Recently many studies have drawn on

Recently many studies have drawn on work in discourse analysis and speech act theory. Pratt (1977) proposes a speech act theory of literature.
Searle (1975) discusses the logical status of fictional discourse and what
kinds of speech acts literature is performing. Carter (1979) uses discourse
concepts in an analysis of Auden's poetry. Stubbs (1983a) uses the concepts
of conversational implicature, following Grice (1975) in an interpretation of
a Hemingway story. Stylistics and literary criticism in general have often
been restricted to prose and poetry, and drama has been neglected. It is
dramatic dialogue which provides an obvious area of application of discourse
analysis. Burton (1980) provides a detailed study of short plays by lonesco
and Pinter, and a general discussion of the relationship between theatrical
dialogue and natural conversation, both using discourse analysis to develop
literary theory and also using the insights of dramatists as data for the
description of natural discourse. (See also Short, 1981.) A related body of
work studies narrative structure: this includes work by scholars such as
Propp (1928), Todorov (1969), and Genette (1980). Some of this work is
predominantly literary criticism; other work on oral narrative is more
obviously sociolinguistic (Labov, 1972b). All of this work uses basically
linguistic-structural techniques of description to provide a more explicit
account of the local and global structure of literary texts. Where literary
criticism previously discussed related questions at all, it was often restricted
to rather superficial commentary of, for example, differences between
spoken and written language (e.g. Page, 1973, on the uses of direct speech in
novels).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลายการศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้ มีออกงานในวาทกรรมวิเคราะห์และคำพูดการกระทำทฤษฎี คิด (1977) เสนอทฤษฎีการกระทำพูดวรรณคดีSearle (1975) กล่าวถึงสถานะทางตรรกะของวาทกรรมสมมติและสิ่งชนิดของการกระทำคำพูดทำวรรณกรรม คาร์เตอร์ (1979) ใช้วาทกรรมแนวคิดในการวิเคราะห์บทกวีของ Auden Stubbs (1983a) ใช้แนวคิดของ implicature สนทนา ต่อ Grice (1975) ในการตีความเรื่องราวของเฮมิงเวย์ Stylistics และวิจารณ์วรรณกรรมโดยทั่วไปได้มักจะการจำกัดร้อยแก้วและบทกวี ละครได้น้อยเนื้อต่ำใจ จึงพูดคุยละครซึ่งเป็นพื้นที่ที่ชัดเจนของโปรแกรมประยุกต์ของวาทกรรมวิเคราะห์ เบอร์ตัน (1980) ให้ศึกษารายละเอียดของบทละครสั้น โดย lonescoและพินเทอร์ และการสนทนาทั่วไปของความสัมพันธ์ระหว่างละครพูดคุยและสนทนาตามธรรมชาติ ทั้งสองโดยใช้การวิเคราะห์วาทกรรมในการพัฒนาทฤษฎีวรรณกรรมและการใช้ข้อมูลเชิงลึกของ dramatists เป็นข้อมูลสำหรับการคำอธิบายของวาทกรรมธรรมชาติ (ดูยังสั้น 1981) เนื้อหาที่เกี่ยวข้องงานศึกษาโครงสร้างบรรยาย: ซึ่งรวมถึงการทำงาน โดยนักวิชาการเช่นPropp (1928), Todorov (1969), และ Genette (1980) ของงานนี้คือวิจารณ์วรรณคดีส่วนใหญ่ งานอื่น ๆ ในการเล่าเรื่องปากเปล่าอยู่มากเห็นได้ชัด sociolinguistic (Labov, 1972b) งานนี้ทั้งหมดใช้โดยทั่วไปเทคนิคภาษาศาสตร์โครงสร้างคำอธิบายให้ชัดเจนมากขึ้นบัญชีของท้องถิ่น และสากลโครงสร้างของข้อความวรรณคดี ซึ่งวรรณกรรมวิจารณ์ก่อนหน้านี้กล่าวถึงคำถามที่เกี่ยวข้องทั้งหมด มักจะถูกจำกัดให้ความเห็นค่อนข้างผิวเผินของ เช่น ความแตกต่างระหว่างพูด และเขียนภาษา (เช่นหน้า 1973 ในการใช้คำพูดทางตรงในนวนิยาย)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเร็ว ๆ นี้การศึกษาจำนวนมากได้วาดในการทำงานในการวิเคราะห์วาทกรรมและทฤษฎีวัจ แพรตต์ (1977) เสนอทฤษฎีวัจนกรรมการวรรณคดี.
เซิล (1975)
กล่าวถึงสถานะทางตรรกะของวาทกรรมที่ตัวละครและสิ่งที่ชนิดของการพูดการกระทำวรรณกรรมมีประสิทธิภาพ คาร์เตอร์ (1979)
ใช้วาทกรรมแนวความคิดในการวิเคราะห์ของบทกวีAuden ของ สตับส์ (1983a)
ใช้แนวคิดของimplicature สนทนาต่อไปนี้กริช (1975)
ในการตีความของเรื่องราวเฮมมิง สำนวนและวิจารณ์วรรณกรรมโดยทั่วไปมักจะถูก จำกัด ให้ร้อยแก้วและบทกวีและบทละครที่ได้รับการถูกทอดทิ้ง มันเป็นบทสนทนาที่น่าทึ่งซึ่งมีพื้นที่ที่เห็นได้ชัดของการใช้วาทกรรมวิเคราะห์ เบอร์ตัน (1980) ให้ศึกษารายละเอียดของละครสั้นโดย lonesco และพินและการอภิปรายทั่วไปของความสัมพันธ์ระหว่างการแสดงละครการเจรจาและการสนทนาที่เป็นธรรมชาติทั้งสองโดยใช้การวิเคราะห์วาทกรรมในการพัฒนาทฤษฎีวรรณกรรมและยังมีการใช้ข้อมูลเชิงลึกของละครเป็นข้อมูลสำหรับคำอธิบายของวาทกรรมธรรมชาติ (ดูสั้น 1981) ร่างกายที่เกี่ยวข้องกับการทำงานของโครงสร้างการเล่าเรื่องการศึกษานี้รวมถึงการทำงานโดยนักวิชาการเช่นPropp (1928) Todorov (1969) และ Genette (1980) บางส่วนของงานนี้คือการวิจารณ์วรรณกรรมส่วนใหญ่; งานอื่น ๆ ในการเล่าเรื่องในช่องปากมากขึ้นsociolinguistic อย่างเห็นได้ชัด (Labov, 1972b) ทั้งหมดของงานนี้โดยทั่วไปจะใช้เทคนิคทางภาษาศาสตร์โครงสร้างของรายละเอียดเพื่อให้ชัดเจนมากขึ้นบัญชีของโครงสร้างประเทศและทั่วโลกของวรรณกรรม ที่ไหนวรรณกรรมวิจารณ์กล่าวก่อนหน้านี้คำถามที่เกี่ยวข้องทั้งหมดจะถูก จำกัด มักจะเห็นค่อนข้างตื้นตัวอย่างเช่นความแตกต่างระหว่างภาษาพูดและเขียน(เช่นหน้าปี 1973 เกี่ยวกับการใช้ในการพูดโดยตรงในนิยาย)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาเมื่อเร็ว ๆนี้หลายคนวาดงานด้านการวิเคราะห์วาทกรรมและการพูดทฤษฎีกฎหมาย แพรตต์ ( 1977 ) ได้เสนอทฤษฎีวัจนวรรณกรรม .
เซิร์ล ( 1975 ) ได้กล่าวถึงสถานะของตัวละครและตรรกะวาทกรรมอะไร
ประเภทวรรณกรรม วาทะคือการปฏิบัติ คาร์เตอร์ ( 1979 ) ใช้แนวคิดวาทกรรม
ในการวิเคราะห์กวีนิพนธ์ออเดน ) สตับส์ ( 1983a ) ใช้แนวคิด
ความหมายนัยของการสนทนาต่อไปนี้กริช ( 1975 ) ในการตีความ : Hemingway เรื่องราว การประพันธ์และการวิจารณ์วรรณคดีทั่วไปมัก
ถูก จำกัด การร้อยแก้ว และร้อยกรอง และละครที่ถูกละเลย มันเป็นบทสนทนาที่
ละครมีพื้นที่ที่ชัดเจนของการประยุกต์ใช้การวิเคราะห์วาทกรรม

เบอร์ตัน ( 1980 ) ให้ศึกษารายละเอียดของละครสั้นโดย lonesco
พินและ ,และการอภิปรายทั่วไปของความสัมพันธ์ระหว่างการสนทนาและการสนทนาละคร
ธรรมชาติ ทั้งการใช้วาทกรรมการพัฒนา
ทฤษฏีวรรณกรรมและยังใช้ข้อมูลเชิงลึกของนักเขียนบทละคร เป็นข้อมูลสำหรับ
รายละเอียดของวาทกรรมธรรมชาติ ( เห็นสั้น , 1981 ) เกี่ยวข้องกับร่างกายของ
งานศึกษาโครงสร้างการเล่าเรื่อง : นี้รวมถึงการทำงานโดยนักวิชาการ เช่น
propp ( 2471 ) Todorov ( 1969 )และ ทฤษฎีของ ( 1980 ) บางส่วนของงานนี้ คือ เด่น
วิจารณ์วรรณกรรม งานอื่น ๆในช่องปาก การเล่าเรื่องมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด ( ลาบอฟ
, ภาษา 1972b ) ทั้งหมดของงานนี้ใช้เทคนิคโครงสร้างทางภาษาโดยทั่วไป
รายละเอียดเพื่อให้บัญชีชัดเจน
เพิ่มเติมของโครงสร้างท้องถิ่นและระดับโลกของวรรณกรรม . ที่วิจารณ์วรรณกรรม
ก่อนหน้านี้กล่าวถึงคำถามที่เกี่ยวข้องทั้งหมดมันมักจะถูก จำกัด ให้ความเห็นของ
ค่อนข้างผิวเผิน เช่น ความแตกต่างระหว่าง
พูดและเขียนภาษา ( เช่นหน้า 2516 ในการใช้คำพูดโดยตรงใน
นิยาย )