Action planning, or implementation

Action planning, or implementation intentions, (BélangerGravel
et al. 2013; Gollwitzer 1999) is one avenue that can
have the potential to promote exercise behavior and adherence.
Namely, implementation intentions are concrete plans that specify in an if-then format when, where, and how a
person intends to carry out an activity (Gollwitzer 1999). Implementation
intentions can help individuals who intend to
pursue a goal and are in the action-planning (volitional) phase
(Schwarzer 2001) with regards to reaching and maintaining
their goals (Bélanger-Gravel et al. 2013). Specifically, implementation
intentions create contingencies between a cue in the
environment (e.g., if ‘it is 5 pm after work’) and the goaldirected
behavior (e.g., then ‘I will go to the gym’). Implementation
intentions are highly effective in promoting healthenhancing
behaviors (e.g., medication adherence, physical activity),
as summarized in a meta-analysis of 94 studies that
produced an average effect size of 0.65 (Cohen’s d; Gollwitzer
and Sheeran 2006). To date, compared to other cognitivebehavioral
interventions (e.g., self-monitoring), implementation
intentions remain the most effective strategy in increasing
physical activity, demonstrating small to moderate effect size
on physical activity behavior immediately post-intervention
(i.e., standard mean difference (SMD)=0.31) and at nocontact
follow-up periods of approximately 11 weeks
(SMD=0.24; Bélanger-Gravel et al. 2013). Provided that implementation
intentions address only one factor (i.e., planning)
of physical activity adoption and maintenance, other
barriers to exercise-related maintenance may be better addressed
by alternative interventions. Particularly, acceptance
and commitment therapy (ACT), a form of cognitivebehavioral
psychotherapy (Hayes et al. 1999), is receiving
increasing support in the literature as an effective intervention
for improving acute exercise tolerance (Ivanova et al. 2015),
as well as short-term (i.e., 5-weeks) physical activity adherence
(e.g., Butryn et al. 2011). A core assumption of ACT is
that negative and unpleasant feelings and experiences are neither
good nor bad, but rather a facet of human life (Hayes et al.
1999). Accordingly, using acceptance-based techniques to
pursue physical activity goals focus on increasing an individuals’
willingness to experience aversive feelings, thoughts,
and sensations (e.g., perceived exertion, fatigue) without trying
to change or eliminate them (Butryn et al. 2011; Marcks
and Woods 2005). ACT techniques, therefore, may be one
means to provide resource for novice exercisers to improve
adherence through enhancing their coping abilities with adverse
physical demands during exercise (e.g., symptoms of
discomfort, fatigue, breathlessness). Indeed, a meta-analysis
by Kohl et al. (2013) found that acceptance strategies (such as
ACT) are more effective than regulation strategies (such as
suppression and distraction) in increasing pain tolerance. In
regards to the practical implications of ACT-based techniques
on improving physical activity adherence, Butryn et al. (2011)
implemented an ACT intervention (i.e., two 2-h group sessions),
which trained participants in mindfulness, clarifying
physical activity values, and willingness to experience distress
in the services of those values. Participants in the ACT condition
as compared to an education-only control condition, showed more frequent self-reported physical activity (number
of days per week) at 5-weeks post-intervention, but with no
significant differences at 8-weeks post-intervention. Thereby,
ACT techniques may show some promise in initially increasing
exercise behavior, but the long-term impact (e.g.,
6 months) of using ACT techniques to increase exercise behavior
requires additional research.
Furthermore, our team (Ivanova et al. 2015) demonstrated
that ACT increased exercise enjoyment following a session of
high-intensity cycle ergometer exercise. Specifically, Ivanova
et al. (2015) provided empirical evidence for the efficacy of
ACT in reducing perceived effort, increasing exercise enjoyment,
and improving exercise tolerance for low-active women
randomized to the ACT group, as compared to the implementation
intentions group. The finding that ACT increased exercise
enjoyment and reduced perceived effort is especially relevant
to exercise behavior because exercising can be highly
exerting and/or unpleasant (e.g., Annesi 2004; Pedersen 2012;
Welch et al. 2007). In fact, 60 % of women report that they feel
nervous when exercising because of the way their body reacts
to exercising, for instance sweating or turning red (Pedersen
2012). Annesi (2004) provides further evidence for the association
between retrospective reports of tolerance for physical
discomfort during exercise and exercise behavior, wherein
tolerance of exercise-related discomfort (e.g., BI can persist
when a task is tiring, uncomfortable, and/or painful^) is
strongly and positively associated (r=.60) with self-report of
exercise maintenance. Moreover, exercise enjoyment is 1)
positively correlated with physical activity intentions (Loehr
and Baldwin 2014) and behavior (Hagberg et al. 2009), and 2)
mediates the effectiveness of physical activity interventions
and exercise adherence (Marcus and Forsyth 2009; Williams
et al. 2006). However, the practical implications of acute improvements
in exercise enjoyment and ratings of perceived
exertion needs to be established by examining exercise behavior
long-term (6 months).
Implementation intentions and ACT may provide complementary
intervention efforts, whereby the former is important
for planning and the latter for providing additional resources
(e.g., increased enjoyment; Ivanova et al. (2015)) to cope with
barriers associated with the exercise-experience itself (e.g.,
boredom, perceptions of effort). Despite the important role
of implementation intentions and ACT in predicting physical
activity behavior, research to date has not compared their effectiveness
in promoting long-term physical activity adherence.
This gap in the literature highlights the need to bring
both concepts together in a single study and to examine their
differential impact on exercise adherence. The present study,
therefore, represents a logical extension of our previous work
by providing preliminary data on comparing exercise adherence,
from baseline to 6-month follow-up, among novice exercisers
who completed a one-time implementation intentions
with those who completed an ACT intervention. Ivanova et al. (2015) present the baseline data for 1) physical activity frequency,
and 2) exercise enjoyment between the two training
conditions outlined in the present study, specifically ACT and
implementation intentions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วางแผนการดำเนินการ หรือความตั้งใจดำเนินงาน, (BélangerGravelร้อยเอ็ด al. 2013 Gollwitzer 1999) เป็นถนนหนึ่งที่สามารถมีศักยภาพในการส่งเสริมพฤติกรรมการออกกำลังกายและติดคือ ความตั้งใจดำเนินงานเป็นแผนคอนกรีตที่ระบุไว้ในนั้นถ้าเป็นรูปเมื่อ ที่ และวิธีการผู้มุ่งมั่นที่จะดำเนินกิจกรรม (Gollwitzer 1999) นำไปใช้ความตั้งใจจะช่วยให้ผู้ที่ต้องการไล่ตามเป้าหมาย และอยู่ในระยะ (volitional) วางแผนการดำเนินการ(ชวาร์เซอร์ 2001) เกี่ยวกับการเข้าถึง และการรักษาเป้าหมาย (กรวด Bélanger et al. 2013) ดำเนินงานโดยเฉพาะความตั้งใจสร้าง contingencies ระหว่างสัญลักษณ์ในการสิ่งแวดล้อม (เช่น ถ้า' 17.00 นหลังจากงาน') และ goaldirectedพฤติกรรม (เช่น แล้ว 'ผมจะไปโรงยิม') นำไปใช้ความตั้งใจที่มีประสิทธิภาพสูงในการส่งเสริม healthenhancingลักษณะการทำงาน (เช่น ติดยา กิจกรรมทางกายภาพ),ตามที่สรุปไว้ใน meta-analysis ของ 94 ศึกษาที่ผลิตมีขนาดผลเฉลี่ย 0.65 (ของโคเฮน d Gollwitzerก Sheeran 2006) วันที่ เมื่อเทียบกับ cognitivebehavioral อื่น ๆงานวิจัย (เช่น ตนเองตรวจสอบ), ดำเนินการความตั้งใจยังคง กลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพสูงสุดในการเพิ่มกิจกรรมทางกายภาพ เห็นเล็กขนาดผลปานกลางในลักษณะกิจกรรมทางกายภาพทันทีหลังการแทรกแซง(เช่น มาตรฐานหมายถึงความแตกต่าง (SMD) =$ 0.31) และ ที่ nocontactระยะเวลาติดตามผลประมาณ 11 สัปดาห์(SMD=0.24; Bélanger-Gravel et al. 2013). Provided that implementationintentions address only one factor (i.e., planning)of physical activity adoption and maintenance, otherbarriers to exercise-related maintenance may be better addressedby alternative interventions. Particularly, acceptanceand commitment therapy (ACT), a form of cognitivebehavioralpsychotherapy (Hayes et al. 1999), is receivingincreasing support in the literature as an effective interventionfor improving acute exercise tolerance (Ivanova et al. 2015),as well as short-term (i.e., 5-weeks) physical activity adherence(e.g., Butryn et al. 2011). A core assumption of ACT isthat negative and unpleasant feelings and experiences are neithergood nor bad, but rather a facet of human life (Hayes et al.1999). Accordingly, using acceptance-based techniques topursue physical activity goals focus on increasing an individuals’willingness to experience aversive feelings, thoughts,and sensations (e.g., perceived exertion, fatigue) without tryingto change or eliminate them (Butryn et al. 2011; Marcksand Woods 2005). ACT techniques, therefore, may be onemeans to provide resource for novice exercisers to improveadherence through enhancing their coping abilities with adversephysical demands during exercise (e.g., symptoms ofdiscomfort, fatigue, breathlessness). Indeed, a meta-analysisby Kohl et al. (2013) found that acceptance strategies (such asพระราชบัญญัติ) มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าการควบคุมกลยุทธ์ (เช่นปราบปรามและเพลิดเพลิน) ในการเพิ่มการยอมรับความเจ็บปวด ในไปปฏิบัติผลกระทบของเทคนิคใช้พระราชบัญญัติในการปรับปรุงกิจกรรมทางกายภาพต่าง ๆ Butryn et al. (2011)ดำเนินการแทรกแซงการกระทำ (เช่น สองกลุ่ม 2 h ครั้ง),ซึ่งผ่านการฝึกอบรมของผู้เข้าร่วมในสติ ทำค่ากิจกรรมทางกายภาพ และยินดีที่จะพบความทุกข์ในบริการของค่าเหล่านั้น ผู้เข้าร่วมในพระราชบัญญัติเงื่อนไขเมื่อเทียบกับการศึกษาเดียวควบคุมเงื่อนไข แสดงกิจกรรมทางกายภาพบ่อยกว่ารายงานด้วยตนเอง (หมายเลขวันต่อสัปดาห์) 5 สัปดาห์หลังแทรกแซง แต่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญที่แทรกแซงหลังสัปดาห์ที่ 8 จึงเทคนิคการกระทำอาจแสดงสัญญาบางอย่างในการเริ่มต้นเพิ่มออกกำลังกายพฤติกรรม แต่ผลกระทบระยะยาว (เช่น6 เดือน) ของการใช้เทคนิคการกระทำเพื่อเพิ่มพฤติกรรมการออกกำลังกายต้องวิจัยเพิ่มเติมนอกจากนี้ ทีมงานของเรา (Ivanova et al. 2015) แสดงพระราชบัญญัติที่เพิ่มขึ้นต่อเซสชันของกายออกกำลังกายความเข้มสูงรอบ ergometer ออกกำลังกาย โดยเฉพาะ Ivanovaal. ร้อยเอ็ด (2015) มีหลักฐานประจักษ์สำหรับประสิทธิภาพของทำหน้าที่ในการลดความพยายามรับรู้ เพิ่มการออกกำลังกายและปรับปรุงค่าเผื่อในการออกกำลังกายสำหรับผู้หญิงใช้งานต่ำrandomized การพระราชบัญญัติ เมื่อเทียบกับการใช้งานกลุ่มความตั้งใจ ค้นหาที่กระทำเพิ่มขึ้นออกกำลังกายความเพลิดเพลินและลดความพยายามที่รับรู้จะเกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งการออกกำลังกายการทำงานเนื่องจากการออกกำลังกายได้อย่างมากพยายามความ หรือไม่ (เช่น Annesi 2004 Pedersen 2012Welch et al. 2007) ในความเป็นจริง 60% ของหญิงรายงานว่า พวกเขารู้สึกปฏิกิริยาของร่างกายประสาทเมื่อออกกำลังกาย เพราะวิธีการออกกำลังกาย ตากระตุกเช่น เปลี่ยนสีแดง (Pedersen2012) Annesi (2004) แสดงหลักฐานในการเชื่อมโยงเพิ่มเติมระหว่างรายงานคาดการยอมรับการมีอยู่จริงความรู้สึกไม่สบายในระหว่างการออกกำลังกาย และพฤติกรรม การออกกำลังกายนั้นยอมรับของความรู้สึกไม่สบายที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกาย (เช่น BI สามารถคงอยู่เมื่องานมีเหนื่อย ไม่สบาย และ/หรือเจ็บปวด ^) เป็นเกี่ยวข้องอย่างยิ่ง และบวก (r =. 60) ด้วยตนเองรายงานของออกกำลังกายการบำรุงรักษา นอกจากนี้ ออกกำลังกายคือ 1)correlated บวกกับกิจกรรมทางกายภาพความตั้งใจ (Loehrและปี 2014 บอลด์วิน) และพฤติกรรม (Hagberg et al. 2009), และ 2)mediates ประสิทธิภาพของการแทรกแซงกิจกรรมทางกายภาพและออกกำลังกายต่าง ๆ (มาร์คัสและ Forsyth 2009 วิลเลียมส์ร้อยเอ็ด al. 2006) อย่างไรก็ตาม ผลทางปฏิบัติของการปรับปรุงที่เฉียบพลันในการออกกำลังกายและการจัดอันดับของการรับรู้กำลังที่ต้องใช้ต้องถูกก่อตั้งขึ้น โดยตรวจสอบลักษณะการทำงานออกกำลังกายระยะยาว (6 เดือน)อาจให้เสริมความตั้งใจในการดำเนินงานและพระราชบัญญัติความพยายามแทรกแซง โดยอดีตเป็นสิ่งสำคัญการวางแผนหลังให้ทรัพยากรเพิ่มเติม(เช่น เพิ่มความเพลิดเพลิน Ivanova et al. (2015)) เพื่อรับมือกับอุปสรรคที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกายประสบการณ์ตัวเอง (เช่นboredom, perceptions of effort). Despite the important roleof implementation intentions and ACT in predicting physicalactivity behavior, research to date has not compared their effectivenessin promoting long-term physical activity adherence.This gap in the literature highlights the need to bringboth concepts together in a single study and to examine theirdifferential impact on exercise adherence. The present study,therefore, represents a logical extension of our previous workby providing preliminary data on comparing exercise adherence,from baseline to 6-month follow-up, among novice exerciserswho completed a one-time implementation intentionswith those who completed an ACT intervention. Ivanova et al. (2015) present the baseline data for 1) physical activity frequency,and 2) exercise enjoyment between the two trainingconditions outlined in the present study, specifically ACT andimplementation intentions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวางแผนการดำเนินการหรือความตั้งใจของการดำเนินงาน (BélangerGravel
et al, 2013;. Gollwitzer 1999)
เป็นหนึ่งในถนนที่สามารถมีศักยภาพในการส่งเสริมพฤติกรรมการออกกำลังกายและการยึดมั่น.
คือความตั้งใจของการดำเนินการตามแผนการที่เป็นรูปธรรมที่ระบุในรูปแบบที่ถ้าแล้วเมื่อไหร่ที่ไหน
และวิธีการที่คนมุ่งมั่นที่จะดำเนินกิจกรรม(Gollwitzer 1999) การดำเนินการตามความตั้งใจที่จะช่วยให้ผู้ที่ตั้งใจจะไล่ตามเป้าหมายและอยู่ในการดำเนินการวางแผน(volitional) เฟส(ชวาร์เซอร์ 2001) เกี่ยวกับการเข้าถึงและรักษาเป้าหมายของพวกเขา(Bélanger-กรวด et al. 2013) โดยเฉพาะการดำเนินการตามความตั้งใจสร้างภาระผูกพันระหว่างคิวในสภาพแวดล้อม(เช่นถ้ามันเป็น 05:00 หลังเลิกงาน ') และ goaldirected พฤติกรรม (เช่นนั้นผมจะไปที่โรงยิม) การดำเนินการตามความตั้งใจที่มีประสิทธิภาพสูงในการส่งเสริม healthenhancing พฤติกรรม (เช่นรับประทานยาอย่างสม่ำเสมอออกกำลังกาย) สรุปใน meta-analysis 94 การศึกษาที่ผลิตขนาดผลเฉลี่ย0.65 (โคเฮน d; Gollwitzer และ Sheeran 2006) ในวันที่เมื่อเทียบกับ cognitivebehavioral อื่น ๆแทรกแซง (เช่นการตรวจสอบตนเอง) การดำเนินงานความตั้งใจยังคงเป็นกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการเพิ่มการออกกำลังกายการแสดงให้เห็นขนาดเล็กถึงปานกลางขนาดผลต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายทันทีแทรกแซงโพสต์(เช่นความแตกต่างค่าเฉลี่ยมาตรฐาน (SMD ) = 0.31) และ nocontact ระยะเวลาติดตามประมาณ 11 สัปดาห์(SMD = 0.24. Bélanger-กรวด et al, 2013) โดยมีเงื่อนไขว่าการดำเนินงานมีความตั้งใจอยู่เพียงปัจจัยหนึ่ง (เช่นการวางแผน) ของการยอมรับการออกกำลังกายและการบำรุงรักษาอื่น ๆอุปสรรคในการออกกำลังกายที่เกี่ยวข้องกับการบำรุงรักษาอาจจะได้รับการแก้ไขที่ดีขึ้นจากการแทรกแซงทางเลือก โดยเฉพาะอย่างยิ่งได้รับการยอมรับและการรักษาด้วยความมุ่งมั่น (ACT) รูปแบบของ cognitivebehavioral จิตบำบัด (เฮย์ส et al. 1999) ได้รับการสนับสนุนที่เพิ่มขึ้นในวรรณคดีเป็นแทรกแซงที่มีประสิทธิภาพสำหรับการปรับปรุงความทนทานต่อการออกกำลังกายเฉียบพลัน(อีวาโน et al. 2015) เช่นเดียวกับ ระยะสั้น (เช่น 5 สัปดาห์) การยึดมั่นในการออกกำลังกาย(เช่น Butryn et al. 2011) สมมติฐานหลักของการกระทำเป็นความรู้สึกเชิงลบและไม่เป็นที่พอใจและประสบการณ์ที่จะไม่ดีหรือไม่ดีแต่แง่มุมหนึ่งของชีวิตมนุษย์ (เฮย์ส et al. 1999) ดังนั้นการใช้เทคนิคการยอมรับที่ใช้ในการไล่ตามเป้าหมายการออกกำลังกายมุ่งเน้นการเพิ่มบุคคล'ความตั้งใจที่จะได้สัมผัสกับความรู้สึกaversive ความคิดและความรู้สึก(เช่นออกแรงรับรู้เมื่อยล้า) โดยไม่ต้องพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงหรือกำจัดพวกเขา(Butryn et al, 2011. Marcks และวูดส์ 2005) เทคนิค ACT จึงอาจจะเป็นหนึ่งหมายถึงการให้ทรัพยากรสำหรับการออกกำลังกายเป็นสามเณรเพื่อปรับปรุงการยึดมั่นในการเสริมสร้างความสามารถในการผ่านการเผชิญปัญหาที่ไม่พึงประสงค์ของพวกเขาด้วยความต้องการทางกายภาพระหว่างการออกกำลังกาย(เช่นอาการของความรู้สึกไม่สบายอ่อนเพลียหายใจ) อันที่จริง meta-analysis โดยตา et al, (2013) พบว่ากลยุทธ์การยอมรับ (เช่นACT) มีประสิทธิภาพมากกว่าการควบคุมกลยุทธ์ (เช่นการปราบปรามและความฟุ้งซ่าน) ในการเพิ่มความทนทานต่อความเจ็บปวด ในเรื่องที่เกี่ยวกับผลกระทบในทางปฏิบัติของเทคนิค ACT-based ในการปรับปรุงการยึดมั่นในการออกกำลังกาย Butryn et al, (2011) ดำเนินการแทรกแซง ACT (เช่นสอง 2 ชั่วโมงกลุ่มบำบัด) ซึ่งผ่านการฝึกอบรมผู้เข้าร่วมในการเจริญสติชัดเจนค่าการออกกำลังกายและความตั้งใจที่จะได้สัมผัสกับความทุกข์ในการให้บริการของค่าเหล่านั้น ผู้เข้าร่วมกิจกรรมในสภาพของ ACT เมื่อเทียบกับสภาพการควบคุมการศึกษาเท่านั้นแสดงให้เห็นว่าการออกกำลังกายที่ตนเองรายงานบ่อยมากขึ้น (จำนวนวันต่อสัปดาห์) ใน 5 สัปดาห์ที่ผ่านมาโพสต์แทรกแซง แต่ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญใน8 สัปดาห์หลังการแทรกแซง . ดังนั้นเทคนิค ACT อาจแสดงสัญญาในการเพิ่มขั้นต้นบางส่วนพฤติกรรมการออกกำลังกายแต่ผลกระทบระยะยาว (เช่น6 เดือน) ของการใช้เทคนิคการทำหน้าที่ในการเพิ่มพฤติกรรมการออกกำลังกายต้องมีการวิจัยเพิ่มเติม. นอกจากนี้ทีมงานของเรา (อีวาโน et al. 2015) แสดงให้เห็นถึงที่ทำหน้าที่เพิ่มขึ้นความเพลิดเพลินการออกกำลังกายต่อไปนี้เซสชั่นของวงจรความเข้มสูงการออกกำลังกาย ergometer โดยเฉพาะอีวาโนet al, (2015) ที่มีหลักฐานเชิงประจักษ์สำหรับประสิทธิภาพของการกระทำความพยายามในการลดการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นความเพลิดเพลินการออกกำลังกายและการปรับปรุงความทนทานต่อการออกกำลังกายสำหรับผู้หญิงที่ใช้งานต่ำสุ่มให้กลุ่มACT ในขณะที่เมื่อเทียบกับการดำเนินงานของกลุ่มความตั้งใจ การค้นพบว่าการกระทำที่เพิ่มขึ้นการออกกำลังกายความเพลิดเพลินและความพยายามลดการรับรู้มีความเกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการออกกำลังกายพฤติกรรมการออกกำลังกายเพราะสามารถเป็นอย่างมากพยายามและ/ หรือที่ไม่พึงประสงค์ (เช่น Annesi 2004; Pedersen 2012;. เวลช์ et al, 2007) ในความเป็นจริง 60% ของผู้หญิงรายงานว่าพวกเขารู้สึกประสาทเมื่อออกกำลังกายเนื่องจากวิธีการตอบสนองของร่างกายการออกกำลังกายเช่นเหงื่อออกหรือเปลี่ยนสีแดง(Pedersen 2012) Annesi (2004) มีหลักฐานต่อไปสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างรายงานย้อนหลังของความอดทนทางกายภาพความรู้สึกไม่สบายระหว่างการออกกำลังกายและพฤติกรรมการออกกำลังกายนั้นความอดทนของความรู้สึกไม่สบายการออกกำลังกายที่เกี่ยวข้อง(เช่น BI สามารถคงอยู่เมื่อเป็นงานที่เหนื่อยอึดอัดและ/ หรือเจ็บปวด ^ ) เป็นอย่างมากและความสัมพันธ์เชิงบวก(r = 0.60) ที่มีการรายงานตนเองของการบำรุงรักษาการออกกำลังกาย นอกจากนี้การออกกำลังกายความสุขคือ 1) ความสัมพันธ์เชิงบวกกับความตั้งใจของการออกกำลังกาย (Loehr และบอลด์วิน 2014) และพฤติกรรม (Hagberg et al, 2009) และ 2). ไกล่เกลี่ยประสิทธิผลของการแทรกแซงการออกกำลังกายและการออกกำลังกายการยึดมั่น (มาร์คัสและฟอร์ซิ 2009; วิลเลียมส์และal. 2006) อย่างไรก็ตามผลกระทบในทางปฏิบัติของการปรับปรุงเฉียบพลันในด้านความบันเทิงการออกกำลังกายและการให้คะแนนของการรับรู้การออกแรงจะต้องมีการจัดตั้งขึ้นโดยการตรวจสอบการออกกำลังกายพฤติกรรมในระยะยาว(6 เดือน). ความตั้งใจของการดำเนินงานและการกระทำอาจให้เสริมความพยายามแทรกแซงโดยอดีตเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการวางแผนและหลังการให้ทรัพยากรเพิ่มเติม(เช่นเพิ่มความเพลิดเพลิน. อีวาโน, et al (2015)) ที่จะรับมือกับปัญหาและอุปสรรคที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกายประสบการณ์ตัวเอง(เช่นความเบื่อหน่ายการรับรู้ของความพยายาม) แม้จะมีบทบาทที่สำคัญของความตั้งใจการดำเนินงานและการกระทำในการทำนายทางกายภาพพฤติกรรมกิจกรรมการวิจัยถึงวันที่ยังไม่ได้เมื่อเทียบกับประสิทธิภาพของพวกเขาในการส่งเสริมในระยะยาวการยึดมั่นในการออกกำลังกาย. ช่องว่างในวรรณคดีนี้เน้นถึงความจำเป็นที่จะนำแนวความคิดทั้งสองร่วมกันในการศึกษาเดียวและในการตรวจสอบของพวกเขาส่งผลกระทบที่แตกต่างกันในการยึดมั่นในการออกกำลังกาย การศึกษาปัจจุบันจึงเป็นการขยายความของการทำงานก่อนหน้านี้ของเราโดยการให้ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับการเปรียบเทียบการยึดมั่นในการออกกำลังกายจากbaseline ถึง 6 เดือนติดตามในหมู่การออกกำลังกายเป็นสามเณรที่จบเพียงครั้งเดียวความตั้งใจของการดำเนินการกับผู้ที่จบการกระทำการแทรกแซง อีวาโน et al, (2015) นำเสนอข้อมูลพื้นฐานสำหรับ 1) ความถี่ในการออกกำลังกายและ2) การออกกำลังกายความเพลิดเพลินระหว่างการฝึกอบรมทั้งสองเงื่อนไขที่ระบุไว้ในการศึกษาครั้งนี้โดยเฉพาะACT และความตั้งใจของการดำเนินงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวางแผนการกระทำหรือการดำเนินงาน เจตนา ( B é langergravel
et al . 2013 ; gollwitzer 1999 ) เป็นถนนที่สามารถ
มีศักยภาพในการส่งเสริมพฤติกรรมการออกกำลังกาย และความร่วมมือใน
คือความตั้งใจใช้คอนกรีตแผนที่ระบุในถ้าจัดรูปแบบแล้ว เมื่อไหร่ ที่ไหน และอย่างไร
คนตั้งใจที่จะดำเนินการกิจกรรม ( gollwitzer 1999 ) การใช้
จะสามารถช่วยให้บุคคลที่จะ
ติดตามเป้าหมายและมีการวางแผนปฏิบัติการ ( ความปรารถนา ) ระยะ
( ชวาร์เซอร์ 2001 ) ด้วยการไปถึงเป้าหมายของพวกเขาและรักษา
( B éด้วยกรวด et al . 2013 ) โดยเฉพาะ เจตนาการสร้างภาระผูกพันระหว่างคิว

ในสภาพแวดล้อม ( เช่นถ้ามัน 5 โมงเย็นหลังเลิกงาน ' ) และ goaldirected พฤติกรรม ( เช่นแล้วผมจะไปยิม ' ) ความตั้งใจของการมีประสิทธิภาพสูงในการส่งเสริม healthenhancing

พฤติกรรม ( เช่น การใช้ยาตามเกณฑ์การรักษาทางกายภาพกิจกรรม ) ,
ตามที่สรุปในการสังเคราะห์ 94 การศึกษาที่
ผลิตขนาดผลเฉลี่ย 0.65 ( Cohen และ D ;
gollwitzer Sheeran 2006 ) วัน เมื่อเทียบกับการแทรกแซง cognitivebehavioral
อื่นๆ ( เช่น บรรยากาศ )ความตั้งใจปฏิบัติ
ยังคงกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการเพิ่มกิจกรรมทางกายน้อย
ถึงค่าขนาดอิทธิพลต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายทันที

เรียน ( เช่น ความแตกต่างค่าเฉลี่ยมาตรฐาน ( SMD ) = 0.31 ) และระยะติดตามผล nocontact

ประมาณ 11 สัปดาห์ ( SMD = 0.24 ; B éด้วยกรวด et al . 2013 ) ให้ใช้
ความตั้งใจที่อยู่เพียงปัจจัยเดียว คือ การวางแผน )
ของการยอมรับกิจกรรมทางกายและการบํารุงรักษาและอุปสรรคอื่น ๆที่เกี่ยวข้องกับการบำรุงรักษา
ออกกำลังกายอาจจะดีกว่าอยู่
โดยการแทรกแซงของทางเลือก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การยอมรับและความมุ่งมั่นในการรักษา
( ACT ) , รูปแบบของจิตบำบัด cognitivebehavioral
( เฮย์ et al . 1999 ) , ได้รับการสนับสนุนเพิ่มขึ้นในวรรณคดี

แทรกแซงที่มีประสิทธิภาพเป็นสำหรับการปรับปรุงการออกกำลังกายแบบเฉียบพลัน ( วาโนว่า et al . 2015 )
รวมทั้งระยะสั้น ( เช่น 5-weeks ) กิจกรรมเสริม
ทางกายภาพ ( เช่น butryn et al . 2011 ) สมมติฐานหลักคือการกระทำ
ที่ความรู้สึกเชิงลบและไม่เป็นที่พอใจและประสบการณ์ทั้งดีและไม่ดี
แต่แง่มุมของชีวิตมนุษย์ ( เฮย์ et al .
1999 ) ดังนั้นการใช้เทคนิค

ยอมรับติดตามกิจกรรมทางกายภาพเป้าหมายที่มุ่งเน้นการเพิ่มบุคคล '
aversive ความเต็มใจที่จะ ประสบการณ์ ความรู้สึก ความคิด และความรู้สึก (
ล้าเช่นการรับรู้ประโยชน์ ) โดยไม่ต้องพยายาม เปลี่ยนหรือลบออก (
butryn et al . 2011 ; มากส์
และป่า 2005 ) ทำเทคนิค ดังนั้น อาจเป็นหนึ่งในวิธีการที่จะให้ทรัพยากรสำหรับมือใหม่

ออกกำลังกายเพื่อปรับปรุงการเพิ่มความสามารถของพวกเขาผ่านการเผชิญกับทวน
ทางกายภาพความต้องการในระหว่างการออกกำลังกาย ( เช่นอาการ
ไม่สบาย , หอบเหนื่อย ) แน่นอน การวิเคราะห์อภิมาน
โดยโคล et al . ( 2013 ) พบว่า กลยุทธ์การยอมรับ ( เช่น
ACT ) มีประสิทธิภาพมากกว่ากลยุทธ์ระเบียบ ( เช่น
ปราบปรามและรบกวน ) ในการเพิ่มความอดทนต่อความเจ็บปวด ใน
ผลกระทบของพระราชบัญญัติเกี่ยวกับการปฏิบัติตามเทคนิค
ในการปรับปรุงความร่วมมือกิจกรรมทางกาย butryn et al . ( 2011 )
ใช้แสดงการแทรกแซง ( เช่น สอง 2-h การประชุมกลุ่ม ) ซึ่งผู้เข้าร่วมในการฝึกอบรม

กิจกรรมทางกายสติให้คุณค่า และความเต็มใจที่จะเครียด
ในการบริการของค่าเหล่านั้น ผู้เข้าร่วมในการแสดงภาพ
เมื่อเทียบกับการศึกษาเงื่อนไขเพียงการควบคุม พบบ่อย self-reported กิจกรรมทางกาย ( หมายเลข
วันต่อสัปดาห์ ) ที่ 5-weeks โพสต์แทรกแซง แต่ไม่มี
แตกต่างกัน 8 สัปดาห์หลังการทดลอง ดังนั้นเทคนิค
พระราชบัญญัติอาจแสดงสัญญาบางในตอนแรกการเพิ่มพฤติกรรมการออกกำลังกาย แต่ผลกระทบระยะยาว ( เช่น
6 เดือนของการใช้เทคนิคเพื่อเพิ่มพฤติกรรมการออกกำลังกายต้องทำวิจัยเพิ่มเติม
นอกจากนี้ ทีมของเรา ( วาโนว่า et al . 2015 ) โดย
พระราชบัญญัติเพิ่มความเพลิดเพลินการออกกำลังกายติดตามเซสชันของ
สูงรอบวัดงานออกกำลังกาย โดยเฉพาะ วาโนว่า
et al . ( 2015 ) ให้หลักฐานเชิงประจักษ์เพื่อประสิทธิภาพของการรับรู้
แสดงความพยายามเพิ่มความเพลิดเพลินและเพิ่มความอดทนในการออกกำลังกายการออกกำลังกาย
สำหรับผู้หญิงที่ใช้งานต่ำ
สุ่มให้กลุ่มทำ เมื่อเทียบกับการใช้
ความตั้งใจของกลุ่ม หาที่ทำเพิ่มความเพลิดเพลินและลดการรับรู้ความพยายามออกกำลังกาย

โดยเฉพาะ ที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการออกกำลังกาย เพราะการออกกำลังกายสามารถสูง
พยายามและ / หรือที่ไม่พึงประสงค์ เช่น annesi 2004 ; Pedersen 2012 ;
Welch et al .2007 ) ในความเป็นจริง , 60% ของผู้หญิงที่พวกเขารู้สึกกังวลรายงาน
เมื่อออกกำลังเพราะทางร่างกาย reacts
การออกกําลังกาย เช่น เหงื่อออก หรือแดง ( Pedersen
2012 ) annesi ( 2004 ) ให้หลักฐานเพิ่มเติมสำหรับสมาคม
ระหว่างรายงานย้อนหลังของความอดทนสำหรับความรู้สึกไม่สบายทางกายภาพ
ระหว่างการออกกำลังกายและพฤติกรรมการออกกำลังกาย ซึ่ง
ความอดทนของการออกกำลังกายที่เกี่ยวข้องกับไม่สบาย ( เช่น บีสามารถคงอยู่
เมื่องานมันเหนื่อย อึดอัด และ / หรือเจ็บปวด
)
อย่างมากและความสัมพันธ์เชิงบวก ( r = . 60 ) กับ ฉนวน
การบำรุงรักษาการออกกำลังกาย นอกจากนี้ ความเพลิดเพลิน การออกกำลังกาย คือ 1 )
มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับความตั้งใจกิจกรรมทางกาย ( loehr
และ บอลด์วิน 2014 ) และพฤติกรรม ( แฮ็คเบิร์ก et al . 2009 ) , และ 2 )
ประสิทธิผลของการแทรกแซง mediates กิจกรรมทางกายและออกกำลังกาย ( มาร์คัสและ
ในฟอร์ซิท 2009 ; วิลเลี่ยม
et al . 2006 ) อย่างไรก็ตาม ผลกระทบในทางปฏิบัติของ
การปรับปรุงเฉียบพลันในความเพลิดเพลินการออกกำลังกายและคะแนนการรับรู้
ออกแรงต้องก่อตั้งขึ้นโดยการตรวจสอบพฤติกรรมการออกกำลังกายระยะยาว ( 6 เดือน ) .
พระราชบัญญัติการความตั้งใจ และอาจให้เสริม
ความพยายามในการแทรกแซง ซึ่งอดีตเป็นสำคัญสำหรับการวางแผนและหลัง

เพื่อให้ทรัพยากรเพิ่มเติม ( เช่น เพิ่มความเพลิดเพลิน ; วาโนว่า et al . ( 2015 ) เพื่อรับมือกับอุปสรรคที่เกี่ยวข้องกับ
ฝึกประสบการณ์ตัวเอง ( เช่น
ความเบื่อ การรับรู้ความพยายาม ) แม้บทบาทที่สำคัญของการคิดและทำ

ทำนายพฤติกรรมการออกกำลังกาย ,การวิจัยในปัจจุบันไม่เปรียบเทียบประสิทธิผลในการส่งเสริมความร่วมมือในกิจกรรมทางกายระยะยาว
.
ช่องว่างนี้ในวรรณคดี เน้นเอา
ทั้งสองแนวคิดร่วมกันในการศึกษา และศึกษาผลกระทบของความแตกต่างเดียว
การออกกำลังกาย ปัจจุบันการศึกษา
จึงเป็นส่วนขยายของตรรกะของ
งานของเราก่อนโดยให้ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับการเปรียบเทียบการเกาะการออกกำลังกาย
พื้นฐานจาก 6 เดือนและการติดตามของสามเณรที่สมบูรณ์ออกกำลังกาย

ตั้งใจปฏิบัติเพียงครั้งเดียว ผู้ที่สำเร็จการกระทำแทรกแซง วาโนว่า et al . ( 5 ) เสนอข้อมูล ( 1 ) ความถี่ของกิจกรรมทางกาย การออกกำลังกาย และ 2 )

ความสุขระหว่างฝึกสองเงื่อนไขที่ระบุไว้ในการศึกษาครั้งนี้โดยเฉพาะการกระทำและความตั้งใจ

.