On a visit to Beirut during the ter

On a visit to Beirut during the terrible civil war of 1975-1976 a French journalist wrote regretfully of the gutted downtown area that "it had once seemed to belong to ... the Orient of Chateau¬briand and Nerval ." He was right about the place, of course, especially so far as a European was concerned. The Orient was almost a European invention, and had been since antiquity a place of romance, exotic beings, haunting memories and landscapes, re¬markable experiences. Now it was disappearing; in a sense it had happened, its time was over. Perhaps it seemed irrelevant that Orientals themselves had something at stake in the process, that even in the time of Chateaubriand and Nerval Orientals had lived there, and that now it was they who were suffering; the main thing for the European visitor was a European representation of the Orient and its contemporary fate, both of which had a privileged communal significance for the journalist and his French readers.
Americans will not feel quite the same about the Orient, which for them is much more likely to be associated very differently with the Far East (China and Japan, mainly). Unlike the Americans, the French and the British—less so the Germans, Russians, Spanish, Portuguese, Italians, and Swiss—have had a long tradition of what I shall be calling Orientalism, a way of coming to terms with the Orient that is based on the Orient's special place of European Western experience. The Orient is not only adjacent to Europe; it is also the place of Europe's greatest and richest and oldest colonies, the source of its civilizations and languages, its cultural contestant, and one of its deepest and most recurring images of the Other. In addition, the Orient has helped to define Europe (or the West) with its contrasting image, idea, personality, experience. Yet none of this Orient is merely imaginative. The Orient is an integral part of European material civilization and culture. Orientalism expresses and represents that part culturally and even ideologically as a mode of discourse with supporting institutions, vocabulary, scholarship, imagery, doctrines, even colonial bureaucracies and colonial styles. In contrast, the American understanding of the Orient will seem considerably less dense, although our recent Japanese, Korean, and Indochinese adventures ought now to be creating a more sober, more realistic "Oriental" awareness. Moreover, the vastly expanded American political and economic role in the Near East (the Middle East) makes great claims on our understanding of that Orient.
It will be clear to the reader (and will become clearer still throughout the many pages that follow) that by Orientalism I mean several things, all of them, in my opinion, interdependent. The most readily accepted designation for Orientalism is an academic one, and indeed the label still serves in a number of academic institutions. Anyone who teaches, writes about, or researches the Orient—and this applies whether the person is an anthropologist, sociologist, historian, or philologist—either in its specific or its gen¬eral aspects, is an Orientalist, and what he or she does is Orien¬talism. Compared with Oriental studies or area studies, it is true that the term Orientalism is less preferred by specialists today, both because it is too vague and general and because it connotes the high-handed executive attitude of nineteenth-century and early-twentieth-century European colonialism. Nevertheless books are written and congresses held with "the Orient" as their main focus, with the Orientalist in his new or old guise as their main authority. The point is that even if it does not survive as it once did, Orien¬talism lives on academically through its doctrines and theses about the Orient and the Oriental.
Related to this academic tradition, whose fortunes, transmigra¬tions, specializations, and transmissions are in part the subject of this study, is a more general meaning for Orientalism. Orientalism is a style of thought based upon an ontological and epistemological distinction made between "the Orient" and (most of the time) "the Occident." Thus a very large mass of writers, among whom are poets, novelists, philosophers, political theorists, economists, and im¬perial administrators, have accepted the basic distinction between East and West as the starting point for elaborate theories, epics, novels, social descriptions, and political accounts concerning the Orient, its people, customs, "mind," destiny, and so on. This Orien¬talism can accommodate Aeschylus, say, and Victor Hugo, Dante and Karl Marx. A little later in this introduction I shall deal with the methodological problems one encounters in so broadly con¬strued a "field" as this.
The interchange between the academic and the more or less imaginative meanings of Orientalism is a constant one, and since the late eighteenth century there has been a considerable, quite disciplined—perhaps even regulated—traffic between the two. Here I come to the third meaning of Orientalism, which is something more historically and materially denned than either of the other two. Taking the late eighteenth century as a very roughly denned starting point Orientalism can be discussed and analyzed as the corporate institution for dealing with the Orient—dealing with it by making statements about it, authorizing views of it, describing it, by teaching it, settling it, ruling over it: in short, Orientalism as a Western style for dominating, restructuring, and having au¬thority over the Orient. I have found it useful here to employ Michel Foucault's notion of a discourse, as described by him in The Archaeology of Knowledge and hi Discipline and Punish, to identify Orientalism. My contention is that without examining Orientalism as a discourse one cannot possibly understand the enormously systematic discipline by which European culture was able to manage—and even produce—the Orient politically, socio-logically, militarily, ideologically, scientifically, and imaginatively during the post-Enlightenment period. Moreover, so authoritative a position did Orientalism have that I believe no one writing, think¬ing, or acting on the Orient could do so without taking account of the limitations on thought and action imposed by Orientalism. In brief, because of Orientalism the Orient was not (and is not) a free subject of thought or action. This is not to say that Orientalism unilaterally determines what can be said about the Orient, but that it is the whole network of interests inevitably brought to bear on (and therefore always involved in) any occasion when that peculiar entity "the Orient" is in question. How this happens is what this book tries to demonstrate. It also tries to show that European culture gained in strength and identity by setting itself off against the Orient as a sort of surrogate and even underground self.
Historically and culturally there is a quantitative as well as a qualitative difference between the Franco-British involvement in the Orient and—until the period of American ascendancy after World War II- -the involvement of every other European and Atlantic power. To speak of Orientalism therefore is to speak mainly, although not exclusively, of a British and French cultural enterprise a project whose dimensions take in such disparate realms as the imagination itself, the whole of India and the Levant, the Biblical texts and the Biblical lands, the spice trade, colonial armies and a long tradition of colonial administrators, a formidable scholarly corpus, innumerable Oriental “experts” and “hands,” an Oriental professorate, a complex array of “Oriental” ideas (Oriental despotism, Oriental splendor, cruelt , sensuality), many Eastern sects, philosophies, and wisdoms domesticated for local European use-the list can be extended more or less indefinitely. My point is that Orientalism derives from a particular closeness experienced between Britain and France and the Orient, which until the early nineteenth century had really meant only India and the Bible lands. From the beginning of the nineteenth century until the end of World War II France and Britain dominated the Orient and Orientalism; since World War II America has dominated the Orient, and approaches it as France and Britain once did. Out of that closeness whose dynamic is enormously productive even if it always demonstrates the comparatively greater strength of the Occident (British, French, or American), comes the large body of texts I call Orientalist.
I have begun with the assumption that the Orient is not an inert fact of nature. It is not merely there, just as the Occident itself is not just there either: We must take seriously Vico’s great observation that men make their own history, that what they can know is what they have made, and extend it to geography: as both geo¬graphical and cultural entities—to say nothing of historical entities—such locales, regions, geographical sectors as "Orient" and "Occi¬dent" are man-made. Therefore as much as the West itself, the Orient is an idea that has a history and a tradition of thought, imagery, and vocabulary that have given it reality and presence in and for the West. The two geographical entities thus support and to an extent reflect each other.
Ideas, cultures, and histories cannot seriously be understood or studied without their force, or more precisely their configurations of power, also being studied. To be¬lieve that the Orient was created – or, as I call it, "Orientalized" – and to believe that such things happen simply as a necessity of the imagination, is to be disingenuous. The relationship between Occident and Orient is a relationship of power, of domination, of varying degrees of a complex hegemony, and is quite accurately indicated in the title of K. M. Panikkar's classic Asia and Western Dominance.2 The Orient was Orientalized not only because it was discovered to be "Oriental" in all those ways considered common place

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกี่ยวกับการเยี่ยมชมเบรุตในระหว่างสงครามกลางเมืองที่น่ากลัวของ 1975-1976 นักข่าวฝรั่งเศสเขียน regretfully ของเมือง gutted ว่า "มีครั้งเดียวเหมือนการ...โอเรียนท์ Chateau¬briand และ Nerval" เขากำลังขวา แน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตราบที่ยุโรปเกี่ยวข้อง ตะวันออกคือ แทบยุโรปประดิษฐ์ และได้ตั้งแต่โบราณสถาน สิ่งมีชีวิตแปลกใหม่ haunting ความทรงจำ และภูมิ ทัศน์ ประสบการณ์ re¬markable ตอนนี้ มันได้หายไป ในความรู้สึกมันเกิด เวลาได้มากกว่า บางทีมันดูเหมือนไม่เกี่ยวข้องว่า Orientals เองมีสิ่งที่เดิมพันในการ ว่า แม้ในขณะ Chateaubriand และ Nerval Orientals มีที่นั่น และตอนนี้มันเป็นพวกเขาที่มีความทุกข์ สิ่งสำคัญสำหรับนักท่องเที่ยวยุโรปแทนยุโรปตะวันออกกับความทันสมัยชะตาชีวิต ซึ่งทั้งสองมีความสำคัญที่ชุมชนอภิสิทธิ์ที่นักข่าวและผู้อ่านภาษาฝรั่งเศสของเขาได้ชาวอเมริกันจะไม่รู้สึกมากเหมือนกันเกี่ยวกับโอเรียนท์ ซึ่งพวกเขาจะมากขึ้นมากแตกต่างกับตะวันออกไกล (จีนและญี่ปุ่น ส่วนใหญ่) ต่างจากชาวอเมริกัน ฝรั่งเศส และอังกฤษ — น้อยดังนั้นชาวเยอรมัน นี่ สเปน โปรตุเกส ชาวอิตาลี และสวิสซึ่งมีประเพณีที่ยาวนานของที่ผมจะสามารถเรียก Orientalism วิถีมาสู่ตะวันออกตามสถานที่พิเศษของโอเรียนท์ประสบการณ์ยุโรปตะวันตก ตะวันออกจะไม่ติดกับยุโรป ยังเป็นสถานที่ของยุโรปมากที่สุด และรวยที่สุด และเก่าแก่อาณานิคม แหล่งที่มาของอารยธรรมของภาษา ชิงของวัฒนธรรม และหนึ่งในสุดและส่วนใหญ่เกิดภาพอื่น ๆ นอกจากนี้ ตะวันออกได้ช่วยกำหนดยุโรป (หรือตะวันตก) ของภาพที่แตกต่างกัน ความคิด บุคลิกภาพ ประสบการณ์ ยัง ไม่มีของโอเรียนท์นี้เป็นเพียงจินตนาการ ตะวันออกเป็นส่วนสำคัญของวัฒนธรรมและอารยธรรมยุโรปวัสดุ แสดงความ Orientalism และแสดงที่ส่วนวัฒนธรรม และแม้แต่ ideologically เป็นโหมดของวาทกรรมกับการสนับสนุนสถาบัน คำศัพท์ ทุนการศึกษา ภาพถ่าย อยู่ แม้ bureaucracies โคโลเนียลและลักษณะโคโลเนียล ในทางตรงกันข้าม ความเข้าใจอเมริกันแห่งจะดูเหมือนมากน้อยหนาแน่น แม้ว่าควรผจญภัย เกาหลี และญี่ปุ่นอินโดจีนของเราล่าสุดตอนนี้เพื่อสร้างจิตสำนึก "โอเรียนทัล" เงียบขรึมมาก ยิ่ง นอกจากนี้ ขยายเสมือนอเมริกันทางการเมือง และเศรษฐกิจบทบาทในตะวันออกใกล้ (ตะวันออกกลาง) ทำให้เรียกร้องมากในความเข้าใจของเราที่โอเรียนท์ มันจะมีความชัดเจนจะอ่าน (และจะยังคงความคมชัดตลอดทั้งหลาย ๆ ที่ตาม) ว่า โดย Orientalism ผมหมายถึง หลายสิ่ง ทั้งหมด ในความคิดของฉัน เปลี่ยนแปลงได้ง่ายกว่าการ มากสุดพร้อมยอมรับกำหนดสำหรับ Orientalism เป็นการศึกษา และแน่นอนป้ายชื่อยังคงให้บริการในสถาบันการศึกษา ใครที่สอน เขียนเกี่ยวกับ หรือ researches ตะวันออก — และนี้ใช้ว่าคนเป็นนักมานุษยวิทยา sociologist นักประวัติศาสตร์ การ philologist — เป็นเฉพาะที่หรือด้านของ gen¬eral, Orientalist การ และอะไรก็ไม่ Orien¬talism เมื่อเทียบกับการศึกษาตะวันออกหรือบริเวณศึกษา มันเป็นจริงที่ระยะ Orientalism น้อยที่ต้องการ โดยผู้เชี่ยวชาญวันนี้ เพราะมันคลุมเครือเกินไป และทั่วไป และเนื่อง จากมัน connotes ทัศนคติผู้บริหาร high-handed--ศตวรรษที่ยี่สิบต้นอาณานิคมยุโรปและปั้นจั่นเซ็นจูรี่ อย่างไรก็ตาม เขียนหนังสือ และ congresses จัดกับ "ตะวันออก" เป็นโฟกัสหลักของพวกเขา กับ Orientalist ในครอบของเขาใหม่ หรือเก่าเป็นอำนาจหลักของพวกเขา จุดอยู่ที่แม้ว่าจะไม่รอดเหมือนกัน Orien¬talism อยู่ที่เดิมเป็นอยู่และวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับประเทศตะวันออกและตะวันที่เกี่ยวข้องกับประเพณีนี้วิชาการ ใหญ่ ๆ transmigra¬tions สายอาชีพ และการส่งกำลังในส่วนเรื่องของการศึกษานี้ เป็นความหมายทั่วไปสำหรับ Orientalism Orientalism เป็นแบบคิดตามการแตกโต้ และ epistemological ทำ "ประจิม" ระหว่าง "ตะวันออก" (ส่วนใหญ่แล้ว) ดังนั้นมวลขนาดใหญ่ของนักเขียน ในหมู่ผู้เป็นกวี novelists ปรัชญา การเมือง theorists นักเศรษฐศาสตร์ และผู้ ดูแล im¬perial ได้รับการยอมรับความแตกต่างพื้นฐานระหว่างตะวันออก และตะวันตกเป็นจุดเริ่มต้นของทฤษฎีอย่างประณีต epics นวนิยาย คำอธิบายทางสังคม และบัญชีทางการเมืองที่เกี่ยวข้องกับโอเรียนท์ ของคน ศุลกากร "จิต ใจ จุดหมายปลายทาง และการ Orien¬talism นี้สามารถรองรับ Aeschylus พูด และ Victor Hugo, Dante และ Marx คาร์ล เล็กน้อยในเบื้องต้นนี้ผมจะจัดการกับปัญหา methodological หนึ่งพบใน con¬strued ทั่วไปดังนั้น "เขต" เช่นนี้แลกเปลี่ยนระหว่างการศึกษาและความหมายจินตนาการน้อย Orientalism เป็นหนึ่งคง และตั้งแต่ศตวรรษ eighteenth ปลาย มีเป็นจำนวนมาก disciplined ค่อนข้าง — บางทีแม้แต่ระเบียบ — จราจรระหว่างทั้งสอง ที่นี่มาที่สาม denned ความหมายของ Orientalism ซึ่งเป็นสิ่งที่มากกว่าอดีต และกล้ากว่าอีกสองอย่างใดอย่างหนึ่ง การศตวรรษ eighteenth ปลาย Orientalism จุดเริ่มต้นที่ denned มากอย่างคร่าว ๆ สามารถกล่าวถึง และวิเคราะห์เป็นสถาบันขององค์กรในการจัดการกับตะวันออก — จัดการกับมัน โดยการทำรายงานเกี่ยวกับมัน ร่วมอัน อธิบาย โดยสอน ตกตะกอน หุมัน: ในระยะสั้น Orientalism เป็นตะวันตกสไตล์สำหรับอำนาจเหนือ ปรับโครงสร้าง และมี au¬thority เหนือตะวันออก ฉันพบมันมีประโยชน์ที่นี่สอย Michel Foucault แนวคิดของการอภิปราย ตามที่อธิบายไว้ โดยเขา ในโบราณคดีความรู้ และสวัสดี วินัยและ Punish ระบุ Orientalism ช่วงชิงงานบนของฉันคือการ ที่ไม่ตรวจสอบ Orientalism เป็นการอภิปรายที่ หนึ่งไม่อาจเข้าใจวินัยไปยังที่ที่วัฒนธรรมยุโรปได้จัดการ — และแม้ตัวตะวันออกทางการเมือง สังคมตรรกะ การท ideologically วิทยาศาสตร์ และคขนาดช่วงหลังตรัสรู้ นอกจากนี้ ดังนั้นเผด็จ Orientalism ได้ตำแหน่งได้ที่ฉันเชื่อว่าไม่มีใครเขียน think¬ing หรือดำเนินการในตะวันออกสามารถทำได้โดยไม่ต้องคำนึงข้อจำกัดในการคิดและการดำเนินการที่กำหนด โดย Orientalism สังเขป Orientalism ตะวันออกไม่ได้ (และไม่ใช่) เรื่องอิสระของความคิดหรือการกระทำ นี้ไม่ต้องพูดว่า Orientalism unilaterally กำหนดสามารถจะพูดเกี่ยวกับศิลปะตะวันออก แต่ว่า เป็นเครือข่ายทั้งหมดคอยย่อมนำไปใน (และดังนั้นจึง มักจะเกี่ยวข้องกับ) เมื่อเอนทิตีที่แปลกประหลาด "ตะวันออก" เป็นคำถามในโอกาสต่าง ๆ เหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่หนังสือเล่มนี้พยายามแสดงให้เห็นถึง นอกจากนี้ก็ยังพยายามแสดงว่า วัฒนธรรมยุโรปรับในความแรงและอัตลักษณ์ โดยตั้งตัวเองออกจากตะวันออกเป็นการจัดเรียงของตัวแทนและแม้แต่ดินเองHistorically and culturally there is a quantitative as well as a qualitative difference between the Franco-British involvement in the Orient and—until the period of American ascendancy after World War II- -the involvement of every other European and Atlantic power. To speak of Orientalism therefore is to speak mainly, although not exclusively, of a British and French cultural enterprise a project whose dimensions take in such disparate realms as the imagination itself, the whole of India and the Levant, the Biblical texts and the Biblical lands, the spice trade, colonial armies and a long tradition of colonial administrators, a formidable scholarly corpus, innumerable Oriental “experts” and “hands,” an Oriental professorate, a complex array of “Oriental” ideas (Oriental despotism, Oriental splendor, cruelt , sensuality), many Eastern sects, philosophies, and wisdoms domesticated for local European use-the list can be extended more or less indefinitely. My point is that Orientalism derives from a particular closeness experienced between Britain and France and the Orient, which until the early nineteenth century had really meant only India and the Bible lands. From the beginning of the nineteenth century until the end of World War II France and Britain dominated the Orient and Orientalism; since World War II America has dominated the Orient, and approaches it as France and Britain once did. Out of that closeness whose dynamic is enormously productive even if it always demonstrates the comparatively greater strength of the Occident (British, French, or American), comes the large body of texts I call Orientalist. ฉันได้เริ่ม ด้วยสมมติฐานที่ว่า ตะวันออกไม่ใช่ความจริง inert ของธรรมชาติ ไม่เพียงมี ประจิมก็ ตัวเองไม่เคยมีอย่างใดอย่างหนึ่ง: เราต้องดำเนินการอย่างจริงจังของ Vico สังเกตดีว่า ผู้ชายทำให้ประวัติของตนเอง สิ่งที่พวกเขาสามารถรู้ว่าอะไรจะทำ และขยายการภูมิศาสตร์: เป็น geo¬graphical และเอนทิตีวัฒนธรรม — พูดอะไรของเอนทิตีประวัติศาสตร์ — เช่นตำแหน่งที่ตั้ง ภูมิภาค ภาคทางภูมิศาสตร์ "โอเรียนท์" และ "Occi¬dent" มนุษย์สร้างขึ้น ดังมากที่ตะวันออก ตะวันตกเอง คือ ความคิด ที่มีประวัติและประเพณีการคิด ภาพถ่าย และคำศัพท์ ที่ให้มันจริงและสถานะการออนไลน์ใน และตะวันตก เอนทิตีที่สองทางภูมิศาสตร์จึงสนับสนุน และขอบเขตการแสดงกันความคิด วัฒนธรรม และประวัติศาสตร์ที่ไม่สามารถอย่างจริงจังสามารถเข้าใจ หรือศึกษา โดยกองทัพของตน หรือได้แม่นยำมากการตั้งค่าคอนฟิกของพลังงาน การศึกษายัง ไปที่ตะวันออกสร้าง – be¬lieve หรือ ตามที่ผมเรียกว่า "Orientalized" – และเชื่อว่า สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเพียงแค่เป็นจินตนาการ ความจำเป็นจะต้องแสดงออกไม่ตรงกัน ความสัมพันธ์ของอำนาจ การปกครอง ขององศาที่แตกต่างของเจ้าที่ซับซ้อน ความสัมพันธ์ระหว่างตลับและโอเรียนท์ และระบุไว้ในชื่อของคุณม. Panikkar คลาสสิกเอเชียค่อนข้างแม่นยำ และ Dominance.2 ตะวันตกตะวันออกถูก Orientalized ไม่ใช่ เพราะเป็นการค้นพบเป็น "โอเรียนทัล" ด้วยวิธีการดังกล่าวถือว่าสถานที่ทั่วไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ไปเยือนกรุงเบรุตในช่วงสงครามกลางเมืองที่น่ากลัวของ 1975-1976 นักข่าวฝรั่งเศสเขียนเศร้าของย่านใจกลางเมืองเสียใจมากว่า "มันก็ดูเหมือนว่าครั้งหนึ่งจะเป็น ... ตะวันออกของChateau¬briandและเนอร์วั." เขาเป็นคนที่ถูกต้องเกี่ยวกับสถานที่ที่แน่นอนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อให้ห่างไกลเป็นยุโรปเป็นกังวล โอเรียนท์ก็เกือบจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ยุโรปและได้รับมาตั้งแต่สมัยโบราณสถานที่โรแมนติก, สิ่งมีชีวิตที่แปลกใหม่ความทรงจำหลอนและภูมิทัศน์ประสบการณ์re¬markable ตอนนี้มันก็หายไป; ในความรู้สึกที่มันได้เกิดขึ้นเวลาที่ถูกกว่า บางทีมันอาจจะดูเหมือนไม่เกี่ยวข้องตะวันออกที่ตัวเองมีอะไรบางอย่างที่ถือหุ้นในกระบวนการที่ว่าแม้ในช่วงเวลาของการ Chateaubriand เนอร์วัตะวันออกและได้อาศัยอยู่ที่นั่นและว่าตอนนี้มันเป็นพวกเขาที่ถูกทรมาน; สิ่งที่สำคัญสำหรับผู้เข้าชมยุโรปเป็นตัวแทนของยุโรปตะวันออกและชะตากรรมร่วมสมัยซึ่งทั้งสองมีความสำคัญของชุมชนที่มีสิทธิพิเศษสำหรับนักข่าวและผู้อ่านของฝรั่งเศส.
ชาวอเมริกันจะไม่รู้สึกค่อนข้างเหมือนกันเกี่ยวกับโอเรียนท์ซึ่งสำหรับพวกเขาคือ มากมีแนวโน้มที่จะเกี่ยวข้องแตกต่างกันมากกับฟาร์อีสท์ (ประเทศจีนและญี่ปุ่นส่วนใหญ่) ซึ่งแตกต่างจากชาวอเมริกัน, ฝรั่งเศสและอังกฤษน้อยดังนั้นเยอรมัน, รัสเซีย, สเปน, โปรตุเกส, อิตาลีและสวิสมีความยาวประเพณีของสิ่งที่ฉันจะได้รับการเรียก Orientalism, วิธีการที่จะมาถึงข้อตกลงกับโอเรียนท์ที่ ขึ้นอยู่กับสถานที่พิเศษของโอเรียนท์ของประสบการณ์ในยุโรปตะวันตก โอเรียนท์ไม่ได้เป็นเพียงที่อยู่ติดกับยุโรป มันก็ยังเป็นสถานที่ของยุโรปที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและร่ำรวยที่สุดและเก่าแก่ที่สุดของอาณานิคมแหล่งที่มาของอารยธรรมและภาษาของผู้เข้าประกวดทางวัฒนธรรมของตนและเป็นหนึ่งในภาพที่ลึกที่สุดและมากที่สุดที่เกิดขึ้นอื่น ๆ นอกจากนี้โอเรียนได้มีส่วนช่วยในการกำหนดยุโรป (หรือตะวันตก) มีภาพที่แตกต่างของความคิดบุคลิกภาพประสบการณ์ แต่ไม่มีผู้ใดของโอเรียนท์นี้เป็นเพียงความคิดสร้างสรรค์ โอเรียนท์เป็นส่วนหนึ่งของอารยธรรมยุโรปวัสดุและวัฒนธรรม Orientalism แสดงออกและเป็นส่วนหนึ่งที่ทางวัฒนธรรมและแม้กระทั่งอุดมการณ์เป็นโหมดการวาทกรรมกับการสนับสนุนสถาบันการศึกษาคำศัพท์, ทุนการศึกษา, ภาพ, คำสอนแม้ธิปไตยโคโลเนียลและรูปแบบโคโลเนียล ในทางตรงกันข้ามความเข้าใจของชาวอเมริกันตะวันออกจะดูเหมือนมากความหนาแน่นน้อยแม้ว่าญี่ปุ่นล่าสุดของเรา, เกาหลี, อินโดจีนและการผจญภัยในขณะนี้ควรที่จะสร้างความมีสติมากขึ้น, มีเหตุผลมากขึ้น "โอเรียนเต็ล" การรับรู้ นอกจากนี้ยังมีการขยายตัวขึ้นอย่างมากมายบทบาททางการเมืองและเศรษฐกิจอเมริกันในตะวันออกใกล้ (ตะวันออกกลาง) ทำให้การเรียกร้องที่ดีในความเข้าใจของเราที่โอเรียนท์.
มันจะมีความชัดเจนในการอ่าน (และจะกลายเป็นที่ชัดเจนยังคงตลอดหลายหน้าที่เป็นไปตาม) ที่ โดย Orientalism ผมหมายถึงหลายสิ่งทั้งหมดของพวกเขาในความคิดของฉันการพึ่งพาซึ่งกันและกัน กำหนดรับการยอมรับมากที่สุดสำหรับ Orientalism เป็นหนึ่งในนักวิชาการและแน่นอนฉลากยังคงทำหน้าที่ในจำนวนของสถาบันการศึกษา ทุกคนที่สอนเกี่ยวกับการเขียนหรืองานวิจัยทางทิศตะวันออกและนี้ไม่ว่าจะเป็นคนที่เป็นนักมานุษยวิทยาสังคมวิทยาประวัติศาสตร์หรือภาษา-ทั้งในแง่มุมที่เฉพาะเจาะจงหรือgen¬eralของมันคือคล้อยและสิ่งที่เขาหรือเธอไม่ เป็นOrien¬talism เมื่อเทียบกับการศึกษาหรือการศึกษาโอเรียนเต็ลในพื้นที่ก็เป็นความจริงที่ Orientalism คำเป็นที่ต้องการน้อยลงโดยผู้เชี่ยวชาญในวันนี้ทั้งสองเพราะมันเป็นเรื่องที่คลุมเครือเกินไปและทั่วไปและเพราะมันหมายทัศนคติของผู้บริหารระดับสูงส่งของศตวรรษที่สิบเก้าและต้นศตวรรษที่ยี่สิบ ลัทธิล่าอาณานิคมของยุโรป แต่หนังสือที่มีการเขียนและการประชุมที่จัดขึ้นด้วย "ตะวันออก" เป็นจุดสนใจหลักของพวกเขาด้วยคล้อยในหน้ากากใหม่หรือเก่าของเขาในฐานะผู้มีอำนาจหลักของพวกเขา ประเด็นก็คือว่าถึงแม้ว่ามันจะไม่รอดอย่างที่มันเคยได้อาศัยอยู่บนOrien¬talismผ่านคำสอนด้านวิชาการและวิทยานิพนธ์เกี่ยวตะวันออกและโอเรียนเต็ล.
ที่เกี่ยวข้องกับการประเพณีนี้นักวิชาการที่มีความมั่งคั่ง, transmigra¬tions, ความเชี่ยวชาญและการส่งสัญญาณ อยู่ในส่วนเรื่องของการศึกษาครั้งนี้เป็นความหมายที่กว้างขึ้นสำหรับ Orientalism Orientalism เป็นรูปแบบของความคิดที่อยู่บนพื้นฐานของความแตกต่าง ontological และญาณวิทยาระหว่าง "ตะวันออก" และ (ส่วนใหญ่ของเวลา) "ตะวันตก". ดังนั้นมวลขนาดใหญ่มากของนักเขียนในหมู่ผู้เป็นกวีนักเขียนนวนิยายปรัชญาทฤษฎีทางการเมืองนักเศรษฐศาสตร์และผู้บริหารim¬perial, ได้รับการยอมรับความแตกต่างพื้นฐานระหว่างตะวันออกและตะวันตกเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับทฤษฎีซับซ้อนมหากาพย์นิยายสังคม รายละเอียดและบัญชีที่เกี่ยวข้องกับการเมืองตะวันออกประชาชนศุลกากร "ใจ" โชคชะตาและอื่น ๆ Orien¬talismนี้สามารถรองรับอีสพูดและ Victor Hugo, ดันเต้และคาร์ลมาร์กซ์ เล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อมาในเบื้องต้นนี้ฉันจะจัดการกับปัญหาที่พบวิธีการหนึ่งในcon¬struedดังนั้นในวงกว้าง "ช่อง" เช่นนี้.
การแลกเปลี่ยนระหว่างนักวิชาการและมากกว่าหรือน้อยกว่าความหมายของความคิดสร้างสรรค์ Orientalism เป็นหนึ่งที่คงที่และตั้งแต่ ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบแปดได้มีมากค่อนข้างมีระเบียบวินัย-บางทีอาจจะควบคุมการจราจรระหว่างคนทั้งสอง นี่ฉันมากับความหมายที่สามของ Orientalism ซึ่งเป็นสิ่งที่มากขึ้นในอดีตและ denned สาระสำคัญกว่าทั้งของอีกสอง การในช่วงปลายศตวรรษที่สิบแปดเป็น denned มากประมาณจุดเริ่มต้น Orientalism สามารถพูดคุยและวิเคราะห์เป็นสถาบันการศึกษาขององค์กรในการจัดการกับ Orient-จัดการกับมันได้โดยการทำงบเกี่ยวกับเรื่องอำนาจมองเห็นวิวของมันอธิบายว่าโดยการเรียนการสอนก็นั่ง มันปกครองมันในระยะสั้น Orientalism เป็นสไตล์ตะวันตกมีอำนาจเหนือการปรับโครงสร้างและมีau¬thorityเหนือตะวันออก ฉันได้พบว่ามันมีประโยชน์ที่นี่เพื่อจ้างคิด Michel Foucault ของวาทกรรมตามที่อธิบายไว้โดยเขาในโบราณคดีของความรู้และการมีระเบียบวินัยสวัสดีและลงโทษเพื่อระบุ Orientalism การต่อสู้ของฉันคือว่าไม่มีการตรวจสอบ Orientalism เป็นวาทกรรมหนึ่งไม่อาจเข้าใจความมีระเบียบวินัยเป็นระบบอย่างมากโดยที่วัฒนธรรมของยุโรปก็สามารถที่จะจัดการและยังผลิต-ตะวันออกทางการเมืองทางสังคมและเหตุผลที่ทหารอุดมการณ์ทางวิทยาศาสตร์และจินตนาการในช่วงโพสต์ ระยะเวลา -Enlightenment นอกจากนี้เพื่อให้ตำแหน่งที่มีอำนาจไม่ได้ Orientalism ที่ผมเชื่อว่าไม่มีใครเขียนthink¬ingหรือทำหน้าที่เกี่ยวกับโอเรียนท์สามารถทำได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงข้อ จำกัด ในการคิดและการกระทำที่กำหนดโดย Orientalism ในช่วงสั้น ๆ เพราะ Orientalism ตะวันออกไม่ได้ (และไม่ได้) ฟรีเรื่องของความคิดหรือการกระทำ นี่คือไม่ได้บอกว่ากำหนดเพียงฝ่ายเดียว Orientalism สิ่งที่สามารถจะกล่าวเกี่ยวกับตะวันออก แต่ที่มันเป็นเครือข่ายทั้งหมดของผลประโยชน์อย่างหลีกเลี่ยงไม่นำมาใช้กับ (และมีส่วนร่วมเสมอใน) โอกาสใดเมื่อที่นิติบุคคลที่แปลกประหลาด "ตะวันออก" ที่อยู่ใน คำถาม วิธีนี้เกิดขึ้นคือสิ่งที่หนังสือเล่มนี้พยายามที่จะแสดงให้เห็นถึง นอกจากนี้ยังพยายามที่จะแสดงให้เห็นว่าวัฒนธรรมของยุโรปที่ได้รับในความแข็งแรงและความเป็นตัวตนของตัวเองโดยการตั้งค่าออกไปกับโอเรียนท์เป็นจัดเรียงของตัวแทนและใต้ดินแม้กระทั่งตัวเอง.
ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมที่มีความเป็นเชิงปริมาณเช่นเดียวกับความแตกต่างเชิงคุณภาพระหว่างการมีส่วนร่วมฝรั่งเศสอังกฤษใน ตะวันออกและจนถึงระยะเวลาของการครองอเมริกันหลังสงครามโลกครั้งที่ II- การมีส่วนร่วมของทุก -The พลังงานอื่น ๆ ของยุโรปและมหาสมุทรแอตแลนติก ที่จะพูดถึง Orientalism ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่จะพูดส่วนใหญ่แม้จะไม่เฉพาะขององค์กรทางวัฒนธรรมอังกฤษและฝรั่งเศสที่มีโครงการขนาดใช้ในอาณาจักรที่แตกต่างกันเช่นจินตนาการของตัวเองทั้งของอินเดียและลิแวนต์ข้อความในพระคัมภีร์ไบเบิลและดินแดนในพระคัมภีร์ไบเบิล การค้าเครื่องเทศกองทัพในยุคอาณานิคมและประเพณีอันยาวนานของผู้บริหารอาณานิคมคลังวิชาการที่น่ากลัวมากมายนับไม่ถ้วนโอเรียนเต็ล "ผู้เชี่ยวชาญ" และ "มือ" professorate ตะวันออกอาร์เรย์ที่ซับซ้อนของ "โอเรียนเต็ล" ความคิด (กดขี่ Oriental, งดงามตะวันออก cruelt ราคะ) นิกายตะวันออกหลายปรัชญาและภูมิปัญญาโดดเด่นสำหรับการใช้งาน-รายการยุโรปในท้องถิ่นสามารถขยายได้มากขึ้นหรือน้อยลงไปเรื่อย ๆ จุดของฉันอยู่ที่ Orientalism มาจากความใกล้ชิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งประสบการณ์ระหว่างอังกฤษและฝรั่งเศสและตะวันออกซึ่งจนถึงต้นศตวรรษที่สิบเก้ามีความหมายจริงๆเท่านั้นอินเดียและดินแดนพระคัมภีร์ จากจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่สิบเก้าจนกว่าจะสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองประเทศฝรั่งเศสและสหราชอาณาจักรครอบงำตะวันออกและ Orientalism; นับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองอเมริกาได้ครอบงำตะวันออกและวิธีการเป็นอังกฤษและฝรั่งเศสไม่เคย ออกไปจากที่มีความใกล้ชิดเป็นอย่างมากแบบไดนามิกการผลิตแม้ว่าจะเสมอแสดงให้เห็นถึงความแข็งแรงมากขึ้นเมื่อเทียบกับของตะวันตก (อังกฤษ, ฝรั่งเศส, หรืออเมริกา) มาร่างใหญ่ของข้อความที่ผมเรียกคล้อย.
ฉันได้เริ่มต้นด้วยสมมติฐานที่ว่าคือโอเรียนท์ ไม่ได้ความเป็นจริงของธรรมชาติเฉื่อย มันไม่ได้เป็นเพียงที่นั่นเช่นเดียวกับฝรั่งตัวเองไม่ได้มีเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง: เราต้องใช้อย่างจริงจังสังเกตที่ดีของ Vico ว่าคนสร้างประวัติศาสตร์ของตัวเองว่าสิ่งที่พวกเขาสามารถรู้คือสิ่งที่พวกเขาได้ทำและขยายไปยังภูมิศาสตร์: ขณะที่ทั้งสอง หน่วยงานเพื่อgeo¬graphicalและวัฒนธรรมพูดอะไรของหน่วยงานเช่นสถานที่ทางประวัติศาสตร์ภูมิภาคภาคทางภูมิศาสตร์ที่เป็น "ตะวันออก" และ "Occi¬dent" เป็นที่มนุษย์สร้างขึ้น ดังนั้นเท่าที่เวสต์ตัวเองตะวันออกคือความคิดที่มีประวัติศาสตร์และประเพณีของความคิดภาพและคำศัพท์ที่ได้ให้มันเป็นจริงและการปรากฏตัวและสำหรับเวสต์ ทั้งสองหน่วยงานทางภูมิศาสตร์จึงสนับสนุนและเพื่อสะท้อนให้เห็นถึงขอบเขตแต่ละอื่น ๆ .
ความคิดวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์อย่างจริงจังไม่สามารถจะเข้าใจหรือศึกษาได้โดยไม่ต้องมีผลบังคับใช้ของพวกเขาหรืออย่างแม่นยำมากขึ้นของพวกเขาการกำหนดค่าของการใช้พลังงานยังมีการศึกษา เพื่อbe¬lieveว่าโอเรียนท์ถูกสร้างขึ้น - หรือที่ผมเรียกมันว่า "Orientalized" - และเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นดังกล่าวก็เป็นความจำเป็นของการจินตนาการคือการจะมีเลศนัย ความสัมพันธ์ระหว่างตะวันตกและตะวันออกคือความสัมพันธ์ของอำนาจของการปกครองขององศาที่แตกต่างของอำนาจที่ซับซ้อนและมีการชี้ให้เห็นค่อนข้างแม่นยำในชื่อของ KM เอเชีย Panikkar คลาสสิกและเวสเทิร์ Dominance.2 Orient ถูก Orientalized ไม่เพียงเพราะมันเป็น ค้นพบจะเป็น "โอเรียนเต็ล" ในรูปแบบที่ทุกคนถือว่าเป็นสถานที่ที่พบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการเข้าชมไปยังเบรุตในช่วงสงครามกลางเมืองที่น่ากลัวของ 1975-1976 นักข่าวชาวฝรั่งเศสเขียนอย่างน่าเศร้าของ gutted ย่านใจกลางเมืองที่ " มันเคยดูเหมือนจะเป็นของ . . . . . . . ตะวันออกของปราสาทและ¬ briand nerval " เขาพูดถูกเรื่องสถานที่ แน่นอน โดยเฉพาะเพื่อให้ห่างไกลเป็นยุโรปก็กังวล ตะวันออกเกือบเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ยุโรป และมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ เป็นสถานที่โรแมนติกสิ่งมีชีวิตที่แปลกใหม่ หลอกหลอน ความทรงจำและภูมิทัศน์ Re ¬แสตมป์ประสบการณ์ แล้วมันก็หายไป ในความรู้สึกมันเกิดอะไรขึ้น ถึงเวลาแล้ว บางทีมันอาจดูเหมือนไม่เกี่ยวข้องที่ Orientals ตัวเองมีอะไรที่ถือหุ้นในกระบวนการ ที่แม้ในเวลาของชาโตว์บริย ด์ nerval Orientals และอาศัยอยู่ที่นั่น และตอนนี้มันคือ พวกที่มีความทุกข์สิ่งที่สำคัญสำหรับผู้เข้าชมในยุโรปเป็นตัวแทนของยุโรปตะวันออกและโชคชะตาร่วมสมัย ซึ่งทั้งสองมีสิทธิพิเศษของความสำคัญสำหรับนักข่าวและผู้อ่านฝรั่งเศสของเขา .
ชาวอเมริกันจะไม่รู้สึกค่อนข้างเดียวกันเกี่ยวกับตะวันออก ซึ่งสำหรับพวกเขามีมากมีแนวโน้มที่จะมีความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันมากกับตะวันออกไกล ( จีนและญี่ปุ่นเป็นหลัก )ซึ่งแตกต่างจากอเมริกา , ฝรั่งเศสและอังกฤษน้อยดังนั้นเยอรมัน , รัสเซีย , สเปน , โปรตุเกส , อิตาลีและสวิสมีประเพณีอันยาวนานของสิ่งที่ผมจะเรียกตะวันออก , วิธีการมาถึงข้อตกลงกับตะวันออก ซึ่งขึ้นอยู่กับสถานที่พิเศษของโอเรียนท์ ประสบการณ์ของยุโรปตะวันตก โอเรียนท์ไม่ได้เป็นเพียงที่ติดกับยุโรปยังเป็นสถานที่ของยุโรปที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและร่ำรวยที่สุดและอาณานิคมที่เก่าแก่ที่สุด , แหล่งที่มาของอารยธรรม และภาษา ต่างวัฒนธรรม และหนึ่งของภาพที่ลึกที่สุดและมากที่สุดที่เกิดขึ้นของของอื่น ๆ นอกจากนี้ ตะวันออก ได้ช่วยในการกำหนดยุโรป ( หรือตะวันตก ) กับภาพที่ตัดกัน ความคิด บุคลิกภาพ ประสบการณ์ ยังไม่มีประเภทนี้เป็นเพียงจินตนาการตะวันออกเป็นส่วนหนึ่งของอารยธรรมยุโรปวัสดุและวัฒนธรรม ตะวันออกแสดง และแสดงถึงวัฒนธรรม และแม้แต่ส่วนที่ ideologically เป็นโหมดของการสนับสนุนของสถาบัน , ศัพท์ , ทุนการศึกษา , ภาพ , คำสอน แม้การปกครองอาณานิคมและรูปแบบโคโลเนียล ในทางตรงกันข้าม ความเข้าใจของชาวอเมริกันของตะวันออก จะดูเหมือนมากน้อย หนาแน่นแม้ว่าญี่ปุ่นล่าสุดของเราเกาหลีและอินโดจีนการผจญภัยก็ตอนนี้จะสร้างสติมากขึ้น มีเหตุผลมากขึ้น " ตะวันออก " ความตระหนัก นอกจากนี้ ยังขยายบทบาทอย่างมากมายชาวอเมริกันทางการเมืองและเศรษฐกิจในตะวันออกกลาง ( Middle East ) ทำให้การเรียกร้องที่ดีในความเข้าใจของเราที่
Orientมันจะเป็นที่ชัดเจนเพื่อผู้อ่าน ( และจะกลายเป็นที่ชัดเจนยังตลอดหลายหน้าที่ติดตาม ) โดยตะวันออกหมายถึงสิ่งต่าง ๆทั้งหมดของพวกเขาในความคิดของฉันกัน ที่สุด พร้อมยอมรับการแต่งตั้งสำหรับตะวันออกเป็นทางหนึ่ง และแน่นอน ฉลาก ยังคงให้บริการในหลายสถาบันการศึกษา ใครสอน เขียนเกี่ยวกับหรือทางตะวันออกและนี้ใช้ ไม่ว่าจะเป็นนักมานุษยวิทยา , นักสังคมวิทยา , นักประวัติศาสตร์ หรือ philologist อย่างใดอย่างหนึ่งในที่เฉพาะเจาะจงหรือ Gen ¬ที่ลักษณะเป็น orientalist และสิ่งที่เขาหรือเธอจะเป็น orien ¬ talism . เมื่อเทียบกับพื้นที่ตะวันออกศึกษา หรือการศึกษา มันเป็นความจริงว่าระยะตะวันออกเป็นที่ต้องการน้อยลง โดยแพทย์ในวันนี้ทั้งคู่เพราะมันคลุมเครือเกินไปทั่วไปและเพราะมัน connotes สูงส่งผู้บริหารและทัศนคติของการล่าอาณานิคมยุโรปในศตวรรษที่สิบเก้าต้นศตวรรษที่ยี่สิบ . แต่หนังสือจะถูกเขียนและการประชุมจัดขึ้นด้วย " ตะวันออก " เป็นเป้าหมายหลักของพวกเขา กับ orientalist ของเขาใหม่หรือเก่าปลอมตัวเป็นหน่วยงานหลักของพวกเขา ประเด็นคือ ถ้ามันไม่รอดเหมือนที่เคยorien ¬ talism อาศัยอยู่ในด้านวิชาการผ่านคำสอนและวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับตะวันออกและตะวันออก
เกี่ยวข้องกับนี้วิชาการประเพณีที่ใหญ่ ๆ transmigra ¬ tions specializations และส่งเป็นส่วนหนึ่งในเรื่องของการศึกษานี้คือความหมายทั่วไปเพิ่มเติมสำหรับตะวันออก .ตะวันออกเป็นลักษณะของความคิดตามการภววิทยาญาณวิทยาและความแตกต่างกันระหว่าง " ตะวันออก " และ ( ส่วนใหญ่ของเวลา ) " ตะวันตก " จึงเป็นมวลขนาดใหญ่มากของนักเขียนในหมู่ผู้ที่เป็นกวี นักเขียน นักปรัชญาและนักทฤษฎีทางการเมือง , นักเศรษฐศาสตร์ และอิม¬ perial ผู้บริหารยอมรับความแตกต่างพื้นฐานระหว่างตะวันออกและตะวันตกเป็นจุดเริ่มต้นที่ซับซ้อนทฤษฎีวรรณคดี นวนิยาย ลักษณะทางสังคม การเมือง และบัญชีเกี่ยวกับ Orient , ของคน , ศุลกากร , " ใจ " โชคชะตา , และอื่น ๆ นี้ orien ¬ talism สามารถรองรับ aeschylus พูด และ วิคเตอร์ ฮูโก้ ดันเต้ และ คาร์ล มาร์ค