An adverbial clause—also called a s

An adverbial clause—also called a subordinate clause—is a dependent clause that functions as an adverb; that is, the entire clause modifies a verb, an adjective, or another adverb. As with all clauses, it contains a subject and predicate, although the subject as well as the (predicate) verb may sometimes be omitted and implied, see below.

An adverbial clause is usually, but not always, fronted by a subordinate conjunction—sometimes called a trigger word. (In the examples below the adverbial clause is italicized and the subordinate conjunction is bolded.)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนคำสั่ง adverbial — เรียกว่าอนุประโยค — ขึ้นอยู่กับย่อยที่ทำหน้าที่เป็นคำกริยาวิเศษณ์ นั่นคือ อนุประโยคทั้งปรับเปลี่ยนกริยา คุณศัพท์ หรือคำกริยาวิเศษณ์อื่น ตาม ด้วยประโยคทั้งหมด ประกอบด้วยเรื่องและเพรดิเคต ถึงแม้ว่าเรื่องเป็นกริยา (เพรดิเคต) อาจบางครั้งถูกละเว้น และนัย ดูด้านล่าง

ส่วนคำสั่ง adverbial โดยปกติ แต่ไม่ เสมอ โดยร่วมน้องซึ่งบางครั้งเรียกว่าทริกเกอร์คำ (ในตัวอย่างด้านล่าง ส่วน adverbial ตัวเอียง และร่วมอนุจะหนา)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อยังกริยาวิเศษณ์ที่เรียกว่าผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาสั่งเป็นคำสั่งขึ้นอยู่กับที่ทำหน้าที่เป็นคำวิเศษณ์; นั่นคือข้อทั้งปรับเปลี่ยนคำกริยาคำคุณศัพท์หรือคำวิเศษณ์อื่น เช่นเดียวกับข้อทั้งหมดก็มีเรื่องและกริยาแม้ว่าเรื่องเช่นเดียวกับ (กริยา) กริยาบางครั้งอาจถูกมองข้ามและโดยนัยดูด้านล่างกริยาวิเศษณานุประโยคเป็นปกติ แต่ไม่เสมอลังถึงผู้ใต้บังคับบัญชาร่วมบางครั้ง เรียกว่าคำเรียก (ในตัวอย่างด้านล่างกริยาวิเศษณานุประโยคเป็นตัวเอียงและร่วมสังกัดเป็นตัวหนา).

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อนุประโยคคำวิเศษณ์เรียกว่าอนุประโยคคือ อนุประโยคที่ทำหน้าที่เป็นคำกริยาวิเศษณ์ ; นั่นคือประโยคทั้งหมดใช้ขยายกริยา คำคุณศัพท์ หรือคำวิเศษณ์อีก . เป็นกับทุกประโยค มันประกอบด้วยประธานและภาคแสดง ถึงแม้ว่าเรื่องรวมทั้งกริยา ( ภาคแสดง ) บางครั้งอาจจะละเว้นและโดยนัย เห็นข้างล่าง

มีมาตราการเป็นปกติ แต่ไม่เสมอไปด้านหน้าเป็นคำสันธานเรียกว่าบางครั้งเรียกคำ ( ในตัวอย่างด้านล่างข้อคำวิเศษณ์คือ ตัวเอียง และคำสันธานย่อยคือตัวหนา )