The oldest literary texts preserved

The oldest literary texts preserved in any Indo-European language are the Vedas or sacred books of India. These fall into four groups, the earliest of which, the Rig-veda, is a collection of about a thousand hymns, and the latest, the Atharva-veda, a body of incantations and ritual formulas connected with many kinds of current religious practice. These books form the basis of Brahman philosophy and for a long time were preserved by oral transmission by the priests before being committed to writing. It is therefore difftcult to assign definite dates to them, but the oldest apparently go back to nearly 1500 B.C. The language in which they are written is known as Sanskrit, or to distinguish it from a later form of the language, Vedic Sanskrit. This language is also found in certain prose writings containing directions for the ritual, theological commentary, and the like (the Brahmanas), meditations for the use of recluses (the Aranyakas), philosophical speculations (the Upanishads), and rules concerning various aspects of religious and private life (the Sutras).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตำราวรรณกรรมเก่าแก่ที่สุดในทุกภาษายูโรเปียนเป็นพระเวทหรือหนังสือศักดิ์สิทธิ์ของอินเดีย ตกอยู่ในกลุ่มสี่เหล่านี้ แรกสุดซึ่ง Rig-veda เป็นชุดเกี่ยวกับบทสวดมนตร์พัน และล่าสุด Atharva-เวท ร่างกายของร่ายและพิธีกรรมสูตรเชื่อมต่อกับหลายชนิดของการปฏิบัติทางศาสนาปัจจุบัน แบบฟอร์มหนังสือเหล่านี้พื้นฐาน ของปรัชญาพราหมณ์ และเป็นเวลานานถูกรักษาไว้ โดยส่งปากปุโรหิตก่อนถูกทำให้การเขียน ดังนั้นจึง difftcult การกำหนดวันที่แน่นอน แต่เก่าเห็นได้ชัดกลับไปเกือบ 1500 ก่อนคริสต์กาล ภาษาที่เขียนเป็นภาษาสันสกฤต หรือจากแบบฟอร์มรุ่นที่ใหม่กว่าของภาษา ภาษาพระเวท ภาษานี้ยังพบในบางงานเขียนร้อยแก้วที่ประกอบด้วยทิศทางสำหรับพิธีกรรม อรรถกถาเทววิทยา และไม่ชอบ (Brahmanas), สมาธิสำหรับการใช้งานของสันโดษ (Aranyakas), ปรัชญา speculations (ของ Upanishads), และเกี่ยวกับแง่มุมต่าง ๆ ของชีวิตทางศาสนา และเอกชน (การได้)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่เก่าแก่ที่สุดวรรณกรรมที่เก็บรักษาไว้ในภาษาอินโดยูโรเปียใด ๆ พระเวทหรือหนังสือศักดิ์สิทธิ์ของประเทศอินเดีย ฤดูใบไม้ร่วงเหล่านี้เป็นสี่กลุ่มที่เก่าแก่ที่สุดของที่แท่นขุดเจาะน้ำมัน-พระเวทคือการเก็บรวบรวมเกี่ยวกับพันสวดและล่าสุดที่ Atharva-พระเวทวิทยาคมของร่างกายและสูตรพิธีกรรมเชื่อมต่อกับหลายชนิดของการปฏิบัติทางศาสนาในปัจจุบัน หนังสือเหล่านี้เป็นพื้นฐานของปรัชญาพราหมณ์และเป็นเวลานานได้รับการรักษาโดยการส่งผ่านช่องปากโดยพระสงฆ์ก่อนที่จะถูกมุ่งมั่นที่จะเขียน ดังนั้นจึงเป็นเรื่อง difftcult เพื่อกำหนดวันที่แน่นอนให้กับพวกเขา แต่เห็นได้ชัดว่าที่เก่าแก่ที่สุดกลับไปเกือบ 1500 ปีก่อนคริสตกาลภาษาที่พวกเขาจะเขียนเป็นที่รู้จักกันเป็นภาษาสันสกฤตหรือจะแตกต่างจากรูปแบบต่อมาของภาษาสันสกฤตเวท ภาษานี้ยังพบในงานเขียนร้อยแก้วบางอย่างที่มีเส้นทางสำหรับพิธีกรรมความเห็นเทววิทยาและชอบ (คน Brahmanas) สมาธิสำหรับการใช้งานของสันโดษ (คน Aranyakas) การคาดเดาปรัชญา (คนอุปนิษัท) และกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องกับแง่มุมต่าง ๆ ของ ชีวิตทางศาสนาและเอกชน (พระสูตร)