IN a great forest, high up among th

IN a great forest, high up among the green boughs, lived Bird Brown-Breast, and his bright-eyed little mate. They were now very happy; their home was done, the four blue eggs lay in the soft nest, and the little wife sat still and patient on them, while the husband sang, and told her charming tales, and brought her sweet berries and little worms.

Things went smoothly on, till one day she found in the nest a little white egg, with a golden band about it.

"My friend," cried she, "come and see! Where can this fine egg have come from? My four are here, and this also; what think you of it?"

The husband shook his head gravely, and said, "Be not alarmed, my love; it is doubtless some good Fairy who has given us this, and we shall find some gift within; do not let us touch it, but do you sit carefully upon it, and we shall see in time what has been sent us."

So they said nothing about it, and soon their home had four little chirping children; and then the white egg opened, and, behold, a little maiden lay singing within. Then how amazed were they, and how they welcomed her, as she lay warm beneath the mother's wing, and how the young birds did love her.

Great joy was in the forest, and proud were the parents of their family, and still more of the little one who had come to them; while all the neighbors flocked in, to see Dame Brown-Breast's little child. And the tiny maiden talked to them, and sang so merrily, that they could have listened for ever. Soon she was the joy of the whole forest, dancing from tree to tree, making every nest her home, and none were ever so welcome as little Bud; and so they lived right merrily in the green old forest.

The father now had much to do to supply his family with food, and choice morsels did he bring little Bud. The wild fruits were her food, the fresh dew in the flower-cups her drink, while the green leaves served her for little robes; and thus she found garments in the flowers of the field, and a happy home with Mother Brown-Breast; and all in the wood, from the stately trees to the little mosses in the turf, were friends to the merry child.

And each day she taught the young birds sweet songs, and as their gay music rang through the old forest, the stern, dark pines ceased their solemn waving, that they might hear the soft sounds stealing through the dim wood-paths, and mortal children came to listen, saying softly, "Hear the flowers sing, and touch them not, for the Fairies are here."

Then came a band of sad little Elves to Bud, praying that they might hear the sweet music; and when she took them by the hand, and spoke gently to them, they wept and said sadly, when she asked them whence they came,--

"We dwelt once in Fairy-Land, and O how happy were we then! But alas! we were not worthy of so fair a home, and were sent forth into the cold world. Look at our robes, they are like the withered leaves; our wings are dim, our crowns are gone, and we lead sad, lonely lives in this dark forest. Let us stay with you; your gay music sounds like Fairy songs, and you have such a friendly way with you, and speak so gently to us. It is good to be near one so lovely and so kind; and you can tell us how we may again become fair and innocent. Say we may stay with you, kind little maiden."

And Bud said, "Yes," and they stayed; but her kind little heart was grieved that they wept so sadly, and all she could say could not make them happy; till at last she said,--

"Do not weep, and I will go to Queen Dew-Drop, and beseech her to let you come back. I will tell her that you are repentant, and will do anything to gain her love again; that you are sad, and long to be forgiven. This will I say, and more, and trust she will grant my prayer."

"She will not say no to you, dear Bud," said the poor little Fairies; "she will love you as we do, and if we can but come again to our lost home, we cannot give you thanks enough. Go, Bud, and if there be power in Fairy gifts, you shall be as happy as our hearts' best love can make you."

The tidings of Bud's departure flew through the forest, and all her friends came to say farewell, as with the morning sun she would go; and each brought some little gift, for the land of Fairies was far away, and she must journey long.

"Nay, you shall not go on your feet, my child," said Mother Brown-Breast; "your friend Golden-Wing shall carry you. Call him hither, that I may seat you rightly, for if you should fall off my heart would break."

Then up came Golden-Wing, and Bud was safely seated on the cushion of violet-leaves; and it was really charming to see her merry little face, peeping from under the broad brim of her cow-slip hat, as her butterfly steed stood waving his bright wings in the sunlight. Then came the bee with his yellow honey-bags, which he begged she would take, and the little brown spider that lived under the great leaves brought a veil for her hat, and besought her to wear it, lest the sun should shine too brightly; while the ant came bringing a tiny strawberry, lest she should miss her favorite fruit. The mother gave her good advice, and the papa stood with his head on one side, and his round eyes twinkling with delight, to think that his little Bud was going to Fairy-Land.

Then they all sang gayly together, till she passed out of sight over the hills, and they saw her no more.


And now Bud left the old forest far behind her. Golden-Wing bore her swiftly along, and she looked down on the green mountains, and the peasant's cottages, that stood among overshadowing trees; and the earth looked bright, with its broad, blue rivers winding through soft meadows, the singing birds, and flowers, who kept their bright eyes ever on the sky.

And she sang gayly as they floated in the clear air, while her friend kept time with his waving wings, and ever as they went along all grew fairer; and thus they came to Fairy-Land.

As Bud passed through the gates, she no longer wondered that the exiled Fairies wept and sorrowed for the lovely home they had lost. Bright clouds floated in the sunny sky, casting a rainbow light on the Fairy palaces below, where the Elves were dancing; while the low, sweet voices of the singing flowers sounded softly through the fragrant air, and mingled with the music of the rippling waves, as they flowed on beneath the blossoming vines that drooped above them.

All was bright and beautiful; but kind little Bud would not linger, for the forms of the weeping Fairies were before her; and though the blossoms nodded gayly on their stems to welcome her, and the soft winds kissed her cheek, she would not stay, but on to the Flower Palace she went, into a pleasant hall whose walls were formed of crimson roses, amid whose leaves sat little Elves, making sweet music on their harps. When they saw Bud, they gathered round her, and led her through the flower-wreathed arches to a group of the most beautiful Fairies, who were gathered about a stately lily, in whose fragrant cup sat one whose purple robe and glittering crown told she was their Queen.

Bud knelt before her, and, while tears streamed down her little face, she told her errand, and pleaded earnestly that the exiled Fairies might be forgiven, and not be left to pine far from their friends and kindred. And as she prayed, many wept with her; and when she ceased, and waited for her answer, many knelt beside her, praying forgiveness for the unhappy Elves.

With tearful eyes, Queen Dew-Drop replied,--

"Little maiden, your prayer has softened my heart. They shall not be left sorrowing and alone, nor shall you go back without a kindly word to cheer and comfort them. We will pardon their fault, and when they can bring hither a perfect Fairy crown, robe, and wand, they shall be again received as children of their loving Queen. The task is hard, for none but the best and purest can form the Fairy garments; yet with patience they may yet restore their robes to their former brightness. Farewell, good little maiden; come with them, for but for you they would have dwelt for ever without the walls of Fairy-Land."

"Good speed to you, and farewell," cried they all, as, with loving messages to their poor friends, they bore her to the gates.


Day after day toiled little Bud, cheering the Fairies, who, angry and disappointed, would not listen to her gentle words, but turned away and sat alone weeping. They grieved her kind heart with many cruel words; but patiently she bore with them, and when they told her they could never perform so hard a task, and must dwell for ever in the dark forest, she answered gently, that the snow-white lily must be planted, and watered with repentant tears, before the robe of innocence could be won; that the sun of love must shine in their hearts, before the light could return to their dim crowns, and deeds of kindness must be performed, ere the power would come again to their now useless wands.

Then they planted the lilies; but they soon drooped and died, and no light came to their crowns. They did no gentle deeds, but cared only for themselves; and when they found their labor was in vain, they tried no longer, but sat weeping. Bud, with ceaseless toil and patient care, tended the lilies, which bloomed brightly, the crowns grew bright, and in her hands the wands had power over birds and blossoms, for she was striving to give happiness to others, forgetful of herself. And the idle Fairies, with thankful words, took the garments from her, and then with Bud went forth to Fairy-Land, and stood with beating hearts before the gates; where crowds of Fairy friends came forth to welcome them.

But when Queen Dew-Drop touched them with her wand, as they passed in, the light faded from their crowns, their robes became like withered leaves, and their wands were powerless.

Amid the tears of all the Fairies, the Queen led them to the gates, and said,--

"Farewell! It is not in my power to aid you; innocence and love are not within your hearts, and were it not for this untiring little ma

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในป่าใหญ่ สูงค่าในหมู่ boughs สีเขียว อาศัยอยู่ นกสีน้ำตาลอกและเขาตาสว่างน้อยคู่ พวกนี้มีความสุขมาก ทำบ้านของพวกเขา ไข่สีฟ้าสี่วางใน รังอ่อน และน้อยเสาร์ยังภรรยา และผู้ป่วยนั้น ในขณะที่สามี สัง และนิทานของเธอจึงบอก นำครบเธอหวาน และน้อยเวิร์มของสิ่งที่ไปได้อย่างราบรื่น จนวันหนึ่งเธอพบรังน้อยไข่ขาว กับวงทองเกี่ยวกับมัน"เพื่อนของฉัน ร้องเธอ "มา และดู สามารถไข่ดีนี้มาจากไหน 4 ของฉันอยู่ที่นี่ และนี้ สิ่งที่คิดว่า ของคุณ"สามีจับศีรษะใกล้ และ กล่าวว่า "จะไม่รับความตกใจเกี่ยวกับ รัก เป็นนางฟ้าบางดีที่มีให้เรานี้อย่างไม่ต้องสงสัย และเราจะหาของขวัญบางอย่างภายใน ไม่ให้เราสัมผัสได้ แต่ไม่คุณนั่งอย่างระมัดระวังไว้ และเราจะเห็นในเวลาที่ได้ส่งเรา"ดังนั้นพวกเขากล่าวว่า ไม่มีอะไรเกี่ยวกับมัน และเร็ว ๆ นี้ ที่บ้านมีสี่เขาลูกเด็กเล็กแดง แล้วไข่ขาวเปิด และ เถิด วางครั้งแรกเล็กน้อยร้องเพลงภายใน แล้ว วิธีประหลาดพวกเขา และว่าพวกเขายินดี เธอขณะที่เธอนอนอุ่นใต้ปีกของแม่ และวิธีนกหนุ่มไม่ได้รักเธอมีความสุขดีในป่า และภูมิใจพ่อแม่ของครอบครัวของพวกเขา และยิ่งน้อยหนึ่งที่ได้มาเหล่านั้น ในขณะที่เพื่อนบ้านทั้งหมดไม่ flocked ดูมสีน้ำตาลเต้านมของลูกน้อย และหญิงสาวเล็ก ๆ พูดคุยกับพวกเขา และสังให้ merrily ว่า พวกเขาสามารถได้ฟังเคยตัว เร็ว ๆ นี้ เธอเป็นความสุขของทั้งฟอเรสต์ เต้นรำจากต้นไม้เพื่อต้นไม้ ทำรังทุกบ้าน และไม่ถูกเคยให้ต้อนรับที่เป็นดอกตูมเล็กน้อย และเพื่อ ให้พวกเขาอาศัยอยู่ merrily ในป่าเก่าสีเขียวพ่อตอนนี้มีมากจะทำการจัดหาครอบครัว ด้วยอาหาร และ morsels เลือกได้เขานำดอกตูมเล็กน้อย ผลไม้ป่ามีอาหาร สด dew ในถ้วยดอกไม้เครื่องดื่มของเธอ ในขณะที่ใบเขียวเสิร์ฟเธอสำหรับเสื้อคลุมน้อย และดังนั้น เธอพบเสื้อผ้าในดอกไม้ของฟิลด์ และบ้านมีความสุขกับแม่สีน้ำตาลอก และทั้งหมดในไม้ จากต้นไม้สูง ๆ ถึงสในสนามหญ้า น้อยมีเพื่อนลูกร่าเริงและแต่ละวันที่เธอสอนหนุ่มสาวนกเพลงหวาน และเป็นเพลงเกย์รังผ่านป่าเก่า ไพน์ตรง ๆ เข้มเพิ่มความบุด โบก ว่า พวกเขาอาจได้ยินเสียงนุ่มที่ขโมยผ่านมิติไม้เส้น และเด็กมนุษย์มาฟัง พูดเบา ๆ "ยินดอกไม้ร้องเพลง และสัมผัสได้ไม่ สำหรับนางฟ้าอยู่ที่นี่"จากนั้น มาวงของเอลฟ์น้อยเศร้าบัด อธิษฐานว่า พวกเขาได้ยินเพลงหวาน และ เมื่อเธอถ่าย ด้วยมือ การพูดเบา ๆ พวกเขา พวกเขาร้องไห้ และกล่าวว่า เศร้า เมื่อเธอถามไปไหนจะมา, -"เราเคยอาศัยอยู่ในหุบแฟรี่แลนด์ และ O วิธีมีความสุขได้เราแล้ว แต่อนิจจา เราไม่น่ายุติธรรมเพื่อให้บ้าน และถูกส่งออกมาสู่โลกเย็น ดูที่เสื้อคลุมของเรา พวกเขาเป็นเหมือนใบไม้เหี่ยว ปีกของเรามีมิติ ครอบฟันของเราหายไป และเรานำชีวิตเศร้า โดดเดี่ยวในป่าดำนี้ เราอยู่กับคุณ เสียงของเพลงที่เกย์ชอบเพลงนางฟ้า และมีวิธีดังกล่าวเป็นมิตรกับคุณ และพูดเบา ๆ เพื่อให้เรา ดีใกล้สวย และ ประเภทดังนั้น และคุณสามารถบอกเราว่าเราอาจกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ และยุติธรรม กล่าวว่า เราอาจอยู่กับคุณ หญิงสาวน้อยใจ"ดอกตูมกล่าว ว่า "Yes และพวกเขา อยู่ แต่หัวใจของเธอน้อยใจถูก grieved ว่าร้องไห้ได้เศร้า และทั้งหมดที่เธอพูดไม่สามารถทำให้พวกเขาความสุข จนในที่สุด เธอบอก, -"ทำไม่ร้อง ฉันจะไปกับควีน Dew-หล่น และขอเธอให้เธอกลับมา ฉันจะบอกเธอว่า คุณเรียก และจะทำอะไรเพื่อความรักของเธออีกครั้ง ว่า คุณจะเศร้า และการได้รับการอภัย นี้จะฉันพูด และอื่น ๆ และไว้ใจเธอจะให้คำอธิษฐานของฉัน ""เธอจะไม่พูดกับคุณ รักดอกตูม กล่าวว่า นางฟ้าน้อยดี "เธอจะรักคุณเป็นเราทำได้ และถ้าเราสามารถแต่มาอีกครั้งกับบ้านของเราหายไป เราไม่สามารถให้คุณขอบคุณมาก ไป ตา และถ้ามีพลังงานของขวัญนางฟ้า คุณจะมีความสุขเป็นความรักที่สุดของหัวใจของเราสามารถทำให้คุณ "ข่าวการเดินของดอกตูมบินผ่านป่า และเพื่อนของเธอมากล่าวอำลา อาทิตย์เช้า เธอจะไปสิ่ง และแต่ละนำของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ บางอย่าง สำหรับที่ดินของนางฟ้าไกลออกไป และเธอต้องเดินทางยาวนาน"นาย คุณจะไม่ไปบนเท้าของคุณ เด็ก กล่าวว่า สีน้ำตาลอกแม่ "เพื่อนของคุณปีกทองจะดำเนินการคุณ เรียก hither ว่าฉันอาจที่นั่งแรกคุณเรื่อง สำหรับถ้าคุณควรหลุด จะทำลายหัวใจของฉัน"ค่ามาปีกทอง และดอกตูมปลอดภัยนั่งบนเบาะของม่วงใบ และก็จริง ๆ น่าจะดูร่าเริงน้อยใบหน้าของเธอ peeping อย่างกว้างขอบหมวกจัดส่งวัว steed ผีเสื้อของเธอยืนโบกปีกสดใสในแสงแดด จากนั้น มาบีกับเขาสีเหลืองน้ำผึ้งถุง ที่เขาขอร้องเธอจะใช้ และแมงมุมสีน้ำตาลเล็ก ๆ ที่อาศัยอยู่ใต้ใบไม้ดีมาเป็นชุดสำหรับหมวก และ besought ของเธอที่สวมใส่มัน เกรงว่าดวงอาทิตย์จะส่องแสงเกินไปสดใส ขณะมดมานำสตรอเบอร์รี่เล็ก ๆ เกรงว่าเธอควรคิดถึงผลไม้โปรดของเธอ แม่ให้คำแนะนำที่ดีของเธอ และปาป้าที่ยืน ด้วยศีรษะด้านหนึ่ง และตากลม twinkling มีความสุข คิดว่า ดอกตูมเล็กน้อยของเขากำลังจะแฟร์รี่แลนด์แล้ว พวกเขาทั้งหมดสัง gayly กัน จนเธอผ่านตาผ่านเนินเขา และพวกเขาเห็นเธออีกและตอนนี้ ตาซ้ายป่าเก่าช้าเธอ ปีกทองแบกเธออย่างรวดเร็วพร้อม และเธอมองลงไปในภูเขาสีเขียว และกระท่อมของชาวนา ที่ยืนระหว่าง overshadowing ต้นไม้ และ ด้วยเป็นแม่น้ำกว้าง บลูที่คดเคี้ยวผ่านนุ่มโดวส์ นกร้อง และ ดอกไม้ ที่เก็บตาสว่างเคยบนท้องฟ้าดูสดใส โลกและเธอร้อง gayly เป็นที่ลอยในอากาศชัดเจน ในขณะที่เพื่อนของเธอเก็บไว้เวลา มีปีกโบก และเคยเป็นพวกเขาไปตามทั้งหมดเติบโตเป็นธรรม และดังนั้น พวกเขามาถึงแฟรี่แลนด์เป็นดอกตูมผ่านประตู เธอไม่สงสัยว่า นางฟ้าถูกเนรเทศไปร้องไห้ และ sorrowed สำหรับดีที่บ้านมีการสูญหาย สว่างเมฆลอยบนฟ้าแดด หล่อไฟเรนโบว์ในพระราชวังนางฟ้าด้านล่าง ที่เอลฟ์เต้น ขณะต่ำ ดอกไม้ร้องเพลงเสียงหวานแต่เพียงแห่งเบา ๆ ผ่านอากาศหอม และเข้ากับเพลงของคลื่น rippling ตามที่พวกเขาเกิดขึ้นบนใต้นำประดุจที่ drooped ด้านการทั้งหมดสดใส และสวย งาม ชนิดแต่ดอกตูมเล็กน้อยจะไม่ลิงเกอร์ สำหรับนางฟ้าร้องไห้ล้างแบบเดิมก่อนเธอ และแม้ว่า บลอสซั่มพยักหน้า gayly บนลำต้นของพวกเขาให้เธอ และลมอ่อนขาวแก้ม เธอตอนกลาง ได้ไปวังดอกไม้ เธอเดินเข้า ไป ในฮอลล์ดีที่ผนังมีรูปกุหลาบแดง ท่ามกลางใบไม้ที่เสาร์เอลฟ์น้อย ทำให้เพลงหวานบนของพิณ เมื่อเห็นดอกตูม พวกเขารวบรวมรอบเธอ และนำเธอผ่านอาร์เชสกรามช้างดอกไม้กลุ่มสวยที่สุดนางฟ้า ที่ได้รวบรวมเกี่ยวกับลิลลี่สูง ๆ ในถ้วยหอมที่นั่งหนึ่งเสื้อคลุมสีม่วงและมงกุฎดวงบอกว่า เธอเป็นราชินีของพวกเขาบัด knelt ก่อนเธอ และ ขณะส่งกระแสข้อมูลลงใบหน้าของเธอเล็กน้อยน้ำตา เธอบอกว่า ธุระของเธอ และ pleaded จริงจังว่า นางฟ้าถูกเนรเทศไปอาจได้รับการอภัย และไม่ซ้ายไปสนจาก kindred และเพื่อนของพวกเขา และเป็นเธออธิษฐาน มากร้องไห้กับเธอ และเมื่อเธอหยุดลง และรอคำตอบของเธอ หลาย knelt ข้างเธอ อธิษฐานอภัยโทษสำหรับเอลฟ์ไม่มีความสุขด้วยตา tearful ควีน Dew ปล่อยตอบกลับ, -"หญิงสาวน้อย คำอธิษฐานของท่านได้ก่อหัวใจของฉัน พวกเขาจะไม่เป็นค่าเดียว และ sorrowing หรือจะคุณกลับไม่ มีคำที่กรุณาให้กำลังใจ และให้ความสะดวกสบาย เราจะยกโทษข้อบกพร่องของพวกเขา และเมื่อพวกเขาสามารถนำ hither นางฟ้าสมบูรณ์แบบคราวน์ เสื้อ คลุม เข้าใจ และพวกเขาจะได้อีกรับเด็กของพระราชินีของพวกเขารัก งานจะหนัก ไม่มี แต่ดีที่สุด และนี่สามารถสร้างเสื้อผ้านางฟ้า ยัง มีความอดทน ก็อาจยังเรียกคืนเสื้อคลุมของพวกเขาสว่างอดีตของพวกเขา อำลา หญิงสาวน้อยดี มากับพวกเขา แต่คุณ ก็จะได้อาศัยอยู่ในตัวเคย โดยผนังของแฟรี่แลนด์""เร็วดีกับคุณ อำลา ร้องเรียกพวกเขาทั้งหมด เป็น ข้อความรักกับเพื่อนของพวกเขายากจน พวกเขาแบกเธอกับประตูวันหลังจากวัน toiled ดอกตูมเล็กน้อย นางฟ้า ที่ โกรธ และผิด หวัง จะไม่ฟังคำของเธออ่อนโยน แต่เปิดไปนั่งร้องไห้คนเดียว เชียร์ พวกเขา grieved ใจของเธอเอง ด้วยคำโหดร้ายมาก แต่ทนเธอเจาะด้วย และเมื่อพวกเขาบอกเธอ จะไม่สามารถทำงานหนักดังนั้น และต้องอาศัยอยู่เคยตัวในป่ามืด เธอตอบเบา ๆ ว่า ลิลลี่ snow-white ต้องปลูก และผู้ ด้วยการเรียกน้ำตา ก่อนเสื้อคลุมของความบริสุทธิ์ที่สามารถชนะ ที่ซันรักต้องฉายในหัวใจของพวกเขา ก่อนที่แสงสามารถกลับไปครอบฟันที่มิติของพวกเขา และต้อง ดำเนินการกระทำของ ere กำลังจะมา อีกครั้งกับไม้เท้าของพวกเขาขณะนี้ไม่แล้ว ก็ปลูกดอกบัว แต่พวกเขาเร็ว ๆ นี้ drooped และเสียชีวิต และไฟไม่มาครอบฟันของพวกเขา พวกเขาได้กระทำไม่อ่อนโยน แต่ดูแลเฉพาะสำหรับตัวเอง และเมื่อพวกเขาพบแรงงานของพวกเขาถูกเปล่า ๆ พวกเขาพยายามไม่ แต่นั่งร้องไห้ ดอกตูม อยู้ไม่ขาดระยะและดูแลผู้ป่วย มีแนวโน้มที่ลิลลี่ ซึ่งบัวบานสดใส ครอบฟันเติบโตสดใส และในมือของเธอ ไม้เท้าที่มีอำนาจมากกว่านกและบลอสซั่ม สำหรับเธอมุ่งมั่นที่จะให้ความสุขแก่ผู้อื่น forgetful ของตัวเอง นางฟ้าใช้งาน มีคำขอบคุณ เอาเสื้อผ้าจากเธอ แล้ว มีบัดไปออกแฟร์รี่แลนด์ และยืน ด้วยตีหัวใจก่อนประตู ที่ฝูงชนของเพื่อนนางฟ้ามาต้อนรับพวกเขามาแต่เมื่อควีน Dew ปล่อยสัมผัสพวกเขา ด้วยไม้เรียวของเธอ ตามที่พวกเขาผ่านใน แสงจางหายไปจากการครอบฟัน เสื้อคลุมของพวกเขาเป็นเช่น withered ใบไม้ และไม้เท้าของพวกเขาถูกใช้ท่ามกลางน้ำตาของนางฟ้าทั้งหมด ราชินีทำให้ประตู และ ว่า, -"อำลา ไม่อยู่ในอำนาจของฉันช่วยคุณ ความบริสุทธิ์และความรักไม่ได้อยู่ภายในหัวใจของคุณ และมีไม่สำหรับม้าน้อยนี้ untiring

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในป่าที่ยิ่งใหญ่ สูงขึ้นท่ามกลางต้นไม้สีเขียวอยู่ นกสีน้ำตาลหน้าอกของเขาสว่างตาน้อยและเพื่อน พวกเขามีความสุขมากค่ะ บ้านก็เสร็จ สี่น้ำเงินวางไข่ในรังอ่อนและภรรยาน้อยนั่งอยู่ และอดทนกับพวกเขาในขณะที่สามีร้องเพลงและเล่านิทานที่มีเสน่ห์ของเธอและนำผลเบอร์รี่หวานของเธอและหนอนน้อย

มันไปได้อย่างราบรื่นต่อไปจนวันหนึ่งเธอพบในรังไข่สีขาวตัวเล็กๆ กับวงสีทองล่ะ

" เพื่อนของฉัน " ร้องไห้เธอ " มาดู ! ที่สามารถไข่ได้นี่มาจากไหน ของผมสี่คนอยู่ที่นี่ , และยัง สิ่งที่คุณคิดว่ามัน ? "

สามีส่ายหัวอย่างหนักแน่น และบอกว่า " อย่าตกใจไปเลย ที่รัก มันเป็นอย่างไม่ต้องสงสัยบางดี นางฟ้าที่ให้เรา และเราจะหาของขวัญภายในอย่าให้เราได้สัมผัส แต่คุณนั่งอย่างระมัดระวัง บนมัน และเราก็จะเห็นในเวลาที่ได้ส่ง "

ดังนั้นพวกเขากล่าวว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับมัน และไม่นาน บ้านของพวกเขามี 4 เสียงเด็ก แล้วไข่ขาวเปิด เห็นสาวน้อยนอนร้องเพลง ภายใน . แล้วที่แปลกใจคือพวกเขาและวิธีที่พวกเขายินดีของเธอขณะที่เธอวางอุ่นใต้ปีกของแม่ ,แล้วนกยังได้รักเธอ

ความสุขดีอยู่ในป่า และภูมิใจที่พ่อแม่ของครอบครัว และยังมากกว่าของเด็กน้อยที่มากับพวกเขา ในขณะที่เพื่อนบ้านทั้งหมด flocked , เห็นคุณหญิงสีน้ำตาลหน้าอกเด็ก และสาว ๆคุยและร้องเพลงให้กันอย่างสนุกสนาน พวกเขาอาจได้ฟังตลอดไป ไม่นานเธอก็คือความสุขของป่าทั้งหมดเต้นรำจากต้นไม้ต้นหนึ่งไป ทำให้ทุกรังที่บ้านของเธอ และไม่มีใครเคยดังนั้นต้อนรับเพื่อนตัวจิ๋ว และดังนั้น พวกเขาก็อยู่กันอย่างสนุกสนานในป่าเขียวเก่า

พ่อตอนนี้ มีมากที่จะทำเพื่อให้ครอบครัวของเขากับอาหาร และเลือกเขาเอา morsels เล็กน้อยนะ ผลไม้ป่าเป็นอาหาร นางน้ำค้างสดในถ้วยดอกไม้ให้เธอดื่ม ในขณะที่ใบเขียวเสิร์ฟเธอเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับชุด ;และทำให้เธอพบเสื้อผ้าในทุ่งดอกไม้ และบ้านมีความสุขกับแม่สีน้ำตาลนม ทั้งในไม้จากต้นไม้หนึ่งไปยังมอสน้อยในสนามหญ้า เป็นเพื่อนกับลูกสุขสันต์

และแต่ละวันเธอสอนสาวนก หวาน เพลง และเป็นเพลงของเกย์ รางผ่านป่าเก่า ด้านหลังเข้มของต้นสนก็เคร่งขรึมโบกมือพวกเขาจะได้ยินเสียงนุ่มขโมยผ่านเส้นทางไม้รำไร และบุตรมนุษย์มาเพื่อฟัง พูดเบา ๆ " ได้ยินดอกไม้ร้องเพลง และสัมผัสนั้นไม่ นางฟ้า อยู่ที่นี่แล้ว "

จากนั้นมา วงดนตรีของเอลฟ์น้อยเศร้าบัด ภาวนาว่าพวกเขาอาจได้ยินเสียงเพลงหวาน และเมื่อเธอจูงมือเขา และพูดเบาๆ เขาร้องไห้ และกล่าวว่า น่าเสียดายเมื่อเธอถามพวกเขาว่าพวกเขามา --

" เราอยู่ครั้งหนึ่งในดินแดนนางฟ้าและ O แล้วมีความสุขเราแล้ว ! แต่อนิจจา ! เราไม่น่าให้ยุติธรรมบ้านและถูกส่งออกไปยังโลกเย็น ดูชุดของเรา พวกเขาเป็นเหมือนใบเหี่ยว ปีกของเราจะสลัว ครอบฟันของเราไปแล้ว และเราจะนำ เศร้า เหงา ชีวิตในป่ามืดนี้ ให้เราอยู่กับคุณ ; เพลงเกย์ของคุณฟังดูเหมือนเพลงนางฟ้าและคุณมีลักษณะที่เป็นมิตรกับคุณ และพูดเบาๆกับเรา มันเป็นสิ่งที่ดีที่จะใกล้หนึ่งดังนั้นน่ารักและใจดี และคุณสามารถบอกเราได้ว่าเราอีกครั้งอาจเป็นยุติธรรมและบริสุทธิ์ ว่าเราอาจจะอยู่กับคุณเป็นสาวน้อย "

และแตกหน่อกล่าวว่า " ใช่ " และพวกเขาอยู่ แต่หัวใจดวงน้อยๆของเธอรู้สึกว่าพวกเขาร้องไห้เศร้ามาก ที่เธอพูดมาทั้งหมดไม่สามารถทำให้พวกเขามีความสุขจนในที่สุด เธอก็บอกว่า --

" ไม่ร้องไห้ และผมจะไปที่ราชินีน้ำค้างหยดและขอร้องเธอให้กลับมา ฉันจะบอกเธอว่าคุณสำนึกผิดแล้ว และจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักของเธออีกครั้ง เธอเศร้า และการให้อภัย นี้จะบอก และเพิ่มเติม และเชื่อว่าเธอจะให้คำอธิษฐานของฉัน . "

" เธอจะไม่ปฏิเสธคุณ ที่รักเพื่อน " บอกว่า คนจนนางฟ้าน้อย ;" เธอจะรักลูกเหมือนที่เราทำ และถ้าเราทำได้ แต่กลับมาบ้านแพ้ของเรา เราไม่สามารถให้คุณขอบคุณพอ ไป เพื่อน และหากมีอำนาจในของขวัญนางฟ้า เธอจะต้องมีความสุขเหมือนหัวใจของความรักที่ดีที่สุดที่สามารถทำให้คุณ "

ข่าวจากเพื่อนที่บินผ่านป่า และเพื่อนๆ ของเธอมากล่าวคำอำลา กับแสงแดดยามเช้า เธอ จะ ไป เอา แต่ละ เล็ก ๆน้อย ๆของขวัญที่ดินของนางฟ้าก็ไกลมาก เธอจะต้องเดินทาง ไกล

" แต่คุณจะไม่ไปที่เท้าของคุณ , เด็กของฉันกล่าวว่า " แม่นมสีน้ำตาล ปีกสีทอง " เพื่อนของคุณจะพาคุณไป โทรไปที่นี่ ฉันอยากจะนั่งก็ได้ ถ้าคุณจะตกออกอกหัก "

แล้วขึ้น มาปีกทอง และแตกหน่อเป็นอย่างปลอดภัยนั่งอยู่บนเบาะใบม่วง ,มันเป็นเรื่องจริงที่เห็นใบหน้าของเธอเล็กน้อยเสน่ห์ ร่าเริง มองจากใต้ปีกหมวกกว้างของแม่วัวใบหมวกที่เธอมายืนโบกปีกผีเสื้อสดใสในแสงแดด จากนั้นมา ผึ้งกับถุงสีเหลืองน้ำผึ้งของเขา ซึ่งเขาขอร้องเธอจะใช้เวลาและน้อยสีน้ำตาลแมงมุมที่อาศัยอยู่ใต้ใบใหญ่นำร่มหมวกเธอ อ้อนวอนให้เธอใส่เกรงว่าดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าเกินไป ในขณะที่มดมาเอาสตรอเบอรี่เล็กๆ เกรงว่าเธอจะคิดถึงผลไม้ที่เธอชื่นชอบ แม่ให้คำแนะนำที่ดีของเธอและพ่อยืนอยู่กับหัวของเขาในด้านหนึ่งและรอบตาของเขาวิบวับด้วยความดีใจ คิดว่าเพื่อนตัวเล็กของเขากำลังจะไปดินแดนนางฟ้า

แล้วพวกเขาร้อง gayly ด้วยกัน จนเธอสลบไป สายตาที่ผ่านเนินและพวกเขาเห็นเธอไม่มี


และตอนนี้ตาซ้ายเก่าป่าอยู่ข้างหลังเธอ ปีกทองเจาะเธออย่างรวดเร็วพร้อม เธอมองลงไปบนภูเขาสีเขียวและกระท่อมของชาวนา ที่ยืนอยู่ท่ามกลางต้นไม้บดบังรัศมี และ โลกดูสดใส กับแม่น้ำคดเคี้ยวผ่านทุ่งหญ้ากว้าง สีฟ้าอ่อน นกร้องเพลง และดอกไม้ ที่ทำให้ดวงตาสดใสที่เคยอยู่บนฟ้า

เธอร้อง gayly เช่นที่พวกเขาลอยอยู่ในอากาศที่ชัดเจน ในขณะที่เพื่อนของเธอเก็บไว้ เวลาของเขาโบกปีก และเคยเป็นพวกเขาทั้งหมดเติบโตไปตามธรรม และดังนั้น พวกเขามาถึงดินแดนนางฟ้า

เป็นหน่อเดินผ่านประตู เธอไม่สงสัยว่านางฟ้าร้องไห้ และถูกเนรเทศ sorrowed สำหรับบ้านที่น่ารักพวกเขาต้องสูญเสียไป เมฆสว่างลอยในท้องฟ้าแจ่มใสหล่อแสงรุ้งกับนางฟ้าพระราชวังด้านล่างที่เอลฟ์เต้นรำ ในขณะที่น้อย เสียงหวานของดอกไม้ก็ร้องเพลงเบาๆผ่านเครื่องหอม และผสมกับเพลงของ rippling คลื่น ที่ไหลอยู่ใต้ดอกไม้เถาที่ drooped ข้างบน

ทุกอย่างสดใสและสวยงาม แต่ชนิดน้อยหน่อจะไม่รีรอสำหรับรูปแบบของนางฟ้าร้องไห้ก่อนเธอ และแม้ว่าบุปผาพยักหน้า gayly บนลำต้นของพวกเขาที่จะต้อนรับเธอ ลมอ่อน หอมแก้มเธอ เธอจะไม่อยู่ แต่ให้ดอกไม้วัง เธอจึงเป็นห้องโถงที่มีผนังสวยงามมีดอกกุหลาบสีแดงเข้ม ท่ามกลางที่มีใบนั่งน้อย เอลฟ์ ทำให้เพลงหวานในคู่ของตน เมื่อเห็นเพื่อน พวกเขารวบรวมรอบเธอและนำเธอผ่านดอกไม้คลุมโค้งไปยังกลุ่มของนางฟ้าที่สวยที่สุดที่รวบรวมเกี่ยวกับลิลลี่ภูมิฐานในที่หอมแก้วนั่งหนึ่งที่มีสีม่วง เสื้อคลุมและมงกุฎแวววาวบอกเธอเป็นราชินีของพวกเขา .

ป๋าคุกเข่าต่อหน้าเธอ และในขณะที่น้ำตาก็ไหลน้อยของเธอ เธอบอกธุระของเธอ และขอร้องอย่างจริงจังว่า นางฟ้าที่ถูกเนรเทศอาจได้รับการอภัย