Chapter 50 – Skill TestingThis chap

Chapter 50 – Skill Testing

This chapter was sponsored by William Wang, Kim Yem, Tyler Fukuda, George Bush and Jacob Emery!

The night wind blew and the dropped leaves danced. I walked on the forest path in the school yard. Even through it was early autumn, there was a firefly dancing in the bushes.

In front of me, Wan Er was wearing a short white skirt. Even without makeup, her pretty face was bewitching under the warm light of the road lamps. Although she wore very simple clothes, anyone could tell that she was a top-class beauty. I followed behind Wan Er, which meant I was a bodyguard; if I walked side by side with her, it would imply that I was her boyfriend.

“Xiao Yao, today we’re not going to eat in the cafeteria. Let’s go out somewhere to eat. Where should we go and eat?” She asks suddenly.

I instantly replied: “We should go and eat expensive food!”

Wan Er suddenly stopped then turned around and looked at me with those beautiful eyes: “You want to die? My savings for this month are used up and not much money is left…”

I spread out my hands: “Then let’s eat some fried egg rice from a stall somewhere, but I’m only afraid that you won’t like it…”

Wan Er pouted her mouth and smiled: “Who said that I won’t like it? Let’s go!”

“Will we really go eat fried rice?”

“Of course, why would I lie to you.”

“Fine…”

……

We went outside of the school and rows of stores were selling delicious food. 9 o’clock at night was the business peak for students and in Liu Hua University there were probably over a thousand students playing . So, the number of people that came here and eat was not a small one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 50 - การทดสอบทักษะ! บทนี้จะได้รับการสนับสนุนโดยวิลเลียมวังคิม Yem, ไทเลอร์ฟูกูดะ, จอร์จบุชและจาค็อบทรายลมพัดคืนและใบลดลงเต้น ฉันเดินบนเส้นทางป่าในบ้านโรงเรียน แม้จะผ่านมันคือต้นฤดูใบไม้ร่วงมีการเต้นรำหิ่งห้อยในพุ่มไม้. ในด้านหน้าของฉัน Wan Er สวมกระโปรงสั้นสีขาว แม้โดยไม่ต้องแต่งหน้าหน้าตาน่ารักมีเสน่ห์ของเธอถูกภายใต้แสงที่อบอุ่นของโคมไฟถนน แม้ว่าเธอจะสวมเสื้อผ้าที่ง่ายมากที่ทุกคนสามารถบอกได้ว่าเธอเป็นความงามชั้นยอด ผมทำตามที่อยู่เบื้องหลัง Wan Er ซึ่งหมายความว่าผมเป็นบอดี้การ์ด; ถ้าฉันเดินเคียงข้างกับเธอมันจะบ่งบอกว่าฉันเป็นแฟนของเธอ. "Xiao Yao วันนี้เราจะไม่กินในโรงอาหาร ลองออกไปที่ไหนสักแห่งที่จะกิน ในกรณีที่เราจะไปกิน? "เธอถามก็. ฉันทันทีตอบว่า: "เราควรจะไปและกินอาหารที่มีราคาแพง"! Wan Er ก็หยุดแล้วหันไปรอบ ๆ และมองที่ผมด้วยสายตาที่สวยงามเหล่านั้น "คุณต้องการที่จะตาย? เงินฝากออมทรัพย์ของฉันในเดือนนี้จะมีการใช้เพิ่มขึ้นและค่าใช้จ่ายไม่มากที่เหลืออยู่ ... " ฉันแผ่ออกมาจากมือของฉัน "จากนั้นให้กินข้าวไข่ดาวจากคอกบาง แต่ฉันก็แค่กลัวว่าคุณจะไม่ชอบมัน ... " Wan Er pouted ปากของเธอและยิ้ม: "ใครบอกว่าผมจะไม่ชอบมันได้หรือไม่ Let 's go! " "เราจะไปจริงๆกินข้าวผัด?" "แน่นอนว่าทำไมฉันจะอยู่กับคุณ." "ดี ... " ...... เราออกไปข้างนอกของโรงเรียนและแถวของร้านค้าเขาขายอาหารอร่อย 09:00 ในเวลากลางคืนเป็นจุดสูงสุดทางธุรกิจสำหรับนักเรียนและหลิวมหาวิทยาลัยหัวหินอาจจะมีมากกว่าหนึ่งพันนักเรียนเล่น

























. ดังนั้นจำนวนคนที่มาที่นี่และกินไม่ได้เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 50 –ทักษะการทดสอบ

บทนี้ได้รับการสนับสนุนโดย วิลเลี่ยม แวง คิม แย้ม ไทเลอร์ ฟูกูดะ จอร์จ บุช และ เจคอบ เมอรี่ !

ลมกลางคืนพัดและทิ้งใบ เต้น ฉันเดินบนเส้นทางป่าที่สนามในโรงเรียน แม้จะผ่านมันช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง มีหิ่งห้อยเต้นรำในพุ่มไม้ .

ต่อหน้าผม วาน เอ้อ ใส่กระโปรงสั้น สีขาว แม้ไม่แต่งหน้าใบหน้าที่น่ารักของเธอทำให้ภายใต้แสงอบอุ่นของถนนโคมไฟ ถึงแม้ว่าเธอจะสวมเสื้อผ้าง่ายมาก ทุกคนสามารถบอกได้ว่าเธอคือความงามชั้นแนวหน้า ผมเดินตามหลังวานเอ้อซึ่งหมายความว่าฉันเป็นบอดี้การ์ดนะ ถ้าฉันเดินเคียงข้างกับเธอ มันก็บ่งบอกว่าฉันเป็นแฟนของเธอ . . . . .

" เสี่ยวเหยา วันนี้เราไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหาร ไปเที่ยวไปกินที่เราควรจะไปกิน ? " เธอถามทันที

ฉันทันที ตอบว่า " พวกเราควรไปกินอาหารแพง ! "

วาน ER ก็หยุดแล้วหันไปรอบ ๆและมองฉันด้วยสายตาที่สวยงามเหล่านั้น " นายอยากตายเหรอ ฉันเก็บเงินเดือนนี้จะใช้ขึ้นและไม่ค่อยมีเงินเหลือ . . . . . . . "

ผมกางมือของฉัน : " งั้นก็กินไข่ดาว ข้าวจากร้านที่ไหนแต่ผมกลัวว่าคุณจะไม่ชอบมัน . . . . . . . "

วานเอ้อยื่นปากของเธอและยิ้ม : " ใครบอกว่าฉันจะไม่ชอบมัน ? ไปกันเถอะ ! "

" เราก็จะ ไป กิน ข้าว ? "

" แน่นอน ทำไมผมต้องโกหกคุณ "

" . . . "

. . . . . . .

เราออกไปนอกโรงเรียนและแถวของร้านค้าขายอาหารอร่อยๆ .สามทุ่มเป็นธุรกิจสูงสุดสำหรับนักศึกษาในมหาวิทยาลัยมีหลิวหัวอาจเป็นพันคนเล่น > < โชคชะตามากกว่า ดังนั้น จำนวนคนที่มา กินก็ไม่ใช่เล็กๆ