Budgel Wolfscale, a telegraph clerk

Budgel Wolfscale, a telegraph clerk from Missouri on his way to Montana to search for the yellow metal, stopped at a Wyoming road ranch one day in 1898 for a supper of fried venison and coffee, heard there was good range. For the next week he rode around the country, finally staked a homestead claim on a spread east of the Big Horns that had been cut from the holdings of a Scots outfit that pulled out the year before.

A year-round stream, Bull Jump Creek, cut the property, fringed by cottonwoods and willows, the shining maroon branches of water birch. It was still open country, though barbwire was coming in with the nesters. He built a shotgun cabin of hauled-out lodgepole, married one of the girls from a whorehouse in Ham’s Fork, and, naming the ranch after the harp his mother had played, thought himself a Wyoming rancher. He wasn’t that, but his sons and grandsons were.


The Harp skidded down the generations to Gilbert Wolfscale, born on the ranch in 1945, and in middle age still living a son’s life with his mother in the old house, which had been gradually enlarged with telescoped additions until the structure resembled a giant spyglass built of logs. He ran a cow-calf operation, usually worked the place alone, for even inept help was hard to find. He was a tall man with heavy bones. His coarse skin seemed made of old leather upholstery, and, instead of lips, a small seam opened and disclosed his cement-colored teeth. There were no horses that could match his stamina. Despite his muscle mass he moved with fluid quickness. He surrounded himself with an atmosphere of affronted hostility, but balanced it with a wild and boisterous laugh that erupted at inappropriate times.

The old world was gone, he knew that. For some reason a day in the nineteen-fifties when all the ranchers and their hands had worked on the road rose often in his mind and with such vividness that he could smell the mud, the mineral odor of wet rock. He had been eight years old. It was the last rainy spring before that decade’s drought sucked the marrow out of the state. The county road that ran between Kingring and Sheridan passed through seven ranches over a fifty-mile stretch. Under heavy melt from the mountains, it became an impassable sump of greasy mud and standing water. The county had no money. If the ranchers wanted to get to town they would have to fix the road themselves or wait until it dried. On a drizzling morning in April his father drank his coffee standing up.

“What say, Gib? Want to come along?”

They rode together on Butch, his father’s roan saddle mount. The rain had stopped but heavy clouds moved with the bumping wind. Gilbert clutched the lard pail that held their lunch. They came to a place where men with shovels were strung out along the road. There was a section of an old corral still standing near the road and here men had leaned their tools, lunchpails, and bottles. A few had thrown their jackets on the ground. His father tethered Butch to a post.

While the men cleaned the borrow ditches and culverts, cut new drainage channels, built water bars, and hauled gravel, Gilbert hacked manfully at the mud with a broken hoe, but when Old Man Bunner told him to get out of his way or he’d chop off his legs he went to the weathered corral to play with sticks and rocks. He built a play corral of mud and broken miner’s candle stems, and placed inside the rocks that were his horses. The wind cleared out the weather and by noon there was broken blue sky.

“Warmin up,” called one of the men, stretching his back. The sun shone behind his ears, which turned the color of chokecherry jelly.

The lunch of cold pork and boiled eggs seemed the best thing Gilbert had ever eaten. There were two squares of his mother’s coarse white cake with peanut-butter icing at the bottom of the pail. His father said Gilbert could have both pieces. He fell asleep on the way home, rocked by Butch’s easy walk. His mother groaned with rage when she saw the mud on his clothes. The next morning his father went to work on the road without him and he cried until his mother slapped him. The work went on for a week, and when it ended a truck could get over the road. The first time they drove past the place he looked for his play corral. He could see one miner’s candle stem. The rest had blown away. The rock horses were still there. Fifty years later the road was gravelled and graded by the county but he still looked when he drove past the place, the old corral now nothing but a single post. The prairie had swallowed his horse rocks.


After Gilbert Wolfscale inherited the ranch, he enlarged the two irrigated alfalfa fields, which made it possible, in bad years, to feed the cattle through the winter and, in good years, to sell hay to less fortunate outfits. These two fields kept the ledger ink black. He came up with other ideas to increase income. He thought of butchering and packing the beef himself to bypass the middlemen who took the money while the ra

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Budgel Wolfscale เจ้าหน้าที่โทรเลขจากมิสซูรีมอนตานาทางของเขาเพื่อค้นหาโลหะสีเหลือง หยุดที่ไวโอมิงถนนฟาร์มวันหนึ่งในปี 1898 supper ของเนื้อกวางผัด และกาแฟ การได้ยินมี ช่วงที่ดี สำหรับสัปดาห์ถัดไปเขาขี่ทั่วประเทศ ในที่สุดก็เลิกเรียกร้องโฮมสเตดในแพร่กระจายไปทางตะวันออกเขาใหญ่ที่ได้รับการตัดจากโฮลดิ้งส์ของเครื่องแต่งกายสก็อตที่ดึงออกมาปีก่อนตลอดทั้งปีสตรีม วัวกระโดดครี ตัดพัก โอบ cottonwoods และหลิว กิ่งก้านสีน้ำตาลแดงส่องแสงของน้ำไม้เบิร์ช ก็ยังคงเปิดประเทศ แม้ว่า barbwire มาใช้ ด้วยการ nesters เขาสร้างห้องโดยสารปืนลูกซองของลากออก lodgepole แต่งงานหนึ่งสาวจาก whorehouse ในส้อมของแฮม และ ตั้งชื่อฟาร์มพิณหลังจากแม่ของเขาได้ เล่น คิดว่า ตัวเองเป็นฟาร์มไวโอมิง เขาไม่ได้ที่ แต่บุตรชายของเขาและของThe Harp skidded down the generations to Gilbert Wolfscale, born on the ranch in 1945, and in middle age still living a son’s life with his mother in the old house, which had been gradually enlarged with telescoped additions until the structure resembled a giant spyglass built of logs. He ran a cow-calf operation, usually worked the place alone, for even inept help was hard to find. He was a tall man with heavy bones. His coarse skin seemed made of old leather upholstery, and, instead of lips, a small seam opened and disclosed his cement-colored teeth. There were no horses that could match his stamina. Despite his muscle mass he moved with fluid quickness. He surrounded himself with an atmosphere of affronted hostility, but balanced it with a wild and boisterous laugh that erupted at inappropriate times.The old world was gone, he knew that. For some reason a day in the nineteen-fifties when all the ranchers and their hands had worked on the road rose often in his mind and with such vividness that he could smell the mud, the mineral odor of wet rock. He had been eight years old. It was the last rainy spring before that decade’s drought sucked the marrow out of the state. The county road that ran between Kingring and Sheridan passed through seven ranches over a fifty-mile stretch. Under heavy melt from the mountains, it became an impassable sump of greasy mud and standing water. The county had no money. If the ranchers wanted to get to town they would have to fix the road themselves or wait until it dried. On a drizzling morning in April his father drank his coffee standing up.“What say, Gib? Want to come along?”They rode together on Butch, his father’s roan saddle mount. The rain had stopped but heavy clouds moved with the bumping wind. Gilbert clutched the lard pail that held their lunch. They came to a place where men with shovels were strung out along the road. There was a section of an old corral still standing near the road and here men had leaned their tools, lunchpails, and bottles. A few had thrown their jackets on the ground. His father tethered Butch to a post.ในขณะที่ผู้ชายคูยืม และ สร้าง culverts ตัดใหม่ช่องระบายน้ำ บาร์น้ำ ทำความ สะอาดกรวดลาก กิลเบิร์ตแฮ manfully ที่โคลน กับจอบหัก แต่เมื่อชราแตกบอกว่า เขาได้รับจากทางของเขา หรือเขาจะตัดขาของเขา เขาไปพิชิตลมเล่นกับไม้และหิน เขาพิชิตการเล่นโคลนและลำต้นเทียนของคนงานเหมืองเสีย และวางอยู่ภายในก้อนหินที่ถูกม้าของเขา ลมล้าง ออกอากาศ และก็หักฟ้าเที่ยง"Warmin ขึ้น เรียกว่าผู้ชาย ยืดกล้ามเนื้อหลังอย่างใดอย่างหนึ่ง ดวงอาทิตย์ส่องหลังหูของเขา ซึ่งเปิดสีของวุ้น chokecherryกลางวันเย็นหมูและไข่ต้มดูเหมือน สิ่งเคยได้กินกิลเบิร์ต แม่ของเขาหยาบสีขาวเค้กด้วยไอซิ่งเนยถั่วที่ด้านล่างของถังสองสี่เหลี่ยมได้ พ่อตอบว่า กิลเบิร์ตอาจมีทั้งสองชิ้น เขาหลับบนทางกลับบ้าน โยกเดินง่ายของดิชบุทช์ แม่ครวญคราง ด้วยความโกรธเมื่อเธอเห็นโคลนบนเสื้อผ้าของเขา รุ่งพ่อไปทำงานบนท้องถนนโดยไม่มีเขา และเขาร้องไห้จนแม่ของเขาตบเขา การทำงานไปในสัปดาห์ และเมื่อมันสิ้นสุด สามารถรับรถบรรทุกผ่านถนน ครั้งแรกที่ขับผ่านสถานที่ที่เขาดูสำหรับพิชิตเขาเล่น เขาสามารถเห็นเทียนของคนงานเหมืองหนึ่งที่ลำต้น ส่วนเหลือมีพัด ม้าหินยังคงมี ห้าสิบปีภายหลังถนน gravelled และคะแนนตามเขต แต่เขายังคงดูเมื่อเขาขับผ่านสถานที่ เก่าและตอนนี้อะไรแต่โพสต์เดียว ทุ่งหญ้ามีกลืนกินเขาม้าหินหลังจาก Gilbert Wolfscale สืบทอดฟาร์ม เขาขยายเขตชลประทานฟาสอง ซึ่งทำให้มันเป็นไปได้ ใน ปีที่ไม่ดี การเลี้ยงวัวผ่านฤดูหนาว และ ใน ปีที่ดี ขายฟางเพื่อชุดที่ด้อยโอกาส ทั้งสองเขตข้อมูลเก็บหมึกแยกสีดำ เขาขึ้นมา ด้วยความคิดอื่น ๆ เพื่อเพิ่มรายได้ เขาคิดว่า แล่ และบรรจุเนื้อตัวเองเพื่อเลี่ยงผ่านพ่อค้าคนกลางที่เอาเงินขณะ ra

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

budgel wolfscale , โทรเลขเสมียนจากมิสซูรีในทางของเขาไป Montana ค้นหาโลหะสีเหลือง จอดตรงถนนไวโอมิงฟาร์มวันนึงใน 1898 สำหรับอาหารมื้อเย็นของทอด เนื้อกวาง และกาแฟ ได้ยินว่ามี ดี ช่วง สำหรับสัปดาห์ถัดไปเขาขี่รอบประเทศ สุดท้ายเดิมพันเรียกร้อง Homestead ในการแพร่กระจายทางตะวันออกของใหญ่เขาถูกตัดออกจากผู้ถือครองของชาวสก็อตชุดนั้นดึงออกปีมาก่อนกระแสตลอดทั้งปีลำห้วยข้ามวัวหั่นฝอยด้วยทรัพย์ และ cottonwoods Willows , ส่องแสงสีแดงกิ่งเบิร์ชน้ำ มันก็ยังเปิดประเทศ แม้ว่า barbwire เข้าไปด้วย nesters . เขาสร้างกระท่อมของปืนลูกซองไป lodgepole แต่งงานกับหญิงคนหนึ่ง จากโกดังในส้อม แฮม และตั้งชื่อไร่หลังจากพิณ แม่ของเขาได้เล่น คิดว่าตัวเองไวโอมิงฟาร์มปศุสัตว์ . เขาไม่ได้ แต่ลูกชายของเขาและหลานชายอยู่พิณไถลลงรุ่นกับกิลเบิร์ต wolfscale เกิดที่ฟาร์มในปี 1945 และในวัยกลางคนยังมีชีวิตอยู่ชีวิตของลูกชายกับแม่ของเขาในบ้านหลังเก่า ซึ่งมีการค่อยๆขยายเพิ่มด้วย telescoped จนกว่าโครงสร้างคล้ายยักษ์กล้องส่องทางไกล สร้างบันทึก เขาวิ่งวัวลูกวัวผ่าตัด มักจะทำงานสถานที่เพียงอย่างเดียว แม้ไม่เหมาะช่วยก็ยากที่จะหา เขาเป็นคนสูงด้วยกระดูก . ผิวหยาบของเขาดูเหมือนจะทำจากเบาะหนัง เก่า และ แทนที่ ริมฝีปากเล็กอ้าปากเผยฟันตะเข็บสีปูนของเขา ไม่มีม้าที่ตรงกับความแข็งแกร่งของเขา แม้จะมีมวลกล้ามเนื้อของเขาเขาย้ายกับความเร็วของไหล เขาล้อมรอบตัวเองกับบรรยากาศที่เจอกับอริ แต่สมดุลกับป่าและอึกทึกหัวเราะที่ปะทุขึ้นในเวลาที่ไม่เหมาะสมโลกเก่าก็หายไปแล้ว เขารู้แล้ว สำหรับเหตุผลบางอย่าง วัน ใน สิบเก้าห้าสิบเมื่อทั้งหมด ranchers และมือของพวกเขาทำงานอยู่บนถนนโรสมักจะอยู่ในจิตใจของเขาและมีความชัดเจนว่า เขาได้กลิ่น เช่น กลิ่นโคลน แร่หินเปียก เขาได้รับแปดปี มันเป็นฝนฤดูใบไม้ผลิสุดท้ายก่อนที่ทศวรรษของภัยแล้งดูดไขกระดูกจากรัฐ ถนนที่วิ่งระหว่างเมืองและ kingring เชอริแดนผ่านเจ็ด ranches กว่าห้าสิบไมล์ยืด ภายใต้หนักละลายจากภูเขา ก็กลายเป็นบ่อโคลนและทางตันของเลี่ยน น้ำยืน . เขตไม่มีเงิน ถ้า ranchers ต้องการเพื่อไปยังเมืองที่พวกเขาจะต้องซ่อมถนนเอง หรือรอจนกว่าจะแห้ง ในเช้าวันที่พ่อของละอองฝนในดื่มกาแฟของเขายืน" สิ่งที่พูด กิ๊บ ? อยากไปด้วยไหม "พวกเขาขี่กันบนบุทช์ พ่อสีสวาดอานม้า ฝนหยุดตก แต่เมฆหนักย้ายกับกระแทกลม กิลเบิร์ตกุมน้ำมันหมูถังที่จัดอาหารกลางวันของพวกเขา พวกเขามาถึงสถานที่ที่ผู้ชายด้วยพลั่วก็หงุดหงิดออกมาตามถนน มันเป็นส่วนของคอกสัตว์เก่ายังคงยืนอยู่ใกล้ถนนและที่นี่คนเอามือเครื่องมือของพวกเขา lunchpails และขวด มีโยนเสื้อของเขาลงบนพื้น พ่อของคุณในการโพสต์ในขณะที่คนทำความสะอาดยืมคูและ culverts ตัดช่องระบายน้ำใหม่ สร้างน้ำ บาร์ และขนลูกรัง กิลเบิร์ต hacked อย่างกล้าหาญในโคลนดินด้วยจอบหัก แต่เมื่อลุงบันเนอร์บอกให้เขาออกไปจากทางของเขา หรือเขาตัดขาของเขา เขาไปเล่นกับไม้ผุในคอก และหิน เขาสร้างเล่นคอกของโคลนและเทียนหักคนงานเหมืองต้นและอยู่ภายในก้อนหินที่ม้าของเขา ลมล้างออกอากาศ และตอนเที่ยงก็เสียท้องฟ้าสีฟ้า" warmin ขึ้น " เรียกคนหนึ่ง ยืดหลัง ดวงอาทิตย์ส่องแสงอยู่ข้างหลังหูของเขา ซึ่งเปลี่ยนสี chokecherry เยลลี่กลางวันเย็นหมูและไข่ต้มดูสิ่งที่ดีที่สุด กิลเบิร์ต เคยกิน มีสี่เหลี่ยมสองของแม่ของเขาหยาบสีขาวเค้กเนยถั่ว ไอซิ่ง ที่ด้านล่างของถัง พ่อของเขาบอกว่า กิลเบิร์ตได้ทั้งชิ้น เขาหลับไประหว่างทางกลับบ้าน โยกโดยบุชง่ายเดิน แม่ครางด้วยความโกรธเมื่อเห็นโคลนบนเสื้อผ้าของเขา เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อก็ออกไปทำงานบนท้องถนน โดยไม่มีเขา และเขาก็ร้องไห้ จนแม่ของเขาตบหน้าเขา านไปเป็นอาทิตย์ และเมื่อมันสิ้นสุดลง บรรทุกได้มากกว่าถนน ครั้งแรกที่พวกเขาขับรถผ่านสถานที่ที่เขามองหาคอกเล่นของเขา เขาอาจจะเห็นต้นเทียนหนึ่งของคนงานเหมือง . ส่วนที่เหลือก็ปลิวไป หินม้ายังอยู่ที่นั่น ห้าสิบปีต่อมาถนนได้ gravelled และ graded ตามเขต แต่เขายังคงมองเมื่อเขาขับรถผ่านสถานที่ คอกสัตว์เก่า ตอนนี้แค่โพสต์เดียว ทุ่งหญ้าได้กลืนหินม้าของเขาหลังจาก กิลเบิร์ต wolfscale สืบทอดฟาร์ม เขาขยาย 2 สาขาชลประทาน alfalfa , ซึ่งทำให้มันเป็นไปได้ในร้ายปี ให้อาหารสัตว์ผ่านฤดูหนาวและในปีที่ดี ขายหญ้าแห้งชุดโชคดีน้อยกว่า เหล่านี้สองช่องเก็บบัญชีแยกประเภทหมึกดำ เขามากับความคิดอื่น ๆเพื่อเพิ่มรายได้ เขาคิดจะฆ่า และ บรรจุเนื้อตัวเองผ่านพ่อค้าคนกลางที่