward slowly.'
  The night was silent. We walked forward slowly. There was something, or someone, lying near the bottom of the Tor. We went over to it. I held my revolver in front of me.
  We found the body of a man at the foot of the Tor.
  The man had fallen from the rocky hill. He was dead. His neck was broken.
  We were sure that the man was Selden. He was dressed in Sir Henry's old clothes - the clothes that Sir Henry had given to Barrymore.
  I have one last strange thing to tell you, Holmes.
  I looked up at the Tor from which Selden had fallen. Up above, at the top of the Tor, stood a tall, thin man. I saw him only for a moment. Then he disappeared into the night. But I know I have seen him before. I will search for this strange man who walks on the moor at night. 
  
 
  Chapter ten

The Man On The Moor

Who was the man I had seen on High Tor? Was it the man Holmes and I had seen in London? But I was sure that the man on High Tor did not have a beard. Sir Henry did not see the man on the Tor and I said nothing to him.
  There was nothing we could do for Selden. We went back to the house. What had Selden run away from? What had he seen? What had we heard? Was it the Hound of the Baskervilles? I felt safer in Baskerville Hall than out on the moor at night. Sir Henry felt the same.
  In the morning, we sent for the police. They took Selden's body away.
  Sir Henry told the Barrymores what had happened. But he did not speak about the strange sounds we had heard. Mrs Barrymore cried and covered her face with a handkerchief. Mr Barrymore said, 'It had to end. Poor Selden could not have lived on the moor in winter. It is far too cold.'
  'Please forget what I said last night,' Sir Henry told them. 'I want you to stay at Baskerville Hall.'
  'Thank you, sir. We will,' said Barrymore.
  I went to my room and wrote a long report to Sherlock Holmes. Then I decided to go for a walk, but I did not want to walk on the moor. I did not like the moor.
  Usually, I posted my letters to Holmes in Grimpen Village. But today I decided to walk to Coombe Tracey, the village to the south. It took me an hour to walk there along the road. On the way, I saw Stapleton.
  'I heard you caught the escaped murderer,' said Stapleton. 'I will look forward to hearing the story from Sir Henry at dinner tomorrow.'
  'Sir Henry is looking forward to dining with you and your sister tomorrow,' I replied.
  'And so is my sister,' Stapleton said coldly. 'I look forward to seeing Sir Henry tomorrow at eight o'clock.'
  'I will tell him,' I said. 'Good day.'
  I walked on to Coombe Tracey and posted my letter. I saw a large house outside the village and asked who lived there.
  'That is Mr Frankland's house,' the village shopkeeper told me.
  Dr Mortimer had told me about Mr Frankland - and about Mr Frankland's interest in the stars. I decided to visit the gentleman and ask to see his telescope.
  Mr Frankland was standing by his garden gate. He was a red-faced, elderly man with white hair.
  'Good day,' I said, 'my name is Watson.'
  'Dr Watson?' asked Mr Frankland.
  'Yes,' I replied.
  'I heard that you caught Selden last night on the moor,' said Mr Frankland. 'I nearly caught him myself.'
  'How did you do that?' I asked in surprise.
  'With my telescope. Come and see.'
  Mr Frankland showed me into his house. I was very interested in his telescope. It was very large and powerful.
  'I saw a man on the moor a number of times,' said Mr Frankland.
  'Why did you not tell the police?' I asked.
  'I was not sure that it was the murderer,' he replied. 'I began to think that perhaps there were two men on the moor. But why would anyone want to live out on the moor? There is no food and the weather is cold. Then, yesterday, I saw something.'
  'What did you see?' I asked.
  'I saw someone taking food out on the moor,' answered Mr Frankland.
  'At night?' I asked. I thought of Barrymore and his signal light. Perhaps Mr Frankland had seen Barrymore taking food and clothing out to Selden.
  'No,' said Mr Frankland. 'I saw a boy taking food during the day - and letters.'
  'Letters?' I asked. 'Are you sure?'
  'Very sure,' said Mr Frankland, 'because I know the boy. I asked the postman and learnt that the boy collects letters every day.'
  'And where does he take them?' I asked.
  'Look through the telescope,' said Mr Frankland. 'Look at that old farmhouse to the right of High Tor. That is High Tor Farm. Someone lives there, but I do no

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บทที่เก้า ไฟบนมัวร์ Dartmoor Baskerville ฮอลล์ จาก 1889 15 ตุลาคม โฮลมส์รักของฉัน ฉันตอนนี้สามารถตอบคำถามในตอนท้ายของจดหมายของฉันสุดท้าย รู้เหตุ Barrymore signalled กับเทียน ขั้นแรก ให้ฉันบอกคุณเกี่ยวกับรักเฮนรี่และนางสาว Stapleton ฉันบอกคุณว่า จะดีมาก ฉันได้พบเซอร์เฮนรี่ว่ารักกับเธอ ความจริงก็คือ เขาอยากแต่งงานกับเธอ เช้าวานนี้ได้พูดกับฉัน, ' ฉันจะดูนางสาว Stapleton อยากไปคนเดียว ' "แต่นายโฮลมส์บอกกับคุณ ผมพูด 'คุณต้องไม่ไปข้ามมัวร์ในของคุณเอง' 'ฉันจะไปคนเดียว กล่าวว่า รักเฮนรี่ และเขาออกไป ผมไม่รู้จะทำอย่างไร ฉันรอสิบนาที นั้นฉันตัดสินใจที่จะทำตามเขา ฉันไม่ได้เห็นทุกอย่าง แต่นี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น เซอร์เฮนรี่พบนางสาว Stapleton บนมัวร์ เขาขอเธอแต่งงานกับเขา - เขาบอกฉันนี้ภายหลัง พวกเขาเดินไปทางบ้านดูนาย Stapleton Merripit พวกเขาได้พบเขานอกบ้าน เซอร์เฮนรี่บอกข่าว Stapleton ฉันถึงต.สูงก่อนที่เซอร์เฮนรี่พบ Stapleton ผมเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ผมเห็นเซอร์เฮนรี่พูดกับ Stapleton ก็ Stapleton เป็นป่า และโกรธ เขาตะโกนที่เซอร์เฮนรี่ แล้วเขาเอามือน้องสาวของเขา และดึงเธอไปยังบ้าน Merripit เซอร์เฮนรี่หัน และเดินกลับไปห้องโถง เขาเห็นฉัน โดยต.สูง เขาไม่โกรธที่ผมก็ตามเขา 'วัตสัน เขากล่าวว่า, ' ว่าคนบ้า ผมบอกว่า อยากจะแต่งงานกับน้องสาวของเขา เขาตะโกนที เขาบอกให้ผมไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง ผมคิดว่า เขาเป็นบ้า ' กล่าวว่า ไม่มีอะไร และเราเดินกลับไปที่ห้องโถง ที่มายามบ่าย Stapleton ศาลา เขาอยากพูดคุยกับเซอร์เฮนรี เขาเก็บไว้บอกว่า, ' ขอ ผมครับ ' แล้ว เขาเชิญเฮนรี่รักเย็น Merripit เฮ้าส์ในคืนวันศุกร์ ตอนนี้ ฉันจะบอกคุณเรื่อง Barrymore ฉันบอกว่า รักเฮนรี่ว่า ฉันได้เห็น Barrymore สัญญาณกับเทียน เซอร์เฮนรี่กล่าวว่า, "เราจะรอเขาคืนนี้ ถ้าเขาสัญญาณอีกครั้ง เราจะจับเขา ' เซอร์เฮนรี่และได้ไปนอน เรานั่งรอในการศึกษาของ Sir Henry จนถึงสองโมงเช้า แล้ว เราได้ยินอย่างภายนอกการศึกษา เราฟัง รอยเท้าไปชั้นบน เซอร์เฮนรี่และรอสองนาทีเพิ่มเติม เราเปิดประตูอย่างเงียบ ๆ แล้วไปชั้นบน เราเห็น Barrymore หน้าต่างขนาดใหญ่ที่สุดของทางเดิน เขาเทียนในมือของเขา และเขาถูกโบกเทียนหน้าหน้าต่าง 'จะทำอะไร Barrymore' เซอร์เฮนรีตะโกน Barrymore เกือบหลุดเทียน เขาดูกลัว 'ไม่มีอะไร เซอร์เฮนรี่ เขากล่าวว่า 'ฉันกำลังตรวจหน้าต่าง ที่ทั้งหมด' 'คุณจะแดงไปคนในมัวร์ กล่าวว่า เซอร์เฮนรี ' ที่อยู่ภายนอกหรือไม่ บอกฉัน!' 'ไม่มีใคร รัก Barrymore กล่าว 'บอกฉัน กล่าวว่า รักเฮนรี่, ' หรือคุณจะออกจากบ้านวันพรุ่งนี้ บอกฉันเดี๋ยวนี้!' เสียงอื่น กล่าวว่า 'เซอร์เฮนรี่ ' กรุณาไม่โกรธกับสามี มันเป็นความผิดของฉัน.' เราเปิด และเห็น Barrymore นาง เธอยืนอยู่ด้านบนของบันได จับมือเธอแน่นเข้าด้วยกัน 'น้องนอก รัก เธอกล่าวว่า 'น้องเป็น Selden คนที่หลบหนีจากคุก' 'Selden - ฆาตกร' ฉันเคยพูด "และทำไมทำคุณสัญญาณเขาในเวลากลางคืนหรือไม่" 'สามีใช้เขาอาหารและเสื้อผ้า กล่าว Barrymore นาง 'เราส่งสัญญาณไปบอกสามีของฉันมา' 'ฉันเข้าใจ กล่าวว่า เซอร์เฮนรี ' เขาเป็นพี่ คุณต้องพยายามช่วยให้เขา ไปห้องพัก เราจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนเช้า ' แบร์รี่มอร์สที่ทิ้งห้องไว้ เซอร์เฮนรี่เปิด และพูดกับฉัน ' ฉันขอพวกเขา แต่ Selden เป็นฆาตกร ต้องพยายามจับเขา ' 'ดู' ฉันเคยพูด ' มองออกจากหน้าต่าง มีไฟบนมัวร์ ' เซอร์เฮนรีมอง ไฟเล็กส่องแสงบนมัวร์ มันใกล้สูงต. 'นั่นคือเขา ' กล่าวว่า เซอร์เฮนรี ' มา Dr Watson เราจะไปแสงนั้น นำ revolver ของคุณ ' เราใส่เสื้อของเราได้อย่างรวดเร็ว และออกไปสู่มัวร์ ดวงจันทร์สว่าง และดังนั้น เราสามารถดูเส้นทางข้ามมัวร์ ยัง เราได้เห็นไฟสัญญาณ มันเกี่ยวกับไมล์ไป 'มี ' รักเฮนรี่กล่าวว่า ' Selden มี รีบ!' ฉันตามเซอร์เฮนรี่ไปตามเส้นทางข้ามมัวร์ ผมกังวล ไม่ได้ต้องรักเฮนรี่ไปไกลมัวร์ในเวลากลางคืน ในช่วงเวลานั้น เราได้ยินเสียงประหลาด ก็ลึกมีเสียงเห่าหอน มาจากทางบางอย่างไป 'นั่นคืออะไร' ถามเซอร์เฮนรี มีความกลัวในเสียงของเขา ผมกลัวเกินไป 'มันเสียงเหมือนสุนัข ฉันกล่าว ' มันคล้ายสุนัขมากขึ้น จะเรากลับ?' 'No,' said Sir Henry. 'We are nearly there. Look!' In front of us, we saw the signal light clearly. It came from a lamp which stood on a rock. Beside the rock was a man, but the man did not see us. He was looking in the other direction. Again we heard that deep howling sound - the sound of a huge dog. The sound was much nearer now. We heard the sound again. It was coming nearer all the time! The man by the rock heard the sound as well. He picked up the lantern and jumped on the rock. He looked one way, then the other. Suddenly he jumped off the rock and started to run. He ran towards High Tor. He was running away from us. But he was not running away because he saw us. He was running away from something else which we could not see. 'Quick, Dr Watson, follow him!' shouted Sir Henry. 'Get your revolver ready.' We ran along the narrow path. Near us, we heard the deep howling sound. It was very near and very loud. Then we heard a scream. We stopped. 'Be careful, Dr Watson,' said Sir Henry. 'Let us go forward slowly.' The night was silent. We walked forward slowly. There was something, or someone, lying near the bottom of the Tor. We went over to it. I held my revolver in front of me. We found the body of a man at the foot of the Tor. The man had fallen from the rocky hill. He was dead. His neck was broken. We were sure that the man was Selden. He was dressed in Sir Henry's old clothes - the clothes that Sir Henry had given to Barrymore. I have one last strange thing to tell you, Holmes. I looked up at the Tor from which Selden had fallen. Up above, at the top of the Tor, stood a tall, thin man. I saw him only for a moment. Then he disappeared into the night. But I know I have seen him before. I will search for this strange man who walks on the moor at night. Chapter ten The Man On The Moor Who was the man I had seen on High Tor? Was it the man Holmes and I had seen in London? But I was sure that the man on High Tor did not have a beard. Sir Henry did not see the man on the Tor and I said nothing to him. There was nothing we could do for Selden. We went back to the house. What had Selden run away from? What had he seen? What had we heard? Was it the Hound of the Baskervilles? I felt safer in Baskerville Hall than out on the moor at night. Sir Henry felt the same. In the morning, we sent for the police. They took Selden's body away. Sir Henry told the Barrymores what had happened. But he did not speak about the strange sounds we had heard. Mrs Barrymore cried and covered her face with a handkerchief. Mr Barrymore said, 'It had to end. Poor Selden could not have lived on the moor in winter. It is far too cold.' 'Please forget what I said last night,' Sir Henry told them. 'I want you to stay at Baskerville Hall.' 'Thank you, sir. We will,' said Barrymore. I went to my room and wrote a long report to Sherlock Holmes. Then I decided to go for a walk, but I did not want to walk on the moor. I did not like the moor. Usually, I posted my letters to Holmes in Grimpen Village. But today I decided to walk to Coombe Tracey, the village to the south. It took me an hour to walk there along the road. On the way, I saw Stapleton. 'I heard you caught the escaped murderer,' said Stapleton. 'I will look forward to hearing the story from Sir Henry at dinner tomorrow.' 'Sir Henry is looking forward to dining with you and your sister tomorrow,' I replied. 'And so is my sister,' Stapleton said coldly. 'I look forward to seeing Sir Henry tomorrow at eight o'clock.' 'I will tell him,' I said. 'Good day.' I walked on to Coombe Tracey and posted my letter. I saw a large house outside the village and asked who lived there. 'That is Mr Frankland's house,' the village shopkeeper told me. Dr Mortimer had told me about Mr Frankland - and about Mr Frankland's interest in the stars. I decided to visit the gentleman and ask to see his telescope. Mr Frankland was standing by his garden gate. He was a red-faced, elderly man with white hair. 'Good day,' I said, 'my name is Watson.' 'Dr Watson?' asked Mr Frankland. 'Yes,' I replied. 'I heard that you caught Selden last night on the moor,' said Mr Frankland. 'I nearly caught him myself.' 'How did you do that?' I asked in surprise. 'With my telescope. Come and see.' Mr Frankland showed me into his house. I was very interested in his telescope. It was very large and powerful. 'I saw a man on the moor a number of times,' said Mr Frankland. 'Why did you not tell the police?' I asked. 'I was not sure that it was the murderer,' he replied. 'I began to think that perhaps there were two men on the moor. But why would anyone want to live out on the moor? There is no food and the weather is cold. Then, yesterday, I saw something.' 'What did you see?' I asked. 'I saw someone taking food out on the moor,' answered Mr Frankland. 'At night?' I asked. I thought of Barrymore and his signal light. Perhaps Mr Frankland had seen Barrymore taking food and clothing out to Selden. 'No,' said Mr Frankland. 'I saw a boy taking food during the day - and letters.' 'Letters?' I asked. 'Are you sure?' 'Very sure,' said Mr Frankland, 'because I know the boy. I asked the postman and learnt that the boy collects letters every day.' 'And where does he take them?' I asked. 'Look through the telescope,' said Mr Frankland. 'Look at that old farmhouse to the right of High Tor. That is High Tor Farm. Someone lives there, but I do no

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่เก้าแสงบนทุ่ง Baskerville Dartmoor ฮอลล์ 15 ตุลาคม 1889 ที่รักโฮล์มส์ตอนนี้ฉันสามารถที่จะตอบคำถามในตอนท้ายของจดหมายฉบับสุดท้ายของฉัน ฉันรู้ว่าทำไมสัญญาณแบรี่มอร์กับเทียน. แรกให้ฉันบอกคุณเกี่ยวกับเซอร์เฮนรี่และนางสาวสเตเปิล ผมบอกคุณว่าพวกเขามีความเป็นมิตรมาก ฉันได้พบว่าเซอร์เฮนรี่อยู่ในความรักกับเธอ ความจริงก็คือเขาต้องการที่จะแต่งงานกับเธอ. เมื่อเช้าวานนี้เขาบอกกับผมว่า 'ฉันกำลังจะไปดูมิสเตเปิลตัน ฉันต้องการที่จะไปคนเดียว. '' แต่นายโฮล์มส์บอกให้ผมอยู่กับคุณ 'ฉันกล่าวว่า 'คุณต้องไม่ไปทั่วทุ่งด้วยตัวคุณเอง.' 'ฉันจะไปคนเดียว' เซอร์เฮนรี่กล่าวและเขาก็ออกไป. ผมไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร ฉันรอเวลาสิบนาทีแล้วฉันตัดสินใจที่จะทำตามเขา ผมไม่ได้เห็นทุกอย่าง แต่นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น. เซอร์เฮนรี่ได้พบกับมิสเตเปิลตันในทุ่ง เขาขอให้เธอแต่งงานกับเขา - เขาบอกผมว่าหลังจากนี้ พวกเขาเดินไป Merripit บ้านที่จะเห็นนายสเตเปิล พวกเขาได้พบกับเขานอกบ้าน เซอร์เฮนรี่บอกข่าวสเตเปิล. ฉันถึงสูงทอร์ก่อนที่จะได้พบกับเซอร์เฮนรี่สเตเปิลดังนั้นผมเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป ผมเห็นเซอร์เฮนรี่พูดคุยกับสเตเปิล สเตเปิลก็กลายเป็นป่าและโกรธ เขาตะโกนใส่เซอร์เฮนรี่ จากนั้นเขาก็เอามือของน้องสาวของเขาและดึงเธอที่มีต่อ Merripit บ้าน. เซอร์เฮนรี่หันไปและเดินกลับไปยังฮอลล์ เขาเห็นฉันโดย Tor สูง เขาไม่ได้โกรธที่ฉันได้เดินตามเขา. 'วัตสัน' เขากล่าวว่า 'ผู้ชายคนนั้นเป็นคนบ้า ผมบอกเขาว่าผมต้องการที่จะแต่งงานกับน้องสาวของเขา เขาตะโกนมาที่ผม เขาบอกผมไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง ผมคิดว่าเขาเป็นคนบ้า. ผมบอกว่าไม่มีอะไรและเราเดินกลับไปที่ห้องโถง บ่ายวันนั้นมาถึงสเตเปิลฮอลล์ เขาต้องการที่จะพูดคุยกับเซอร์เฮนรี่ เขายังคงพูดว่า 'ฉันขอโทษ ผมเป็นคนหยาบคายมาก. จากนั้นเขาได้รับเชิญเซอร์เฮนรี่ไปรับประทานอาหารค่ำที่ Merripit บ้านในคืนวันศุกร์. ตอนนี้ผมจะบอกคุณเรื่องราวของแบรี่มอร์ ผมบอกเซอร์เฮนรี่ที่ข้าพเจ้าได้เห็นสัญญาณแบรี่มอร์กับเทียน เซอร์เฮนรี่กล่าวว่า "เราจะรอให้เขาคืนนี้ ถ้าเขาส่งสัญญาณอีกครั้งเราจะจับเขา. เซอร์เฮนรี่และฉันไม่ได้ไปที่เตียง เรานั่งรออยู่ในการศึกษาเซอร์เฮนรี่จนกระทั่ง 02:00 ในตอนเช้า จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเราที่อยู่นอกการศึกษา เราฟัง รอยเท้าเดินขึ้นบันได. เซอร์เฮนรี่และฉันรอเวลาสองนาที จากนั้นเราก็เปิดประตูอย่างเงียบ ๆ และไปชั้นบน เราเห็นแบรี่มอร์จากหน้าต่างขนาดใหญ่ที่ปลายสุดของทางเดิน เขามีเทียนในมือของเขาและเขาก็โบกเทียนในด้านหน้าของหน้าต่าง. 'สิ่งที่คุณกำลังทำแบรี่มอร์? เซอร์เฮนรี่ตะโกน. แบรี่มอร์ลดลงเกือบเทียน เขามองกลัว 'ไม่มีอะไรเซอร์เฮนรี่ "เขากล่าวว่า 'ฉันตรวจสอบหน้าต่างนั่นคือทั้งหมดที่.' 'คุณส่งสัญญาณไปยังคนในทุ่ง' กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ ใครอยู่นอก? บอกฉัน! '' ไม่มีใครครับ 'แบรี่มอร์กล่าว.' บอก 'เซอร์เฮนรี่กล่าวว่า' หรือคุณจะออกจากบ้านหลังนี้ในวันพรุ่งนี้ บอกฉันในขณะนี้! '' เซอร์เฮนรี่กล่าวว่าเสียงอื่น 'กรุณาอย่าโกรธกับสามีของฉัน มันเป็นความผิดของฉัน. 'เราหันและเห็นนางแบรี่มอร์ เธอเป็นคนที่ยืนอยู่ที่ด้านบนของบันไดที่จับมือเธอแน่น. 'พี่ชายของฉันอยู่นอกครับ' เธอกล่าวว่า 'น้องชายของฉันคือเซลเด้นคนที่หลบหนีออกจากคุก.' 'เซลเด้น - ฆาตกร'? ฉันพูดว่า. 'และทำไมคุณส่งสัญญาณให้เขาในเวลากลางคืน?' 'สามีของฉันพาเขาอาหารและเสื้อผ้า' นางแบรี่มอร์กล่าวว่า "เราส่งสัญญาณไปบอกเขาว่าสามีของฉันจะมา. '' ฉันเข้าใจ 'กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ 'เขาเป็นพี่ชายของคุณ คุณต้องพยายามที่จะช่วยเขา ไปที่ห้องของคุณ. เราจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนเช้า. Barrymores ออกจากห้อง. เซอร์เฮนรี่หันมาพูดกับฉัน 'ฉันขอโทษสำหรับพวกเขา แต่เซลเด้นเป็นฆาตกร ฉันต้องพยายามที่จะจับเขา. '' มอง ' ฉันพูดว่า. 'มองออกไปนอกหน้าต่าง มีแสงในทุ่งเป็น. เซอร์เฮนรี่มอง แสงที่ส่องแสงเล็ก ๆ ในทุ่ง มันเป็นสูงที่อยู่ใกล้ท. 'นั่นเขา!' กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ 'มา Dr Watson เราจะไปกับแสงที่ นำปืนของคุณ. เราวางอยู่บนเสื้อของเราได้อย่างรวดเร็วและเดินออกไปยังทุ่ง ดวงจันทร์สว่างและเพื่อให้เราสามารถมองเห็นเส้นทางทั่วทุ่ง นอกจากนี้เรายังจะได้เห็นแสงสัญญาณ มันเป็นเรื่องของไมล์ออกไป. 'มี' กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ 'เซลเด้นมี รีบ! 'ผมทำตามเซอร์เฮนรี่ไปตามเส้นทางข้ามทุ่ง ฉันเป็นห่วง. ฉันไม่ต้องการที่เซอร์เฮนรี่ไปไกลในทุ่งในเวลากลางคืน. ในขณะที่เราได้ยินเสียงแปลก ๆ มันเป็นเสียงที่ยิ่งใหญ่ลึก มันมาจากห่างออกไป. 'มีอะไรที่?' ถามเซอร์เฮนรี่ มีความกลัวในเสียงของเขา. ผมก็กลัวเกินไป 'มันเสียงเหมือนสุนัข' ผมบอกว่า 'มันเสียงเหมือนสุนัขที่มีขนาดใหญ่มาก เราจะหันกลับมา? '' ไม่ 'กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ "เราเกือบจะมี มอง! 'ในหน้าของเราที่เราเห็นสัญญาณไฟได้อย่างชัดเจน มันมาจากโคมไฟที่ยืนอยู่บนหิน นอกจากหินเป็นคน แต่คนที่ไม่เห็นเรา เขากำลังมองในทิศทางอื่น ๆ . อีกครั้งที่เราได้ยินว่าเสียงหอนลึก - เสียงของสุนัขขนาดใหญ่ เสียงได้มากในขณะนี้ใกล้ เราได้ยินเสียงอีกครั้ง มันได้มาใกล้ชิดตลอดเวลา! มนุษย์โดยหินได้ยินเสียงได้เป็นอย่างดี เขาหยิบขึ้นโคมไฟและกระโดดบนก้อนหิน เขามองวิธีหนึ่งแล้วอื่น ๆ ทันใดนั้นเขากระโดดลงมาจากก้อนหินและเริ่มที่จะทำงาน. เขาวิ่งไปทางสูง Tor เขากำลังวิ่งหนีจากเรา แต่เขาไม่ได้วิ่งหนีเพราะเขาเห็นเรา เขาเป็นคนที่วิ่งหนีจากสิ่งอื่นที่เราไม่สามารถมองเห็น. 'ด่วน Dr Watson ทำตามเขา!' เซอร์เฮนรี่ตะโกน 'รับปืนของคุณพร้อม. เราวิ่งไปตามเส้นทางที่แคบ ใกล้เราได้ยินเสียงร้องโหยหวนลึก มันเป็นมากใกล้และดังมาก จากนั้นเราก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง เราหยุด. 'ระวัง Dr Watson' กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ 'ขอให้เราก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ . คืนที่เงียบ เราเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มีบางสิ่งบางอย่างหรือใครบางคนนอนอยู่ด้านล่างของทอร์ เราเดินไปกับมัน ฉันถือปืนของฉันในด้านหน้าของฉัน. เราพบว่าร่างกายของคนที่เท้าของทอร์ที่. ชายคนนั้นได้ลดลงจากเนินหิน เขาเป็นคนที่ตายแล้ว ลำคอของเขาถูกทำลาย. เราแน่ใจว่าชายคนนั้นเซลเด้น เขาอยู่ในชุดเสื้อผ้าเก่าของเซอร์เฮนรี่ -. เสื้อผ้าที่เซอร์เฮนรี่ได้มอบให้กับแบรี่มอ. ฉันมีสิ่งหนึ่งที่แปลกสุดท้ายที่จะบอกคุณโฮล์มส์ผมมองขึ้นไปที่ทอร์เซลเด้นจากการที่ได้ลดลง ขึ้นไปข้างบนที่ด้านบนของทอร์ที่ยืนอยู่สูงบางคน ผมเห็นเขาเพียงสักครู่ จากนั้นเขาก็หายไปในเวลากลางคืน แต่ฉันรู้ว่าฉันได้เห็นเขามาก่อน ฉันจะค้นหาคนนี้แปลกที่เดินในทุ่งในเวลากลางคืน. บทที่สิบผู้ชายบนทุ่งใครคือคนที่ฉันเคยเห็นในTor สูง? มันเป็นคนที่โฮล์มส์และผมได้เห็นในลอนดอน? แต่ผมแน่ใจว่าคนที่อยู่บนที่สูงทอร์ไม่ได้มีเครา เซอร์เฮนรี่ไม่เห็นคนในทอร์และผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขา. ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้สำหรับเซลเด้นเป็น เราก็กลับไปที่บ้าน สิ่งที่เซลเด้นหนีออกจาก? สิ่งที่เขาได้เห็น? สิ่งที่เราได้ยิน? มันเป็นหมาผลาญตระกูล? ฉันรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นในฮอลล์กว่า Baskerville ออกในทุ่งในเวลากลางคืน เซอร์เฮนรี่รู้สึกเดียวกัน. ในตอนเช้าเราส่งตำรวจ พวกเขาเอาร่างกายเซลเด้นออกไป. เซอร์เฮนรี่บอก Barrymores สิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาไม่ได้พูดเกี่ยวกับเสียงแปลก ๆ ที่เราเคยได้ยิน แบรี่มอร์นางร้องไห้และปกคลุมใบหน้าของเธอด้วยผ้าเช็ดหน้า นายแบรี่มอร์กล่าวว่า "มันจะต้องจบ แย่เซลเด้นอาจจะไม่ได้อาศัยอยู่ในทุ่งในช่วงฤดูหนาว มันอยู่ไกลเย็นเกินไป. '' โปรดลืมสิ่งที่ผมพูดเมื่อคืน 'เซอร์เฮนรี่บอกพวกเขาว่า 'ฉันต้องการให้คุณอยู่ที่ฮอลล์ Baskerville.' 'ขอบคุณครับ เราจะกล่าวว่าแบรี่มอ. ผมไปที่ห้องของฉันและเขียนรายงานยาวเพื่อ Sherlock Holmes แล้วฉันตัดสินใจที่จะไปเดินเล่น แต่ฉันไม่ต้องการที่จะเดินบนทุ่ง ฉันไม่ชอบทุ่ง. โดยปกติผมโพสต์จดหมายของฉันไปที่โฮล์มส์ใน Grimpen วิลเลจ แต่วันนี้ฉันตัดสินใจที่จะเดินไปยังสวนสาธารณะ Coombe Tracey หมู่บ้านไปทางทิศใต้ ผมใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการเดินไปที่นั่นไปตามถนน เกี่ยวกับวิธีการที่ผมเห็นสเตเปิล. ผมได้ยินมาว่าคุณจับฆาตกรหนีกล่าวว่าสเตเปิล 'ผมจะหวังว่าจะได้ยินเรื่องจากเซอร์เฮนรี่ที่อาหารค่ำในวันพรุ่งนี้.' 'เซอร์เฮนรี่รอคอยที่จะรับประทานอาหารกับคุณในวันพรุ่งนี้และน้องสาวของคุณ' ผมตอบ. 'และเพื่อให้เป็นน้องสาวของฉัน' สเตเปิลกล่าวอย่างเย็นชา "ผมหวังจะได้เห็นเซอร์เฮนรี่วันพรุ่งนี้เวลา 08:00. '' ฉันจะบอกเขาว่า 'ผมบอกว่า 'วันดี. ฉันเดินไป Coombe Tracey และโพสต์จดหมายของฉัน . ผมเห็นบ้านหลังใหญ่ที่อยู่นอกหมู่บ้านและถามว่าใครอาศัยอยู่ที่นั่น 'นั่นคือบ้านของนายแลนด์' เจ้าของร้านหมู่บ้านบอกฉัน. ดร Mortimer ได้บอกฉันเกี่ยวกับนายแลนด์ - เกี่ยวกับความสนใจและนายแลนด์ในดาว ฉันตัดสินใจที่จะเยี่ยมชมสุภาพบุรุษและขอดูกล้องโทรทรรศน์ของเขา. นายแลนด์ยืนอยู่ที่ประตูสวนของเขา เขาเป็นสีแดงเผือดคนสูงอายุที่มีผมสีขาว. 'วันดี' ผมพูดว่า 'ผมชื่อวัตสัน.' 'Dr Watson? ถามนายแลนด์. 'ใช่' ผมตอบ. "ผมได้ยินมาว่าคุณจับเซลเด้นคืนที่ผ่านมาในทุ่ง 'กล่าวว่านายแลนด์ "ผมเกือบจะจับเขาตัวเอง. '' คุณไม่ทำอย่างนั้น? ฉันถามด้วยความประหลาดใจ. 'ด้วยกล้องโทรทรรศน์ของฉัน มาดู. นายแลนด์แสดงให้ฉันเข้าไปในบ้านของเขา ผมมีความสนใจอย่างมากในกล้องโทรทรรศน์ของเขา มันเป็นขนาดใหญ่มากและมีประสิทธิภาพ. "ผมเห็นชายคนหนึ่งในทุ่งจำนวนครั้ง 'กล่าวว่านายแลนด์.' ทำไมคุณไม่บอกตำรวจ? ฉันถาม. 'ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นฆาตกร' เขาตอบ 'ผมเริ่มคิดว่าอาจจะมีอยู่สองคนบนทุ่ง แต่ทำไมทุกคนต้องการจะมีชีวิตอยู่ออกในทุ่ง? ไม่มีอาหารและสภาพอากาศหนาวเย็น จากนั้นเมื่อวานนี้ผมเห็นบางสิ่งบางอย่าง. '' อะไรที่คุณเห็น? ' ฉันถาม. 'ผมเห็นคนที่นำอาหารออกในทุ่ง' ตอบนายแลนด์. 'ในเวลากลางคืน? ฉันถาม. ฉันคิดว่าแบรี่มอร์และแสงสัญญาณ บางทีนายแลนด์ได้เห็นแบรี่มอร์การอาหารและเสื้อผ้าออกไปเซลเด้น. 'ไม่' กล่าวว่านายแลนด์ 'ผมเห็นเด็กการอาหารในระหว่างวันที่ -. และตัวอักษร' 'จดหมาย'? ฉันถาม. 'คุณแน่ใจหรือไม่?' 'แน่ใจมาก' กล่าวว่านายแลนด์ 'เพราะฉันรู้ว่าเด็ก ฉันถามบุรุษไปรษณีย์และเรียนรู้ว่าเด็กเก็บจดหมายทุกวัน. '' ที่เขาและนำพวกเขาไม่? ฉันถาม. 'มองผ่านกล้องโทรทรรศน์' กล่าวว่านายแลนด์ 'ดูที่บ้านไร่เก่าไปทางขวาของสูง Tor นั่นคือสูงทอร์ฟาร์ม คนที่อาศัยอยู่ที่นั่น แต่ผมทำไม่

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่เก้า

แสงในทุ่ง

วิลฮอลล์ 15 ตุลาคม 2432 ดาร์ทมัวร์

ที่รักโฮล์มส์
ตอนนี้ผมสามารถตอบคำถามในตอนท้ายของจดหมายสุดท้ายของฉัน ผมรู้ว่าทำไม แบร์รีมอร์ส่งสัญญาณกับเทียน .
แรกให้ฉันบอกคุณเกี่ยวกับ เซอร์ เฮนรี และ นางสาว Stapleton . ฉันบอกคุณว่าพวกเขาจะเป็นกันเองมาก ฉันได้พบว่า เซอร์ เฮนรี มีความรักกับเธอความจริงเขาอยากแต่งงานกับหล่อน
เช้าเมื่อวาน เขาบอกผมว่าผมจะได้เห็นคุณ Stapleton . ผมอยากไปคนเดียว '
' แต่โฮมส์บอกให้ผมอยู่กับคุณ , ' ผมพูด ' คุณไม่ต้องไปผ่านทุ่งเอง . '
' ผมจะไปคนเดียว ' เซอร์เฮนรี และเขาออกไป .
ผมไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ต้องทำ ผมรอมาสิบนาทีแล้ว ฉันตัดสินใจที่จะตามเขาไป ฉันไม่เห็นทุกอย่างแต่นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น .
เซอร์ เฮนรี พบกับคุณ Stapleton ในมัวร์ เขาขอเธอแต่งงานกับเขา - เขาบอกฉันทีหลัง พวกเขาเดินไปบ้าน merripit เห็นนายสเตเปิล . พวกเขาเจอเขาข้างนอกบ้าน ท่านเฮนรี่บอกสเตเปิลข่าว .
ผมถึง TOR สูงก่อนครับ เฮนรี่ เจอสเตเปิล , ดังนั้นฉันได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป ผมเห็นท่านเฮนรี่พูดกับสเตเปิล .ถึงสเตเปิลกลายเป็นป่า และโกรธ เขาตะโกนใส่ เซอร์ เฮนรี่ แล้วเขาก็จับมือของน้องสาวของเขาและดึงเธอสู่บ้าน merripit .
ท่านเฮนรี่หันกลับและเดินกลับสู่ห้องโถง เขาเห็นฉันโดยถือว่าสูง เขาไม่ได้โกรธที่ฉันตามเขามา . .
' วัตสัน ' เขาพูด ' เป็นผู้ชายที่บ้า ฉันบอกเขาว่าฉันอยากแต่งงานกับพี่สาวของเขา เขาตะโกนใส่ฉัน เขาบอกว่าไม่เคยเห็นเธออีกครั้งฉันคิดว่าเขาบ้า '
ฉันบอกว่าไม่มีอะไร แล้วเราก็เดินกลับไปที่ห้องโถง บ่ายวันนั้น สเตเปิลมาหอประชุม เขาต้องการพูดกับท่าน เฮนรี่ เขาเอาแต่พูดว่า ' ฉันขอโทษ ฉันหยาบคายมาก แล้วเขาเชิญท่านเฮนรี่ไปทานข้าวที่บ้าน merripit คืนวันศุกร์ .
ตอนนี้ผมจะบอกคุณเรื่องราวของ แบร์รีมอร์ . ผมบอกท่านเฮนรี่ที่ฉันเคยเห็น แบร์รีมอร์สัญญาณกับเทียน เซอร์ เฮนรี กล่าว' เราจะรอเขาคืนนี้ ถ้าเขาให้สัญญาณอีกครั้ง เราจะจับเขา '
เซอร์ เฮนรี และผมไม่ได้ไปที่เตียง เรานั่งรอในการศึกษาของ เซอร์ เฮนรี่ จนถึงตีสอง แล้วเราได้ยินเสียงฝีเท้านอกเรียน เราได้ฟังกัน เท้าขึ้นไปข้างบน
ท่านเฮนรี่ แล้วก็รออีก 2 นาที แล้วเราเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ และเดินขึ้นไปข้างบนเราเห็น แบร์รีมอร์ โดยหน้าต่างขนาดใหญ่ที่ส่วนท้ายของทางเดิน เขามีเทียนในมือของเขา และเขาก็โบกเทียนในด้านหน้าของหน้าต่าง .
' คุณกำลังทำอะไร แบร์รีมอร์ ' ? ท่านเฮนรี่ตะโกน
แบร์รีมอร์เกือบทำเทียน เขาดูหวาดกลัว . . . ไม่มีอะไรครับ เฮนรี่ ' ' เขากล่าวว่า ผมตรวจสอบหน้าต่างนั่น . . . '
' คุณเป็นสัญญาณให้คนใน Moor ' เซอร์เฮนรี" ใครอยู่ข้างนอก ? บอกชั้น
' ไม่มีครับ ' แบร์รีมอร์ .
' บอก ' เซอร์เฮนรี ' หรือคุณจะออกจากบ้านพรุ่งนี้ บอกมาเดี๋ยวนี้ !
' เซอร์เฮนรี ' เสียงอื่น โปรดอย่าได้โกรธกับสามีของฉัน มันเป็นความผิดของฉัน . '
เราหันไปเห็นนาง Barrymore . เธอยืนอยู่ที่บันไดขั้นบนสุด จับมือของเธอไว้แน่น .
' พี่ชายฉันอยู่ข้างนอกค่ะ ' เธอพูด' พี่ชายที่ตั้งคนที่หลบหนีจากคุก '
' ที่ตั้ง - ฆาตกร ? ฉันบอกว่า . . . และทำไมคุณถึงสัญญาณเขาตอนกลางคืน ?
' สามีพาเขาอาหารและเสื้อผ้า ' คุณนายแบร์รีมอร์” เราส่งสัญญาณบอกสามีของฉันจะมา '
' ฉันเข้าใจ ' เซอร์เฮนรี’ เขาเป็นน้องชายของคุณ ; คุณจะต้องพยายามที่จะช่วยเขา ไปที่ห้องของคุณ เราค่อยคุยกันตอนเช้า '
.การ barrymores ออกจากห้อง
เซอร์ เฮนรี และหันมาคุยกับฉัน ฉันขอโทษสำหรับพวกเขา แต่ที่ตั้งเป็นฆาตกร ฉันต้องพยายามที่จะจับเขา . '
' มอง ' ! ฉันบอกว่า . . . มองออกไปนอกหน้าต่าง มีแสงในทุ่ง '
เซอร์ เฮนรี ดู แสงไฟดวงเล็กส่องในมัวร์ มันใกล้ Tor สูง .
' เขา ' ! กล่าวว่า ' ท่านเฮนรี่ มา ดร. วัตสัน เราจะไปที่แสงนั้น เอาปืนของคุณ '
.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.